Mijn eerste ritueel

'Hot items' zijn: Een diepgaande bespreking van controversiële onderwerpen, en van verschillen tussen de Wicca als inwijdingstraditie en de solo hekserij.

Hot items *

Sommige artikelen in Wiccan Rede Magazine waren niet alleen heel goed op het moment dat ze werden gepubliceerd, maar hebben sindsdien hun waarde behouden. De meeste lezers van Wiccan Rede Online hebben deze artikelen nooit kunnen lezen, wat jammer is. In deze categorie, Tijdloze Teksten, publiceren we een aantal van dit soort artikelen opnieuw.
Dit artikel werd geschreven voor het nummer Samhain 2006 van Wiccan Rede, door Merlin, die mede-oprichter was van Silver Circle en lang hoofdredacteur was van Wiccan Rede.

* Het beeldmerk ‘Hot items’ stond voor dit type artikelen:
Een diepgaande bespreking van controversiële onderwerpen, en van verschillen tussen de wicca als inwijdingstraditie en de solo-hekserij.

Er ligt een behoorlijk hoge drempel tussen het lezen over wicca, en ook daadwerkelijk je eerste ritueel uitvoeren. Meestal kiest men dan om bestaande gepubliceerde rituelen te gaan uitvoeren. Maar juist dan bestaat het risico dat het een toneelstukje blijft, dat het te weinig aansluit op je eigen ervaringswereld. Maar hoe kan dat dan anders?

Als je voor het eerst een ritueel uit wilt gaan voeren komt er een hele grote berg vragen en problemen op je af. Vragen rondom de datum en tijd van het ritueel. Waar moet je het uitvoeren, thuis, of in de vrije natuur? Hoe zit het met huisgenoten, de telefoon, of met toevallige passanten in de natuur? Of misschien voel je je niet veilig buiten in het bos, of héb je helemaal geen bos in de buurt? Vragen over het ritueel zelf, de tekst, invocaties, muziek. Vragen over de aankleding, moet het skyclad of in een gewaad of in gewone kleding? Vragen over de kleuren van de kaarsen, over de positie van het altaar, over het formaat van de cirkel, over de ingrediënten in de wierook. En nog veel meer. Een gigantische waslijst van dingen, waarvan je je ineens realiseert dat je ze eigenlijk zou moeten weten voordat je aan een ritueel begint. En vaak genoeg zie je door de bomen het bos niet meer en komt de tijd van het ritueel naderbij, en glijdt voorbij, zonder dat je het ritueel ook uitvoert. Je keert terug naar de gemakkelijke leunstoel en het volgende boek, wetend dat je nog zoveel meer moet leren voordat je ook de praktijk in kunt duiken…

De oplettende lezer heeft echter in het bovenstaande misschien iets opgemerkt. Het gaat allemaal om dingen, om fysieke voorwerpen of fysieke omstandigheden, om praktische punten. De vraag wat een ritueel is, wat een ritueel beoogt, waarom je het uit zou voeren, hoe een ritueel in elkaar zit, die vragen worden niet gesteld. En de beginner stelt zich die vragen meestal ook niet. Het loopt zo tegen de herfstequinox of tegen Samhain, je wilt ‘iets’ gaan doen, en zoekt een geschikte rituele tekst op. En daarmee is het inhoudelijke deel meestal opgelost, uitgezocht, klaar, afgedaan.

Met de keus voor een bestaand ritueel, neem je natuurlijk ook de keus van de schrijver over voor een bepaald thema, een focus. En je neemt ook alle praktische zaken over die onderdeel zijn van de vormgeving van het ritueel. En dan loop je dus tegen alle vragen aan die hierboven zijn genoemd.

Je kunt het geheel echter ook helemaal omkeren. Je kunt ook beginnen met je eigen antwoord op vragen rondom de functie van een ritueel, de thematiek, de vormgeving, en op die manier iets samenstellen dat én eenvoudig is, én aansluit bij je eigen ideeën, én praktisch uitvoerbaar, én bovendien goed werkt. Dat je dat niet vanzelf kunt spreekt voor zich, dit artikel wil aan de hand van een voorbeeld laten zien hoe je zoiets voor elkaar krijgt. Het wil als het ware een soort algemene rode draad aanreiken, waar je zelf mee aan de slag kunt.

Laten we maar bij de allermoeilijkste vraag beginnen. Want als je die niet kunt beantwoorden, is de rest eigenlijk zinloos. Die vraag is wat de functie van een ritueel is. Wat wil je bereiken? Waar is het voor? Waarom zou je een ritueel willen doen? Wat is het nut? Wat is de essentie van een ritueel? Wat voor invloed heeft het op jou? En nog veel meer vragen zou je kunnen stellen rond dit centrale thema, de vraag naar het ‘waarom’.

Er zijn heel veel antwoorden mogelijk, en ofschoon lang niet alle mogelijke antwoorden ook zinvol zijn, zijn er best veel verschillende invalshoeken te bedenken. Sommige antwoorden liggen voor de hand.

Eén zo’n antwoord is de behoefte om uitdrukking te geven aan jouw gevoel van verbondenheid met de wicca en met de goden, door middel van een ritueel. Meestal is dit geen intellectueel-beredeneerd motief maar een gevoelsmatig motief, je voelt je geroepen om een ritueel te doen, het trekt aan je, je voelt dat je op de een of andere manier op zoek bent naar een vorm van direct contact dat verder gaat dan ‘erover lezen’, en een ritueel ligt dan het meeste voor de hand. Sleutelwoorden zijn contact, verbondenheid, warmte en gevoel. Het is de pure religieuze instelling – het woord religie stamt af van het Latijn voor ‘verbinden’ – en je zoekt hier het contact met het goddelijke, en met de stroming als geheel.

Een andere mogelijke invalshoek is je behoefte aan inzicht, kennis of informatie. Misschien zit je met een probleem, met levensvragen, met twijfels, en kom je er via de normale wegen niet uit. Dan zoek je naar antwoorden vanuit de hogere werelden, antwoorden van de goden, naar inzichten die je leven in een bepaald perspectief zetten, zodat je een betere keus zult kunnen maken.
Sleutelwoorden zijn hier dus inzicht, informatie, perspectief, koersbepaling. Dit is het voorstadium van het stuk uit de wicca dat ‘hekserij’ wordt genoemd, het actief ingrijpen in het leven van jezelf of anderen. Dat actieve ingrijpen moet gebaseerd zijn op een goed en helder spiritueel inzicht, en het verkrijgen van dat inzicht kan een legitiem doel zijn in je rituelen.

Nog een mogelijke invalshoek voor een beginner om rituelen te willen gaan doen, is om direct te gaan toveren, magie te bedrijven enzovoort. Laat ik met een understatement maar zeggen dat we het daar niet over zullen hebben in dit artikel ☺ Maar het voorwerk, de voorstudie, de basiskennis die je nodig hebt om later magisch werk te kunnen doen, dat is inzicht in je eigen levensloop, en in de levensloop van anderen, in de wetmatigheden die daarin werkzaam zijn, en dáár kun je wel degelijk nu al mee aan de slag.

En nog een invalshoek tot slot, is de behoefte om de jaarcyclus te vieren, de gebeurtenissen in de natuur om je heen. Een volle maan, of een seizoen. Ook hier het aspect van verbondenheid, van het innerlijk willen meebeleven van de dingen die om je heen in de natuur gebeuren.

Als ik de voorgaande punten samenveeg, gaat het dus om de emotionele behoefte om een ritueel te vieren om in contact te komen met de goden, en/of gaat het om spiritueel inzicht of spirituele leiding, en/of gaat het om het vieren van verbondenheid met de natuur om je heen.

Er zijn allerlei manieren om deze drie aspecten vorm te geven. Zo is de traditionele manier om je liefde voor de goden te tonen door ze te eren, door offers aan te bieden, offers in de zin van ‘iets moois dat je hebt’ aanbieden, en dat kan iets creatiefs zijn, het kan werk zijn, zelfs een park schoonmaken kan een offer aan de goden zijn. En de traditionele manier om met de goden te communiceren, om de goden te ‘verstaan’, om raad en inzicht en advies te ontvangen, is om een divinatiesysteem te gebruiken, zoals de runen of de tarot. En voor de natuurprocessen om je heen kies je een sleutelwoord van iets dat nu op dit moment gebeurt. ‘Oogst’ ligt voor de hand, vanaf Lammas tot Samhain wordt er van alle geoogst, dus oogst is altijd goed ☺ Wat je ook kiest, de vormgeving is essentieel, want een ritueel is per definitie iets dat op het fysieke vlak plaatsvindt, en dat dus een ‘vorm’ moet hebben, gebruik maakt van symboliek enzovoort, hoe simpel je het ook houdt.

Vanaf het moment dat je gaat nadenken over het maken van een ritueel of een opzet, kun je al proberen om open te staan voor spirituele input, voor ideeën en ingevingen vanuit de hogere wereld. Als ik op die manier een ritueel op basis van bovenstaande gegevens samenstel, dan zou dat er als volgt uit zien.

Ik begin met het thema ‘oogst’, dat wordt mijn centrale thema, de kapstok zeg maar. En als centraal symbool in dit thema neem ik een appel. De appel speelt een belangrijke rol in onze westerse mythologie, er zit een verband met Avalon, met de onderwereld en Samhain, en met het pentagram. Die appel wordt horizontaal doorgesneden zodat de vijfster van het klokhuis zichtbaar wordt. Het getal 5 is verbonden met de vijf elementen, en omdat het rituele thema ‘oogst’ is ga ik ook de oogst op het gebied van deze elementen nader uitwerken.

De vijf elementen zijn natuurlijk het aardse element, zaken als geld, een huis, een baan, het water-element, gevoelens, liefdesrelaties, verdriet, het lucht-element, zaken als communicatie, studie, kennis, het vuur-element, passie, hartstocht, levenskracht en gezondheid, en het spirituele element, zaken die met je spirituele ontwikkeling, groei en inzicht te maken hebben.

Als je extrovert bent en veel bezig met dingen maken, en creatief, dan zou je iets dat je hebt gemaakt, of waar je nog mee bezig bent, aan de goden kunnen opdragen. Als een offer, of als iets waar je de zegen van de goden voor wilt vragen. Als het afgelopen jaar, waar je nu (oogst!) de vruchten van plukt, in het teken stond van een liefdesrelatie die nu in de beginfase zit, zou je dus de zegen van de goden daarvoor kunnen vragen, en je daarbij realiseren dat het om het water-aspect gaat.

Als je meer introvert bent en meer behoefte hebt om voor jezelf dingen op een rijtje te zetten, of aan de goden te vragen wat er in hun ogen nou belangrijk was het afgelopen jaar, kun je divinatie gebruiken. Je kunt bijvoorbeeld een tarotkaart trekken. De kleur geeft het gebied aan – een kelken-kaart gaat dus over het watergebied, en de kaart zelf geeft aan om welke ervaring het ging of welke persoon voor jou belangrijk was, of welke rol je zelf vervulde die belangrijk was.

Ik pak opnieuw een paar ideeën bij elkaar om daar een eenvoudig ritueel van te maken. Het thema is dus ‘oogst’, en mijn eigen voorkeur is om iets symbolisch met de goden te delen – dat wordt de appel – en om na te denken over het afgelopen jaar, en ik ga dat doen door de goden te vragen om 5 dingen uit te kiezen die belangrijk waren, één voor elk element.

Ik begin met het laatste, ik verdeel de tarot in vijf stapeltjes, leg elke kleur gesloten bijeen bij de juiste windstreek, en de grote arcana apart in het midden of op het altaar. Als eerste kies ik uit de zwaarden in het oosten willekeurig één kaart, met de vraag aan de goden om mij iets te laten zien dat op luchtgebied, intellectueel, studie etc. van belang was het afgelopen jaar. Wat is mijn ‘oogst’ op het intellectuele gebied? Die kaart leg ik in het oosten. Het is niet echt belangrijk dat je de ‘objectieve’ betekenis van de kaarten kent, het gaat erom welke gebeurtenis uit het afgelopen jaar naar voren komt als jij de kaart ziet, díe gebeurtenis is de kern. Of díe persoon – de hofkaarten mag je uiteraard als mensen zien die belangrijk zijn geweest dit jaar, of als rollen die je zelf hebt vervuld. Ik neem een paar minuten om hierover na te denken. Dan is het zuiden aan de beurt, de staven, vuur, passie, hartstocht maar ook levenskracht en gezondheid. Ook hier de vraag wat de goden belangrijk vonden het afgelopen jaar. In het westen kies je een kaart uit de bokalen, in het noorden uit de pentakels, en tot slot in het centrum een van de grote arcana, en die leg je in het midden, direct voor je.

Als je hierboven het ritueel alvast hebt gevisualiseerd heb je jezelf dus zien zitten in het midden van een cirkel, met vier kaarsen op de vier windstreken, stapeltjes kaarten en één omgedraaide kaart bij elke windstreek, je hebt een paar minuten gemediteerd bij elke windstreek, en kijkt nu weer naar het noorden / het altaar terwijl je met de laatste, vijfde, kaart bezig bent die in het centrum ligt.

Een variatie die mogelijk is, is dat je éérst alle vijf kaarten omdraait, en dan pas per kaart mediteert. Soms is overzicht handig, soms leidt het af. Wat in elk geval zinvol is, is dat je aan het eind de andere vier kaarten nogmaals beziet in het licht van je spirituele ontwikkeling die in de vijfde kaart wordt aangeduid.

Hierna komt de appel aan de beurt. Het kan zijn dat je een mooie tekst hebt, of dat je liever recht uit het hart spontaan iets wilt zeggen, maar de strekking is dat je de appel met de goden wilt delen en daarmee wilt bedanken voor de oogst van het jaar, zoals die nu, in de vorm van vijf kaarten, om je heen ligt. Je snijdt de appel horizontaal door. Vijf kaarten, zoals de vijfster die in de appel verborgen zit. Je legt de beste helft op het altaar en eet de andere helft zelf op. De helft op je altaar die kun je na afloop van het ritueel ergens in de natuur neerleggen.

En daarmee hebben we de hoofdlijnen van het ritueel opgezet. Maar wat veel belangrijker is, je hebt nu zelf in de gaten wat de kern is, en wat er franje is. Natuurlijk is een mooi altaar leuk, en wierook en muziek, maar als je dat vergeet of niet hebt, no problem, want het is niet essentieel. Wat essentieel is, is een pak tarotkaarten en één appel en een mes, en dat is alles. De rest is inderdaad franje, zelfs de kaarsen zijn franje. Natuurlijk, als je het kunt, en het voelt vertrouwd, dan kun je een cirkel trekken. En als je het prettig vindt, kun je wierook branden, en muziek opzetten. Gebruik wel instrumentale muziek zonder teksten – zeker als je zit te mediteren kan muziek je erg beïnvloeden. En natuurlijk kun je een altaar opzetten, en cakes en wijn, en zelfs maankoekjes bakken. En je kunt skyclad werken of in gewaad. En je kunt een speciale dag uitzoeken, volle maan, een jaarfeest of zo. En het zal allemaal bijdragen aan de sfeer. Maar het is niet de essentie. De essentie is heel eenvoudig, eenvoudig genoeg om in een park of bos gedaan te worden, want een voorbijganger ziet niks meer dan iemand die in het gras zit te mediteren en tarotkaarten om zich heen legt. Eenvoudig genoeg om ‘ergens’ tussen Lammas en Samhain gedaan te worden, op een willekeurige dag of avond. Eenvoudig genoeg om op je slaapkamer op bed te doen, als je zoals velen geen aparte plek hiervoor in huis hebt.

Als je het geheel overziet, valt wellicht op dat de appel het centrale thema is, als symbool van de oogst. Via de appel kwamen we op het getal 5, de vijf elementen, en de ‘oogst’ van dit jaar op elk van deze vijf elementaire gebieden, en het gebruik van de tarot omdat de tarot ook deze vijf kleuren kent. Als je nu een ander symbool had gekozen voor een oogst, een korenschoof, of een dier, of zelfs een andere vrucht, een tros druiven bijvoorbeeld, was je dus ergens anders uitgekomen met de verdere vormgeving van het ritueel. Dat betekent dat je de appel dus niet zomaar in dit ritueel kunt vervangen door wat anders zonder dat het ritueel zelf aan coherentie gaat verliezen. Dat is een belangrijke inzichtelijke les in rituelen ☺ Anderzijds laat het ook zien dat je heel veel verschillende kanten op kunt.

Wat ik hiermee heb willen laten zien is dat het niet zo moeilijk hoeft te zijn om een zinvol ritueel te maken, mits je dicht bij jezelf blijft, dicht bij wat voor jou belangrijk is, dicht bij de steekwoorden of sleutelwoorden die je aanspreken. Hiermee kun je een schat aan rituele ervaring opdoen waardoor je ook gepubliceerde rituelen snel zult leren doorzien en de kern of essentie eruit zult kunnen halen. En laat je niet in de maling nemen door de eenvoud – ingewikkelde rituelen zijn ingewikkelder, niet noodzakelijk beter ☺

Geplaatst in Artikelen, Tijdloze teksten | Getagged , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Mijn eerste ritueel

Silver Circle Autumn Gathering – honouring our ancestors

Silver Circle Autumn Gathering – honouring our ancestors. 

DATE: Saturday 12:00-7:00 November 4, 2023 

Doors open: 12:00 to 17:00

Location: Westhoffhuis, Dorpsstraat 28, 6741 AL Lunteren (sorry, no dogs allowed)

Entrée, a donation of EUR 20, or more 😀

For more information and registration: morgana@paganfederation.org

On November 4th 2023, Silver Circle will be Honouring our Ancestors’ with an Autumn Gathering at Westhoffhuis in Lunteren. During our opening ceremony, friends will be invited to honour and remember our beloved ones and ancestors.

The founder of modern witchcraft / Wicca, Gerald B. Gardner, will be honoured with a presentation from Morgana, entitled: ‘Gerald Gardner & Indonesian Influences’. His book The Kris and Other Malay Weapons (1939) has become a classic, not only in Wiccan circles.

Rich Eduard from Stichting Aliran will continue this theme with more about the Kris & Javanese Mysticism. He will also be bringing some of his own Krisses and displaying them on their information stand.

The afternoon will conclude with a workshop, lead by Jana Hollesdochter about ‘The full moons of Autumn – Blood, Tree & Long Night Moon – a closer look at the SC Moon Calendar’.

 

There will also be a Silver Circle stand with the SC Moon Calendar and other books published by Silver Circle.

Come & join us and celebrate the lives of our ancestors and beloved ones!

 

Geplaatst in English articles | Getagged , | Reacties uitgeschakeld voor Silver Circle Autumn Gathering – honouring our ancestors

Meer licht, meer licht

Door Yoeke

‘Je laat Allah weten dat je zijn schepping waardeert, door te genieten van seks’, vertelde een imam me eens. Daarmee wordt vrijen een dankgebed, een eerbetoon aan één of meer andere mensen, en het is nog leuk om te doen ook. En het zijn Haar rituelen, nietwaar?

Ik vind dat genieten van lekker eten een glorieuze tweede plaats verdient in de lijst van plezierige handelingen om de goden van mijn keuze te laten weten dat ik ze bewonder om hun werken.

Toevallig namen vrienden ons gisteren mee naar een sterrenrestaurant. Een diner daar is één lang gebed van zes gangen. Oog geniet van vorm en kleur. Neus wordt verrast door neveltjes van geuren die ik nog nooit bij elkaar heb geroken. Mond verwelkomt sensaties als zacht schuim dat een beetje tintelt en nauwelijks merkbaar verdampt naar het verhemelte en dan springt er opeens een korreltje uit als een stripper uit een taart. En dan nog de smaken. Altijd meervoud: geen enkele smaak wordt eenzaam opgediend, maar altijd bijgestaan en versterkt door een totaal andere smaak. Tikje zoet in het hartig, vleugje zuur over het bitter, zodat elke hap zich in de mond ontvouwt als schoolkinderen die jubelend de grote vakantie tegemoet hollen.

En dan nog goed gezelschap natuurlijk. Breek me de bek niet los, wat een ritueel eerbetoon aan de goden een goed gesprek, gedeelde smart en bulderende lachbuien wel niet zijn.

Oké. Sorry. Ik liet me even gaan hè.

Blad valt van boom

Genieten maakt het gemakkelijk om te voelen hoe prachtig de schepping in elkaar zit, hoe gevarieerd, kleurrijk, smakelijk en creatief de aarde is in alles wat zij voortbrengt.

We zijn, maatschappelijk gezien, heel goed geworden in genieten. Onze kleren moeten beeldschoon zijn, heel, nieuw, trendy, identiteitsdragend. Onze make-up toont ons zoals we eruit zouden willen zien. Onze afleiding, amusement, films, spelletjes, is elk moment van de dag eindeloos over ons heen te trekken om ons te onttrekken aan het leven. Puur genieten. Je hebt er recht op. Je bent het waard. Toch? Toch!

Toch voel ik in deze tijd van het jaar heus wel dat het leven eindig is. Toch? We kennen de verschijnselen toch? TOCH? Oké, ik noem ze nog een keer: blad dat van de boom valt en jij kunt er zomaar onder komen. Herfst. Alles wordt donker en dan ga je dood.

Nou ja, misschien niet direct, maar dat toekomstbeeld is wel voelbaarder dan, zeg, in juni. Wereldwijd al helemaal.

Frisse wind en kleurig nieuw pad

Ik weet heus wel dat we verval en compostering nodig hebben. Voor karakterbouw. Dat de natuur tot rust moet komen om er daarna weer helemaal voor te gaan, in het voorjaar, straks. Om te waarderen dat het licht kan zijn moeten we ook het donker kennen, bladibladibla. Dat soort dingen.

Maar nu ik zelf ook tegen mijn herfstige jaren aan dender, kost het me meer moeite om dood en verval op waarde te schatten. De rust van de natuur is natuurlijk contemplatief, inspirerend en dinges en zo, maar ik vind fluitende vogels ’s morgens vroeg eigenlijk leuker. En in m’n blote toges op een strandje liggen in de zon. Ik heb de leeftijd bereikt dat ik denk: laat dat donker en de dood nog maar eventjes wegblijven zolang ik het nog red zonder rollator. Ik waardeer het donker niet meer zo, als alledaags gegeven in herfst, bij pijn, ziekte en overlijden.

In theorie wel natuurlijk hoor, want zonder het licht geen donker, lijkt mij; tegendelen versterken elkaar. Het een kan immers niet zonder het ander, toch?
En als er iets akeligs gebeurt, dan is dat vast niet zonder reden. Dan is dat om plaats te maken voor iets nieuws, om het oude los te laten en een frisse wind een kleurig pad te laten golven naar mijn eigen unieke zonnige toekomst waarin ik helemaal mezelf kan zijn in volle glorie, ja, het heeft zeker Nut om verdriet en pijn en verlies te voelen!

Ik faal dus als een malle dat ik daar effe geen zin in heb. Misschien speelt ook mee dat dat felbegeerde donker zich net zo makkelijk manifesteert als oorlog. Zal wel ergens heel goed voor zijn en het gaat erom dat beide partijen liever gelijk dan geluk hebben, dat ze de vijand in zichzelf niet kunnen omarmen en over hun schaduwzijde heen kunnen stappen, en die mensen hebben echt nog iets uit te zoeken met elkaar, maar ik blijf me er ongemakkelijk bij voelen.

Meer licht en liefde

Daarom heb ik een uitgebreid meditatietraject gedaan. Een innerlijke queeste. En ik ben logisch gaan nadenken. Ik denk: als we oorlogen nodig hebben om vrede in onszelf te voelen, als we het donker en de dood nodig hebben om het licht en het leven te waarderen, dan moet dat andersom ook gelden. Toch?

Ik neem mijn taak als priesteres zeer serieus. Daarom snijdt het me door de ziel dat ik het donker niet zo aantrekkelijk meer vind. Daar moet ik nodig wat aan doen. Het evenwicht herstellen. Yin-Yang, gatdakke.

Dus heb ik mijzelf op een streng spiritueel dieet gezet. Zoals we het licht gaan waarderen door het donker te ervaren zal ik mij vanaf nu consciëntieus moeten overgeven aan een onderdompeling in lichtheid om het donker weer te kunnen omarmen. Op pure discipline.

Vanaf nu ga ik zoveel lol trappen in onbegrensde licht en liefde, dat ik op een nacht in de verre toekomst hunkerend naar het donker wakker word. Op een gekostumeerd feestje, vermoedelijk, met drie stevig geschapen jongemannen en een dame om mij heen gestrengeld die mij verbaasd aankijken als ik opgelucht mompel: ‘Ja. De balans is hersteld. Het is allebei in mij. Licht en donker. Toch?’
‘Zal wel’, zullen ze knikken, en verder slapen.

Dan zal ik mijn spijkerbroek en een truitje weer aantrekken en door de nevelen terug stappen naar daar. Of hier. Want op het punt waar donker en licht elkaar raken is alles mogelijk. Daar plukken wij een bloempje en voelen de warme aandacht van de goden zodat we glimlachend erkennen dat oorlog in onszelf zit. Daarbuiten omringen we ons met blijdschap en vrede.

Als ik dan die ochtend, knipperend tegen het zonlicht, een knallende koppijn blijk te hebben en ook mijn huis platgebombardeerd werd en er een wiel van mijn rollator afbrak, dan zal mijn reactie daarop de ultieme test zijn. Of moet ik dan alsnog toegeven dat ik bang ben voor zoveel donker? Dat het me geen troost geeft te weten dat het donker vermoedelijk ook bang is voor mij, op de momenten dat het me lukt om me vast te klampen aan hoop op menselijkheid, wereldwijd?

Ik prijs me gelukkig dat ik in elk geval af en toe een hapje kan eten met goede vrienden. Het donker verdwijnt er niet mee, maar het wordt er wel draaglijker van.

Geplaatst in Artikelen, Columns | Getagged , , , | Reacties uitgeschakeld voor Meer licht, meer licht

Review: The Wheel of the Year

The Wheel of the Year. Your nurturing guide to discovering nature’s seasons and cycles
Rebecca Beattie
Elliott & Thompson, 2022. ISBN 978-1-78396-679-0. £ 12,99

Although it is written by a (Gardnerian) Wiccan priestess, this is not a book about religion, but a book about connecting to nature and all that you can find there. It is about connecting to nature’s cycles through the important pause points in the year: the quarter days and cross quarter days of Druids and Wiccans. Two cycles combined in the 1950s and 1960s by Ross Nichols and Gerald Gardner to form the Wheel of the Year. “You’ll find out about the festivals themselves – the myths, traditions, the spiritual and practical elements – and I’m also going to encourage you to think about what is going on in the natural world, to engage with the changing of the seasons at those times by going on walks or jotting down your observations in a journal”.

The magic you will find in the book are some seasonal spells to help you communicate with your unconscious self. Practical activities – using different crafts – are encouraged, and short rituals are offered for each sabbat “to help give you a moment to pause, to connect to nature and reflect on your inner thoughts. This is really the point of the Wheel.”

Each sabbat is presented with its themes or qualities and correspondences, including the compass point that it is associated with, the planetary ruler and a tarot card. The book is divided into eight chapters on the eight sabbats, but you can start anywhere on the Wheel. I started with chapter 8, ‘November Eve or Samhain’, but the book starts “with Yule or midwinter, as this marks the ‘birth of the sun’, which seems as good a place as any to begin”. I am not happy with the association of birth with midwinter – since actual births are the theme of Imbolc or Oimelc, in the beginning of February – but the ‘spark’ can be put around Midwinter. But paging through this chapter, I can only see things I do agree with. For instance about the nonsense of new year’s resolutions, and that starting the year at Samhain only moves the pressure. “Instead, the Wheel gives us the opportunity to start afresh whenever we feel the need, to nurture ourselves whatever the time of year. To my mind, it really doesn’t matter when new year is – every day can mark a beginning.”

Samhain – the correct pronunciations are also given – is NOT the same as Hallowe’en. It is far older than that commercialised version of a Christian festival, and has to do with honouring our ancestors. And it has to do with facing our own mortality. Themes of death and resurrection are common in old myths and legends, such as those of Osiris and of Dementer and Persephone. It is the time of the ‘blood harvest’, when ‘the veils are thin’. We enter the dark part of the year.
“There is a stillness and an internal focus that has started to take root and that will see us through winter. Rather than feel frustration at how this interferes with the usually fast pace of life, try to let go of any expectations and breathe in the stillness. Stillness brings tranquillity, which brings insight. Insight brings understanding, and understanding brings wisdom, with a renewed sense of purpose.”

Connecting to our ancestors does not necessarily mean our biological ancestors, but also our ‘logical family’, people who have walked our path before us. For Rebecca Beattie nature loving writers are her logical ancestors, but it can also be ones spiritual ancestors: the ones from your tradition and line in Wicca. You might want to focus on your ancestors: the people you admired, that inspired you in any area of life that brings you joy, be it spiritual, your working life or other.

Other ways to celebrate Samhain are to find nature in quiet places – like visiting burial places – or several other ways, or to use the given ritual.

The book concludes with references for each chapter, and a list of titles for ‘Further reading’. All the books or authors I had hoped to find there are indeed included, and I will look into the titles I was not yet familiar with.

Geplaatst in Boeken, English articles | Getagged , , , | Reacties uitgeschakeld voor Review: The Wheel of the Year

Donaties ten behoeve van Silver Circle en Wiccan Rede Online

 

Silver Circle en Wiccan Rede Online worden volledig verzorgd door vrijwilligers en op basis van donaties. Wil je helpen ons online te houden?

We onderhouden een kleine webwinkel: https://webshop.silvercircle.org/ en publiceren boeken in eigen beheer. Ook organiseren wij af en toe evenementen. Dit alles kost geld.

Wil je ons steunen? Doneer dan een (klein) bedrag! Alles is welkom!

Zie voor verdere informatie: https://silvercircle.org/donaties/

Geen Paypal? Geen probleem! Je kunt ook geld overmaken met deze gegevens:

Silver Circle
IBAN: NL19 ABNA 0456 4084 01
BIC: ABNANL2A

P.S. en last but not least

Stichting Silver Circle is een ANBI-stichting… alle giften zijn aftrekbaar voor de belasting!

Alvast bedankt voor je donatie!

Op Facebook: 

Wiccan Rede Online

Silver Circle 

Silver Circle International

 

 

 

 

Geplaatst in Artikelen | Getagged , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Donaties ten behoeve van Silver Circle en Wiccan Rede Online

Volle maan van de heuvel van de barden 2022

En dan is het alweer bijna Samhain! De tijd vliegt voorbij. Druk met tal van leuke zaken, mantelzorg, werk… en ook nog ziek geweest (beetje verhoging en verkouden… ach, als je niets gewend bent, ben je al snel ziek 😛 ) Maar nu weer vol energie en dat is maar goed ook. Aanstaande zondag hebben we Paddenstoelenfestival in Midwolda en daar gaan we met een mooi team heen. Drie groene heksen (oké, goblins kunnen best hekserig zijn, ze willen heksen), twee kabouters en een herfstfee… je weet wel: die fee die de blaadjes kleurt. De kamers voor de logees zijn klaar, want het is me nogal een uithoek van het land 🙂 We gaan er een gezellig weekend van maken.

En dan kan ik me eens meer gaan richten op Samhain. De tijd van de dunne sluiers tussen deze wereld en de volgende. Papa is aanstaande zaterdag drie jaar geleden overleden en daar gaan we met mama bij stilstaan, met een gezamenlijke brunch. Het is weer de tijd van het jaar… de tijd om stil te staan bij diegenen die ons ontvallen zijn. En stil te staan bij alles wat eindig is. Het is weer voorbij de lichte kant van het jaar, we duiken de duistere kant in. De tijd van kaarsen en knus. De ellende van de wereld maar even buiten de deur houden. Goed doen in kleine kring… als iedereen dat nu eens zou doen 🙁 helaas is niet ieder z’n geschiedenis vredig, zodat dat goed doen… ver te zoeken is en haat dichterbij ligt. En dat is triest, heel triest.

09-10-2022 volle maan van de heuvel van de Barden

De laatste volle maan van het Keltisch jaar. De volle maan waarbij we ons mooiste verhaal mogen vertellen. Een verhaal van afgelopen zomer waarin je hebt mogen stralen, je hebt mogen laten zien in al je kleuren. De vooravond van de tijd dat het donker wordt en we langzaamaan naar binnen mogen keren. De kaarsen aansteken, de sloffen aan, dikke trui en een dekentje. Maar ook mentaal naar binnen mogen keren. De tijd nemen om te reflecteren op waar je nu, op dit moment in je leven, staat. Waar je leermomenten liggen en waar je groei mag komen. Maar ook om te glimlachen en tevreden terug te kijken op behaalde doelen of gewoon fijne momenten die niet eens je doel waren, maar waar je wel op hebt kunnen doorgroeien. En misschien heb je naar aanleiding daarvan je doelen bijgesteld. En soms is het gewoon heerlijk om doelloos te genieten van het moment. Mijn favoriete bezigheid als ik de natuur in trek, en de herfst is zó mijn tijd van het jaar! Je laten leiden door je voeten en het licht achterna, want dat is zó mooi in deze tijd.

Zo vertrok ik ‘s ochtends vroeg om 6.30 naar het bos. In de hoop de volle maan nog net aan te treffen voor haar ondergang, helaas net te laat. Met mijn staf in de hand en mijn hoge wandelschoenen aan ga ik op pad. Eigenlijk had ik gisteravond willen wandelen, maar de bank was te lekker en de film te leuk. Dus een belofte aan mezelf gedaan… morgenochtend vroeg ga ik aan de wandel. Natuurlijk was mijn bed vanochtend net zo lekker als de bank… maar een belofte aan mezelf is toch wel de belangrijkste belofte. Dus hup, bed uit, tandenborstel door de mond en gaan met die banaan.

De maan net gemist, jammer dan. Het ochtendgloren komt al op gang, echt donker is het niet meer. Opvallend veel ‘huizen’ zijn al wakker. Toch is het nog uitgestorven op straat. Wel kom ik ‘mijn’ Chinese meneer tegen die altijd vroeg wandelt en dan zijn oefeningen doet. We zeggen elkaar altijd even goedemorgen. Hij zal ook wel denken: daar heb je haar weer 🙂

Als ik over de brug naar het buitengebied loop trekt de zonsopkomst boven de Wijde Aa, een grote waterplas aan de rand van de woonwijk, waar de Aa in uitmondt, mijn aandacht. De ochtendnevel hangt boven de velden en de zon komt daar altijd zó mooi op. Maar het duurt nog zolang voordat ze eindelijk boven de kim komt, daar ga ik nu niet op wachten.

Ochtendgloren: de zon komt net op over de bedauwde velden.

Wel loop ik even die kant op voor een paar mooie plaatjes. Daarna sla ik de Brinkhoekweg in, een prachtige weg door het buitengebied met overwegend oude boerderijen. De schaapjes die daar staan worden net een beetje wakker. Natuurlijk groet ik hen 🙂 Doe ik altijd, dieren groeten… is dat vreemd? Geen idee of dat vreemd is. Naast het baasje groet ik ook altijd de hond. Ook katten die ik tegenkom zeg ik altijd gedag. En natuurlijk de koeien, schapen en alles wat ik op mijn weg tegenkom. Ze mogen gezien worden. Het bevreemdt me altijd als katten op mensen toelopen en de mensen ze niet eens opmerken of er ontwijkend omheen lopen zonder ze ook maar een blik waardig te gunnen. Hoe triest is dat? Zelfs de doodgereden egeltjes geef ik een laatste groet: ”Och, lieverd heb je het niet gehaald”.

En zo hebben we allemaal onze hebbelijkheden 🙂 Die van mij vind ik lief en eigenlijk zeer wenselijk als medebewoner van deze aardkloot.

Het licht van de ochtend is zo mooi. En de ochtendnevel maakt van insecten juweeltjes! Daar ga ik straks even naar zoeken in het hoge gras. Ik ga van de weg af en vervolg mijn weg over de voor verkeer afgesloten dijk naar het Westerveldse Bos. Deze dijk mag je met fiets over als je door het klaphek gaat. Langs het hek staat een prachtige parasolzwam. Ik wil graag een tweede foto maken zonder het hek op de achtergrond. Dus ik draai me achter de zwam, vlakbij het hek. Krijg ik me toch een elektrische schok! Overal hangen bordjes met ‘pas op schrikdraad’ 😛 Nu begrijp ik waarom dit zo goed helpt tegen wolven… ik ben de zwam acuut vergeten en vervolg mijn pad over de dijk. Achteraf blijk ik wel een foto genomen te hebben… van de lucht 🙂

Loes fotografeerde deze parasolzwam van boven. Een grote beige-witte paddestoel met schilfers op de hoed.

In het nog donkere ochtendlicht zie ik wat zitten op een paaltje aan het eind van de dijk. Het blijkt een behoorlijk zwarte eekhoorn te zijn, eigenlijk nog nooit gezien hier. Hij huppelt van paaltje naar paaltje en verdwijnt achter de schaapskooi. Als ik daar even later ook ben en om de hoek kijk, vliegt er vlak voor me een prachtige witte buizerd op. Ik weet dat hij hier woont, ik zie ‘m wel vaker, maar niet zo dichtbij. Tijdens mijn wandeling kom ik ‘m vier keer tegen en steeds vrij dichtbij.

Ik laat me leiden door de dieren, de Holterbroekerdijk op, achter eekhoorn en buizerd aan. Als ik me gerealiseerd had dat het de Heuvel van de Barden is had ik de Westerveldse Heuvel beklommen om daar mijn verhaal te houden tegen de opkomende zon. Een verhaal van dankbaarheid dat we weer in een ‘normale’ wereld mogen leven zonder QR-codes, zonder mondkapjes, zonder lockdowns, zonder elkaar voor dom of egoïstisch uit te maken in verband met prikken. Dankbaar dat we gezond door de hele kermis heen gekomen zijn. Dankbaar voor de plek waar ik woon, zonder oorlog. Dankbaar voor de natuur die zo dichtbij is. Dankbaar dat ik daar zó van kan genieten en mezelf er aan op kan laden, dankbaar… dat ik dankbaar kán zijn.

Aan het eind van de dijk duik ik het mountainbike-pad op, het bos in. De zon komt nu net boven de kim en kiert onder de bomen door het bos in. De bladeren op de grond gloeien goudgeel op! De ochtendnevel op de aangrenzende weilanden laat de schapen van de schaapskudde vervagen. Een enkel schaap is al onder de wol vandaan 🙂 en strekt z’n poten. De zon speelt met de schaduw van het gras op een omgevallen paddenstoel, je moet het maar zien, prachtig! Het zijn die kleine, zeer tijdelijke, kunstwerkjes die mij zo vroeg op pad sturen. Deze te aanschouwen en vast te leggen vind ik geweldig.

Ondertussen ben ik in de buurt gekomen van het wilgenpad waar B8 woont. Geen vollemaanwandeling zonder een bezoek aan mijn bomenvriend. Ondertussen vliegt de witte buizerd voor me uit. Bij B8 aangekomen omvat ik zijn stevige natte stam en krijg ‘Prachtig’ van ‘m. Ik vind het een mooi woord maar kan de diepere betekenis niet echt vatten. Achteraf is natuurlijk mijn hele wandeling prachtig en de beleving van dit alles ‘gewone’ ochtendgloren natuurlijk ook.

Als ik google op ‘prachtig en pracht’ komt daar, naast dat iets heel mooi is, ook de reflectie van licht voorbij, schittering / schitterend. En dat is wat ik zo mooi vind, het spel van het licht. Ik bedank B8 en ga op zoek naar schitterende juweeltjes in het hoge gras. Op een plek waar de zon voorlopig nog niet komt. Ik heb een klein doel: het vinden van een libel in het gras. Een libel bedolven onder dauwdruppels. Niet in staat om ook maar een vleugel te verroeren. Voor mij een makkelijke prooi voor een plaatje.

Een juffer die zich vastklampt aan een grashalm, maar zichtbaar is door de schittering van het licht in honderden waterdruppeltjes.

Na eerst een juffer te hebben gevonden, hoe klein en onzichtbaar, plat tegen een grashalm geklampt, maar zichtbaar door de schittering van het licht in de honderden waterdruppeltjes die zich op haar lichaam gevormd hebben. Daarna een stuk of wat langpootmuggen. Zelfs die simpele vleugelaars worden prachtig als het water en het licht een spel met hen spelen. Na een uur zoeken en een drijfnatte broek later vind ik, net op het moment dat ik het voor gezien wil houden, … mijn libel! De witte buizerd vliegt vlak over het veld en verdwijnt in het bos. En ik, ik maak mijn zo gewilde plaatje van een zeer geslaagde ochtend, PRACHTIG!

Een libel bedolven onder dauwdruppels.

Het is tijd om op huis aan te gaan. Het is ondertussen 9.30 en we gaan vandaag met mama in de rolstoel naar Marknesse, naar het Waterloopbos. Het is de tijd van paddenstoelen en daar staan ze massaal! Het is heerlijk nazomerweer en het is de hoogste tijd dat mama weer eens een boswandeling met ons maakt. Naast dat het wemelt van de paddenstoelen sterft het van de mensen. We kunnen bijna over de koppen lopen, en al helemaal op het rolstoelpad. Maar dat mag de pret zeker niet drukken. Mama geniet met volle teugen en ik ook, achter mijn camera, en mijn man achter de rolstoel… de lieverd. Jammergenoeg kennen veel mensen alleen de grote rood-met-witte-stippen en lopen in hun run naar die mooierds de andere, minder zichtbare, soorten stuk. Maar de kinderen zo de liefde bijbrengen voor de paddenstoelen is een hoop waard, ook de omvergelopen soorten. Die zien ze hopelijk volgend jaar 🙂

Na een heerlijk avondmaaltijd in het restaurant aldaar rijden we weer op huis aan. De volle maan komt net boven de kim als we over de dijken naar Zwolle rijden. Zo in het open veld is ze betoverend! Dit is echt prachtig! Eerst is ze nog een ovaal en dan komt ze los van de horizon en wordt een fel oranje bol. Ik ga zo weer wandelen, dan maar een overdosis pracht en praal vandaag! We brengen mama naar huis en bij thuiskomst pak ik mijn staf en ga weer op weg. De machtige maan van net vind ik natuurlijk niet, maar wat heeft ze een kracht, die laatste volle maan van 2022! Ik beloof mezelf een korte wandeling te maken naar B8 en net als vanochtend een shortcut naar huis te maken, door de weilanden via het struinpad.

Het eerste het beste artikel over deze volle maan erbij gepakt. Volle maan in Ram. En ik als Steenbok zal me deze volle maan enorm gezegend voelen… nou dat mag gezegd. En ik mag er nog van genieten ook, doe ik 🙂

Maar mijn korte vollemaanwandeling gaat natuurlijk naar B8, mijn bomenvriend. Onderweg maak ik de maan, die nu veel kleiner en helder wit is, mooier door er bomenvriendjes voor te houden. De els met haar verdroogde elzenpropjes, de wilg met zijn op bamboe gelijkende bladeren en de populier met zijn hartvormige bladeren. Zo leuk om de maan op te leuken 🙂

Bij B8 aangekomen krijg ik een mooi rijmwoord aangereikt ‘Machtig’. Prachtig en machtig, twee sterke woorden. Wat doet het woord ‘machtig’ met mij? Waar ligt mijn macht? Waar heb ik werkelijk macht over? Heb je altijd macht ‘over’ iets? Het riekt naar controle, sturing, boven staan. Maar een maaltijd kan ook ‘machtig’ zijn. Dan is het voedend. En iets kan machtig mooi, leuk, gezellig zijn.

Ik heb het gevoel dat ‘machtig’ met keuzes te maken heeft. We zijn als mensen machtig, zo machtig dat we soms bang zijn voor wat we wel (zouden) kunnen. Als we maar uit onze comfortzone durven te stappen, dan kunnen we zó machtig zijn. Soms doen mensen dat, hun werk opgeven en op reis gaan de wijde wereld in… het kán! Dat is voor mij machtig, dat soort keuzes maken. Dan wordt het leven van sleur opeens prachtig! Ik denk dat ware macht daar ligt, in de keuzes die je durft te maken. Want we kunnen loslaten, we kunnen op avontuur gaan, we kunnen alles achter ons laten en nieuwe dingen doen.

Niet dat ik dat doe hoor 🙂 Ik loop braaf mijn rondjes in het bos en geniet daar met volle teugen van. Maar mijn zoon gaat eind van de maand verhuizen naar Berlijn en kijkt of hij de winter door gaat brengen op Bali, waar hij zijn online werk ook kan doen. Dan ga ik ‘m nog minder zien dan nu… maar wat vind ik dat hij dat goed doet! Dat vind ik machtig en hij, hij vindt het prachtig!

De wijde wereld in en een knapzakje mee, Douwe Dabbert is er niets bij 🙂

Fijne wintertijd 🙂
Liefs, Loes

Nou, zoonlief is naar Nicaragua geweest in plaats van Bali en wat heeft hij het naar zijn zin gehad! Ondertussen woont hij samen in Berlijn met een andere wereldreiziger 🙂 Een jonge vrouw uit de VS die Filipijnse, Chinese en Mexicaanse roots heeft. En zoonlief met zijn Europees-Indonesische roots, vast een mooi stel. Met de kerst komen ze deze kant op. En zoonlief… tja, die wil toch nog een jaar naar Australië. Mij te onrustig, maar wat machtig als hij dit ook nog doet, mijn zegen heeft hij en zijn vriendin zegt ook dat hij moet gaan. Nu kan het nog… hij is jong en de wereld wordt momenteel steeds onrustiger. Daar in The Outback zal hij daar weinig last van hebben.

En dochterlief… tja, die is nog veel erger 🙂 Die is net weer terug uit Italië, was daarvoor ook al in Italië, daarvoor in IJsland, daarvoor in Denemarken… pppffttt. Maar het is ondertussen haar boterham (marketing Merida) en verdienste als Volger voor gravel, wielrennen, en alles wat met wielersport heeft te maken. Mijn kinderen hebben hun vleugels uitgeslagen en zijn ware zweefvliegers geworden! Beide woonachtig in Duitsland en veelvuldig in het buitenland te vinden. Waarschijnlijk is deze passie ontstaan omdat manlief en ik helemaal geen vakantiegangers zijn. Wij zijn blij met onze bezigheden dichterbij en ons huisje 🙂 Lekker kneuterig en knus.

Ik heb hen altijd op het hart gedrukt hun passie te vinden en te volgen… zie ze gaan!! Machtig en Prachtig!!

En Douwe Dabbert… zijn knapzakje is een tattoo op de bovenarm van zoonlief <3 Zodat hij altijd alles bij zich heeft wat hij nodig heeft. En voor de rest geen ballast 🙂 Heerlijk als je zo kan leven!

Geplaatst in Volle Maan Wandelingen | Getagged , , | Reacties uitgeschakeld voor Volle maan van de heuvel van de barden 2022

Review: Rounding the Wheel of the Year

Rounding the Wheel of the Year. Celebrating the Seasons in Ritual, Magic, Folklore and Nature
Lucya Starza
(Pagan Portals)
Moon Books,
 2023. 128 p. Paperback ISBN 978-1-78535-933-0, £9.99 / $12.95, or e-book ISBN 978-1-78535-934-7, £4.99 / $6.99

Rounding the Wheel of the Year. As soon as I saw the title of this book, I wanted to read it. For some years now I administer an unpretentious tiny email group of friends called ‘the Round’, in which we (from time to time) mention interesting myths, customs or beliefs we’ve read or heard about, as far as they relate to the day, month or season at hand. We tell each other what we are planning to do to reflect on this time of year; send photos of seasonal creations; share observations from our gardens or outside in nature; etc. Our group is not especially focused on the eight sabbats or festivals that form the Wheel of the Year for most Pagans and Witches, but based on a rather universal approach in which we look for both local traditions and customs, and festivities and other activities inspired by other cultures and various mythologies. Reading a description of this book, it seemed to me that Lucya Starza was doing something very similar, and I was curious to find out. I was not disappointed.

Lucya Starza has a Gardnerian background; she has also taken part in reconstructionist rituals, and these days she practises as an “increasingly eclectic” solitary witch. Of course the main focus of her book is England, as she lives there. She often refers to The English Year by Steve Roud, and The Stations of the Sun by Ronald Hutton. But apart from sections on typical English customs such as the Abbots Bromley Horn Dance or Guy Fawkes Night, there are passages about more broadly observed ones like Valentine’s Day or April Fools’ Day, and about Roman and Greek myths and ceremonies. She writes about the historical background of the familiar eight Pagan/Wiccan festivals and manages to address the sometimes controversial theme of names for those days without getting polemical.

After an introduction, and followed by an afterword, the chapters follow the twelve months of the Gregorian calendar. The eight Wiccan/Pagan festivals of the Wheel of the Year (W and Y capitalized) are discussed, but Starza emphasises that our planet’s path around the sun “doesn’t clunk over eight bumpy cogs”: it is a smooth round (or spiralling) movement and there are other days in the wheel of the year (all in lower case) that are also worth celebrating or paying attention to. Days connected with goddesses and gods, with folklore and customs. Days in which you can write down, draw or take pictures of what’s going on in nature, and compare that to other days in the year, or to the same date in other years. Days to collect or study herbs and other plants (apparently some flowers are considered unlucky when brought indoors). Days to blow bubbles, bake a loaf, act for the environment, have a cup of tea and read the leaves, write a poem, play conkers, or honour Gaia, Diana, or Cybele…

The book is concise (just over 100 pages), but in this small space, Starza manages to put a lot of information, spells, recipes, and guided visualisations. Readers are encouraged to use her book as a starting point for further research and creativity. What foods are in season? Are there annual fairs or customs in your region? What is the history of those customs? Often they don’t date further back than Victorian romantic ideas. Does that bother you?

If you acquire a copy of the book not too long after this review is published, perhaps as a gift for Sinterklaas or Christmas, you can embark on the year 2024 by trying out an alternative for New Year’s resolutions. You can read about the Welsh custom of Mari Lwyd, or about the Roman god Janus. You can do the guided visualisation of the Frozen Garden. You can give thanks to Vesta, the goddess of the hearth and its warmth.1 These are some of the things you’ll find discussed in the first month covered in this book, which is January. So that would be a straightforward starting point.

But you don’t necessarily have to depart from January, Lucya Starza assures the reader. If for instance, you start reading the book in October – as I did – it’s completely acceptable and much more logical to start your journey through the year with the chapter on October. In fact, that had been the first part I looked at. There I’d read how the author, within the context of the theme of this month: ‘Elders and the Dead’, proposed to pay attention to one’s ‘ancestors’ in the sense of ancestors of magical traditions, in this case, people who were born in October.2 She mentioned Arthur Edward Waite and Aleister Crowley… and therefore suggested honouring the ancestors by working with Tarot. This came as an amusingly pleasant surprise to me, for, coincidentally, concentrating on Tarot happened to be exactly what I was drawn to this month. Attuning oneself to the turning of the seasons and to the ways other people, or even other beings, relate or related to the seasons, means somehow being connected through time and space to those others, living and dead. It’s a meaningful experience, that indeed can express itself in funny little coincidences like this. I wouldn’t be surprised if other readers will find significant similarities as well in what they intuitively do throughout the year, and what is mentioned or hinted at in this book.

I consider this an enjoyable, interesting, and inspiring way to look at the turning of the seasons. Starza is clear about her sources, which should make it not too difficult to delve deeper into subjects you’d like to learn more about.


– A recording of the live book launch video, in which Lucya Starza talks about this book and how it came to be, on Facebook: Live Launch of Rounding the Wheel of the Year, or if you prefer, on YouTube: Rounding the Wheel of the Year

– Lucya Starza’s blog: A Bad Witch’s Blog. A Blog about Paganism, Witchcraft and the Day-to-Day Experiences of a London Witch


[1] Paying respects to Vesta is not restricted to January. In June, the Romans had a festival in her honour.

[2] In June, she combines Father’s Day with remembering “male ancestors of tradition, such as Gardner, Sanders, and Nichols” (who all were born in June).

Geplaatst in Boeken, English articles, Recensies | Getagged , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Review: Rounding the Wheel of the Year

Review: Toil & Trouble

Toil & Trouble. A women’s history of the occult
Lisa Kröger and Melanie R. Anderson
Quirk Books, 2022. 288 p. ISBN 978-1-68369-291-1. € 24,95

“Women have used the occult as a positive force, as a way for the disenfranchised to gain more agency in society.”
“Women have routinely been drawn to this tradition, in part because US society, with its Christian roots, has always placed the white male at the top of the patriarchal structure. In a way, women have always existed in occulted space. They were meant to be hidden; their role was one that existed behind the scenes, as caretaker of the family and keeper of the home. Their role was never intended to be public – that is, until the occult world told them that they could step forward and take control of their own destiny.”
“The occult does seem to be a form of rebellion.”

These phrases from the introduction set the stage. “The occult” means that what is hidden, and more in particular “the supernatural”. For many of the women portrayed it meant a way to make money or gain influence. Sometimes it may have been the only way, because other options were closed. Making a fortune by telling the fortune, and reaching political gain more or less unnoticed. For others it was their chance for rebellion and causing changes. Women and nonbinary people from Europe and the Unites States may have needed to hide in the past – ‘witch’ was in the past a dangerous word to be associated with. Nowadays on TikTok “the hashtag #witchtok garnered more than two billion views in 2019 and 2020”.

The book is divided into five sections:

1. Designing witches. Shaping the occult.
2. The spirits got to Washington. Politicizing the occult.
3. Ghosts and glory. Monetizing the occult.
4. Paranormal investigation. Challenging the occult.
5. 100% that witch. Embracing the occult.

A bibliography and an index are also included.

Meet Dion Fortune, Marie Laveau, Pamela Colman Smith, Helena Blavatsky, Margaret Murray and Doreen Valiente, Starhawk, Selena Fox, Carol P. Christ, Silver Ravenwolf; women from Salem then and now; the spiritual advisor of the Nancy and Ronald Reagan; Houdini’s psychic advisor; novelist Harriet E. Wilson; Helen Peters Nosworthy – “the woman who built ouija”; women from the spiritualist movement; the activist collective ‘WITCH’ that was formed in 1968; “the witches who hexed Trump”; women in the satanic scare period; Margaret St. Clair – “the writer who brought Wicca to science fiction”; Stormy Daniels – “porn star turned paranormal investigator”; Brandi Blackbear; and many others.

Into and in between their stories a fair amount of history has been woven, and Kröger and Anderson explain the sociological settings of the times. Very interesting!

Geplaatst in Boeken, English articles | Getagged , , , | Reacties uitgeschakeld voor Review: Toil & Trouble

Recensie: Schaduwdieren

Voorkant van het boek over Schaduwdieren, met een wolf die de lezer aankijkt vanuit een duister bos.

Schaduwdieren. Dieren die we vrezen helpen ons helen, transformeren en ontwaken
Dawn Baumann Brunke
A3-boeken
ISBN 978 94 91557 73 6
320 blz. € 27,50

Omschrijving A3-boeken: Eigenschappen die we niet in onszelf willen zien, projecteren we vaak op dieren. Dus zijn slangen kwaadaardig, spinnen eng, ratten vies, enzovoorts. Echter, dieren die we vrezen of niet leuk vinden, kunnen ons helpen onze schaduw te (h)erkennen: de gehate, verwaarloosde, veroordeelde en ontkende aspecten van onszelf. Als leraar en gids kunnen schaduwdieren ons helpen onze innerlijke krachten, vaardigheden en wijsheden die we zijn vergeten of hebben verloochend, terug te winnen.

Dierentolk Dawn Baumann Brunke onderzoekt de lessen van vele schaduwdieren. Aan bod komen zowel dieren die veel mensen als schaduwachtig zien, zoals slangen en vleermuizen, als dieren die slechts een kleine groep als schaduwachtig ziet, zoals honden, katten, vogels en paarden. Hoewel schaduwdieren ons in eerste instantie misschien angst inboezemen, bieden ze diepe heling en deskundige begeleiding en hulp. Brunke legt uit hoe schaduwdieren niet-onderzochte elementen van onze psyche vertegenwoordigen, van geheime angsten en onderdrukte emoties tot niet-erkende vooroordelen en weggestopte trauma’s. Geïnspireerd door dieren ontwikkelde ze dertien oefeningen die ons helpen de verloren en gewonde delen van onze psyche te vinden en beter te begrijpen.

Brunke presenteert een op dieren gebaseerde handleiding voor schaduwwerk en laat zien hoe schaduwdieren een beschermende, adviserende, uitdagende, aanmoedigende, inspirerende en steunende rol spelen tijdens het spirituele avontuur van verlichting, terwijl we wakker worden en ontdekken wie we werkelijk zijn.

Recensie Serotia Vors:

Op de cover staat: Schaduwdieren, dieren die we vrezen, kunnen ons helpen helen, transformeren en ontwaken.

Daar moest ik even over nadenken, want er zijn eigenlijk geen dieren die ik vrees, dus hoe zouden die ‘schaduwdieren’ mij dan moeten gaan helpen?

In het eerste gedeelte van het boek doet het mij persoonlijk denken aan krachtdieren of totemdieren, dieren die mij een boodschap komen brengen, of wat te vertellen hebben. Ik maak zelf het onderscheid tussen totemdieren, die dieren die bij mij horen als persoon, zoals de leeuw en wolf, en krachtdieren, die mijn pad kruisen en een boodschap hebben die op dat moment van toepassing is in mijn leven, voor lange of kortere tijd.

Wat is dan het verschil met een schaduwdier? Wat is een schaduwdier dan eigenlijk voor iets anders?
Ik kom er al lezend achter dat het voornamelijk met de schaduwkanten van onszelf te maken heeft. Dus niet specifiek wat ons als boodschap aangereikt wordt, maar een eigenschap die in ons huist, al dan niet gevoed door angst voor het dier zelf.
Dawn geeft in haar boek een aantal voorbeelden van schaduwdieren, of van groepen: zoals honden en wolven, katten en katachtigen en insecten.
Wat ik erg mooi en duidelijk vind om te lezen zijn de verbanden die zij legt, tussen het dier en zijn gedrag, en hoe wij onze onzekerheden of ongewenste eigenschappen projecteren op die dieren. Maar ook de mythische verhalen omtrent het dier, de verbinding met de Goden, de legendes over deze dieren.

Je krijgt een hoop achtergrondinformatie die de dieren helder en duidelijk maken. Er was voor mij herkenning in al die verhalen. Dat maakt dit boek completer dan de boeken die ik tot nu toe omtrent krachtdieren gelezen heb, ook al staan bijvoorbeeld een rat en een spin  daar ook in als leraar van bepaalde zaken, en vind ik ze hier ook – uitgebreider – terug. Bij de katachtigen spraken die verhalen mij erg aan; zoals over Sekhmet en Bastet. Niet om mijn angst, maar wel omdat ze staan voor zaken die binnen in mij leven. De mooie symboliekvergelijking met de tarotkaart de Hogepriesteres, als bewaker van de poort naar het onderbewuste. Waarbij ze via de kat ons aanmoedigt om te vertrouwen op ons instinct en vraagt om hulp om te zien in het duister (het verborgene), en om onze eigen diepe wijsheid te ervaren.
En zo brengt ieder schaduwdier een wijsheid naar boven, als je het naar het licht wilt tillen, als je de moeite doet om het dier te doorgronden in hetgeen hij doet of hoe hij beweegt.
Leuk natuurlijk deze wijsheden en kijken naar jezelf op deze manier, maar wat moet en kan je ermee? In dit geval geeft Dawn handvatten om ermee aan de slag te gaan. Ze stelt vragen en geeft wat opdrachten waardoor je wat dieper in je ‘zijn’ kan graven naar die schaduwkanten van jezelf. Ik vind dat ze dat op een eenvoudige manier duidelijk weet te maken en je laat werken aan dat stuk van jezelf. Geen oordelen of veroordelen, gewoon fijn zelf aan de slag door op een eerlijke manier te kijken naar jouw schaduw(dieren).

Het laatste hoofdstuk gaat over het gevaarlijkste dier van allemaal: de mens. Ja, daar kunnen we ademloos naar kijken en over filosoferen, want wat we van die schaduwen allemaal in onszelf terugvinden is een studie op zich, denk ik. Kortom, een heel duidelijk geschreven boek, waarin we via de dieren uitgedaagd worden om naar onszelf te kijken en te ontdekken wie we werkelijk zijn!

Geplaatst in Boeken, Recensies | Getagged , , | Reacties uitgeschakeld voor Recensie: Schaduwdieren

Review: Chaos Monk – Bringing Magical Creativity to the New Monastic Path

Chaos Monk – Bringing Magical Creativity to the New Monastic Path
Steve Dee
Published Summer Solstice 2022, by The Universe Machine, NORWICH, UK.

ISBN 978-1-7398688-2-6

Cover of the book Chaos Monk.

Steve Dee is not new to readers of Wiccan Rede Online. I reviewed a couple of books authored by Steve, and one in collaboration with Julian Vayne. See references for more details

I also interviewed him and Julian in 2016.

I was impressed with Steve’s approach combining classic IOT / Illuminates of Thanateros practice with mindfulness, Jungian psychology and other magical systems. I was more than curious to see his latest work Chaos Monk. I have not been disappointed.

As ever, Steve manages to weave information and inspiration seamlessly. In section 1, which he calls ‘Theoreticum’, he discusses Monasticism. He reminds us that the word is of Greek origin monos meaning ‘singular’ or ‘alone’. Monasticism is usually religious, but it can be used to describe any mode of living that’s either solitary or within a community that is isolated. In today’s world, one can be isolated – and certainly, the COVID period illustrated this – and still be part of an online community.

Expanding on the practices Steve talked about in ‘Chaos Craft’ he now delves much deeper. Via several exercises & techniques, he helps us to become equipped as a Monk, in the classic sense. From ‘Sculpting a Monastic Altar’ to ‘Spiritual Formation: Walking the Spiral of Change’.

Section 2: Practicum. To acquire greater knowledge and experience Steve presents several traditions and workings, from the practises of the Golden Dawn to The Abra Melin Working from The Chaos Buddha to Divine Reading (e.g. Principia Discordia, Bhagavad Gita, The Gospel of Thomas). Whatever path you choose, it’s your mystery being revealed, it’s your pilgrimage.

Whatever the destination particular to our chosen religious or magical path, the Pilgrimage represents a very physical expression of our devotion and longings. We are no longer armchair aspirants, rather our internal journey in pursuit of meaning is gaining a very physical and spatial expression. Whether undertaken independently or with the support of others, we are acknowledging that staying put is not enough, we need to hit the road.

Many years ago I called ‘Wicca – the religion of self-expression’ – I guess I was a latent ‘Chaos Monk’ 😀

Highly recommended.

References:

Review: A Gnostic’s Progress

Review: Chaos Craft

Interview with Julian Vayne & Steve Dee – part 1 and part 2.

Geplaatst in Boeken, English articles, Recensies | Getagged , , , | Reacties uitgeschakeld voor Review: Chaos Monk – Bringing Magical Creativity to the New Monastic Path