Volle maan van de overstroming 2017

Geplaatst op 18 februari, 2018 door Loes

Imbolc 2018

Op 2 januari 2018 tijdens de volle maan van de Reebok kreeg ik van B8 de boodschap, “Even Niets”. Dus geen verslag van deze wandeling en een verlate Wiccan Rede bewerking 🙂 Mijn vakantie is geheel opgeslokt door een interne verhuizing. De lekkage op kerstavond deed daar een schepje bovenop! We hebben de heerlijke zonnige achterkamer met dakterras nu verkozen tot slaapkamer en zijn nu druk (vooral manlief) met het klaarmaken van de coachingsruimte aan de voorkant van het huis. De kinderen zijn nu definitief beiden het huis uit en we mogen het huis dan ook helemaal zelf inrichten zoals wij dat willen. Dus dat ‘even niets’ is ook maar betrekkelijk.

Ik heb net gewandeld, het is koud! Koud maar ook helder. Na weken grijs en druilerig is dit een verademing. De zon liet zich wat waterig door de sluierbewolking zien. Met mijn hartslagmeter om lekker op 107 BPM 1,5 uur flink doorgestapt. Op vetverbrandingsmodus dus 🙂 Ik ben wat aangekomen met de feestdagen en nu, begin januari, ga ik weer terug naar normaal, geen toegevoegde suikers meer en geen te volle borden bij het avondeten. Ook ga ik nu rond 21.00 naar bed. De laatste maanden steeds vaker last met inslapen… men zegt de leeftijd… zucht. Maar als ik er drie uur eerder in lig, dan kan ik uren wakker liggen zonder geradbraakt op te staan, en de druk om te moeten slapen is dan ook weg. Gister eigenlijk vrij vlot in slaap gevallen, wie weet.

Als ik zo mijn verslag van vorig jaar teruglees, ben ik nog niet veel verder gekomen 🙂 Ik heb me in 2017 eerst maar gericht op het weer ‘gezond’ maken van de Groene Groep. Na twee jaar opleiding is aandacht voor het een en ander zeer gewenst gebleken. De boel staat nu weer goed op de rails.

Afgelopen jaar heb ik me ook aangemeld als kandidaat-gemeenteraadslid in Zwolle. Ik sta in maart op de kieslijst en probeer zoveel mogelijk mee te doen met acties en vergaderingen. Alleen zijn de acties vaak op zaterdag… als ik in een wilg zit om te knotten. En de vergaderingen zijn ‘s avonds, als ik op één oor lig. Maar op 2 januari kon ik wel meedoen met de vuurwerkafvalopruimactie (wat een gaaf galgje-woord!) in Zwolle. Een knijpertje naar mijn hand natuurlijk!

Tijdens het knotten afgelopen zaterdag een mooi begrijpmoment gehad. De wilg… mijn lievelingsboom, wordt ook weleens de heksenboom genoemd. De barst van de wilg bindt de es en de berk samen tot een bezem. En haar stand bij het water, verbindt land en water. Maar wat mij ter ore kwam afgelopen zaterdag wil ik delen. Het hout van de wilg wordt in oude molens gebruikt als remblokken… waarom? Omdat ze brandremmend zijn… hoe heet ze ook worden, ze zullen niet spontaan branden en zeker niet doorbranden! Nou dat ondervond ik bij het aanmaken en onderhouden van het vuur bij de nieuwjaarsknotborrel. Na een goed brandend vuur werd mij door de eigenaar van het landgoed hout gewezen dat ik mocht gebruiken voor het vuur… twee gigantische stukken knotwilg. Maar wat ik ook deed, ze wilden niet lekker fikken 🙁 waarop iemand mij het verhaal van de remblokken vertelde. En nu begrijp ik ook waarom het een heksenboom is… ze wil niet branden! Als je als heks op de brandstapel kwam… behoorde je niet te branden! Je onschuld werd bewezen als je verbrandde, net als met de drijftest 🙁 En de wilg is ook de boom die aspirine leverde… de stof die de hitte uit het lijf weert. De wilg is dus op vele vlakken een boom die de hitte weert dan wel afremt. Zo leuk om het verband in deze te zien.

Zondag word ik 57 jaar, de leeftijd die ik als kind mijn top vond… hierna was het voorbij. Ik dacht nooit ouder te worden dan 57, ik ben heel benieuwd of ik er volgend jaar nog ben. Ik heb me voorgenomen om een knalfuif te geven als ik 58 word 🙂

2017 Volle maan van de Overstroming

Thema: Welk oud patroon is zo oud geworden dat je het niet meer ziet?

Indiaans sjamanisme: Zij die de wijsheid bewaart

Zaterdag 11 februari, lekker aan het scrabbelen met manlief. Hij heeft vanochtend geknot en ik ben gaan sporten. Ik zou eigenlijk met mijn vader van 84 naar Amstelveen rijden en ‘s avonds een hapje doen in Utrecht bij mijn zoon, die we het weekend ervoor hebben verhuisd. Maar code oranje heeft dat uitje in het water laten vallen, bevroren water wel te verstaan. De kans op ijzel doet ons besluiten thuis te blijven. Dus nu, na gedane arbeid en sport, gezellig aan de scrabble.

Na twee potjes krijg ik opeens een ingeving, wanneer is het eigenlijk volle maan? Door de bewolkte, grijze dagen ben ik even de maan kwijt 🙂 Ik pak mijn agenda en zie dat het juist vandaag volle maan is! Het is spekglad buiten, ik zal dus over glad ijs moeten.

Het is Imbolc, de zaden onder de grond vullen zich met water en maken zich gereed voor hun groei. Ergens voel ik me ook zo, ik heb mijn diploma ‘Vital Life Coaching’ vorige week in ontvangst mogen nemen. Ik heb me gevuld met kennis en ervaring. Het wordt langzaamaan tijd om te gaan ontspruiten. Maar het is allemaal zo nieuw voor me, een eigen praktijk, mezelf profileren als coach. Voel ik me goed genoeg om mezelf zo aan te bieden aan de wereld?

De naam van deze maan ‘Overstroming’ verwijst naar het buiten z’n oevers treden van rivieren, zodat de aarde weer vruchtbaar gemaakt wordt. Maar het kan ook verdrinken zijn, als de overstroming te heftig is. Het water laat zien dat uit je bedding komen vruchtbaar kan zijn. Zo ook geldt dat voor ons: als we uit onze comfortzone komen kán dat vruchtbaar zijn. Maar je kan ook verzuipen! Zaak dus om te kunnen zwemmen 🙂 Om de nieuwe situatie te kunnen handelen. Ik ga hier eens goed voor zitten 🙂 Het wordt tijd voor me om stappen te gaan maken… Kamer van Koophandel bijvoorbeeld. Een naam voor de praktijk of gewoon mijn eigen naam? Al vele goede namen zijn de afgelopen maanden voorbij gekomen… wat is er mis met mijn eigen naam? Dat is toch wat ik ‘verkoop’.

Lantaarnpaal schijnt boven gladde weg

19.30 na het eten direct maar aan de wandel. Het is potdicht buiten, geen maan te zien. En dat terwijl er een maansverduistering is 🙁 Er staat een flinke wind die het nog wat kouder maakt dan het al is. De straten en paden zijn glad, dus de hazelaarstaf tikt vandaag weer mee op mijn stappen. Als ik naast het pad loop, in de oude sneeuw, dan gaat het wel. Er zijn ook hele stukken goed te bewandelen, de wind heeft hier alle vocht weggeblazen. Het is stil op straat en in het buitengebied. Alleen de ganzen laten van zich horen. En natuurlijk de smientjes, ze zijn er nog. Deze wintergasten strijken altijd neer op de plas (met eilandje) achter ons huis. Het lijkt wel of ze het grote vogelboek hebben gelezen. In mijn boek staat dat ze graag op plassen met eilandjes overwinteren. Deze piepende badeendjes zijn er opeens en net zo plotseling zijn ze ook weer weg.

Bij de plas woont ook een schapendoes, zo’n leuke wit-grijze langharige hond. Vanavond zit hij in z’n uppie in de sneeuw, geen baasje te zien. Soms laat hij zijn baasje uit maar meestal wandelt hij alleen, net als ik 🙂 Ik probeer nog een gesprek aan te knopen maar vandaag is hij teveel in beslag genomen door de sneeuw. Hij hapt en likt in de sneeuw en heeft geen oog voor mij. Nu achteraf weet ik dat hij verzot is op sneeuw, dat bleek ook wel.

Ik glibber het pad en de brug over en beland eindelijk op het asfalt. Hier zijn stukken goed begaanbaar, maar ook hele stukken absoluut niet. Ik blijf dus maar zoveel mogelijk naast de weg lopen, anders ben ik zo’n asfalt-staarder. De lucht is fris en heeft weinig tot geen geur, het voorjaar lijkt nog ver weg. Maar niets is minder waar! Van de week heb ik de eerste foto’s genomen van de trolletjes en minuscule bloemetjes van de hazelaar. Op de één of andere manier zijn dat altijd mijn eerste Imbolc-foto’s. Over een paar weken staan de voorjaarsbloeiers massaal te pronken met hun kelken en vliegen de hommels af en aan… hope so! Vorig jaar heb ik de hommels erg gemist 🙁

Als ik bij B8 aangekomen ben en overdenk dat ik van de week, toen ik even bij ‘m was, “Speurneus” kreeg, schiet ik nog in de lach 🙂 Ik was toen op zoek naar de rode bekerzwammen, die helaas onder de sneeuw bedolven waren. Een enkele vond ik terug en die was gevuld met sneeuwkristallen, een echte ijscoupe! Ik had echt een speurneus nodig om ze te vinden.

Nu krijg ik van B8 “Zeur”. Ik heb nog geen idee wat ik daarmee moet, wat dit mij te vertellen heeft.

zeur (zn):
drein, klepzeiker, teemkous, zaag, zageman, zager, zanik, zeikerd, zemelknoper, zeurkous, zeurpiet, zever, zeveraar , drein, geitenbreier,zeikerd, zemel, zeurkous, zeurpiet, Beuzeling, Doordrammer, Drammer, Drein, Druiloor, Erwtenteller, Femelaar, Femelgat, Femelkous, Geitenbreier, Iemand die op alles een aanmerking heeft, Kieskauwer, Klooier, Kniesoor, Knorrepot, Leuterkous, Seibelaar, Sikkeneurig mens, Teem, Teemkous, Temer, Teutkous, Vervelend iemand, Vervelend mens, Vervelend persoon, Wauwelaar, Zageman, Zanik, Zaniker, Zanikpot, Zeikerd, Zemel, Zemelaar, Zemelknoop, Zemelknoopster, Zeurkous, Zeurpiet, Zever, Zeveraar

Meer dan mooie woorden voor scrabble zie ik niet zo. Zeur ik zo erg? Zo zie ik mezelf niet. Ik hoor mezelf wel geregeld zeggen dat ik het moeilijk vind om een eigen praktijk op te starten. Ik kan niet minder gaan werken omdat ik momenteel kostwinner ben. Toch zal het er binnenkort van komen, het borrelt binnen in me 🙂 Echt zo’n Imbolc-gevoel, het is groeiende. Ik trek er maar even een dilemmakaartje op, een ‘Ja-maar kaart’ en er willen twee kaarten getrokken worden, ik laat de computer beslissen. “Ja, maar alleen als je geduld hebt”. Ik mag er dus tijd voor uittrekken. Het borrelen hoort erbij. Ik wil me graag zo profileren dat ik net even anders ben dan …, ik wil ook graag een bepaalde visie op het leven doorgeven. Iets waar je heel je leven wat aan hebt. Iets wat rust en vertrouwen geeft. Ik vind bijvoorbeeld de cyclische tijdsbeleving zoveel mooier dan de lineaire. In de hele natuur zie je deze cirkel van het leven terugkomen.

“Een gemeenschappelijke opvatting die in alle spiritualiteit te vinden is is het holisme. Holisme is een levensovertuiging waarbij de essentie is dat alles onlosmakelijk met elkaar verbonden is. Een holist ziet zichzelf voortdurend als deel van het geheel en beschouwt de ander (mens, dier, plant of voorwerp) als de andere ik. De holist ziet verscheidenheid als een illusie, gecreëerd door het denken. Door de verbondenheid tussen alles in het holisme ontstaat er ook een bepaald beeld over gebeurtenissen in het leven. Mensen zijn geneigd om te denken dat alles met een reden gebeurt. Daarbij gaat dit vaak gepaard met bepaalde gedachten over de tijdgeest; een bepaalde gebeurtenis past binnen een bepaald verwachtingspatroon over het verloop van de geschiedenis van de aarde, mensheid of het universum. Het is deze eigenschap die ervoor zorgt dat spiritualiteit gekenmerkt wordt door een cyclische tijdsbeleving. Waar het Westers denken voornamelijk gebaseerd is op een lineaire tijdsbeleving, waarbij het marktmechanisme alsmaar zoekt naar vooruitgang in de samenleving, is de cyclische tijdsbeleving meer gericht op het herstellen van een oertoestand.”

Bastiaans, P.L.T.
(2010) Faculty of Humanities Theses
(Bachelor thesis)

Wat sluit dit mooi aan bij mijn holistische opleiding 🙂 Het meebewegen met de seizoenen en weten dat je alle kansen krijgt om te groeien. Ieder jaar kan je binnen een thema weer een stukje groeien of misschien wel een groeispurt doormaken. Denk aan de jaarringen van een boom. In de natuur is niets lineair… zelfs de horizon is rond, alleen zien we dat niet door onze beperkte visie. Een boom groeit wel recht omhoog, maar is nergens zonder zijn jaarringen 🙂 Zo is het met ons mensen ook, we komen wel vooruit in het leven… maar groeien in cirkels. Als je dit weet, weet je ook dat je steeds de kans krijgt om te groeien. Er gaan geen kansen voorgoed voorbij, je groeit alleen wat minder hard op dat thema. Waarschijnlijk is een ander thema ‘hier en nu’ belangrijker voor je. En dit dient zich vanzelf aan, daar mag je op vertrouwen. Elk seizoen en elke maan heeft een thema, als je je daar bewust van wordt, geeft dat vertrouwen en rust. Lijkt me mooi om dit over te brengen. Een betere stressreductie is er niet 🙂

http://www.orakels.net/orakelkaarten/trillingsenergie/18 De giechelfactor… Grappig 🙂 Past me zeker! Laat ik dit maar even door trillen! Binnenkort de eerste opdracht als groentjes… poseren bij Artez. Jongelui gaan ons tekenen en schilderen.

http://www.orakels.net/orakelkaarten/de-geheimtaal-van-kleuren/10 Klinkt goed. Doordrongen worden van mijn passie… die zit toch heel diep in mijn groene karakter 🙂

Maar al deze mijmeringen brengen mij niet dichter bij het begrijpen van de ‘zeur’ die ik kreeg. Misschien moet ik niet zeuren, of ben ik een zeur omdat ik teveel van mezelf eis, op dit moment. Ik mag mezelf wel wat tijd en ruimte gunnen om zaken goed te bevoelen en te overdenken. Met mijn werk en de groene stichting heb ik best wat om handen, wat ook aandacht nodig heeft.

De volgende tekst zag ik net weer voor me hangen……

Zelfliefde 

Toen ik mezelf begon lief te hebben
kon ik zien dat emotionele pijn en lijden alleen waarschuwingen zijn,
dat ik niet mijn eigen waarheid leef
nu weet ik dat is AUTHENTICITEIT

Toen ik mezelf begon lief te hebben, …
begreep ik hoezeer het iemand kan beledigen
als ik probeer mijn verlangen bij hem door te drukken
zelfs als ik wist dat de tijd er niet rijp voor was en de persoon er niet klaar voor was
en zelfs als ikzelf die persoon was
nu weet ik dat is RESPECT

Toen ik mezelf begon lief te hebben,
ben ik gestopt met het verlangen naar een ander leven
en kon ik zien dat alles rondom mij een uitnodiging is om te groeien
nu weet ik dat is RIJPHEID

Toen ik mezelf begon lief te hebben,
begreep ik dat ik altijd en bij elke gelegenheid
op het juiste moment en op de juiste plaats ben,
en dat alles wat er gebeurt is, juist is
vanaf dat moment was ik rustig
nu weet ik dat is VERTROUWEN

Toen ik mezelf begon lief te hebben,
heb ik me bevrijd van alles wat niet gezond voor me is
voedsel, mensen, dingen, situaties
en vooral wat me naar beneden haalde, weg van mijzelf
aanvankelijk noemde ik het “gezond egoïsme”
maar nu weet ik dat is LIEFDE VOOR JEZELF

Toen ik mezelf begon lief te hebben,
stopte ik met proberen gelijk te hebben
en sindsdien had ik minder vaak ongelijk
vandaag heb ik ontdekt dat is BESCHEIDENHEID

Toen ik mezelf begon lief te hebben
herkende ik dat mijn denken me kan verstoren en me ziek kan maken
maar als ik verbinding maak met mijn hart, wordt mijn denken een waardevolle bondgenoot
vandaag noem ik die verbinding WIJSHEID VAN HET HART

We hoeven niet bang te zijn voor verdere discussies, conflicten
en problemen met onszelf en anderen
want zelfs sterren botsen soms op elkaar
en daaruit ontstaan nieuwe werelden
vandaag weet ik dat is LEVEN

Charlie Chaplin, 1959 ♥

Deze tekst hangt al jaren voor mijn neus op ons toilet, ik mag er weleens naar gaan leven. Vooral de strofe over respect, rijpheid en vertrouwen.

Wat een opmerking van een boom al teweeg kan brengen 🙂 Ik heb er in ieder geval wel naar geluisterd en op gereflecteerd. Dat is altijd zo mooi van zaken die ik in eerste instantie niet begrijp. Die nodigen uit tot reflecteren.

Het thema van de volle maan van de overstroming is het onder ogen durven komen van mijn blinde vlek: een patroon dat zo ‘oud’ is dat het een stuk van mezelf is geworden. Zou dat ‘mezelf tegenhouden om te groeien’ zijn? Of juist ‘mezelf op de nek zitten om meer op mijn schouders te nemen dan goed voor me is’? Ga ik weer mee in dat patroon als ik mezelf maan om rustig aan te doen? Of verwacht ik van mezelf dat ik een eigen praktijk begin ook al is dat gedeeltelijk afscheid nemen van een leventje dat mij nu goed afgaat, geen stress geeft en ruimte biedt aan leut en plezier. Ben ik bang om dat te verliezen en meer stress te krijgen? Ben ik bang om energie te steken in iets dat misschien geen kans heeft om te slagen? Gister kreeg ik opeens glitters in mijn zicht (zo’n aankondiging van migraine, wat ik gelukkig dan niet krijg, alleen de feestverlichting). Net nadat ik het over het opstarten van mijn eigen praktijk had gehad. Toen ik dat kon plaatsen en weer losliet waren de schitteringen na een half uur opeens weer weg. Het geeft mij dus wel stress… wat ga ik hiermee doen? Voorlopig laat ik het borrelen en let ik op dit soort seintjes… respect voor mijn eigen tempo en wensen.

Als ik van B8 vandaan stap, heb ik niet de behoefte om een lange wandeling te maken. De maan laat zich in geen velden of wegen zien. Zelfs geen lichte plek in het wolkendek… is ook moeilijk met een verduistering. Ik besluit dan ook om de korte weg door het bos te nemen. Langs de parkeerplaats die ik gewoonlijk mijd omdat het een homo-ontmoetingsplek en dealplek is… en dan vooral het laatste, ik wil niet op het verkeerde moment op de verkeerde plek zijn. En de eerste groep krijgt van mij alle privacy 🙂 Ik verwacht echt geen bezoek deze avond en juist als ik er loop komt er een auto aangereden. De koplampen schijnen me recht in het gezicht, door de bomen heen. Ik blijf maar even in het verlengde van een boom staan totdat de lampen wegdraaien. Na deze auto komt er nog een auto… echt hè. Na korte tijd vertrekken ze beide weer… dealtje dus.

Als ik bovenaan de dijk ben komt er nog een en auto aan, de dierenambulance. Die rijdt mij voorbij en verdwijnt richting haventje, vreemd… zo in het donker. Wat voor melding zou dat geweest zijn? Na korte tijd komt die ook weer voorbij gereden. De bestuurder is vast niet in het bos wezen zoeken, zou ik ook niet doen!

Ik wil eigenlijk zo snel mogelijk weer naar huis en verder met scrabbelen. Sinds de kinderen de deur uit zijn, spelen we geregeld een spelletje, gezellig! We hebben het goed zo met z’n tweeën, geen leeg-nestgevoel. De kinderen hebben het goed met hun eigen leven en zo af en toe zien we ze. Twintigers hebben het gewoon heel druk met hun eigen leven. Misschien als ze ouder worden en eventueel kinderen krijgen trekt het ouderlijk huis weer wat meer aan.

Ik glibber dan ook over de weg, de brug en het platgelopen schelpenpad weer terug naar huis. Ik heb me op glad ijs begeven… misschien moet ik dat eens vaker doen. Nu ben ik ook niet op m’n gat gegaan, misschien gaat dat voor mijn eigen praktijk ook op 🙂

Doet me nu opeens denken aan de eerste scrabble-legging van dit jaar (tijdens oud-en-nieuw). Ik heb er een foto van gemaakt. “Hint; minder erg zeiken en zeuren, meer doen!” Alleen het woordje ‘en’ lag er niet… de rest wel.

Liefs, Loes

scrabble-bord met woorden uit het artikel

Deze oud-en-nieuw lagen we om 00.10 in bed, en onze gast om 23.30, we worden oud 🙂 Te moe van de interne verhuizing en al het opruimen, soppen en verven.

Waar ik weer een paar maanden op kan teren zijn de lieve woorden van mijn zoon. Hij stuurde mij vlak na nieuw jaar een smsje, zo’n één die je liefst inlijst.

“Ik vertel net een klasgenoot over jou en besef me opeens wat een geluk ik heb met een moeder zoals jij. We luisteren nu Rapalje. Sorry dat ik soms zo kut tegen je doe. Mooiste vrouw van de wereld! Kus”. Ze zeggen weleens dat als de kinderen de 25 passeren ze zich pas realiseren wat hun ouders voor hen betekenen. Ik mocht dit op een tegeltje zetten van hem… eens kijken of mij dat gaat lukken. Kan ik er zo af en toe eens naar kijken als ik aan mezelf twijfel 🙂 Wat was het thema ook alweer “Zij die wijsheid bewaart”. Laat ik dit maar goed bewaren!

De storm van 18 januari 2018 is gaan liggen, code ROOD is voorbij. En mijn verslag is klaar… toch wel fijn, zo’n middagje thuis.

 

Geplaatst in Volle Maan Wandelingen | Getagged , | Reacties uitgeschakeld voor Volle maan van de overstroming 2017

URI New Year Reception – January 20, 2018

Geplaatst op 18 februari, 2018 door Redactie

UNITED RELIGIONS INITIATIVE, NETHERLANDS 

“Strength for today, happiness for the future” URI New Year Reception, Hofkerk, Amsterdam, Netherlands, January 20, 2018

 

Lees de Nederlandse versie

 
From left to right: The new Chairman Hanna Mitra Rambaran, the former Chairman Ari van Buuren, the former General Secretary Bart ten Broek, the new General Secretary Morgana Sythove. (Photo URI 2018)

The parish hall of the Hofkerk in Amsterdam was more than filled on Saturday January 20, 2018. This year, the New Year’s reception of United Religions Initiative (URI) Netherlands had a special touch. Not only did the Master of Ceremony and Chairman of URI Europe, Duncan Wielzen, introduce the book ‘Interfaith Education for All’, which is a part of an ongoing URI Project that was launched in October 2017. Also, the Chairman of URI Netherlands Ari van Buuren and the General Secretary Bart ten Broek stepped down after many years of work. At the occasion, they shared some of the outstanding highlights they experienced in their work for URI. They also presented the new Chairman Hanna Mitra Rambaran and the new General Secretary Morgana Sythove, and handed the baton over to them. The meeting concluded with a festive and inspiring reception.

 
Gustave Moreau 1826 – 1898 Jacob and the Angel 1878

The former Chairman Ari van Buuren explained the Dutch play of words ‘zegen vieren, in plaats van zegevieren’. “It is better to celebrate a blessing than to triumph over another.” Where ‘zegen’ means “blessing”, ‘vieren’ “to celebrate” and ‘zegevieren’ “to celebrate victory”, or, “to celebrate triumph, to prevail, to win”.  Van Buuren referred to the encounter of ‘Jacob and the Angel’ in Genesis 32,22-32; if an angel it was (Hosea), or a man (Genesis), or a god. Jacob fought all night with his mysterious opponent and could not master him or her. As day broke, Jacob pleaded: “I will not let you go unless you bless me.” Van Buuren concluded, that at the base spiritual capital is paid in little coins in small encounters.  In another encounter at a workshop in Berlin, he participated in an exercise. They were asked: “whoever offended, belittled, or insulted you in a religious context?” Then the question was reversed: ”whoever did I offend, belittle or insult in a religious context?” The ensuing discussion was extremely enlightening, but the most moving moment was when a Palestinian woman and Jewish woman exchanged their experiences. Both were mothers and had lost family to the respective armies. How moving it was then to see both women embrace each other in acceptance. The goal is, to come together, to meet at the ground level, like the Interreligious Study Group for Dreams. URI works bottom-up, not top-down.

The former General Secretary Bart ten Broek invited the audience, “don’t judge, lest ye be judged” (Mt 7,1). Religion obviously is important to many. URI works as a bridging opportunity to connect across pitfalls.” In English, URI can also be read as “U, R, I”: you are I. Ten Broek described his experiences as an educator, bringing children of different faiths together at school and the challenges he encountered not only educating the children, but the parents too.

The new chairwoman Hanna Mitra Rambaran pointed out, that to build up “strength for today and happiness for the future”, there is still a lot of work to do in the Netherlands. Of which one of the points of attention may be, that the Dutch are not as tolerant as many like to think, as suggested by the new General Secretary Morgana Sythove, herself of British origin, who has lived and worked in the Netherlands for several decades.

 
Anthropologist Sabine Susan Wong: “Patriarchy is a source of cruelty.”

(Photo Kalab 2018)

Anthropologist Sabine Susan Wong challenged “patriarchy as a source of cruelty, against which many women won’t dare to speak up. If she does, it may be a micro revolution against a culture of cruelty.” To transform a culture of cruelty into a culture of peace, Wong proposed to “embrace the other, accept her, inclusively her needs, or his.”

Translated into ecological terms, it requires us to feed on renewable energy sources, instead on fossil fuels. To achieve peace in any area, religion and spirituality are ‘rich medicines’, to strengthen us and to bring us together. Also the Dali Lama referred to religion as medicine, yet also warned, that no medicine cures every illness. In etymological terms, religion refers to “connect, carefulness, reading a text anew”. Small, loving actions recreate peace, whereby it is crucial, to look not only on to one’s own group, but also to the group of the other, remarked Wong. The speaker continued, that people suffering from depression may stare into the eye of darkness. The demon Mara afflicted Buddha until the end of his life. If we view this as Gautama’s burn out, it tells us also, that he did not give up. Unfortunately, psychologic pain too often gets medicalised instead of being seen as a result of the culture of cruelty. People that are not heard, often have the most precious insights; but, they disturb the culture of cruelty. The goal is, that the seeds of pain will no longer poison our children. We can strive for this and achieve this, by feeling that we are connected with all.

Someone from the audience called for a university chair for URI. The speakers recalled the remarkable change at the ‘Vrije Universiteit’ in Amsterdam, from the former policy of Abraham Kuyper (1837 – 1920) to a now intercultural and interreligious curriculum. They also pointed to R. R. Gazevoort’s interreligious education model. Who knows what changes 2018 will bring?

Lively discussions and networking followed the more formal part of the afternoon. It also happened, when I left the parish hall, that I saw Duncan Wielzen hug Morgana goodbye the Dutch way. Spontaneously I thought, ‘pastor hugs pagan’, and felt, I saw a glimpse of a world to come.

Franz Kalab, Amsterdam, Saturday, 27 January 2018

mailto:franzkalab@hotmail.com

For more information please e-mail to: mailto:info@religions.nl

For News from URI Netherlands visit http://unitedreligions.nl/nieuws 

Geplaatst in Artikelen, English articles | Getagged , | Reacties uitgeschakeld voor URI New Year Reception – January 20, 2018

Dubbelrecensie: ‘Zoektocht naar het paradijs’ en ‘De beer en de nachtegaal’

Geplaatst op 18 februari, 2018 door Jana

Voorkant van het boek van Katherine Arden

De beer en de nachtegaal
Katherine Arden
Luitingh-Sijthoff, 2017. 352 p. ISBN 978-90-245-7795-8. € 19,99
Oorspronkelijk: The Bear and the Nightingale

Voorkant van het boek van Arita Baaijens

Zoektocht naar het paradijs
Arita Baaijens
Atlas Contact, 2016. 319 p. ISBN 978-90-450-2977-1. € 15,-

Op het eerste gezicht hebben deze boeken weinig gemeen, alleen dat ze beide worden aangeprezen in een artikel over de ‘Maand van de Spiritualiteit’ 2018. Het ene is fictie, “een duister en magisch sprookje voor volwassenen”, en speelt in een niet nader genoemde tijd in een land dat nog geen natie was, ‘het land van de Roes’. Het andere is het verslag van een recente expeditie naar een gebergte dat in vier landen ligt, en per locatie wordt vaak de exacte GPS-positie weergegeven. Een van die landen is Rusland.

Een roman beschrijven heeft z’n beperkingen. Je kunt moeilijk de plot weggeven. Het fijnste leest het als je in het verhaal duikt en je mee laat slepen door de vertelling. Dat gaat bij ‘De beer en de nachtegaal’ vanzelf. Zeker als je altijd al van sprookjes hield, en je hoeft niet al bekend te zijn met Russische sprookjes om van het verhaal te kunnen genieten. Houd je van geschiedenis dan zit je ook goed met dit boek. Katherine Arden veroorlooft zich wel een enkele vrijheid, maar is goed op de hoogte van de historie van wat nu Rusland is, en doet recht aan de historische werkelijkheid in de veertiende eeuw. En waar ze afwijkt, verantwoordt ze dat aan het einde van het boek. Daar staat ook een verklarende woordenlijst. Goed om te weten voor wie de aankondiging op de achterkant van de titelpagina gemist heeft. En handig voor wie al die Russische termen niet uit elkaar kan houden, of voor wie bijvoorbeeld niet begrijpt hoe mensen op de kachel kunnen slapen.

Wat ik wel graag wil zeggen over dit boek, is dat de natuurgeesten een belangrijke rol spelen, net als de geesten van huis en erf. Die laatsten houd je te vriend door ze melk en brood te schenken, waarmee je hun aanwezigheid erkent en waarvoor zij je belonen door je te beschermen. De geesten van bos en water zijn niet per definitie goed voor de mens, maar je kunt een relatie met ze opbouwen. Ook van hen is het welzijn van het land afhankelijk. In een omgeving waarin de winter veel langer duurt dan het seizoen waarin landbouw mogelijk is, en waar dorpen ver verspreid liggen en wolven voorkomen, is dat belangrijk. Reizen gaat hier te paard over bevroren rivieren of, in de zomer, over smalle paden.

En daar komt de relatie met het boek van Arita Baaijens. Zij is eerder in Siberië geweest, met name in Toeva, en wil nu de Altaj gaan verkennen. Ook in dit gebergte zijn de winters lang en het landbouwseizoen kort, en het is hier nog steeds belangrijk om de natuurgeesten te vriend te houden, bijvoorbeeld door het offeren van melk, het knopen van linten en het – gemeend – uitspreken van de juiste teksten. Ook hier reist men te paard. Baaijens is wetenschapster, maar is geïntrigeerd door het geloof van lokale bewoners in de heilige natuur en vraagt zich af hoe landschap en geest elkaar beïnvloeden. Ze probeert dit letterlijk in kaart te brengen. Tevoren heeft ze wel een aantal plaatsen bepaald die ze wil bezoeken, bijvoorbeeld waar kunstschatten van de Scythen zijn opgegraven, of waar altaren te vinden zijn langs de weg. Soms zijn het geplande gebeurtenissen en soms onverwachte ontmoetingen die inzicht bieden.

Wat ik fijn vind aan dit boek, zijn de observaties van het landschap – en de planten die er groeien – en de beschrijvingen van hoe het leven eraan toe gaat in de bergen in Kazachstan, China, Mongolië en Rusland. Wat de betekenis van de ger/joert is voor de inwoners, en hoe je nomadenmuziek pas echt begrijpt als je weet dat het landschap erin wordt verklankt. De beschrijvingen van ontmoetingen met de alternatievelingen die hun toevlucht hebben gezocht in de Altaj, en hoe sjamanen niet altijd bereid zijn tot een ontmoeting.

Baaijens beschrijft de expeditie zelf, met topografische details en allerlei praktische problemen en frustraties, maar ook hoe haar stemming is en hoe die wordt beïnvloed door het landschap en de ontmoetingen. Op aparte pagina’s geeft ze inzichten weer die ze opdeed, en ze noemt een heleboel interessante boeken over ‘The sacred and the scientific’, ‘How forests think’, ‘Hunger Mountain, a field guide to mind and landscape’, ‘Shamans and elders’, ‘De glans van het echte’, ‘Het numineuze’. De uitgebreide literatuurlijst achterin doet me watertanden.

In een beschouwing over de rafelrand en over ‘geopoetry’ zegt ze (en naar mijn idee is dat de kern van het boek):

Poëzie laat veel wit tussen de woorden en in die ongedefinieerde ruimte mogen wetenschappers vrij speculeren over de meest onwaarschijnlijke theorieën, die soms nog waar blijken te zijn ook. In de schimmige zone is de grens tussen het bekende en het onbekende, tussen verstand en intuïtie nog fluïde, in potentie is alles daar mogelijk omdat niets vastligt. Rafelranden van de geest hebben hun equivalent in het natuurlijke landschap. Woestijnen, het Altajgebergte en het Oekokplateau zijn immense, lege landschappen die onbruikbaar lijken, maar juist door hun onbestemdheid uitermate geschikt zijn als vrije denkruimtes, waarin talen, culturen en ideeën samenkomen en elkaar bevruchten. (p. 223).

Een paar dingen die me opvielen wil ik nog uitlichten voor de lezers van Wiccan Rede Online. Verschillende mensen die Baaijens en gezelschap ontmoeten, geven commentaar op de richting van de expeditie, namelijk tegen de klok in. Dat vinden de Altajgoden niet leuk en vanwege die grove fout zullen ze de expeditie in bergpassen op noodweer trakteren, zegt een sjamaan. Het was beter geweest met de klok mee te reizen.

Op dag 92 zoekt het gezelschap een schuilplek voor de stortregen in een dorpje in het Russische deel van de Altaj. De gastvrouw zuivert eens per maand, bij wassende maan, met de kruidige rook van een takje jeneverbes haar woning. In de loop van de maand hopen zich namelijk negatieve krachten op in hoeken en kieren. Ze vraagt aan Arita hoe mensen in Nederland hun huis eigenlijk zuiveren. Een goede vraag. De meeste heksen zullen niet anders weten dan dat je dat doet met salie, de Amerikaanse, die bij ons niet groeit. (Baaijens heeft een heel ander antwoord).

Al met al is ‘Zoektocht naar het paradijs’ een boek dat ik zeker nog eens zal herlezen, en dat aanknopingspunten biedt voor nog veel meer onderzoek en reizen in de luie stoel.
Ook ‘De beer en de nachtegaal’ is het herlezen waard, en Katherine Arden is al bezig aan een vervolg: ‘Het meisje in de toren’.

 

Geplaatst in Boeken | Getagged , , , | Reacties uitgeschakeld voor Dubbelrecensie: ‘Zoektocht naar het paradijs’ en ‘De beer en de nachtegaal’

Is wicca het antwoord op de vraag?

Geplaatst op 18 februari, 2018 door Jana

Logo rubriek 'Gedachten' in Wiccan Rede Online Magazine

Wat was de vraag waarop wicca het antwoord was? En is wicca op dit moment het antwoord op de vraag die jij als zoekende, als beginner, hebt?

Wat maakte dat wicca ontstond? De vraag is niet zozeer uit welke elementen wicca is ontstaan, wat de geschiedenis ervan is. Daar hebben Ronald Hutton1 en Philip Heselton2 al uitgebreid onderzoek naar gedaan, en zie ook het artikel over vrijmetselarij en wicca in dit nummer. De vraag die ik hier stel is meer waaróm wicca is ontstaan. Waarom was er op een moment in de geschiedenis behoefte aan? Wat zochten mensen? Wat was de vraag waarop wicca het antwoord was? Misschien was de vraag niet bewust en werd die daarom niet concreet gesteld. Je kunt niet altijd formuleren wat je mist, maar herkent het wel als het aangeboden wordt. En een tweede vraag: is wicca het antwoord op wat jij zoekt, de lezer in 2018 die net hoort van wicca?

Sommige ontwikkelingen kun je pas achteraf verklaren, of zelfs maar zien. Terugkijkend zie je de grote lijnen. Er is niet altijd een duidelijke start te vinden van een beweging, niet een voortrekker aan te wijzen die het initiatief nam. De tijd was er blijkbaar rijp voor. Zoals de jaren 1960 ineens de tijd bleken te zijn van hippies en flower-power, maar ook van verzet tegen het gezag dat daarvoor als vanzelfsprekend was geaccepteerd. Nu ‘ineens’ wilden mensen meer zeggenschap. Ze wilden invloed op hun eigen leven, mee-bepalen wat het beleid was op school, in hun werk en in de politiek. ‘Ineens’ tussen aanhalingstekens, want de meeste bewegingen komen een aantal keren op. Zoals ook het feminisme in ‘golven’ kwam, waarbij de vrouwenstrijd eerst ging om het kiesrecht en toegang tot hoger onderwijs, en later om het recht op betaald werk en deelname aan het maatschappelijk leven. En nu gaat het bijvoorbeeld om migrantenvrouwen.

In de jaren ’60 en ’70 kwamen een paar dingen bij elkaar die waarschijnlijk een rol hebben gespeeld in de populariteit van wicca. De hippies, de vrouwenbeweging en de milieubeweging die ook in die tijd opkwam, na het verschijnen van het rapport3 van de ‘Club van Rome’. Misschien kan een wetenschappelijk onderzoeker het een keer in kaart brengen en conclusies verbinden aan zijn of haar waarnemingen. In eerdere perioden kwamen natuurlijk ook dingen tegelijkertijd voor die elkaar soms beïnvloedden. Wikipedia biedt mooie overzichten van belangrijke gebeurtenissen en trends per decennium in de twintigste eeuw. Die golden voor de maatschappij als geheel. Voor een individu kunnen andere gevallen van synchroniciteit een rol spelen. Voor Gerald Gardner bijvoorbeeld dat er een koffer met magische voorwerpen op zolder stond, dat hij in Azië nog bestaande vormen van natuurreligie leerde kennen en dat hij terug in Engeland mensen leerde kennen die zich met magie en religie bezighielden. En waarin hij een bijna verdwenen vorm herkende van een Europese natuurreligie, zijn motief om zich ermee bezig te houden. Heel kort samengevat: na zijn inwijding schreef hij een boek onder pseudoniem, en na het afschaffen van de wet tegen hekserij4 twee boeken onder zijn eigen naam. En daarna bleek dat er meer mensen behoefte hadden aan wat Gardner had beschreven.

Voor mij zijn de jaren ’60 en ’70 het meest bepalend geweest in mijn leven, en daaruit kwam mijn vraag voort waarop wicca het antwoord was. Je herkent dat vast in mijn profiel, onder dit stuk. In die periode kwam wicca tot bloei als beweging voor veel meer mensen dan de paar die er toevallig mee in aanraking waren gekomen in eerdere decennia. Om in de jaren ’80 en ’90 een nieuwe belangstelling te krijgen onder nieuwe groepen geïnteresseerden, maar nu loop ik op de zaken vooruit.

Toen Gardner in de jaren ’30 wicca leerde kennen, was het een heel besloten gemeenschap. Hij werd eerst ingewijd, en kreeg daarna pas de informatie die hij zocht, of meer de bevestiging van wat hij al vermoedde. Ik vraag me af hoeveel er op schrift stond. Het was een ‘oral tradition’, een beweging waarin de kennis mondeling werd doorgegeven, en door eraan deel te nemen. In de eerste jaren schreef Gardner het woord ‘wica’ met één c. Je was ‘of the wica’, van de wica/wicca. Wijst dat erop dat Gardner het woord eerst alleen maar hoorde van zijn inwijders, zijn groepsleden? Het woord ‘wicca’ met dubbel c is het oud-Engelse woord voor (mannelijke) heks. Was de uitspraak van dat oude woord niet met een tsj-klank, zoals het huidige Engelse woord ‘witch’, heks?

In de tijd van Gardner was wicca echt een inwijdingstraditie, zoals die nog steeds bestaat, maar nu zijn er veel meer opties. Groei gaat langzaam als je persoonlijk mensen moet kennen die je toegang kunnen geven, en als de verspreiding gebeurt door het groeien van een groep, waarna een deel afsplitst tot een nieuwe groep. Het ging zo langzaam, en er was zo weinig van over (voor zover hij wist), dat Gerald Gardner dacht dat het zou uitsterven en daarom zijn eerste boek schreef dat uitkwam in 1939. Daarna had Europa wel andere dingen om zich mee bezig te houden, maar in de jaren ’50 veranderde de zaak. De Witchcraft Act werd afgeschaft vanuit de gedachte dat er geen heksen bestaan, maar toen het niet meer verboden was, stonden er individuen en groepen op die claimden heks te zijn. Gardner met zijn boeken, maar ook anderen. En dat trok de aandacht van de media. En van een hele stroom zoekenden, die wicca herkenden als wat zij zochten en die zich meldden bij die heksen die zich in de openbaarheid hadden begeven. De geest was uit de fles, en liet zich niet meer terugduwen.

De grote toestroom kon niet worden opgevangen door de bestaande kleine groep heksen. En waar een gat in de markt is, vult zich dat meestal snel op, en niet alleen door ter-zake-kundigen. Er is altijd wel iemand die eraan wil verdienen, of die een kans ziet andere persoonlijke behoeften te kunnen vervullen, door zich uit te geven voor waar vraag naar is. Doreen Valiente, die als priesteres naast Gardner een grote rol had gespeeld in het op schrift stellen van wicca, wilde oprecht zoekenden ter wille zijn die geen integere groep konden vinden. Zij publiceerde een ‘liber umbrarum’, een boek der schaduwen, met instructies hoe je zelf een groep kon vormen in wicca-stijl, in het boek Witchcraft for Tomorrow. Raymond Buckland publiceerde een boek over Seax-wicca, waarmee zoekenden ook zelf aan de slag konden. En ineens had je mensen die ‘wicca’ waren zonder ooit te zijn ingewijd, maar wel toegerust met goede informatie. En mensen die een vorm van religie bedreven die zij hekserij noemden. Voorheen was hekserij een term die vooral negatief werd opgevat. Heksen waren in het oog van het publiek mensen die magie gebruikten om kwaad te doen. Dat hekserij als positief werd benoemd, was vooral te danken aan wicca en aan Gardner die daarmee als eerste naar buiten kwam.

Naast wicca kwamen ook druïdisme, sjamanisme en de Noordse/Germaanse stroming asatru onder de aandacht van een breder publiek, en er ontstonden tussenvormen zoals Druidcraft. Heksen gebruiken technieken uit sjamanisme; druïden en heksen kennen nu beide acht jaarfeesten; naast de sjamaan die bekend is uit inheemse culturen bestaat er nu in de moderne maatschappij de sjamanist; en je ziet in asatru sumbels (drinkrituelen) waarbij de deelnemers in een cirkel staan in plaats van in een vierkant. En over dit alles werden boeken geschreven, er werden weekenden georganiseerd, en de media bleven belang stellen in deze ‘vreemde vogels’. Geen krant of tijdschrift en geen tv-programma of er werd wel een heks in geïnterviewd, of een ‘deskundige’ die het fenomeen mocht verklaren.

In de jaren ’80 en ’90 was het een aantal jaren echt een hype, nadat de boeken uitkwamen van Vivianne Crowley, Phyllis Curott en Susan Smit. Juist deze boeken, en interviews, zorgden voor een toestroom van geïnteresseerde vrouwen. En nadat de boekenreeks ‘Wicca’ van Cate Tiernan (fictie) verscheen, en een aantal films (The Craft, Practical Magic) en televisieseries (vooral Charmed, maar ook ‘Buffy the vampire slayer’) hekserij/wicca als hoofdonderwerp of bijverschijnsel toonden, kwamen de jongeren. Maar niet meer altijd naar covens en wicca als inwijdingstraditie. Inmiddels waren er ook groepen heksen actief die wicca als achterhaald zien, of juist als een moderne stroming waar zij hun wortels claimen in het verre verleden. (Een gebruik dat bekend is van nieuwe religieuze groeperingen door de eeuwen heen en over de hele wereld, wicca niet uitgezonderd.) Inmiddels is ‘hekserij’ een volwaardige stroming aan het worden naast wicca en eclectische hekserij. In die laatste stroming komen meer elementen uit wicca voor, en het wordt vaak ook wicca genoemd door de beoefenaars ervan, hoewel ze niet zijn ingewijd in de inwijdingstraditie wicca. Voeg aan dit alles internet toe, waar iedereen zelf informatie kan plaatsen en contact kan zoeken met iedereen, en je ziet een compleet nieuw landschap.

Wat zoeken mensen als ze met wicca in aanraking komen? Dat is heel verschillend, ook binnen een periode en zelfs binnen één coven kan dat erg uiteenlopen. Ik noem een aantal motieven die ik ken: in een maatschappij die erg op wetenschap en techniek is georiënteerd, zelf op zoek zijn naar het mysterie. In de stad wonend behoefte hebben aan een relatie met de natuur, niet alleen om je heen, maar ook in jezelf. Iets willen doen met je religieuze gevoelens; zelf contact willen leggen met het goddelijke – zelf priester(es) zijn; tovenaar willen zijn. In een besloten groep willen kunnen werken met energie, of daarmee willen experimenteren en meer willen leren. Samen de jaarfeesten vieren, omdat een feest in je eentje minder feestelijk aanvoelt. Willen leren werken met magie, en gebruik maken van magische technieken. Als man op zoek zijn naar het vrouwelijke, naar de Godin. Als vrouw zelf een leidende rol willen hebben op religieus gebied. Moeder Aarde willen helpen.

Dit zijn allemaal vragen waarop wicca het antwoord kan zijn. Juist de – tamelijk verborgen – inwijdingstraditie. Wicca is niet het enige antwoord, maar je komt er misschien juist mee in contact omdat het past bij wat jij zoekt. Het is niet de makkelijkste weg. Je krijgt er geen spoedcursus of voorgekookte antwoorden. Wicca is niet het enige antwoord, maar je komt er misschien juist mee in contact omdat het past bij wat jij zoekt. Het is geen snelle of gemakkelijke weg. De kans is groot dat je geholpen wordt zelf de antwoorden te vinden op je vragen, in plaats van dat iemand anders het voor je invult. Als je begint met een sport, moet je spieren kweken. Een muziekinstrument leren bespelen vergt veel oefening. In wicca is het niet anders: pas door het te doen, word je er goed in. Als dat je aanspreekt, en als je bereid bent om er zelf tijd en aandacht aan te besteden, dan is wicca misschien jouw pad. Dan heb je misschien iets aan de gegevens van contactpersonen en heksencafés onder het tabje Adressen hierboven. Of aan al de artikelen die hier al aangeboden worden (klik bijvoorbeeld eens op het woord ‘beginners’ onder dit artikel). Kijk eens rond, en misschien tot ziens!

1 The Triumph of the Moon: A History of Modern Pagan Witchcraft

3 Rapport ‘De grenzen aan de groei’, Dennis Meadows, (Aula 500), Het Spectrum, 1972

4 The Witchcraft Act uit 1735, afgeschaft in 1951 (en vervangen door de Fraudulent Mediums Act).

Geplaatst in Artikelen | Getagged , | Reacties uitgeschakeld voor Is wicca het antwoord op de vraag?

TALES OF INDIA – Muziris, a spicy tale of temples and mysterious rituals – part 2

Geplaatst op 18 februari, 2018 door Morgana

Without doubt the Bhagavathy Temple is one shrouded in mystery and well worth a visit. With Morgan’s book under your arm it becomes even more intriguing. Perhaps this really was the original site of the Temple to Augustus? …

According to the Peutinger map the Temple to Augustus was close to what is now the area of Kodungallur or the ancient port of Muziris. However, the Romans were not the only explorers in this area. What do we know about Muziris?

Here is a short documentary on Muziris: https://www.muzirisheritage.org/muziris-film.php

There was an interesting article about Muziris in the Guardian, August 10, 2016 – “Lost cities #3 – Muziris: did black pepper cause the demise of India’s ancient port?” in which the question of the location of Muziris is discussed. “In the first century BC it was one of India’s most important trading ports, whose exports – especially black pepper – kept even mighty Rome in debt. But have archaeologists really found the site of Muziris, and why did it drop off the map?”

I visited the Museum of Excavation at Pattanam where I could read about the progress of the excavations.

“The Pattanam excavations were the first ever multi-disciplinary excavations undertaken in Kerala State. The main objective of the excavation was to search for archaeological evidence that would help to locate/identify an early historic urban settlement and the ancient Indo-Roman port of Muziris or Musiri on the Malabar Coast. Many important findings were obtained like human bones, storage jars, a gold ornament, glass beads, stone beads, utilitarian objects made of stone, copper and iron, typical pottery, early Chera coins, brick wall, brick platform, ring well, wharf with bollards, and a six-meter-long wooden canoe parallel to the wharf structure about 2.5 m. below surface level. The structures indicate a vast ‘urban’ settlement.

The excavations suggest that the site was first occupied by the indigenous “Megalithic” (Iron Age) people, followed by the Roman contact in the Early Historic Period. It appears that the site was continuously occupied at least from the 2nd century BC to the 10th century AD. The maritime contacts of this region during the Early Historic Period seem to have been extensive as evidenced by the large number of Roman amphora shreds, a few terra sigillata shreds, Sassanian, Yemenite and other West Asian potteries. Proliferation of roulette ware probably made in the Bengal-Gangetic region signifies the site’s importance in the pan Indian context as well. Located about one and a half kilometers from Kodungallur-North Paravur route the bulk of the archaeological remains in the area is buried, unexplored and untouched.”

(The Fortuna Intaglio, A carnelian intaglio, with a human figure etched on it, measures about 1.5 x 1.0 cm. The figure is etched on one side of a thin oval-shaped carnelian piece that is slightly curved or convex. The figure is placed vertically on the oval piece. It was recovered from locus 13 of the Early Historic sediment-debris layer of Trench P T14 XLIII at a depth of 130 – 140 cm. Stratigraphically, it can be dated to the early centuries CE. The human figure etched on it with striking perfection is the Greek Goddess Tyche or the Greek Goddess Tyche or the Roman Goddess Fortuna – (photo Morgana, Jan 2017).

I was particularly interested in the ‘Megalithic’ findings. “As evidenced by the excavation finds and post excavation studies, Pattanam has a life history stretching over 3000 years. However, most of the significant finds are dated from the 3rd century BCE to the 5th century CE.” (Catalogue, 2014)

I was hoping to find evidence of statuettes similar to those found in the Middle East – Iraq, Syria and so on. However, it was at the Kerala Folk Museum where I saw some interesting objects which had been excavated in the Kodungallur area.

In several dusty glass cases I saw these:

“.. terracotta genital organs … an offering to get a boy child…” and indeed there were several objects which looked like the tip of a penis. Although I have seen amulets in the form of a penis before – the Romans are famous for them – I had never seen ’just’ the tip or head of the penis (Glans penis).

I showed these photos to Chris Morgan and he too was baffled.

The Kerala Folk Museum was amazing and certainly worth a visit if you are interested in the folk dances of the region. The major dance form is the Kathakali. I attended an evening of the Kathakali dances in Fort Kochi. Before the dances one can see how the make-up is applied. Here are some impressions of the dance:

The dances are based on the stories from the Indian Epic, the Mahabharata. This particular evening it was the story of “The Killing of Kichaka”

(Folk dance costumes – Kerala Folklore Museum)

A couple of short videos I made during the evening of Kathakali/Classical Indian dances in Fort Kochi, Kerala, Janaury 2017

 

One of the other things which thrilled me at the Folklore Museum was the following. Before visiting the museum, I had seen several souvenir shops in Fort Kochi. As part of the payment for the tuk-tuk you often get ‘treated’ to a visit to the Silk emporium etc. One day I ended up in such a situation – I was interested in carpets so didn’t mind looking around. On this occasion I also saw some beautiful daggers/ or Indonesian style Kris, or Keris. One caught my eye – a small silver one in the shape of a crescent. It looked like a woman’s Kris.  The tip pf the blade had an incision, the likes of which I had never seen before.

Imagine my delight then when at the Folklore museum I saw a similar Kris, but it was listed as a stylus for writing. Of course, the tip of the Kris I had seen in Fort Kochi looked just like the old pen nibs we used at school – using ink.

(Stylus – Kerala Folklore Museum)

It also occurred to me that Gerald Gardner must have been aware of the tip of the Kris, as a stylus. In his book “Keris and Other Malay Weapons” he also mentions the ‘poisoned keris’. “The old European authors speak of the keris as a poisoned weapon. In modern times the keris is certainly not poisoned, although many types of keris, which were made small to economise iron, were poisoned; but as the keris got bigger it was found that it was deadly enough in itself. The drawback to use of poison is that has to be continually renewed. Malay vegetable poisons are all wild and difficult to obtain. When the Malays were a village people and their weapon were small, poison was necessary, and they obtained it. When the towns were formed, they could not get enough of the poison and found that with bigger and more efficient weapons they did not need it; but the poisons were still available and were used occasionally. D’Albuquerque tells us that when attacking Malacca he lost many men from poisoned arrows and I think there is a basis for both European and Malay stories of poisoned keris.” 

It also occurred to me that although the Athame – the Witches Blade – is not generally used for drawing blood, in the same fashion as the stylus it could be used for writing in blood.

Before leaving the Muziris region I also visited – The Paravur Synagogue:  

“The Paravur Synagogue is the most expansive and complete among synagogues in Kerala. It is a construction that has several parts that are linked to each other in specific ways. It consists of a porch with two rooms, very spacious front yard, long corridor, huge doors and stairs made of wood, whitewashed walls built with laterite blocks and a mixture of lime, and the wooden chamber with intricate carvings. The influence of Kerala style is evident in the special seats designed for females in the second floor, the hanging lamps that decorate the prayer room etc. The shape of the fan on the front wall of the prayer hall resembles Portuguese style. Found on the erstwhile Jewish street in Paravur, this Synagogue was built in 1615. It is one among the largest surviving synagogues in Kerala. The building is located in the former Jewish Street of the Paravur region. It served as the place of worship for the Jewish community that settled very close to the Paravur Market.”

I also visited The Islamic History Museum which “has been set up in the Cheraman Juma Masjid complex. The mosque is considered to be the earliest in India and located towards the left of the Ernakulam-Guruvayoor NH 17 road and 2 km south of Kodungallur. It is said to have been built in 629 AD by Malik bin Dinar, during the lifetime of Muhammad.”

This was a Jain Temple I visited in Fort Kochi. Not quite as stunning as the one in Ootacamund but it still had an air of serenity normally associated with Jain temples.

To be continued…

Notes / References

Documentary: https://www.muzirisheritage.org/muziris-film.php

 

“Lost cities #3 – Muziris: did black pepper cause the demise of India’s ancient port?”: https://www.theguardian.com/cities/2016/aug/10/lost-cities-3-muziris-india-kerala-ancient-port-black-pepper

Pattanam excavation: https://www.muzirisheritage.org/pattanam.php

For an extensive look at the findings at the museum including The Fortuna Intaglio download the Pattanam Catalogue, 2014: http://www.nationalmuseumindia.gov.in/pdfs/Pattanam-Catalogue-Masterlayout-05122014.pdf

“Keris and other Malay Weapons” – G.B. Gardner, 1936, Published by the Progressive Publishing Co. Singapore.

The Paravur Synagogue: https://www.muzirisheritage.org/kerala-jews-historical-museum.php

Image Cheraman Juma Masjid: https://en.wikipedia.org/wiki/Methala#/media/File:CheramanJumaMasjid.jpg

Geplaatst in English articles | Getagged , , , , | Reacties uitgeschakeld voor TALES OF INDIA – Muziris, a spicy tale of temples and mysterious rituals – part 2

Review: The Square and the Circle

Geplaatst op 18 februari, 2018 door Morgana

The Square and the Circle – the influences of Freemasonry on Wicca and Paganism
Payam Nabarz
Avalonia Books  
ISBN 9781905297818. Kindle edition: ASIN: B01G6DR8P4 

For many people the biggest influence on Wicca as far as texts are concerned comes from Aleister Crowley and whilst there is indeed a good deal of Crowleyanity (as Doreen Valiente called it…) the major influences are, I believe, from Freemasonry. In this rather slim volume Payam Nabarz would seem to echo this sentiment and has managed to pack in some wonderful resource material.

From the Introduction

“Wicca and Freemasonry – on the face of it nothing could be further apart: Wicca is a Goddess/God-centric Neo-Pagan mystery school, whose Rede is ‘An it harm none, do what ye Will’; while Freemasonry is a brotherhood/sisterhood and system of morality veiled in allegory, taught in a symbolic language, whose great principles are brotherly love, relief and truth. However, as we delve deeper, the level of influence of Freemasonry on Wicca becomes apparent. This is of social and anthropological significance, as Wicca perhaps is the only religion and mystery school that was born in Britain in the 20th Century, as well as exported to other countries.  It has been growing rapidly in the rest of the world ever since. Wicca is one of fastest growing religions in the UK and the US.  … Freemasonry is a worldwide phenomenon, with lodges in many countries; most countries have their own Grand Lodges. However, Freemasonry was banned in the Soviet Union during the Communist era and was banned in Nazi Germany. Modern day Freemasons remember the Freemasons persecuted by the Nazi regime, and others, by wearing a blue forget-me-not flower lapel pin (Figure: 1). According to Masonic myth, during the Nazi reign, some Freemasons in Germany wore the blue flower lapel pin as means of identifying each other. The first formal interdiction of Freemasonry in Germany took place in August 1935, and many Freemasons ended their lives in the concentration camps[1], despite all Freemasonry lodges reforming themselves to comply with the new German government, except one that dissolved itself rather than conform[2]. Freemasonry is still banned in most Arab and Islamic countries where it is deemed as a Western Imperialist organisation or a Zionist conspiracy: Freemasons have even been targeted by radical Islamic groups and terrorists. The Catholic Church between 1738 to 1974 ‘forbade Catholics to join the Freemasons or any similar organisation under pain of excommunication’[3]. The fact that both Wicca and Freemasonry are viewed suspiciously by many people is one of the elements that they have in common.”

“In the heart of both Freemasonry and Wicca, there is the spiritual quest and journey, as in many other mystery schools. Freemasons begin as a rough ashlar stone and eventually transform to a perfect cube. Its study of the seven liberal arts and sciences educates their initiates, transforming their mind to become a living Temple to the Great Architect while the seven graces provide them with the moral compass to walk through daily life. Wicca’s teaching is clearly stated in its Charge of the Goddess: “To thou who thinkest to seek Me, know that thy seeking and yearning shall avail thee not unless thou knowest the Mystery. If that which thou seekest thou findest not within thee, thou wilt never find it without. For behold, I have been with thee from the beginning; and I am that which is attained at the end of desire.” The same message is also given to all Master Masons in their 3rd-degree ceremony: an injunction to reflect on “that most interesting of all human studies, the knowledge of yourself.” In both, we can still hear down the centuries the echoes of Plato’s teachings and the Delphic maxim at the Temple of Apollo at Delphi: Know thyself.” (p 94)

I first really became aware of the Masonic influences in Wicca when I visited the United Grand Lodge of England in London. There is a wonderful museum and one can see notebooks and other books on display as well as jewellery, glass- and silverware. Some of the symbols used on the regalia are somehow familiar.

“Gerald Gardner’s link with Freemasonry goes back to his early life. When he was 25, he was initiated into Freemasonry in the 1900’s.”  Nabarz also notes that Frederic Lamond wrote in his book Fifty Years of Wicca, “Gerald had borrowed his initiation and circle opening ritual from Freemasonry and the Greater Key of Solomon to provide some atmosphere.”

Other Wiccan rituals are also based on Masonic texts as Nabarz illustrates with examples and comparisons such as this:

‘Merry Meet, Merry Part, Merry Meet Again’ – the Wiccan farewell
“Happy have we met, happy have we been, happy may we part, and happy meet again” – words spoken at the end of the second-degree Masonic initiation (p 81)

Highly recommended for those interested in the origin of Wiccan liturgy!

About the Author : Payam Nabarz is author of ‘The Mysteries of Mithras: The Pagan Belief That Shaped the Christian World’ (Inner Traditions, 2005), ‘The Persian Mar Nameh: The Zoroastrian Book of the Snake Omens & Calendar’ (Twin Serpents, 2006), and Divine Comedy of Neophyte Corax and Goddess Morrigan (Web of Wyrd Press, 2008). He is also the editor of Mithras Reader: An academic and religious journal of Greek, Roman, and Persian Studies. Volume 1 (2006), Volume 2 (2008), and Volume 3 (2010).  His latest books are Stellar Magic: A Practical Guide to Rites of the Moon, Planets, Stars and Constellations (Avalonia, 2009) and Seething Cauldron: Essays on Zoroastrianism, Sufism, Freemasonry, Wicca, Druidry, and Thelema (Web of Wyrd Press, 2010), and Anahita: Persian Goddess and Zoroastrian Yazata (Avalonia, 2013). Persian-born Payam Nabarz is a Sufi and a Dervish. He is a Druid in the Order of Bards, Ovates and Druids, and a co-founder of its Nemeton of the Stars Grove. Magi Nabarz is a revivalist of the Temple of Mithras, a Hierophant in the Fellowship of Isis, a Past Master in the Craft (Freemasonry) and a Companion in the Royal Arch.  He has also worked with the Golden Dawn system, Thelema, Nath Tantra, and Wicca.  He was the founder of Spirit of Peace, a charitable organisation dedicated to personal inner peace and world peace via interfaith dialogue between different spiritual paths.  His other interests include cycling and learning Yoga and Tai Chi.

Notes:

[1] 25 years of Freemasonry in Eastern Europe, Peter Hoffer, The Square magazine, December 2014, p65.

[2] United Grand Lodge and United Grand Lodges of Germany 1946-1961, Alain Bernheim, Ars Quatuor Coronatorum, Vol 127 2014, p66.

[3] The History of English Freemasonry, John Hamill, Lewis Masonic, 1994, p160.

United Grand Lodge of England

Figure 1: Masonic “Forget Me Not” Nazi Germany lapel pin.

http://masonstorepr.com/masonic-pins/23-masonic-forget-me-not-pin-badge.html

 

 

Interestingly it is the very similar to the forget-me-not pin which is now used by (at least) Alzheimer Nederland.

 

Geplaatst in Boeken, English articles, Recensies | Getagged , , , | Reacties uitgeschakeld voor Review: The Square and the Circle

The Witch Ball – and other short stories – by Doreen Valiente

Geplaatst op 18 februari, 2018 door Morgana

The Witch Ball – and other short stories – by Doreen Valiente. Introduction by Melissa Harrington. Published by the Doreen Valiente Foundation in association with The Centre for Pagan Studies. ISBN 978-0992843090. Illustrations by Debbi Lee.

To order direct: www.doreenvaliente.org/shop

(Cover art-work by Doreen Valiente)

The story-teller is Ashton Clark, an older man well versed in folklore and magic. His listener is his friend Jeremy Blake. The stories featured, eleven in total, are from the Brighton area where Doreen lived and loved.

Melissa writes in the introduction:

“A posthumously published exciting addition to the literature of Doreen Valiente. This book represents a lost work by one of contemporary Paganism’s most loved authors. This collection of short stories is not only of significance to fans of Doreen Valiente, but of import within the wider genre of gothic fiction and folk horror. Featuring as the main protagonist Charles Ashton, who is wise, kind and learned, with a deep knowledge of folklore and magic, quietly tutoring his younger friend Jeremy Blake, these enjoyable tales weave and layer magic and folklore into a notable contribution to the interesting genre of magical tales written by magical practitioners.”

Here are some short extracts:

The Corn Dolly read by Richard Levy: https://www.facebook.com/DoreenValienteFoundation/videos/1526311270793995/

The Black Dog read by Peter Cadman:
http://www.doreenvaliente.com/Doreen-Valiente-Blog-17.php

Geplaatst in English articles, Recensies | Getagged , | Reacties uitgeschakeld voor The Witch Ball – and other short stories – by Doreen Valiente

Review: Witch. Unleashed. Untamed. Unapologetic

Geplaatst op 1 november, 2017 door Jana

Witch. Unleashed. Untamed. Unapologetic
Lisa Lister
Hay House, 2017. 273 p. ISBN 978-1-78180-754-5

Cover of the book 'Witch' by Lisa Lister

“A witch is a woman in her power. She’s wise, a healer, someone who is aligned with the cycles of Mother Nature and the phases of the Moon. Yet for so long, the word ‘witch’ has had negative connotations – being used as an insult, a slur and to perpetuate fear.”

Well, there may be attempts to continue or revive that tradition. Because whenever women become more powerful, some people are going to complain. And empowering is what Lisa Lister helps women to do. She is a third-generation gypsy witch and has studied several types of witchcraft, including Stregheria, Hoodoo, Gardnerian and Alexandrian traditions. Yes, she knows that men too can be witches, but she’s doing women’s work and she’s not going to apologize for that. It’s totally okay if you disagree with parts of the book.

Lister tells about her own story and the story of women in general (Herstory). In her opinion it is time to reclaim the power of the witch, our birthright as women. You don’t need to be a Wiccan or a Pagan to be a witch. “All you need is a deep sense of knowing who you are underneath all the noise, labels and societal messaging. That’s why your roots, and the practices and traditions that accompany them, are the best place to start waking the witch within you.”

You have to conect with Earth. Don’t get rid of your masculine parts (“you’ll need them”) but let the feminine parts lead the masculine ones. Love yourself.

The second half of the book is about five aspects of the witch:
– the Force of Nature
– the Creatrix
– the Oracle
– the Healer
– the Sorceress

In these chapters, you learn how a witch relates to Nature (and the calendar); how to create magic – with or without an altar; how to divine; how to heal and how to relate to your body and to the dark. And then you’re told to do it your own way. But by that time, you’ve figured that out for yourself.

Recommended for every woman who wants to reclaim this power, and for anyone who knows one way of being a witch. Lisa Listers way of being a witch will certainly give you food for thought.

Geplaatst in Boeken, English articles | Getagged , , | Reacties uitgeschakeld voor Review: Witch. Unleashed. Untamed. Unapologetic

Review: Holy Books and Eco Spirituality

Geplaatst op 1 november, 2017 door Jana

Holy Books and Eco Spirituality
Editor: Abraham Karickham
Colombo Papers, 2015. 178 p.
Distributed by URI Office, Karickam P.O., Kottarakara, Kerala, India.
ISBN 81-902365-4-7
See also the URI page on the Holy Books Conference in 2015. This wonderful book of essays is available via Morgana, for more information: morgana@paganfederation.org

Many religions prescribe eco-friendly conduct to their adherents. Is there a common thread among the Holy Books to a mandate regarding protection and preservation of Nature and its resources?

The world is in crisis and humanity is at risk. The whole creation is facing danger. Strange, because many Scriptures charge humans to protect Nature. Scholars from different parts of the world have contributed to this bundle of articles. It combines Hindu, Buddhist, Jewish, Christian, Islamic, Zoroastrian and other perspectives on eco spirituality. Many references to holy texts point out how the different religions view Nature. This overview may help to re-define human role in dealing with Mother Earth. The bundle contains the papers to a URI interfaith meeting in Sri Lanka where representatives of the different religions met, follow the link. It would be very interesting to hear the results of the conference. Will it lead to a joint effort to protect Nature? Will religious leaders get together to address politics together, either in one nation or for instance at the United Nations? It would be very welcome!

Highly recommended for those interested in interfaith and environmental issues!

Geplaatst in Boeken, English articles | Getagged , | Reacties uitgeschakeld voor Review: Holy Books and Eco Spirituality

Kinderpathworking voor het element ‘Aarde’

Geplaatst op 1 november, 2017 door Melusine

Anderhalf jaar geleden schreef Melusine een geleide visualisatie om haar oudste dochtertje op speelse wijze kennis te maken met het element ‘water’. Het meisje had dit erg leuk gevonden en vroeg regelmatig wanneer ze weer eens zoiets zouden doen. Nu was het dan zover. Dit keer stond het element ‘aarde’ centraal.

Samen veegden Melusine en haar inmiddels achtjarige dochter de ruimte schoon met de heksenbezem en daarna trokken ze een cirkel waarbij het element aarde werd aangeroepen. In het midden van de cirkel lag, net als de vorige keer, een collage die vooraf was gemaakt. In plaats van een kelk met water stond er nu een schaal met aarde uit de tuin. Op het punt in de visualisatie waarin het meisje van de boself een eikel krijgt, legde de moeder een echte eikel, die zij enige tijd daarvoor had gevonden in een naburig bos, in de hand van haar dochter.

Het meisje vond deze verbeeldingsreis mooi en spannend. Na afloop zei ze: “het leek wel alsof ik echt in slaap viel” en “ik kon het stemmetje van de mol helemaal zo horen, in mijn hoofd”. Die nacht heeft ze de eikel onder haar hoofdkussen gelegd, in de hoop de elf nog eens in een droom te kunnen ontmoeten.

Medeia

Aarde-collage (foto: Melusine)

Het is herfst; een goed moment om in het bos te gaan wandelen. Je hoeft geen jas of laarzen aan, want we maken een ander soort wandeling dan gewoonlijk. Ons lijf blijft hier, maar de rest gaat op stap. We beginnen met te gaan zitten: hier op dit kussen. Ga zitten met je benen in kleermakerszit – of net wat je fijn vindt –  en doe je ogen dicht. We gaan een boswandeling maken in een bos waar de herfst net is begonnen. De bomen beginnen van groen te verkleuren naar bruin, geel, rood en alles wat daar tussen zit. Het ruikt vochtig, zoet: naar aarde, bladeren en naar verval. Want wat nu in een tooi van warme kleuren is gehuld, is binnenkort zwart en leeg. Over een poosje is het winter: de donkere en stille periode in het jaar waarin alles ondergronds afwacht op een nieuw begin. Kijk om je heen en neem het bos in je op. Je stelt je niet voor dat je in een bos wandelt: je bent er.

Schaal met tuinaarde (foto: Melusine)

De zon schijnt en je hoort hoe het bos vol leven zit. Je hoort vogels tjilpen en er scharrelt van alles door de struiken. Over een boomtak rent een eekhoorntje. Het leven is aan alle kanten om je heen; ook onder je voeten hoewel je dat niet kunt zien. Het pad voor je slingert door het bos en jij volgt het. Het is niet koud en het is heerlijk om buiten te zijn. Dit zou je vaker moeten doen! Je gaat zo op in je wandeling dat je in eerste instantie niet doorhebt dat het wat donkerder lijkt te worden. Het gaat zo geleidelijk dat je je afvraagt of het bos nou dichter is geworden of dat de hemel wat betrokken is. Je kijkt omhoog en ziet dat wolken zich aaneen aan het rijgen zijn. Ineens gaat het snel: het wordt schemerig op je pad en ineens voel je wat dikke druppels regen in je nek. Je versnelt je pas en de slaat de volgende bocht om. Daar zie je een bijzonder grote en dikke boom aan de rand van het pad staan. Je loopt er naar toe, om daar met je rug tegen zijn stam te schuilen voor de regendruppels.

Bij de boom aangekomen zie je dat de boom een grote kerf in zijn zij heeft. Nee, het is geen kerf: het is een grote spleet. Haast alsof iemand zich met een bijl de weg naar het binnenste van de boom probeerde te banen maar daar halverwege mee gestopt is. Het is wel een mooie plek om te schuilen. Je beweegt je rechterschouder in de spleet en schuifelt een klein stukje in het binnenste van de boom. Het is smal, donker, en je voelt wat kleverige spinnewebben langs je wang vegen. Het ruikt er naar boom en je kan geen hand voor ogen zien. Maar je staat er droog en ondanks – of juist dankzij – het ruimtegebrek voelt het knus aan. Het is zo smal dat je met je rug tegen de boom leunt en niet bang hoeft te zijn dat je omvalt: je kunt je benen even pauze geven; je blijft zo ook wel ‘hangen’. En kort moment sluit je je ogen en luistert naar het geluid van de regen die op de boom neerklettert.

Het lijkt net of de ruimte waarin je staat wat ruimer aan het worden is. En op de een of andere manier krijg je het gevoel alsof je best nog een paar stappen verder zou kunnen lopen. Je beweegt je rechtervoet naar rechts, haalt je linker erbij en herhaalt dat een paar keer. Ja, inderdaad: je kunt nog verder in het binnenste van de boom. Je beweegt je verder naar binnen en op een gegeven moment wordt het zelfs zo ruim dat je niet langer zijwaarts hoeft te schuifelen, maar gewoon rechtuit kunt lopen. Je merkt dat de gang afloopt: langzaam maar zeker ga je naar beneden. De gang is niet recht; hij draait linksom naar beneden. Op de tast ga je verder, naar het binnenste van de boom.

Plots sta je voor wat het einde van de gang is: een ruimte. Deze is gehuld in een zacht licht, afkomstig van een  lantaarn, die aan een uitstekend stuk boomwortel aan de wand hangt. Je neemt de ruimte in je op. Het is duidelijk dat je je in het diepst van het wortelgestel van de boom bevindt, ver onder de grond. Het lijkt erop dat dit hol de woonplek van iets of iemand is. Nu je hier zo even staat raken je ogen gewend aan het licht en zie je steeds meer. Je ziet bijvoorbeeld dat de vloer van de ruimte met zacht mos is bedekt, en dat daar in de hoek een grote berg takken, bladeren en mos ligt. Net als je je afvraagt of dit iemands wintervoorraadje is of dat het brandstof voor een vuurtje is, beweegt de hoop. Je knippert met je ogen en kijkt nog eens goed. Ja, hij beweegt echt! Het lijkt alsof er iets in zit. Is het een dier, verstopt in die berg? De hoop beweegt nog meer. Je ziet dat er iets in zit dat eruit probeert te kruipen. Je ziet een gladde, wat uitstekende snuit, omkranst door korte dikke donkergrijze vacht. Je kent dit dier… je hebt het in de avondschemer wel eens in je tuin gezien, naast een hoopje aarde die het opgeworpen had. Het lijkt wel… is dit… een mol? Het dier kruipt uit zijn schuilplaats en je ziet dat het inderdaad een mol is. En een flinke: hij heeft een formaat van een weldoorvoede golden retriever!

Bang ben je niet, want niets aan het dier straalt kwaadaardigheid uit.  Hij trekt zijn snuit op en snuift een paar keer. Alsof hij wil ruiken wie daar voor hem staat. Niet zo verwonderlijk, want de ogen die bovenaan z’n snuit zitten zullen hem niet veel vertellen. Dan richt het dier het woord tot je: “Zo, daar ben je dan. Eindelijk. Ik heb op je gewacht weet je!” Je mond gaat open maar je weet niet veel uit te brengen. De mol laat zich daar niet door van de wijs brengen en hij praat gewoon door, terwijl hij zijn lijf geheel en al vrijmaakt uit de takkenberg en zich naar je toe beweegt. “Ga lekker zitten, hier op deze hoop takken en bladeren. Ja, daar zo.” De hoop vormt inderdaad een comfortabel zacht plekje om te zitten. De mol schuifelt naast je. Je voelt een onweerstaanbare drang om hem even over de donkere vacht te aaien. De mol lijkt jouw gedachten aan te voelen, nog voor je die uit hebt durven te spreken. “Ga je gang hoor. En trouwens, kun je even krabben daar rechtsbovenaan… ja zo ja. En nu iets harder graag.”

De vacht van de mol is erg zacht, evenals jouw zitplek. Je merkt dat je toch wel moe geworden bent van je wandeling. Je besluit even uit te rusten en je doet je ogen dicht. De mol merkt dat je krabbende hand steeds langzamer begint te bewegen en knort zachtjes tegen je: “Als jij even een lekker dutje wil doen, is dat natuurlijk ook prima…” Het zachte blad, het knusse hol, de zachte vacht van de mol… Je merkt dat je langzaam wegzakt, in een diepe slaap. Het voelt alsof je verder zakt, door de bladerhoop heen, nog dieper de grond in. Het is een prettig gevoel: zwaar en loom. En terwijl je zo geborgen in de aarde uitrust, droom je. In je droom verschijnt er een elegant groen wezentje aan je. Ze houdt het midden tussen een elf en een bosnimf. Haar huid is lichtgroen en haar haren lang en roodbruin. Ze is gekleed in een tuniek gemaakt van alles wat je in een bos tegenkomt: bladeren, bloemblad, mos en schors. Haar oortjes steken puntig door haar steile haren heen. Ze glimlacht, waarbij haar wangen opbollen en twee kuiltjes vormen. Ze lacht naar je, waarbij ze haar hoofd iets schuin houdt.

“Dag [naam]” zegt ze. En je bent – na de sprekende mol – niet eens verbaasd meer dat ze jouw naam kent.  “Fijn dat je even uitrust in mijn hol. Ik geloof dat je al met de mol hebt kennisgemaakt? Blijf zo lang je wil. En trouwens, ik heb een klein cadeautje voor je.” Ze drukt een prachtige donkerbruine eikel in je hand. “Neem deze maar mee naar huis en begraaf hem in je tuin. Misschien levert het je een klein eikje op in het voorjaar, misschien wordt het een lekker hapje voor de muizen of dassen, of misschien rot ‘ie weg en wordt hij zo weer onderdeel van de aarde. Dat is het spannende van de herfst: je weet nooit wat er straks in het voorjaar weer gebeurt. Maar er gebeurt altijd iets, dat is zeker!”

Eikel (foto: Melusine)

Haar hand die je jouwe raakt is zacht. Heel zacht: je verbaast je erover. En op dat moment hoor je de stem van de mol: “het is weer droog hoor!” en je beseft dat het zijn zachte vacht is die je voelt. Je opent je ogen een kijkt naar je hand. Daar, in de palm van je hand ligt een grote, donkerbruine eikel. Je zal hem in je eigen tuin in de aarde stoppen en je weet al waar – stel je dat plekje in je tuin maar voor. Je gaat het plekje markeren met een stok, zodat je iedere dag even kan kijken of je iets kunt zien opkomen.

Je bedankt de mol voor je verblijf in het hol en het dutje, en verlaat de ruimte weer langs dezelfde weg waarop je gekomen bent.

Neem de tijd om je weg terug door de boom af te leggen. En neem de tijd om langzaam weer in deze wereld terug te komen. Beweeg je vingers en je tenen en wiebel wat heen en weer. Haal een paar keer diep adem, en als je daar klaar voor bent open je je ogen.

 

Geplaatst in Artikelen | Getagged , , , | Reacties uitgeschakeld voor Kinderpathworking voor het element ‘Aarde’