Review: The Witch by Ronald Hutton

Geplaatst op 29 juli, 2018 door Guest author

The Witch. A History of Fear, from Ancient Times to the Present
Ronald Hutton
Yale University, September 2017, 376p. ISBN 978-0300229042

The Witch – Ronald Hutton

Each of Ronald Hutton’s books is greeted with enthusiasm by the general academic community and by the intelligentsia who read the kind of papers that review his kind of books. Within the much more limited circles of witchcraft, his reception is more divided; there are those who raise him for sweeping away our most outlandish creation myths on the one hand, and on the other, those who feel he is given too much sway precisely because of his academic credentials.

What should we, in the even smaller world of Gardnerian Wicca, make of his latest? This review will look at Hutton’s The Witch: A history of fear from ancient times to the present (Yale University Press, 2017) and in parallel at Gardner’s original work that introduced Wicca to the wider world: Witchcraft Today (Rider and Company, 1954).

Hutton starts his book by outlining four potential definitions of the word “witch”. First, as a person who uses magical means to cause harm (as judged by their contemporaries). Second, as a person who uses magic for any purpose, with the term “white witch” reserved for those who aim to do good. Third, as a practitioner of a modern nature-based pagan religion. And fourth, as a feminist symbol of resistance to the patriarchy.

At the beginning of the book, he explicitly states that he will only examine the development of the first concept and sets out the reasons why. At this point the Gardnerian starts to wonder what the index has to say that is of direct relevance to us – at least this Gardnerian did. Rather like the person who looks in the index of a celebrity memoir, are we more relieved to find ourselves present, or absent? In this case, we are absent. True to the first definition being used, the index carries no entries for Wicca, Gardner, Valiente, Graves, or Crowley.

God of the Witches – Margaret Murray

Margaret Murray does get four pages (pp. 121-124) but only to repeat the now widely-accepted rebuttal of her hypothesis of the survival of the witch cult as a remnant of ancient paganism. If we accept this rebuttal (though certainly not all modern witches do) then the relevance of the book changes. If there is no line from ancient pagan religions to the early modern witch trials (Hutton’s first definition) and thence on to modern pagan witchcraft (third definition) then studies of ancient witchcraft are of casual interest only.

And so, perhaps surprisingly, if you refuse to accept Hutton’s rebuttal of the Murray hypothesis, his present work would actually be more immediately relevant to Gardnerians. If Hutton is wrong and Murray was right, his work on the idea of a witch, judged by her contemporaries to be evil,  actually does potentially feed through to modern Wiccan practice. And if you accept this rebuttal (as I do) then The Witch can only describe a cultural phenomenon that indirectly affected the modern founders of Wicca.

So if Hutton has nothing to say of direct relevance to modern Wicca, what does he say and can we find material of indirect relevance? The book is divided into three parts. The first, called “Deep Perspectives”, looks at concepts of the malevolent magic user in anthropological studies from around the world, in the ancient world, and in discussions of shamanism.

The second part, “Continental Perspectives”, narrows the focus to Europe, largely in the medieval and early modern period which included the witch trials. It covers the legacy of Egypt, the wild hunt, and witchcraft in medieval to early modern Europe. The final part, “British Perspectives”, focuses even more closely on the British and Irish archipelago and looks at witches and their connections with fairies, “Celticity,” and animals in those islands.

The section on the ancient world contains some good, concise summaries of magic (including malevolent magic) in Egyptian, Mesopotamian, Hebrew, Greek, and Roman contexts. In covering all this in thirty brief pages, Hutton can, of course, only give a brief overview of each and a practitioner of (say) Egyptian rites would probably find little or nothing here that is new to them. But to a Gardnerian who may not be a specialist in classical magic, there are some wonderful inspirations for ritual. As often, it is the laws and prohibitions against doing something that gives us our inspiration, and some idea about what practical magic might have looked like.

In the middle section, the discussion of the development of the European magical tradition (pp. 110-119) is particularly useful, giving probable origins for such familiar elements as the quartered circle and the pentagram. Spells using laurel leaves to gain prophetic dreams are mentioned (p. 115), as are spells to relieve drought (p. 116) – not in any detail, but with sufficient references for the interested reader to follow up.

The conclusion (pp. 279-288) is that the early modern witch trials (and the more recent satanic panics of the 1990s) can be best understood by looking at anthropological, historical, and sociological research from around the world regarding the concept of the malevolent magician. Studies of classical paganism and ritual magic are, Hutton finds, of less use in explaining the witch as he defines her for the purpose of this text. It barely needs saying that the book, in its entirety, is meticulously researched, well argued, and impeccably referenced. It covers such a broad span that there is little detail in any one area to help the modern Wiccan looking for inspiration, but the 51 pages of notes and references to other sources amply make up for that. Is there any comparison to be made with Gardner’s Witchcraft Today or are they diametrically opposed in methods and conclusions?

Gardner’s book comprises thirteen (!) chapters and there are some interesting parallels with Hutton. Chapter V on “The Little People” echoes part of Hutton’s third section. Gardner’s Chapter VIII covers Egyptian magic which is also prominent in Hutton. However, apart from these superficial differences they could hardly be more different books.

Witchcraft Today – Gerald Gardner

Gardner’s starts with an introduction from Margaret Murray, confidently asserting that not only is there a direct line from modern witchcraft back to the medieval witch trials but that the line goes back further still, to classical paganism and even to the Stone Age. There is so obviously no possible proof of this that the claim (especially after reading Hutton’s closely argued and evidence-based work) sounds laughably naïve. The rest of the book is similarly unstructured: a grandiose confection of unsupported assertion, wishful thinking, and declarations of opinion as fact. On page 47 of Witchcraft Today, Gardner amusingly cites both Crowley and Kipling as authors influenced by the witch cult. To the modern-day reader, his attempts to explain the similarity between their writing and the Gardnerian Book of Shadows shows a poor attempt at concealing the fact that the influence goes entirely the other way.

Gardner’s thirteen chapters have no clear logical system, and the whole book is unstructured and disorganized. Despite his pretensions to scholarship, Gardner’s text reads more like a scrapbook of ideas than a scholarly work. He has laughably few references, while Hutton has easily twenty or thirty times the number. His writing is pedestrian and dull, although still worthy of recognition for a man with such a poor education and of his time and class. Hutton, by contrast, is clear, well argued, and at times even witty.

So in ten or twenty years’ time, which of these two will be the more influential for whatever Gardnerian Wicca looks like then? Hutton’s fine piece of academic scholarship – well-referenced, elegantly structured, and fluently written? Or Gardner’s make-believe, cobbled together scrapbook of ideas – a work of imaginative fiction masquerading as fact to provide a spurious sense of historical validity for his newly-emerging Wicca?

The answer, of course, is that Gardner’s work will still be on almost every initiate’s bookshelf while Hutton’s will have been overtaken by the next generation of scholars and all but forgotten except by specialists. Because Witchcraft Today is only inferior to The Witch if we judge them on equal terms, and much though Gardner wanted to be taken seriously as a genuine academic (witness his two unsubstantiated claims to doctoral qualifications), this is not what he has achieved. 

Witchcraft Today tries and fails to be taken seriously as a historical, factual account but that is not the purpose it plays in Wicca. As soon as we recognize the book for what it is – an inspirational work of the imagination and a foundation myth for Gardnerian Wicca – it becomes a much stronger and more necessary piece of writing. Religions that believe their own foundation myths are as laughable as fundamentalist Christians trying to rationalize a six-thousand-year-old history that includes fossils.

To be truly authentic, Gardner wanted a link back to the Stone Age because only then could he and others take Wicca seriously. Now that Wicca has a seventy-year history, we do not need such a grandmother story. Witchcraft Today can join Graves’ The White Goddess as works of inspirational fiction – the two adjectives being crucially linked. Gardner’s book is both of these things. Hutton’s book is neither. Both are important inclusions on any witch’s bookshelf but for very different – in fact diametrically opposite – reasons.

Morgana: Many thanks to Kim Dent Brown for this extensive review and comparison.

NB: With reference to the image used on the cover of the book The Witch – here is a photo of the original:

(From “Le champion des dames” – photo Morgana, Exhibition ‘Heksen van Breugel’, Utrecht, 2015)

References

Photo: “The God of the Witches” – Margaret Murray: (first published 1933) http://www.witchcraftandwitches.com/images/god_of_witches.jpg

Photo “Witchcraft Today” https://en.wikipedia.org/wiki/Witchcraft_Today#/media/File:Witchcraft_Today.JPG  The book was initially published in hardback in November 1954 by Ryder & Co.

Recensie: “De heksen van Bruegel”, Wiccan Rede online, Jana, 27 november, 2015

“Vrijwel iedereen verwijst naar de marge van het manuscipt ‘Le champion des dames’ (gekopieerd in de kathedraal van Atrecht in 1451) als de oudste heksenvoorstelling: daar staan twee vrouwen in de kantlijn, op een bezem en op een stok.”

“Almost everyone refers to the margin of the manuscript “Le champion des dames” (copied in the cathedral of Atrecht in 1451) as the oldest image of a witch: there are two women in the margin, on a broom and on a stick.”

See also: https://inpress.lib.uiowa.edu/feminae/DetailsPage.aspx?Feminae_ID=31909

Geplaatst in Boeken, English articles, Recensies | Getagged , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Review: The Witch by Ronald Hutton

Review: Garbed in Green

Geplaatst op 29 juli, 2018 door Alder

Gardbed in Green: Casey Giovinco

Garbed in Green: Gay Witchcraft & The Male Mysteries
Casey Giovinco
30th January 2018, 158 p.
ISBN 978-0999871911

Available in Kindle and Paperback.

 

 

 

 

In Garbed in Green, Casey takes us to his approach to Male Mysteries, a field where few have ventured — and none (according to this reviewer’s point of view) have succeeded. The why to his last, will be evidenced later on in the review.

The book begins offering a personal background on the author, on a very deep level; which enables the reader to understand the direction of the book. The following chapters, as the author himself specifies, start the path towards Gay Male Mysteries, from a high level — passing through noteworthy roles of homosexuality and the sacred in ancient history to key events in recent ‘Gay History’.

From the Sumerian gala priests and the Phoenician kelev, to the renown Native American Two Spirits, Casey explores the key role of homosexual or queer priesthood (or ‘sacred personhood’) throughout the foundation of our culture.

At this point the author starts using the myth of Diana and Lucifer (as portrayed in Leland’s Gospel of the Witches) as a center pillar or prime example for the interaction fo polarity, which will become a centre piece of the following argumentation and ‘drilling into’ the Male Mysteries —strongly supported by Jean Baudrillard’s views on his work Seduction (New World Perspectives, 1990):

‘One can hypothesize that the feminine is the only sex, and the masculine only exists by a superhuman effort to leave [the feminine]. A moment’s distraction and the masculine falls back into the feminine’. [End of Baudrillard’s quote] We can see this in the Aradia Myth. Lucifer fights so hard for his independence, and the moment he takes rest and falls back on his comfortability, Diana reclaims what was taken from her. This is the secret that any man who wishes to explore the Male Mysteries must fully reconcile for himself.

While there is a further caveat of this being mainly applicable to heterosexual men, and while this reviewer does not dispute that fear of oblivion might have a role in the entire development of patriarchy, this piece disrupts the argument flow in the book due to two different points:

  • While the author quickly specified that this is mainly true to heterosexual men, and that this is the reason while Gay Mysteries should be explored separately, the set up of chapters from ‘higher level’ to ‘more specific’ makes the above applicable to all men. Furthermore, anything labelled as ‘Male Mysteries’ should be also applicable to Gay Male.
  • Gender Mysteries should address the understanding of the core principles of the gender itself and it’s role in this reality. The above might tackle issues between the interaction of straight males towards females, but it does not delve into any mysteries related to males.

Both of the above risk sending the reader into a guilt-trip where, as Lucifer, the source of all their problems is their inability to face and accept the irrevocable fate of disappearing into the feminine. In a book that aims to mainly address a gay readership, this is a mood-breaker.

This brings me back to the beginning of the review, where I mentioned the challenge of talking about Male Mysteries.

I have seen many people attempting to talk about Male Mysteries. All of them making the same mistakes, which results in this reviewer developing three main points (or flaws, or mistakes) that a conversation on Male Mysteries has to avoid in order it to be considered valid:

  • If focused on Gay aspect, it strongly delves into sexuality: This is probably one of the most common points which not only does not produce any valuable result but gloats over one of the clichés which actually require ‘healing’ and are an encumbrance in the path towards Male or Gay Mysteries. I have too often seen this as conduit for personal, erotic, pleasure and satisfaction of the promoter (i.e. ‘jerk-circles’).
  • If focused on straight aspect, it quickly resorts to clichés:  Hunting, shaving, protecting the tribe… We all are very familiar with the clichés and groups and organisations that champion them.
  • It focuses on female gender — and this one can be split in two.
    • I tries to emulate Female Mysteries.
    • It sets the exploration of Male Mysteries as wedded to the female figure, in whatever extent.

Of the above, the last one is probably the one that slips more frequently — it is way too easy to explain or explore Male figure through the female one. A majority of the myths and principles touch upon the interaction between the two; leaving little or nothing to the exploration of them individually.

However, a reviewers opinion is that every exploration of mysteries of a gender, or the identity of a group or culture, should start from and remain within itself. In other words, one should acts as if nothing else and nothing beyond that group existed. While a bit far off the topic, I believe this is explained beautifully by the following quote:

When a group’s voices have been silenced for decades or centuries, having a safe place that is only for the members of that group can be an essential step in helping members of that group claim the voices that have never been allowed to speak. It’s then easier for those voices to speak in the broader community. So I hear this… more as sanctuary than segregation and can see it contributing to the day when … voices are invited and valued equally.
— Rev. Charles Gibbs

Although the above mainly addresses social minorities and discriminated groups, and might seem as a bit of an irony to use them in the context of a conversation about males, it does portray the need for any empowerment and inner exploration journey to begin within itself.

Only once this initial healing has taken place, can the group reconnect. Only once the male, or gay male, has healed and unveiled the axis stone that defines himself, can he start explore how does that interact with others (i.e. females).

Moving forward from the above, Casey offers the first towards creating (or even recovering) spiritual tools (whether on myth or mythology) to help in the quest towards that Male (Gay) Mystery quest. While a few of them are again female focused-dependent (i.e. Cybele and Dionysus), he does offer an invaluable cross-culture, all-up, start point for gay males to start exploring, and re-exploring, both common and not so common myths.

In the second half of the book, Casey offers a cohesive and practical set of exercises, instructions, and rituals, to begin the journey towards Gay Male Mysteries and Gay Witchcraft, borrowing from different cultures (with emphasis on the Greek), and setting a framework for any solo practitioner to start working on his own. He also provides extensive follow-up resources (that I will list below).

I started this review by clearly emphasising the daring and challenging nature of Casey’s quest with this book. This was no random comment. In spite of my comment above, Garbed in Green remains and excellent prime in the collective quest towards unveiling Male (and specially Gay) Mysteries. Not only does it tackles numerous key points over which one should ponder, but it also provides several start points to further drill into.

After my first reading of the book I also reached out to Casey to provide my feedback, which resulted in a very constructive follow-up conversation. This evidenced that, first, we did agree on a number of points, and my mixed feelings about some points might also have been due to editing. Second, that Casey’s quest is a work-in-progress, and that this book should certainly be the first of a series as he goes forward.

For all that, the book is a must-have for anyone wishing to embark into the exploration of Gay Male Mysteries — specially those with interest in witchcraft and the occult!

Resources (mentioned in the book):

  • Gay Male Witches — Group for male gay witches interested in discussions on witchcraft (cis gay men-only group).
  • Male Pagan Mysteries — Group for Straight, Bisexual, Gay, as well as transgender interested in discussions on paganism (men-only group).
  • Wicca Garbed in Green — Group for Straight, Bisexual, Gay, as well as transgender (men-only group).
  • Gala Witchcraft Website — Website for the tradition founded by Casey, with further information.
  • Gala Witchcraft Group — Group for those interested in joining one of Gala Witchcraft’s covens.

About Casey

Casey Giovinco is Chief Elder of Gala Witchcraft, which combines traditional coven-based, initiatory Wicca with the central goal of reawakening the Gay Mysteries. In addition to his work with Gala, Casey works with clients in a variety of modalities applying metaphysical principles he learned through his Wiccan clergy training to improve the quality of their lives. He is an RYT 200 yoga teacher, and he holds certifications in strategic organisational leadership from Villanova University; hypnosis from the National Guild of Hypnotists; and life, executive, and relationships coaching from The Coach Training Alliance.

Geplaatst in Boeken, English articles | Getagged , | Reacties uitgeschakeld voor Review: Garbed in Green

Review: Wudewasa

Geplaatst op 29 juli, 2018 door Medeia

Wudewasa
Matthew Cowan (artist) Bruce E. Phillips & Andreas Bee (texts; both in English and German) 
Kehrer Verlag, Heidelberg Berlin 2016 
ISBN 978-3-86828-700-4, 96 pag. € 24,90

Accidentally I came across this book with a word as its title that looked strange and yet vaguely familiar. I didn’t immediately recognize its meaning. But when I opened the book, the photographs made instantly clear that the artist let himself be inspired by folk traditions of dressing up in foliage, straw, sheepskins and the like, to symbolically enact encounters of mankind with nature spirits, or spirits of wilderness. And indeed ‘Wudewasa’ refers to the Wild Man, who can be the Green Man of vegetation but also the spirit of cattle, or of nature in general.

Matthew Cowan (yes, Cowan…) was born in New Zealand. Before turning to the arts, he studied psychology. Around that time he and his friends wanted to be in a band, “but none of us were really musicians, so we became Morris dancers,” he tells in an interview at the end of the book. Living in New Zealand in the 1990s they didn’t know much about Morris dancing, so they relied mainly on their own imagination. They started performing under the name of Green Man Morris and had a great time.

When Cowan came to the UK in 2009 to research European carnival traditions, and especially the costumes for traditional English dance, he followed Morris dancers throughout the country to take photographs. It struck him that folkloristic events attracted huge crowds, but at the same time were treated with derision and ridicule. This aroused his interest in the subjective narrative experience of such performances: “What is it that people are looking at and what stories are people telling themselves when they are looking at these events of ritual dance? (…) In their own minds do they know what it is that they are watching? Do the performers even know the origins of what it is that they are doing? I found that you could ask 10 different people and have 10 different stories (…) This is also the case with my artwork. The work I make is not the performance, it is the meaning that observers take from it.”

He also discovered the idea of the Wild Man. Depictions of the Wild Man (usually as Green Man) can be seen on buildings or in churches. The body of the Wild Man is covered in hairs or leaves. This character dates from at least the Middle Ages and lives on in diverse folk traditions. He is only half human, i.e. half civilized, and his non-human part often transgresses the norms of society. Wild Men characters and people wearing costumes during carnival can show lewd behaviour that wouldn’t be acceptable under normal conditions. They have something devilish about them and they may be frightening, but they can’t be called bad or evil  – or good for that matter, for they represent the world of nature, which has no notions of morality.

The Wild Man inspired Cowan to a series of ‘Wild Man’-costumes of his own devising. Wudewasa contains the essay ‘I am another’ in which Andreas Bee explores the principle of masking, and the interview with Bruce E. Phillips I already referred to, but it consists mainly of photographs of the artist, standing with his feet apart and arms slightly away from his body, wearing enormous ‘beards’ of flowers, ferns, grasses… Or a bodysuit completely covered in red and white ribbons with Morris bells, or chicken feathers, or synthetic wigs. There are also two Krampus-type costumes made out of plastic drinking straws, one white and the other black, called ‘Strawdevils (Day & Night)’, as well as two ‘Equinox Men (Spring & Autumn)’ whose ‘fur’ consists of strips of red/yellow and black/green orientation tape. Those reminded me of the modern shamanic dress made by Daan van Kampenhout out of plastic bags, which I saw years ago at the exposition on shamanism at the Tropenmuseum in Amsterdam.

There is a delightful kind of humour in this art. The use of a nowadays so ubiquitous material as plastic evokes a refreshing alienation, as well as a sense of living ‘authenticity’ that many modern masks, costumes or ritual objects seem to lack. But of course that is my perception; others may find other meanings. When I showed the book to my mother, the first thing she remarked was: “Why is he wearing a plastic bag on his head all the time?”

You can read more about Wudewasa and Matthew Cowan’s other projects on his website:
https://www.matthewcowan.net/flowerbeard.html

Geplaatst in Boeken, English articles, Recensies | Getagged , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Review: Wudewasa

Review: The Silent Listener

Geplaatst op 29 juli, 2018 door Morgana

The Silent Listener: The Life and Works of J.H.W. Eldermans
Wilmar Taal
Troy Books
413 p., ISBN 9781909602281
To order in NL: https://wilmartaal.nl/shop/

“The Silent Listener”

Deluxe version

On June 10, 2018, Wilmar presented his latest book “The Silent Listener” at the PFI Summer Symposium in The Hague. During his talk he showed many photographs of J.W. Eldermans – many of which are in the book. This is – as far as I know – the first time anyone has attempted to research the life of this remarkable man.

I first became acquainted with the “Richel Collection” in the early 2000’s when we from “Silver Circle” were approached by the then curators of the Museum of Witchcraft & Magic, Boscastle to see if we could help them with the Dutch inscriptions on the drawings. We were of course also interested to know how the collection of J.W. Eldermans’ works ended up in England. We learnt quite a lot and even had contact with Jeanett Richel for a short while.

However, it wasn’t until I heard that Wilmar Taal was writing a biography that I found out more. I was curious to find out more about the man Eldermans. Who was he? In 2017 Wilmar and I met in Nunspeet to have a chat. He chose Nunspeet because of the connection the Eldermans family had there. He showed me the “holiday home” the family had there and also the forest where the “Rondehuis” was. We discussed the forthcoming book “The Silent Listener” of course and agreed to keep in touch.

And so in June I finally saw it. At 413 pages it is quite a read – for contents see below.

Was Eldermans an Occultist? Did he take part in rituals in secret societies? What drove him to make all the drawings, the artefacts …? Who was he??

Many of these questions are amply answered in this well-researched biography. For the Dutch audience, it is a gem. It is perhaps a pity that the collection didn’t remain in the Netherlands, but luckily Bob Richel had the courage to approach the MWM … and the rest is history.

Thanks to Wilmar too for all the work he has done to make visible the work – and life – of Eldermans in the Netherlands.

Highly recommended.

 

Contents:
Preface by Jeannet Richel

Introduction

PART ONE: LIFE

CHAPTER ONE: A MILITARY FAMILY

  • Johannes Eldermans
  • Hendrik Willem Eldermans
  • The National Railways
  • The Rotterdam years
  • The Great War

CHAPTER TWO: ADOLESCENCE AND YOUNG ADULTHOOD

  • A Vacation Home in Nunspeet
  • More Schooling, Engagement, Marriage, Children and Probation
  • The First The Hague Period

CHAPTER THREE: THE ALMELO YEARS 1936-1949

  • A Public Figure 1938-1940
  • World War II
  • The Prelude to Liberation 1944-1945
  • Liberation
  • The Almelo Tribunal
  • Wartime Myths about J.H.W. Eldermans

CHAPTER FOUR: THE SECOND THE HAGUE PERIOD 1949-1985

  • Eldermans’ Professional Career in the 1950s and 1960s
  • Personal Life
  • Retired
  • Involvement in the Round House Mystery
  • Double Tragedy

CHAPTER FIVE: THE LEGACY OF J.H.W. ELDERMANS

  • His Name Must be Heard!
  • The Collection Disperses
  • The Destroyed Parts
  • The Richel-Eldermans Collection

PART TWO: WORKS

CHAPTER SIX: THE MAGIC OF J.H.W. ELDERMANS

  • A Life Filled with Magic
  • Sources of J.H.W. Eldermans
  • Believer, Investigator or Mythmaker?

CHAPTER SEVEN: NOTEBOOKS, HANDWRITINGS AND THE MANUSCRIPT

  • The Blue and Red Notebook
  • Methode Rueff M2547
  • The Rite of Egypt (Dressage by candlelight)
  • Ritus Ruthenicus
  • The Manuscript (1970-1984)

CHAPTER EIGHT: CONTENTS OF THE MANUSCRIPT

  • Persons
  • Literary and Other References
  • Magical Symbols
  • Secret and Magical Societies
  • Objects and their Purpose
  • Folklore, Mythology and Folklore Tales
  • More Gnomes
  • Mandrakes

CHAPTER NINE: SKETCHES AND DRAWINGS

  • Technique
  • Cataloguing
  • Drawings in the Richel-Eldermans Collection
  • Collection Cees Stam
  • Collection Dr. H.T. Hakl
  • Collection Martine Richel
  • Collection Jeannet Richel
  • Collection Theo Eldermans
  • Collection Wilmar Taal

CHAPTER TEN: OBJECTS

  • Objects in the Richel-Eldermans Collection
  • Collection Martine Richel
  • Collection Willem Bosman
  • Collection Erik Hille
  • Collection Jeannet Richel

PART THREE: LEGACY

CHAPTER ELEVEN: THE MYTH OF J.H.W. ELDERMANS

  • Mythmaking on the Internet
  • Round in Circles: Myths concerning J.H.W. Eldermans and the Round House
  • Who Caused the Myths?

CHAPTER TWELVE: MAGIC IS NEVER SUITABLE FOR ORDINARY PEOPLE

  • A Product of His Upbringing
  • A Peculiar Sexual Preference?
  • A Practicing Magician?
  • Was the Family Aware?
  • An Embittered Man
  • J.H.W. Eldermans: A Final Word

Acknowledgments

Consulted Archives

Consulted Museums

Consulted Libraries

Digitally Consulted Libraries

Illustrations

Bibliography

Notes

More links:

The Silent Listener. The Life and Works of J.H.W. Eldermans book trailer!

Review of “The Occult Reliquary” WROnline, 2011

Hidden Light By Karagan Griffith: https://itunes.apple.com/us/podcast/hidden-light/id1403175265

 

Geplaatst in Boeken, English articles | Getagged , , | Reacties uitgeschakeld voor Review: The Silent Listener

Volle maan van de Speer

Geplaatst op 29 juli, 2018 door Loes

Meertje bij volle maan

Deze volle maan heeft alles met focus te maken. Waar richt jij je op in het leven? Kabbelt je leven maar wat aan of ben je bezig met je passie? Ben je afhankelijk of geef je zelf richting? Ben je afwachtend of maak je stappen? Heb je enig idee waar je heen wil en gaat dat ook? De Speer staat voor al deze vragen. De Speer vraagt je, je te focussen op wat echt belangrijk is.

De problemen van alle dag zorgen vaak dat de focus verslapt… ik weet er alles van 🙂 Maar ik weet ook dat mijn focus altijd meedraait op de achtergrond 🙂 Soms wat duidelijker, dan weer wat minder.

Mijn focus is nog steeds een eigen coachingspraktijk. De naam heb ik al geregistreerd: ‘De Schoonmaakster’. Het huis begint klaar te zijn voor een praktijk. Eerder vertelde ik al dat we aan het intern verhuizen waren, witten en opruimen. Nou dat opruimen is wat grootser geworden. Met de naam die ik gekozen heb, kan ik geen verborgen ‘vuilnishoopjes’ dulden! Dus begin mei ben ik in de schuur gaan trekken (na 23 jaar oppotten!!). Manlief probeerde me nog tegen te houden… het is zulk mooi weer, kunnen we niet iets leukers doen? Maar deze klus kán alleen met mooi weer! Met 30 graden, regen, koude of wat anders komt het er niet van. En ook nu zijn we nog bezig… de zolder is bijna klaar, de logeerkamer/zolderkamer, de keuken, de vliering, de trapkast, de meterkast… echt hè. Overal staan en stonden zaken die weg kunnen of konden… de weggeefhoek, marktplaats en kringloop zijn er blij mee. Door heel het huis en schuur en meterkast, kwamen we drank tegen 🙂 veel wijn, mede, saké, likeur, sherry, whisky, jenever, bier… en niet omdat we veel drinken… maar omdat het niet gedronken wordt. Manlief heeft nu de meterkast tot drankenkast vertimmerd, 70 flessen!! En volgend jaar januari een feestje! Hij wordt 65 en ik 58 (de leeftijd waarvan ik altijd heb gedacht die nooit te halen)… en dat is een feestje waard. Ook mooi om ons op te focussen… vier het leven! Altijd goed!

2017 Volle maan van de Speer

Thema: Bouw aan je zelfvertrouwen

Indiaans sjamanisme: Zij die heelt

De aanloop naar deze volle maan is er een van extremen geweest! Eind juli waren we met Greenthingz op Kunafest, een prachtig festival dat altijd zonovergoten is… maar dit jaar zijn we weggespoeld! Gelukkig konden we op maandag met droge tenten huiswaarts keren. Maar op woensdag stak er een flinke wind op begeleid met regen… en toen moesten de tenten weer op in Lisse voor Castlefest. We hebben windkracht 7 doorstaan met onze tenten! Wat een kracht heeft moeder natuur ons laten voelen! Ook in onze groep zijn er twee tenten aan flarden gegaan en op het terrein zijn er bomen weggezaagd door de brandweer. Gelukkig kon het openingsconcert wel doorgang vinden 🙂 De rest van het weekend was zonovergoten, terwijl er wisselvalligheid voorspeld was. Al met al een heavy tijd qua aanpoten met opbouw en afbouw… maar alles ligt weer netjes op z’n plek.

En dan is het volle maan, een gedeeltelijke maansverduistering. En ik? Ik ben echt te moe om de paden op en de lanen in te gaan. Net terug van Castlefest, de boel aan de kant en beentjes omhoog. Mijn ogen branden in mijn hoofd en mijn oren suizen nog van alle drukte van afgelopen dagen. Morgen gewoon weer aan het werk, dus voor nu zoek ik even de bank op en ga wat hersenloos tv kijken 🙂

Wat ik wel kan doen is de opvallende zaken van afgelopen tijd (binnen de cyclus van de Speer) terug halen.

‘Zij die heelt’ kan ik wel koppelen aan het terugpakken van de organisatie van Greenthingz. De afgelopen twee jaar heb ik de leiding van de groep gedeeld i.v.m. mijn opleiding tot Vitaal leven Coach. Hoe blij ik ook was dat ik het niet meer alleen hoefde te doen… het liep niet echt. Iedereen heeft zo zijn eigen manier van leiding geven en naar ik nu weet moet ik het echt zelf doen. De groep is weer rustig, de kracht is weergekeerd en iedereen heeft er weer zin in. Helaas zijn er ook mensen uitgestapt, maar dat komt de groep als geheel ten goede. Het is even niet anders. Jammer genoeg gebeurde dat op een erg ongelegen moment… op weg naar Castlefest 🙁 Opeens zaten we met drie mensen minder! Gelukkig konden we dat al regelen voordat we in Lisse aangekomen waren… heerlijk zo’n flexibele groep mensen met gewillige vrienden die diep in hun hart gewoon groen zijn! Dit gaf mij het oude gevoel weer helemaal terug, het vertrouwen in de groep en het vertrouwen in mezelf als hoofd van deze fantastische groep. We hebben deze editie met vier nieuwe groentjes gewerkt die hun kostuum al helemaal tip top in orde hadden… terwijl twee daarvan 2 dagen de tijd hadden om het voor elkaar te krijgen 🙂 En wat hebben ze geschitterd!

En dat op het feest van Lugh. Lugh staat al jaren op het festivalterrein onder de richtingaanwijzer en dat is niet voor niets! Lugh is de drager van de Speer. De Speer die door de Tuahta Dé Dannan (een spiritueel krijgersvolk) meegebracht is van hun reizen door de onderwereld. De Speer is het symbool van oorlog en strijd, zij vonden hem in het brandende fort Goirias en schonken de Speer aan de zonnegod Lugh. En tijdens Lughnassad is het tijd om je te focussen op je doel, je richting te bepalen. Zo mooi dat Lugh dus daar precies op z’n plaats staat… ik ben benieuwd hoeveel mensen hem herkennen en beseffen waarom hij juist daar staat 🙂 Want ook Castlefest begint steeds meer dagjesmensen aan te trekken, net als de Elf Fantasy Fair. Op zich prachtig, want voor velen is dat een stap naar meer uit het leven halen. Maar ook hoor ik geluiden van wanklank en minachting en dat is zo jammer. Ik ga er vanuit dat het mooie sterk genoeg is om bij mensen hun hart te bereiken en dat het dan zijn werk doet… geef het tijd 🙂 “The force is strong in us!” Ook wij zijn een spiritueel krijgersvolk!

De Speer is verbonden met het element lucht! En dit element wordt voor mij steeds duidelijker en belangrijker. Lucht staat voor hetgeen je niet ziet maar dat wel alles bepalend is. Lucht staat voor communicatie, denkwerelden, gedachtegoed, media… alles wat ons aanstuurt en bepaalt waar wij onze focus op richten. Lucht voedt onze emoties en onze emoties houden ons gedachtegoed in stand. Er moet heel wat gebeuren (bijvoorbeeld een bezoekje aan Castlefest als dagjesmens) wil je geraakt worden en een zaadje toelaten in je gedachtegoed.

We worden constant gevoed met angst (aanslagen, oorlogspraat, crisis, erbij moeten horen, geluk is maakbaar, wat wel en niet gezond is, gif in ons eten, enz.) en onzekerheid. Gelukkig is er een stroom merkbaar van mensen die hier niet meer door gevoed willen worden, die focussen op al het mooie in het leven op Moeder Aarde.

In die geest was dit jaar de Wicker op Castlefest ‘Moeder Aarde’. Op de vrijdag van Castlefest hebben de garbage goblins van Greenthingz altijd hun traditionele fakkeloptocht. We lopen dan vanaf de heuvel in het midden van het festivalterrein naar de Wicker. Het is ons serieuze moment. Als groep brengen we ons offer en als individueel groentje gebruiken we dat moment ook om ons offer te brengen. Ook dit jaar was dit weer zo mooi en het mooiste was dat mijn man mij even bij de handen pakte en dat we samen zo hand in hand voor de Wicker stonden. Een intens moment van verbondenheid en liefde <3 Dankbaar ben ik hem om dit moment. Hij vroeg de groep ook om 13 seconden te buigen voor ‘Moeder Aarde’… de 13e keer Castlefest. En 13 is en blijft toch een magisch getal.

“Getal 13

12 voltooit een cyclus, er zijn 12 astrologische tekens, 12 maanden.
13 herbegint de cyclus. Dus is het een getal van transformatie of het begin van een nieuwe cyclus of een nieuwe ronde op de spiraal. Het is een boodschap om het oude los te laten en het nieuwe binnen te laten komen. Het getal 13 brengt de boodschap “wees niet bang van Magere Hein”. Verandering hoeft niet beangstigend te zijn… het is enkel ‘slecht’ als men zich ertegen verzet.

13 is gunstig maar het is sterk transformerend en dus hangt haar betekenis af van de persoon die blootgesteld is aan haar energie-resonantie. Een persoon die weerstand biedt of niet klaar is voor de beweging kan dat ervaren wat ‘ongeluk’ genoemd wordt, maar in werkelijkheid is het zogenaamde ‘ongeluk’ niet meer of minder dan de gebeurtenissen die een stagnatie met geweld breken. De negatieve betekenis is eigenlijk verkeerd. Gebeurtenissen komen met een boodschap en zetten ons in beweging als we niet in beweging komen vanuit onze vrije wil.

Dus hangt de betekenis van 13 ervan af hoe het gebruikt wordt en hoe bereidwillig we zijn om ons te verbinden met verandering. Merk ook op dat de samengestelde getallen 1 + 3 = 4, wat een ‘vierkant’ is, een stabiele fundering is. Dus aan de basis van verandering ligt het schijnbaar tegengestelde idee van stabiliteit en een permanente fundering.”

Bron: The Kabbalah Centre

Het doet mij denken aan mijn offer aan de Wicker. Naast de groene vruchten van Moeder Aarde had ik er een briefje aan toegevoegd… mijn eigen quest. Het woord ‘Maar’ als ik over mijn eigen coachingspraktijk nadenk. Ik wil afscheid nemen van ‘maar’. Als ik vast hou aan ‘maar’ belemmer ik vooruitgang. Oplossingen komen pas als ‘maar’ verdwenen is!

Loes en John bij de Wicker, Castlefest 2017

Een lieve vriend duidde laatst mijn kleine spatadertjes (van die kleine rode spinnetjes op de huid). Ze zaten op de bovenbenen. Hij vroeg mij of ik iets tegenhield, want de bovenbenen staan voor de boogschutter… richting geven! Als ik mezelf tegenhoud dan komt er spanning op de bovenbenen te staan! Alles in mij wil een stap voorwaarts… maar ‘maar’ houdt het tegen! En dat zorgt voor druk in de benen. Ik heb inderdaad al weken veel te zware benen en het gevoel dat er binnen iets zwaars zit. Hij heeft de opleiding Euritmie gedaan en kan prachtig duiden. Het wordt tijd dat ik naar de Steenbok stap, die gaat over de knieën en klimmen, vooruit met de geit, steengeit in dit geval. Zelf ben ik steenbok en boogschutter van ascendant, dit alles sprak mij zeer aan en vandaar dat ik het woord ‘MAAR’ opoffer. Ik mag ‘IK WIL’ uitzenden naar het universum… zonder ‘maar’. En dan kan gebeuren wat gebeuren mag. Dat vertrouwen heb ik. Niet alles is maakbaar door afdwingen en hard werken… vertrouwen is net zo’n grote kracht.

En op zaterdag is het tijd voor de verbranding van de Wicker! Dit is het hoogtepunt van Castlefest. Voor velen is het ‘Oud en Nieuw’, een moment om afscheid te nemen van het oude en je te richten op het nieuwe… weer die focus. En dan beginnen zich rond 19.00 donkere wolken samen te pakken. De wind steekt op en het belooft niet veel goeds. Buienrader geeft aan dat het om 19.30 gaat stortregenen en om 20.00 weer droog is. Dat er zelfs onweer bij komt kijken! En daar sta je dan met duizenden mensen te wachten op de verbranding! Wij zitten backstage onder de luifel te eten als de bui losbreekt. Gelukkig mogen we met z’n allen het hoofdpodium op om vanaf daar de ceremonie en de verbranding te volgen. Wat een prachtige plek om dit alles mee te maken.

En om 20.00 uur is het droog… hoe magisch! De ceremonie begint en de Wicker vat makkelijk vlam… een hele dikke zwarte rook ontsnapt door haar hoofd! Recht omhoog gaat deze rook en op het moment dat ‘moeder aarde’ haar hoofd buigt is de zwarte rook verdwenen. Mijn ‘maar’ is weg, opgestegen in een dikke zwarte wolk. Juist op het moment dat ‘ik’ het hoofd buig… komt er helderheid. Dat ik me overgeef aan wat komen gaat. Niet in verzet zit… maar vertrouw. Mooi 🙂

Ondertussen zijn we een dag verder en ‘moest’ ik gisteravond wandelen. Al twee keer niet met volle maan wezen wandelen omdat we elders waren… nu dan de 3e keer, het werd me gewoon teveel 🙂

Genoten van de stilte en de duisternis. Ik wilde zó graag even bij B8 aan, benieuwd wat hij mij te zeggen had. Dus de wandelschoenen aan, staf mee en stappen maar. Yep, staf mee… weer last van mijn voet 🙁 achillespees weer opdonder gegeven tijdens een te wild potje dansen. Daar ben ik voorlopig weer even zoet mee. Oude blessure nooit vergeten!!!

De maan heb ik niet gezien tijdens deze wandeling en door het bos ben ik niet gegaan. Er waren veel jongelui in het bos, er was zelfs een vuurtje 🙂 Ik heb de rust opgezocht… deze keer óm het bos over de dijk. Maar natuurlijk wel B8 bezocht. Het woord dat ik van ‘m kreeg was “Zacht”, en na verloop van tijd kreeg ik “Zachtmoedig”. Allemachtig wat is er veel te zeggen over dit woord!!! en wat is het belangrijk in de christelijke leer, mooi!

“Het woord ‘zachtmoedig’ verwijst naar een karaktertrek die getuigt van vriendelijkheid en goeiigheid. Iemand die zachtmoedig is, heeft een vriendelijk karakter en is zacht van aard. Zachtmoedige personen zullen een ander nooit opzettelijk schade berokkenen, aangezien dat tegen hun zachtmoedige aard indruist.

Personen die zachtmoedig zijn, zijn meegaand en welwillend. Ze zullen niet snel op hun strepen gaan staan en zullen problemen altijd vriendelijk en in goede verstandhouding proberen op te lossen. Door deze meegaandheid en welwillendheid zal een zachtmoedig persoon dan ook niet snel in een situatie van ruzie terechtkomen. Een zachtmoedig karakter wordt over het algemeen als positief ervaren door de omgeving.
De term zachtmoedig wordt ook veel gebruikt in het christelijke geloof, dat veel waarde hecht aan zachtmoedigheid. Zo is opgetekend dat Jezus en God beiden zachtmoedig zijn, maar ook staat in het nieuwe testament dat Jezus sprak: “Zalig de zachtmoedigen, want zij zullen de aarde beërven.” “

Ik ben blij met dit mooie woord en ik denk dat ik ook zachtmoedig gehandeld heb bij het plotsklaps wegblijven van drie groentjes op Castlefest. Weer anderen heel blij mee gemaakt en de wegblijvers doen gewoon hun ding straks in Druten waar ze weer in Dickensstijl mogen spelen… soms hebben zaken tijd nodig en vertrouwen… en soms scheiden zich wegen. Voor zachtheid is vaak moed nodig 🙂

Liefs, Loes

 

Dat laatste is er echter nooit van gekomen. Onze wegen zijn voor die tijd voorgoed gescheiden. Wel op een voor mij goede manier afgesloten. Het venijn steeds getackeld en er een positief einde aan gebreid. Jammer genoeg ook gelijk twee fijne vrienden kwijt… maar dat schijnt erbij te horen 🙁 Is me vaker overkomen. De groep gaat me dan vóór de vriendschap, het blijkt niet te scheiden.

De spatadertjes zijn verdwenen en langzaamaan krijgt alles gestalte 🙂 Ons huis is bijna opgeruimd en dan kan ik staan voor wie ik ben… De Schoonmaakster.

Ik ben héél benieuwd wat ik volgend jaar kan schrijven 🙂

Geplaatst in Volle Maan Wandelingen | Getagged , | 1 reactie

Remembering Margot Adler (1946-2014)

Geplaatst op 29 juli, 2018 door Morgana

Margot Susanna Adler (April 16, 1946 – July 28,  2014) was an American author, journalist, lecturer, Wiccan priestess.

PantheaCon 2014 with Margot, Morgana, Selena Fox & Rowan Fairgrove

I was fortunate to meet Margot on several occasions in England, the Netherlands and in America. The last meeting was at PantheaCon, San Jose, in February 2014.

Although we knew that Margot was suffering from cancer – we even did some healing work for her at PantheaCon – she never complained. So when she passed away in July 2014 it still came as a shock.

My first recollection of Margot was as author of the book Drawing down the Moon, first published in 1979, Viking Press. This was coincidentally the year I was initiated. I remember reading the book and going “Wow, wow, wow!”  It underwent several revisions as new groups were added.

In an interview with “TWPT: The Wiccan / Pagan Times” Margot answered this question;

TWPT: Did you have any idea that your book would be so popular that it would be on most recommended reading lists for those who were considering the Wiccan/Pagan paths? How does that make you feel knowing that you are for many seekers the introduction to these brand new worlds of spirituality?

Margot: The book’s real popularity didn’t happen for the first few years. Viking only published five thousand copies, and Beacon bought the paperback rights for about $4000 dollars, and put out a paperback edition with a very unexciting cover with Janet Farrar on it. Then in 1986, the revised edition really took off, and that edition with the fabulous red and black cover and the big resource section was when I think it made a deep impact. I know I didn’t get a single penny of royalties until after the revised edition came out. I think the fact that this book is read in small town libraries, in prisons, etc. is one of my favorite things about it. It is still the way many people come to understand Paganism. It is often the book people give their parents or someone else who they think will be very skittish learning about the Craft. I think on a very deep psychological level, I did write the book to be one that my atheist father could be proud of, and he was. He could always defend it intellectually, even though he hated all that “religion stuff”. Looking back, I might have written more personally if I had written at a later point in my life. But other than that, I’m still very proud of it, and of the time and care I took with every footnote.

It is still available: Penguin Books; Revised & Updated edition Paperback – October 3, 2006 – ISBN 978-0143038191

Here is an interview with Margot Adler, Radio Producer, Journalist, Priestess

By Christopher Blackwell. (Originally published in ACTION)

When I first started out in Wicca, one of the first two books I read was Drawing Down the Moon by Margot Adler, and much later I knew of her being on National Public Radio. We come to categorize people and put them in boxes, but if we really look a bit at them we find that we know very little. In beginning to research Margot, I found there was a lot I didn’t know about her and was in a quandary over how to interview her.
But she gave her permission and then all I had to do was find the right questions to ask.

Christopher: Your life seems to be a major order of self-discovery. I was struck by something you said when you were studying Greek goddesses in 1957. You said you decided you didn’t want to worship them, you wanted to be them. Have you always been driven to be a doer in life?

Margot: Not really. I just found that the images of women in the 1950s were so cardboard, so stereotyped, that the goddesses seemed deeper, more vibrant, more powerful, and I wanted to access whatever that was in my own journey to become whoever I was going to become. I don’t know if I am a doer, I am often someone who reflects, who like ideas, who wants to see how various ideas synthesize, so I am not really sure I see myself as a doer particularly. It is true that
during the 1960s I spent a lot of time in activism, so I suppose that was “doing”, but I have never thought of myself as a  “doer”, it was a new thought for me, when you asked it.

Christopher: You have recently had a book published, Heretic’s Heart: A Journey Spirit and Revolution. I think there were about as many experiences of the 60s as there were people. What were the 60s to you?

Margot Adler Heretic’s Heart, 1997

Margot: What were the sixties to me? It was a time when everything was on the table. Nothing had hardened into concrete. So, one was free to imagine society and one D5s own life as malleable. There were infinite ways to create society, to create communities, to love, to share, etc.
One could re-imagine how work should be, what kind of relationships people could be in. In other words, many of the alternate worlds that science fiction writers imagine, we could imagine as possible in the here and now. That is why there were attempts at communes, at group love, at anarchist forms of community. Some of these experiments were silly, even stupid. But the fact was, everything was open and that was incredibly exciting C9 it was a world filled with ecstasy and possibility.

Christopher: What were the movements that grabbed your attention?

Margot: Primarily the civil rights movement first, then the anti-war movement, and probably I would have to admit I was fascinated by and looked at with yearning, but did not really participate in, the more intense revolutionary movements that were all around me.

Christopher: In 1968, you were just getting into radio. Why radio and why have you have stuck with it?

Margot: Total fluke. I had not had a real good experience with journalism. I had spent three disastrous weeks on the college newspaper, hated it and was terrible at it. I took one journalism course in college. But one morning when I had no idea what to do with my life, in the middle of senior year, I turned on the radio and heard the news director of KPFA, the Pacifica station in Berkeley, talk about his philosophy of news. He was reading George Orwell’s “Politics and the English Language” and it was a pretty profound essay about the uses and abuses of language. And after he was done, he talked about his philosophy of news. He said he believed in calling things by their real names. It was “the Chinese”, not “the Red Chinese” and so forth. He didn’t believe in propagandistic language. I was fascinated. With my heart in my throat I called him up and became a news volunteer, for one day a week. By the time I graduated in June I had a tape of myself reading the news on the air for seven minutes. When I got to New York, I got a junky job, and eventually got up my nerve to go into the Pacifica station in New York, WBAI. WBAI was wild in the sixties: I started as a volunteer, finally got a job in the news department for $85 a week, and after a little while decided I really had no experience and got myself a master’s degree in journalism at Columbia. After that I covered political trials; I spent six months at the Black Panther bomb conspiracy trial in New York. And later, was at the Pentagon Papers trial. And then, after a couple years found my love, free-form radio. Free-form radio was magic. I had a show at 5 am, and total freedom on Pacifica. Sometimes my audience created the show. I would just say into the ether that half the people I knew were underemployed, not doing what they really wanted or were capable of, and then I would open the phone lines. One day I went on the air and said, I don’t know if I ever want to have a child. I am afraid I would become a Stepford Wife. Women called for weeks with their stories and decisions. Funny thing, I now have an 18-year-old, but I was in my late teens at the time. We created a vibrant community of listeners who talked about real life and real issues. Not the crazy, shouting type of talk shows you hear today. Tony Schwartz, the late brilliant ad man once
said, “The thing about radio is people were born without ear lids.”
Think about it, in radio, like books, you make the pictures, it is the medium of ideas, dreams and the imagination, and you can create real community, and we at WBAI did that.

Christopher: You started with National Public Radio in 1979. Why NPR, what made it the place to be for your career?

Margot: Again, pure fluke. A bunch of us were thrown off Pacifica, after some very weird decisions were made, and we took over the station, occupied the building, etc., had our FCC licenses suspended. It was the end of an era. A year later, after living on a tiny bit of unemployment, getting a little help from my boyfriend, later to be my husband, and writing Drawing Down the Moon, I went down one day to help the old station fundraise. I sat next to an old colleague who was a producer at NPR and later we went out for a beer.  He asked me to come and freelance C9 which I did. I ended up getting hired a year later. It has never had the depth and the community for me of those old radio shows, but it is a place that still, after 30 years, allows me and many others to do real, creative work and talk about real issues.

Christopher: You are a serious journalist. You have done many special broadcasts. Which were some of the ones that you are the proudest of? What do you look for in a story?

Margot: I like to turn the world upside down. I like to do stories which sort of say, ha, you thought that, but it is really complex and often exactly the opposite. Stories I am proud of. Here are three. One of the first stories on Aids counsellors in San Francisco in the early 80s. Another was a story on adoption of the disabled that actually had an effect on changing the law, making adoption of disabled children easier.
And I was the American who discovered J.K Rowling for the media here in the States who did the first radio interview and there is a book out that says my stories had an impact on the phenomenon. Who knows if it is true?

Christopher: National Public Radio has been under political attack for many years by the political conservatives. Yet it is still with us. What has kept it going when so much else has gone under?

Margot: Radio creates community; you know the phrase, “driveway moments”. It is also not as liberal as all that. It is way more conservative than I am, and I think it has become more so. And I am not nearly as radical as I was, so everything has moved to the right. It’s just that there was so much of a move to the right by the country that NPR moved less to the right than everything else C9 but NPR endures because the people on it make real connections to people out there  they are people you know and can trust. And again, radio is the medium of dreams, ideas and the imagination.

Christopher: As I  mentioned, Drawing Down the Moon was one of the first books I read. How did it come to be and how did you learn as much as you did Pagan communities? Wasn’t it the first attempt to study the new movement?

Margot – 1971

Margot: Yes, the first attempt to really study it seriously; there had been other books, but they were more pop. I was involved in Wicca, had been since the fall of ’71, and was in a group, starting in the winter  of ’72. And I would get these two magazines, Nemeton and the Green Egg, and the discussions in those magazines were so much deeper than what I was experiencing in my little group. So, I was really determined to find out where this deeper Pagan reality was. Again, fluke, I met an agent introduced to me by a boyfriend, and I had never thought of a book. When I told her about Wicca and the Pagan movement she suggested I write a book. Through a series of very lucky circumstances, she had just left an agency and was actually looking for clients. So, she showed me how to write a proposal, and it went around and got rejected and almost accepted, and rejected, etc, until it got accepted by Viking press and I got half of a $7500 advance to do it. So, then I sat in the library for six months and read all the books I felt I should read before writing, and then I wrote all the interesting people in Green Egg and asked to meet them and used the money to travel around the country. That’s how it happened.

Christopher: You are well known in our community as an author, lecturer, and as one who gives workshops on various subjects. How does your religion affect your life in general? How long have you been open about your religion?

Margot: I have always been open about my religion. Because I worked for alternative Pacifica at the time I got the contract, I didn’t feel I had to hide it. When I went to NPR and got hired in the book was about to come out; it was too late to go back in the closet. I have a crazy life, family, work, and so only get a chance to do ritual once in a while these days. I go to public festivals, open rituals, and lead workshops in singing and chanting, which is my own pathway to the
sacred. I do my personal rituals as well. I am living too much of a mundane life at the moment, and hope, once my son goes to college, to have a bit more time for my spiritual life.

Christopher: As I said you are a doer. You are not one to sit on the side-lines in anything you think important. Any advice for our readers on how they might find out what they can take part in and what they have to offer?

Margot: The real difference now from when I started is the internet. Witchvox.com has many articles and you can read up on some 70 pagans traditions there. There are open Pagan circles in many communities. If they live in a very conservative community, often the Unitarian Universalist church is a good doorway to meet people involved in earth spirituality.

Christopher: Where can people learn more about you, your books, beliefs and ideas?

Drawing Down the Moon / 1986

Margot: I have a fan page on Facebook where you can click on a dozen columns I wrote for Beliefnet. Or you can go to Beliefnet and read them. You can hear all my mundane pieces on npr.org; just put in my name or the subject, such as Harry Potter. My books: Drawing Down the Moon and Heretic’s Heart are available in all the obvious places like Amazon and you can order them from your local bookstore.

Christopher: Anything else you would like our readers to know?

Margot: Just remember, if you go far enough back, all our relatives were Pagans – that is, they were part of religions based on seasonal ceremonies, rituals of doing as opposed to believing. The Pagan project, so to speak, is an attempt to create a new/old revived recreated religion that combines ritual and ecstasy with intellectual integrity. It doesn’t take itself literally, has no literal scripture and is therefore at home with change, with modern science and more. It doesn’t proselytize, but if it’s what you always believed, you will find it.

 

 

References:

Margot 1971

(Margot Adler DDM 1979 cover)

 

Geplaatst in English articles, Interviews | Getagged | Reacties uitgeschakeld voor Remembering Margot Adler (1946-2014)

Spirituele tatoeages

Geplaatst op 29 juli, 2018 door Jana

Op Facebook vroeg ik mensen: “Heb je tatoeages of andere vormen van lichaamsversiering die te maken hebben met religie, magie, spiritualiteit? Wil je er iets over vertellen voor een artikel in Wiccan Rede Online? En een nog brutalere vraag: wil je een afbeelding van die tattoo laten zien in een artikel in het heksentijdschrift Wiccan Rede Online?”

Een aantal mensen gaven een korte reactie (en hadden soms ook foto’s willen delen, maar ik was op dat moment bezig met familieperikelen en ben er niet meer op ingegaan, sorry!), en drie deelden foto’s en een uitgebreide motivatie. Heel hartelijk dank voor deze openheid!

Korte reacties

Ellen heeft twee tatoeages, al heel oud, van haar krachtdieren, leeuw en wolf.

Aleksandra kon geen sieraden dragen tijdens haar werk, en heeft daarom een tattoo gemaakt: het aoum-teken op de hand van Buddha, “als bescherming tegen energetisch vampieren”.

Richard heeft de veve van Papa Legba op zijn rug.

Bram heeft twee tattoos die met zijn spirituele beleving te maken hebben. Een schouderstuk gebasseerd op La Tène-kunst. En een wiel van Taranis op zijn sternum, die door een vriendin met de hand erin is geprikt.

Monique heeft twee tattoos, een ankh met drie rozen (“een symbool voor het eind van een periode en begin van een nieuwe, rozen voor mijn ouders en broer”) en een godin op haar rug 🙂 deze heeft ze laten zetten “toen ik volwassen was geworden en om mijn vrouwelijkheid te eren”.

Beer heeft geen tattoo’s.

Joke heeft bij iedere initiatie een tattoo laten zetten.

Saskia heeft er twee, één voor haar jeugd, “een heks, waarin ik onbewust was en een waarzegster met triple goddess en een pentagram erin, toen ik besloot bewust het pad te volgen”.

Yolanda heeft er vier: wolf, kat en manen.

Jade heeft twee stuks, één zelf ontworpen met rood lint en allemaal symbolen die veel voor haar betekenen en één met slang, drie runen en maan, gehandpoked.

Sven heeft een kelk+athame en de symbolen voor de vier elementen.

Angelique heeft de triquetra, oog, dromenvanger en havik.

Yvonne heeft The Goddess met een pentagrammetje in het midden, triple moon, en Pan, samen met haar man getekend. “Op mijn rechter onderarm. Heel gelukkig ermee.”

Sabine heeft er één, een speciale tekst voor haar in het Thebaanse schrift.

Wiyaka heeft er vier, alle geïnspireerd door spirituele gebeurtenissen. 1. eigen ontwerp: symbool voor kosmische connectie; 2 pentagram; 3 auhm-symbool; 4 kundalini-slang.

Andy heeft vijf ‘pagan symbols’ aan de binnenkant van zijn bovenarm.

En ook Ilan heeft “tattoos with spiritual and magical significance”.

Sandra Sunna

  Tatoeage van vogel op pols van Sandra  

Het begon allemaal lang geleden met het willen van een tattoo, maar wel met de vereiste dat ik hem zelf moest ontwerpen. En dat proces heeft 15 jaar geduurd. In 2007 had ik hem eindelijk compleet in mijn hoofd, ook door een droom die alles deed samenkomen. De Zon staat voor Sunny, mijn nu overleden paard en grote vriendin in mijn leven. De Gebroken Ketting staat voor het losbreken van gevestigde ketenen, geïnspireerd vanuit de capoeira, wat ik toen deed. De drie kraaien voor de Godin. Het pentagram moge duidelijk zijn. En in het midden is een samenvoegsel van de zon en de maan.

Later kwam er de IJsvogel en de Pegasus bij. Het beeld van de IJsvogel is een project wat ik vanaf kinds af aan al teken. Ik heb het in houtskool, ets en aquarel geschilderd en getekend en nu werd het tijd om het te vereeuwigen in een tattoo. Grappig is dat later bleek, dat toen mijn moeder haar schilderkunsten ontdekte, zij ook graag ijsvogels schildert. De mythologie achter de Pegasus, heeft me altijd al gefascineerd en ik heb vroeger ooit, toen we in Frankrijk op vakantie waren, een ring gekocht met daarop Pegasus. Járenlang dag in dag uit gedragen. De bloemen eronder zijn geïnspireerd op Pegasus die bij elke hoefstap aan de grond bloemen laat ontspruiten. Ik heb mijn ouders gevraagd wat zij mooie bloemen vonden. Mijn vader zei gelijk “de zonnebloem” en mijn moeder “fresia’s”. Dus vandaar deze bloemen.

In 2008 ging ik naar Brazilië voor capoeira-training. Voor die tijd zag ik bij mijn toenmalige leraar een prachtige tattoo van een leeuw op zijn arm. Zo fijntjes gezet, zo’n subtiel mooie techniek van de tattoo-artiest, dat ik wist dat ik van diezelfde man ook een tattoo wilde. Dus mijn leraar nam me mee naar de artiest toen ik in Santos was. En spontaan kwam weer de kraai in me op om te willen als tattoo. Ik moest eerst nog een vertaaldrempeltje over, voor hij snapte wat ik bedoelde, maar een beetje Google en beetje Latijn maakten het compleet. Deze is freehand gezet, zonder ontwerp dus. De derde op mijn hand is gezet via poking, de oude techniek. En het is een brij van mijn logo/huisstijl van mijn bedrijf Oya Creatief en de oneindige acht, omdat mijn creativiteit nooit stopt en onuitputtelijk is. Of er ooit nieuwe bijkomen, geen idee.

Erika

Tattoo op de arm van Erika

Tattoo op de arm van Erika

Deze tattoo staat voor mij voor mijn manier van denken en leven. Allereerst Gaia, Moeder Aarde… Zij is voor mij een leidraad… we moeten zuinig met de aarde zijn… en ook zeker ons realiseren dat wij allemaal hier haar gasten zijn, en we ons als fijne gasten dienen op te stellen… We geven de aarde door aan komende generaties, en het is ons plicht om deze beter te verlaten dan die was toen we geboren werden…

Als maankind heb ik altijd een gezonde fascinatie met maan/sterren/zon gehad, en nu nog….
Het ritme waarin alles zich voltrekt is machtig interessant.

Rob

Mijn tattoo is de Green man. En ik heb hem op mijn borst laten tatoeëren. De bedoeling was eert dat hij op mijn hart zou komen maar de tatoeage zou dan meer op een groene vlek gaan lijken. Dus na overleg en wat denktijd heb ik besloten om hem dan helemaal op mijn borstkast te zetten.

Heel veel mensen kennen de Greenman niet en vragen zich dan ook af als zij mijn tattoo zien wie of wat dat is. En ik leg ze het dan heel simpel uit. Mijn tattoo laat ik niet aan iedereen open en bloot zien. Simpel omdat ik een tattoo voor mij zelf zet en niet om mee te showen van ‘kijk mij nou eens’. Voor de Wiccan Rede Online wil ik een uitzondering maken.

Mijn tattoo bestaat uit de Greenman met daarbij de toenemende, volle en afnemende maan. Dit plaatje is voor vele paganisten wel erg bekend. Omdat ik mijzelf als paganist beschouw wilde ik dit onderdeel zeker in mijn tattoo hebben. Verder is de reden dat ik de Greenman heb gekozen omdat ik hem zie als een beschermer. En niet alleen dat. Hij maakt mij ook elke dag weer bewust dat ik heel goed met de natuur moet omgaan.

M. meldde dat ze in het programma Civilisations van de BBC enkele prachtige negentiende-eeuwse Maori-portretten zag van Gottfried Lindauer. Sommigen met de beroemde gezichtstatoeages.
Zie bijvoorbeeld http://www.lindaueronline.co.nz/maori-portraits

En dan zag ik ook nog deze aankondiging van een rondleiding ‘Body Art’ in het Tropenmuseum op 26 augustus 12.30 – 13.30 uur:

De tentoonstelling Body Art gaat over lichaamsversieringen in de breedste zin van het woord. Van make-up en tatoeages tot onderhuidse implantaten en chirurgische veranderingen. Dwars door de tijd en culturen heen. De vraag die in de rondleiding centraal staat: waarom passen mensen hun lichaam aan?

Geplaatst in Artikelen | Getagged , , | Reacties uitgeschakeld voor Spirituele tatoeages

Webwegwijzer – Beltane 2018

Geplaatst op 29 april, 2018 door Jana

Websites that might interest our readers.
Interessante websites die we verzamelden voor de lezers.

Female Shamans and Medicine Women
In some societies that practice shamanism there is a preference for the practitioners to be female. Evidence from archaeology in the Czech Republic indicated that the earliest Upper Palaeolithic shamans were in fact women (Tedlock, 2005).

Hoe begin je met seidhr?
Als je met seidhr bezig wilt gaan, is het goed om je er in te verdiepen hoe het leven van onze heidense voorouders er uit zag. Kennis hierover opdoen, opent een poort naar contact en werkelijk begrip.

What do you think about naturism? And what do you know about naturism? And what do you know about it?
According to the internet at large, naturism is sex, porn, bad stuff, naked people doing ‘the unmentionable’ (whatever that is, because there are plenty of words – check any dictionary). The internet is quite clever, but the people filling it often aren’t using the right words for what they’re spreading. Unfortunately, using the ‘wrong’ words is the best way to attract lots of visitors.

Church is no substitute for religion, Part 3: Why we need Pagan shrines not “temples”
John Halstead explores the relationship between spirituality, religion, and church. In Part 1, he discussed the Sunday Assembly, which strives to be a church without religion, and how it is different from the UU. In Part 2, he tried to explain what’s missing from religionless churches like the Sunday Assembly and the UU. And in Part 3, he explains how Paganism might be an answer to the longing of Nones for religion without church.

Lessons Learned Running a Coven
Thorn Mooney tells what she has learned over the years.

What your Pagan Teacher wants you to know … About Meditation
Lucy Drake gives advise.

Staring into someones eyes for 10 minutes induces an altered state of consciousness

Blue Zones
Blue Zones are regions of the world where people live much longer than average. The term first appeared in the November 2005 National Geographic magazine cover story “The Secrets of a Long Life” by Dan Buettner. He identified five geographic areas where people live statistically longest and offers an explanation as to why these populations live healthier and longer lives. Residents of these places produce a high rate of centenarians, suffer a fraction of the diseases that commonly kill people in other parts of the developed world, and enjoy more years of good health.

Blue zones: plekken op aarde waar mensen gezond ouder worden
We worden wel ouder, maar vaak niet in een goede gezondheid. Op plekken zoals de blue zones worden mensen vaak in goede gezondheid ouder dan 100. Wat kunnen we hiervan leren?

Geplaatst in Web Wegwijzer | Getagged | Reacties uitgeschakeld voor Webwegwijzer – Beltane 2018

Review: The Woman in the Shaman’s Body

Geplaatst op 29 april, 2018 door Jana

The Woman in the Shaman’s Body : Reclaiming the Feminine in Religion and Medicine
Barbara Tedlock
Bantam, 2005. 349 p. ISBN 978-0-553-37971-6
Preview

Already published in 2005, this book still is very interesting for scientists and practitioners. The author and her husband are as well scientists (anthropologists) as initiated shamans. She is the granddaughter of an Ojibwe midwive and herbalist (in Canada), but got her main training with Mayan shamans when she and her husband Dennis were doing academic research in the Guatemalan highlands. This combined expertise gives a very interesting view on shamanism, and especially on the role of women in shamanism now and in the past.

Previous researchers sometimes overlooked evidence because of bias. Women were not recognised as shamans, healers or ministers, and artefacts were interpreted with a male view. Thus figurines such as the Venus of Willendorf were perceived as ‘Pleistocene pinups’, as if prehistoric women had no culture of their own. That may be a mistake, or an attempt to willfully misread the evidence. A whole chapter is dedicated to ‘The Disappearing Act, how female shamanism was eclipsed’. Many anthropologists well knew that the word ‘shaman’ is used for men as well as women, they interviewed male and female shamans and couples, and Joseph Campbell wrote that the women were highly regarded. But one of the most influential writers about shamanism, Mircea Eliade (historian of religion) described almost only men. And only from written accounts: he never met a living shaman. It took forty years before his omissions were remarked upon.

Shamanism is a universal phenomenon, but is different in different parts of the world, and in different kinds of societies:

Despite the seemingly universal nature of shamanism, different cultures and individuals have elaborated distinctive forms of shamanic practice. Hunter-gatherers in Asia and North-America, for example, call on spirit powers that are generally animals. … Shamans in pastoral herding societies, such as the Mongols of Central Asia, tend to rely on ancestor spirits, both male and female. They call on them for healing and to ensure the fertility of humans and domesticated animals. (p. 20).

(This fragment shows how readable ‘The Woman in the Shaman’s Body’ is.)

Part One of the book is about Reclaiming History.

Part Two about the Shamanic Tradition in Action.

The Female Cycle, Menstruation, Birth and Creation are subjects that one rarely sees in books, or only in specialised books. In this book, all of Part Three – five chapters – is devoted to this subject. Included are Blood magic; Menstrual taboos as feminine power; Weavers and celestial goddesses; and Birth, ritual, and the midwife art.

Part Four describes The Power of Gender and Shamanic Revitalization.

The Notes enable to read more; the Index allows for reference.

Highly recommended!

 

Geplaatst in Boeken, English articles | Getagged , , | Reacties uitgeschakeld voor Review: The Woman in the Shaman’s Body

Solitair – Heksen in je eentje

Geplaatst op 29 april, 2018 door Flierefluiter

“Vier je dan echt alle jaarfeesten en manen in je eentje?”
“Is dat niet eenzaam?“
“Dan moet je zeker wel veel discipline hebben?”

Dit zijn zomaar wat vragen die ik soms krijg als ik vertel dat ik al ruim 15 jaar als solitair heks bezig ben. Ik zal ze meteen ook maar beantwoorden: ja ik vier (praktisch) alle jaarfeesten en veel manen in m’n eentje, ja dat is soms wel eenzaam en nee daar hoef ik echt niet veel discipline voor te hebben.
In dit artikel zal ik wat meer vertellen hoe het voor mij is om het solopad te volgen en te heksen in m’n eentje.
Laat ik beginnen met te vertellen dat ik niet altijd solo gewerkt heb. Toen ik zo’n 25 jaar geleden voor het eerst met hekserij in aanraking kwam, was dat via een vriend die hier al langer mee bezig was. Mijn eerste stappen op het heksenpad heb ik samen met hem gemaakt en ik heb veel van hem geleerd. Nadat deze vriendschap beëindigd was, ben ik lid geworden van de Green Circle (een paganistische vereniging) en een wicca-jaarfeestengroep. Weer een paar jaar later ben ik ingewijd in een Gardnerian coven waar ik ruim vier jaar lid van ben geweest voor ik afscheid nam van de coven en solo verder ging. Dit is een route die ik elke soloheks kan aanbevelen!

Als je als verse heks meteen vol overtuiging voor het solopad kiest dan heb je een lange en harde leerweg voor je omdat je telkens zelf met vallen en opstaan het wiel zult moeten uitvinden. En dan niet alleen het jaarwiel, maar alle wielen!
Uiteraard bestaan er heel veel goede boeken en websites met uitleg over alle aspecten van hekserij, wicca en andere paganistische tradities, maar er zit ook veel kaf onder dit koren en als solist zul je zelf het verschil moeten bepalen. En los hiervan is het een feit dat veel boeken en websites gaan over het beoefenen van de heksenkunsten in een coven of groep en niet als solitair beoefenaar. Alle informatie hierin zul je dus (zelf) moeten vertalen naar je eigen solopraktijk. Dat kan gelukkig allemaal prima, maar het is een zware leerweg met veel hobbels en kuilen. Daarom ben ik erg blij dat ik de mogelijkheid heb gehad om met andere, wijzere en meer ervaren mensen samen te werken.

In de training voorafgaand aan mijn inwijding en tijdens mijn jaren in de coven heb ik ontzettend veel geleerd over spirituele technieken als meditatie en visualisatie, allerlei methodes voor magie, divinatie en healing, wicca-thealogie en het bedenken en doen van rituelen. In het werken in de coven en de Green Circle is op een veilige en gedegen manier de basis gelegd voor voor al de solo-hekserij die ik nu doe.
Ik adviseer alle (beginnende) solo-heksen dan ook om te overwegen een tijd lid te worden van een groep of op z’n tijd eens samen te werken met anderen, af en toe aan een groepsritueel mee te doen en een cursus over hekserij te volgen waarbij je van een ervaren docent(e) feedback krijgt op waar je mee bezig bent. Je zult zien dat je hierdoor niet belemmerd wordt in het doen van ‘je eigen ding’ maar dat je juist nieuwe mogelijkheden ziet en meer diepgang zult ervaren.

Het grootste voordeel van heksen in een coven of andere groep is immers dat je alle sabbats en esbats viert met goed uitgedachte rituelen in een groep vrienden die weten wat ze doen en goed op elkaar ingespeeld zijn. Het grootste voordeel van heksen in je eentje is dat je alle rituelen zelf moet uitwerken en uitvoeren en ze daardoor helemaal kunt aanpassen aan je eigen behoeftes en voorkeuren van dat moment. Voor mij is dat de belangrijkste reden om voor het solitaire pad te kiezen.
Als solo heks moet je vooraf goed nadenken wat een bepaald jaarfeest, volle maan of ander ritueel voor je betekent, wat je erin wilt uitdrukken en hoe je dat gaat doen; dit geeft voor mij een grotere diepgang en betekenis aan rituelen dan wanneer ik deelneem aan vieringen in een coven.

Dit begint al met het ombouwen van groepsrituelen naar rituelen die je alleen kunt uitvoeren. Groepsrituelen zijn vaak heel uitgebreid zodat iedereen in de groep iets te doen heeft en voor sologebruik kan er dus veel geschrapt worden. Voor mezelf heb ik zo een eenvoudigere versie bedacht voor het trekken en sluiten van de cirkel die ik iedere keer gebruik en voor het middenstuk, het eigenlijke ritueel dus, ontwerp ik telkens iets nieuws voor die specifieke gelegenheid. Hierbij let ik er op dat er veel afwisseling is tussen het uitspreken van rituele teksten, het doen van rituele handelingen en meditaties.

Het ontwikkelen van een eigen rituele stijl is een zoektocht die veel creativiteit en inspiratie vraagt, maar die ook heel leuk is en veel voldoening geeft. Het motiveert me om veel te lezen, technieken uit te proberen en ook bij andere paganistische tradities rond te snuffelen.
Zo ben ik behalve als Gardnerian wicca inmiddels ook ingewijd als bard en ovaat bij een druïdenorde en mijn rituelen bestaan tegenwoordig uit een prettige mix van elementen uit deze twee tradities. Maar ik gebruik ook geregeld elementen uit de noordse traditie, het shamanisme en zelfs uit oosterse stromingen in mijn geheks.
Ook dat vind ik leuk aan het solopad: je kunt zoveel zijpaadjes nemen als je zelf wilt en deze allemaal verweven in je rituelen, je magie en je spirituele ontwikkeling.

Zo heb ik eens een jaar lang voor elk jaarfeest een mandala getekend die de essentie van het jaarfeest uitbeeldde en als viering een meditatie gedaan waarbij deze mandala het focuspunt was. Het heeft mij veel geleerd over de jaarcyclus en over meditatie. Ik heb een tijd gewerkt met verschillende Goden en Godinnen voor elk jaarfeest en een jaar de meeste rituelen gericht op healing van mezelf en het herstel van mijn innerlijke balans. De vieringen van de (volle) manen heb ik een tijd alleen gedaan als ik magisch werk wilde doen, maar tegenwoordig vier ik ze weer vrij consequent met een wat uitgebreidere meditatie gericht op energieën van mijn chakra’s en aura. Op deze manier blijft het ritueel vieren van de cycli van het jaar altijd verrassend en verdiepend.

Voor mij is het spirituele pad van de solo heks nooit saai omdat ik altijd bezig ben om mijn rituelen voor de jaarfeesten vorm te geven, mijn maanmeditaties uitvoer, interessante boeken lees en leuke projecten doe zoals het doorwerken van een Bardic Handbook, het volgen van een cursus oosterse filosofie, het verzamelen van takjes van de verschillende bomen van het Ogham-alfabet of het bestuderen van de Indiase maan-dierenriem.

En omdat ik zo dagelijks praktisch en op een leuke manier bezig ben met het vormgeven en verdiepen van mijn paganisme, vraagt het ook geen grote discipline van me. Het is zowel een levensweg als een hobby.

De keerzijde van deze manier van werken is wel dat je het risico loopt dat je geheks een vergaarbak van allerlei rituele stijlen en technieken wordt zonder veel logica en met de onderlinge samenhang van los zand. Dat is iets wat je als soloheks moet zien te voorkomen omdat je anders het risico loopt op een punt te belanden waarop je je afvraagt waar je in godesnaam mee bezig bent en dan geen bevredigend antwoord kunt vinden.

Mijn manier om dit op te lossen is het ontwikkelen van een samenhangende filosofie, een spiritueel wereldbeeld waarbinnen mijn rituelen, mijn magie, healing en divinatie en alle andere spirituele technieken waar ik mee werk in moeten passen. Dit heb ik in de loop der jaren gedaan door enerzijds veel te lezen, na te denken over wat ik gelezen heb en daar een eigen visie over te vormen en anderzijds, vooral, door te reflecteren over wat ik heb meegemaakt aan spirituele ervaringen tijdens rituelen, meditaties, trancereizen, healings etc.
Een spiritueel wereldbeeld moet namelijk geen filosofie, geen bedachte mentale constructie zijn, maar een doorleefde beschouwing van de wijze waarop je de wereld tot in het diepst van je wezen ervaart. En zelfs dan blijft het een ‘werk in uitvoering’ dat in de loop der tijd verder zal evolueren.

Maar dat neemt niet weg dat een dergelijk wereldbeeld een goede kapstok kan zijn waar je al je rituelen en alle technieken die je gebruikt aan kunt ophangen, een landkaart die je helpt om verder op je pad te gaan en een inzicht dat je steun en kracht kan geven als je twijfel of moeilijkheden hebt.

Want ook dat zul je tegenkomen op het solopad; er zullen momenten zijn waarop je je afvraagt waar je het allemaal voor doet, wat voor zin het heeft, of de Andere Wereld niet gewoon een slechte trip is, of je afvraagt of je niet een matig toneelstukje uitvoert voor een oud kastje met wat rommel er op in plaats van een Joelritueel voor een altaar.
Op zulke is het solopad eenzaam, heel eenzaam.

Maar op zulke momenten geeft een doorleefd paganistisch wereldbeeld ook een antwoord op de vragen waar je mee zit, geeft het zin aan wat je doet en motivatie om verder te gaan.

Een andere remedie tegen dit soort spirituele crisissen is op z’n tijd ook samenwerken met andere paganisten. Het enkele feit dat je weer eens ervaart dat je niet de enige bent die in trance de heilige grove bezoekt om in Yggdrasil te klimmen en de goden te raadplegen, dat er meer mensen zijn die in een vreemd gewaad elementen aanroepen en cirkels trekken op de slaapkamer, die eikels en slakkenhuisjes gebruiken voor magisch werk, zal je weer geruststellen dat je niet gek bent (of althans niet als enige) en je motiveren door te gaan op je pad. Ook voor solisten is het heerlijk om eens open te kunnen praten over ontmoetingen met natuurwezens, te discussiëren over de mythologische achtergrond en betekenis van Odin of legpatronen voor de tarot uit te wisselen.

Ondanks het feit dat ik vol overtuiging solitair heks ben, vind ik het hierom erg prettig om op z’n tijd andere pagans te ontmoeten, met hen te spreken en samen te werken in heksencafe’s, op conferenties of andere bijeenkomsten. Ik vind het leuk om oude en nieuwe vrienden te ontmoeten, inspiratie en ideeën op te doen en samen uiting te geven aan onze paganistische spiritualiteit.

Want ook al werk ik zelf solo en volg ik mijn eigen pad, ik besef heel goed dat mijn individuele pad nauw verbonden is met de paden van anderen, zowel van andere solisten als van hen die in covens, groves en andere groepen werken.
Het paganisme is een levende traditie van mensen die elk hun eigen spirituele pad gaan, elkaar beïnvloeden, van elkaar leren, samen werken, ruzie maken, lief hebben; van mensen die elk voor zichzelf het paganisme vorm geven maar zich daarin wel verbonden weten met elkaar en met het Grote Geheel.

Aanbevolen literatuur voor solisten:

* Penny Billington (2013), The Path of Druidry, Llewellyn Publications, Woodbury
* Nimue Brown (2013), Spirituality without structure, Moon Books, Winchester
* Scott Cunningham (1988), Wicca, a guide fort he solitary practitionar, Llewellyn Publications, St. Paul
* Marian Green (1991), A witch alone, Aquarian Press, London
* Joanna van der Hoeve (2014), The Awen alone, Moon Books, Winchester
* Catrin James (1998 & 1999), Celtic Faery Shamanism vol. 1 & 2, Capal Bann Publishing, Freshfields
* Daan van Kampenhout (1997), Handboek Sjamanisme, BRES, Amsterdam
* Joke en Ko Lankester (2001), Heksen komen van de maan, De Kern, Baarn
* Kevan Manwaring (2006), The Bardic Handbook, Gothic Image Publications, Glastonbury
* Jack Stoop (2014), Heidense Hekserij, Boekenbent, Barneveld
* Linda Wormhoudt (2010), Seidr het Noordse pad, A3 boeken, Geesteren

www.jackstoop.eu/yggdrasil.htm

Geplaatst in Artikelen | Getagged , , | Reacties uitgeschakeld voor Solitair – Heksen in je eentje