Wiccan Rede Online; magazine for Wicca and modern Witchcraft

Cyber-psi: A Potential for Exploration

Geplaatst op 28 februari, 2015 door Deb Snavely

Psychic Connections

It is said that religion is humanity’s attempt to determine a pattern in the randomness of the universe as they experience it. Certainly my own path to Paganism is solidly based on my experiences, which included events for which I had no better label than psychic: telepathic communication with another human, empathic communication with another human, and empathic communication with non-human living beings. One of my great validators, when exploring Pagan belief systems, was discovering that others experienced such events, shared them without prejudice, and held working world-views that included patterns where such events were possible. Given the frequency of the feeling of “coming home” expressed by my Pagan correspondents both online and off, I’m not unique in this regard.

Such psychic events are among the strongest type of emotional connection we feel with others and with our world. That sense of connectedness underlies much of neopagan and earth-based religions, and is often experienced in more than logical ways; our detractors don’t call us “tree-huggers” unjustly. In my pre-Pagan days I felt vivid psychic connections: the music-hunger of a grove of redwoods, the emotional turmoil of a sibling’s puberty, the voice of a lover declaring his love in so many words—while his lips remained unmoving. Unsurprising to the Pagan community, such experiences are, at best, classed with ghost stories and other presumed fictions in the mundane world we also inhabit.

Viewpoint from center stage (stone wall in foreground bounds the orchestra pit) at the Forest Theater,
Armstrong Redwoods State Park, Guerneville, California, USA.
It was here that my favorite redwood grove pressured me for a musical encore after I tried the acoustics of the Forest Theater during a wintertime visit.

Accepting such psychic—or parapsychic or paranormal—events is nothing new in the neoPagan subculture. I still recall my sense of discovery, of understanding when I first read P. E. I. Bonewits’ carefully expounded “switchboard” hypothesis describing the as-yet-undiscovered frequency of electromagnetic or related energies that carry the information we call psychic or paranormal.[1]

My dual studies in Pagan practice and scientific paranormal research have reinforced my view that Bonewits’ hypothesis provides a sound if still intuitive basis for the workings of psi phenomena that has yet to be bettered. But I’ve read little yet, in either Pagan or scientific venues, that discuss the potential of “cyberspace” for exploring the subtler types of psychic connection. In the flurry of connectivity and international networking that characterizes the Net, I find this gap astonishing.

Such online psychic experiments as can be found on the Internet today are largely confined to prediction and intention experiments.[2] However, in an example run by the University of Amsterdam in the early 1990s, one first expended some effort to intuit an image, then described one’s image by writing a short essay and answering a series of true–false statements about the image, and finally got to view a photograph (the experimental “target”) for comparison, along with a numerical score. To me, this cyber-linked example of remote viewing barely scratches the surface of the technological potential for psychic events.

Body English and Other Red Herrings

Common explanations for empathic experiences lean heavily on the non-verbal communication at which the human animal, like all animals, excels. Those subtle cues collectively called “body English,” both facial and structural, can communicate considerable information about the emotional state of someone who speaks not a word. Not only does such unspoken information communicate, it can be communicated unknowingly along a chain of people. In an example of my personal knowledge that dates from 1959, an engineer in a major research firm entered an open-plan office full of other engineers, and found the atmosphere so tangibly bleak that she asked the department secretary what was up. The other woman agreed that things felt dismal but could not account for it. The following day several hundred people were laid off abruptly, in a surprise management decision.

Typical example of a late 1950s open-plan office workspace

In a post-mortem discussion, the two women hypothesized that body English had somehow communicated the impending bad news on an emotional level, producing a negative atmosphere without any concrete information being passed. Although one or both women may have had a psychic (empathic) experience, the body-English explanation is at least equally likely, and is less upsetting to people afraid of psi. As Dr. Charles Tart (academic parapsychological researcher) described more than a decade ago,

Unacknowledged fears of psi can create unconsciously motivated behaviors that inhibit and/or distort the operation of psi in the laboratory. Observations suggest that unacknowledged fear of psi is widespread among parapsychologists, as well as others.[3]

Preferring common-sense explanations for communication events—when circumstances support them—I also tend to assume that I’ve read body English rather than experienced a psychic phenomena. Even on the telephone, one has the advantage of vocal tones, hesitations, and non- words—the body English of the voice—to offset psychic explanations of otherwise inexplicable communication between individuals. When your mother calls you and you know she’s got bad news from the first “Hello,” is that psychic or not? Pragmatically speaking, I’d say not. You just know that voice better than you do your own.

Cyber Connections

While I’m not a formal psychic experimenter, my personal grimoire, like many of ours, is as much a magical lab notebook as anything else. I note prophetic dreams, tarot readings of especial significance, and other psychic events that appear to me to include magico–psychic information. By documenting a deja vu event the first time I dream it, I get great personal satisfaction and validation when I see it in the flesh the second time—often years later—and have written evidence when and what I saw. Such documentation is difficult when it comes to psychic events that involve real-time psychic communication. However, cyberspace has given me anecdotal evidence of such subtle events.

Although a long-time techie, I was slow arriving in cyberspace by Silicon Valley standards. I signed onto America Online in early 1993, and discovered an existing, thriving Pagan community there, even at a time when AOL subscribership was limited to 300,000 members in the U.S. and was not yet linked to the larger Internet. Tucked into a corner of the Religion-and-Ethics forum, a small multi-faceted message board overflowed its boundaries daily trying to cover the lumped “metaphysical/new age/occult/pagan” topics. The tolerant fundamentalist-Christian forum moderator had a Pagan sub-moderator who quietly encouraged our successful sub-forum along with his other duties. A weekly chat existed even then, in AOL’s People Connection forum (quite unrelated to the R&E forum), entitled White Magick, that provided a real-time forum for Pagans of all stripes discuss topics to their taste… and wherein they routinely bumped noses with the ever-curious and occasionally brimstone-breathing hoi polloi. And in another quadrant of AOL cyberspace, the Tips and Advice forum featured a “Crystal Ball” board for psychic readings—which repeatedly petitioned the Pagan AOL-ers for readers, since AOL and the Crystal Ball board both grew like weeds to produce an ever-impatient backlog.

AOL sign-on screen, early 1990s.

At the time, I was practicing Wicca solely as a solitary, and had no opportunities to exercise psychic experiments in the physical world. The online Pagan community contributed to my growth enormously. I was petitioned (and succumbed) to two pleas: one to read tarot in the Crystal Ball forum, and another to facilitate a Religion-and-Ethics–based Pagan chat—which successfully spun off chat after chat due primarily to AOL’s booming population and continued Pagan networking online. (By 1997, there existed an entire Pagan & Wiccan sub-region of the re-titled Religion & Beliefs Forum, with its own conference room, several libraries, and hundreds of message boards.)

For the traditional year and a day, I worked as AOL remote staff in these two capacities, interacting in real time with thousands of people at distances ranging from two to 3,500 miles. The people I “spoke” to covered the spectrum of humanity: Pagans and Christians and Hindus, educated and ignorant and studying, technologically adept and clueless, all ages and sexes and backgrounds. I made connections in all sorts of ways, ways that I’d never dreamed of.

I played at cybersex (another topic!) until interactive pornography began to pall, experiencing an online infatuation that required a physical meeting to put to rest. Before that episode, I’d been at best dubious about the concept of a psychic connection. What I recall most vividly from that time is the dearth of usable information in Pagan literature on the subject of functional psychic management. Bonewits provided me understanding but no guidance; I found some usable hints in Murry Hope[4] and borrowed snippets from a dozen other marginally useless volumes to help me break the psychic link I had inadvertently formed (that online infatuation…).

I quit working the real-time Tarot chat after the night a potential suicide was our last reading of a session. Although AOL legalities demanded I follow procedure in advising the party to get offline and call a crisis hotline, a comment I made during that exchange began an email conversation of some months. Several months later, the other party began to turn his email messages back towards the “might as well be dead.” By that time, I knew him fairly well, but my heart was literally in my throat the day I tossed a virtual bucket of cold water on renewed outpourings of self-pity. Thank the gods, he took it well and positively, accepting that his own choices had as much to do with the unfortunate outcome of many past events as did any “uncaring providence.”

As an AOL official host, I learned to know within seconds if a new arrival (in a chat room) represented potential trouble or was simply clueless. Evangelical witnessers really interrupt any conversation, but worse if twenty Pagans and Pagan-friendlies then feel obliged to rebut the intrusive advice all at once. The curious but clueless could be gently directed to places where their questions got answered without interrupting expensive online time (in 1994, AOL cost $4/hour after one’s subscribed five monthly hours plus telephone bills—if your dial-up connection was a toll call, you could easily run up a thousand dollar total in a single month).

One night after a chat concluded, I exchanged greetings with a regular attendee who usually lurked during the discussions. For no specific reason, I found myself driven to ask whether she was all right—to discover that, while she knew she had exophthalmia (“pop-eye,” the result of Graves’ disease), she’d awakened the night before with one eye slid out of its socket. Reflexively, she had replaced it even as panicked emotions set in. A trip to her doctor in the morning had reassured her intellectually. Nonetheless, attending the Pagan Discussion Group that evening, she continued to be thoroughly anxious and troubled. In that moment, I stopped wondering whether cyber-empathy was just my pipe dream or wild hypothesis, and began acting on the presumption that empathy and other psychic communication can and does occur with the remote and largely impersonal link provided by the Internet.

Marty Feldman, 1934-1982, had Graves’ disease, which caused his exophthalmia.

Since that time, I have successfully “sent energy” down its perhaps peculiar medium to other Pagans, without specific notice, and had at least half of them comment within ten seconds on an unusual sensation of warmth or tingling. Not only has my online experience of empathy led me to attempt this kind of magical working/psychic event, it has helped me learn techniques that work in the everyday world. I now use directed energy for healing efforts, sense the energy flows when my writing is successful, and sense unspoken information that moves in my vicinity.

As yet, I have not seen any evidence of cyber-psychic communications in the research literature. That may be due to limited research budgets, problematic experiment design, the usual infinite delays in publishing research results, or a simple failure of insight by investigators. Nonetheless, cyberspace in all its variety provides another venue for Pagans and psychics wishing to explore this largely unexplored set of magical tools.

This article was originally written in 1995 and revised in 1997. It was significantly edited and updated for the Wiccan Rede Online late in 2014.

About the author: Deb Snavely began her occult studies shortly after her college graduation: divination, healing, herbs, folklore. Initiated into the Wicca in 1995, she currently leads a coven in the south Puget Sound area of Washington state in the Pacific Northwest of the USA. Retired medically from an award-winning technical writing career, she applies her available energies to her work as a priestess and healer.

Bibliography

Bonewits, P.E.I., Real Magic, 3^rd edition, Weiser, 1989

Hope, Murry, Practical Techniques of Psychic Self-Defense, St. Martin’s Press, 1986

Charles Tart Parapsychology Blog, Library of Articles;

Institute of Noetic Sciences, Psi Arcade (ongoing online experiements);

Princeton Engineering Anomalies Research (PEAR) Laboratory;

Global Consciousness Project;

Journal of Scientific Exploration;

International Consciousness Research Laboratory;

[1] Real Magic, P. E. I. Bonewits, 3rd ed.,1989 Samuel Weiser, Inc.

[2] http://www.noetic.org/research/project/psi-arcade/

[3] “Acknowledging and Dealing with the Fear of Psi,” Journal of the American Society for Psychical Research, 1984, volume 78, pp. 133–143, Charles T. Tart, (http://blog.paradigm-sys.com/articles-library/)

[4] Practical Techniques of Psychic Self-Defense, Murry Hope, St. Martin’s Press, 1986

Geplaatst in English articles | Getagged cyberspace, internet, paranormal, psychic | Reacties uitgeschakeld

Oud nieuws in de verjongingsketel gegooid – Imbolc 2015

Geplaatst op 28 februari, 2015 door Medeia

Gulden Vlies

Om te beginnen heel oud nieuws. Want al in de tweede eeuw schreef Appianus in zijn Romeinse geschiedenis – Mithridatische oorlogen dat de mythe over het Gulden Vlies, het gouden ramsvel dat Jason en de Argonauten met hulp van de tovenares Medea uit Colchis (het huidige Georgië) weghaalden, waarschijnlijk gebaseerd was op een manier van goudwinning in die streken. En dat de Argonauten niet alleen goud van de Zwarte Zeekust meenamen naar Griekenland, maar ook die techniek.

Het goud kwam daar in kleine deeltjes mee in het water van de rivieren uit de bergen. Op de bodem van een rivier legde men een schapenvacht. De gouddeeltjes, die zwaarder waren dan het zand en wat er verder door de rivier werd meegevoerd, zakten naar beneden en bleven hangen in de wol, terwijl de rest verder spoelde. Na een tijd werd de vacht met de gouddeeltjes uit het water gehaald en opgehangen om te drogen.

In 2010 was er in het Drents Museum een tentoonstelling over het Georgische goud en de mythe van het Gulden Vlies. Het relatief nieuwe aan dit oude nieuws is dat het afgelopen december opnieuw de media haalde. Een team van archeologen dat van 2002 tot 2010 onderzoek deed in Svanetië in Georgië, stelt dat het verhaal over de Argonauten op waarheid berust en dat hun reis “tussen de 3.300 en 3.500 jaar geleden” moet hebben plaatsgevonden.

Autochtone vampiers

In de Nederlandstalige New Scientist (januari 2014) stond een stukje over een realiteit achter het geloof in vampiers. Wetenschappers onderzochten in het noordwesten van Polen skeletten uit de zeventiende en achttiende eeuw. Een zestal daarvan was op speciale manieren begraven, bijvoorbeeld met zeisen en stenen op het lichaam. Dit waren beschermende maatregelen die men nam als de gestorvenen werden gezien als potentiële vampiers.

Volgens New Scientist wordt gewoonlijk aangenomen dat vooral immigranten van vampirisme werden verdacht. Deze skeletten bleken echter van mensen uit de plaatselijke omgeving. Het is niet duidelijk waarom deze zes als vampiers werden beschouwd. Mogelijk zijn ze overleden aan cholera, en dacht men dat een dergelijke besmettelijke ziekte kon leiden tot vampirisme.

Katholieke heksen?

In Engeland en Schotland was men in de zeventiende eeuw vooral bang voor heksen. Koning James (Jacobus), de Zesde voor Schotland en de Eerste voor Engeland, de man die een nog altijd gezaghebbende vertaling van de Bijbel liet maken, zag het bestrijden van hekserij als religieuze plicht. Het was een obsessie van hem. In 1590, toen hij net getrouwd was en samen met zijn Deens-Noorse vrouw uit Noorwegen naar Engeland voer, kwam hun schip in een zware storm terecht. James was ervan overtuigd dat heksen het noodweer op hem af hadden gestuurd.

In zijn boek Daemonologie nam de koning stelling tegen personen als Reginald Scot en Johannes Wier, die schreven dat heksen geen groot gevaar vormden voor de maatschappelijke orde, omdat die zogenaamde handlangers van Satan in werkelijkheid gewoon goochelaars en oplichters waren en personen waar een steekje aan los zat.

In 1605 wilden katholieken, die onder koning James vervolgd werden (ik las trouwens ooit dat Engelse katholieken in de zeventiende eeuw hun geloof in bedekte termen aanduidden als “the old religion”), een aanslag plegen op de koning en zijn parlement. Dit was de Gunpowder Plot die nog elk jaar op 5 november wordt herdacht met vuurwerk en het verbranden van een pop die Guy Fawkes, een van de samenzweerders, voorstelt. Volgens James zat de duivel achter deze katholieke samenzwering.

De schatbewaarder van de koning in die tijd was Thomas Sackville, die in Kent het landgoed Knole bezat. Als reactie op de (verijdelde) aanslag liet Sackville in Knole House een gedeelte bouwen waar de koning in tijden van gevaar zou kunnen verblijven. Onder de planken van de vloer in de slaapkamer en bij de haard werden magische tekens aangebracht om de koning te beschermen tegen aanvallen van heksen en demonen.

In 2014 ontdekte een team van archeologen deze tekens. De tekens waren in het hout gekerfd voordat de balken in het huis waren bevestigd. Het zijn net- of hekwerkachtige patronen en ze verschillen duidelijk van de timmermanstekens die aangaven hoe het hout geplaatst moest worden. Diverse Britse media berichtten hierover op 5 november.

Terroristische heksen?

Met een verwijzing naar de zeventiende-eeuwse heksenvervolging in Salem schreef Time Magazine ter gelegenheid van Halloween dat ‘heksen’ voor mensen van nu net zo fascinerend zijn als voor de Puriteinen. Een lijst van nieuwe boeken over heksen bij webwinkel Amazon gaf meer dan tweeduizend hits over een periode van 90 dagen. “Maar waar de processen van 1692 een verschrikkelijke en tragische reality show waren, kan de moderne heksenfantasie gemakkelijk worden afgedaan als louter gekkigheid. Niet zo snel, zeggen wetenschappers: als hekserij een comeback maakt, wijst dat vaak op problemen in de werkelijke wereld.”

Time citeerde professor Emerson W. Baker, van wie kortgeleden een boek verscheen over de heksenprocessen van Salem. Baker betoogde dat de hedendaagse Amerikaanse heksenhype mogelijk verband houdt met de paniek over terrorisme die heerst sinds de aanslagen van 11 september 2001. “Witches, like terrorists, ’threaten to wipe out everything you believe in. If they could, they would overthrow your government, overturn your faith, and destroy your society,’ Baker writes. The difference, of course, is that terrorists are real, while witches are not,” schreef Time.

Dat zinnetje over heksen die net als terroristen een bedreiging zouden vormen voor alles wat waardevol is, schoot moderne heksen en pagans in Amerika in het verkeerde keelgat. Blijkbaar begrepen ze niet dat de 17de-eeuwse angst voor heksen werd vergeleken met de huidige angst voor terroristen, wat toch iets anders is dan zeggen dat moderne heksen er op uit zijn de regering omver te werpen, het geloof onderuit te halen en de maatschappij te vernietigen. Of misschien dachten ze dat andere lezers van Time dat onderscheid niet zouden begrijpen, en dat zijzelf daardoor gevaar liepen voor terrorist te worden aangezien en als zodanig behandeld. Ze begonnen een online-petitie om excuses te eisen van het tijdschrift.

Vrijwel onmiddellijk daarna plaatste professor Baker op zijn website een verklaring waarin hij uitlegde dat hij het bestaan van heksen in de zin van de wicca erkent en dat hij geen verband legt tussen deze hedendaagse heksen en degenen die in de zeventiende eeuw van hekserij werden beschuldigd, en evenmin tussen hedendaagse heksen en terroristen. Hij roept beslist niet op tot een of andere vervolging, maar juist tot tolerantie. Uit de geschiedenis van Salem blijkt, schrijft hij, dat het helaas al te gemakkelijk is om te worden meegesleept in een sfeer van paranoia, waarbij mensen die er anders uitzien of zich anders gedragen tot zondebok worden gemaakt, en onschuldigen het slachtoffer worden.

Heks van de duivel?

Begin januari berichtte Tubantia over een lezing die Susan Smit in november hield in Vriezenveen. De lezing ging over twee historische romans die zij heeft geschreven.

Toch ontstond er onrust over haar komst, omdat de lezing was gepland in het Cultureel Centrum, waarvan het gebouw eigendom is van de hervormde gemeente. Leden van die kerk en ook de dominee maakten zich zorgen, want “Smit is een wicca (een natuurreligie) en dat hoort bij de duivel.”

De organisatie die de schrijfster had uitgenodigd, heeft de lezing toen maar verplaatst naar de bibliotheek. De gelovigen waren tevreden met deze oplossing, al gingen sommigen voor de zekerheid wel bidden voor de bezoekers van de lezing. Susan Smit heeft van de consternatie niets gemerkt.

IHEU brengt in kaart waar mensenrechten worden opgeofferd aan godsdiensten

Vrijdenkers

De tolerantie ten aanzien van menen die iets anders geloven is op wereldschaal niet groot, met name als ‘iets anders geloven’ inhoudt dat iemand geen enkele religie aanhangt. In december publiceerde de International Humanist and Ethical Union (IHEU) een jaarverslag over de rechten van humanisten, atheïsten en niet-religieuzen wereldwijd.

In België en Nederland zat het in 2014 wel goed: die landen kregen het label “Free and Equal”. In de Verenigde Staten was de situatie “Mostly Satisfactory” en in het Verenigd Koninkrijk was sprake van “Systemic Discrimination”. De Volkskrant zette een interactieve wereldkaart online waarop in één oogopslag te zien is hoe het er voor staat. Buiten Nederland en België zijn ongelovigen het best af in Estland en Sierra Leone. De rest van de wereld varieert tussen “meestal voldoende” en “ernstige schendingen”. Als godslastering kan worden bestraft met de dood, geldt dat als ernstige schending. Maar ook de doodstraf op homoseksualiteit telt als zodanig, omdat die altijd wordt gelegitimeerd met een beroep op de godsdienst.

De situatie in een land hangt niet alleen af van de regering en het rechtssysteem. Geweld vanuit de bevolking tegen vermeende heksen wordt ook besproken in het rapport. Alleen in Gambia en Saoedi-Arabië worden heksen van staatswege ter dood gebracht en in Kameroen staat, als ik het goed begrijp, gevangenisstraf op het weerleggen van beschuldigingen van hekserij.

Dierenoffers in Nepal

De religie van mensen kan voor dieren een zaak van leven of dood zijn. In Nepal, aan de grens met India, werd in november een vijfjaarlijks offerfeest gehouden voor de godin Gadhimai, een avatar van Kali.

Het festival wordt gesubsidieerd door de Nepalese staat, die er ook weer veel aan verdient door entree te heffen, te laten betalen voor parkeerplaatsen e.d. Hotels in de omgeving doen goede zaken en het vlees, de botten en huiden van de offerdieren worden te gelde gemaakt.

Het offerfeest is ongeveer 260 jaar geleden ontstaan, toen de godin in een droom verscheen aan een gevangen gezette landheer, en van hem vroeg dat hij een tempel voor haar zou oprichten en bloedoffers zou brengen. Men gelooft dat Gadhimai haar toegewijde volgelingen en hun familie kan redden uit de nood.

Dierenliefhebbers en activisten van over de hele wereld, onder wie Joanna Lumley en Brigitte Bardot, protesteren tegen deze in hun ogen zinloze en wrede slachtpartij. Vijf jaar geleden werden er naar schatting tussen de 300.000 en 500.000 dieren geslacht. Buiten het tempelgebied ‘slachtten’ demonstranten kokosnoten om de boodschap over te brengen dat de goden ook offers van bloemen en fruit accepteren. Onder druk van de protesten is het aantal buffels nu teruggebracht tot ongeveer 5.000, in plaats van twee of drie keer zoveel. Hoeveel geiten en andere dieren er dit keer zijn geofferd, heb ik nergens gelezen.

Toen een journalist bij de vorige Gadhimai Mela aan een bezoeker vroeg of hij niet wist dat de Indiase minister Maneka Gandhi had opgeroepen tot een verbod op dit offerfeest, repliceerde die dat de Gandhi’s zich zulke opvattingen konden permitteren, omdat die rijk en machtig genoeg waren om het zonder de zegen van de godin te redden.

Dierenoffers in Amerika

Ook in paganistische kringen verschillen de meningen over het offeren van dieren. The Wild Hunt besprak de discussie hierover zoals die wordt gevoerd in Amerika. Wat opvalt is dat traditie, of “onze voorouders deden het zo” wel wordt vermeld, maar door niemand als argument lijkt te worden aangevoerd. Wie dierenoffers barbaars noemt, kan het verwijt krijgen dat die visie blijk geeft van Europees/blank superioriteitsdenken.

Sommige Amerikaanse pagans wijzen dierenoffers categorisch af en anderen zeggen dat het in orde is als de offerpriester fatsoenlijk heeft geleerd te slachten, als het dier goed heeft geleefd (dus niet zoals in de bio-industrie), en als alle deelnemers: de mensen, de goden én de offerdieren er mee instemmen. Of de dieren er mee instemmen, leidt men af uit hun lichaamstaal.

Wiccapriester Jason Mankey citeert The Charge of the Goddess: “Nor do I demand sacrifice, for behold I am the Mother of All Living, and my love is poured out upon the earth,” maar voegt er aan toe dat hij geen probleem heeft met een dierenoffer in bijvoorbeeld een (neo)hellenistisch ritueel, als dat gebeurt vanuit oprechte toewijding, en als het vlees wordt opgegeten.

Zwarte Piet

Kwesties als tolerantie, stereotypering en racisme kwamen ook in 2014 in de sinterklaastijd weer intensief aan de orde naar aanleiding van de figuur van Zwarte Piet en de manier waarop die veelal gestalte wordt gegeven.

De landelijke intocht van Sinterklaas vond plaats in Gouda en de gemeente besloot tussen de omstreden Zwarte Pieten enkele andere Pieten te mengen. In het Sinterklaasjournaal gaf een Opa Piet les aan kandidaatpieten, schreef Vrij Nederland: “Het belangrijkste is dat je door de schoorsteen kunt. Je kleur is bijzaak.” Geruchtmakend waren de gele Kaaspieten en de geruite Stroopwafelpieten, waarmee Gouda en passant de plaatselijke producten propageerde, zodat er in elk geval recht werd gedaan aan de traditionele Hollandse handelsgeest.

Het Prentenkabinet van het Rijksmuseum stelde een tentoonstelling samen over ‘De geboorte van Zwarte Piet’. “Pas vanaf de eerste helft van de 19de eeuw kreeg de Goedheiligman, in het boekje Sint Nikolaas en zijn knecht, een helper naast zich (…) eerst alleen aangeduid met ‘zijn knecht’, pas later met ‘Zwarte Piet’. Daarbij had de 19de-eeuwse Zwarte Piet soms een lichte, soms een getinte en soms een donkere huidskleur,” was te lezen in het persbericht. Ook de Sint zelf en zijn paard zagen er niet altijd hetzelfde uit. Op één van de prenten vliegt de goedheiligman als een gemijterde ridder in een wolk boven de huizen, op een zwart paard met kleine vleugeltjes boven de hoeven.

Dat Sinterklaas zijn werk lange tijd alleen moest doen, zou ook kunnen worden opgemaakt uit een artikel in Geschiedenis Magazine (november 2014) over het Sinterklaasfeest van Hollanders en hun afstammelingen in Amerika. Daarin is te lezen dat Washington Irving in zijn satirische Knickerbocker’s History of New York (1809, 1848) Sinterklaas zelf door de schoorsteen liet komen, in plaats van een Piet. De schrijfster van het artikel noemt dit echter een verzinsel van Irving.

Zwarte Klaas

Op de dag van de intocht van Sinterklaas in Amsterdam stond in de Stadsschouwburg het toneelstuk Die Neger (het werd gespeeld door een Duits gezelschap) van Jean Genet op het programma, met daarop aansluitend een debat onder de naam Do the white/right thing. In de aanloop naar het debat trad de groep Sjamandada op met een performance waarin de komst van Zwarte Klaas werd verkondigd. “Makkers, start uw wild geraas!”

Bij de intocht zelf hadden mensen van Sjamandada samen met kunstenaars, heksen, activisten en sympathisanten een alternatieve intocht gehouden waarbij Zwarte Klaas werd vergezeld door wildemannen, dierlijke duivels, sunneklazen, pères fouettards, krampussen en naamloze wezens van het duister. Door omstandigheden moest deze optocht dezelfde route volgen als de officiële intocht en zo kwam deze Klaas in Amsterdam aan: tussen de dranghekken door en onder het toeziend oog van de politie. Het publiek reageerde positief.

Terzijde: het Sinterklaaslexicon van Marie-José Wouters kent ‘Zwarte Sinterklaas’ alleen als aanduiding van 5 december 1957, toen de Republiek Indonesië Nederlanders uitzette. Hoewel daarin eventueel een thematische overeenkomst kan worden gezien met de antikoloniale reinigingsriten van Sjamandada’s Zwarte Klaas, is er dus geen verband tussen die historische datum en de Zwarte Sinterklazen waarover Arnold-Jan Scheer publiceert.

Intocht van Zwarte Klaas in Amsterdam – foto: © Phaedrus 2014

Krampus en co.

In Rotterdam en andere plaatsen in Nederland en België werd begin december een Krampusloop georganiseerd, geïnspireerd door dergelijke optochten in een gebied van het zuiden van Duitsland tot het noorden van Italië .

Ook in Amerika en elders spreekt ‘Krampus’ tot de heidense verbeelding. Voor het gemak vatten veel mensen alle Europese voorchristelijke wintergebruiken waarbij mensen zich vermommen als hoorndieren of duivels samen onder die noemer. Nu.nl had het over “angstaanjagende buitenlandse hulpjes van Sinterklaas”. Een website die geheel gewijd is aan de figuur van Krampus, schrijft dat de heidense vermommingen tevens voortleven in de verkleedpartijen van Halloween.

Op Sardinië kent men de optocht van Boes & Merdules, waar figuren in een vacht, met koeienbellen en een masker met horens tegenstribbelend worden meegevoerd door anderen in een vacht, die een mensachtig masker dragen en met stokken slaan. Een spinnende oude vrouw (een lotsgodin?) heeft hier ook iets mee te maken. Zelfs de Japanse folklore kent iets wat er op lijkt: bewapend met messen van papier-maché en gekleed in een cape van stro, met gehoornde duivelachtige maskers, gaan de Namahage aan het begin van het nieuwe jaar langs de huizen om te vragen of daar nog stoute kinderen zijn…

Terwijl de populariteit van Zwarte Piet afneemt, groeit die van Krampus. In Nederland willen sommige mensen Zwarte Piet vervangen door Krampus, niet in de laatste plaats omdat de griezelige Krampus met zijn zweep en rammelende kettingen naar hun idee de mythische kanten van het winterfeest beter naar voren laat komen dan de te menselijk aandoende Piet.

Een vriendin wist te vertellen dat Krampus in het verleden nogal eens als stereotype Jood werd neergezet. Dat klinkt aannemelijk, voorzover veel van deze winterwezens belichamingen lijken te zijn van angsten binnen een samenleving. Maar op internet konden we allebei geen onmiskenbaar antisemitisch verleden van Krampus vinden. In plaats daarvan leerde ik dat de Krampusloop in Oostenrijk in de tijd van het austrofascistische bewind verboden was.

‘Season of terror’

Het Amerikaanse Quarz News besteedde aandacht aan de “heksen en monsters” – waaronder “een controversiële kinderontvoerder genaamd Zwarte Piet” – die gedurende het “seizoen van verschrikking” tussen Sinterklaasavond en Driekoningen Europa onveilig zouden maken. Waarom kent Europa wel zulke tradities en Amerika niet? (Quartz ziet Halloween over het hoofd.)

Het tijdschrift citeert de historicus Stephen Nissenbaum, die een boek schreef over de herkomst van gebruiken in de kersttijd. Hij zegt dat ergens tegen het eind van november de laatste oogsten waren binnengehaald en er weinig meer te doen was. De tijd werd gevuld met dansen en zingen, en langs de huizen gaan om eten, geld en drank te vragen. (Zie ook het artikel van Alder over vergelijkbare gebruiken in Baskenland, elders in dit nummer.)

Dronken worden en het andere geslacht lastigvallen, liefst met beschilderde gezichten of maskers zodat men niet werd herkend, was volgens Nissenbaum een belangrijk onderdeel van de bezigheden in december. In dit verband worden ook de Romeinse Saturnalia genoemd.

De schijnbare afwezigheid van decembermonsters in Amerika is te wijten aan de Puriteinen, die in de zeventiende eeuw al dat heidense gedoe, het kerstfeest daarbij inbegrepen, verboden. Toch verdwenen de tradities ook daar niet volledig.

Margaret Murray citeerde in The Witch Cult in Western Europe (en eerder in het tijdschrift Folk-Lore) een tekst van Theodorus, aartsbisschop van Canterbury uit de zevende eeuw:

If anyone at the kalends* of January goes about as a stag or a bull; that is, making himself into a wild animal and dressing in the skin of a herd animal, and putting on the heads of beasts; those who in such wise transform themselves into the appearance of a wild animal, penance for three years because this is devilish.

* eerste dag van de maand (het woord ‘kalender’ is hiervan afgeleid)

Anarchistische kerstmannen

De diverse winterwezens delen overal cadeautjes uit, of zien er op toe dat brave kinderen of arme mensen geen honger hoeven te lijden. In een aantal Sintmaarten- en Driekoningenliedjes wordt gevraagd om voedsel of geld. Sint en Piet strooien met pepernoten en gouden (chocolade)munten. Werkgevers geven hun werknemers traditioneel een kerstpakket of –bonus.

Strike! magazine publiceerde eind november een artikel over de negentiende-eeuwse Russische anarchist Kropotkin die zijn leven lang gefascineerd was door de heilige Nicolaas. Hij legde de verhalen over de Kerstman uit als verbeelding van een eerlijke samenleving. Hij waarschuwde tegen de commercialisering van het kerstfeest. Hij wilde het feest niet afschaffen, maar terugbrengen naar de oorspronkelijke betekenis van herverdeling van goederen. De werkplaatsen van de Kerstman op de Noordpool beschreef hij als gemeenschappelijke ondernemingen zonder winstoogmerk.

In een ander artikel ging het over de Deense theatergroep Solvognen (Zonnewagen) die Kropotkins kerstgedachte “infiltreer warenhuizen en geef het speelgoed weg!” in december 1974 in de praktijk bracht. Verkleed als kerstmannen pakten zij in de winkels spullen uit de schappen en deelden die uit aan het winkelend publiek.

Midwinterbok

De lichtvoetige maar informatieve website Godchecker noemt in een opsomming van wintergoden en -feesten de Finse kerstman Joulopukki, die niet door de lucht vliegt of door schoorstenen komt, maar wel cadeautjes brengt en wiens naam letterlijk Midwinterbok (yule-bok of kerstbok) betekent.

In Zweden kent men de Julbock die volgens één interpretatie de duivel voorstelt, die door Sint Nicolaas aan banden is gelegd, en volgens een andere verwijst naar de god Thor in zijn bokkenwagen, of naar de geit die men met kerstmis slachtte. Reference.com noemt een oud Zweeds gebruik waarbij een als geit vermomde jongeman symbolisch werd geslacht en vervolgens herrees uit de dood.

In Gävle wordt elk jaar op de eerste zondag van de Advent een reusachtige julbock van stro opgericht. De bok blijft staan “tot ergens na nieuwjaar, als hij niet eerder afbrandt.” Gävle’s dertien meter hoge julbock van 2014 schreef een blog, waarin hij onder meer een “Top tien van slechtste nummers voor strooien geiten” publiceerde. Die hadden allemaal het woord ‘burn’ in hun titel.

Kleine Zweedse julbock

Nieuwjaar

Dingen in brand steken hoort op veel plaatsen bij de onofficiële nieuwjaarstradities. In Franse achterstandsbuurten worden sinds 2005 als jaarlijks blijk van onvrede veel auto’s in brand gestoken. Dit jaar waren het er minder dan in voorgaande jaren, schreef de BBC. Dat kwam waarschijnlijk doordat er na aanslagen in diverse steden eerder in het jaar extra veel politie en militairen op de been waren.

In de provincie Utrecht gingen veel auto’s in vlammen op. In de Brabantse plaats Veen worden al vanaf de jaren zeventig auto’s in brand gestoken bij de jaarwisseling. Maar dat zijn autowrakken die speciaal voor dat doel door jongeren worden opgekocht. In veel gemeenten worden op een dag tussen nieuwjaar en Driekoningen de kerstbomen ingezameld en in brand gestoken.

Anderen zoeken op nieuwjaar de tegenhanger van het vuur op en nemen een frisse duik. De nieuwjaarsduik in Scheveningen is het bekendst, maar door heel Nederland worden nieuwjaarsduiken georganiseerd. Deze traditie stamt uit 1960.

In Wierden gaven deelnemers dit jaar een bijzonder tintje aan de nieuwjaarsduik door zich te verkleden als olifant, bierfles of kip. In het naturistengebied van Oostzaan mochten mensen geheel ontkleed en zonder “knakworstenmuts” het water in rennen.

Een polytheïstisch blog vermeldt nog andere nieuwjaarsgebruiken, genoemd door Burchard, bisschop van Worms (begin elfde eeuw):

Did you observe the Kalends of January in the Pagan fashion by sitting on the roof of your house after having drawn a circle around you with a sword so that you might see from there and understand what will happen to you in the coming year? Or did you sit at the crossroads on the hide of a bull so that you would discover your future?

Lentebode

Tot slot een ander dier, dat in het voorchristelijke Europa als welwillende huisgod werd vereerd, maar later duivelse kenmerken kreeg toegedicht. In december stond in RAVON (nr.55) een interessant artikel over de ringslang: ‘Van god tot duivel en terug?’ van Rob Lenders en Ingo Janssen.

De eieren van de ringslang hebben warmte nodig om uit te komen. Door de veeteelt is het verspreidingsgebied van de ringslang al in de prehistorie uitgebreid tot aan Noord-Zweden. Eigenlijk is het daar te koud, maar mesthopen en stallen verschaffen de slangen de benodigde warmte.

Veel vee geeft veel mest en bemesting van het land kon zorgen voor een goede oogst. De ringslang, die overal was waar veel mest was, werd daarom gezien als vruchtbaarheidsbrenger. Daarnaast dacht men dat gestorven familieleden terugkwamen als ringslangen om het vee en de gewassen te beschermen. Het doden van een ringslang was een ernstig misdrijf.

In Noordeuropese volksverhalen speelt de ringslang een positieve rol. Omdat ze na het ontwaken uit hun winterslaap tevoorschijn komen om te zonnen en dan veel worden waargenomen, werden ringslangen gezien als lentebode. Net als andere slangen kennen ze bovendien een ‘wedergeboorte’ doordat ze vervellen, en omdat ze geen ooglid hebben om mee te knipperen, beschouwde men ze als alziend en heel wijs.

De ringslang is voor mens en vee ongevaarlijk, maar na de kerstening van Europa begon men de slang te belasteren. Het dier zou dodelijk zijn, mensen zonder reden aanvallen en bronnen vergiftigen. De ringslang stond min of meer gelijk aan de Antichrist. De mythische basilisk is mogelijk gebaseerd op beschrijvingen van ringslangen.

De schrijvers van het artikel hopen dat in deze eeuw de ringslang weer in ere kan worden hersteld. Zij bevelen de oude god aan als nieuwe ‘god’ of ambassadeur van het agrarische natuurbeheer.

Asatrutempel

Op IJsland krijgen oude goden vanaf de jaren zeventig nieuw leven ingeblazen. Samen met enkele anderen richtte dichter, boer en Eddazanger Sveinbjörn Beinteinsson in 1972 de Ásatrúarfélagið (bond van Asen-getrouwen) op. Deze nieuwheidense organisatie heeft een paar jaar geleden grond kunnen kopen in Reykjavik om daar een tempel neer te zetten. De bouw is nu begonnen, schreef Iceland Magazine in januari, en men verwacht dat de tempel volgend jaar klaar zal zijn. Volgens de opperpriester van de IJslandse Asatru wordt het de eerste heidense tempel in Noord-Europa sinds duizend jaar. Aan The Guardian legde hij uit dat niemand letterlijk gelooft in een éénogige man op een achtbenig paard, maar dat de goden dichterlijke metaforen zijn.

met dank aan iedereen die me nieuws toestuurde, of me er (opzettelijk of onopzettelijk) op attendeerde!

Geplaatst in Nieuws | Getagged Asatru, Krampus, Midwinter, mythologie, offers, oud-en-nieuw, Sinterklaas, slangen, vrijdenkers | 3 reacties

Tales of Anatolia – from Ankara to Hattuşa and the Hittites – part 2

Geplaatst op 28 februari, 2015 door Morgana

(The Hittite capital of Hattuşa, showing the reconstruction of the city wall. Viewed from the Lower City – June 2014)

…. In part 2 I will be looking at the Hittite capital of Hattuşa in greater detail. From Ankara where we visited the Museum for Anatolian Civilisations and also the Mausoleum of Ataturk it was a journey of approximately 200 kilometres to Boğazköy. On the road to Çorum and Samsun..

The discovery of Hattuşa

Although there are several reference to the Kingdom of the Hittites in the Old Testament, scholars are not wholly in agreement whether the “Children of Heth” were in fact the Hittites.

However the following text from 2 Chronicles 1:17 “And they fetched up, and brought forth out of Egypt a chariot for six hundred shekels of silver, and a horse for a hundred and fifty: and so brought they out horses for all the kings of the Hittites, and for the kings of Syria, by their means” would seem to be quite conclusive that a kingdom certainly existed”.

It was in the late 19th century, that the biblical Hittites were identified with a newly discovered Indo-European speaking empire of Anatolia.

It was Félix Marie Charles Texier (1802 – 1871), a French historian, architect and archaeologist, who was to discover the ancient Hittite capital of Hattuşa. He had been sent on an exploratory mission in 1883 to Asia Minor. One of the results of the expedition, was the publication of the two-volume Description de l’Asie Mineure faite par ordre du Gouvernement français.

From the book: Hattusha Guide- A day in the Hittite Capital by Jurgen Seeher we read the following;

“On July 28 Charles Texier discovers the ruins of Hattusha. Believing he has found Pteria, a city of the Medes, he makes drawings of reliefs at Yazılıkaya and some of the city ruins, and prepares a rough plan of the city.”

^{(Drawing of reliefs at Yazilikya)}

It was however only in 1906 that “Hugo Winckler and Theodor Makridi began excavating on behalf of the Ottoman Museum in Istanbul on Büyükkale and make sondages in various other places. 2500 fragments of cuneiform tablets recovered here first identify the city as the Hittite capital of Hattusha”.

And it is with the aid of the “cuneiform tablets from Bogazköy, that Bedrich Hrozný is able to decipher the Hittite language”.

1931 -39 and 1952 to the present.

“The German Institute Archaeology , for many years with the cooperation of the German Oriental Society as well, conducts excavations; the successive directors have been Kurt Bittel (through 1977), Peter Neve (1978-1993), Jürgen Seeher (1994-2005) and Andreas Schachner. Nearly all the remains of the Hittite Royal Citadel on Büyükkale have been cleared, and large-scale excavation has exposed wide areas of the settlement in the Lower City, the Great Temple, the temple precinct in the Upper City and its surroundings, as well as on the high spur of Büyükkaya. Excavation on a smaller scale has been carried out in various other locations within the city and in the immediate surroundings, as well as in the rock sanctuary of Yazılıkaya”

Before visiting the actual site I went to the museum and was able to look at some of the finds there.

Describing the site we read:

“The first ‘settling in’ around Boğazköy took place in the 6th millennium BC during the Chalcolithic period, when small widely scattered hamlets appeared most particularly on mountain slopes and rocky outcroppings. Late in the 3rd millennium BC, towards the end of the Early Bronze Age, a Hattian settlement developed, marking the beginning of continuous occupation at the site. The Hattians, native Anatolians, called their town Hattush
During the Middle Bronze Age the Hattian occupation grew into a city of such significance that a Karum was established here in the 19th and 18th centuries BC – a trading post of Assyrian merchants who had come from Assur. With their caravans of donkeys they transported goods to and from Mesopotamia, and along their route they also dealt in local Anatolian products, thus stimulating a certain “globalization”. It was these Assyrian traders who first introduced writing to Anatolia.

The ruins excavated demonstrate that the city of Hattush was burned down in a great conflagration around 1700 BC. Responsible was King Anitta from Kussar, who also put a curse on the site. But already by the second half of the 17th century BC the temptation to settle here again had obviously become overwhelming, for a Hittite king had indeed chosen the site as his residence and capital. The Hattian Hattush was now the Hittite Hattusha, and the king took the name of Hattushili, or “one from Hattusha.” This is the beginning of the story of the Hittite capital and the Hittite Royals – until now, 27 kings are known by their names.

The Old Hittite city comprised an area of almost 1 square kilometer; it was protected by a massive fortification wall. On the high ridge of Bykkale was the residence of the Great King, and the city lay on the slope below to the northwest, reaching to the valley below. In the course of time great effort was spent on the development of the Upper City. This area south of the Old City was included into the city limits through the erection of a new 3.3-km long defense wall with several monumental gates, thus bringing the size of the city to 182 hectares. Within the wall a great many large structures were built, among them many temples – houses for “the Thousand Gods of the Hatti Land”.

This is the aerial view:

Map of the area:

Hattusa Map

The western fortification wall of the Lower City
The “Abschnittsmauer” (section of the wall)
Ticket-office
Residential area excavated in the Lower City
Temple 1 and storerooms
The House on the Slope
Kesikkaya
The Postern Wall, 8a Grain Silo
Kizlar Kaya
The Lower West Gate
The Upper West Gate
Sarikale
The Lion Gate
Temple 30
Yenicekale
The Southern Ponds
The Yerkapi rampart
The Sphinx Gate
The central Temple District
Temple 2
Temple 3
Temple 5
The King’s Gate
The Eastern Ponds
Byzantine church
Temple 7
Chamber 1
The Hieroglyph Chamber (Chamber 2)
The Southern Citadel
Temple 31
Nisantas/Nisantepe
The “North Complex” at Nisantas
Büyükkale
The Eastern Plateau
Ambarlikaya
Mihraplikaya
Büyükkaya
The northern City Wall

(19 – The central Temple district 1 – June 2014)

(19 – The central Temple district 2 – June 2014)

(19 – The central Temple district 3 – June 2014)

(Entrance to one of the posterns (= tunnels) in the Postern Wall – June 2014)

“Eight tunnels, or posterns led underneath the wall to openings outside. They are between 70 and 180 m distant from one another. You can see the entrances today, although the passages are filled with debris. The tunnels were of corbeled masonry like the passageway in the Upper City at Yerkapi, which you can walk through during your visit. The function of these posterns remains open to interpretation. Their earlier identification as sally ports, through which one could run out and attack the besieging enemy from the rear, gave rise to the name postern, from the Latin posterula ( = back- or side door). There must, however, be more behind this phenomenon, for certainly the Hittites would have better camouflaged sally ports.”

(The Lion Gate (13) – June 2014) “The door takes its name from the two sculptured lions whose heads, breasts and feet were cut out of the exterior of the huge blocks lining the passageway. Lions were popular figures of protection and ornament at doorways throughout the ancient Near East, and Hattusha was no exception; lions guarded not only this gate, but several temple entrances and the portals to the Royal Palace as well. All were most vividly depicted, their teeth clenched, their tongues hanging from their mouths, and their wide eyes alert and threatening. The eyeballs were originally inlaid with a white limestone fill set with black pupils. A computer reconstruction recreates the general impression of the exterior of the gate in its former glory. Here one is immediately struck by the parabolic form of the entrance, typical of many Hittite portals and gateways.”

(One of the staircases leading up to the Yerkapi rampart – June 2014)

(Sphinx’s Gate (18) – June 2014)

(The Sphinx’s gate (18)

From http://en.wikipedia.org/wiki/Hattusa:

“A pair of sphinxes found at the southern gate in Hattuşa was taken for restoration to Germany 1917. The better-preserved sphinx was returned to Istanbul in 1924 and was placed on display in the Istanbul Archaeology Museum whereas the other remained in Germany and had been on display at the Pergamon Museum since 1934. Previously, Turkey had made numerous requests for its return. In 2011, threats by Turkish Ministry of Culture to impose restrictions on German archaeologists working in Turkey finally persuaded Germany to return the sphinx. The Istanbul sphinx was also brought back to its place of origin, and the pair was reunited in Boğazköy Museum outside the Hattuşa ruins”.

And here is the report in the Hurriyet Daily News, November 7, 2011

“Hattuşa reunites with sphinx

ÇORUM – Anatolia News Agency

The Boğazköy Sphinx, which was brought to Turkey from the Berlin Pergamon Museum on July 28 after long-running talks with German officials, will go on display Nov. 26 in its home with its other counterpart that has been on display at the Istanbul Archaeology Museum”.

http://www.hurriyetdailynews.com/hattusa-reunites-with-sphinx.aspx?pageID=238&nID=7062&NewsCatID=385

(The King’s Gate (23) – June 2014)

“The sculpture of a warrior in high relief – parts of it more than half in the round- measures 2.25 m from the top of the helmet to the tip of the toe. Dressed only in a short, richly patterned wrap-around skirt, the warrior carries a short sword with a crescent grip tucked into his wide belt. In his hand he holds a decorated axe. On his head he wears a pointed helmet with wide cheek-guards and a protective collar. His long hair falls to his shoulders at the back, and a ribbon attached to the peak of his helmet hangs to elbow-length. One curving horn is sculpted at the front of the helmet; the observer must picture a second out of sight at the back. Because horns on the helmet are attributes of the gods, our warrior is likely to be the representation of a god. He may well be Sharrumma, son of the weather-god Teshub and the sun-goddess Hepat, patron and protector of the Great King Tudhaliya IV. This king, who is thought to be responsible for some of the buildings in the Upper City, might well have honored his own patron god with this monument.”

(The King’s Gate (23) – June 2014)

(Nisantepe (31) – North Complex – June 2014)

(Nisantepe (31) – inscription in Luvian hieroglyphics – June 2014)

“The Inscription. The name of the site is identified by a large inscription in Luvian hieroglyphics on the side of the cliff Nişantaş = marked rock). The 8.5-m long inscription, eleven lines in length, was chiseled onto a smoothed surface on the cliff face. The hieroglyphic signs once resembled those in Chamber 2, but have become badly weathered through exposure to the elements; as a result much of the content of the text has never been deciphered. It is clear that it stems from the rule of Shupiluliuma II, the last of the well-known Great Kings of Hattusha. We surmise that the Great King mentions the construction of a monument for his father (= Chamber B of the rock-cut sanctuary of Yazılıkaya) here, as well as reporting other of his accomplishments, including a battle at sea followed by a landing on Cyprus. Known to the Hittites as Alashiya, the island of Cyprus – due to its rich sources of copper – was the object of much strife in antiquity.”

(Views of the Temple district in the Upper City – June 2014)

(Information about the Lower City and Temple 1 – June 2014)

(Lion Basin – June 2014)

(Information about the hieroglyphic chamber 2 – June 2014)

(Hieroglyphic Chamber – June 2014)

(Detail of the Sun God in relief on the back wall of Chamber 2 – http://www.hattuscha.de/English/chamber2.htm)

“On the back wall stands a sun-god in a long cloak and slippers curling up at the toe. Identified by the double winged sun positioned over his head, he holds a curved rod in his left hand, and in his right-as befits a giver of life-a somewhat modified version of the Egyptian ankh-the emblem of life.”

I think it looks more like the double-axe, the Labrys 🙂

(Hieroglyphic Chamber – close-up – June 2014)

“We have a six-line inscription in Luvian hieroglyphics chiseled into the wall opposite. (Luvian hieroglyphics are a picture-script developed in Anatolia; neither linguistically nor pictorially do they have anything to do with Egyptian hieroglyphics). Although the inscription has yet to be completely deciphered, the main gist of it is clear: the Great King Shupiluliuma reports that with the blessings of the gods he has conquered several lands, including that of Tarhuntassa, and that he has founded new cities and made sacrifices to the gods at various locations. The last sentence mentions “a divine earth-road”. D. Hawkins, a specialist on Luvian hieroglyphs, accepts this as the dedicatory building inscription stating the purpose of the structure, here indicated as a passage leading into the earth, into the underground. Thus the chamber might have been a symbolic entrance to the Underworld.”

Coming back to the Labrys, or double-axe, if you look closely at the hieroglyphs there is the same symbol in combination with a circle and a W.

And here on 2 occasions… on the bottom row.

When I asked a Turkish friend what she thought it represented she said spontaneously “the path to the Centre of the Earth…” .

Were the hieroglyphs also revealing a map?

In my “Tales of Anatolia” this is not the first time I have come across the Labrys. I have previously seen a link with the double axe as the weapon of Zeus – at Labranda – and other Thunder or Storm Gods such as Thor.

The major Hittite deities were Storm Gods and as we saw earlier the warrior at the King’s gate also carried an axe.

See this close up of the warrior at the King’s gate …

Hattusa close up warrior According to Trevor Bryce in his book “Life and Society in the Hittite World”; “The king is presented with a ceremonial axe in exchange for his spear”

If the axe represented the sky/thunder, and the circle the earth, then is it possible the ‘W’ was the ‘waters’?

In part 3 I will be looking more closely at the hieroglyphs and literacy in the Hittite world and Hittite magic.

References:

All the photos dated “June 2014” were taken by Kemal Contay during out visit to Hattuşa

“Hattusha Guide- A day in the Hittite Capital” – Jürgen Seeher – revised edition 2006, ISBN 975807-145-9

For the online version of this guide with many links to the various sections of Hattusha, go to this website:

http://www.hattuscha.de/English/discovery.htm

For information about the reconstruction of the city walls: http://www.hattuscha.de/English/citywall.htm

Lower city: http://www.hattuscha.de/English/lowercity.htm and so on.

Museum at Boğazköy/ Hattusha : http://www.hattusadaikigun.com/eng/hattusa_001.html

For some wonderful photos of many Hittite artefacts: http://www.pinterest.com/ebakla/hittite/


יז וַיַּעֲלוּ וַיּוֹצִיאוּ מִמִּצְרַיִם מֶרְכָּבָה, בְּשֵׁשׁ מֵאוֹת כֶּסֶף, וְסוּס, בַּחֲמִשִּׁים וּמֵאָה; וְכֵן לְכָל-מַלְכֵי הַחִתִּים, וּמַלְכֵי אֲרָם–בְּיָדָם יוֹצִיאוּ.	17 And they fetched up, and brought out of Egypt a chariot for six hundred shekels of silver, and a horse for a hundred and fifty; and so for all the kings of the Hittites, and the kings of Aram, did they bring them out by their means.

http://www.mechon-mamre.org/p/pt/pt25b01.htm

http://www.historyworld.net/wrldhis/plaintexthistories.asp?historyid=ab66

http://creationwiki.org/Hittite_empire

http://creationwiki.org/Hattusa

http://en.wikipedia.org/wiki/F%C3%A9lix_Marie_Charles_Texier

http://en.wikipedia.org/wiki/Book_of_Genesis

For some wonderful photos of many Hittite artefacts: http://www.pinterest.com/ebakla/hittite/

And his own sculptures: http://www.pinterest.com/ebakla/sculpture-erdinc-bakla/

Geplaatst in English articles | Getagged Anatolia, Hattusha, Hittites, storm gods | Reacties uitgeschakeld

Volle maan van de overstroming 2014

Geplaatst op 28 februari, 2015 door Loes

Vandaag is het 4 januari 2015. Het nieuwe jaar is net begonnen. Morgen is het volle maan van de Reebok. Dit is de maan die ons vraagt of we in onszelf blijven geloven ook als het tegen zit. Of je aan je idealen vast kan houden, ook als het niet haalbaar lijkt. Laat je je op je kop zitten door je eigen angsten en onzekerheden? Of recht je je rug en ga je met de gratie van de Reebok de toekomst tegemoet?

Dit is voor mij wel een behoorlijk confronterende maan dit jaar. Mijn angst om er financieel op achteruit te gaan is behoorlijk aanwezig, in mijn lijf en hoofd. Niet constant op de voorgrond maar een sluimerende aanwezigheid. De bedding van een onbezorgde financiële positie is voor mij erg belangrijk. Manlief is nu reeds twee jaar baanloos en dat wekt in mij bezorgdheid voor de toekomst. Alhoewel die nu nog een jaar voor ons uit ligt. Dus kort door de bocht ‘Hier en Nu’ is er niets aan de hand. Maar dat krijg ik er dus niet in 🙂 Mijn gratie is dus behoorlijk uit evenwicht qua denkwereld.

Als ik mijn verslag van vorig jaar lees ben ik daar nog niet veel verder in gekomen.

Waar ik wel een heel stuk verder in ben gekomen is het gevecht tegen overgewicht! Op 4 februari, de volle maan van de Overstroming 2015, hoop ik de 20 kg aan te tikken! 20 kg afgevallen in het afgelopen jaar. Door structureel geen geraffineerde suiker meer te nuttigen in welke vorm dan ook! Geen suikervervangers, geen suikervrije zoethoudertjes, niets van dat. Alleen te gaan voor verse en volle producten. En ook gistproducten zoals ‘gewoon’ brood te schrappen (gist groeit op suiker). En wat voel ik me er goed bij! Geen vochtprobleem meer! Hier ben ik heel blij mee en echt, ik beweeg een stuk gracieuzer! De aanzet waren diverse documentaires op YouTube over wat suiker met je lichaam doet, de macht van de suikerlobby, hoe de farmaceutische industrie profiteert van onze ongezonde lichamen, hoe de voedselindustrie eten maakt dat lijkt op voeding maar het niet is en zo nog vele eye-openers. Ondertussen kan ik hier boekdelen van over schrijven. Het is vooral de wetenschap dat er willens en wetens een gigantische aanslag op ons intellect en lichaam wordt gepleegd in naam van de economie. ‘Lege’ etenswaren zijn langer houdbaar, dus verkoopbaar. Pillen die de stoffen moeten aanvullen die uit ons eten zijn gehaald, gaan ook flink over de toonbank. En wie leeft er niet op pillen, boven een bepaalde leeftijd? En dan heb ik het nog niet eens over de ‘welvaartsziekten’ en ‘ouderdomskwaaltjes’ bij jonge mensen. Oké, genoeg hierover, duidelijk is dat dit wel een succes is geweest afgelopen jaar.

Waar voor mij werk ligt, is het omdenken als het om de financiën gaat. Niet in armoe, tekort, denken, maar in mogelijkheden! Vaak gebeurt dat pas als de boel ontspoort, ik zal dat het komende jaar voor moeten zijn 🙂 Ik moet vertrouwen hebben in mezelf, mijn man en de toekomst! Het zal op ons pad komen, geloof me!

Volle maan van de Overstroming 15-02-2014

Thema: Welk patroon is zo gewoon geworden dat je het niet meer ziet?

Indiaans Sjamanisme: Zij die de wijsheid bewaart

Hekserij: Wolfmaan

Het stormt buiten! Gister was het prachtig helder en droog… maar toen was onze vriendin hier. Nu regent het gigantisch en de storm maakt het er niet aanlokkelijker op. Natuurlijk is wandelen geen heilig moeten, ik kán gewoon lekker veilig thuis blijven. Lekker bij de kachel op de bank.

Maar waar gaat deze maan eigenlijk over? De Overstroming… wat eerst een ramp leek, blijkt een zege. Loslaten en laten gebeuren… durven ‘vallen’, de veilige haven durven verlaten… weg bij die kachel. Ja, zo is het wel genoeg… ik ga eens op Buienradar kijken. Over een half uur belooft het droog te worden en dan kán ik 1,5 uur weg… want dan komt de volgende bui er alweer aan. Dat zegt de ‘2 uur vooruit radar’, de ‘3 uur radar’ vertelt weer wat anders… ppfft.

Verstand op nul en gewoon schoenen aan doen. Het is inderdaad al snel droog, de lucht trekt open en de maan kijkt net over de huizen heen als ik de deur uit stap. Yes, ik doe het gewoon! Windkracht 7 in het binnenland en 9 langs de kust!

Deze volle maan is de maan van Imbolc! Het voorjaar staat al geruime tijd te trappelen, de natuur is deze winter een maand vooruit gesneld, het is eigenlijk geen winter geweest… eerder een frisse periode. Hier in Nederland boffen we ontzettend! In Engeland hebben ze al weken overstromingen en in Noord-Amerika hebben ze een horrorwinter! En hier zijn de winterbloeiers al weken in bloei en ook de narcissen bloeien al!

En wil ik volgend jaar een maanwandelverslag maken voor het Imbolcnummer van Wiccan Rede Online… dan moet ik NU wandelen!

Zo tussen de huizen lijkt de wind niet zo erg hard. Maar als ik de waterkant langs de huizen opzoek, merk ik dat het luwte was 🙂 De wind komt nu in volle kracht over de weilanden en het water aangevlogen… BAM! De grote zwarte populieren vangen de storm vol in de kruin. Ik twijfel… is dit wel verstandig? De ganzen en smientjes liggen in het water achter de wallekant, in de luwte. Ze knorren als ik langs loop.

De gans is trouwens mijn totemdier, las ik laatst. Niks geen stoere arend of poema… de gans. Moeder de Gans 🙂 De sneeuwgans 🙂

(“De gans is de hoeder van de aardegebonden, persoonlijke droom. De geest van een gans kan een hoge vlucht nemen en grote afstanden afleggen.

Wanneer we de Sneeuwgans tegenkomen is het tijd bewuster om te gaan met onze dromen. Om ons af te vragen wat we willen bereiken op de langere termijn, om onze dromen helder te krijgen en gestalte te geven.”)

Sinds ik dit las, valt het me op dat ik steeds als ik de deur uitstap… ganzen hoor en zie. Ze vliegen net over het huis of hebben net de auto onder gescheten 😛 grappig. En natuurlijk zie ik ze elke vollemaan-wandeling. Want ganzen zijn hier veel, vooral de Canadese gans is hier oververtegenwoordigd. Als ik even verder kijk naar de gans als totemdier, lees ik: ”Reizen, brenger van goed nieuws, gezelligheid, huiselijkheid en teamgeest”. Best lekker, voelt warm 🙂

De wind beukt op me in en ik moet mijn wandelstaf goed vasthouden, de wind rukt aan mijn staf. In de slootjes tussen de weilanden zie ik allemaal zwarte stipjes liggen. De eenden en ganzen hebben massaal de luwte opgezocht. Als een paar eenden van mij schrikken en opvliegen, komen ze bijna niet tegen de wind in… arme dieren, was blijven zitten. Bij iedere hoge boom die ik moet passeren wacht ik even de windstoot af, je weet maar nooit.

Dit geeft me dan genoeg tijd om even weg te mijmeren. Afgelopen woensdag een gesprek gehad met de begeleider van het retraiteweekend. Ondanks mijn niet bekend zijn met Vipassana-meditatie mag ik mee! Mijn levenshouding komt namelijk erg overeen met deze meditatieleer, grappig. Via via hoorde ik dat het weekend wordt gegeven in Wapserveen, mijn krachtplek bij uitstek. Het is hier zó donker en stil, heerlijk… en juist hier wordt een stilteweekend gehouden. Ik ben heel benieuwd welk een verdieping het me brengt. Gewoon drie dagen alleen met mezelf zijn, geen storing, niets moeten, geen afleiding… niets… maar dan juist alles… alles wat in mij leeft mag ‘spreken’.

Ondertussen kom ik zo mijmerend en me verheugend aan bij de brug naar het buitengebied. Wat de klankschaaltjes tijdens een begin van een meditatie zijn, dat is de brug voor mij. De tijd naar de brug toe heb ik altijd nodig om ‘hier en nu’ te worden. Om echt daar te zijn… waar ik ben. En vandaag lukt dat niet super. De storm en het retraiteweekend trekken me naar buiten… weg van m’n innerlijke beleving. Als ik dat bemerk, maak ik een pas op de plaats. Met mijn hoofd in de wind, zuig ik mijn longen vol heerlijke frisse lucht. Hier zijn de bomen niet zo groot, hier staan elzen langs het water en wat lage knotwilgen. De twee ‘bomen die waren’, zullen niet omwaaien 🙁 dat waren grote bomen! De stomp die er vorige maan nog was van de 5-decemberstorm is geheel weggehaald, een kaal wallekantje is nog getuige van de acht meter lange scheur die de megagrote wilg achterliet.

De grote driesprongwilg, met drie stammen, is allang niet meer. Deze prachtige wilg stond om de laatste straatlantaarn in het buitengebied. Zijn takken waren altijd oranje van het licht en de schaduw spookachtig, machtig! Ik worstel me tegen de wind in naar het wilgenlaantje. De maan staat helder en hoog aan de hemel. En met mijn nieuwe camera kan ik zowaar een echte maanfoto nemen… van de tien zijn er twee gelukt 🙂 niet echt weer om uit de losse pols een plaatje te schieten.

De wind heeft nog geen eigen geur bemerk ik, nog niet de voorjaarsgeur. De wind is nog neutraal, gewoon fris… nog even. Heerlijk om zo vol overgave tegen de storm in te lopen. In dit open gebied kan dat ook. Ik besluit het bos niet in te gaan. De bomen worden daar wat meer aan zichzelf overgelaten en mogen omwaaien. De bomen blijven ook gewoon liggen, alleen de paden worden vrij gehouden. Als ik hier een tak op mijn kop krijg vinden ze me pas de volgende ochtend… niet wijs om dat te riskeren.

Wel ga ik natuurlijk naar Boompjes stronk en B8. In de hoge pol gras tussen de 6e en 7e knotwilg… zit het schamele overblijfsel van Boompje, ooit de 7e boom in de rij. Als ik mijn voet op zijn stronkje zet, wiebel ik. Gelijk krijg ik “Zwakte” en als ik mijn staf gebruik om mijn evenwicht terug te vinden, krijg ik “Hulp”. Dat had ik niet verwacht, eigenlijk verwacht ik zelden wat. Beter, want waar niets is, is ruimte om te ontvangen. Toch hoop ik nog even op wat stoerdere boodschappen… ttssss, niet dus. Misschien dan bij B8? Ik bedank Boompje en hoop bij B8 een ander soort boodschap te krijgen. Ik omarm mijn stevige boomvriend en geef ‘m een dikke knuffel. Als we zo een tijdje van de storm staan te genieten krijg ik “Steun” van ‘m. Zwakte, Hulp en Steun drie op een rij… wat is dit voor blinde vlek? Wat is dit voor patroon dat gewoon is geworden?

Het zijn niet de meest voor de hand liggende zaken voor mij. Ik toon niet makkelijk en graag mijn zwakte en om hulp vragen is ook mijn sterkste kant niet. Maar toch ontvang ik wel veel steun van mijn ouders, man, kinderen en vele vrienden. Niet steun omdat ik zwak ben maar steun gewoon omdat we er zijn voor elkaar.

De Modron-agenda zegt :”De Overstroming neemt je mee naar de overvloedige stroom van de bron en de weldaad die dit water brengt. Het water draagt je om het vuur in je te ontsteken. Je bereidt je nu voor om de sterke groeikrachten in je toe te laten en tot grote hoogten te laten komen. Richt je vandaag op de zegeningen van het water en giet een stortbak over jezelf uit. Voel de frisse sensatie dit geeft”. Er vanuit gaande dat het water staat voor emotie en het water me draagt (bedding geeft), denk ik terug aan mijn emoties van een maand geleden. Tijdens mijn verjaardagsweekend voelde ik me erg ongemakkelijk bij de gesprekken over dikke mensen en dan vooral over de dikkertjes die nog zouden komen dit weekend. Wetende hoe ‘men’ tegen deze lieve vrienden aankijkt, qua overgewicht, vond ik dat héél kwetsend. Op dat moment heb ik me niet uitgesproken… alleen gevoeld. En het voelde niet goed, ik werd er erg verdrietig van. De woensdag erop heb ik een telefoontje gepleegd over de gesprekken en gelukkig werd dit heel goed opgenomen. Soms weet men echt niet wat woorden teweeg kunnen brengen… ook als het over andere mensen gaat. Ik liet me toen leiden door mijn emoties en voelde me gedragen om ook werkelijk te handelen in deze. En inderdaad, het voelde heel verfrissend! Ik heb mijn zwakte/gekwetstheid getoond, hulp gevraagd en gevonden. Het mooie is dat ik zelf al 7 kilo ben afgevallen. Soms help je jezelf ook door voor een ander op te komen, want ook ik worstel met overgewicht.

Het tonen van zwakte maakt sterk… als zwakte geen ‘geheim’ meer is, is het ook moeilijker om gekwetst te worden. Alhoewel, tegen ‘praten over’ is het moeilijk op te treden… wat niet weet, deert soms wel.

Maar wat is nu mijn zwakte? Waar heb ik hulp nodig en waar kan ik steun gebruiken? Als ik zo mezelf aanschouw dan denk ik dat dat ‘onzekerheid’ is. Daar kan ik niet echt tegen. Ik regel graag de dingen, ben situaties voor. Als ik soms geconfronteerd wordt met financiële onzekerheid word ik heel emotioneel, ik kan daar heel slecht tegen. Aangezien manlief momenteel baanloos is, komt deze emotie geregeld om de hoek kijken en wat kan ik daar door getriggerd worden! Afgelopen maand heb ik me hierover ook weer opgewonden en heb ik dit uitgesproken. Ik heb hierin hulp en steun nodig, ik ben hier de regelnicht en overzichthebber. Deze toko moet wel draaiende worden gehouden. Ik heb dit ooit naar me toe getrokken en voel me er weleens alleen in. En ook bij de Stichting ben ik degene die er alleen zorg voor draagt en dat doe ik graag, daar hoeft niemand van te leven. Daar is alleen een gezonde kas belangrijk en dat gaat goed.

Ja, het financiële plaatje, daar kan ik me behoorlijk over opwinden. Daar zit mijn zwakke plek. Maar is dat ook mijn blinde plek? Het is wel een patroon geworden dat, dat mijn taak is. Dat het gewoon is geworden dat het mijn taak is… en is dat ook zo? Wil ik het eigenlijk wel delen? Natuurlijk is het zo gegroeid omdat dat minder onzekerheid gaf. Is het na jaren (het patroon) misschien mogelijk om deze taak te delen… ieeekkkk, het idee al! Ik geef dit zeker niet graag uit handen! Ja, maar… ja, echt wat een miep! Ik zal jullie niet langer lastig vallen met mijn innerlijke conversatie. Wel duidelijk dat ik mijn blinde vlek beet heb. Ik zal echt eens beter naar dit patroontje kijken… een kruissteekje, ooit ontstaan op een kruispunt in onze relatie.

Toch wel stoer die ‘drie op een rij’, van mijn wijze bomen! Deze bomen zijn voor mij degenen die de wijsheid bewaren. En of ik nou met mezelf praat via de bomen of dat ik werkelijk contact heb met hen, het maakt me niet uit, het werkt.

En zwakte, kwetsbaarheid is goed. Dit geeft mij de kans om mezelf te overwinnen, sterker te worden! En er is werkelijk niets moeilijker dan mezelf overwinnen… mezelf toe te geven dat ik hulp en steun nodig heb. En ja, het is heel verfrissend hier ook werkelijk handen en voeten aan te geven.

Ik bedank de wijze bomen en ga terug op huis aan. Op de terugweg heb ik de wind mee. In eerste instantie denk ik dat de wind is gaan liggen. Maar aan deze illusie komt snel een eind als ik me omdraai… alles verandert door de positie die je inneemt, en zo is het maar net. Voorlopig geniet ik van het wind-mee hebben.

In plaats van de brug over gaan, loop ik even door naar het grote open water. Ik wil nog graag een vollemaan-foto maken van de weerspiegeling in de Wijde Aa (zo heet deze plas). Daar aangekomen beukt de storm flink tegen me aan. Aan de voet van een van de ratelpopulieren (die hele hoge lange bomen) schiet ik wat bewogen foto’s. Het is echt niet mogelijk om onbewogen te blijven. En ik denk dat dat mijn beleving de komende tijd wel zal zijn. Over twee weken zit ik midden in mijn retraite… spannend!

Op de terugweg heb ik er flink de pas in en dan bemerk ik pas dat ik in het geheel geen last meer ondervind van de hielspoor… ook deze gekwetstheid is verleden tijd en overwonnen. Op naar de volgende!

Bij het in het slot steken van de sleutel komt er een gans laag over het huis gevlogen… toeval bestaat niet.

Liefs, Loes

De retraite was een succes! Wat is dat heerlijk, vakantie in je eigen hoofd 🙂 Zo voelde het die dagen. Je mag alles denken maar eigenlijk hoef je niets te denken. Je kan alleen maar zitten, slapen, beetje handarbeiden, beetje lopen… echt helemaal niets om over na te denken! Bijna was ik nog in de valkuil gestapt om een leuke act te bedenken voor komend jaar, niet dus. Vroeg naar bed en vroeg op. De zon zien opgaan en met de kippen op stok. Het eten was fantastisch, heel anders dan thuis. Allemaal heel verantwoord, geen suiker, geen vlees en heel vers. Wat erin kwam was groen en wat eruit kwam ook 😛 Ik denk dat ik er dit jaar ook weer voor ga. Nu ik een stuk lichter ben zal ik ook beter met de yoga mee kunnen doen. Een paar oefeningen heb ik het hele jaar gedaan, heerlijk!En het stilzitten in lotushouding, dat kon ik! Ik stond echt versteld van mezelf. Misschien kan ik dat het komende jaar eens meer doen, versteld staan van mezelf 🙂 Je kan altijd meer dan je zelf denkt. Denken is een grote blokkade. Op mijn Yuleblok had ik ‘armoe’ gekerfd … mijn blokkade die inderdaad het vuur in mocht! En waar ik mijn vuur mee voedde? Op de andere kant stond ‘Overvloed’, dit gevoel heb ik over het algemeen. Een overvloed aan energie, plezier, middelen, alles eigenlijk… en zelfs vertrouwen. Laat ik nu maar alle vertrouwen hebben, vertrouwen in de toekomst.

En trouwens de ganzen hebben mijn auto weer onder gescheten… geluk!

Geplaatst in Volle Maan Wandelingen | Getagged steun, vollemaanwandeling, zwakte | Reacties uitgeschakeld

Het Middelpunt van de cirkel, deel IX

Geplaatst op 28 februari, 2015 door Serge van Heel

Imbolc 2015

“Dans de cirkel in het rond,
en chant Haar Heilige namen.
Middelpunt van de cirkel,
bruidsbed op den akker,
het numen in de voren,
de droom van het zaad,
het wuiven van het koren.”

Imbolc, het feest van Brigid, een lichtfeest want de dagen zijn nu weer merkbaar langer aan het worden. Het is ook een feest van belofte. De belofte van een nieuw voorjaar en de hoop op betere en warmere tijden! Na de barre winter, de belofte van hernieuwde vruchtbaarheid! Een nieuw begin van de cyclus van zaaien, groei, ontwikkeling en oogsten.

De oogst van vorig jaar is al bijna opgegaan.

Zaden uit deze oogst hebben we bewerkt en gedroogd deze winter en vervolgens zorgvuldig bewaard en gekoesterd om ze, als de tijd daarvoor rijp is, liefdevol aan de aarde toe te vertrouwen en de natuur haar werk te laten doen.

Een proces waarmee ik zelf druk bezig ben geweest de afgelopen winter is het schrijven van mijn afstudeerthese voor de opleiding analytische therapie aan het Jungiaans Instituut te Nijmegen. Nou ja, deze winter, eigenlijk ben ik al ruim twee jaar bezig geweest met het project:

“Het Middelpunt van de Cirkel, een Jungiaanse benadering van de symbolen, archetypen, rituelen en het individuatieproces in de moderne hekserij”

Tijdens voorgaande opleidingen besteedde ik nooit zoveel aandacht aan dit soort projecten en werkte ik vooral met de factor tijdsdruk. Dus net zolang wachten totdat de deadline in zicht komt en dan snel gaan schrijven, met veel koffie, nachtenlang… Dit keer wilde ik een meer doorleefde these inleveren, een persoonlijk stuk met daarin aandacht voor de procesmatige kant die de opleiding met zich mee heeft gebracht.

Het idee voor het schrijven van deze these is zo’n twee jaar geleden geboren toen mijn dagelijkse routine van werken, gezin, studeren, kortom de waan van de dag, doorbroken werd doordat ik door rugklachten geveld op bed lag, en mijn dagen vulde met het kijken naar fantasiefiguren op het plafond.

Het besef kwam op dat ik niet anders kon dan een these te schrijven over onderwerpen die mij bezig hielden maar ook over datgene wat in mij leeft, wat mij helemaal mij maakt ongeacht het oordeel van een derde.

Dit jaar is het zo’n twintig jaar geleden dat mijn interesse in de moderne hekserij geboren werd en mijn interesse voor de analytische psychologie van Jung gaat zeker net zo ver terug. Een combinatie van beide onderwerpen en dan beschreven vanuit mijn eigen perspectief, dat zou de meest waarachtige vorm opleveren. Een bont geheel, een kleurrijk weefsel waarin ik al mijn gedachten kon plaatsen, maar ook mijn eigen persoonlijke ervaringen tijdens rituelen en daarbuiten en tijdens mijn bezoek aan Zwitserland, Jungs Bollingen.

Aldus maakte ik zo liggend op mijn rug de eerste plannen en schetsen voor dit project.

De volgende stap was het zoeken van een begeleider die dit proces wilde begeleiden. De wetenschappelijke adviesraad van het instituut stelt bepaalde eisen aan het schrijven van een these en de begeleider moet eerst een ‘go’ geven voordat de these mag worden voorgelegd aan deze raad.

Ik speelde met de gedachte om Jacob Slavenburg eens te polsen. Jacob geeft les op het instituut en is theoloog van opleiding en schrijver van beroep. Veel bekende titels heeft hij reeds op zijn naam staan, waaronder de vertaling van de Nag Hamadi-geschriften, Liefde en inwijding en boeken over onderwerpen als Hermes Trismegistus, de Gnosis etc. Ik had wel zo mijn twijfels want moderne hekserij en een theoloog, dat gaat natuurlijk niet vanzelfsprekend goed samen! In die tijd verscheen ook het boek Westerse esoterie, Oosterse wijsheid van Jacob. Ik las wat hij schreef over de Westerse esoterie en besloot de gok te wagen.

Jacob was enthousiast over mijn onderwerp en ook het uiteindelijke resultaat kon op zijn goedkeuring rekenen zodat hij mij een go gaf.

Ko Lankester ben ik dankbaar dat hij mijn schrijfsels eens kritisch onder de loep nam en van commentaar en aanvullingen voorzag. Dat was vorig jaar. Uiteraard wilde ik niet meteen overgaan tot inleveren maar ook nog de laatste twee jaar opleiding doorlopen en deze kennis en processen benutten voor mijn these. En niet te vergeten, ook nog twee jaar benutten om met wicca’s uit andere tradities van gedachten te wisselen. Want zoals bij elke these blijven er prangende vragen en stellingen staan die stof tot nadenken opleveren, maar ook verschillende, en tegengestelde antwoorden kunnen opleveren die toch allebei waar zijn.

Wellicht zijn deze aardige vragen, gerezen op het grensvlak tussen Jung en wicca, ook leuk om eens over te filosoferen tijdens een covenavond, met een goed glas wijn erbij.

– Ken uw zelve, op welke wijze wordt hieraan vorm gegeven binnen wicca?
– Welke plaats heeft persoonlijke ontwikkeling binnen wicca?
– Op welke wijze besteed je hier aandacht aan tijdens de training van een in te wijden persoon?
– Hoe/ Op welke wijze wordt binnen wicca vorm gegeven aan deze persoonlijke ontwikkeling, bijvoorbeeld tussen de inwijdingen in?
– Waar ligt de grens tussen therapie en persoonlijke ontwikkeling binnen wicca?
– Wat betekenen de archetypen van de Heks en de Priesteres voor jou persoonlijk?

Zeker over die laatste vraag lopen de meningen nogal eens uiteen.

Ik zie de Heks en de Priesteres als twee archetypische energieën in mijzelf die onlosmakelijk verbonden zijn met wicca. Ik zie er ook wel een tegenstelling in.

De heks voor de duisternis en de schaduw maar ook voor de kracht en de transformatie en de priesteres voor het licht, het goddelijke en de verbinding daarmee. Verklaringen voor heks als zijnde: is een geuzennaam, affiniteit voor degene op de brandstapel, et cetera vind ik zelf absoluut niet toereikend. Ik neig er naar om een vergelijking te maken met de oude astrologie waarin er bij het beeld Schorpioen zowel een serpent als een adelaar getekend staan. Ook een tegenstelling, en tegelijk een uitnodiging om een ontwikkelingsweg te bewandelen, of op zoek te gaan naar transformatie. Een tegenstelling die net als licht en donker altijd zal blijven bestaan en waarop je slechts door middel van transcendentie een antwoord kunt geven.

Enfin, ook met betrekking tot het therapeutische stuk zijn dergelijke vragen gerezen. Een van deze vragen is bijvoorbeeld of religie deel uitmaakt van een geslaagde therapie. En dan kan ‘deel uitmaakt’ ook gelezen worden als een ‘leren verhouden tot’. Freud dacht toch echt van niet, Jung van wel en zag deze verbinding als laatste fase van het individuatieproces. Punt is dat heel veel ervaringen die topervaringen genoemd worden en die beschreven zijn door mensen van over de hele wereld, een religieuze component hebben. NB religieus, niet godsdienstig 😉

Kortom een these die niet alleen beschrijvend is maar ook vragen zal oproepen en stof tot nadenken zal bieden.

Op het moment van verschijnen van de Imbolc-editie is mijn these voltooid en ingeleverd en ben ik in afwachting van dat wat komen gaat. Net als dat zaadje dat gezaaid is in de aarde en de werking van zonlicht en water zal moeten ondergaan om te kunnen uitgroeien tot datgene waartoe het is voorbestemd.

Serge van Heel (1972): Ik ben opgeleid en ingewijd in de Gardneriaanse traditie. Naast mijn werk als ambtenaar heb ik een praktijk aan huis voor Jungiaans Analytische Therapie. Als afstudeerproject van mijn opleiding (Postgraduate Program in Depth Psychology) ben ik bezig met een scriptie genaamd: Het middelpunt van de cirkel, over symbolen, archetypen, rituelen en het individuatieproces in de moderne hekserij.

Voor meer informatie zie ook: www.therapie-Ede.nl of mail me.

Geplaatst in Artikelen | Getagged analytische therapie, Imbolc, Jungiaanse psychologie | 2 reacties

Waarom?

Geplaatst op 28 februari, 2015 door Yoeke

Van brood op de plank naar wereldvrede

Door Yoeke Nagel

Yoeke Nagel is interheksueel georiënteerd met een wortelstelsel in de journalistiek en de Reclaimingtraditie. Ze ontwikkelde het Creatiepentagram als magisch gereedschap dat schrijfkunst en creatief vermogen met elkaar verbindt om de wereld er mooier mee te maken.

Dit is een verkeerde tijd en een foute plek van de wereld om Imbolc, het bestaan van de buik te vieren. We klagen massaal over onze buiken. Hij is natuurlijk te dik. Flubberig. Verkrampt en intolerant voor allerlei heerlijkheden. Rommelend. Lelijk. Maar dat is allemaal navelstaren. Het gaat immers niet om de buitenkant, het gaat om wat er in zit en wat er uitkomt. Zo’n buik, bijvoorbeeld. Hij kan er dan apart uitzien, maar dat ding houdt je wel in leven door alles wat er in gebeurt. Soms is het zelfs de start van nieuw leven! Je komt pas tot de essentie van dingen als je op zoek gaat naar het waarom. Kijkt naar wat er onder die eerste, zichtbare laag zit. Op zoek gaat, zogezegd, naar de levenskracht die achter de schermen de bron vormt van wat er straks zichtbaar wordt.

Afpellen als magisch werk

Waarom doe ik wat ik doe bijvoorbeeld. Het is een van de belangrijkste vragen die je jezelf kunt stellen. Zeker als je graag je kennis wilt delen met anderen. Via een website bijvoorbeeld. Of in een workshop of lezing. In de training ‘Schrijven met het creatiepentagram’ heb ik inmiddels de ‘waarom’-vraag tientallen keren gesteld. Aan mezelf, aan anderen. Dat helpt om je diepste inspiratie, je krachtbron te ontdekken. Laagje voor laagje pel je je motivatie af tot je echt weet waar je het ook al weer voor doet. Handig om even een blik op te werpen als je de moed dreigt te verliezen. Fijn ook om je eigen grenzen te bepalen: als een nieuwe activiteit zich aandient weet je meteen of die wel past bij je diepste motivatie.
Ik beschouw dit afpellen als magisch werk: steeds een stap dieper het donker in van je eigen ziel tot je de essentie bereikt hebt en weet wat jij ook alweer komt doen hier, op deze aarde. Weet wat jij toevoegt aan wat er al is.

De diepste motivatie van Filomena

Een voorbeeldje.
Filomena geeft een cursus astrologie. Waarom?

Om geld mee te verdienen. Waarom met astrologie?
Omdat ze astrologie leuk vindt. Waarom dat meer dan andere dingen?
Omdat ze veel van astrologie weet en die kennis graag wil doorgeven. Waarom?

Omdat ze het belangrijk vindt dat mensen weten dat gebeurtenissen niet zomaar uit de lucht komen vallen, maar dat er kracht en uitdaging zit in jouw geboortehoroscoop. Waarom is het belangrijk dat mensen dat weten?
Omdat ze dan hun eigen valkuilen, hun ongebruikte kwaliteiten en hun talenten kunnen inzetten om een beter leven te hebben. Waarom moeten mensen een beter leven hebben?
Omdat ze dan gelukkiger zijn. Waarom moeten ze gelukkiger zijn?
Omdat gelukkige mensen meer kunnen bijdragen aan de wereld waarin Filomena zelf ook leeft. Waarom moeten mensen meer bijdragen?
Omdat Filomena het dan niet allemaal zelf hoeft te doen, in haar eentje.
Waarom wil Filomena het niet allemaal zelf doen?
Omdat ze weet dat het leuker is als mensen samenwerken en omdat ze het toch niet in haar eentje kan.
Waarom kan Filomena het niet in haar eentje?
Omdat ze ook maar een mens is met haar eigen valkuilen, ongebruikte kwaliteiten en krachten.
(Heeeeee… er komt al herhaling in de antwoorden! Dat is een goed teken, we zijn nu iets op het spoor. Even een stapje terug om jezelf niet vast te lullen met je daaroms).
Waarom wil Filomena bijdragen aan de wereld?
Omdat het nu niet optimaal verdeeld is hier. Sommige mensen komen tekort, anderen hebben teveel, de zwakkeren worden vaak uitgesloten, de sterken kunnen hun kracht niet goed inzetten en mensen zijn soms zo enorm hard voor elkaar… Daar moet iets aan gebeuren. Waarom moet daar iets aan gebeuren?
Omdat dat de zin is van het leven: de wereld mooier achterlaten dan je haar vond.

Uitstekende vraag!

Oké. We zijn er. Terwijl Filomena begint bij de nuchtere constatering dat er nu eenmaal brood op de plank moet komen blijkt, als ze maar lang genoeg doorgraaft in de onderliggende motivatie, dat ze het uiteindelijk doet voor de wereldvrede.
Op het moment dat je daar uitkomt, bij wereldvrede of een vergelijkbaar hoogstaand motief, ben je vermoedelijk bij de bron van je energiehuishouding, de hoofdschakelaar van je stoppenkast.
Alle antwoorden op weg daarheen zijn natuurlijk net zo waar!
Waarom zou je dan zo diep graven?
Omdat je daarmee jezelf de ruimte geeft om je helemaal in te zetten voor wat je nu doet, of ervoor te kiezen om iets totaal anders te gaan doen. Als je weet wat de bron van je motivatie is kun je namelijk ook een andere afslag nemen, een andere keuze maken dan je tot nu toe hebt gedaan.
Fijn als je dat uit vrije wil kunt doen. Maar ook handig als je – niet ondenkbaar in deze tijd – zojuist je baan bent kwijtgeraakt en met de moed der wanhoop aan iets nieuws moet beginnen. Waarom zou je dat doen?
Hmmmm… wat een goede vraag! Stel ‘m jezelf eens een paar keer achter elkaar.

Meer over de zes vragen van het creatiepentagram vind je in het boek ‘Schrijven met het creatiepentagram’ – door Yoeke Nagel, uitgeverij A3boeken.

Geplaatst in Artikelen, Columns | Getagged vragen, vragen stellen | Reacties uitgeschakeld

Saint Agatha: A Feast of Lights in Basque Folklore

Geplaatst op 28 februari, 2015 door Alder

St. Brigid Doll (Photo by St. Balize)

As we get closer to the high point of the winter, in the Craft we celebrate the return and rebirth of the Light and the first visible signs of Life with the festival of February Eve (a.k.a. Candlemass, Imbolg/c). In many countries of the European continent and Isles, this time of the year is much related with the Irish Goddess Brigid, even in its modern form of St. Brigid. However, in the Basque Country (and even though St. Brigid is present as well) the attention is focused on Saint Agathe, patroness of the Basque Country.

One of the most common mistakes of researchers and anthropologist when looking into the Basque folklore trying to find ‘ancient’ and ‘time old’ practices, is that they fail to understand the intrinsic integration of rural practices with modern Christian ones. Therefore, practices, celebrations or even people who were nominally Christian, had a much deeper background than it was apparent at first sight.

One example of this is to be found in the custom that a new born child who had not been baptised could only be brought out of the family household (‘baserri’^[i]) with a tile of the roof on top of him. If the child died, he would be buried under the eaves of the roof. This shows a clear and smooth integration between the christening as a protection and the household as a safe place (I also talk about this in the last part of my previous article on the Basque Mythology).

At this point, it is interesting to note that the main researches and anthropologist, responsible for most of the information we have about Basque mythology and ethnography, were Catholic priests.

It is then necessary to look deeper into the (nominally Christian) main festivals and customs, if we want to understand the ancient beliefs of this culture.

As I mentioned before, even though St. Brigid and Candlemass are present in the Basque Country (the first as ‘Santa Brígida’ and the former as ‘Candelaria’, related to the ‘Virgen de la Candelaria’) due to the influence of the Spanish church, the most popular festival, honours St. Agatha.

Saint Agatha by Francisco de Zurbaran

Agatha of Sicily was born in Catania in 231 A.D., and she’s best known through the hagiographic literature which tell us about how she was tortured, the most atrocious one being the cutting off of her breasts.

The saint then became the patroness of women, ailments related to the breasts, matrons, and the like.

While there are several theories about how this celebration may have arrived to the north of the Iberian Peninsula (apart from an obvious Christian influence), the renowned Basque folklorist Julio Caro Baroja points out in his ‘El Carnaval’ that the most tangible records of such practices in the past are the Roman Matronalia, celebrated during the Kalendae of March. Researcher Jose Manuel Fraile Gil makes reference to Baroja’s theory:

‘It seems that the Matronalia were born as a commemoration of the Sabine Women’s intervention –after their rape- in the conflagration by Sabine and Roman men; it seems that the date of that intervention was, incidentally, the kalendae of March. Moreover, the kalendae were the days of the month dedicated to Juno, head of the female Roman pantheon.’

He also adds:

‘The Matronalia were festivities aimed towards women: married women were given special attention by their husbands, while slaves would find a little break in their daily errands.’

Amongst Saint Agatha’s attributes, we also find that she grants protection during birth and ensures a good flow of breast milk, she ‘protects against fires and volcanic eruptions’, as well as more general gifts like ‘protection against evil spirits, cattle sicknesses and the ability of strengthening the agricultural production.’

Professor José Ignacio Hombono, University of the Basque Country, mentions:

‘Those attributes were similar to the ones of the Bona Dea, Good Fortune or ‘Agathe Tyche’ of the classic era. In the Basque Country she also has a healing aspect: that of healing migraines and headaches; and the saint, accused of witchcraft during her process, acts as a sorgiña^[ii] – with the form of a cat – in several Basque legends. This aspect also recalls the hypothesis of witchcraft as a cult to Diana, also a virgin, and protector of birth and fertility.’

Many of these attributes seem to also relate Saint Agatha with the Goddess Brigid. And, even though the celebrations of St. Brigid and Candlemass have not permeated as much as Saint Agatha’s in today’s practices, the three of them form a tandem around the symbolism of the light and fire purification.

Songs and sticks

One of the most remarkable customs of this festival is the singing performed during St. Agatha’s Eve. Groups of men dressed in traditional clothes would go around the ‘baserris’ singing at the rhythm of their wooden sticks, asking for a donation. In some areas it would be composed of a dozen eggs, chorizo and a four-pound loaf of bread for each ‘baserri’.

At the rhythm of their stick, they would start singing with the following verse:

Zorion etxe hontako denoi,
oles egitera gatoz
aterik ate ohitura zaharra aurten barritzeko asmoz.
Ez gagoz sano aberats diruz, ez eta oinetakoz,
baia sameaz ondo gabiz
ta kanta gure dogu gogoz.

Wishing happiness to all who live in this house
we come to greet you
renewing the old custom of going from door to door.
We are short of money and shoes
but we have a voice
so we want to sing out loud.

Later in time, it became common for men to sing in groups and ask for some tips before going to the military services.

Nowadays, it is common to see mixed groups going around cities and towns and getting some free drinks from local bars and restaurant.

The singing is many times followed by candle and lanterns, which many children make in schools around that date.

Here is a video of a choir singing:

When we look at this tradition, one cannot help but remember the ceremony of wassailing the apple trees in Sussex.

During the old Twelve Days of Christmas, the ‘worslers’ or ‘howling boys’ would go to an apple orchard, stand in circle round a tree, and rap the tree while singing a traditional song.

Once the whole orchard was given the same treatment, they would to the owner’s house and drink a wassail bowl of ale, sugar, nutmeg and roasted apples (also known as ‘Lamb’s Wool’).

While this custom, standing alone, differs considerably from the Basque one, I am inclined to see a connection – especially when looking at other similarities (May Pole, Merry Dancers) present in both areas.

This is, however, a mere and very personal conclusion.

Light and candles before the Carnival

Most of what has been written about Saint Agatha is intrinsically connected with the Basque Carnival, also known as ‘Ihauteriak’ in the Basque Country.

Professor Homobono, says:

‘In other areas, matrons take on masculine roles and initiatives during her [St. Agatha’s] festivities; fertility and the switching of roles being typical features of Carnival.’

Anthropologist, ethnographer and historian (also Scholar of Honour by the Royal Academy of Basque Language), in his ‘Euskal Herria, esentziak’ also notes this correlation:

‘At the winter solstice, all the celebrations relating to fire and the water of life (olentzaro urtetsak) are incorporated into Christmas and New Year’s Eve.

There are other later celebrations which express the same theme, such as Candelaria, a purification by fire and St. Ageda.

At the end of the winter, there is the rich and varied carnival celebration, called Ihauteri, or Aratuste, which reveals an ancient symbolic world related to the foundation myths and atonement rituals’

It doesn’t come as a surprise then that most of the research about St. Agatha is found in articles related to the Basque Carnival. However, the former is a topic that deserves a separate article.

Traditional Basque Carnival Customes (photo by dantzan)

Suffice it to note that there is a clear connection between the tandem that we mentioned above and the Carnival, creating a frame of time focused on fire purification, the return of light, followed by the casting out of evil spirits in Carnival and with its culmination in May Eve.

With candle and fire, songs and sticks, the Basque people call upon the healing power of Saint Agatha and wake up the sleeping earth!

References

Caro Baroja, J. (2006). El Carnaval (análisis histórico-cultural). 4th ed. Alianza Editorial.
Garmendia Larrañaga, J. (1997). Festivals. Les fêtes. Fiestas. Festak. In: X. Otero, ed., Euskal Herria, esentziak, 1st ed. Txoria Errekan.
Garmendia Larrañaga, J. (2007). Fiestas de Invierno. 5th ed. Donostia: Eusko Ikaskuntxa, pp.34-39.
Hombono, J. (2001). Santa Águeda en Barakaldo. Romerías, coros e identidades. Euskonews, (111), pp.16-23.
Santa Águeda; una fiesta tradicional. (1986). Revista de Folklore, 062, pp.43-48.
Valiente, D. (2011). Where Witchcraft Lives. 3rd ed. Whyte Tracks, pp.63-63.

^[i]Baserri is the name given to a very particular ‘family house’ in the Basque Country. See: http://en.wikipedia.org/wiki/Baserri

^[ii] sorgiña is the Basque Word for witch

Geplaatst in English articles | Getagged Basque, Candlemas, festivals, folklore, mythology, paganism | Reacties uitgeschakeld

Review: Essays in Contemporary Paganism

Geplaatst op 28 februari, 2015 door Jana

Essays in Contemporary Paganism
Anthology edited by Trevor Greenfield.
Moon Books, 2013. 127 p. € 16,95. £ 9,99.

Twelve Pagan writers from across the globe wrote an essay about a contemporary theme. Varying from parenting to polytheism, from mysticism to the internet, and from being a Pagan in urban London (by Lucya Starza) to the sacred landscapes of Australia. A broad range of subjects that interest Pagans, and that can be viewed from a Pagan perspective. Most inspiring and thought provoking for me were the essays of Mabh Savage on ‘A modern Celt’; ‘Parenting a potentially Pagan child’ by Nimue Brown and ‘After Paganism’ by Emma Restall Orr.

Mabh Savage did not consider herself religious, but was drawn to the Tuatha de Danaan in the twenty-first century. What’s the relevance of the Celtic stories in the modern age? Is the energy of the Morrigan suitable for use in our time? It can, when anger is focused in productivity or when Mabh Savage appeals to the Morrigan for dreams to guide her. “… and this is often hard and the dreams can be terrible and nightmarish, yet I feel that this is the influence of a being, a force if you will, that has been associated with war and death for so long that she cannot help but bring these shadows with her, and you have to look beyond this to find the message.” Celebrating the seasonal festivals is another way of using the Celtic heritage today.

Many of todays Pagans were raised by parents holding a different faith. But as they become parents, should they raise their children as pagans? And if so, how does one do that? One answer is to take them outside, getting to know nature, engaging them with the natural cycles. “Time spent with the sun and rain, poking about in mud, feeding ducks, and so forth, will teach them about nature.”
Can children be part of rituals, being as they are members of our community? Obviously not in every kind of ritual. What does the rest of society think of our ‘free range children’? There are political aspects to consider.

Emma Restall Orr has thought of herself as a British Pagan for over twenty-five years. However there have been times when she was deeply embarrased to be known as a Pagan. Some behaviour shown by Pagans does not fall into what she considers to be Paganism. Bitching, littering, gossiping. Where does it come from? Are there elements within modern Paganism that encourage such very poor behaviour? The emphasis on the individual may be part of the problem. And the capacity for complex language may be another human quality that helps as well as hinders our religious exploration and our striving for peace. Each word is a limitation too. In stead of gods and ancestors, we may perceive only abstractions. And one cannot make a relationship with an abstraction.

I also liked the essays on Pagan London, the Australian landscape and Paganism in Canada. Lucya Starza shows how it’s hard to be a pagan Londoner without being eclectic. Jane Meredith made her own connection to her region in Australia. And Brendan Myers decribes Canada’s own type of Paganism.

I would love to read another anthology of essays by Pagan writers!

Geplaatst in Boeken, English articles | Getagged essays, paganism, paganisme | Reacties uitgeschakeld

Review: Children of Cain

Geplaatst op 28 februari, 2015 door Jana

Children of Cain. A Study of Modern Traditional Witches
Michael Howard
Three Hands Press, 2011. 317 p.
Three Hands Press, Children of Cain

Michael Howard is well known as author of books on magic in a broad sense and as editor of The Cauldron magazine. He has been around for decades, and knows many people involved in magic and witchcraft. His sources include personal conversations with members of the traditions he studied. There may be more, but subject in this volume are publicly known traditions of witchcraft.

Wicca is the best known branch of Witchcraft, since the 1950’s. When Gerald Gardner published his books on Wicca and claimed to have been initiated in an existing tradition, that raised scepticism and disbelief. The abolition of the Witchcraft Act in 1951 not only brought Wicca into the light, but several other traditions surfaced. Other people than Gardner claimed to be a member of an existing tradition. Claimed to have been initiated in an existing tradition, for instance in a family tradition. The initiation-by-grandmother story is not uncommon, although sometimes quite easy to refute. It is far more difficult to proof that a tradition did exist before 1930. The history of Wicca and its origins have been studied quite extensively now by authors such as Ronald Hutton and Philip Heselton, but there are other traditions of Modern Witchcraft. Maybe pre-Gardnerian, and certainly non-Wiccan. Those have met scepticism and disbelief too, and not many people know some still exist. Michael Howard with this volume presents seven traditions:
– The Clan of Tubal Cain
– The Regency
– The Pickingill Craft
– The Horse Whisperers
– American Traditional Witches
– The Sabbati Craft
– The Old Craft Today.
A chapter of introduction and a glossary add much to the chapters on the individual traditions. The bibliography shows what has been written on the subject, in old and new books, magazine articles and privately published and unpublished studies. (An index would have come handy).

The starter question in the preface is ‘What is a witch?’. The Welsh alone, in the early 20^th century, distinguished between three kinds of witches, or more. And what is ‘Traditional Craft’? ‘Traditional’ in ‘Traditional Craft’ refers to ‘something based on or obtained by tradition, or resembling that of an earlier period of history’. Or in the words of Andrew Chumbley: ‘an echo of an inner resurgence of knowledge’. Howard: “Therefore we have a tradition of knowledge, beliefs and rituals either passed down within the context of a family, a hereditary lineage, or based on experience and practices established over a long period of time by a group or individuals. This period could be fifty, a hundred or a hundred and fifty years.” The word ‘witch’ dates back to centuries earlier and the practice of magic to at least classical Greece and Rome.

There are major differences between ‘modern neo-pagan Wicca’ and traditional and historical witchcraft. And between Wicca and other types of modern witchcraft. The main difference is probably the view on witchcraft / Witchcraft being a religion or not. With as close second the using of curses that is a no-no for most Wiccans, but not for many non-Wiccan witches. Or working outside and robed, rather than indoors and skyclad.

Howard describes each of the traditions, their history, the tools they use, their ways of using magic, performing rituals and so forth. There have been charismatic leaders and egotrippers (sometimes combined in one person), clashes between characters, and disputed successions. There may have been actual historical links to witches and witchcraft in earlier centuries and countries, or maybe stories have been made up. But when magic really works, when rituals have effect and may be described as ’the best I’ve ever experienced’, is it important what the background is? Yes, and no. Yes, we want to be able to discern frauds, and we don’t live in a fairy tale. Knowing the background of a practice is part of the training in magic. And no: the essence of the Craft is recognizing without words what it’s all about and experiencing the mystery together. All witchcraft traditions may be remnants of older traditions, of which each tradition kept just a part alive. (Or maybe they’ve been made up on the same basis of folklore). Studying these traditions may help to see the whole picture, and it may add to our practices to know more of the workings of other traditions. Thank you, Michael Howard, for gathering this wealth of information.

Geplaatst in Boeken, English articles | Getagged history, traditional witchcraft | Reacties uitgeschakeld

Recensie: Heidense Hekserij

Geplaatst op 28 februari, 2015 door Jana

Heidense Hekserij. Het pad van de heks binnen het moderne paganisme
Jack Stoop.
Boekenbent, 2014. 311 p. ISBN 978-94-6203-650-5. € 17,50.

Onder de naam Flierefluiter schreef Jack Stoop artikelen voor onder andere Wiccan Rede. Zie zijn artikel over knopenmagie in de editie Beltane 2013, ook een hoofdstuk in ‘Heidense Hekserij’. Het boek “gaat over het bedrijven van magie, divinatie en healing binnen het religieuze kader van een of meer moderne paganistische religies zoals Wicca, Druïdisme en Asatru”. Jack Stoop combineert in zijn rituelen en magie elementen uit wicca, asatru en sjamanisme. Hij is ingewijd als ‘Heks der Gewaaddragenden’ en als priester in een Gardneriaanse wiccacoven, maar werkt sinds 2002 solitair. ‘Heidense Hekserij’ gaat over heksen die een religie aanhangen binnen het paganisme en hun heksenkunsten baseren op de rituelen, mythes en symbolen van deze stromingen.

Er zijn weinig dingen waarover alle (heidense) heksen het eens zijn. Welk onderwerp je ook beschrijft, er zal altijd iemand zijn die er een andere opinie over heeft. Als een heks vertelt hoe hij iets doet, of waarom, betekent dat niet dat alle heksen het zo doen. Het boek gaat niet over het pad van ‘de heks’ maar van een heks. Jack Stoop geeft op een heel eigen wijze vorm aan hekserij. Zoals hij zelf zegt: “Ik baseer mijn rituelen op het Gardneriaanse Boek der Schaduwen, middeleeuwse grimoires en volksgebruiken en ik voeg er Oosterse technieken als Reiki’s en mandala’s aan toe. In mijn heksenketel vermeng ik dit allemaal tot een smakelijk en effectief brouwsel.” Hoe hij daarover schrijft, zal wel veel heksen aanspreken, zowel in wicca als in andere vormen van hekserij.

Het boek bestaat uit drie delen. Stoop beschrijft de geschiedenis van het oude heidendom in Europa en aansluitend de ontwikkeling van het moderne paganisme. Daarna komen goden en godinnen aan bod, het paganistische wereldbeeld en de jaarfeesten. Het derde deel behandelt het sjamanisme en hoe sjamanistische technieken gebruikt kunnen worden in hekserij. Stoop legt al die verschillende onderwerpen duidelijk uit, zonder belerend te zijn. Een geïnteresseerde begrijpt waarom je in onze tijd heks zou willen zijn. Een beginnende heks kan zo aan de slag. Het hoofdstuk over de jaarfeesten bevat aanwijzingen om zelf de seizoenen te vieren, in je eentje of met een kleine groep. Aan het einde van dat deel vind je ook voorbeelden van overgangsrituelen. In andere hoofdstukken geeft Jack voorbeelden van magie die hij zelf bedreven heeft. Die voorbeelden verduidelijken zowel waaróm als hóe hij magie gebruikt, zoals de spell die hij gebruikt als hij wil stoppen met roken. En ze laten zien dat het niet om ‘special effects’ gaat, maar om het gebruik van symbolen en eenvoudige technieken.

Fijn dat er weer een Nederlands boek uit is over hekserij. En dat het zo toegankelijk is voor grote groepen van lezers: geïnteresseerde buitenstaanders, heksen in verschillende stromingen en sjamanisten.

Geplaatst in Boeken | Getagged hekserij, paganisme, sjamanisme | 1 reactie

Cookie	Duur	Beschrijving
cookielawinfo-checkbox-analytics	11 months	This cookie is set by GDPR Cookie Consent plugin. The cookie is used to store the user consent for the cookies in the category "Analytics".
cookielawinfo-checkbox-functional	11 months	The cookie is set by GDPR cookie consent to record the user consent for the cookies in the category "Functional".
cookielawinfo-checkbox-necessary	11 months	This cookie is set by GDPR Cookie Consent plugin. The cookies is used to store the user consent for the cookies in the category "Necessary".
cookielawinfo-checkbox-others	11 months	This cookie is set by GDPR Cookie Consent plugin. The cookie is used to store the user consent for the cookies in the category "Other.
cookielawinfo-checkbox-performance	11 months	This cookie is set by GDPR Cookie Consent plugin. The cookie is used to store the user consent for the cookies in the category "Performance".
viewed_cookie_policy	11 months	The cookie is set by the GDPR Cookie Consent plugin and is used to store whether or not user has consented to the use of cookies. It does not store any personal data.

Wiccan Rede

Cyber-psi: A Potential for Exploration

Oud nieuws in de verjongingsketel gegooid – Imbolc 2015

Tales of Anatolia – from Ankara to Hattuşa and the Hittites – part 2

Volle maan van de overstroming 2014

Het Middelpunt van de cirkel, deel IX

Waarom?

Saint Agatha: A Feast of Lights in Basque Folklore

Review: Essays in Contemporary Paganism

Review: Children of Cain

Recensie: Heidense Hekserij

Search

Like what you read?

Onderwerpen

Recente reacties

Meta