Slavic Winter Solstice Festival – Koliada!

It is cold and snowy outside, the days are getting shorter and shorter, and the nights are getting longer. Darkness slowly creeps into the hearts of men. On days like these few people dare to venture outside, dare to brave the dangers of these trying times. Nature itself is eagerly waiting for the final break, yearning for renewal, for the next turn of the wheel. The night reaches its final limits, testing people’s merit again and again, while drowning the brave souls in its darkness, the gloomiest darkness, after which comes the inevitable renewal. The longest night is followed by the promise of the new light, new hope, new joy.

Each European nation celebrated this tricky time of the year after their own fashion. The eastern Slavic nations called this time a festival of Koliada, the Winter Solstice (‘Solntzevorot’ in Russian). Germanic nations celebrated Yule. Even Romans had a similar holiday – the Saturnalia. In Russia this festival is also known as Korochun (or the ‘short day’ in Russian), because it is the shortest day of the year. All of these celebrations had several key elements in common, the most important one being the lighting of bonfires on the longest night of the year to help nature turn from the winter half to the summer, from darkness to light, from gloom to fun and joy.

For centuries, the Church fought fiercely against the Slavic pagan folk
customs and traditions. Yet, despite this struggle, the common folk carefully preserved the key Koliada rites, and faithfully enacted them every year on the longest and toughest night of them all. As of old, the people helped nature cross that ominous boundary between darkness and light. Although, they’ve become Christians, our grandparents still kept the light of the ancient pagan tradition alive in their heart of hearts.

Yggeld, one of the original founders of the Circle of Pagan Traditions, the
largest pagan umbrella organization in Russia, a researcher with the North
Wind Association, a valuable member of the Pagan Federation International, and a famous and respected author of many books on pagan spirituality and the Slavic tradition, have shared the following passage about the folk customs of his family in an exclusive interview:

I learned about Korochun when I was very little, simply because my own
birthday falls on December 22. My grandmother, Marfa Kuz’minichna
Zaitzeva, was born near Smolensk back in the days of the tsars (she lived to be 99 years old). The common folk in the villages kept the old Slavic
traditions alive for centuries there. She knew many folk songs and wise
sayings, and some of them, as I found out later, were associated with the
folk seasonal rites, including the koliada celebrations.

The verb ‘koliadovat’ (this is a specialized Russian verb, meaning to go
from door to door, singing ritual songs, asking for sweets at Koliada) to me was always associated with the earliest childhood memories – of wearing animal masks, dressing up in funny costumes and collecting sweets from adults into my bag. Koliada for us was the time between Korochun (the Winter Solstice) and the first of January. At this time we usually burned lots of candles and sparklers, to light up this darkest time of the year. Sparks from the sparklers, I think, were supposed to echo the ancient custom of banging the sparks from the burning Budnik (the ritual log, that is lit up at Koliada, much like the English Yule log).

Sviatky(time period in Russia equivalent to yuletide or Christmastide), for
me as a child, were connected to another time period – they were not part
of the Koliada celebration, because my family celebrated Sviatky in January. All the young girls and women in the family would practice the folk divinations at this time, mostly by pouring melted wax into a water bowl.”


Yggeld did a great job pointing out most of the common elements of Koliada
folk customs and rites, which survived in the folk memory of the eastern
Slavic nations to this day. First of all, it is the lighting of fires, candles,
lights, as well as fireworks and sparklers nowadays. Children put on
costumes and masks (in some regions, even the key ritual “koza” or goat
costume can be found) and go from door to door, while holding lamps and
lanterns, singing special koliada songs – koliadki – and collecting sweets.
Generally speaking, these customs still survive in the countryside, far away
from the big cities. It is common knowledge that in Ukraine, and especially
so in Belarus, the folk customs and games at Koliada are much better
preserved than in the Russian Federation.
One of the typical traditional koliada songs (S. Ermakov, D. Gavrilov, 2009):

It is not just us coming,
We are leading the goat,
Where the goat will go,
The grain stock will grow,
Where she shakes the tail,
There will be an abundance of grain.
Where the goat stomps her hoofs,
There’ll be harvest through the roof
Where the goat shakes her horns,
Will be great huge stacks of corn.”

Veledor, one of the co-chairmen of the Circle of Pagan Traditions, leader of
the Slavic traditional group “Vnuki Dazhd’bozhye” (Grandchildren of
Dazhdbog), head of the folklore group “Gud’ba”, has organized public rituals
and celebrations of Slavic pagan holidays on the grand scale, including
Koliada. In his exclusive interview he shared the following:

I learned about Koliada at a very early age. Glimpses of this holiday may
be found in many Russian fairy tales, in literature, as well as movies, from
the Soviet period onwards. I consider Koliada to be the most cited Russian
traditional folk festival of our culture. And, perhaps, it is the one, that
endured best – in villages it is still customary to perform koliadovanie every year (masked carolers go from door to door asking for gifts), mysteries with masked processions, the divinations, the perception of this holiday as being the time, when the extramundane world mixes with our own world of mortals most intimately.

In the XXth century many features of this holiday became associated with
the New Year customs and celebrations in the public’s perception. Even now, in our kindergartens kids dress up in costumes, take part in plays, receive gifts and make wishes at New Year’s Eve. Obviously enough, my
grandparents also mentioned to me something about Koliada. Therefore, I
should say, that I’ve known about this holiday for as long as I live. I took
part in the traditional pagan celebration of Koliada for the first time in 2001 with the Slavic group “Koliada Vyatichey” in a log house at the Tsaritsino Park (Moscow). Since then I regularly take part in such rituals. For the last eight years I’ve served as one of the organizers of public rituals, including Koliada.

In many places, the old traditions are dying out because the older folks
cross the veil into the otherworld, while their children move away to the big cities and don’t pass on the old ways to their progeny. Nevertheless, the fact that the Koliada customs are still around, with their obvious pagan elements, points to the absolute importance of the Winter Solstice to the minds and hearts of our ancestors. Christianity remains the religion of the majority for eastern Slavs, and has been so for a thousand years. All this time the Church took great efforts in trying to eradicate folk pagan beliefs and practices, or, if all else failed, to hijack the rituals and attach them to some Christian holiday or saint day. Many of the old customs and rituals got lost in the ages, but the folk customs at Korochun or Koliada, were kept in the folk conscious memory throughout all these years.

In the mid 1970’s there was a resurgence of interest to folk customs and
pagan symbolism in the folk memory and recorded history among the
educated classes in Soviet Russia. This revival was fueled by published
folklore and historical research by Soviet scientists. This new pagan
movement emerged from the underground and became a new post-Soviet
cultural phenomenon in the early 1990’s.


For the last twenty years or so, the Slavic pagans are openly practicing their rites all over Russia, Ukraine and Belarus. The practitioners of the Slavic traditions are receiving attention from the TV channels, participate on national radio shows, publish books and organize conferences. One
television program in May of 2012, featuring Veledor, the co-chairman of the Circle of Pagan Traditions, mentioned an estimated figure of 15 thousand pagans in Moscow alone!

Koliada is one of the most important festivals for the modern Slavic pagan
tradition. It marks a dark time, a dangerous time, when people hold their
rites to help the Gods turn the wheel of the year from the dark side to the
light, to receive new hope, get the new light. According to S. Ermakov and

D. Gavrilov, authors of ‘Time of Gods, Time of Men’ (Vremya Bogov i
Vremya Liudey), 2009, page 183: “..The entire world is born anew. It
receives hope of the future life. This is the true deep meaning of this
festival. Koliada is the very day of change. It is an act of creation.
Everything that went before this moment, and everything that will occur
afterwards, is its subject and depends on it, and is governed by it…”.
Ermakov and Gavrilov also discuss the nature of Koliada as a point of ‘nontime’, at the very edge of the fabric of the universe, when the veil between the worlds is thin, and the spirits of our ancestors visit the world of the living. The masks and costumes are intended to represent precisely these spirits of our ancestors, who passed over the veil from the world of the living to the world of the dead.

This is how Yggeld describes the Koliada festival celebration in the modern
Slavic pagan tradition:
For me this is a magical time of the new light being lit within my soul,
the time when I can rid myself of the dark thoughts. The ritual always
contains elements of the mysteries of Fire, held at night. One group of
participants turn into (or swirl into) the ‘Others’, and put on the animal
masks. The ‘Others’ ask the living to give them food and gifts. This very
act, the reception of food and gifts from the living, helps the ‘Others’ enter
the world of mortal matter (Yav’ – the manifested or middle world), which is to say, the ‘Others’ become ‘embodied’. The ‘Others’, then come out of the Darkness and begin to play tricks on mortals, for example, attempt to pull apart the ritual fire stack and thus extinguish the Light.

Also, an Old Man, known as Polaznik, makes his appearance at a Koliada
ritual fire. This is a late version of one of the ancient pagan gods, who helps his people. The Slavs call him Veles, and our children know him as
Grandfather Frost (similar to Santa Claus in GB). Polaznik can also be a
messenger of this God, or his priest. This special guest tests the participants with tricky questions, gives advice and divines the future. Polaznik bangs his staff on a special log in the Koliada bonfire, called the Budnik (it is similar to the English Yule log), until the sparks fly off into the darkness. If these sparks are nice and long, then the fire is known as a merry fire. Such a fire promises abundance and the quick retreat of Darkness.


From this fire the solar emblems are lit, and the participants raise them
high above the ritual site to illumine the night. The ‘Others’ back away from the emerging Light, taking back with them all the dark and gloomy things.

Veledor also provides a valuable insight into the ritual actions, speaking from his extensive experience in conducting the ritual:
Koliada is one of the four major Slavic holidays of the solar cycle. On one
hand, this is the longest night – the darkest time of the year, the realm of
the night, and the nature’s definite turn to the winter-long sleep. On the
other hand, it is the beginning of a new cycle, the event, that signals the
growing power of the sun, and the daylight grows from this moment on.
Therefore, this is a time when the otherworldly beings can easily enter the
world of mortals (yav’), it is also the time when one can glimpse the hidden knowledge and change one’s destiny. These elements determine the main points of the ritual actions.

These elements include wearing special masks and costumes, which
represent the beings of Nav’ (otherworld), the costumes help the
participants to channel the images of these beings. This is done, on one
hand, to get in touch with the world of the spirits, the unknown, and at the
same time to substitute oneself for the truly dangerous creatures, to stop
them from manifesting that night. Also, it is the invocation and the arrival of Polaznik (the original prototype of Grandfather Frost), as a manifestation of Veles (the god of the otherworld, of wild nature, hidden knowledge and wealth). He is honored and placated in order to receive, in turn, his blessings. And it is also the sending Budnik (ritually chosen and cut log) forth in sparks, as a messenger through the medium of fire to the Gods with personal wishes. And it is also the various divinations. The number of sparks and the collected gifts tell us about the future harvest and prosperity. The melted wax tells us about the near future. And the young girls are trying to divine, what their intended husband will be like, etc.


The ritual is held with the group of about 20-40 people in the forest. This
year the celebration will be held in Moscow at relatively untouched and wild grounds of the Moscow natural preserve park near the historical burial mounds… Needless to say, that Koliada, similar to most of our rituals, cannot be envisioned without the communal feast, songs, frolicking and folk dances.”

On December 22 pagans all over Russia will be celebrating this ancient
holiday, honouring the Gods, helping them light the flames of new hope,
both in the world outside and within each person’s very soul. Veledor, Yggeld and many other followers of the Slavic pagan tradition will gather in a Moscow park on this day. They will light the koliada ritual bonfire, put on the old masks and sing traditional songs, making sparks fly, so that the ancient mysteries shine again, fill our souls with their eternal wisdom and grant us all strength for this new turn of the wheel of the year!


Let pagans all over Europe, while celebrating their own winter holidays at
this time, think about their Slavic brothers and sisters standing together in
unity with them shoulder to shoulder lit by the flames of ancient bonfires,
brought together by the participation in the sacred mysteries of this Winter
Solstice day!

I would like to thank my co-authors, Yggeld and Veledor, from the bottom of my heart. They wanted to share these personal messages:

Yggeld: “I came to the conclusion that people are the Gods’ helpers in this
mortal Middle World. By celebrating Koliada, we are helping the Gods to
maintain the Great Balance in the universe.

Veledor: “I would like to congratulate all pagans, everyone who cares for
the traditions of their ancestors, with the coming of this Winter Solstice!”

Author: Gwiddon Harveston, December 18, 2012, Moscow
Co-authors: Yggeld and Veledor

Geplaatst in English articles | Getagged , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Slavic Winter Solstice Festival – Koliada!

Review: Phoenix by Jyoti Verhoeff

What happens when you put Tori Amos, Yann Tiersen and two beautiful fairy-like ladies in a blender? Exactly: a fantastic combination of female voices, haunting cello, interesting melodies and magical compositions.

This EP containing six songs is a fabulous work of art on many different levels. First of all the songs are composed extremely well and the quality is amazing. The sound isn’t over engineered so you still have the authentic feeling of actual instruments being played, without sounding cheap or unbalanced. The voices and instruments of Jyoti and Maya are capable of taking you to deep seas and overgrown forests, whilst the compositions take you on a journey through the dark and light places of your own imagination.

The lyrics are basic and fit the whole feeling of the EP very well. No fancy words when they are not needed, and no excess music just to fill up blanks. Sometimes blanks, or in this case unexpected endings, can be surprising and fit the mood just right. Listening to the songs over and over I seem to discover new layers every time and I enjoy this EP on repeat.

One of the things I also love is the artwork in the booklet. Jyoti and Maya are both attractive, photogenic ladies and although the music speaks for itself, the photographs and digital art in the booklet surely reflect the mood of the songs.

If there is any downside to this EP then it would have to be that it only has six songs with a total of 21 minutes. I would love to see a full length album released somewhere in the near future so we can enjoy more of this fantastic duo.

The EP is available at concerts for 9 euro or via the website www.jyotiverhoeff.nl for 11 euro. You can also listen to samples from the EP and watch the beautiful video they have made for one of the songs there.

 

Geplaatst in English articles, Muziek | Getagged , | Reacties uitgeschakeld voor Review: Phoenix by Jyoti Verhoeff

De volle maan van de overstroming

Vandaag is het 25 november… wat vroeg om me in te leven in Imbolc. Maar toch, als ik naar buiten kijk lijkt het wel februari. De wind blaast om het huis en er wordt een nog zwaardere storm verwacht voor de avond. Het is grijs buiten, niet echt uitnodigend. De bladeren zijn van de week van de bomen geblazen en mijn man heeft gister de knotwilgen in de voortuin gekortwiekt. De vogels hangen de hele dag door aan de vetbollen en de zak strooivoer ligt nog achterin de auto, een zak waar ze het hele seizoen genoeg aan hebben! En toch is het niet koud buiten, het is wat zwoel.

Twee jaar geleden was het al behoorlijk koud rond deze tijd… we stonden toen foto’s te maken van onze kostuums bij de hunebedden van Havelte. 21 November waren we gehandvast op die plek… een hele warme en koude ervaring! Maar onze kostuums waren net als wij ingepakt 🙂 Een week erna hebben we alsnog een foto-shoot gedaan… koud!!!

En zo hangen we onze weersherinneringen op aan belangrijke herinneringen op ons levenspad. Nu ben ik zelf niet zo van het terugblikken… ik heb meer de blik op de horizon. Wel merk ik dat ik het schrijven voor de WR heel leuk vind. Het stilstaan in de tijd en het terug lezen van mijn oude wandelverslagen… het heeft wat. Je persoonlijke geschiedenis ís belangrijk… vlak dat nooit uit!

Het thema van de Volle Maan van de Overstroming is dan ook ‘Welk oud patroon is zó gewoon geworden dat je het niet meer ziet?’ en daar is inzicht in je eigen geschiedenis voor nodig.

In het Indiaans sjamanisme is het de maan van ‘Zij die de wijsheid bewaart’ en wijsheid wordt nog steeds met levenservaring verbonden…

In de verte klinkt het gehuil van de Wolfmaan… het geluid van weemoed… verbondenheid met het verleden.

Imbolc, het feest van het ontspruitende leven. Onder de grond en in de knoppen welt het leven op… de eerste groene puntjes komen boven de grond en de knoppen van de vroege struiken en bomen zwellen op. Rond deze tijd zijn we het ook wel een beetje zat… de koude, de sneeuw, het grijze, het kleurloze in de natuur. Het verlangen naar warmte en kleur, ik kan het nu al voelen! En het is nog maar 25 november… ik loop vooruit… loop met me mee… terug, naar 7 februari 2012 🙂

7 februari 2012, ‘Volle maan van de Overstroming’, Imbolc

“Welk oud patroon is zo geworden dat je het niet meer ziet?” De biechtmoeder luistert naar je verhaal.

Het is koud! Nederland hoopt op een 16e Elfstedentocht 🙂 De afgelopen dagen ben ik regelmatig wezen wandelen in het deltagebied van Het Zwarte Water/ Vecht. Het is er nu zó prachtig! Een kleine ijsbreker houdt met regelmaat het water open. Een donderend geraas zwelt dan aan en vanuit de verte komt het bootje aangevaren, wat een machtig geluid! Ik heb al prachtige foto’s kunnen nemen van de goudgele rietkragen tegen de felblauwe luchten en witbesneeuwde ijsschotsen op de voorgrond… heerlijk! En de ondergaande zon die schildert met oranje en rood door besneeuwde rietkragen waar de wind nog geen vat op heeft gehad. Ik verval gewoon in superlatieven om dit gevoel te beschrijven. Mijn vingers vriezen af, maar toch nog die ene foto 🙂

En dan komt de dinsdag, volle maan, dichterbij en ik heb nog geen warme broek. De afgelopen dagen kwam ik steeds door de kou bevangen thuis… en dan de kouwe rillingen die nog tijden door mijn lijf gaan… dat is niet goed om zo alleen het bos in te gaan… ’s nachts :-). Dus gelukkig ’s middags een skibroek gevonden die mij past!

Om 20.00 stap ik de auto in… toch maar weer de auto, want als ik echt te koud ben en dan nog een heel eind terug moet lopen… van de week over het ijs teruggekomen omdat ik het te koud had en dat doe ik liever niet in het donker.

Nu dus terug naar dinsdagavond 7 februari. Ik parkeer de auto bij de grote plas, die nu dichtgevroren is. De maan staat fel te schijnen… het is helder en koud. Er staat geen zuchtje wind. Ik pak mijn hazelaarstaf en wandel het elzenlaantje in, richting bos. Op de driesprong, waar de laatste lantaarn staat, richting bos. Ik kijk met weemoed naar de lege plek waar ooit ‘De wachter van de driesprong’ stond. Een majestueuze grote wilg die drie stammen had en de straatlantaarn in zich vervat had. Wat had die nu prachtig geweest met die sneeuw erop. Jammer genoeg is deze ‘Boom die was’, al een aantal jaren geleden gekapt en een lege plek is gebleven. Toch loop ik nog steeds om hem heen de weg naar ‘Boompje’ in. Ook ‘Boompje’ is allang niet meer wat ie was. Het sneue knotwilgje in de rij stoere wilgen is afgebroken, uitgelopen, opgegeten; overleeft… en is nu in diepe slaap.

Mijn hazelaarstaf tikt regelmatig in de sneeuw en maakt zo’n knisperend geluid, net als mijn wandelschoenen. Gelukkig maakt mijn nieuwe broek geen herrie, soms kunnen die ouwe skibroeken zo’n herrie maken met lopen. Heerlijk om zo dik ingepakt het bos in te trekken. Soms sta ik even stil om diep in te ademen en van de stilte te genieten… geen mens op ‘straat’. Natuurlijk ga ik eerst bij ‘Boompje’ langs. Als ik bij ‘m kom hou ik lekker mijn handschoenen aan, ik omvat zijn takje (dat is hij nu, mijn wijze vriend wordt steeds onzichtbaarder) en krijg “Tastbaar” van ‘m.

Yoh, “Tastbaar”, wat moet ik daar mee… ik vergeet het ook steeds. Wat natuurlijk mooi aansluit bij een oud patroon… dat vergeet je het liefst. Maar nu ik terugkeer in tijd en plaats (lege kamer en op mijn hoofd een koptelefoon met de floating muziek van Rob Verheul… mijn lievelings hangspeler) komt het woord ook weer terug… TASTBAAR! Dat betekent dat ik het aan kan raken… dat het dichtbij is, dat ik er iets mee kan… hé, er wellen tranen op! Yoh, dat is dichtbij… ik weet.

Ik vervolg mijn weg na eerst achterwaarts weg te zijn gelopen bij ‘Boompje’… een ingesleten gewoonte… dat deed men vroeger ook bij de koningin, je mocht haar je rug niet toedraaien… Juultje heeft dat afgeschaft 🙂 ‘Boompje’ verdient dit, hij is groots… in zijn nietigheid, welhaast onzichtbaar.

Ik sla deze keer een weg in die ik nooit eerder gegaan ben in de nacht. Een weg langs de weilanden, met het bos aan mijn zij. Wat is het helder en wat is er een lichtvervuiling!! Met mijn nieuwe camera maak ik foto’s van de maan en wat prachtig zijn ze! Deze camera is zó lichtgevoelig… dus ook de oranje gloed van de woonwijken is duidelijk aanwezig op de foto’s. Ik moet m’n best doen om een nachtfoto te schieten. In het bos hoor ik de dieren. Duiven vliegen op om elders neer te strijken en de reeën hoor ik wel, maar ik zie ze niet. Zij hebben ook recht op hun rust… loopt er weer zo’n raar mens midden in de nacht door het bos. Ik ben meer met foto’s maken bezig dan met mijn wandeling. Ik geniet met volle teugen van alle besneeuwde bospaden en de serene rust. Na verloop van tijd laat ik het bos achter me en ga de dijk op… zal ik de ‘Heuvel van de Barden’ beklimmen? Nee, die laat ik voor dan… als de tijd daar is. En dan op de dijk, bemerk ik dat ik eigenlijk nog geen bespiegeling heb gehad…

En daar stil op de dijk… stel ik de vraag “Maar wat is het érgste dat ik ooit in mijn leven heb gedaan?”. Er passeren wat zaken die ondertussen allemaal hun tijd gehad hebben… niet meer van belang zijn… geen blokkade vormen… geen verhaal meer zijn… die hebben hun aandacht gehad en zijn naar de achtergrond verplaatst.

En dan stel ik opnieuw de vraag “Maar wat is het ergste dat ik ooit in mijn leven heb gedaan?”. Ik heb mijn moeder nooit echt gezien… nooit echt naar mijn moeder gekeken. We houden van elkaar, knuffelen elkaar… maar er is altijd een verwijt naar haar. “Je hebt het zelf in de hand gehad om véél te zwaar te worden, niet te bewegen, niet meer te kunnen bewegen… in die vicieuze cirkel te geraken. En altijd dat verleden dat je met al z’n pijn koestert als ‘hier en nu’, het constante levend houden van de pijn uit het verleden. Het niet afsluiten en laten voor wat het is… verleden”.

Ik heb hier een flink onbegrip voor… ik zie dit niet als ‘mijn moeder’, eerder als ongewenst gedrag waar ze maar eens wat aan moet doen. Ik zie dit niet als waardevol… wat het wel is voor haar.

TASTBAAR… door het verleden levend te houden, blijft het tastbaar… koestert ze het. En het afscheid dat ze nooit van haar vader heeft kunnen nemen… ze kan hier nog steeds om huilen. Zo houdt ze hem bij zich, levend, tastbaar. Als ik naar de foto’s kijk… mijn moeder was nog slank toen haar vader op z’n einde liep. Door familiegedonder wist mijn moeder niet dat haar vader overleden was… ze kwam op bezoek en hij bleek al begraven. Op de overlijdenskaarten bleek ze niet genoemd, net zo min als haar gezin. Deze pijn draagt ze mee… en blokkeert haar lijf en leden. Ik merk dat ik dan weer in verzet kom… en hier wil ze niets aan doen!!! Misschien helpt het als ik het erken… als iedereen dit erkent en respecteert. Het is haar manier om hem dichtbij zich te houden…tastbaar.

Mijn broer werd trouwens wel genoemd op de kaart… die had in het geduvel de ‘kant’ van oma gekozen, niet van opa. Ook hier zit nog steeds heel veel wrevel… hij was wel op de begrafenis maar heeft hier nooit van verteld en mijn ouders hebben er nooit naar gevraagd. En ondertussen is hun relatie tot een redelijk nulpunt gedaald… bij mij komt hij ook niet meer. Ik ben een heks en hij is een ware Christen en als ik bekeerd ben mag ik weer komen en komt hij weer bij mij. Ook hier zitten mijn ouders flink mee in hun maag… nooit kan er meer iets gemeenschappelijks gevierd worden… samen… het is verbroken, de band. Het ergste is misschien wel om dit niet als mijn probleem te zien… ik heb er geen last van… los het lekker zelf op… wees er zuinig op. Eigenlijk zou er eens wat uitgesproken moeten worden… gevraagd moeten worden… geantwoord moeten worden. Nu zijn we er nog allemaal TASTBAAR… we leven nog. Opa en oma zijn dood… maar waar wachten we op?

Aan het einde van de dijk, besluit ik toch richting ‘Heuvel van de barden’ te lopen… aan de achterkant te benaderen, via het haventje. Als ik aan het einde van de dijk kom, bij de haven… kijkt er een haas op. In het veld zit een haas… deze rent voor me langs het bos in. Hazen en Imbolc, ik vind ze zó bij elkaar horen. Het samen zijn van hen in de besneeuwde velden, de paartjes die ze vormen… de belofte van nieuw leven dat zij reeds in zich dragen rond deze tijd.

Ik vervolg mijn weg… aan het einde van de haven besluit ik van het uitzicht van het deltagebied te genieten. In het ijs ligt de grote bagger boot… vast. Er wordt nu niets opgerakeld, er wordt niets aan de oppervlakte gehaald er wordt niets uitgediept… het is bevroren, verstild, er gebeurt niets… het is koud. Hoe toepasselijk… waarom vallen de stukken altijd zó mooi op hun plaats en waarom blijken mijn stappen nooit voor niets te zijn geweest en de weg die ik ga… altijd zó passend. De heuvel heb ik niet beklommen… het was niet nodig, soms ligt het antwoord niet al te hoog. Vraagt het geen moeite, alleen een zien.

Als ik terug loop… twijfel ik. Zal ik de dijk vervolgen of terug lopen naar de auto? Op de weg terug zit de haas midden op de weg… duidelijk 🙂 Voor mij uit loopt hij heel de dijk af en ik volg gedwee, het is mooi geweest, het is tijd. Het valt me op dat de wind opeens opgestoken is… nu, bij het teruglopen waait het bij vlagen.

In de weilanden, vlakbij ‘De wachter van de driesprong’, zitten twee hazen in het veld. Zij zijn al een koppeltje, ze rennen over de velden, weg van mij. Het is tijd voor thuis… als ik thuis kom blijk ik toch ruim twee uur gewandeld te hebben… het is zo mooi en lekker warm in m’n broek :-).

Liefs, Loes.

 

Dit verhaal heb ik vorig jaar uitgeprint voor mijn ouders en mijn broer heb ik het gemaild. Mijn moeder vond het prachtig en met mijn broer heb ik een hele middag in het bos gewandeld. Hij zit nog steeds met vragen en verwijten naar mijn ouders… waar hij het nog steeds niet met ze over heeft gehad. Of ik hem daarin wilde steunen naar mijn ouders toe, was zijn vraag aan mij tijdens de wandeling. Nee, dat wil ik niet. En dat is ook niet goed. Hij is nog aan het worstelen met zijn kindertijd en met schuldvragen… het wordt tijd dat hij de hand in eigen boezem steekt, dat brengt hem verder. Het enige dat hij kan veranderen is zichzelf… niet zijn jeugd en niet zijn ouders, of mij 😛 Hij zal moeten ervaren dat als hij verandert, de hele wereld om hem heen verandert en dat is een inzicht dat hij nog moet vergaren. En vanuit die verandering kan hij het gesprek aangaan, meer open en luisterend dan zoekend naar een schuldige voor zijn eigen problemen.

En als ouders kan je het toch nooit helemaal goed doen… en wat is dat, ‘goed’? Verander de wereld en begin bij jezelf… dan komt het vast wel goed, want dat heb je in de hand. En heb vertrouwen dat je die kracht hebt… hoe beperkt dat soms ook kan zijn. Mensen vrezen vaker meer hun eigen kracht en mogelijkheden dan die van de ander… kauw daar maar eens op.

Geplaatst in Volle Maan Wandelingen | Getagged , , , | Reacties uitgeschakeld voor De volle maan van de overstroming

Placebo’s, nocebo’s en het schulddenken, 2

In mijn vorige artikel heb ik het gehad over placebo’s, nocebo’s en onze maatschappij. Waarom we zo geïnteresseerd zijn in het uitsluiten van het placebo-effect, in plaats van dat we het omarmen. Deze keer deel 2.

Een van de dingen die te maken hebben met het fenomeen placebo is het hele feit dat het zo ongemakkelijk ligt. Dat is om twee redenen: de eerste is dat we niet gefopt willen worden. Als je je voor de gek laat houden, ben je er ingetrapt; meestal niet goed voor je zelfbeeld. Een placebo, een nepmiddel, is natuurlijk gewoon een vorm van erin trappen. Iemand heeft je iets wijsgemaakt, je hebt op de voorspelde wijze gereageerd en voilà: er was niets. Je bent voor de gek gehouden door een pilletje… Goedgelovig, naïef. Dat je ondertussen jezelf een groot plezier hebt gedaan valt weg.
Dat de farmaceutische industrie niet zit te wachten op het placebo-effect is duidelijk. Als je iets verkoopt, wil je natuurlijk wel graag bekend staan als een integer producent en niet als een oplichter die mensen iets aansmeert. Plus dat hoe meer mensen dit effect bij zichzelf kunnen bewerkstelligen, hoe minder medicatie er nodig is en hoe minder er dus kan worden verdiend. Logisch.

Maar als patiënt? Wat zou je dan het liefste willen? Zo snel mogelijk beter worden met zo min mogelijk bijwerkingen is volgens mij toch hetgeen iedereen het liefste wil. En onze geest kan daar blijkbaar een (grote) rol in spelen. Je zou verwachten dat deze kennis druk gepromoot zou worden en dat er op de universiteiten flink onderzoek zou gebeuren naar hoe hier optimaal gebruik van te maken. Niets is minder waar. Regulier doet er helemaal niets aan. En alternatief?

Alternatief omarmt de kracht van de menselijke geest vaak wel, maar met een wat mij betreft gevaarlijke keerzijde: het schuld- en boetedenken.

Het idee van ziekte door ‘verkeerde’ denkpatronen. Een heel gevaarlijk idee, waar een kern van waarheid verwrongen wordt ten bate van egoïsme en schijnveiligheid. Je denken heeft zeker invloed op hoe je je voelt. Denkpatronen kunnen energieblokkades geven waardoor energie moeilijker of minder stroomt en dat kan fysieke gevolgen hebben, net als bijvoorbeeld een vitaminetekort. Maar laten we wèl wezen. Iedereen heeft energieblokkades, niemand heeft de volmaakte manier van in het leven staan. Boeken als dat van Louise Hay nodigen uit tot omdraaien. Dat er een spiritueel/mentaal/karakterprobleem mede ten grondslag ligt aan een bepaalde ziekte betekent dus niet dat het ontbreken van een ziekte maakt dat iemand op dat gebied ‘gezond’ is. En het betekent ook niet dat iemand nooit ziek zal worden, als er maar genoeg gemediteerd, gevisualiseerd of gepositiviseerd wordt. Ziekte kan niet zomaar gereduceerd worden tot een factor. Hoe goed zijn je genen? Hoe goed is je voeding? Hoe gezond is je omgeving? De luchtkwaliteit?

Maar da’s nog tot daar aan toe. Vaak zien we ook dat ziek worden en ziek blijven, of erger, sterven aan een ziekte, vertaald wordt met niet hard genoeg aan jezelf gewerkt hebben. Ga je dood aan kanker? Dan heb je je innerlijke negativiteit niet overwonnen en meer van dat soort onzin.
Dit soort gedachtegangen zijn om twee redenen schadelijk. Ten eerste omdat blaming the victim in alle gevallen heel erg verwerpelijk is. Het is nooit waar, doet mensen vreselijk tekort en kweekt nare onterechte zelfgenoegzaamheid.

Ten tweede omdat door de blaming the victim-redeneringen veel mensen vaak van het hele idee dat je geest (heel veel) invloed heeft niets meer willen weten. Op die manier wordt het kind met het badwater weggegooid. Want zoals het placebo-effect aantoont: het is niet voor iedereen hetzelfde. Het is net als met alles een kwestie van talent en weten hoe dit te mobiliseren. En dat laatste kan geleerd worden.

Op het moment dat de kracht van onze geest gewoon onderzocht mag worden. Op het moment dat ook kleine stappen mogen tellen. Of dat ‘geen resultaat’ niet meer vertaald wordt met ‘het ligt aan je instelling,’ maar gewoon met ‘jammer, maar helaas’. Op dat moment komt er ruimte. Dan kunnen mensen die ontdekkingen doen op dit gebied hun verhaal doen zonder dat ze onmiddellijk de term ‘orenmaffia’ naar hun hoofd krijgen. En kunnen mensen vrijblijvend kijken of er wat voor hen bijzit, waar zij zich thuis bij voelen om te proberen. Zonder dat de omgeving ze òf voor gek verklaart òf veroordeelt als de resultaten niet volmaakt zijn.

Door Hagetessa

Geplaatst in Artikelen | Getagged , , | Reacties uitgeschakeld voor Placebo’s, nocebo’s en het schulddenken, 2

Imbolc

A small spark of fire glows
In the belly it grows
New life yet unborn
The dawn of a new morn’

The ewe’s are pregnant
And the fields wake to dawn
The earth is expectant
And fertile eggs lay in the barn

We kindle the fire
Wakened in a storm
Our hearts yield desire
And new life is born

Hail Brighid!
We welcome Imbolc
The promise of spring
We’ll bring our folk
To the great gathering
We’ll dance in our circles
And light our candles

A new dawn has come
A seed has been borne
White flowers tip out of the snow
New life stirs in the ground below

Hail Brighid!
We welcome Imbolc
Season of renewal
New hope for us all!

By Odette

Geplaatst in English articles | Getagged , , , | Reacties uitgeschakeld voor Imbolc

De kale maanden

December is een maand vol feestelijkheden, niet alleen binnen het paganisme maar in heel de westerse samenleving. Zodra de vuurwerkdampen zijn opgetrokken en de boom het huis uit is, is het echter ineens heel kaal. Welke symbolen kan ik op mijn altaar zetten? Wat betekent deze periode eigenlijk? 

Foto van een tak die wel een beeldhouwwerk lijkt

Er zijn perioden waarin het leven in een stroomversnelling lijkt. De gebeurtenissen rijen zich aaneen, er is van alles om naar uit te kijken, en in december kun je dan ook nog meedrijven op de stroom omdat de hele maatschappij feest viert. Alle etalages staan vol met symbolen die voor een groot deel paganistisch zijn, en er is een algemeen gevoel van feestvieren. Of dat nu kerst is of midwinter, en of mensen nu religieus zijn of niet, de meesten vieren wel iets gezamenlijk met familie of vrienden. Veel mensen hebben deze periode vrij van hun werk, sommigen gaan een weekje weg, en tot besluit van alle festiviteiten is daar Oud en Nieuw, met vuurwerk, oliebollen en voor de liefhebbers het nieuwjaarsconcert op tv. Maar dan. Begin januari ruim je alle versiering op, en ineens is het kaal, leeg. De bloemisten proberen je zover te krijgen dat je je huis volzet met kamerplanten, maar wellicht is de portemonnee ook leeg. En ook kamerplanten kunnen de kater niet wegwerken.

Wat is dat toch, dat maakt dat we blij zijn met een deel van de cyclus, maar veel minder met een ander deel van diezelfde cyclus? Je leert de dag alleen maar kennen doordat het ook wel eens nacht is, en van mooi weer geniet je des te meer als het ook wel eens minder fraai is. Net zoals dat je weet wat gezondheid waard is als je ziek bent geweest of pijn hebt gehad. Maar is deze periode van het jaar dan alleen maar een periode die we moeten doorstaan, afwachtend tot het weer voorjaar wordt? Ja, als we twee maanden winterslaap zouden kunnen houden, dan konden we de hele kale periode overslaan. Maar nu we wakker zijn, is het juist het beste om erin te duiken, om erop uit te gaan om te zien wat de natuur ons te vertellen heeft over de winter. En wie weet, vinden we dan ook nog symbolen die we op ons altaar of onze seizoenstafel kunnen zetten.

Foto van een akkertje in het bos

Volg mij op een wandeling in een bos. Het is niet ver van huis, een paar straten lopen. Misschien is het ook niet een echt bos, maar een stukje gebied zonder bestemming, waar toevallig al tientallen jaren bomen staan. De grond is bedekt met de dode bladeren van vorig jaar, die nat zijn en al deels vergaan. De bomen zijn kaal, behalve een paar naaldbomen, een enkele hulst, en wat eikenbomen waar nog geelbruine bladeren aan hangen. Hoewel je ze niet meer kunt herkennen aan het blad, valt je op dat de stammen anders zijn. Er zijn bomen met een gladde stam, met vooral horizontale takken. Er zijn er met een hele ruige stam, met als het ware verticale ribbels, die een beetje op een vlechtwerk lijken. De eiken hebben ook ruige stammen, maar met weer een ander patroon. En als je omhoog kijkt naar een stam met weer een heel ander ruw patroon, zie je dat dit een naaldboom is. Er zijn ook heel wat jonge boompjes. Een aantal staat in een kring om een oudere boom, alsof het zijn kinderen zijn die hand-in-hand een rondedans doen. Rondom sommige bomen voel je onder je voeten de resten van de vruchten die tussen de bladeren verborgen liggen. Lege doppen van beukenoten, eikels die niet allemaal onbeschadigd zijn, hier en daar een denneappel.

Op de paden is de bodem veel minder bedekt met bladeren, en voelt het anders aan onder je voeten. Iets verderop zie je een akker liggen. Zwarte aarde, al geploegd voor als het nieuwe seizoen begint. Aan de rand van het stukje bos zie je ook wat tuinen en een grasveld. In het bos kom je stukken tegen waar sprieten van zo’n twintig centimeter omhoog steken. Zijn dit bosbessenstruikjes? Iets verderop een veel dichter begroeid stuk met wat hogere en dikkere sprieten. Aan de knopjes bovenop lees je af dat dit hele jonge kastanjebomen zouden kunnen zijn. Verderop liggen enkele complete boomstammen op de grond. Omgevallen of omgezaagde berken. De stam heeft gladde gedeelten, maar ook opmerkelijk ruwe stukken en op sommige plaatsen lijkt de bast opengebarsten. Een boom die er al wat langer lijkt te liggen, heeft zwammen over de hele lengte van de stam. Een rij kleine oranje zwammetjes, enkele elfenbankjes en nog een serie wat grotere oranjebruine zwammen. Van twee bomen liggen er de onderste meters van de stam met een kluit wortels eraan. Die wortels hebben een heel eigen structuur van zwarte of donkerbruine vezelige ‘haren’ bij de ene boom. Bij de andere vallen aan de onderkant van de kluit vooral een paar ‘druipende’ bruinzwarte structuren op waarin je met wat moeite paddestoelen herkent.

Tussen de bladeren op de grond groeien ook nog wat paddestoelen. En als je ergens wat blad wegschuift met je voet, komen daar twee witte zwammetjes tevoorschijn die beide bestaan uit drie sprietjes met een gezamenlijke voet. Ze zijn zo wit, dat ze bijna licht lijken te geven. Overal op het dode hout en dode blad blijkt leven te zijn, als je het zo eens nagaat. Echt dood hout vind je ook, vermolmd en deels uiteengevallen. Er zijn stukken wit hout, waar de vezels uit elkaar geplozen lijken, en meer roodachtig hout. Net als de bladeren is dit onderweg naar een stadium waarin de elementen waaruit het is opgebouwd weer uiteen zullen vallen, om opnieuw tot grondstof te dienen als het leven weer terugkomt. En dat zal het doen, dat kun je zien aan de knoppen aan de uiteinden van de takken. En aan een enkel plantje dat nu alweer uitloopt, omdat het blijkbaar beter bestand is tegen de kou dan de andere planten. Niet alle leven is verdwenen of onzichtbaar. Boven je hoofd hoor je de vogels, verschillende soorten vogels.

Foto van sterretjesmos

De dag is kort, en het is bedekt weer. Maar soms is er ineens wat meer licht, omdat de zon even door de wolken breekt. Het zeer beperkte kleurenscala van bruinen, van donkere aardetinten, wordt dan ineens aangevuld met opvallende stukjes kleur. Ergens staat een blad overeind tussen wat dode grassprieten, en licht felrood op. Aan de boomvoet is het mos felgroen, een heel andere kleur dan dat van het sterretjesmos dat er donkergroen naast groeit op de grond. Een boomstam is goed zichtbaar in het licht, en het valt je op dat tussen de min of meer gladde bast een rechtopstaande ovaal zit die meer reliëf heeft, bijna het lijstje van een miniatuurschilderij. Wat ook opvalt, als je zo om je heen kijkt, is dat het reliëf van de bosbodem zoveel duidelijker zichtbaar is dan ’s zomers. Er is een klein heuveltje, er zijn enkele gleuven in de grond die als greppels gegraven kunnen zijn, of toevallig zo ontstaan. En zomaar tussen de dode bladeren onder de bomen liggen soms takken in rijtjes, alsof ze een afscheiding vormen. Aan de rand van het bos, naast de akker, is werkelijk een wal gemaakt van takken, ondoordringbaar verstrengeld tot een muurtje. Het hek dat erachter staat is kapot. Er staan nog palen, maar lang niet overal zit meer gaas tussen. Wandelaars met honden maken er dankbaar gebruik van om een ander deel van het bos te bereiken.

Op een open plek blijk je aan het begin te staan van een bomenlaan. Aan weerskanten staan rijen grote, oude bomen statig een oprijlaan te vormen naar niets in het bijzonder. Eén boom trekt je aandacht. De stam is afgerond op een veel lagere hoogte dan de bomen ernaast, en de hele stam lijkt een sculptuur, gemaakt door een artiest uit de Art Nouveau-periode. Het lichtgroen van het mos doet erg denken aan het kopergroen van sommige Jugendstilkunst. Het zal geen toeval zijn dat natuur lijkt op kunst. Die kunst is juist gemaakt door artiesten die zich door de natuur lieten inspireren! Een mooi besluit van de wandeling.

Foto van een boom die model kan hebben gestaan voor Jugendstilkunst

Wat kunnen we leren van deze wandeling, van wat we in de natuur gezien hebben? De schaal is misschien anders, het is allemaal wat minder uitbundig, maar er is wel degelijk leven. In deze periode zijn vooral structuren zichtbaar. Het landschap zelf vertoont zich; van de bomen zien we de stammen en hoe de takken daaraan groeien: horizontaal, verticaal of schuin omhoog. Er is kreupelhout en er zijn kronkelige takken van struiken. Sommige structuren zijn op zichzelf het bestuderen waard. Er is kleur, maar daarvan is een beperkter palet beschikbaar dan in andere jaargetijden. Als het gaat sneeuwen, ziet de wereld er helemaal anders uit.

Hoe kun je dit vormgeven op je altaar, of op de seizoenstafel die door veel mensen ook ‘altaar’ wordt genoemd? Je kunt besluiten om ook hier alleen de basisonderdelen neer te zetten die er anders ook staan, de symbolen van de elementen bijvoorbeeld. Een andere mogelijkheid is om iets van de structuur van het bos zelf mee te nemen in de vorm van een stuk boomschors, of – als je er een vindt en kans ziet die heelhuids mee te nemen naar huis – een bladskelet. Dat kan genoeg zijn. Een andere optie is om stenen neer te leggen, kiezelstenen of halfedelstenen. Kale rots is immers ook een stuk natuur dat de basis voorstelt, de aarde zelf. En dat past bij de symboliek van aarde, van winter, van skelet en basis. En misschien wil je in deze periode stilstaan bij het concept ’tijd’ in het algemeen, bij oneindigheid en bij de cycli van de seizoenen, van de maan en in je eigen leven. Een kalender zou hierbij passen. Maar ga voordat je je altaar versiert zelf naar buiten, om met eigen ogen te kijken wat deze periode voor jou betekent. En ga over een paar weken weer, om het verschil te zien. Want stilletjes verandert er wel degelijk van alles, ook al zou je er zonder goed kijken aan voorbij kunnen lopen. ‘In der Beschränkung zeigt sich der Meister’ – ‘in de beperking toont zich de meester’ – luidt het spreekwoord. En dat geldt ook voor de natuur!

(Eerder geplaatst in Wiccan Rede in de editie Imbolc 2008).

Geplaatst in Artikelen | Getagged , , | Reacties uitgeschakeld voor De kale maanden

Review: A Ceremony for Every Occasion

Siusaidh Ceanadach
A Ceremony for Every Occasion : the Pagan Wheel of the Year and Rites of Passage
O-Books. 2012. 164 p. ISBN 978-1-84694-841-1

Cover photo of the book Ceremony for every occasion

Siusaidh Ceanadach has been Pagan for over 25 years and is a recognised Legal Celebrant with the Pagan Federation in Scotland. That means that she may conduct legally recognised marriage rites (handfasting ceremonies). She also conducts name baby namings and funeral ceremonies. The last part of the book deals with these rites of passage. The first part is about the seasonal festivals. It is written as a guide for Pagans and non-Pagans alike who wish to celebrate the passing of the seasons, the Wheel of the Year.
The ceremonies in this book are not designed for specific Pagan groups, such as Wiccans or Druids, but are a mix of Druidcraft, General Pagan, Shamanic and with touches of Heathen. The deity in Scotland is Celtic, from the Tuatha de Danann of Ireland, and Midsummer is in June. Readers can adapt the names to their chosen Deity or a general term such as ‘Lord and Lady’ and you can switch the festivals around to match the Wheel of the Year in your part of the world.
A touch of Heathen is for instance the call upon the ancestors, and a Celtic element the call to the Horse, to the Eagle, the Stag and the Salmon. The rituals, some longer and more complex than other, are beautiful and will speak to Pagans of many traditions. Some background is given before every ritual, and there are handy checklists and a list of participants needed, though sometimes one person can double (as one invocating a quarter and as speaker later on).

Geplaatst in Boeken, English articles | Getagged , , , | Reacties uitgeschakeld voor Review: A Ceremony for Every Occasion

Imbolc: creatieve stilte

Logo rubriek Wiccan Rede Online Magazine

Door Yoeke Nagel

Yoeke is Reclaimingheks en docente van magische technieken die het dagelijks leven lichter maken. Meer informatie: www.yoeke.com

“Je bedenkt waar je het over wilt hebben en wat je daar over zou kunnen zeggen. Vervolgens sla je je laptop dicht en je gaat iets anders doen. Liefst een paar dagen. Ik noem dat Creatieve Stilte.”

Dit fantastische advies kreeg ik van mijn leraar retoriek: Jan Vaessen. Sinds een tijdje volg ik met heel veel plezier een cursus bij hem. Voor de zwartkijkers onder ons: ja, het is een dominee, maar het is toch goed volk hoor.

Nou ja, dat blijkt wel uit zijn advies over het schrijven van een tekst. Hij schrijft preken. Ik schrijf meditaties om in een ritueel te kunnen gebruiken. Details.

Maar de essentie is hetzelfde: de bron van je woordenstroom ligt in de stilte.

Zoals in de natuur nu, rond Imbolc, alles weer heel voorzichtig in beweging komt, de eerste schopjes van nieuw leven voelbaar zijn in de buik van de Moeder, zo groeit elke zin, elk inzicht en elke daad in rust en stilte in ons.

Of, zoals Jan dat zegt: in de tijd dat je zomaar wat anders aan het doen bent krijg je misschien een plotselinge ingeving. Gebeurt er toevallig iets wat met jouw idee te maken lijkt te hebben. Kom je iemand tegen die je iets vertelt dat precies aansluit bij jouw onderwerp. Lees je bij de tandarts iets over een onderzoekje wat nou net het cijfermateriaal aanlevert dat je idee onderbouwing geeft… Creatieve stilte is de ruimte tussen kiem en ontkieming. Het is de draagtijd van een idee, een gedachte, waarin de kinderkamer als vanzelf behangen wordt.

Als Samhain en Litha op een dag vallen…

Wij, schrijvers, planners, doeners,  eisen vaak van onszelf dat we alles zelf kunnen. Hard nadenken. Focussen op je doel. Functioneel handelen. Dat soort technieken gebruiken we om iets te creëren, om vorm te geven aan een gedachte of een verlangen in te vullen. Daar word je vaak heel moe van en het resultaat is niet altijd zo geweldig. Eigenlijk is dat ook wel logisch.

Is de hele natuur niet een groot creatieproces? De creatie van nieuw leven. Transformatie van wat er al bestaat. Afsterven. Rusten. Opnieuw geboren worden. Ze doet dat toch maar allemaal. En dat nog wel in Haar Eigen tempo.

Het tempo van de seizoenen, waarbinnen voor alles tijd is.

En wij, heidenen, volgen die seizoenen weliswaar met onze rituelen en vieringen, maar zijn er soms opeens van overtuigd dat in ons eigen leven, in ons bedrijf, onze eigen praktijk of onze relatie, alles effe op een dinsdagmiddag gecreëerd zou moeten worden. Alsof er in ons persoonlijke leven maar een enkele ademteug zou moeten zitten tussen Samhain en Litha, tussen niet-zijn, pikkedonker, niet-weten, en alles-oogsten, stralende zon en alles begrijpen.

Ik moet toegeven dat ik heel wat dinsdagmiddagen heb doorgebracht in frustratie. Omdat het me op een of andere manier toch niet gelukt was om te creëren wat ik mezelf had voorgenomen te creëren.

Dit is de tijd van het jaar waarin ik, met de hulp van Jan Vaessen, beetje bij beetje begin te begrijpen dat het ook helemaal niet de bedoeling is om alles zelf te creëren in het razende tempo van de moderne mens.

Beschikbaar zijn voor de goden

Dit is de tijd van het wachten, de zwangerschap. Te vroeg geboren ideeën zijn vaak helaas niet levensvatbaar. En teksten of plannen die onder stevige tijdsdruk uit het hoofd gewrongen worden, zijn vaak saai. Te bedacht. Te geconstrueerd. Te theoretisch.

Het wonder gebeurt pas als er stilte overheen is gegaan. Niet alleen omdat je eigen gedachten in die creatieve stilte kunnen rijpen. Niet alleen omdat je met je onderwerp in je achterhoofd onverwachte aanvullingen op je kennis en inzichten zult krijgen in je dwaaltijd van creatieve stilte. Het is ook omdat je in creatieve stilte bewust of onbewust een signaal uitzendt naar de Goden, waarin je Ze uitdaagt om met je mee te spelen, om Toevalligheden je op je pad te strooien, om Hun ongebruikte Ideetjes via jou de wereld in te sturen. Je laat Ze weten dat je beschikbaar bent voor dit ene onderwerp. Vinden Ze keileuk. Hebben Ze schik van. Gaan Ze giechelen en met je meewerken. Het enige dat jij dan op zeker moment nog te doen staat is de tijd nemen om de boel even bij elkaar te harken.

De hele Creatieve Stilte heeft zich na een paar weken, soms slechts dagen, ongemerkt gevuld met informatie, gedachten, plezier, ervaringen, gesprekken en ontmoetingen, zodat het rustig opzwol tot een enorm ei van creatie – gegroeid uit de samensmelting van je eigen themakeuze, de vrijgevigheid van de goden en jouw bereidheid om beschikbaar te zijn voor creatie.

Effe tikken. Hopla. Tekst klaar.

Meer?

Wil je meer weten over het werk van Jan Vaessen? www.wajomer.nl

In de komende maanden kun je meedoen aan verschillende workshops met Yoeke Nagel, waarbij altijd een combinatie wordt gemaakt tussen magie, zelfinzicht en maatschappelijke activiteit. Op z’n Reclaimings. Kijk op de agenda voor o.a. workshops Magisch Schrijven en Tarot Systeem Opstellingen. www.yoeke.com

 

Geplaatst in Artikelen, Columns | Getagged , | Reacties uitgeschakeld voor Imbolc: creatieve stilte

Websites – Imbolc 2013

Logo pagina Webwegwijzer Wiccan Rede Online Magazine

Pagan Identity
Witches&Pagans present ‘GOPagan: Thoughts from a Heathen Republican’.
“There has been much talk of the question of Pagan identity of late. High-profile Pagans have given up the label, while others make the case that the Pagan label is still relevant. I would like to begin my own analysis of the subject with some thoughts on one facet of Pagan identity; the question of the ‘Pagan community’.

Pivotal to the question of whether or not there is a ‘Pagan community’ is the definition of ‘community’ itself. Some people say that Wiccans, Druids, Ásatrúar, Celtic Reconstructionists, British Traditional Witches, etc. form a community based on shared interests in the broader culture, such as religious freedom issues.”

Joseph Bloch poses some interesting questions, and gives some answers.
Pagan Identity, Part 1: Is there a “Pagan Community”?
Pagan Identity, Part 2: At Least We All Worship the Goddess, Right?
 Pagan Identity, Part 3: We’re All in This Together!
And see the other entrances on Witches & Pagans!

Patheos.com – Hosting the Conversation on Faith

A website with a broad spectrum of topics discussed in Blogs & Columns, from the perspective of different religions. There is the ‘Religion Library’, you can find ‘News & Politics’ and many more pages. The News section is about such news as the confessions of former cyclist Lance Armstrong, but dealing with the moral and religious dimensions of the news.

Some articles from various ‘channels’ and blogs on Patheos in January 2013 give an overview of the subjects presented. On the Atheist channel: What funerals should be about.

On the Progressive Christian channel: Martin Luther King and Liberal Theology.
On the Pagan channel: Aidan Kelly on Gardnerian Wicca in the USA
On the Science on Religion-blog: Do you believe in magic? Seriously. And: How are religious values passed down through families?
And there even is a section on movies, helping you decide to ‘go’ or ‘no’.

The Wild Hunt

“The Wild Hunt is primary destination for those interested in following news relating and of interest to modern Pagan religions and other minority faiths. Founded by Jason Pitzl-Waters in 2004, The Wild Hunt has grown to become one of the most-visited and popular destinations exploring these topics. Recruited to Patheos.com in the Summer of 2011, The Wild Hunt decided to exist as an independent entity once more in the Summer of 2012. In addition, The Wild Hunt has now expanded into a media outlet with paid contributors and two paid staff members.”

“In simple terms, this is a daily updated blog that concerns itself with news, opinions, and events dealing with (or of interest to) the modern Pagan and Heathen communities. The ultimate goal, ideally, is to raise the standards of journalistic discourse regarding our faiths from within and without. Consider it an exercise in advocacy journalism, where a decidedly ‘pro-Paganism’ view is exercised.”

The Folklore Society

“The Folklore Society (FLS) is a learned society, based in London, devoted to the study of all aspects of folklore and tradition, including: ballads, folktales, fairy tales, myths, legends, traditional song and dance, folk plays, games, seasonal events, calendar customs, childlore and children’s folklore, folk arts and crafts, popular belief, folk religion, material culture, vernacular language, sayings, proverbs and nursery rhymes, folk medicine, plantlore and weather lore.”

Green Egg – Legendary Journal of the Awakening Earth

“Green Egg Magazine was the flagship publication of the Church of All Worlds. During its long tenure it brought innovative, quality writing and information to the worldwide pagan community. In 2001, financial circumstances forced the closure of the magazine.” Now it’s back, online.

Codex Alimentarius (op datum gerangschikt; oordeel zelf)

– Hoe wordt de voedselveiligheid internationaal beschermd? (geen datum)
Welke wetgeving is van toepassing op claims? (geen datum)
National Health Federation – A non-profit health-freedom organization (geen datum)
Codex Alimentarius (geen datum)
Codex Alimentarius (Ministerie van ELenI, geen datum)
Kruiden (geen datum)
Rectificatie van Verordening (EG) nr. 1924/2006 van het Europees Parlement en de Raad van 20 december 2006 inzake voedings- en gezondheidsclaims voor levensmiddelen ( PB L 404 van 30.12.2006 )
Kamervragen aan de ministers van LNV en VWS over de Codex Alimentarius (17-07-2008)
De minister bindt de strijd aan tegen kwakzalversmiddelen 11-07-2009
Codex Alimentarius en angst voor kwaliteitscontrole – Zijn fabrikanten van supplementen paniek aan het zaaien? (28-08-2009, laatste wijziging 15-10-2010)
Is het voortbestaan van de natuurgeneeskunde in gevaar? (2010?)
Anschlag auf die Volksgesundheit! (23-08-2010)
Geneeskrachtige kruiden verboden vanaf 1 april 2011 (19-11-2010)
Voornemen tot intrekking RUB- toelatingen (27-01-2012)
Verordening (EU) Nr. 432/2012 V van de Commissie van 16 mei 2012 tot vaststelling van een lijst van toegestane gezondheidsclaims voor levensmiddelen die niet over ziekterisicobeperking en de ontwikkeling en gezondheid van kinderen gaan (25-02-2012, PDF)
De NVWA muilkorft journalisten (08-11-2012)
Wikipedia: Codex Alimentarius (laatst bewerkt 02-12-2012)
Questions and Answers on the list of permitted Health Claims on food products (16-05-2012)
Handen af van de homeopathie (sinds 7 maanden)
Burgerinitiatief: handen af van supplementen, vrijheid van meningsuiting en pers (sinds een maand)
De Codex Alimentarius in werking..! (04-12-2012)
Belangrijke mededeling van de redactie (05-12-2012)
Wet op voedingsclaims schendt grondrechten burgers (15-12-2012)
De wereld is niet vergaan op 21 december 2012. Earth Matters wel. Voorlopig… (21-12-2012)
’t Kruidenvrouwtje: Helaas, de website is uit de lucht! (22-12-2012)
Moord via het wetboek – Een tragedische thriller in vele bedrijven (22-12-2012)
Schrijvende burger, let op EU-claimsverordeningen (24-12-2012)
Alle 222 toegelaten gezondheidsclaims (31-12-2012)
– Onze overheid wenst u langdurige ziekte inclusief veel pijn toe: Doodziek en Overheidscensuur (2013)
‘Onbewezen’ claims op supplementen verboden (03-01-2013)
Codex Alimentarius – International Food Standards – Safe, Good Food for Everyone (updated 09-01-2013)
Codex Alimentarius – Onze gezondheid aan banden gelegd! – Interview met Ed Vos (16-01-2013)
Gezondheidsclaims van planten en kruiden zijn (voorlopig) toegestaan (23-01-2013).

 

Geplaatst in Web Wegwijzer | Getagged , | Reacties uitgeschakeld voor Websites – Imbolc 2013

Het pad naar de inwijding

Het pad naar de inwijding

Imbolc is de tijd van geboorte, een nieuw begin en initiatie, het is de donkere periode waar alles naar binnen is gekeerd. Ditmaal laten we vier mensen aan het woord over hun ervaringen op het heksenpad.

“De mysterietraditie maakt het voor het mij speciaal”

Alexsandra is zestien jaar terug begonnen met het geven van de introductiecursus ‘De heks in jezelf’:

De trainee-opleiding heb ik samengesteld omdat ik zelf sommige dingen als een gemis heb ervaren toen ik begon met het inwijdingspad. Bij veel vragen kreeg ik te horen dat ik dit pas na mijn eerstegraads inwijding te weten zou komen. Het gaat dan over hele algemene onderwerpen,  geen inwijdingsgeheimen waarmee de eed van geheimhouding wordt verbroken. De introductiecursus bevat voor mij persoonlijk echt de minimale bagage die je mee moet krijgen om een beetje voorbereid te zijn. Er worden allerlei verschillende onderwerpen behandeld en iedereen pakt daar uit wat voor hem of haar op dat moment belangrijk is. Als je veel aantekeningen maakt tijdens de cursus en deze na een tijd terugleest zullen je ineens hele andere dingen opvallen. Dat is dan een zaadje dat op dat moment ontkiemt.

Na het afronden van deze opleiding kan een geïnteresseerde om de neofietenopleiding vragen. Inmiddels heb ik die persoon beter leren kennen en heb zelf dan ook een beeld of die persoon inderdaad in een coven op de juiste plek is. Het is echter nooit vanzelfsprekend dat je op dat moment in een opleidingscoven terecht komt. MA-AN Fryslân zal wel altijd de leerlingen die willen doorstromen naar een vervolg zo goed mogelijk adviseren en begeleiden.

De Alexandrian traditie kent een neofietengraad die voorafgaat aan de eerstegraads inwijding. Deze fase duurt minimaal een jaar en een dag en kan bij ons tot maximaal vijf jaar duren. Komt het na vijf jaar nog niet tot een eerstegraads inwijding dan stoppen we ermee, je kunt tenslotte niet eeuwig leerling blijven. Voor deze fase krijg je ook een neofiet-inwijding en ga je als neofiet aan de slag met de vooropleiding. Je bent dan nog niet daadwerkelijk lid van de coven, je behoort als het ware tot de ‘buitencirkel’. Als neofiet heb je nog niet te maken met de verplichtingen waar je mee te maken krijgt na je inwijding, maar het is zeker ook niet vrijblijvend. Je zult moeten laten zien dat je de discipline hebt die nodig is om het inwijdingspad verder te bewandelen. Dus het is belangrijk dat je afspraken nakomt en op de afgesproken tijd verschijnt. Zo wordt in onze coven je doorzettingsvermogen op de proef gesteld met het overschrijven van het ‘Book of the Law’.

Het ‘Book of the Law’ is een verzameling wetten en regels die voornamelijk toepasbaar waren in de tijd dat hekserij nog verboden was en het echt verstandig was je als heks verborgen te houden. We maken tegenwoordig dus ook niet meer zoveel gebruik van het boek, hoewel het tijdens de lessen wel regelmatig besproken wordt. We kijken dan vooral naar wat wel toepasbaar kan zijn.

In de neofietfase krijg je voorbereidende lessen op de inwijding en het nodige huiswerk. Af en toe kun je meedoen aan het vieren van de jaarfeesten. Dit gaat dan om meer paganistische jaarfeesten, waarbij geen cirkel getrokken wordt. Een neofiet zal bij ons nooit meedoen aan de daadwerkelijke rituelen van de inwijdingstraditie. In de periode als neofiet kun je ook aftasten of je echt in een groep kunt en wilt functioneren. Ook heeft de rest van de coven zo de kans om jou te leren kennen en er achter te komen of je qua energie in de groep past.

Sommige mensen weten gelijk al heel zeker dat ze door willen gaan voor de eerstegraads inwijding en staan precies na een jaar en een dag bij mij op de stoep om een gesprek aan te vragen. In dat gesprek kun je aangeven waarom je verder wil op het inwijdingspad. Vervolgens gaan wij in gesprek met de elders van de coven en nemen we gezamenlijk de beslissing of deze kandidaat geschikt is voor een inwijding en de discipline hiervoor bezit.

Als dit van alle kanten positief is, en gesteld dat er zou plaats in mijn coven zou zijn, dan wordt er een datum geprikt. Dit is meestal dertien weken later, wat de periode van retraite is die vooraf gaat aan de inwijding. Aan het eind van de dertien weken ga je vasten, dan bereid je je niet alleen mentaal, maar ook fysiek voor op de inwijding.

Soms krijgen we te maken met partners die bang zijn voor wat er gaat komen. Dat is heel begrijpelijk en we staan er ook altijd voor open om met die partner het gesprek aan te gaan. Je komt er niet onder uit dat de persoon die ingewijd wordt gaat veranderen. Mensen worden bijvoorbeeld zelfstandiger en komen steviger in hun schoenen te staan.

Ik vond het zelf een hele prettige fase; aan het begin van die dertien weken denk je bij je zelf ‘hoe ga ik daar doorheen komen’. Het lijkt dan een enorme tijd om te overbruggen. Naderhand vond ik het juist jammer dat het maar dertien weken duurde. Ik vond het een heerlijke periode en het mocht van mij nog wel langer duren.

Ik ben eigenlijk ook best een tijd bezig geweest om uiteindelijk bij de inwijding terecht te komen. In december 1970 kwam ik voor het eerst in aanraking met hekserij en heb de eerste twintig jaar mijn pad solitair bewandeld. Op een zeker moment heb ik toch een bepaald gemis ervaren, waaronder het beleven met anderen. In die tijd was er natuurlijk ook nog heel weinig te vinden, je had wel de eerste boeken over wicca, maar je was verder ook wel op jezelf aangewezen. Pas jaren later kwam ik terecht bij een coven en kreeg in 1994 mijn inwijding. Het mysterie van de inwijdingstraditie maakt het voor mij speciaal, het maakt het net wat voller en rijker. Zonder het mysterie is het meer algemeen en is het voor mij iets minder speciaal. Daar ligt ook het verschil met het solitaire of eclectische pad. Het is echt iets anders, niet meer of minder. Daar ligt ook het verschil tussen hekserij en wicca.

“Je wordt op het solitaire pad wel heel erg op jezelf teruggeworpen”

Robin Bokkepoot noemt zichzelf een eclectische heks:

Voor mezelf ben ik misschien meer bezig met de magische kunde dan met de religie, hoewel dat laatste wel degelijk een belangrijke rol speelt in mijn leven. Het zou best kunnen dat dit te maken heeft met het feit dat ik solitair werk. De oude religie is tenslotte vooral gericht op het eren door middel van viering, en dat is natuurlijk het leukst als je met meerdere mensen bent. Op dit moment voel ik me niet echt geroepen tot het inwijdingspad en ik heb ook niet echt de tijd om gezamenlijk met mensen dingen te gaan doen.

Het pad van de hekserij geeft voor mij wel een bepaalde richting aan, er ligt voor mij wel degelijk een bepaald streven. Dat is vooral het streven naar kennis en inzicht. Ik geloof dat kennis macht is en dat macht kennis is. Ondanks dat ik niet ben ingewijd, denk ik dat ik wel degelijk wijsheid opdoe die niet voor iedereen toegankelijk is.

De weg die ik heb gekozen is op zijn tijd best zwaar, ik word toch heel erg op mijzelf teruggeworpen. Ook word ik mij bewust van mijn eigen valkuilen. Een goed voorbeeld hiervan is dat ik na een tijd oefenen met de tarot tot het bewustzijn kwam dat ik bepaalde boodschappen niet wilde zien. Toen werd het me dus duidelijk hoe moeilijk het is om kennis op mezelf te betrekken. Ik heb ook geen referentiekader als ik aan het experimenteren ga met magisch werk en het uitvoeren van rituelen. Hoe weet ik bijvoorbeeld dat ik een cirkel goed getrokken heb? Dan kan ik dus alleen maar vertrouwen op wat ik zelf op dat moment ervaar.

Soms heb ik ook even behoefte aan ondersteuning of een luisterend oor. Maar er is dan niemand waar ik op terug kan vallen en die mijn hand vasthoudt als dat nodig is.

Ook als het aankomt op theoretische kennis ligt er een heel leerproces om voor mezelf onderscheid te maken tussen wat nuttige en bruikbare informatie is en wat niet. Er is tegenwoordig heel veel informatie te vinden op het internet en een enorme hoeveelheid boeken, maar ik moet die informatie wel weten te filteren.

Op mijn dertiende kwam ik al in aanraking met hekserij en voelde me daar gelijk sterk door aangetrokken. Een paar jaar later heb ik eens een zelfinwijdingsritueel gedaan uit een boekje en daar voelde ik helemaal niks bij. Toen heb ik ook gelijk besloten om niet zomaar klakkeloos dingen aan te nemen en mijn eigen weg te vinden.

Toen ik een jaar of negentien was kwam ik bij toeval in een boekenzaak voor het eerst de term ‘Seidhr’ tegen, het magisch pad van de Noordse traditie. Dit was een heel bijzonder moment waarbij ik gelijk een soort klik voelde, alsof er een connectie werd gemaakt. Ik ben daar verder in gaan zoeken en kwam ook boeken tegen die bepaalde technieken beschrijven waar ik zelf mee aan de slag kon gaan. Toen ik met deze oefeningen begon heb ik ook een paar heel bijzondere en intense ervaringen gehad. Door het werken met de magische staf en het zingen raakte ik bijvoorbeeld heel makkelijk in trance.

Ik heb ook een heel krachtig contact gekregen met de vooroudergeesten en de Goden. Het eerste ritueel dat ik deed om contact te maken met de voorouders was heel eenvoudig, maar ik heb gelijk heel sterk hun aanwezigheid ervaren. Het contact leggen met de geesten van de voorouders is ook zeker een overgangsfase voor me geweest. Ik ben dichter bij me zelf gekomen, sterker geworden en heb aan zelf vertrouwen gewonnen.

Ik voel me vooral verbonden met de oudere vruchtbaarheidsgoden en de Moedergodin. Toen ik een paar jaar terug met de lente-equinox bezig was met het schoonmaken van mijn altaar voelde ik ineens in een opwelling de behoefte om ook een toewijding te doen aan de Godin. Vanaf dat moment ervaar ik ook heel sterk die verbinding. Het is een hele subtiele uitwisseling. Als ik daarmee bezig ben zie ik vaak ineens een spin bij me in de buurt. Zij herinnert me dat haar web is als het leven  en dat de draden alles met elkaar verbinden. Om contact met de Goden te krijgen gaat het niet zozeer om hoe hard ik aan het draadje trek, maar wel om dat ik aan het juiste draadje trek.

“Ik  werd mij bewust dat alles in mijn leven doordrongen was van wicca”

Bran begon zijn inwijdingspad in 1990:

Ik was al op jonge leeftijd geïnteresseerd in alles wat maken had met sprookjes en mysterieuze dingen. Feeën en kabouters, eigenlijk alles wat zich zichtbaar en onzichtbaar in de natuur bevindt, wist me te boeien. Jaren later kwam ik in een boekenzaak een boek tegen van Janet en Stewart Farrar. Dit boek ging specifiek over de sabbats en het sloot heel erg aan op mijn beleving van de natuur en de seizoenen. Stewart was heel serieus en oprecht bezig om deze nieuwe bestaande religie handen en voeten te geven. Er was toen eigenlijk verder heel weinig te vinden over dit onderwerp en ik kende ook niemand die zich hier mee bezighield. Zeker in het Noorden van het land hoefde je niet te verwachten iemand tegen te komen met een soortgelijke interesse.

Een paar jaar later ontdekte ik Silver Circle in Zeist. Ik abonneerde me op Wiccan Rede en besloot uiteindelijk contact te leggen met Merlin en Morgana. Eigenlijk verwachtte ik om gelijk tijdens het eerste gesprek ingewijd te worden, zonder een fase daaraan vooraf. In plaats daarvan kreeg ik een uitnodiging voor de vrijdagavondgroep. Deze avonden werden gehouden om met elkaar te praten over hekserij en de oude religie.

Nadat ik al een tijdje elke maand langskwam voor de vrijdagavondgroep werd de ‘schriftelijke begeleiding’ geïntroduceerd. Deze lessen zouden geïnteresseerden de nodige bagage meegeven die belangrijk was voor de inwijding. Ik was een van de eersten die de schriftelijke begeleiding volgden en later werd het een vast onderdeel van de vooropleiding. Daarnaast werden sommige mensen uitgenodigd voor de rituelengroep. Deze groep bood de mogelijkheid om ervaring op te doen met het vieren van de jaarfeesten. Deze rituelen hadden een open karakter met thema’s uit de wicca, maar stonden los van de daadwerkelijk rituelen van de coven.

De voorfase naar de inwijding duurt minstens twee jaar, in die tijd volg je de schriftelijke begeleiding waarin allerlei onderwerpen met onderliggende thematiek van de wicca ter sprake komen. Door hiermee bezig te zijn raak je vertrouwd met de materie en leren de beginners en de begeleiders elkaar beter kennen. Je voelt dan op een bepaald moment vanzelf wel aan of het klikt of niet. Deze fase was voor mij wel een hele omwenteling in mijn gedachtenwereld. Van huis uit was ik niet grootgebracht met het idee van een god en een godin. Dit soort ideeën kwamen wel makkelijker binnen omdat ik me al veel verdiept had in mythologie en een rijke fantasie had. Ik werd me er ook steeds meer bewust van dat alles in mijn leven doordrongen was van wicca. Alles wat ik deed, waar ik me mee bezig hield, het had allemaal te maken met de natuur en de invulling van mijn religie.

Van het begin af aan wist ik dat ik ingewijd wilde worden, ik wilde deel uitmaken van een coven, samen de jaarfeesten vieren en magisch werk bedrijven. Toen ik eenmaal op dat punt kwam, was het van beide kanten eigenlijk ook wel duidelijk, je voelt dat van elkaar aan.

Op de dag van de inwijding zelf moet je je goed voorbereiden en word je voorafgaand aan het ritueel een tijdje alleen gelaten. Tot je wordt opgehaald overdenk voor jezelf of je dit echt wilt en of je echt klaar bent voor de inwijding. De inwijding was voor mij ook het afsluiten van de beginfase, het is een soort hoogtepunt van de eerste fase, een doel dat is bereikt. Het had uiteindelijk langer geduurd dan ik verwacht had, maar ik had alle geduld om uiteindelijk datgene te bereiken waar ik zo sterk naar verlangde.

‘”Inwijding betekent voor mij vooral jezelf veel onder de loep nemen”

Yoeke heeft een Reclaming-inwijding gehad:

Mijn inwijding was wel een inwijding in Reclaimingstijl, alleen werd deze inwijding gedaan door zeven priesteressen van verschillende tradities, waaronder ook twee niet-heksen. Ik had daarvoor al jaren als Reclaiming-priesteres gewerkt en geleefd zonder een inwijding of iets dergelijks. Op een gegeven moment ontstond er toch behoefte een belofte te doen en daarmee zowel mijn ervaringen te bestendigen als mijn intentie uit te spreken voor mijn leven als priesteres in de toekomst. Een inwijding voelde ik als belangrijke stap om zo’n belofte te intensiveren.

Reclaiming kent geen systeem van meerdere graden. Er is één inwijding, en dat is een puur persoonlijke inwijding. Je werkt daar naar toe in een jaar en dag. In die periode ben je vooral bezig met het overwinnen van je eigen uitdagingen. Dat kan betekenen dat je bijvoorbeeld ’clean and sober’ wordt als je een afhankelijkheidsprobleem hebt, of je huis opruimt als je een onverbeterlijke sloddervos bent. Ik had een strenge begeleidster, dat had ik ook wel nodig. Mijn opdracht was onder andere om te werken aan mijn persoonlijke discipline. Niet mijn sterkste kant; ik fladder graag van hier naar daar en terug. Nu moest ik het hele jaar elke dag een uur mediteren.

Er is dus geen standaardprocedure voor een Reclaiminginwijding. Ik kan alleen vertellen hoe het voor mij was.

Bij het jaar voorafgaand aan mijn inwijding hoorde voor mij ook om steeds bewust te leven en werken als priesteres, rituelen te doen en anderen te begeleiden met rituelen op verzoek. Voor die periode deed ik daar ook al kennis en ervaring in op, maar nu kwam er toch een bepaalde diepte bij.  Ik merkte bijvoorbeeld dat een aantal technieken die ik als Reclaimer heb geleerd, en ook heb onderwezen, meer betekenis voor me kregen. Het werken met de elementen, de ‘planes of stability’ bijvoorbeeld, waarbij je zes levensthema’s nauwkeurig in het oog houdt. En het magische werk rond het ‘iron pentacle’.  De drie poten van de cauldron werden steviger voor me. Dat laatste, die drie poten, is een belangrijk en centraal onderdeel van de Reclaiming. De drie poten staan voor je persoonlijke, magische en je maatschappelijke ontwikkelingspad. Het maatschappelijk aspect is dus ook heel belangrijk bij Reclaiming. Dit kun je vormgeven door je in te zetten voor vrijwilligerswerk, op de school van je kinderen, in de buurt of in je dagelijks werk. Voor mij is dat ‘buitenpad’ vooral mijn journalistieke werk. Iedereen heeft echt de ruimte zijn eigen kwaliteiten in te zetten.

Voor een inwijding moeten alle drie die aspecten grondig verkend zijn. Je gaat ze ook op elkaar betrekken en als één geheel in je leven integreren. Inwijding betekent voor mij vooral jezelf onder de loep nemen. Daarom is zelfinwijding of toewijding ook zo lastig. Het is heel moeilijk om voor je zelf in te schatten wanneer je ergens klaar voor bent; je hebt veel blinde vlekken. Je begeleider kan je een spiegel voorhouden waar dat nodig is. Het bepalen van het moment van inwijding is denk ik een samenspraak, goed overleg en een vorm van overgave en vertrouwen. Toen ik begon aan mijn inwijdingsproces wilde ik het liefste drie maanden later de boel afgerond hebben. Door de intensieve en puur persoonlijke begeleiding tijdens de voorbereiding merkte ik dat ik na een jaar pas zo ver was dat ik vond dat ik nog lang niet toe was aan een inwijding. Toen was het tijd.

Hoewel het inwijdingsritueel voor iedereen verschillend is, is het is wel per definitie altijd schokkend en uitdagend. Het gaat namelijk vooral in op het doorbreken van je persoonlijke blokkades. Je weet eigenlijk ook nooit waar de inwijding toe zal leiden. Ik was zelf in elk geval volkomen verrast door het effect. De inwijding heeft echt een poort geopend waarvan ik niet eens wist dat die er was. Het is een beetje aanmatigend te denken dat wij zelf de grenzen aangeven. Met een toewijding of inwijding stel je je beschikbaar. Je gaat op de rand van de schutting staan en je roept: Hier ben ik! Vervolgens heb je geen idee wat de reactie zal zijn, of wat er op je af komt. De 48 uur van mijn eigen inwijding waren levensveranderend op alle drie de vlakken, persoonlijk, magisch en maatschappelijk. Op een heksenmanier is dat ook wel logisch. Een inwijding is per definitie een mysterie, dus het effect ervan is niet te voorspellen. Je geeft het uit handen. Je geeft jezelf uit handen. Met als doel jezelf, met alle goddelijke en menselijke aspecten te kunnen omarmen. Dat is een mysterie op zich.

 

Meer weten over dit onderwerp?

– Op het Silver Circle-forum kun je veel interessante informatie opdoen
– De rubriek Arachne’s Web is een handige gids om in contact te komen met verscheidene covens en groepen.
– Je kunt ook een van de redactieleden mailen als je een specifieke vraag hebt.

Door Bliss.

Geplaatst in Artikelen | Getagged , , | Reacties uitgeschakeld voor Het pad naar de inwijding