Tales of Anatolia: From Hekatesia to Aphrodisias, Part 2 – July 2012

Geplaatst op 30 oktober, 2012 door Morgana

Tales of Anatolia: From Hekatesia to Aphrodisias, Part 2 – July 2012

… to be continued… the journey goes on to Didyma and the Temple of Apollo and to Aphrodisias.

For an extended article about The Temple of Apollo at Didyma, modern Didim, please refer to the separate article ‘The Apollo Temple of Didyma‘.

From Bodrum to Aphrodisias is quite a long journey, not only distance-wise but also the terrain we covered by car. Climbing to heights of over 1800 meters there were some spectacular views.

On the way to Aphrodisias, in the area of the district of Karakasu (Morgana June 2012)

The temple complex, as in many other cases such as Lagina, covers a large area often several square kilometres. I arrived at Geyre and the starting point for the temple. There was the usual market with souvenirs and local produce of textiles and pottery. I often wonder if this was also the case when pilgrims travelled to the various temples for the annual festivals many hundreds of years ago. Wasn’t I also a pilgrim?

Several of us gathered together and we were instructed to step into “the tractor” which was in fact an open wagon pulled by a tractor. After a rather bumpy ride we stepped out into shady forecourt where there was a museum shop and a large modern building housing the present museum.

More about this later. First a little background information.


Map copyright PlanetWare.com

“The ancient city of Aphrodisias, once the capital of the province of Lydia, is located near the village of Geyre in the district of Karacasu 38 km south of Nazilli. In ancient times, the attractive marble buildings of Aphrodisias no doubt shone out, as they do now, from amidst the rich vegetation of the Dandalaz valley with its almond, pomegranate and poplar trees.

The wealth and cultural and political importance of the city is clearly attested by the size and magnificence of the buildings of which it is composed. The name Aphrodisias is derived from Aphrodite, the goddess of nature, beauty, love and plenty, and was one of the most famous cult centres of the goddess. But this was not the original name of the city. According to the historian Stephanus it was founded by the Lelegians and was first known as Lelegonopolis.The name of the city was later changed to Megalopolis, and later again to Ninoe after Ninos, the King of Assyria.

The history of the city can be traced back to the early bronze age and there is even clear evidence of a chalcolithic culture prior to the 3rd millennium B.C. The use of the name Aphrodisias began after the 3rd century B.C., in the Hellenistic period.The spread of Christianity under the Byzantine Empire and the gradual adoption of Christianity as the state religion resulted in a marked change in the status of the city. The cult centre of Aphrodite declined in importance, to such an extent that the names Aphrodite and Aphrodisias were finally erased from all the inscriptions.” (1)

I have tried to find out more about the neolithic remains but apart from very brief mentions it seems that little is actually known.

“Two prehistoric settlement mounds mark the earliest habitation of the site, in the sixth or fifth millenium B.C. In spite of its long occupation, Aphrodisias remained a small village until the second century B.C., the date of the earliest coins and inscriptions recording the name of the city.”

(http://www.nyu.edu/projects/aphrodisias/hist.htm)

Of course it is precisely this earlier period which interests me the most 🙂

The statue of Aphrodisias reminded me of the statue of Artemis at Ephesus with both goddesses wearing what seems to be an elaborate gown with multiple pockets or pouches.

This is Aphrodisias:

(http://allisonwucher.com/wordpress/2010/03/08/turkey-tour-day-two-aphrodisias-hierapolis-pamukkale/)

This is Artemis of Ephesus

Clearly these two images of the goddesses have many similarities.

“The cult image that is particular to Aphrodisias, the Aphrodite of Aphrodisias, doubtless was once housed in the Temple of Aphrodite. She was a distinctive local goddess who became, by interpretatio graeca identified with the Greek Aphrodite. Her canonical image, typical of Anatolian cult images, shows that she is related to the Lady of Ephesus, widely venerated in the Greco-Roman world as Artemis of Ephesus. The surviving images, from contexts where they must have been more civic than ritual, are without exception from the late phase of the cult, in Hellenistic and Roman times. They are rendered in the naturalistic style common to their culture, which gave the local goddess more universal appeal. Like the Lady of Ephesus, the “Aphrodite” of Aphrodisias wears a thick, form-disguising tunic, encasing her as if in a columnar box, always with four registers of standardized imagery. Her feet are of necessity close together, her forearms stretched forward, to receive and to give. She is adorned with necklaces and wears a mural crown together with a diadem and a wreath of Myrtle, draped with a long veil that frames her face and extends to the ground. Beneath her overtunic she wears a floor-length chiton. The bands of decoration on the tunic, rendered in bas-relief, evoke the Goddess’s cosmic powers: the Charities, the Three Graces that are the closest attendants of Aphrodite; heads of a married pair (the woman is veiled), identified by Lisa Brody as  Gaia and Uranos, Earth and the Heavens, over which this goddess reigns.”

http://en.wikipedia.org/wiki/Aphrodisias

Both statues reflect the goddess’s connection with the Earth and Gaia and the seasonal cycles. The pouches at Artemis’ breast look significantly like the pods bees lay their eggs into and remind us of the strict hierarchy, whilst Aphrodisias too reflects her connection with the populace, the people. I was also reminded that one of the names of Aphrodisias was in fact ‘Megalopolis’ meaning literally ‘large city’.

The Three Graces depicted at the Sebasteion (Morgana June 2012)

With the lush vegetation and rich fertile plains this area of Anatolia must have been extremely attractive for many different peoples.

The Temple of Aphrodite (Morgana June 2012)

“Located in the northern section, in ancient times the Temple of Aphrodite formed the centre and nucleus of the city. All that remains of the ancient temple consists of fourteen of the over forty Ionic columns that once surrounded it and the foundations of the cella section. Although the cult centre dates back to earlier times the temple whose remains we see today was begun in the 1st century B.C. and is thought to have been completed during the reign of Augustus. The temenos (temple precinct) was completed in the 2nd century during the reign of Hadrian. The building would appear to have been what is known as an octastyle temple with thirteen columns on each side and eight columns at front and rear. On some of the columns are inscribed the names of the donors who presented them to the temple. The discovery of several mosaic fragments belonging to the Hellenistic period indicate the existence of an older temple on the same site, but with the conversion of the temple to a church in the 5th century all traces of the older building were erased. At the same time, the walls of the cella containing the cult statues were removed and the building enlarged by moving the side columns outwards. Walls were added at the front and rear of the building to form an apse and nave. An apse and an atrium were added on the east and west. No cult statue was found in the cella but in 1962 a statue was found immediately outside it bearing all the characteristics of a cult statue.” (2)

The Theatre (Morgana June 2012)

The Remains of an Altar. (Morgana 2012)

When I saw this altar I was immediately reminded of the oyster shell so often associated with Aphrodite. I didn’t find any evidence to support this idea and perhaps it was the way it had fallen which gave me this impression? As you can see it looks like a big dish.

There are a number of other interesting features at Aphrodisias including the

Sebastion: “The Sebastion is a most remarkable discovery, not only as regards the excavations in Aphrodisias but in the whole context of classical archaeological excavation. When the building was first unearthed in 1979 it appeared to have no relation to any other building but, as excavations were carried down to deeper levels, it became apparent that this consisted of a temple dedicated to the cult of the Emperor Augustus (Sebastos is the Greek equivalent of the Latin Augustus) and its surrounding complex.”

Baths of Hadrian: “The baths constructed in the 2nd century during the reign of the Emperor Hadrian lie to the west of the Portico of Tiberius. This complex consists of a large central hall, probably the caldarium or hot room, surrounded. by four large rooms, the tepidarium, sýýdatorium, apoditerium and frigidarium (warm room, sweating room, dressing room and cold room respectively).

It is a most imposing building with all the requisite facilities, such as labyrinthine underground service corridors, water channels and furnaces.

In the excavations conducted here in 1904 the French archaeologist Paul Gaudin unearthed a large number of artistic works now preserved in the Istanbul Archaeological Museum. (3)

Bouleuterion

The Bouleuterion (Council House) is centred on the north side of the North Agora. it consists of a semicircular auditorium fronted by a shallow stage structure about 46 m wide.

Bouleuterion from above (Morgana June 2012)

Bouleuterion from the side, looking upwards. (Morgana June 2012)

One of the most impressive sites at Aphrodisias is the Tetrapylon, or Ornamental Gate. It is called the Tetrapylon because of the four groups of columns. It has been extensively repaired and reconstructed (1990). This is the view walking from the main temple area. It is quite breath-taking!

The path to The Tetrapylon (Morgana, June 2012)

The Tetrapylon (Morgana June 2012)

The head of Aphrodite of Aphrodisias adorns the entrance of the museum (Morgana June 2012)

The Museum:  

A modern building, the museum houses some of the city’s famous marble sculptures. It also includes the cult statue of Aphrodite that stood in the temple. See description above. I was amazed at the large hall of rows of reliefs/statues.

Here is an interesting account of the discovery of Aphrodisias and the  founding of the museum:

It’s September 1958. The then Prime Minister is going to open Turkey’s biggest dam, the Kemer. Getting wind of the event, Hayat (Life) magazine quickly dispatches photojournalist Ara Güler to the nearby town of Aydın. Provided with a car and driver by the governor’s office, Güler is still shooting when night falls. They lose their way, winding up in a coffeehouse in a remote mountain village. The locals are playing cards on top of a Roman column capital. As soon as it gets light the next morning, Güler takes a look around the village, photographing the reliefs of figures on sarcophagi crushing grapes and driving a pair around the Hippodrome. The village is Geyre. On his return to Istanbul he shows his pictures first to writer and culture doyen Sabahattin Eyuboğlu, and then to Rüstem Doyuran, Director of the Archaeological Museum. No one is familiar with this place. Güler has the idea of sending his photos to the Architectural Review. Not long afterwards a telegram arrives from the American journal, Horizon. Güler returns to the village with the same driver. When the journal requests a ‘very well known’ writer, Prof. PhD.. Kenan T. Erim is enlisted. And from that day forward, Erim never stops writing about Aphrodisias. Right up to his death…”

http://www.ozgurguker.com/Turkey/Aphrodisias-Archeology-Museum-Turkey.html

Sebasteion sculpture hall in the Museum (Daydreamtourist.com)

I have only scratched the surface of the many wonders of Aphrodisias. As I look back now at the photos of my recent visit I suddenly have a feeling of being homesick.  Artemis, Aphrodite, Hekate, Apollo, Hermes and Zeus… all known in the Hellenistic world but their roots firmly embedded in the ancient world we now know as Anatolia. (Greek for EAST).

Underlying this ancient stream is the one goddess I have not mentioned in detail yet… KYBELE.

I will dedicate another article to her… “From Kybele to Cibeles”.  For now the torchbearer continues the journey.

Hekate of the two torches

REFERENCES:

http://www.turizm.net/cities/aphrodisias/  1, 2 , 3

http://www.nyu.edu/projects/aphrodisias/stad.htm

http://www.circewicca.nl/goden/kybele.html

http://www.istanbultours.org/aphrodisiasdaytrip.html

http://daydreamtourist.com/2012/07/25/you-must-see-aphrodisias/

 

Geplaatst in English articles | Getagged , , , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Tales of Anatolia: From Hekatesia to Aphrodisias, Part 2 – July 2012

Bijvoet

Geplaatst op 29 oktober, 2012 door Bliss


De Latijnse benaming van het kruid bijvoet ‘Artemisia Vulgaris’ vertelt al een heel verhaal. Ondanks dat het kruid inderdaad een sterke connectie heeft met de Godin Artemis, is het geslacht Artemisia hoogstwaarschijnlijk vernoemd naar de Griekse koningin Artemisia, gemalin van koning Mausolos van Karië. Zij was een beroemd plantkundige en medisch onderzoeker. Toch is het lastig om dit te achterhalen, mede doordat de oorsprong van de naam Artemis nogal schimmig is. Het Griekse woord ‘artemes’ betekent ‘veilig’. Dat zou heel goed passen bij de beschermende eigenschappen die deze plant toegedicht worden. De meest aannemelijke theorie is dat ‘Artemis’ verwant is aan het Griekse woord ‘arktos’, oftewel ‘berin’. Dit zou er op wijzen dat de godin voortkomt uit een nog veel oudere cultus, waarin de grote Berin het totemdier was dat symbool stond voor de grote Moeder. Uiteindelijk is het ook niet erg belangrijk waar de oorsprong ligt van de naam, we kunnen sowieso concluderen dat het kruid en de Godin een sterke relatie met elkaar hebben. Immers heeft het kruid eeuwenlang bekend gestaan als ‘Moeder der kruiden’ en ‘Al heler’. Artemis was net als haar broer Apollo toegewijd aan genezing. Apollo bezat ook een aloude tuin, waar geen bloemen maar kruiden in stonden. Hetzelfde gold voor Hecate, de godin die eigenlijk in een adem met Artemis wordt genoemd: zij bezat een soortgelijke tuin die bezocht werd door de tovenares Medea. Wat vooral ook interessant is om te weten, is dat bijvoet in grote getale groeide op de berg Taygetos in Arcadië, waar Artemis met haar nimfen het liefst ging jagen. Een manuscript uit de elfde eeuw laat weer een afbeelding van Artemis zien waar zij het kruid schenkt aan de centaur Cheiron.

Het Nederlandse bijvoet zou afstammen van het volksgeloof dat Bijvoet vermoeidheid zou tegen gaan wanneer het in de schoenen gedragen wordt. Dit zou later inderdaad op die manier verbasterd kunnen zijn, maar in feite stammen de verschillende Nederlandse en Duitse termen af van het Germaanse werkwoord ‘Bautan’, wat zoveel betekend als ‘stoten’. Er zijn verschillende theorieën vanwaar het deze naam heeft gekregen. In Engeland was de oorspronkelijke naam ook ‘Motherwort’, pas in latere tijd werd de naam ‘Mugwort’ aangenomen. Er wordt wel eens gezegd dat ‘mug’ gebruikt wordt als in ‘mok’. Dit vanwege het feit dat bijvoet tijdenlang gebruikt is als ingrediënt van bier, ter vervanging van hop. In werkelijkheid zal het eerder zijn dat ‘mug’ komt van ‘moughte’, oftewel een mot. Het is namelijk al sinds oude tijden een kruid dat bekend staat om zijn insectenwerende eigenschappen, inderdaad specifiek tegen motten.

Bijvoet is zogezegd een kruid met een breed scala aan geneeskrachtige eigenschappen. Onder de werkzame stoffen bevinden zich onder andere etherische oliën, bitterstoffen en looistoffen. De bitterstoffen hebben een heilzame werking op de spijsvertering, daarom is bijvoet ook een geliefd kruid in de keuken bij zware en vette maaltijden. De looistoffen in de plant verzachten menstruatieklachten en vergemakkelijken de bevalling. Ook hebben de looistoffen een sterke antiseptische werking. Bijvoet heeft in het algeheel een ontkrampende en verwarmende werking in het lichaam. Daarnaast heeft het een stimulerende invloed op het zenuwgestel en een verhelderend, rustgevend en opwekkend effect op de geest.

Het wordt al gauw duidelijk waarom bijvoet het ‘Moederkruid’ en de ’Alheler’ wordt genoemd. Naast de bovengenoemde eigenschappen zijn er waarschijnlijk nog pagina’s vol te schrijven met medische bevindingen over dit kruid. Het is daardoor ook lastig om een heersende planeet, element en temperament aan bijvoet toe te wijzen. Moderne kruidkundigen, heksen en magiërs zijn al gauw geneigd om de Maan of Venus en het element aarde met bijvoet te verbinden. Terwijl het element aarde ‘koud en droog’ is, wordt in oudere beschrijvingen vermeld dat het kruid een ‘heet en droog’ temperament bezit. Neptunus wordt tegenwoordig ook genoemd vanwege de euforische werking op de geest. Neptunus is dan ook het verhoogde octaaf van Venus en heeft deels vergelijkbare eigenschappen met de Maan. De diversiteit aan eigenschappen van de plant en haar werking op het zenuwstelsel duiden weer op Mercurius, de boodschapper van de Maan. Er is fysiek ook een zekere samenwerking tussen deze krachten. De Neptunus/Maan-eigenschappen, dus de euforische bewustzijnstoestand, heeft weer invloed op het zenuwstelsel.

Het menstype dat past bij bijvoet is een overgevoelige persoon die blootstaat aan allerlei invloeden van buitenaf, die ervoor zorgen dat deze persoon geestelijk uit balans raakt. Hij mist stevige grond onder zijn voeten en heeft te weinig afweer tegen de buitenwereld. Dit heeft uiteraard ook zijn weerslag op het fysieke lichaam: het veroorzaakt een verkrampte en overprikkelde toestand. Er kan ook sprake zijn van een disbalans tussen het ‘mannelijke’ en het ‘vrouwelijke’ in deze persoon. Dit kan zich bijvoorbeeld manifesteren in een onevenwichtig functioneren tussen emoties en de geest. Zo’n mens heeft vaak een rijk innerlijk leven, maar hangt juist vooral in dromen en fantasieën. Bijvoet kan deze persoon helpen met beide benen op de grond te komen, zijn wortels te versterken. Iemand kan met hulp van deze plant leren beter naar zichzelf en naar zijn intuïtie te luisteren. De verhelderende werking van bijvoet kan ervoor zorgen dat deze persoon balans leert vinden. Het kruid is een prettige en krachtige ondersteuning tijdens het bewandelen van ons levenspad.

We kennen in Europa een enorme schat aan folklore over het kruid Bijvoet. Deze levert ons niet alleen kennis van de medicinale en voedzame eigenschappen, maar ook talloze magische toepassingen. In de Oud-Engelse negenkruidenspreuk die zowel christelijke elementen als wel een verwijzing naar de god Wodan bevat, wordt bijvoet genoemd:

“Remember, Mugwort, what you made known,
What you arranged at the Great proclamation.
You were called Una, the oldest of herbs,
you have power against three and against thirty,
you have power against poison and against infection,
you have power against the loathsome foe roving through the land.”

Bijvoet’s beschermende eigenschappen reiken van afweer tegen boze geesten en donkere elven tot het buiten de deur houden van onheil en ziekte. In Limburg maakt men een kruisje van bijvoet als amulet en driemaal afkloppen met een bosje bijvoet, zo geloofden onze voorouders, kon alle vloeken weer onttoveren. Met Midzomer was het een van de negen planten in de kruidenwis en maakten de mensen gordels of kransen voor om het hoofd; deze werden later in het vuur gegooid om ongeluk in het komende jaar te voorkomen. In de zomer wordt vooral ook gebruik gemaakt van de Venus- eigenschappen van bijvoet (Venus wordt regelmatig met het kruid afgebeeld) en de zomerverschijningen van de Moedergodin, zoals Aphrodite, Artemis, de Keltische Aine en de Germaanse Freyja. Het wordt gebruikt in amuletten om liefde aan te trekken en om vruchtbaarheid en potentie te versterken. In Engeland wordt bijvoet ook wel eens ‘Lad’s Love’ genoemd: als een jongeman een takje in zijn knoopsgat droeg, liet hij daarmee zien op zoek te zijn naar romance. Het kruid leent zich goed om getrokken in witte wijn (voor ongeveer een maand) te dienen als liefdesdrank.

“Artemisia – Mugwort, Motherwort sacred to Venus – help me to see beyond the world of effects, to the world of causes and meaning, of beauty and power. May fatigue be banished, protection be always about me”
~Phillip Carr Gomm~

In oktober kunnen de wortels van de plant geoogst en te drogen gehangen worden. In deze tijd van het jaar, waar wij afscheid nemen van het licht en het donkere jaargetij aanbreekt, en de sluier tussen de werelden heel dun is, kunnen wij een de magische eigenschappen van bijvoet goed gebruiken. Want in deze tijd, wisten onze voorouders, dolen ook de onrustige en wrokkige geesten rond. Een bosje bijvoet bij de voordeur of een mooie guirlande bij de ramen houdt de donkere geesten buiten de deur. Ook kan het kruid gebruikt worden als wierook om het huis te zuiveren en gereed te maken voor het nieuwe jaar. Met een beetje handigheid kun je zelfs een fantastisch schoonmaakmiddel bereiden dat zowel het stoffelijke als het onstoffelijke schoonmaakt. De beschermende, verdedigende en reinigende eigenschappen van bijvoet, alsmede zijn stimulerende eigenschappen op de geest, die dromen versterken en verhelderen, en visioenen en voorspellende gaven op kunnen roepen, worden vooral geassocieerd met de donkere kant van de Moedergodin, zoals Hecate, Cerridwen en de Morrighan, en de Germaanse Holda. Het is mogelijk om een staf te maken van bijvoet. Deze staf is uitermate geschikt om tijdens een ritueel de ruimte te reinigen en te wijden. Tijdens een Samhain-ritueel kan bijvoet gebrand worden om te divineren. Sommige heksen en sjamanen roken het kruid in een pijp en het is een van de mildere kruiden die vanouds voor vliegzalf wordt gebruikt. Ook kan bijvoet gebruikt worden om divinatie-instrumenten, zoals de kristallen bol en de zwarte spiegel, te reinigen en op te laden. Wie liever tijdens de slaap een heldere droom of een visioen wil oproepen kan bijvoet in zijn kussen stoppen. Het is wel aan te raden om bij inwendig gebruik voorzichtigheid in acht te nemen!

Geplaatst in Artikelen | Getagged , | Reacties uitgeschakeld voor Bijvoet

Recensie: Aardevrouwen spreken

Geplaatst op 29 oktober, 2012 door Jana

Aardevrouwen spreken
Samentelling en redactie Manon Tromp
Geesteren, A3 boeken, 2012. 139 p. ISBN 9789077408995. € 17,50.

Voorkant van het boek Aardevrouwen spreken

Dertien vrouwen, onder wie Manon Tromp, geven hun visie op deze tijd en de toekomst. Ze zijn actief voor de aarde en de maatschappij, allemaal op hun eigen terrein. Dat varieert van landbouw en ecologie tot kunstgeschiedenis en natuurgeneeskunde; de beroepen van kennismakelaar tot politica en het religieuze scala omvat een natuurmagiër, een sjamaniste en een druïda. Veel van deze vrouwen hebben meerdere opleidingen gevolgd en op meer gebieden gewerkt. Een aantal schreven al een of meer boeken, zoals Karin Haanappel, Linda Wormhoudt en Gerwine Wuring.
Rond de tijd dat dit boek uitkwam, was er op tv de documentaire ‘Power to the people’ te zien in Tegenlicht, over allerlei kleinschalige initiatieven, met name op het gebied van energievoorziening maar bijvoorbeeld ook dat ZZP’ers onderling zorgen voor een verzekering tegen ziektekosten. Aardevrouwen spreken past helemaal in deze trend dat je je als mens zelf inzet voor een betere wereld, in plaats van te wachten tot een ander dat voor je doet.
Levenspadvindster Elvira van Rijn laat zien hoe je je dromen kunt laten uitkomen, welke stappen je daarvoor moet volgen. Natuurgeneeskundige Margreet Kattestaart geeft aanwijzingen om je gezondheid te verbeteren door alleen goede voeding te nemen, én te genieten. Carin Biegnolé filosofeert over het vrouwelijke, en over de vraag of we in staat zijn om het vrouwelijke meer ruimte te geven en tegelijkertijd de waarde van het mannelijke hoog te houden. “Zijn we in staat om te voorkomen dat de een de ander domineert?” Fransje de Waard heeft het over permacultuur en composteren, en over de nieuwe onderstroom van de stadslandbouw, waarin het draait om verbinding, authenticiteit, waarden, plek en betekenis.

Bij elkaar geven de meer beschouwende en de meer praktische verhalen een mooi overzicht van wat – deze – vrouwen beweegt en hoe dat ze inspireert om iets te doen. Het verhaal van oervrouw Agnes Meijs wil ik graag uitlichten. Zij publiceerde eerder Het oergevoel, over vuur maken, sporen zoeken, sluipen en nog meer. In dat boek richt ze zich op hoe je kinderen kunt stimuleren de natuur in te trekken. Bij kinderen uit het Gooi die drie dagen lang, verspreid over drie weken, in kleine groepjes de natuur in trokken, was duidelijk dat ze een verandering doormaakten van afkeer van natuur naar plezier en vertrouwelijkheid. Ouders en leerkrachten zeiden bijvoorbeeld: “Ineens heeft mijn kind allerlei verhalen die het nooit eerder had” of “We zien ons kind dingen ondernemen die het eerst niet durfde, het lijkt wel een ander kind.”
Net als volwassenen hebben kinderen natuur nodig. “We lijken te vergeten dat wij een onderdeel zijn van de natuur en dat we nooit zonder die bron in leven hadden kunnen blijven”, zegt Van Rijn. Ze noemt allerlei initiatieven waaraan ze zelf deelnam of die los daarvan ontstaan voor bijvoorbeeld buitenschoolse opvang in de natuur en geeft tips om met (je) kinderen erop uit te trekken. Als eerste: “Herinner je eens wat je zelf leuk vond als kind om in de natuur te doen. Neem dat als start. Je kunt het beste datgene aanzwengelen waarover je zelf enthousiast bent.”
En dat is eigenlijk wat er uit het hele boek spreekt: deze dertien vrouwen vertellen over waar ze enthousiast over zijn, en ze doen dat op zo’n manier dat je als lezer geïnspireerd wordt om ook bij te dragen aan een betere wereld.

Geplaatst in Boeken | Getagged , , | Reacties uitgeschakeld voor Recensie: Aardevrouwen spreken

Recensie: Dochters van Durga

Geplaatst op 29 oktober, 2012 door Medeia

Marnel Breure
Dochters van Durga. Op zoek naar de godinnen van India.
Amsterdam, Augustus, 2011. ISBN 978-90-457-0486-9
319 pag. € 19,95

Voorkant van het boek Dochters van Durga

De aantrekkingskracht van de wicca zit er voor veel mensen in dat het vrouwelijk-goddelijke niet alleen wordt erkend als principe, maar bovendien een belangrijke rol speelt in de riten. Toch kennen ook andere religies godinnen. Het hindoeïsme bijvoorbeeld, dat zowel in het Britse gebied als in Nederland bekendheid kreeg in het koloniale verleden. Maar betekent de verering van vrouwelijke goden ook eerbied voor menselijke vrouwen? Marnel Breure reisde door India en merkte dat de link tussen de vrouwelijke kant van het goddelijke en de goddelijke kant van de vrouw lang niet overal wordt gelegd. Uit haar boek blijkt dat de schrijfster de slechte omstandigheden waarin veel Indiase vrouwen leven geschokt aanziet, en maar slecht kan begrijpen hoe dit mogelijk is in een maatschappij die godinnen kent.

Maar ook de godinnen van het hindoeïsme hebben het niet gemakkelijk, blijkt uit wat ze vertelt. De godin Sati bijvoorbeeld, die tegen de wens van haar vader met de goddelijke outcast Shiva was getrouwd, pleegde zelfmoord omdat haar vader haar man weigerde te erkennen. Uit verdriet om de dood van zijn geliefde begon Shiva zo wild te dansen dat de kosmos ontregeld dreigde te raken, waarop Vishnu het lichaam van Sati in stukjes sneed en over de aarde verspreidde. Op alle plaatsen waar een deel van de godin neerkwam, werden heiligdommen voor haar opgericht. Haar vagina viel op de heuvel van Kamakhya (een andere naam van de godin) in Assam en wordt daar in de vorm van een grot met een bron vereerd. Tijdens de moesson kleurt het bronwater rood door ijzeroxide uit de bodem: de godin menstrueert.

In deze streek wordt tantra beoefend en onderwezen. “Echtparen die op de heuvel wonen, worden over het algemeen getweeën ingewijd in de tantrische tradities van Kamakhya. Daarbij zijn man en vrouw gelijkwaardig. De man staat aan het hoofd van de familie, de vrouw heeft vanwege haar verwantschap met de Godin een leidende rol in religieuze kwesties.” De vrouwen van de heuvel gedragen zich veel vrijer dan vrouwen elders in India.

Het hindoeïsme veroordeelt het slachten van dieren, maar juist in dit lieflijke godinnenoord worden dierenoffers gebracht. In het verleden waren dat zelfs mensenoffers. Mogelijk wijst dit erop dat Kamakhya een oergodin is die ouder is dan het hindoeïsme, of heeft het te maken met de woeste kant van de godin die tot uitdrukking komt in haar manifestatie als de ontembare Kali. Het kan ook verband houden met het grensoverschrijdende karakter van de ‘linkshandige’ tantra. Om tot een mystiek, hoger bewustzijn te komen, doorbreken de beoefenaars hiervan opzettelijk het onderscheid tussen bijvoorbeeld rein en onrein.

Uiteindelijk komen in dit mystieke bewustzijn alle tweedelingen te vervallen: tussen rein en onrein, hoog en laag, ratio en intuïtie, man en vrouw. Het laatste deel van het boek gaat over een groep personen van ‘het derde geslacht’, de hijra’s. Niet alleen zijn deze mensen iets tussen vrouw en man in, maar ze lijken ook religieus tot een tussengebied te behoren. Hijra’s vereren een hindoegodin, maar ze nemen ook deel aan bijeenkomsten van (islamitische) soefi’s. Op bruiloftsfeesten verschijnen ze om het bruidspaar te zegenen met vruchtbaarheid, of alle aanwezigen te vervloeken als ze vinden dat de beloning voor hun optreden te gering is. Deze ceremoniële functie van de hijra’s is volgens de schrijfster tegenwoordig minder belangrijk dan vroeger, maar toch leeft in India blijkbaar nog altijd de gedachte dat wat of wie niet binnen de gebruikelijke categorieën van de maatschappelijke orde valt, over bijzondere, magische krachten beschikt…

Dochters van Durga is niet zomaar een reisverslag of half-afstandelijke antropologische beschrijving. Het is het persoonlijke, meeslepende, intieme verhaal van een westerse vrouw die in India op zoek gaat naar de Godin. Maar ook naar heelwording, naar zichzelf. Tegelijk vertelt het over een aantal bijzondere Indiase vrouwen en hun – vaak religieus geïnspireerde – strijd tegen de onderdrukking van vrouwen en andere bevolkingsgroepen, of eenvoudig hun worsteling met beperkende en dikwijls hypocriete – ook vaak religieuze – normen. Stof om over na te denken voor wie zich interesseert voor de verhouding tussen religieus ideaal en maatschappelijke realiteit. Maar ook voor wie zich wil verdiepen in de vraag hoe het goddelijke en het menselijke zich op individueel niveau tot elkaar verhouden. Of voor wie wil mediteren over (goddelijke en menselijke) vrouwelijkheid: wat dat nu eigenlijk precies is, en daarmee: wat mannelijkheid is, en wat polariteit betekent.

Geplaatst in Boeken, Recensies | Getagged , | Reacties uitgeschakeld voor Recensie: Dochters van Durga

Haar en hoofdzaken

Geplaatst op 29 oktober, 2012 door Jana

'Hot items' zijn: Een diepgaande bespreking van controversiële onderwerpen, en van verschillen tussen de Wicca als inwijdingstraditie en de solo hekserij.
In veel religies en godsdiensten gelden regels voor de haardracht. Hoe zit dat bij wicca – kun je zelf bepalen hoe je je haar draagt? Zijn daar andere voorschriften waaraan je je moet houden?

Al heel lang loop ik met het idee een artikel te schrijven over haar. Hoofdhaar met name, en misschien ook wel lichaamsbeharing. Of je het moet laten groeien of juist weghalen. Het zou natuurlijk een korte cultuurhistorische studie worden, met verwijzingen naar meer literatuur. In plaats daarvan wordt het dit persoonlijke verhaal. Want hoe je je haar draagt is niet alleen cultuurgebonden, maar hangt ook nauw samen met je eigen identiteit. En het gaat niet alleen meer over haar, maar ook over voorschriften.

Als kind viel me op dat alle getrouwde vrouwen kort haar hadden, vaak gepermanent. Misschien moest je daar niet per se getrouwd voor zijn, maar was het een voorschrift voor alle volwassen vrouwen boven een bepaalde leeftijd. Moeder, oma’s, buurvrouwen, tantes. Een afschuwelijk vooruitzicht voor een meisje dat na lang zeuren eindelijk lang haar had. Triviaal als het lijkt, maakte ik me er echt zorgen over. Het kwam pas goed toen ik een vrouw ontmoette die al duidelijk op leeftijd was, met rimpels in haar gezicht en grijzend haar, die dat haar lang droeg. Zij werd mijn eerste rolmodel, nog vóór de brugklas, en voordat andere zaken belangrijk zouden worden als voorbeeld voor mijn leven. Misschien was deze vrouw haar tijd niet vooruit, maar leefde ze juist nog naar de mode van haar moeder en grootmoeder. Ooit hadden volwassen vrouwen immers wel lang haar, in een mooie wrong, in een knotje of als vlechten op het hoofd gebonden. Maar wat ze mij leerde, was dat je je eigen keuzes kunt maken, en niet moet aansluiten bij wat ‘iedereen’ doet.

Er zijn meer mensen die graag willen afwijken van wat gebruikelijk is, en dat met hun haardracht uitdrukken. De Beatles en hun fans zetten een trend, waarna het haar van sommige jonge mannen steeds langer werd. De hele groep werd door brave huisvaders uitgemaakt voor ‘langharig werkschuw tuig’, ook degenen die wel een baan hadden kunnen vinden. Later kwamen de afrokapsels, de hanekam van de punkers en het kale hoofd van de skinheads, om maar een paar groepen te noemen. Niet alleen met je kapsel, maar ook door je haar te bedekken kun je afwijken van de ‘mainstream’. Aanhangers van de monotheïstische godsdiensten vormen niet meer de dominante stroming in onze cultuur. Bij orthodoxe groepen kun je aan de haardracht zien dat mensen hierbij horen.

Eenmaal meerderjarig viel me op dat veel volwassen vrouwen hun haar blijven dragen zoals het in de mode was op het moment dat zij hun plaats vonden in de maatschappij. Voor een generatie eerder was dat vaak de periode waarin ze hun man ontmoetten en trouwden. Degenen die bleven variëren met de lengte, kleur en stijl, waren zij die niet gelukkig waren met hun leven, die bleven zoeken naar een partner, een beroep of anderszins. Of zij waren meer geneigd om aan de nieuwste mode mee te doen dan de andere vrouwen, degenen die jarenlang aan dezelfde stijl vasthielden. Voor mij was het vrijheid om zelf te kiezen om mijn haar te dragen zoals ik het wilde: lang, soms in een ‘paardestaart’ of opgestoken. Maar in de cirkel altijd los.

Toen ik kennismaakte met heksen, bleken de vrouwelijke heksen bijna allemaal lang donkerbruin haar te hebben. Net als ik. Gelukkig, want het leek bijna een voorwaarde om bij de club te mogen. Misschien was het toeval dat er bijna geen blonde heksen bij waren. Maar dat ze bijna allemaal lang haar hadden, en bovendien loshangend, was wel een keuze. Omdat dat het meest natuurlijk is? Omdat onze rolmodellen uit vroeger eeuwen lang haar hadden? Of was het weten – of aanvoelen – dat vrouwen met lang haar magische kracht hebben? Dat werd tenminste aangenomen, in de tijd dat gewone mensen nog in heksen geloofden. Je moest een heks kaal scheren om haar onschadelijk te maken. Bij mannen zetelde de fysieke kracht in het haar. Denk maar aan het verhaal van Samsom en Delilah: hij verloor zijn kracht toen zij – nadat ze er op slinkse wijze achter was gekomen wat zijn geheim was – tijdens zijn slaap zijn haar afknipte.
Het was zelfs ooit beleid van het Nederlandse gezag in Indië om gevangen Molukkers hun haar af te knippen. Ze ontdekten dat gevangenen foltering doorstonden, maar direct bekenden toen de schaar tevoorschijn kwam om hun haar te knippen.

Een wijd verbreid geloof is dat het haar een van de zetels is van de levenskracht. Daarom is het zo gevaarlijk om haar (en nagels) af te knippen, en zeker om het achter te laten waar een tovenaar het te pakken zou kunnen krijgen. In sommige culturen moet je haren die afgeknipt zijn, of die in je kam achterblijven, zorgvuldig wegdoen, bijvoorbeeld door ze te begraven. In andere culturen moet je ze juist bewaren op één plek, zodat je compleet bent op de ‘dag des oordeels’. Het taboe op knippen is des te groter bij ‘heilige’ mensen, die meer te verliezen hebben en dus kwetsbaarder zijn voor magie. De makkelijkste manier om het gevaar te vermijden, is het haar in het geheel niet te knippen.

De magie die je kunt bedrijven met haar, nagels, enzovoorts is sympathetische magie. Die gaat ervan uit dat er een link blijft bestaan tussen het levende lichaam en de ervan afgescheiden onderdelen. Het haar staat voor de persoon op wie het groeide, en als je het haar iets aandoet, treft dat die persoon. Wie het haar van een ander bezit, heeft macht over diens ziel. Voor geliefden was het een teken van vertrouwen elkaar een haarlok te schenken. (En in geval van verraad kon die lok gebruikt worden voor wraak!)
De magie van het binden en losmaken van het haar heeft ook te maken met de scheppende en vernietigende kracht van de natuur of het weer. Het knippen van haar zou onweer veroorzaken, en Schotse meisjes met een varende broer mochten hun haar niet knippen zolang hij op zee was.

Er bestaan allerlei religieuze en culturele voorschriften rondom haar. Mannen en vrouwen worden geacht hun haar te scheren of te laten groeien, het op te binden of te bedekken. Monniken scheren hun hoofd kaal – de tonsuur – en in India doneren vrouwen en ook wel mannen na een pelgrimstocht hun haar in een tempel als symbolische overgave van hun ego.
Ook het lichaamshaar moet er soms aan geloven. In Egyptische tempels was het gebruikelijk om het okselhaar te scheren, heb ik weleens gelezen. Priesteressen moesten immers schoon zijn tijdens rituelen. Er was toen al een ontharingsmiddel met onder meer was en honing als bestanddelen.
Bij mannen gelden voor snorren en baarden vaak vergelijkbare regels als voor hoofdhaar, maar mannen kunnen er ook van alles mee uitdrukken.

Het afscheren van haar is ook gebruikt als middel om wraak te nemen. Direct na de Tweede Wereldoorlog werd in het openbaar het haar afgeschoren van vrouwen die een relatie met een Duitser hadden gehad, of daarvan werden verdacht. De straf bestond niet alleen uit dat moment van vernedering, maar ook in de zichtbaarheid van de (vermeende) wandaad in de periode erna.
Niet altijd is kaalheid een gevolg van een beslissing van jezelf of anderen. Het kan het gevolg zijn van een ziekte of een bijwerking van een behandeling tegen kanker. Bij vrouwen wordt verlies van haar vaak gezien als verlies van hun vrouwelijkheid, hun schoonheid. Mannen die kaal worden, worden echter nog wel degelijk als mannelijk gezien. Juist een grote hoeveelheid van het mannelijk hormoon testosteron kan vroegtijdige kaalheid tot gevolg hebben. Hippocrates koppelde kaalheid aan viriliteit.

Tegenwoordig mag je gelukkig zelf uitmaken wat je doet met je haar. Of je nu man of vrouw bent, jong of oud: je kunt aansluiten bij de mode die je aanspreekt, of bij geen enkele mode. In sommige beroepen moet je je haar knippen of bedekken om hygiënische of veiligheidsredenen en er zijn nog voorschriften in sommige godsdiensten.

Was het een voorwaarde om lang haar te hebben om ingewijd te kunnen worden in wicca? Welnee, destijds niet en ook nu niet.* In wicca is de eigen verantwoordelijkheid van de heks een van de belangrijkste uitgangspunten. Dat rijmt niet met voorschriften omtrent je uiterlijk. Als iemand meent je dat soort eisen te kunnen stellen, moet je ernstig overwegen of je wel met hem of haar in zee wilt. Je hoeft niet meteen weg te lopen met het idee dat alle covens onzinnige regels stellen. En zelfs bij deze coven kan er iets achter zitten waar je nog niet aan gedacht hebt. Misschien is het een test: hoe ver ben jij bereid te gaan om ingewijd te worden? Lever je daarbij je gezonde verstand in, of blijf je kritisch en vraag je gewoon waarom een eis gesteld wordt?

Niet alle regels zijn onzinnig. Om samen te kunnen werken in een groep, stellen mensen vaak regels op. Soms ongeschreven, onuitgesproken. Soms heel vanzelfsprekend. Ouders van jonge kinderen willen weten waar die zijn. Als je bij een vriendje gaat spelen, moet je dat dus even zeggen. In een gezin of woongroep moet je het laten weten als je niet mee-eet op dagen waarop je thuis wordt verwacht, of als je wel mee-eet als de sporttraining niet doorgaat. Gewone spelregels.
In wicca is er bijvoorbeeld de regel dat wat er binnen de coven gebeurt en wat er daar besproken wordt privé is. Daar praat je niet over met anderen, of hooguit – en niet eens over alles – met je levenspartner. Ook kan er van je verlangd worden dat je in principe alle bijeenkomsten van de groep bijwoont. Er wordt ‘commitment’ gevraagd; het is geen gezelligheidsvereniging maar je verplicht je ergens toe als je lid wordt van een coven. Alleen al om praktische redenen: als er sprake is van een trainingscoven is het handig als iedere nieuweling erbij is als er iets wordt uitgelegd.

Het is aan jou om uit te maken of je je wilt conformeren aan dit soort eisen en om te bepalen of regels zinnig zijn of niet. Gooi het kind niet weg met het badwater! Een groep die perfect aansluit bij jouw idealen bestaat waarschijnlijk niet. Net zo min als de ideale partner of de volmaakte baan. Gebruik je hersens en je intuïtie – en eventueel een ‘second opinion’ – om te bepalen met wat voor groep je te maken hebt voor je je erbij aansluit. En als je de wereld wilt laten weten dat je voor wicca gekozen hebt, dan hoef je dat niet met je haar te tonen. Je kunt ook een heksenhoed opzetten!

*Onlangs was er op Pagan-Wiccan-About.com wel sprake van een groep die juist die eis stelde. Een vrouw die vanwege de veiligheid op haar werk haar haar kort moet houden, vroeg of het waar was dat je in wicca lang haar moet hebben. Patti Wiginton geeft zelf uitgebreid antwoord op deze vraag. http://paganwiccan.about.com/od/faq/f/Hair-Length-and-Religion.htm.

Geplaatst in Artikelen | Getagged , , , | 7 reacties

Oud nieuws in de verjongingsketel gegooid – Samhain 2012

Geplaatst op 29 oktober, 2012 door Medeia

Logo rubriek Nieuws - Wiccan Rede Online Magazine

Onderzoek bij Stonehenge

Op 18 september was in het Belgische journaal te zien dat mensen van de faculteit Bodemwetenschappen van de universiteit Gent geomagnetisch onderzoek doen op het terrein rond Stonehenge. Door met een speciale buis achter een terreinwagentje rond te rijden brengen ze de bodem in kaart. Zo kunnen ze bijvoorbeeld prehistorische greppels ontdekken. Britse onderzoekers beschikken niet over mobiele elektromagnetische apparatuur. Hierdoor is de bodem nooit goed onderzocht, want doordat het gebied in de jaren zestig/zeventig een festivalterrein was bij popfestivals, zorgt rommel uit die tijd voor te veel ‘ruis’. De Belgische methode heeft hier geen last van.

English Heritage onderzoekt ondertussen de stenen van Stonehenge met lasers. Door dit onderzoek kan meer duidelijk worden over hoe de stenen werden gehouwen en bewerkt. Het is al gebleken dat de verweerde oppervlakte van stenen aan de noord-oostkant van de buitenste ring was weggehaald zodat de stenen glinsterden in het zonlicht. Bij stenen aan de andere kant van de ring is dit niet gedaan. Hieruit valt op te maken dat het noordoosten de kant was waarvandaan mensen het monument bij plechtige processies benaderden. Op deze manier liepen ze in de richting van de ondergaande zon bij de midwinterzonnewende, of hadden ze bij de midzomerzonnewende de opkomende zon achter zich.

Om hedendaagse bezoekers een betere indruk te geven van het leven van de mensen die Stonehenge hebben gebouwd, wil men drie prehistorische huizen nabouwen, werd in oktober aangekondigd. De huizen zullen worden gebouwd door vrijwilligers, met technieken uit de steentijd en materialen waarover men in die tijd ook beschikte.

Dichtung und Wahrheit in Wales

In de BBC-televisieserie over de geschiedenis van Wales kwam begin oktober, in de aflevering over de periode van de Industriële Revolutie, de dichter Iolo Morganwg ter sprake. Hij had aan het eind van de achttiende eeuw Stonehenge bezocht en was hevig geïnteresseerd geraakt in de geschiedenis van de oude Britten. Vooral de rol die Wales daarin gespeeld zou kunnen hebben sprak tot zijn artistieke verbeelding. Hij ontwierp een ‘oud’ schrift en kerfde de letters in houten balkjes, om zo de spreuken van bardische wijsheid vast te leggen die hij bij dat verleden vond passen. Met kiezelstenen maakte hij cirkels op de grond waar hij met gelijkgestemden zelfbedachte druïdische rituelen voltrok.

Het jaarlijkse culturele festival Eisteddfod in Wales gaat in zijn huidige vorm ook terug op Iolo Morganwg. De dichter baseerde zich daarbij weliswaar op historische gegevens, maar blies die een heel nieuw leven in met bardische en druïdische plechtigheden, een welkomstdronk uit de Hoorn des Overvloeds, en dansende meisjes die ‘bloemen van Welshe bodem’ aanbieden.

Magische Paralympics

Moderne druïden speelden ook een rol bij de slotceremonie van de Paralympische Spelen in Londen dit jaar. Er werden gedeelten uit een gorsedd-ritueel (onderdeel van Eisteddfod) van de British Druid Order voorgedragen, waarin de geesten van de vier jaargetijden en elementen werden aangeroepen. Het gorsedd-ritueel was oorspronkelijk geschreven voor een multireligieuze conferentie in Avebury. Tot besluit weerklonk een zegenwens over het “festival van de vlam”. In het veld werd met vlammenwerpers een IJslands magisch symbool aangebracht.

Bij de openingsceremonie was het magische element evenmin geschuwd. De tovenaar Prospero en zijn dochter Miranda uit Shakespeare’s toneelstuk The Tempest kwamen er in voor, en in een rondreis door de kosmos verscheen de natuurkundige Stephen Hawking op de maan om Miranda aan te sporen, nieuwsgierig te zijn en te onderzoeken of dingen die veel mensen voor onmogelijk houden (zoals topsport door gehandicapten), dat ook echt zijn.

Onvermijdelijk werd dit alles door sommigen beschouwd als gevaarlijke satanistische vrijmetselaarspropaganda van de Illuminati. Er verschenen onnavolgbare ‘onthullingen’ op YouTube om dit zogenaamde complot aan de kaak te stellen. In reactie hierop heeft de British Druid Order opgeroepen dergelijke posts als beledigend aan te merken. Niet alleen vanwege belastering van het druïdisme, maar vooral omdat alle deelnemers aan de slotceremonie, onder wie de atleten en de voormalig hospik die de druïdenteksten voordroeg, in de filmpjes als het Kwaad worden afgeschilderd.

Geen mensenoffer

Eerder in het jaar, in juli werden in de buurt van Epping Forest, ten noorden van Londen, anonieme pamfletten verspreid waarin werd beweerd dat de pagans aldaar van plan waren een man uit de streek te ontvoeren “om te gebruiken als onderdeel van hun rituelen”. Behalve offers en ontvoeringen zouden er met Lammas illegale kampvuren en openbare naaktloperij zijn te verwachten. De plaatselijke Guardian sprak met enkele pagans, die het publiek konden verzekeren dat er geen dieren en al helemaal geen mensen zouden worden geofferd, omdat dat geen deel uitmaakt van hun religie. De rituelen voor Lammas zijn veelal gemaskerde en gekostumeerde, dramatische uitbeeldingen van de graanoogst. In het bos wordt vooral gewandeld. De schrijver van een boek over de geschiedenis van Londen en omgeving vertelde dat in Epping Forest al vanaf de prehistorie half-menselijke, half-dierlijke goden met hoorns worden vereerd. Volgens hem zou er ook nu wel naakt rond vuren worden gedanst. De krant begreep zijn uitleg overigens niet helemaal; die schreef over half-gehoornde geiten.

Exorcismeglossy

In Polen ziet men zoveel bovennatuurlijk kwaad, dat exorcisten in de hoofdstad Warschau een wachtlijst hebben van drie maanden. Onlangs werd er bovendien een glossy maandblad uitgebracht onder de naam Egzorcysta (de Exorcist). Het blad telt 62 pagina’s en heeft een oplage van 15.000 (ter vergelijking: het Nederlandse opinieweekblad De Groene Amsterdammer heeft ongeveer hetzelfde bereik en het nieuwe magazine Lekker(W)eten van de biologische winkelketen EkoPlaza heeft een oplage van 17.000). Egzorcysta is geheel gewijd aan het uitbannen van demonen. In de afgelopen vijftien jaar is het aantal officiële (Rooms-katholieke) exorcisten gestegen van vier tot 120, vertelde een Poolse filosofieprofessor annex theoloog en duivelbanner. Hij schrijft de stijging toe aan de overgang van communisme naar kapitalisme: het kapitalisme biedt naar zijn zeggen meer ruimte aan occultisme en daarmee aan demonische activiteit.

Punkexorcisme

In Rusland kreeg de band Pussy Riot bekendheid met het geruchtmakende ‘punkgebed’. Bij het voor vrouwen verboden hoofdaltaar in de kathedraal van Christus de Verlosser in Moskou zongen leden van de band in februari: “Verlos ons van Poetin; heilige maagd Maria, moeder van God, word feminist!” Pussy Riot wilde met de song de verwevenheid van de corrupte Russische regering en de homofobe en vrouwonvriendelijke Russisch-orthodoxe kerk aanklagen. Drie bandleden werden gearresteerd en in augustus veroordeeld tot twee jaar strafkamp (er was zeven jaar geëist). In hoger beroep werd een van de drie vrijgesproken. Cyberpunk-chaosmagiërs riepen op internet op tot magische beïnvloeding van de rechtspraak. Zij beschouwden de vrijspraak als eerste succes.

Vooral buiten Rusland werd er schande gesproken van de hoogte van de straf. Amnesty International organiseerde een actie voor vrijlating van de bandleden. Maar de Russische minister van buitenlandse zaken riep het Westen op, niet zo ‘hysterisch’ te doen, las ik in Trouw, en de correspondent van de Volkskrant wist te melden dat kozakken een vuur wilden stoken om de drie ‘heksen’ te verbranden.

In een essay in de bijlage Letter & Geest van Trouw (op 8 september, feestdag van Maria) schreef Kirsten Notten, priesteres uit de opleiding van Wilde Wijze Vrouw, dat het punkgebed niet godslasterlijk is, maar juist past in een eeuwenoude traditie van opstandige volksdevotie. “De jonge vrouwen van Pussy Riot vragen in hun gebed de patriarch van de Russisch-orthodoxe kerk om in God te geloven, in plaats van in de macht van Poetin. (…) Alleen in de officiële leer van de kerk is [Maria] een gehoorzame en kuise moeder. In de volksreligie en in de feministische bevrijdingstheologie is ze een toevlucht voor mensen die gebukt gaan onder machtsmisbruik. Dat Pussy Riot zich tot de Heilige Moeder richt, laat opnieuw de bevrijdende kracht van Maria zien.”

Blasfemische fallus

In de Filippijnen waren Rooms-katholieken zo boos over een ‘blasfemische’ installatie van kunstenaar Mideo Cruz, dat ze het in brand probeerden te steken. Het kunstwerk heette Poleteismo (Polytheïsme) en toonde onder meer een kruis met een rode, op-en-neerbeweegbare fallus. Volgens Cruz gaat zijn werk over de veelheid aan zaken die we in de moderne samenleving vereren alsof het goden zijn. Afbeeldingen van Mickey Mouse en van het Vrijheidsbeeld maken ook deel uit van de installatie, als symbolen voor de macht van de Verenigde Staten. Het kruis met de fallus was bedoeld als kritiek op het verafgoden van mannen in de patriarchale maatschappij. Poleteismo was elders al eerder te zien geweest, onder meer in New York en Tokio, maar had nergens zulke felle reacties opgeroepen. De directrice van het culturele centrum in Manilla waar het kunstwerk zich nu bevond, noemde de christelijke klachten “religieuze kortzichtigheid”, maar zag zich genoodzaakt de expositie te sluiten.

Niet-fallische vuurboren

In augustus verscheen een wetenschappelijk artikel over een aantal staafvormige objecten van steen en klei uit de steentijd. De voorwerpen waren opgegraven bij Sha’ar HaGolan en Munhata in de Jordaanvallei. Een tijdlang is gedacht dat het fallische cultussymbolen waren maar toen professor Goren-Inbar de objecten in het museum zag, herkende ze de vorm als die van een ‘vuurboor’. Nader onderzoek bracht inderdaad krassen op het puntige uiteinde van de staven aan het licht, waaruit kon worden opgemaakt dat dat gedeelte op hoge snelheid was rondgedraaid in brandbaar materiaal op een ‘vuurplankje’. Er waren ook schroeiplekken aanwezig. Hoger op de staven waren groeven zichtbaar die veroorzaakt konden zijn door het gebruik van een boog om de vuurboren aan te drijven.

Jakhals is wolf

Nog een archeologische herdefinitie: Volgens wetenschappers is de Egyptische dodengod Anubis biologisch gezien geen jakhals maar een wolf. Het DNA van de Egyptische jakhals komt namelijk meer overeen met dat van de grijze wolf dan dat van de gouden jakhals, waarvan men tot nu toe dacht dat het een ondersoort was. Dit is blijkbaar al ouder oud nieuws (januari 2011) , maar ik hoorde het pas eind september in een televisieprogramma, QI geloof ik.

Graf van de zangeres

Rond dezelfde tijd dat Anubis een wolf in jakhalskleren bleek, werd in de Egyptische Koningsvallei een bijzonder graf gevonden. Het is het eerste nog ongeplunderde graf sinds de ontdekking in 1922 van het graf van Toetanchamon door Howard Carter. Omdat de politieke situatie in Egypte in januari 2011 erg onzeker was, werd het archeologische onderzoek stilgelegd en pas een jaar later hervat. In juni dit jaar zijn de belangrijkste bevindingen gepubliceerd.

Het graf was dat van de ‘zangeres van Amon’ Nehemes-Bastet. Zij was een priesteres in dienst van de god Amon, maar stond onder bescherming van de Goddelijke Moeder Bastet, de kattengodin en beschermster van Beneden-Egypte. Muziek en zang speelden een belangrijke rol in de oud-Egyptische godsdienst. Priesteressen zoals Nehemes-Bastet maakten ritmische muziek met de menat, een kralenketting waarmee ze rammelden, en het sistrum, een soort ratel die een geluid maakte als wind die door papyrusstengels blies. Andere muzikanten bespeelden trommels en snaarinstrumenten. Hoe de muziek klonk, is niet bekend.

De zangeres-priesteres is tussen 945 en 715 v.C. in het graf gelegd. In deze tijd, de Derde Tussenperiode, waren de hoogtijdagen van Egypte lang vervlogen. Vergeleken met grafgiften uit eerdere perioden was de uitzet die deze hooggeplaatste dame naar het hiernamaals meekreeg sober. De kwaliteit van de materialen was wel hoog. Het graf zelf dateert uit de achttiende dynastie, tussen 1539 en 1292 v.C. Nader onderzoek moet uitwijzen of er nog iets terug te vinden is van de persoon die in die eerdere periode in het graf is gelegd. Ook zal de mummie van Nehemet-Bastet met een CT-scan worden onderzocht.

Een fluit voor Demeter

Muziek maakte ook deel uit van de plechtigheden voor Demeter. Dit valt op te maken uit de vondst van een kleine benen fluit uit circa 570 v.C. in een antieke tempel op Sicilië. Samen met de fluit werd een vaasje gevonden. Waarschijnlijk vormden de fluit en het vaasje een offergave aan de godin. Op het terrein rond de tempel zijn ook potscherven gevonden en een kruik uit circa 650 v.C. met afbeeldingen van grazende dieren. Deze vondsten wijzen er op dat de tempel de oudste is in die regio.

Jongensamuletten

Op het eilandje Yeronisos, letterlijk: ‘Heilig Eiland’, bij Cyprus zijn tweeduizend jaar oude amuletten gevonden, werd begin augustus bekendgemaakt. Op de amuletten zijn jongensnamen geschreven. Men denkt dat kleine jongetjes de amuletten droegen tijdens overgangsrituelen, zoals bij de overgang van borstvoeding naar vast voedsel. De vondst van een onaf amulet, nog zonder gaatje om het aan een koordje te hangen, doet vermoeden dat de amuletten op Yeronisos werden gemaakt.

Tijdens de laat-Hellenistische periode (325-58 v.C.) was op het eiland een heiligdom gewijd aan Apollo. Schelpen met schrijfoefeningen in een kinderlijk handschrift doen vermoeden dat er ook een jongensschool was. Een rond platform in het noorden van het eiland was waarschijnlijk bestemd voor dansen ter ere van Apollo. Het leren van deze dansen behoorde tot de opvoeding van jongens.

Museale afgoderij

In het streng-islamitische Saoedi-Arabië moet men niets hebben van oude goden. De argwaan jegens alles wat ook maar in de verte zou kunnen doen denken aan respect voor iets anders dan de God van de wahhabieten, gaat zo ver dat “alle tastbare sporen van de geschiedenis, zelfs die van de eerste moslims” (schreef een correspondent van The Guardian in augustus) zijn vernield. Het is dus wel heel bijzonder dat er nu in de plaats Rass een klein museum is gewijd aan dingen uit het verleden. Pre-islamitische maangodinnen zijn er niet te bewonderen, maar wel oude zwaarden, geweren en tapijten. Jongemannen komen naar het museum om te leren over de tradities van het koffiezetten. Twee plaatsen in het land, de overblijfselen van de stad Ad-Dir’iyah en van de oase Al-Hijr staan op de Unesco-lijst van werelderfgoed en men probeert de haven van Jeddah daar als derde bij te voegen. De journalist van The Guardian hoopt dat dit wijst op een kentering in de mentaliteit waardoor op den duur ook het voorislamitische verleden erkend zal worden.

Op Facebook circuleerde een tijdje het gerucht dat fundamentalistische moslims de piramiden wilden slopen. Dit bleek niet waar te zijn. Een salafistische sjeik in Egypte verkondigde zelfs via Twitter dat het bezoeken van musea, piramiden en oude Egyptische tempels een goede zaak was, schreef Eildert Mulder in Trouw. De gelovigen kunnen daarmee zien dat niemand meer gelooft in de oude goden: hun magie is uitgewerkt. Maar Boeddhabeelden en mausolea van soefiheiligen deugen dan weer niet volgens de sjeik. Als die worden vernield, keurt hij het niet af.

Wat ervan waar is en wat niet, is vaak niet goed uit te maken. Duidelijk is wel dat er een propagandastrijd gaande is waarin oude goden als pionnen worden ingezet. In Marokko beschuldigt een Berber-organisatie de salafisten ervan, dat die in de Yagourvallei van het Atlasgebergte 8000 jaar oude rotstekeningen van de Zon als heidense godheid hebben vernield. De regering van Marokko spreekt dit tegen.

Precolumbiaans nieuws

Begin oktober kwam het nieuws dat het stadion bij de tempels van Chichen Itza, waar de Maya’s hun rituele balspel speelden, was voorzien van observatietorens om de zonnewendes en equinoxen te kunnen waarnemen. Mogelijk werd hier bepaald op welke dagen het spel gespeeld moest worden. Het kan ook zijn dat het werd gebruikt als kalender voor de landbouw. De torens bevonden zich op lage gedeelten van de muur om het speelveld heen. Ze waren voorzien van een smalle opening, hoog genoeg om rechtop in te kunnen staan. Op het moment dat de zon met midwinter de horizon raakte, viel het zonlicht door zo’n gleuf. Trappen leidden naar het speelveld en de torens. Het bouwwerk dateert uit de negende eeuw en is in de daarop volgende eeuwen in verval geraakt, maar wordt nu gerestaureerd.

In Guatemala, niet ver van de Mexicaanse grens, is bij de opgravingen van El Perú-Waka’ het zevende-eeuwse graf gevonden van een van de belangrijkste Mayakoninginnen, de Vrouwe K’abel. Men wist al langer dat hier een belangrijke vrouw lag begraven, maar het graf kon in oktober dit jaar aan deze koningin worden toegeschreven door de vondst van een albasten potje waar haar officiële naam ‘Vrouwe Waterlelie-hand, Vrouwe Slangenheer’ op stond. Vrouwe K’abel was behalve koningin ook hoofd van het leger en daarmee hoger in rang dan haar echtgenoot, koning K’inich Bahlam II.

De precolumbiaanse culturen van Mexico en Midden-Amerika, schreef Cees Zoon in De Groene Amsterdammer, kenden waarschijnlijk allemaal het rituele stoombad. Bij de Náhuatl was het een ritueel van Temazcalteci, godin van de genezers. Cees Zoon onderging in Mexico een moderne uitvoering van het precolumbiaanse stoombad. Het stoomhuis heeft de vorm van een iglo en symboliseert de schoot van Moeder Aarde. Wie de hitte en vochtigheid tenslotte verlaat, voelt zich herboren.

Nog niet verdwenen

En vervolgens moet er geleefd worden. Het bewandelen van de wegen van een labyrint is ondermeer “een metafoor voor de levensloop”, legt kunstenaar Klaus van de Locht uit op de website van het Labyrinth op de Waalkade in Nijmegen. Omdat de damwand daar is verzwakt, wil de gemeente de kade vernieuwen en er meteen een wandelpad aanleggen, en iets waar passagiers van cruiseschepen kunnen uitstappen om naar tourbussen te gaan. Dit zou betekenen dat het Labyrinth gesloopt moet worden. Het zou eventueel op een andere plaats opnieuw kunnen worden opgebouwd, dacht de gemeente aanvankelijk, maar volgens de kunstenaar is er op die alternatieve plaats onvoldoende ruimte. Inmiddels lijkt verplaatsing niet meer aan de orde en gaat het over sloop.

Veel mensen komen al jarenlang, met of zonder kinderen, naar het Labyrinth om er meditatief te wandelen of te spelen. De gedachte dat een kunstwerk dat voor velen zo waardevol is, zomaar kan worden gesloopt roept emotionele reacties op: “Wie dit bedacht heeft moet is maar eerst eens bij zichzelf te rade gaan door een wandeling in het Labyrinth te maken en met Ariadne tot inkeer te komen,” is te lezen op de Facebookpagina ‘Red het Labyrinth Nijmegen’, en ook: “Heeft de gemeente enig idee hoe uniek het is dat er een vrij toegankelijk labyrinth ligt? (…) Het labyrinth mag echt niet verdwijnen, desnoods ga ik voor de bulldozers liggen! Het is voor mij met depressie en gegeneraliseerde angststoornis van levensbelang dat ik regelmatig over dat labyrinth heen kan lopen!” De Nijmeegse zanger Paul de Graaf schreef een protestsong over de kwestie.

Ook bedreigd in zijn voortbestaan is het milieucentrum De Twaalf Ambachten, stond begin oktober in Trouw. De rondleidingen, ecologische adviezen en de verkoop van tegelkachels en GFT-toiletten leveren niet genoeg meer op. Het terrein (met woonhuis) in Boxtel staat te koop. Op internet kan ik hierover niets terugvinden.

Nieuw! Oude wijsheid

Het woord ‘mythosofie’ klinkt net als ‘De Twaalf Ambachten’ naar iets met wortels in de jaren zeventig, maar als ik het goed begrijp is het recentelijk bedacht door Lisette Thooft. In elk geval werd pas dit jaar, in oktober, in Amsterdam de Kring voor Mythosofie opgericht. Initiatiefneemsters Mieke Bouma en Lisette Thooft hopen dat er “door middel van workshops, lezingen, literatuur uitwisseling, filmavonden, reisjes, debatten en nog veel meer” (tekst uit de aankondiging) meer aandacht komt voor de wijsheid in sprookjes en mythen. Maar ook in films, want films zijn volgens Mieke Bouma de mythen van nu. “Het gaat om een verlangen naar eenheid en geluk,” zei ze in VolZin. “Die verhalen helpen je, zeker wanneer je in een crisis belandt.”

Lieette Thooft vertelde in Trouw dat mythosofen naar de betekenis van sprookjes zoeken vanuit een symbolisch bewustzijn. Zelf houdt ze zich nu bezig met de betekenis van de heks in sprookjes: “Waar staat een heks voor? (…) De vrouwelijke macht is veel griezeliger dan die van de man. De mannelijke macht is als een reus. De vrouw is veel manipulatiever…”

De Kring voor Mythosofie is zowel voor mensen die in hun beroep met verhalen werken, zoals therapeuten en coaches, als voor niet-professioneel geïnteresseerden.

Geplaatst in Nieuws | Getagged , , , , , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Oud nieuws in de verjongingsketel gegooid – Samhain 2012

Review / announcement ‘Diary of a Sorceress’ / Diario de una Hechicera

Geplaatst op 29 oktober, 2012 door Gast auteurs

Monica Demes: I am an independent filmmaker who lives in Madrid and I have finished a documentary in Spain. It was shot in Glastonbury and is about paganism. It’s called DIARY OF A SORCERESS. We had the collaboration of Reclaiming Spain and PFI Spain, amongst others. It had its premiere in the USA, at the Pagan Spirit Gathering, one of the biggest pagan events of America.

Diary of a Sorceress traces the path of the filmmaker on her path as a Wiccan and speaks about the important messages of self-empowerment and the reclaiming of personal power that this movement provides.

Featuring interviews with Starhawk, Morgaine Sheluxx, Halo Quin, Guadalupe Cuevas, Javier Artime and many others, Diary of a Sorceress is a heartfelt and sincere expression of the importance of the lessons Wicca and Pagan traditions have to bring to a broader society.

The English version can be downloaded at http://www.diaryofasorceress.com
English review: http://haloquin.net/2012/05/16/diary-of-a-sorceress/
American screening: http://www.circlesanctuary.org/psg/premiere/
Our trailer in YouTube: http://www.youtube.com/watch?v=CvuOuvnKuV0

Geplaatst in English articles, Recensies | Getagged , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Review / announcement ‘Diary of a Sorceress’ / Diario de una Hechicera

The queen of Night

Geplaatst op 29 oktober, 2012 door Gast auteurs

The queen of Night

The bounty of harvest has been brought in
The nights are longer, leaves’withering
There is a chill in the night wind
Summer we leave behind’

The old one is coming
The wind tells of the song’s she’s singing
Darkness tightens in the night
Moving ever onwards, succumbing the light

The howl of a wolf can be heard in the distance
The leaves twirl in the dark for a last summer’s dance
The earth trembles at the feet of the old one
She hums in the night cause her reign has come

Where She treads the light fades
A tide of night cascades
From her hands old as time
And She brings us a story in rhyme’

‘Don’t ye be afraid of the coming time
I bring you insights sublime
For I see into your soul like a book
I know every cranny and nook
I bring you the mysteries of the unseen
In the dark of the night I am your Queen
‘When I come oh my younglings
With darkness I bring light on your inner tidings
Do not fear the dark or My presence
For only I guide you to your Essence
I am the One who all will meet
Destiny ends right here at my feet”

Poem with a picture background

Geplaatst in Gedichten / Poems | Getagged , , | Reacties uitgeschakeld voor The queen of Night

Recensie: Blijvend meer energie volgens de vijf elementen

Geplaatst op 29 oktober, 2012 door Serotia

Voorkant van Blijvend meer energie volgend de vijf elementen
Jeanine Hofs
Blijvend meer energie volgens de vijf elementen
A3 boeken. 160 p. A5. ISBN 9789077408957. € 17,50

Met dit boek vol informatie, tips en oefeningen, kun je op een verrassende en relatief eenvoudige manier meer energie krijgen én houden.

Ben jij vaak moe? Heb je allerlei vage klachten of zit je gewoon niet lekker in je vel? Dan is jouw energie uit balans geraakt. Pas als je de balans herstelt, zul je weer fit en vitaal worden. Een goede energiehuishouding betekent niet alleen dat je niet moe bent, maar ook dat je snel herstelt van mindere momenten zoals een paar dagen véél te hard werken, een knieblessure of emotionele stress. Als je energie in balans is, dan heb je ook het vermogen te herstellen. Soms gebeurt dit herstellen als vanzelf in een natuurlijk proces, zonder dat je er bewust mee bezig hoeft te zijn en soms moet je zelf in actie komen om te corrigeren.
De belangrijkste technieken om de energie weer in balans te brengen zijn de oude oosterse technieken van de TCM (Traditionele Chinese Geneeswijzen). Een belangrijke rol spelen de elementen Vuur, Aarde, Metaal, Water en Hout. Alle energie is namelijk te verdelen in de vijf elementen en stroomt daar in een natuurlijke beweging doorheen. Als de energie vloeiend met deze bewegingen mee stroomt, dan heeft dit een gunstig effect op ons hele gestel, zowel fysiek als niet-fysiek (psyche, emoties, gedachte, etc.). Dan ben je fit, emotioneel in balans en zit je gewoon lekker in je vel.

In dit boek legt Jeanine uit hoe je gebruik kunt maken van de vijf elementen. Welke rol ieder element in jouw energiebalans speelt en wat dit voor jou betekent. Welk effect het heeft op je lichaam, emoties en gedachten. Hierdoor krijg je inzicht in je energiebalans en hoe je die zelf kunt verbeteren. Zie het boek als een koffer vol gereedschap, waarmee je zelf kunt sleutelen aan je probleemgebieden. Met checklists en voorbeelden, zodat je jouw knelpunten en blokkades kunt opsporen, en met concrete tips en oefeningen om meteen aan de slag te gaan. De ene week zal dat iets heel fysieks zijn en de andere week iets niet-fysieks, iets wat betrekking heeft op een emotie, gedachten, intenties of automatische (onbewuste) patronen.

Recensie Serotia:

Tijdens de Levenskunstbeurs, afgelopen mei, woonde ik een lezing van Jeanine Hofs bij. Zij sprak over de vijf elementen en de onderlinge samenhang. Dat sprak mij heel erg aan. De reguliere geneeskunde denkt wat dat betreft in hokjes, er wordt behandeld op het probleem, niet de oorzaak. De Chinese geneeswijze leert ons dat alles in verband staat met elkaar en kijkt verder in het lichaam naar de eventuele oorzaak van de klachten.
Tijdens de levenskunstbeurs heb ik bij Jeanine een korte intake gedaan. Aan de hand van een aantal vragen, het bekijken van mijn tong en het voelen van mijn pols, kon zij een redelijke diagnose stellen en aangeven waar mijn probleem zat.
Ik ben begonnen te lezen per element wat het voor mij doet, en wat er verkeerd gaat. Uiteindelijk heb ik besloten om naar een acupuncturist te gaan om mij te laten begeleiden en behandelen.
Uiteraard heb ik ook bij hem een intake gehad en hij kwam met dezelfde conclusies als Jeanine. Hij diepte het uiteraard nog verder uit en startte een behandelplan. Van hem ben ik veel wijzer geworden over het yin/yang in mijn lichaam, de leegtes en tekorten. Ik ben een paar maanden onder behandeling geweest nadat mijn galblaas verwijderd was, omdat ik de energie weer wilde herstellen in mijn lichaam. Ten slotte is het niet alleen fysiek kapot, maar ook energetisch. Maar je krijgt ook niet voor niets galstenen, ergens in die vijf elementen gaat er iets fout. Het is fijn dat hij met naalden een hoop kan herstellen, maar je moet vooral uitkijken dat je niet weer in dezelfde valkuil terecht komt. Als je namelijk niet weet waar de oorzaak ligt, kan je er ook niet aan werken. En ook al weet je het, wat doe je er dan zelf aan. Hoe kan ik zelf mijn lichaam helpen? En daar kwam het boek weer van pas. Als je hier en daar een tekort/teveel hebt, kun je je voeding hierop af stemmen. Het boek legt uit wat je beter wel en wat niet kan doen. Niet alleen fysiek, maar ook een psychisch. Want naast bijvoorbeeld voedingsadvies en een goede uitleg over de elementen en het samenspel, staan er ook oefeningen en affirmaties in om met jezelf aan de slag te gaan. Je krijgt inzicht in jouw lichaam. Het boek is dus voor mij een extra steun naast mijn behandelingen, het leert mij begrijpen. Maar ook al ga je niet naar een acupuncturist, dan nog biedt dit boek je een flink handvat om met jezelf aan de slag te gaan en oplossingen te zoeken en vinden voor jouw problemen, zowel lichamelijk als psychisch.

Geplaatst in Boeken, Recensies | Getagged , , | Reacties uitgeschakeld voor Recensie: Blijvend meer energie volgens de vijf elementen

De Herfstgedichtenwedstrijd

Geplaatst op 29 oktober, 2012 door Bliss


In de afgelopen maand kon iedereen die Wiccan Rede Online volgt via Facebook of het Silver Circle-forum meedoen aan de Herfstgedichtenwedstrijd. We waren blij verrast om binnen enkele dagen al heel wat gedichten te ontvangen. Uiteindelijk zijn er 25 prachtige en inspirerende gedichten binnengekomen.

Het is ook geweldig om te zien hoe iedereen zijn creativiteit de vrije hand heeft gelaten. Allerlei verschillende stijlen en variaties op het thema kwamen voorbij. We lazen over de oogst en over appeltaart, over Samhain en afscheid nemen van het licht. Sommige zijn ontroerend en andere kenmerken zich weer door een humoristische invalshoek. We willen we dan ook alvast iedereen bedanken voor hun bijdrage aan de wedstrijd. We willen graag de lezers van Wiccan Rede Online die de gedichten nog niet hebben gelezen er op wijzen dat deze te lezen blijven op de Wiccan Rede Online Facebookpagina .

Zoals wij hebben aangegeven is er vanuit de staf een jury gevormd, deze heeft vrijdagavond met elkaar om de tafel gezeten. Daarbij werden ook de publieksstemmen meegenomen.

Als jury hebben we vooral gekeken naar het ‘gevoel’ dat een gedicht bij ons overbracht. Ook was originaliteit voor ons een belangrijk criteria.

Uiteindelijk kwamen we op een punt waar er drie gedichten overbleven. Daar werd het toch erg moeilijk voor ons om de uiteindelijke winnaar kiezen. Daarom hebben we uiteindelijk besloten om deze alle drie te plaatsen. Twee daarvan als gedeelde tweede plaats, ofwel een ‘eervolle vermelding.‘

De top-3:

Odette Sprong: The queen of Night
Zij schreef een gedicht ‘klassieke stijl’. Het taalgebruik en de sfeer van het gedicht roepen de nostalgie op van wiccaschrijvers van het eerste uur, zoals Doreen Valiente. Een gedicht dat je meevoert naar mysterieuze werelden en je in contact brengt met het oeroude gevoel van Samhain.

O Nyx Nothingniente: De felle kleuren van de dood
O Nyx’ gedicht was heel populair onder het publiek. Het kenmerkt zich door originaliteit en eigenzinnigheid. Een gedicht dat recht uit het hart lijkt te komen, omdat het zo puur en eerlijk geschreven is. O Nyx heeft geen traditie of conventie nodig, zij haalt de inspiratie duidelijk rechtstreeks uit de natuur en haar zelf.

De uiteindelijke winnaar van de gedichtenwedstrijd stond qua publieksstemmen zo ongeveer gelijk met het vorige gedicht. Dit gedicht wist zich te onderscheiden doordat het origineel en vernieuwend is; tegelijkertijd beschrijft het ook een traditioneel Samhain-thema, dat nog steeds terug is te vinden is in de folklore van verscheidene Europese streken. Het gedicht is uitdagend en geeft tevens een heel aards en huiselijk gevoel zoals we dat vaak bij traditionele gebruiken ervaren.
Dit is waarom we hebben gekozen voor het gedicht van Mirjam van der Woud: Bloedworst!

Bij deze willen we haar en de andere finalisten feliciteren met deze uitslag!

Bliss.

Geplaatst in Artikelen | Getagged , , , | Reacties uitgeschakeld voor De Herfstgedichtenwedstrijd