Recensie: Her-story of Art

Karin Haanappel
Herstory of Art
A3 boeken, 144 p. ISBN: 9789077408940. € 24,50

Voorkant van het boek Herstory of art

Michelangelo, Caravaggio, Rodin, Picasso – wie kent ze niet? Anguissola, Gentileschi, Claudel, Goncharova – wie kent ze wel? Samen met veel anderen hebben zij een bijdrage geleverd aan de geschiedenis der kunsten. Vrouwelijke kunstenaars zijn echter vaak in de vergetelheid geraakt of in de schaduw gebleven van ‘de grote meesters’. Immers, de kunstgeschiedenis is hoofdzakelijk gericht op ‘dead white male artists’. Het is nog steeds overduidelijk zijn verhaal (his story) dat de canon van de kunstgeschiedenis bepaalt.

In de jaren zestig en zeventig van de twintigste eeuw kwam er vanuit de feministische hoek grote kritiek op deze manier van wetenschap bedrijven. Er werd gezocht naar vrouwelijke kunstenaars en ze werden gevonden. In 1971 onderzocht Linda Nochlin “why have there been no great women artists”. Met de nadruk op ‘great’, want inmiddels waren er wel honderden vrouwelijke kunstenaars teruggevonden, maar geen van hen stond op gelijk niveau met ‘de grote meesters’. Talent alleen is dus niet genoeg. Volgens Nochlin heeft dit vooral te maken met de eeuwenlange uitsluiting van vrouwen van het kunstonderwijs en het in stand houden van de heersende beeldvorming en machtsverhoudingen in de kunst.

Vandaag de dag is er nog steeds geen sprake van gelijkwaardigheid tussen mannelijke en vrouwelijke kunstenaars. Zolang wij uitsluitend de traditionele canon der (kunst)geschiedenis voorgeschoteld krijgen, blijft de geschiedenis er een van helden en overwinnaars, van oorlogen en rooftochten. Ook de mythe van het ‘oerpatriarchaat’ wordt dan in stand gehouden. In Herstory of Art ontrafelt kunsthistorica Karin Haanappel deze mythe. Zij laat ons een heel andere wereld ervaren, een wereld waarvan ook vrouwen deel uitmaken en waarin niet-westerse en prehistorische culturen eveneens van belang blijken te zijn. Door te starten met de vroegste kunstuitingen in de oude steentijd en vervolgens de vrouwelijke kunstenaars op de kaart te zetten tot het moment waarop de canon van de kunstgeschiedenis voor het eerst werd geschreven, plaatst zij haar verhaal van de kunst (her story of art) naast zijn verhaal van de kunst (his story of art). De focus ligt vooral op Europa, gezien vanuit een egalitair perspectief, zodat zichtbaar wordt dat kunst van meet af aan is gemaakt door mensen: mannen én vrouwen.

Serotia’s recensie:

Eerder had ik al het boek Het Parijs van Isis van haar hand gelezen, dus toen Herstory of Art uitkwam, mocht deze niet ontbreken aan mijn boekenkast. Ik zag een presentatie van dit boek op tv, in Koffietijd, en merkte dat Karin net zo lekker praat als dat ze schrijft, wat ik herkende uit haar eerste boek. En datzelfde maakt ze weer waar met dit boek. Als vroeger de geschiedenislessen zo prettig uitgelegd en verteld waren, had ik er vast meer van opgestoken. Gezien het feit dat het hier ook draait om de vrouwen binnenin hun cultuur als kunstenaars, en de geschiedenis waar de vrouw als ‘gever van leven’ zo belangrijk was, vond ik het wel leuk om dit ‘vrouwelijke’ boek met jullie te delen.

Je kunt ook aan dit boek merken dat Karin niet zomaar een schrijfster is met een leuk verhaal, maar verstand van zaken heeft, ze heeft haar huiswerk enorm goed gedaan. Het boek gaat over de kunstgeschiedenis, vrouwelijke kunst en vrouwelijke kunstenaars wel te verstaan. Onze geschiedenis wordt gedomineerd door mannelijke kunstenaars, iedereen weet de grote namen wel te noemen. Het lijkt net alsof dat stuk geschiedenis geen vrouwen bevat, maar integendeel, ook de kunstgeschiedenis heeft grote vrouwelijke namen.
Karin neemt je mee terug in de tijd, naar de pre-her-story, de paleolithische kunst, daar waar vrouwen heel belangrijk waren, de voortbrengers van leven. Ook die tijd gaf al prachtige beelden en schilderkunst. De neolithische tijd volgt, met de overgang naar de dominantie. Alles voorzien van prachtige foto’s van beelden en kunst uit die periode. Ik ben helemaal verliefd op het beeldenstel uit de Hamangia-cultuur. Via de preklassieke tijd komen we in de klassieke oudheid, waar ik de eerste schilderijen zie verschijnen in het boek. De middeleeuwen brengen nog meer kunst; zelfportretten in boeken, en ik kom de naam van Hildegard von Bingen tegen (over wie binnenkort ook een boek verschijnt). De renaissance met haar werkelijk prachtige gedetailleerde schilderijen. En zo rollen we de nieuwe tijd in. Karin laat de vrouwen en hun werk ‘leven’ in haar boek, de vrouwen die een grote bijdrage leverden aan onze kunstgeschiedenis.
Ik moet eerlijk bekennen dat als het boek van een andere schrijver was geweest, dat ik het niet gekocht had. Ik had – lees had – niets met kunstgeschiedenis. Maar ik kende Karin inmiddels een beetje via haar eerste boek, dat overigens ook over geschiedenis gaat, en haar schrijfstijl spreekt me erg aan. Dus ik dacht, ik koop het boek. En het is me geheel niet tegengevallen, sterker nog, zelfs met dit onderwerp heeft ze me weten te boeien. Ik heb genoten van alle informatie, de prachtige kunst in dit boek in de vorm van alle mooie foto’s. Ze heeft mij kennis gegeven over een tot voor kort, voor mij totaal blanco onderwerp. Ik ben weer een klein stukje (kunst)geschiedenis rijker!

Geplaatst in Boeken, Recensies | Getagged , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Recensie: Her-story of Art

Placebo’s, nocebo’s en wij, 1


Een jaar of wat geleden zag ik een documentaire op de BBC over wat in medische termen bekend is als het placebo-effect. Iets waar medici niet blij mee zijn, omdat het de ‘echte’ resultaten vertekent. Een van de meest interessante gebeurtenissen in die documentaire was het bezoek aan een man die na ernstige knieproblemen geopereerd was en weer zonder problemen alles kon doen. Alleen, de operatie die hij gekregen had was nep. Er was niets gebeurd…

De chirurg die hem geholpen had was bezig met een onderzoek naar de effecten van bepaalde chirurgische handelingen voor het verhelpen van knieproblemen bij arthrose. Zijn conclusie moest helaas voor hem zijn dat het niet de behandeling was die de genezing bracht. En daar was hij niet bepaald gelukkig mee.

Als je gaat zoeken in de literatuur over placebo’s zijn er genoeg voorbeelden te vinden van grote resultaten die puur te danken zijn aan placebo’s. Hoe groter het vertrouwen in de behandelaar en de behandeling, hoe sterker het effect.
Nieuw neurologisch onderzoek toont aan dat die staat van vertrouwen daadwerkelijk neurologische gevolgen in de hersenen heeft, waardoor nieuwe paden gemaakt worden en het vertrouwen dus een direct fysiek effect heeft, per persoon uniek.

Weet je wat een van de belangrijkste oorzaken van de werkzaamheid van de placebo is? Dat het onbewust is. Dat kan zelfs zo ver gaan, dat genezing weer verdwijnt op het moment dat iemand erachter komt dat hij een placebo kreeg.

En nu we het er toch over hebben, ken je de nocebo al? Juist ja, het ziekmakende broertje van de placebo dat zorgt voor soms hele vervelende bijwerkingen van nepmedicijnen…

De menselijke geest kan dus zowel helen als ziek maken, headeologie zoals Granny Weatherwax zou zeggen.
Maar wat is dat nou, dat onze geest zo sterk is dat als er maar een geloofwaardig omweggetje is we onszelf kunnen genezen van allerlei ziekten of in ieder geval een heel end komen. Terwijl er tegelijkertijd een term als orenmaffia is omdat alleen al de suggestie dat psyche en ziekte met elkaar te maken hebben in de nodige kringen een stortvloed van kritiek los doet barsten? Ook binnen paganistische kringen.

Of stellen we onszelf als maatschappij massaal de verkeerde vragen?
Op de eerste plaats, hoezo het placebo-effect? Is het wel voor iedereen precies hetzelfde? Waarom is het effect bij de ene persoon zoveel groter dan bij de andere? En de vraag die wat mij betreft veruit het interessantst is, hoe kun je het het nou gebruiken?

En dan het nocebo-effect. Gaat het wel alleen om bijwerkingen? Of is soms het grootste nocebo-effect ons geloof dat alleen ‘echte’ medische ingrepen ons beter kunnen of zelfs mogen maken? Willens en wetens nepbehandelingen doen is volgens medici niet ethisch. Ja, natuurlijk, logisch toch? Maar wacht eens even, waar gaat het nou eigenlijk om? Gaat het nou om de manier van genezen of om zoveel mogelijk beter te worden? Waarom is beter worden door gebruik te maken van je eigen geest inferieur aan beter worden met behulp van een deskundige?

Er zit een soort geïnstitutioneerd wantrouwen in onze maatschappij dat ons afhoudt van onze eigen kracht en dat maakt dat we alleen willen leunen op die van anderen. En het grote nadeel daarvan is dat het ons tegenhoudt om te verkennen hoe we zelf onze eigen geest kunnen versterken. Hoe we zelf het placebo-effect van onbewust naar bewust kunnen halen. Het optimaal in kunnen zetten. En ja: natuurlijk, de een zal dat beter kunnen dan de ander. Net als met alle menselijke talenten.
Wat zou er gebeuren als we als maatschappij de kracht van onze geest eens echt serieus zouden nemen? Echt willen onderzoeken om echt te kijken hoe ze werkt en hoe haar te verbeteren? En wat heeft het placebo-effect met magie te maken?

Wordt vervolgd…

Geplaatst in Artikelen | Getagged , , | Reacties uitgeschakeld voor Placebo’s, nocebo’s en wij, 1

Review: Witchfather: A Life of Gerald Gardner, Volume 1 and 2

Philip Heselton
Witchfather: A Life of Gerald Gardner
Volume 1. Into the Witch Cult. 330 p. ISBN 978-1870450-805. £16.99
Volume 2. From Witch Cult to Wicca, 426 p. ISBN 978-1870450-799. £18.99.

Published by Thoth Publications of Loughborough, Leicestershire and available via their website www.thoth.co.uk  It is also available from Amazon.co.uk and from the usual bookshops and bookstores. PDF versions of both volumes are also available from Thoth at £6.99 per volume. They are also available for Amazon Kindle for £7.20 per volume.

Cover of Witchfather, Volume 1, by Philip Heselton

Although this is not the first biography of Gerald Gardner it is definitely the most complete. (‘Gerald Gardner: Witch’ by Jack L. Bracelin first published in 1960). This is also not the first book Philip has written about Gerald Gardner either. Wiccan Roots (2000) and Gerald Gardner and the Cauldron of Inspiration (2003) were earlier works.  Philip felt that “It seemed the logical next step was to write a full-length biography of Gardner.” And this is the result, a two-volume book.

In the foreword he writes that he has made extensive use of both Bracelin’s and his own books. In volume 1 of course we read of Gardner’s early life including his genealogy and the origin of the name Gardner. Unfortunately Philip has not found out why Gerald had the name Brosseau. It sounds French of course but there seems little evidence of a French connection in the family.

We read of Gerald’s life abroad under the wings of his governess Georgiana Mc Combie, affectionately known as ‘Com’.  These first chapters also describe colonial life in Ceylon, now Sri Lanka. It was in Ceylon that Gerald was on his own as a young 20-year old. He became involved on a tea plantation and much of his social life was connected to his work there. He was involved if not a member of the Ceylon Planters Rifle Corps in the early 1900’s. He returned to England in 1907 having been in Ceylon for six years.  Philip describes the next period in Gerald’s life as the ‘Edwardian Interlude’.  It was also the meeting with the Sergenesons, a family living in Formby, near to his birthplace of Blundellsands … a meeting Philip describes as important to Gerald as meeting with the naturists in 1936 and the witches in 1939.

Gerald continued his adventures visiting Singapore and later Borneo. There he would learn about the Dyaks. He would write about his experiences in his book The Meaning of Witchcraft (1959) and he would also describe the Kris, or sacred dagger, in his book Keris and other Malay weapons (1939). Philip dedicates a chapter to the Keris in The Mystical Weapon (chapter 10) and how Gerald would learn more about the secret rituals.

In the chapter The Arrival of a Goddess Heselton describes in detail the effect Cyprus had on Gerald and the subsequent novel he wrote called A Goddess Arrives , probably about 1939. I have a copy published by Godolphin House in 1997. Was this novel a recollection of a former life? It was after this novel that Gerald really became involved with Witchcraft, or the Wica as the people called themselves.

Cover of Witchfather, Volume 2, by Philip Heselton

In Volume 2 we read of Gerald’s journey from “the Witch Cult to Wicca” as Philip describes it.

From his encounters in the New Forest to his “Resting place in Carthage” Philip writes in detail of the meetings with the people from the Crotona Fellowship and of course Dorothy Clutterbuck, Cecil Williamson, Doreen Valiente. Fred Lamond and Patricia Crowther have  provided Philip with accounts from their own books or personal conversations.

Philip has included a number of (as far as I can tell) previously unpublished photographs.

All in all an extraordinary biography which will interest anyone who is keen to understand the social and magical background of the luminary, the “Witchfather” of Wicca, Gerald Gardner.

 

Geplaatst in Boeken, English articles, Recensies | Getagged , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Review: Witchfather: A Life of Gerald Gardner, Volume 1 and 2

Recensie: Tranen van de zon

Chris Simoens
Tranen van de zon – de betekenis van bijen voor de mensheid en de huidige crisis
Deventer,  Ankh-Hermes, 2010. 148 p. ISBN 9789020204223

Chris Simoens heeft via zijn vader en grootvader een band met bijen gekregen. Hij werkte vier jaar in het Informatiecentrum voor Bijenteelt aan de Universiteit van Gent. Daar verzamelde hij gegevens over de betekenis van bijen in verschillende culturen. Deze combinatie van kennis en belangstelling leverde een bijzonder boek op: Tranen van de zon. Over bijen en het product waarom zij het bekendst zijn: honing, gestold zonlicht.

De biologie van de bij

Dit boek begint met de biologische kant van de bij. Helder wordt uitgelegd welke soorten bijen er zijn, hoe ze leven en hoe ze samenwerken. Niet alleen honingbijen, ook hommels en solitaire bijen komen, naast andere planten bestuivende insecten, aan bod. Een verhelderende aardse basis voor de liefhebber van mythologie en mysterie.

De mythologie van de bij

Vervolgens behandelt Simoens in vogelvlucht de vele verhalen en mythologie rond bijen wereldwijd. Slaven, Maya’s, Egyptenaren, maar ook Rozenkruizers en Vrijmetselaars komen aan bod. Uit deze rijkdom blijkt wel hoe belangrijk de bij is voor de mens. De bijenkorf is een dankbare metafoor en voorbeeld voor het ideale samenleven en –werken van mensen.

Alle facetten van de levenscyclus komen aan bod, maar met Samhain in het achterhoofd is het toepasselijk om in dit artikeltje iets uitgebreider in te gaan op het hoofdstuk ‘Dood en onsterfelijkheid’. Bij de Slaven werd bijvoorbeeld honing gebruikt in rituelen om ziekten af te weren die veroorzaakt werden door ‘dolende, vrouwelijke geesten’. De bij wordt in veel culturen gezien als drager of bewaarder van zielen die wachten op een nieuw menselijk lichaam om in te incarneren. De bij en honing spelen een cruciale rol in veel verhalen over sterven en wederopstanding in diverse vorm.

Simoens maakt onderscheid tussen sjamanisme en de mysteriën. In beide takken van sport wordt bewustzijnsverruiming nagestreefd en worden niet-materiële werelden bereisd. Simoens stelt dat sjamanen handelen en onderhandelen vanuit angst, met goden en wezens die, net als de sjamaan die met hen werkt, onderhevig blijven aan de wetten van de wereld en dus gebukt blijven gaan onder ziekte, dood en vergankelijkheid. De werkelijk vrije mens zou deze tekortkomingen moeten kunnen overstijgen om te belanden in een werkelijkheid waarin geen angst heerst en waar het kwade volslagen onbekend is. Die mens geraakt voorbij het dualisme. Deze staat zou bereikbaar zijn via de mysteriën. Dit issue is voer voor uitgebreide discussie!

Het drinken van alcohol is volgens Simoens niet toegestaan bij veel mysteriescholen; het zou de mogelijkheden van het bewustzijn beperken. De gegiste honingdrank mede daarentegen, ouder dan wijn, en kykeion, een drank verbonden met Demeter en de Eluesische Mysteriën, en het heilige mengsel van honing (spirituele essentie) en melk (materiële uitdrukking), zijn authentieker en juist bewustzijnsverruimend, zo wordt gesuggereerd. Hier zou eens serieus proefondervindelijk onderzoek naar gedaan moeten worden.

De maatschappelijke crisis van de bij

Tenslotte geeft Simoens een overzicht van de problemen waarmee de bij te kampen heeft. De bij verkeert momenteel in crisis; veel bijenvolken sterven. Dat komt niet door één enkele oorzaak. Landbouwgif, parasieten en bacteriën, monocultuur in de landbouw, de toename van Vinex-steenwoestijnen, antibiotica – al deze en meer zaken spelen allemaal een rol. En ook hier geldt dat de optelsom meer is dan de afzonderlijke zaken samen. In dit geval vaak dodelijk in plaats van ‘alleen’ verzwakkend. Ik realiseerde me bijvoorbeeld niet dat honingbijen een bedrijfstak vormen en op industriële wijze worden ingezet – om de opbrengst van, bijvoorbeeld, amandelbomen in de VS aanzienlijk te vergroten. Amandelbomen bloeien vroeg in het voorjaar, en maar heel kort. Normaliter zijn bijen dan nog maar net ‘wakker’ en zijn de bijenkolonies nog niet volgroeid (in de winter telt een korf zo’n 15.000 bijen, in het hoogseizoen loopt dat op tot 50.000 à 70.000), dus lang niet alle bloemen worden bevrucht. De ‘oplossing’ van dit ‘probleem’ bestaat eruit dat bijen in een warme omgeving worden geplaatst en kunstmatig bijgevoederd, waardoor ze vroeger in het voorjaar actief en met veel zijn. Bovendien moeten amandelbomen 100% bestoven worden met het stuifmeel van een andere boom. Om bijen te dwingen niet van bloem tot bloem (het meest efficiënt) te vliegen maar van boom tot boom, worden er zoveel bijen ingezet dat ze elkaar in de weg vliegen zodat ze wel naar andere bomen moeten uitwijken. Is de amandelbestuiving klaar, dan worden de bijenvolken ingepakt en reizen ze naar andere plekken waar ze ingezet kunnen worden.

“Voor een topconditie hebben bijen behoefte aan een trage, gecontroleerde voortgang van broed naar huisbij en inzamelbij. In de huidige tijd krijgen ze die kans niet meer, zeker niet in de VS of meer algemeen bij vele professionele imkers. Bijen lijden mee onder de stress die de moderne mens zichzelf aandoet. Alles moet snel en efficient verlopen, in een onophoudelijke wedloop. Een hardnekkig geloof in ongebreidelde groei […]. Maar de natuur gedraagt zich precies tegenovergesteld. De natuur zet in op diversiteit, en een langzaam groeien naar evenwicht. De overvloed van de natuur is op een uiterst complexe, voor de mens vrijwel onoverzichtelijke manier met elkaar verweven. […] De grote diversiteit van de natuur maakt haar veerkacht uit. De landbouw is juist zo kwetsbaar omdat ze de veerkracht uit het oog verloren heeft. De bijencrisis is hiervan een symptoom. De bijen hebben de eer om als eerste element van de moderne landbouw te bezwijken.”

Gelukkig is er niet alleen sprake van kommer en kwel. In randstedelijke gebieden met veel rommelige landjes en een grote diversiteit aan struiken en bomen en andere beplanting, doet de bij het juist heel goed. Steeds meer imkers houden bijen in de stad, bijvoorbeeld op dakterrassen. Er worden steeds minder insecticiden en dergelijke gebruikt, en steeds meer mensen zijn zich er bewust van dat hun tuinen, hoe klein ook, van groot belang zijn voor de biodiversiteit waarvan de bij afhankelijk is en waaraan diezelfde bij tegelijkertijd ook bijdraagt.

Al met al is dit een zeer interessant boek. De combinatie tussen biologie, mythologie en maatschappij geeft interessante invalshoeken en associaties. Een aanrader, niet alleen voor liefhebbers van bijen!

Geplaatst in Boeken | Getagged , , , | Reacties uitgeschakeld voor Recensie: Tranen van de zon

De felle kleuren van de dood

De felle kleuren van de dood

Als bomen mij juichend toezingen
in hun feestelijk gewaad
en zij mij ontzag afdwingen
door hun verschijning in vol ornaat
word ik volledig overrompeld
door hun kleurintensiteit
vind mij compleet ondergedompeld
in hun uitbundige afscheid

Want zo voelt het toch het meest
als dat zij na hun vrucht te geven
hun ‘zijn’ vieren in één groot feest
zij hierom zijn gekomen tot leven
toen het voorjaar hen wakker stiet
toen zij op krachten waren gekomen
na hun vorig vreugdelied
gevolgd door diepe donkere dromen

Hoewel ik weet dat deze kleuren
hun jaarlijks eind inluiden zal;
gepaard met zoete najaarsgeuren
een teken zijn van hun verval,
geniet ik echt met volle teugen
van het huidige seizoen
kan mij losbandig verheugen
in ’t verkleuren van het groen

Ik onderga alle toonaarden
van deze prachtige symfonie
en spreek in lyrische superwaarden
over hetgene dat ik zie

Doch geen rijm kan mijn gevoel weergeven
-ik word overmand: het is te groot-
voor dit vurig vlammend festijn van leven
deez’ felle kleuren van de dood

Gedicht met achtergrond

Geplaatst in Gedichten / Poems | Getagged , , | Reacties uitgeschakeld voor De felle kleuren van de dood

Recensie: Aardevrouwen spreken

Voorkant van het boek Aardevrouwen spreken

Manon Tromp (redacteur en samensteller)
Aardevrouwen spreken 
A3boeken. ISBN: 978 90 77408 99 5. € 17,50

‘Aardevrouwen spreken’ gaat over 13 vrouwen die op hun manier verbonden zijn met de Aarde, en hun visie delen op deze tijd en de toekomst.

Allereerst vond ik het heel leuk om bij de presentatie van dit boek op ‘een Aardige dag’ aanwezig te zijn en een aantal van de schrijfsters van dit boek vol enthousiasme te horen over hun passie, hun doel.
Manon Tromp heeft in samenwerking met de uitgever twaalf vrouwen verzameld met totaal verschillende invalshoeken. Een aantal van die vrouwen kende ik al van hun eigen boeken. De andere vrouwen waren mij tot nu toe geheel onbekend.
Ik stel ze allemaal even kort voor. Ik heb uit hun teksten datgene gehaald wat mij erg aantrok in hun verhalen. Maar uiteraard hebben hun verhalen meer te vertellen dan mijn korte samenvattingen.

Manon Tromp, natuurmagiër. Ze gaat voor een natuurlijke manier van leven, het verbinden, samenwerken en creëren vanuit vrijheid en acceptatie. Niet elkaar bestrijden en beconcurreren. Creëer een omgeving die goed bij jou past en bevorderlijk is voor een prettiger leven. Een goede raad, die ik ook eens ter harte zou moeten nemen. “Zijn er mensen in je directe omgeving die de energie uit je trekken? Probeer deze mensen dan te vermijden of ga er een goed gesprek mee aan of je een betere manier kunt vinden om met elkaar om te gaan”.

Elvira van Rijn, levenspadvinder. Elvira kende ik van haar boek Maya wijsheid voor je levenspad. “Doe waar je goed in bent, lever jouw unieke bijdrage aan de wereld door volledig jezelf te zijn. En er valt nog veel los te laten uit het verleden. Iedere keer als je de pijn, het verdriet, de paniek die in je opkomt als je een stap vooruit maakt, liefdevol omarmt, kan het oplossen in liefde.” Mooie wijze woorden, gevolgd door vier tips om onbevreesd je hart te volgen.

Betty de Keizer, duurzaam onderneemster. Van sportdocent tot strategisch milieumanagement waar ze aan de slag ging met beleidsontwikkeling voor duurzaam ondernemen en het begeleiden van studenten. “Vrouwen over de hele wereld verstaan elkaar zonder woorden.” “Wat een puinhoop hebben we er met z’n allen van gemaakt, wat een aanslag op de wortels van ons bestaan!” “Delen en verbinden, dat wordt het nieuwe ondernemen.” Duidelijke taal en mooie adviezen om het anders te gaan doen, vrouwen moeten de handen ineen slaan.

Karin Haanappel, kunsthistorica. Karin brengt ons terug naar de egalitaire culturen, daar kunnen we van leren. “De tijd dat er nog geen stammenstrijd was, dat vrouwen en mannen in balans waren met elkaar en hun omgeving. Het is voor de geschiedenis zo belangrijk dat we starten in de prehistorie, waar aangetoond wordt dat er tijden geweest zijn van balans en gelijkwaardigheid, en dat juist die kennis ons de weg kan wijzen naar een toekomst in balans.” Inderdaad is de geschiedenis zoals we hem voorgeschoteld krijgen erg dominant en vanuit het mannelijke benaderd: His Story…

Christine Pannebakker, vrouweninsprirator. “Ons leven en de wereld om ons heen zijn een optelsom van keuzen. En als we om ons heen kijken, kunnen we vaststellen dat er soms beroerde beslissingen zijn genomen. Het negeren van leed is net zozeer een vorm van geweld als het veroorzaken ervan.” Haar raad: “Vrouwen leggen zich tegenwoordig wel dertig verschillende levenstaken op, reduceer dat eens tot vijf. Vijf zorgt in de natuur voor harmonie, en doe die vijf taken met volle overgave. Dat maakt dat jouw talent, kracht en passie ook echt de wereld in komen.”

Carin Biegnolé, filosofe. Durf weer echt vrouw te zijn. “Zijn we in staat om het vrouwelijke meer ruimte te geven en tegelijkertijd de aard van het mannelijke hoog te houden? Zijn we in staat om dicht bij onszelf te blijven en te voorkomen dat we ons aan de ander aanpassen?” Carin vertelt hoe je dingen kunt veranderen door dingen anders te doen en te bekijken.

Linda Wormhoudt, sjamaniste. Linda heeft het over de kracht van Moeder Aarde, maar ook over balans. “We kunnen niet steeds nemen, je zult ook moeten geven. Uitwisseling in plaats van roofbouw. Maar vooral, kijk naar je eigen grond. Sjamanisme is verbonden met het land onder je voeten, het land waarop je leeft.” Voor haar is het heel belangrijk om kennis over te dragen, het stokje door te geven, het vuur aan te reiken. Ik heb veel bewondering voor haar manier van in de wereld staan en haar boeken zijn het waard om te lezen.

Agnes Meijs, oervrouw. Zorgen voor jezelf is zorgen voor de Aarde. Wat me vooral opvalt aan haar bijdrage is de manier hoe zij met kinderen omgaat. Ga naar buiten, leer ze dingen zien en maak ze enthousiast. Ze geeft praktische tips om de natuur in te gaan en hoe je die in alle glorie kunt beleven en waarderen.

Fransje de Waard, groenverspreider en permanaut. “Wanneer we de onderstroom blijven versterken, ons aansluiten bij wat groter en al in beweging is, zien we vermoedelijk vooral een nieuwe economie ontstaan.”

Gerwine Wuring; ecologe en druïda. Aan de hand van een aantal vragen zoals ‘Wat voedt jouw ziel, waar word jij wezenlijk blij en gelukkig van?’ geeft ze antwoord voor zichzelf, maar laat ook de lezer nadenken over al deze toch wel belangrijke vraagstukken van het leven.

Monique Janssens, communicatieadviseur ethiek en MVO. Monique kende ik maar al te goed van haar boek: Dieren en wij – hun welzijn, onze ethiek. Voor mijzelf een belangrijk boek, ze heeft duidelijke standpunten omtrent dierenwelzijn en ethiek. Ook hier vertelt ze in het kort wat haar bezighoudt, en hoe het zou moeten, dat omgaan met dieren. Ik kan er alleen maar compleet achterstaan.

Margreet Kattestaart, natuurgeneeskundige. Ze heeft een praktijk voor voeding en gezondheid. Begonnen uit onvrede met de reguliere geneeskunde die zich volgens haar alleen bezig houdt met een fysieke benadering. Een ziekte komt langs om je iets te vertellen. De toekomst van de geneeskunde, en de vaccinaties, het helen van de mens. Als herborist herken ik veel van haar benadering en visie.

Lea Manders, politica en astrologe. Ze stamt uit de tijd van de laatste babyboomers zegt ze. Hobbelde mee in de laatste dagen van de hippiebeweging en met love en peace raakte je voor eeuwig besmet door het virus van de liefde. Ze probeert via haar Partij voor Mens en Spirit een bijdrage te leveren aan een gezonde samenleving, eentje waarbij het onderbuikgevoel niet wordt genegeerd.

Toen ik het boek aan het lezen was, maakte ik een vergelijking met een ander boek dat ik jaren geleden heb gelezen, namelijk Wijze vrouwen van Susan Smit. Ook daar komen allerlei vrouwen aan het woord met hun visie en kijk op de wereld, inspirerende en intelligente vrouwen net zoals in dit boek Aardevrouwen spreken. Maar in Wijze vrouwen zijn de vrouwen geïnterviewd en doet Susan hun verhaal. In Aardevrouwen spreken zijn het de vrouwen zelf die aan het woord komen en hun visie op de wereld en de Aarde delen. Ik herkende in de, voor mij bekende, auteurs hun verhaal, hun eigen manier van schrijven en praten. En dat maakt dit boek net iets leuker om te lezen, vind ik. Verder kan ik me zo voorstellen dat als je de auteurs niet kent, dat je heel nieuwsgierig wordt naar hun werk. Ik ben dat in ieder geval wel geworden naar de tot nu toe voor mij onbekende dames. Wat een boel inspirerende vrouwen van eigen bodem!!

2012-10-02
Serotia.

Geplaatst in Boeken, Recensies | Getagged , | Reacties uitgeschakeld voor Recensie: Aardevrouwen spreken

Recensie: En de drummers waren vrouwen

Voorkant van het boek En de drummers waren vrouwen Layne Redmond En de drummers waren vrouwen; een spirituele geschiedenis van het ritme vertaling: Isabella Verbruggen A3 boeken 192 p. geïllustreerd. ISBN: 9789077408971. € 25,00 ‘En de drummers waren vrouwen’ gaat over een begraven en vergeten aspect van het spirituele erfgoed van vrouwen. Layne Redmond neemt ons mee naar de oorsprong en de geschiedenis van de framedrum. Deze werd als ritueel instrument gebruikt in grotten en later in de tempels van de eerste nederzettingen van onder meer het Oude Europa. In die tijd werd de aarde als Godin vereerd en het waren de vrouwen die de rituelen en ceremoniën leidden. Het ritme van hun drum hielp hen als sjamanen en priesteressen de trancestaat te bereiken. Tot de val van het Romeinse Rijk bleef het drummen een krachtig middel voor versterking van de gemeenschapsband en voor individuele transformatie. Aan de hand van onder meer mythen, archeologische vondsten en geschiedschrijving laat Layne Redmond de kracht van de godinnenculturen zien en de plaats van de muziek daarin. Ze legt de oude vrouwelijke ritmetradities bloot en daarnaast beschrijft ze de inmiddels wetenschappelijk bewezen effecten van het ritme op ziel, geest en lichaam. Al decennia helpt Layne Redmond vrouwen zich bewust te worden van de spirituele geschiedenis van het ritme en hoe zij door drummen individuele en culturele heling en transformatie kunnen bewerkstelligen. Mede dankzij haar claimen steeds meer vrouwen hun oorspronkelijke geboorterecht. Recensie Serotia: Begin mei ben ik aan dit boek begonnen, eindelijk een vertaling in het Nederlands, dat laat zich wel zo prettig lezen, een goede vertaling ook. Maar niet een boek dat ik in één teug heb uitgelezen, daar was het té informatief en diepzinning voor, het boek komt binnen. Wat mooi ook toch, dat als je een boek pakt een heleboel andere dingen synchroon gaan lopen. Een ander boek liet mij ook kennismaken met de vrouw en de framedrum, het gebruik in rituelen, de taal van het ritme. Layne diept dat gegeven nog eens flink uit in haar boek. En zo kwamen er tijdens het lezen van dit boek een heleboel dingen samen met eenzelfde onderwerp: vrouwen en ritme. Layne vertelt over de oorsprong van het vrouwelijke, hoe belangrijk de Oergodin is, in welke gedaantes ze verschijnt. Wat de Oergodin voor de religie betekent, hoe daar in vroegere tijden mee werd omgegaan. Kortom een stuk geschiedenis dat we over de hele wereld tegenkomen in allerlei culturen, maar in de vroege oudheid vooral terugvinden in beelden en afbeeldingen. Ik vond het fijn om te lezen over al deze culturen, een tijd waarin het vrouwelijke en de vrouw nog belangrijk was, waarin er nog respect was voor de rol van de vrouw, schepster van het leven. Maar ze schrijft ook over de tijd waarin dit verdween, een tijd waarin vrouwen stil moesten zijn, en de drum eigenlijk afgepakt werd als instrument tussen hen en de Goden. Een tijd waarin zij niet mochten spreken, laat staan zingen, waarin het mannelijke de overhand kreeg, en het vrouwelijk ondergeschikt werd. Layne neemt je mee vanuit de prehistorie door de geschiedenis naar het heden. Beelden en afbeeldingen in rotsen, hun vorm, wat ze bij zich hebben, alles wordt toegelicht en besproken en voorzien van prachtige foto’s en tekeningen met duidelijke omschrijvingen en uitleg. De illustraties nemen je echt mee naar vervlogen tijden, en die je ook in nu weer kunt terugvinden en herbeleven. Voor mij persoonlijk voegt dit boek weer een hoop toe aan de kennis die ik had over vrouwen en Godinnen en hun rol in het verleden en heden. Het is niet alleen prettig te lezen, maar geeft ook veel achtergrondinformatie. Centraal staat de vrouw en haar drum en het ritme. Ik ben anders aan gaan kijken tegen de framedrum als muziekinstrument, ik zie het nu niet meer alleen als een muziekinstrument, maar als instrument binnen rituelen, om te communiceren met de Goden; een ritueel voorwerp. Ik begrijp nog meer hoe belangrijk de rol van het vrouwelijke is en was, hoe belangrijk het ritme van muziek is, hoe mooi een instrument als een framedrum. Het boek inspireert je enorm om met een framedrum en ritme zelf aan de slag te gaan, en het goddelijke in jezelf en de wereld te herontdekken. Nogmaals, complimenten voor de vertaling en voor de prachtige illustraties.

Geplaatst in Boeken, Recensies | Getagged , , | Reacties uitgeschakeld voor Recensie: En de drummers waren vrouwen

‘Witchcraft in Holland’ – a report of the symposium, Leiden

This is the English translation of the account Marije Verkerk wrote after the Symposium ‘Hekserij in Holland’ at the University of Leiden on April 12, 2012.

Witchcraft in Holland

Last April, the Leiden Institute for Religious Studies organized a symposium about ‘Hekserij in Holland’ (Witchcraft in Holland). Originally, the idea was that two guest speakers would answer questions from students who attended the course about New Religious Movements and New Age. However, more people showed interest in the subject of modern witchcraft and it was decided to organize a public symposium. A good decision; the turn up was impressive and the two speakers were entertaining, interesting and complemented each other very well.

The speakers

The two speakers who would enlighten us about modern witchcraft were Morgana and Miranda. Those of you who are familiar with Wicca might recognize the first name; Morgana is a high-priestess and prominent figure in Gardnerian Wicca, the organization Pagan Federation International (PFI), and magazine Wiccan Rede. The main theme of her presentation was the development of modern witchcraft from the 1970′s onwards, on a personal level as well as on a global scale.

Miranda graduated in 2005 as one of the first students in World Religions at Leiden University. She is currently working on a PhD on the Neo-Germanic movement Asatrú. Her connection with witchcraft started when she was a teenager, and at 16 she ‘officially’ (more on this later) became a witch. Her talk at the symposium focused on this period of personal transition, the journey from evangelical Christianity to Wicca, the early years of being a witch, and the search for the divine and kindred spirits. She also touched on questions about building your own altar and the pros and cons of having a pentagram tattooed on your arm.

Morgana

The main subject of Morgana’s speech was to give an overview of the history of modern witchcraft. In 1951, Britain’s law was updated and witchcraft was no longer illegal. Gerald Gardner assembled what he called old knowledge and initiated the birth of modern witchcraft (or, as he saw it, reconstructed centuries-old traditional witchcraft). Opinions differ as to the origin of the ideas and rituals that Gardner presented. The theory that they can be traced back to pre-christened European paganism is popular, although scientifically speaking there is little evidence for this underground continuity.

What we do know is that occult groups – which started to pop up from the Renaissance onwards and which flourished during the nineteenth century – have contributed considerably to modern witchcraft. Morgana sees witchcraft as a ‘scavenger religion’: it absorbs wisdom and rituals from various movements, such as shamanism, animism, anthroposophy and occult groups as The Golden Dawn and the enigmatic Aleister Crowley. She also pointed out that there are many similarities between Wiccan rituals and Catholic liturgy; many pagan rituals and gods were assimilated into Christianity when it ‘replaced’ Europe’s folk religions. One example is the name day of Saint John (24 June), originally the celebration of Mid-Summer (pupils from Waldorf schools will probably recognize this).

It was 1979 when Morgana was first introduced to witchcraft, when she was on holiday in England and noticed an appeal from a coven looking for new members. This is, by the way, quite unusual; covens are normally more reserved when it comes to new witches joining the group. Nonetheless, Morgana received her initiation into priesthood that same year. It would take another five years before she and her partner (who was with her through the whole process) felt adequately prepared to initiate others. They were both convinced of the importance of Wicca and they made an effort to help the movement grow. Morgana emphasized that initiation is not necessary to honour and worship the gods. ‘As a witch, you are constantly travelling, searching for messages from gods and nature spirits’. Initiation is no prerequisite for this, but dedication and diligence are a must.

The ’80′s: Growth and misunderstanding

During the 1980′s and 1990′s, witchcraft slowly became part of the public conscience. Popular culture did a lot to make witchcraft known by and attractive for (especially) teenagers. Some modern witches eyed this process with suspicion (wouldn’t it cheapen the tradition as just another hype?), but Morgana thinks it was a wonderful thing to happen to modern witchcraft. Yes, it caused misunderstandings and superficial interest, but it also made itself known to people who were serious about it and who felt they belonged to this new movement.

In the 21st century, Internet claimed a prominent role. The upside: a bigger audience. The downside: little control on the information that is spread and consequently a lot of half-truths and mistakes on the plethora of websites that sprung up. One example of this is the consistent but false overestimation of the number of people who were burned as witches during this black time in European history. Exact figures are unknown, but it certainly isn’t millions. An educated guess is approximately 40.000 people were killed (and not all by the churches and mostly by hanging, not the stake).
On this point, Morgana was firmer than I had expected. It stressed her love for truth-finding, which she earlier had claimed to be one of the pillars of being a witch. Exaggerating the numbers and playing the victim does nothing for the credibility of modern witchcraft. Of course, I completely agree.

Men and Women

In the final part of her talk, Morgana spoke about men and women in witchcraft. People often think that women, the Goddess, and female energy are dominant in Wicca. This is partly correct, but Morgana rejects this hierarchy; she thinks men and women complement each other and they can work in harmony. ‘I’m not a feminist, I believe in specific roles for men and women,’ but one is not better than the other, and both types of energy are present in every person. Probing from the audience could not change her position on this.

However, there are some movements in modern witchcraft that aim to reverse the patriarchal model and that only admit women. Mostly these groups belong to ‘Dianic Wicca’, a Wiccan movement originated in the USA that emphasizes the Goddess en proclaims to be feminist Wicca.

Miranda

After a short break, the microphone was passed to Miranda.
She grew up in a small evangelical community, which fell apart when the minister died. At first, she did not mind this, but after some years passed she felt something was missing in her life, a connection with the divine she had experienced in her childhood. With a self-conscious and apologetic smile, Miranda told us that the movie The Craft first sparked her interest in witchcraft. The audience did not mind this at all and greeted the mention of the television series with affectionate nostalgia (I myself have very fond memories of Charmed). After this fleeting first impression of witchcraft, what followed was a time of searching, especially for information and like-minded people.

Becoming a Witch: read, read, talk, and read

Miranda found her confessional home in Vivianne Crowley’s Witchcraft. To get in touch with people who knew more about it, she contacted people she found in an obscure magazine and met them in the park. She wrote to the Pagan Federation, only to hear that with sixteen years she was too young to join. So she kept reading.

Young people on their first steps to becoming a witch are still told to read, a lot, before they make any decisions or join a coven. This is a vision that Morgana voiced earlier that evening: being a witch is not something you choose lightly; it requires dedication and hard work. This stimulates serious witches-to-be to inform themselves, but it also leaves them to themselves, which can be hard when you are young and trying to figure out where you belong.

Coming out

After reading and learning about witchcraft, Miranda’s next step was to tell the world and her parents that she was a witch. She told how much this prospect frightened her, how she nervously approached her parents in the garden and dropped the news on them. She did not expect her mother, who is an evangelical Christian, to take it well and neither did the audience. But it turned out her worries were ungrounded.
After her coming out, Miranda decided to dedicate herself to the gods. From then on, she called herself a witch. She built an altar in her room, which she guarded with maternal ferocity (‘don’t touch that! My energy is around that, I don’t want to have to cleanse it again!’). I found the way she portrayed her younger self with equal measures of spirit and reflectivity very entertaining.

Casually, she told us about her tattoo, a pentagram. It elicits all kinds of responses: witches wondering if that’s really necessary, Satanists telling her that she, unfortunately, has it upside down, and in Egypt people confuse it with the star of David and she has to explain that no, she is not walking around with the symbol of Judaism on her arm.

Miranda had her first contact with fellow witches at a meeting organized by the Pagan Federation at Oudewater. She felt nervous and excited; finally she would meet people who were the same as she was! Later, she visited a ‘Witches café’ at The Hague and met people who practiced and thought about witchcraft as she did. This friendship developed and together with three or four others she practiced her witchcraft for some years. The group was not always the same, sometimes someone left or joined, but it was a constant factor that enabled her to incorporate Wiccan practices into her life.
Currently Miranda practices her witchcraft alone, a statement she immediately follows up with an invitation: if anyone is interested in forming a new group they should e-mail.

No, it’s not like in Charmed

With witchcraft comes magic. It was interesting that both Morgana and Miranda did not associate themselves with magic of the flashing and smoking kind. Popular culture of course loves this stereotype and the notion that people do practice magic raises some extraordinary expectations. But being a witch is, according to Morgana, all about ethics and responsibility. Magic is mostly just hard work, self-reflection, and taking responsibility for the consequences of your actions on the world around you. For her, Wicca is the way to act on these convictions, but the same could be true for Buddhists, Christians or Atheists. This may be a bit disappointing for those of you who were expecting a smouldering cauldron, but it is in fact closer to the core of what it means to be a modern witch.

Miranda’s witchcraft has not much to do with sparkly magic either. For her, it is about the connection with the divine. Seasonal festivals, rituals and magical objects are the manifestations of this, but the form of her religion is f secondary importance to the core: contact with and honouring of the divine energy.
I asked how it was for her to study her own religion scientifically. Maybe, she said, this experience had given her a less romantic and more realistic view of Wicca. She also felt she did not care as much as others did about getting the rituals and rules exactly right, because the different traditions and ideas seem more a question of preference than of wrong or right. What matters is her relationship with the divine and this did not suffer from the scientific approach.

Modern witchcraft is individualistic. Not always in the literal sense, because although many witches practice their religion in solitude, covens are tight and intimate communities. However, personal responsibility and the freedom to shape the religion to your preferences are important aspects of witchcraft. When asked how she sees the Divine, Miranda gave her own vision but added that this might be different for other witches.
Of course, this personal touch has a place in most religions; because religiosity is by definition a personal business. Individual stories, like those of Morgana and Miranda, give depth to what otherwise may be just theory and impersonal facts.

With thanks to Marije!

http://marijeverkerk.wordpress.com/2012/08/20/witchcraft-in-holland/#more-263

Geplaatst in English articles | Getagged , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor ‘Witchcraft in Holland’ – a report of the symposium, Leiden

Geest, Lichaam en een Petrischaaltje


Al heel lang ben ik ervan overtuigd dat geheime kennis niet bestaat. En dat er verschillende wegen naar dezelfde waarheid leiden. Het mooie is voor mij als dat bevestigd wordt uit onverwachte hoek. Een tijdje geleden liep ik via Twitter tegen deze meneer aan http://www.brucelipton.com. Een celbioloog die via zijn vakgebied op spiritualiteit uitgekomen is.

Op dit moment zijn genen een hot item als het gaat over ons mensen, met name op gezondheidsgebied. Genen worden gezien als bijna allesbepalend. Een visie waarbij je als mens onderworpen bent aan het materiaal dat je toevallig hebt meegekregen en waar je zelf geen invloed op hebt. Heb je slechte genen, dan heb je een slechte gezondheid. En er is niks wat je er tegen kunt doen. Een materialistische visie van onderworpen zijn aan het lot. Een visie die machteloosheid propageert. Want als mens, als bewust individu, heb je in deze visie geen invloed op wat je genen voor je in petto hebben. (En als je er anders over denkt, dan ben je lid van de orenmaffia).

Lipton ontdekte echter dat genen niet reageren op de omgeving. Maar cellen doen dat wel. In een petrischaaltje bijvoorbeeld. Harde wetenschap. Verander de omgeving en de cellen zullen reageren.

Bruce Lipton propageert een nieuwe biologie waarbij energie meegenomen wordt. Een veld waarbij inzichten uit de quantumfysica en biologie samenkomen.

“At the very leading edge of biophysics today, scientists are also recognizing that the body’s molecules are actually controlled by vibrational energy frequencies, so that light, sound and other electromagnetic energies profoundly influence all the functions of life.”
http://www.brucelipton.com/interviews/interview-with-bruce-in-planeta-magazine-part-one/

En een van de belangrijkste invloeden op die energiefrequenties is: onze menselijk geest.

Lipton legt dat als volgt uit: wat we geloven, bepaalt hoe we reageren op onze omgeving. Als we onze omgeving zien als voedend en we vertrouwen hebben in onszelf, zullen we op heel basaal niveau ontspannen zijn. En daarmee creëren we een ontspannende, voedende staat voor elke cel in ons lichaam. Op het moment dat we het tegenovergestelde geloven, zullen we spanning in ons lichaam creëren. En als er iets ongezond is voor ons is het wel om onder spanning te staan.

Maar het gaat verder dan dat. Genen zijn een blauwdruk. Maar het is wat we meemaken in het leven, en hoe we daarop reageren, dat bepaalt of genen actief worden of niet. Lipton vertelt dat tweelingonderzoek heeft aangetoond dat identieke blauwdrukken heel verschillende actieve genen kunnen hebben. We zijn dus niet willoos gebonden aan wat onze genen voor ons in petto hebben, maar precies omgekeerd. Wij, onze emoties, overtuigingen en ervaringen, beïnvloeden onze genen.

Klinkt New Age, nietwaar? Maar klinkt ook als magie… Want wat willen we met magie? De werkelijkheid beïnvloeden. Om gezondheid te creëren, om geluk af te dwingen. Om bewustzijn te verkrijgen. Zo boven, zo beneden, zo binnen, zo buiten. Als je dat werkelijk gelooft dan is het niet vreemd dat zich dat in alle facetten van de materie precies zo afspeelt. En dat de sleutel tot verandering niet (alleen) te vinden is in geheime boeken van beschavingen van lang geleden. Maar net zo goed in het hier en nu, een een laboratorium in een petrischaaltje. En op tal van andere plekken. Want het Universum houdt haar wezen niet geheim, maar schreeuwt het van de daken. Misschien toch zo af en toe eens naar boven kijken?

Geplaatst in Artikelen | Getagged , | Reacties uitgeschakeld voor Geest, Lichaam en een Petrischaaltje

Review: The Temple of Hekate

The Temple of Hekate
Tara Sanchez

Cover of the book The Temple of Hekate

(The Cover art for the Temple of Hekate is by Georgi Mishev, Bulgaria)

http://avaloniabooks.co.uk/catalogue/hellenismos/the-temple-of-hekate

ISBN 978-1-905297-49-8.  Price UK  RRP £12.99

This is an excellent follow-up book to Sorita & David’s book ‘Hekate, Liminal Rites’ in that it is a collection of modern rituals. Tara has used her own experiences and presented in book form a working modern day Temple of Hekate.

From the basic introduction to Hekate and general magical practice (the necessity of keeping a magical journal for example) Tara discusses many aspects of temple practice. This in itself is important. However I was extremely interested in the description of the ‘Oracle of Her Sacred Fires’.

Using three six-sided dices she has gleaned the book ‘Her Sacred Fires’ for appropriate texts. She has given a table with the various correspondences.

For example she used one of my quotes for 5-5-5 “Ten rows of steps ..leading to the stone-paved road. The temple, encircled with five rows of steps…”  (Morgana Sythove, Sacrifices will be made, from Hekate, Her Sacred Fires 2010) 🙂

Of course Tara encourages everyone to create their own form of divinationary system but this is a wonderful way of creating a link with modern priests and priestesses of Hekate.

Filled with many other insights and personal experiences Tara has presented us with a book not only honouring the past but pointing the way to new ways of working with Hekate.

From: http://avaloniabooks.co.uk/about/authors

Tara Sanchez
Tara is the author of The Temple of Hekate. She is a Torchbearer of the Covenant of Hekate, and previously contributed to the anthology Hekate: Her Sacred Fires (2010).  She was also one of the key facilitators of the Rite of Her Sacred Fires (2010) with Sorita d’Este, a worldwide ceremony which was held for the first time during the Full Moon of May 2010. Tara currently resides on the Cheshire/Derbyshire border with her long suffering husband, beautiful and precocious daughter and a gaggle of cats.  For more information visit her website: www.templeofhekate.net.

 

 

 

Geplaatst in Boeken, English articles, Recensies | Getagged , | Reacties uitgeschakeld voor Review: The Temple of Hekate