Creatief met regels

Geplaatst op 29 april, 2016 door Rhianne

Dit stuk gaat over mijn visie op regels en hoe ik daar mee omga. Een disclaimer: dit representeert alleen mijn visie en niet per se die van Silver Circle en/of Wiccan Rede of zelfs heksen in het algemeen. Ik tracht niet ‘de waarheid’ te weten maar ik hoop met dit stuk jullie te inspireren om over je eigen regels na te denken.

Mijn eigen regels

Wie mij een beetje kent weet dat ik gek ben op regels. Ik hou van structuur en ik weet graag waar ik aan toe ben. Waar ik echter nog blijer van word is de regels buigen naar mijn eigen leven zodat ik me er zelf helemaal comfortabel bij voel. Ik zie regels als een soort rode draad en zolang het niemand schaadt vind ik dat er best wel eens van afgeweken kan worden.

In mijn pubertijd week ik wel wat vaker van de regels af. Ik denk dat elk kind de grenzen aftast van wat de ouders aan regels opleggen. En er soms gewoon keihard overheen banjert. Naarmate ik ouder word heb ik mijn eigen set aan regels ontwikkeld, ook wel normen en waarden of principes genoemd. Ik probeer me hier zoveel mogelijk aan te houden maar ook ik ga wel eens over de schreef. Wat prima is want hiermee toets ik de waarde van mijn eigen regels: “ben ik het hier nog wel mee eens?”.

Regels binnen Wicca

Wanneer iemand voor het eerst met Wicca in aanraking komt, of er dingen over opzoekt op het internet, zal het al snel duidelijk worden dat er maar erg weinig regels zijn. Waar veel andere religies hele duidelijke leefregels hebben moet een heks het doen met een vage bedoeling.

De regels binnen Wicca

  • Doe wat je wilt mits je niets of niemand schaadt.
  • Dat wat je doet komt drie keer bij je terug.
  • Wees voorzichtig met wat je vraagt. Het zou wel eens uit kunnen komen.

Vrijwel iedereen die deze regels leest zal direct bepaalde associaties hebben en instinctief aanvoelen wat ermee bedoeld wordt. Tot het over de grijze gebieden gaat. En over de grijze gebieden, dáár wil ik het over hebben.

Heksen hebben macht. En met macht komt verantwoordelijkheid. Waar ligt jouw eigen ethische grens en hoe creatief ga je zelf met deze regels om?

“Doe wat je wilt mits je niets of niemand schaadt.”

Hoppa! Bam! Deze regel lijkt zo enorm duidelijk op het eerste gezicht. En voor een hoop situaties is het dat ook. Boos zijn op iemand en iemand dood wensen is niet handig. Een ritueel voor je planten zodat ze goed groeien en een prachtige bloemenzee opleveren is prima. Toch?

Bij deze voorbeelden is het vrij zwart/wit en duidelijk wat wel of niet oké is. Maar wie bepaalt wat schadelijk is voor een ander? Het is een vrij standaard opvatting dat spreuken om iemand verliefd te laten worden inbreuk maken op deze regel. Daarmee beïnvloed je een ander zijn of haar vrije wil en dat is niet zoals het hoort.

Maar hoe zit het met situaties waarbij de gevolgen een stuk minder direct zijn? Kun je bijvoorbeeld magisch werk doen voor iemand die zelf geen zeggenschap uit kan oefenen, zoals een jong kind of iemand die in een coma ligt? Als je een ritueel doet voor meer financiële ruimte in je leven, kun je daarvan de gevolgen overzien? Waar trek je voor jezelf de grens?

Voor mij is het duidelijk. Ik vraag aan de persoon (voor zover dat gaat) of ik werk mag doen. Als iemand niet met magie bezig is dan vraag ik het bijvoorbeeld in de trant van “zal ik een kaarsje voor je branden?”. Ik zal geen uitgebreide rituelen doen tenzij ik daar nadrukkelijke toestemming voor heb. En zelfs met die zekerheid zal ik altijd in mijn achterhoofd houden dat als het niet zo hoort te zijn dat het universum de eigen stroom van gebeurtenissen wel zal laten gebeuren.

Ik zie magisch werk als het werken met een rivier. De energie van het universum is als een stroom water die de zwaartekracht volgt. Met magisch werk kun je stenen in die stroom leggen zodat het water net een ander pad zal volgen. Of een dam bouwen zodat het water een bepaalde plek zal vermijden. Bouw je een dam op een plek die er niet geschikt voor is dan zal de boel overstromen of de dam vernielen.

Ik probeer zo goed mogelijk de gevolgen te overzien van wat ik doe en ik beperk mezelf vrijwel altijd tot globale wensen zoals iemand meer kracht geven om met een situatie om te gaan in plaats van de situatie zelf te willen veranderen. Wanneer iemand bijvoorbeeld liefdesverdriet heeft zal ik niet proberen de oorzaak van de pijn weg te nemen, maar zelfliefde, compassie en ondersteuning.

Dat wat je doet komt drie keer bij je terug.

Persoonlijk vind ik dit de makkelijkste regel. “Wie goed doet, goed ontmoet”. Wanneer je intenties zuiver en goed zijn komt dit op een of andere manier bij je terug. Voor mij heeft dit niet eens zozeer met magie te maken als wel met het dagelijkse leven. Hoeveel mensen staan er dagelijks in de rij bij de supermarkt om de caissière af te snauwen wanneer ze niet snel genoeg het wisselgeld uittelt? Wat is het directe effect hiervan? Je voelt je na afloop misschien schuldig, je zit met een nare energie om je heen die je nog best een tijdje kan beïnvloeden. Wanneer je dezelfde dame met een glimlach benadert voelt de sfeer direct anders en zul je je ook direct anders voelen over jezelf. Ditzelfde geldt voor magisch werk. Houd je werk positief, hoe zwaar het onderwerp ook kan zijn.

Wees voorzichtig met wat je vraagt. Het zou wel eens uit kunnen komen.

De meeste mensen kennen het voorbeeld wel van iemand die een kat kwijt was en magisch werk deed zodat de kat terugkwam. Er was echter niet specifiek genoeg gevraagd om welke kat het ging zodat ineens de tuin overspoeld werd met allerlei zwerfkatten uit de buurt. Een typisch voorbeeld van “wees duidelijk in je bedoeling”. Een ritueel doen puur voor financieel gewin zou erop uit draaien dat je een erfenis krijgt. Wel het financiële gewin, niet echt op de manier die je zou willen. De beste manier om hier mee om te gaan is heel duidelijk zijn in wat je wilt bereiken. Wil je bijvoorbeeld een groter huis, kijk hoe je dit zonder magisch werk zou bereiken en geef hier vervolgens magische ondersteuning aan. Heb je een andere baan nodig kijk dan hoe je jezelf aantrekkelijker kunt maken voor een nieuwe werkgever. Zoek je een nieuwe partner? Ga dan naar een singlesmeeting waarbij je bijvoorbeeld van te voren wat werk kunt doen dat áls de juiste persoon voor jou er is hij of zij misschien toevallig aan dezelfde tafel komt te zitten.

Magisch werk en leefregels

Wat voor mij een essentieel ding is binnen wicca is dat magisch werk ondersteunend moet zijn. Het werk dat je in rituelen doet moet een reflectie zijn van wat je in je dagelijkse leven doet. Je kunt best een ritueel doen zodat iemand zich veilig en geborgen voelt, maar je zal toch ook in het aardse leven voor de persoon in kwestie moeten zorgen op zo’n moment. Net als werk voor een nieuwe baan. Wanneer je op je kont blijft zitten en geen sollicitaties de deur uit stuurt zal er hoogstwaarschijnlijk niets gebeuren.

Je bent niet alleen een heks tijdens rituelen maar juist ook gedurende de rest van de tijd. En voor mij betekent dit dat ik in mijn dagelijkse leven zoveel mogelijk de regels probeer te volgen. Met name het stuk “doe niets wat een ander schaadt” is daarbij lastig. Want vrijwel alles wat je als mens doet zal een ander op een of andere manier schaden. Een T-shirtje bij de H&M kopen zorgt voor kinderarbeid. In een auto rijden zorgt voor schade aan het milieu. Anticonceptie slikken zorgt voor hormonen in het drinkwater. Een boterham met salami eten zorgt voor dierenleed.

Waar leg je voor jezelf de grens? Voor mij is de regel “doe zo goed als je kunt”. Iedereen heeft beperkingen op het gebied van tijd, energie en geld. Kijk voor jezelf wat haalbaar is en probeer het telkens een stukje beter te doen. Ik probeer zelf zo min mogelijk vlees te eten of dierlijke producten te gebruiken. Voor mij is dat een hele grote bijdrage aan het leven op aarde. Voor een ander zal dat bijvoorbeeld vrijwilligerswerk kunnen zijn. Of eens de fiets pakken in plaats van de auto. Of oprecht naar die enorm stomme buurman glimlachen ondanks het feit dat hij tot 3 uur ’s nachts herrie heeft gemaakt.

Wanneer mag je de regels net wat harder ombuigen?

Regels gaan wat mij betreft de deur uit in geval van nood. Word je op straat aangevallen dan lijkt het me niet meer dan logisch dat wanneer je in een reflex iemand een schop geeft dit volledig oké is. Zelfverdediging heet dat. Het wordt een ander verhaal wanneer je de tijd hebt om rustig na te denken over wat de consequenties zijn. Wraak is niet iets om mee bezig te zijn, vind ik zelf. Je wordt er niet beter van en een ander doelbewust pijn doen zal geen prettige effecten opleveren. Ook als iemand in levensgevaar is gaan regels de deur uit bij mij. Ik zal dan niet aan iemand kunnen vragen “goh, mag ik even wat magisch werk doen voor je?” Wanneer ik op een ambulance wacht terwijl iemand zwaargewond is dan doe ik magisch werk. Zowel voor mezelf (niet in paniek raken, helder na kunnen denken etc.) als voor de ander (pijnverlichting, angst wegnemen etc.). Gelukkig komen deze situaties nauwelijks voor en zul je 99% van de tijd een moment hebben om te overdenken wat je daadwerkelijk aan het doen bent.

Conclusie en stellingen

Met regelmatig je eigen gedrag te evalueren zul je erachter komen wat voor jou wel of niet oké is. Sommige covens hebben bepaalde regels die je vanzelf zult horen wanneer je je bij een groep wilt voegen. Principes kunnen verschuiven en je eigen mening zal aan de hand van je ervaringen steeds verder uitkristalliseren. Hieronder zal ik een aantal stellingen plaatsen zodat je zelf nog wat verder na kunt denken over wat jouw eigen standpunten zijn. Ook leuk om als discussiepunten te gebruiken binnen een groep! 😉

  • Magisch werk voor kinderen of dieren is altijd goed om te doen.
  • Als heks zou je uit principieel standpunt geen enkel dier mogen gebruiken voor eigen gewin. Dus geen vlees eten of dierlijke producten gebruiken (melk, kaas, ei, leer etc).
  • Je moet als heks je eigen negatieve emoties zoveel mogelijk onder controle hebben.
  • Een ritueel voor persoonlijk gewin is per definitie slecht.
  • Aanval is soms de beste verdediging.
  • Je moet comfort inleveren om zo zuiver mogelijk te kunnen leven.

Bedankt voor het lezen en laat vooral even weten op welke punten je het al dan niet eens bent met me en waarom. Ik ben benieuwd!

Geplaatst in Artikelen | Getagged , , | Reacties uitgeschakeld voor Creatief met regels

The Lesser Oracles of the Great Beast: Aleister Crowley & the Ouija Board

Geplaatst op 29 april, 2016 door Guest author

At first glance, the notorious magus and self-styled ‘Great Beast 666’ Aleister Crowley might seem an unlikely candidate for the Ouija Board. Whatever else can be said of him, Crowley was a fearless and tireless explorer in realms of the spirit, although generally contemptuous of simple-minded – and largely Christian-inflected – popularist movements such as Spiritualism, which experienced several waves of popularity during his lifetime, with its coming-and-going fads of automatism, ectoplasm, mediums, Ouija Boards, and séances. He summed up his attitude to what he called “Spiritism” with the single exclamation “Faugh!” and made his distaste for what he considered the parlour games of the uninitiated quite clear when he wrote for the New York-based paper, The International, in October 1917:

“Suppose a perfect stranger came into your office and proceeded to give orders to your staff. Suppose a strange woman walked into your drawing room and insisted on being hostess. You would be troubled by this. Yet, people sit down and offer the use of their brains and hands (which are, after all, more important than offices and drawing rooms) to any stray intelligence that may be wandering about. People use the Ouija Board without taking the slightest precautions.”

The Ouija Board was at that time still a relatively recent arrival – introduced as little more than a parlour game by an American entrepreneur in 1890, it wasn’t until the turn of the century it even acquired “Ouija” as a name. Trying to cash in on the vogue for all-things-Egyptian, it was suggested that it was an Ancient word meaning “good luck,” but then it was later revealed to simply come from the French and German for “yes” being put together: “oui” and “ja.” It wasn’t until it was taken up by Spiritualist Pearl Curran, around the First World War, that it took on more ‘otherworldly’ connotations. I’m sure everybody knows the basic idea: a board with the letters of the alphabet, also numbers 0 to 9 and words ‘Yes’ and ‘No’ for good measure – and even if you haven’t dabbled yourself, we’re all familiar with the basic premise, plot device of many lurid horror movie and spooky story – getting together around the board, with an upside down shot glass, or, if you want to be more authentic, a planchette, to launch an inevitably ill-advised séance with the careless words: “Is there anybody there?”

The aforementioned planchette is where the connection with Spiritualism really starts to come in. The marketing suggested it was the invention of one “Monsieur Planchette” but it is more likely that the word simply derives from the French for “little plank.” It was designed initially as a device to facilitate Automatic Writing, which was all the rage with psychic explorers of the late 19th Century – the roughly triangular (or occasionally heart-shaped) device was mounted on small ball-bearing wheels and adapted to hold a pen or pencil that would enable the spirits to write messages while the medium or mediums simply rested their hand or hands upon it, and watched it glide across the page. A similar process was instrumental in the Automatic Writing sessions of psycho-archaeologist Frederick Bligh Bond (1864-1945) during his excavations at Glastonbury Abbey and claimed as the source of the insights prompting his surprisingly successful excavations. It was inevitable that somebody would combine the two, Ouija Board and planchette, sooner or later, with seemingly spectacular results.

Sinister or silly as this may seem, there are more serious precedents for the Talking Board, despite its somewhat banal and commercial origins. The idea of devices of some kind that enable contact with spirits – whether disembodied elementals or ghosts of the dead – is, in fact, an old one. Long before the birth of Confucius, the Chinese made use of a method of planchette-style automatism called fuji to communicate with the spirits of their ancestors. Similar methods were and still are used in temples in Taiwan, where mediums known as chi shengs work either alone or in pairs, sitting before a large tray of white sand, holding in their hands a v-shaped writing tool. After appropriate prayers, their hands begin to shake and the implement allegedly starts writing out messages in the sand. In Greece, circa 540 B.C., the philosopher Pythagoras was said to use a special ‘talking table’ on wheels. With hands placed upon the table, it would move toward different signs and symbols, and Pythagoras or his pupil Philolaus would then interpret the message to the waiting audience as being divine revelations, supposedly from an unseen world. There are references to similar practices in Ancient Rome: the Emperor Valens had a trio of men executed who had been trying to determine the name of his successor by use of a pendulum hung over a dish with the letters of the alphabet around the rim – and even some tribes of Native American Indians used a spirit board which they called a squdilatc to help locate missing people and objects, or receive messages from the spirit-world.

What is not so well known is that in private Crowley, in fact, advocated the use of the Ouija Board, at least by trained adepts, conveying quite a different attitude to followers such as Jane Wolfe, and especially Charles Stansfeld Jones.

Jane Wolfe (1875-1958), a Hollywood actress in the days of the silent screen, went to Cefalu from 1920 to 1923 after she and Crowley had pursued each other long distance via a two-year correspondence, from which apparently she was half expecting a spiritual master and half expecting a lover. Thelemic scholar J. Edward Cornelius, to whose work I was introduced by the late Gerald Suster (of whom more later), wrote a detailed examination of Aleister Crowley and the Ouija Board in his short book of the same name, to which I am greatly indebted. Cornelius writes that Jane Wolfe regularly used the Ouija Board, and that “She credits some of her greatest spiritual communications to use of this implement” – but I have to admit, my researches have turned up little of any use. I’m sure that Mr. Cornelius has had the benefit of access to unpublished papers, but all that I have been able to find is a reference in her Cefalu diaries to having “opened battle” via the Ouija Board and Automatic Writing to defend herself from ‘psychic attack’ of a decidedly sexual nature. She would wake from unwelcome wet dreams with the lingering feeling of penetration, usually occurring in the aftermath of her monthly period. Wolfe was eventually able to first identify the oppressing entity as one “John Myers,” then presumably fend off his unwelcome astral advances, which apparently left her facing the stark choice of a sanitarium or marriage – at least according to the doctor that she consulted!

Matthew Levi Stevens Ouija boards

(Vintage Ouija Boards)

 

As for C. S. Jones (1886-1950), better known by his magickal name of Frater Achad, he was an English accountant who had joined the Argenteum Astrum after first reading The Equinox in 1909. His career later took him to British Columbia, where he became Crowley’s A.’.A.’. and O.T.O. rep for Canada. Among other things he is remembered for esoteric writings about Qabala, the Holy Grail, the Egyptian revival, and his work anticipating the controversial Future Aeon of Maat. His magickal record, A Master of the Temple, impressed Crowley enough that he published it in The Equinox, and for quite a while The Great Beast considered Achad his magickal Son & Heir. Most of all, it was felt that his actions in taking the Oath of the Abyss had enabled Crowley to advance to the grade of Magus. What we are concerned with here, however, is the discussion that Jones & Crowley had about the subject of the Ouija, which is frequently mentioned in their unpublished letters, also in passing Jones’s 1923 work, Crystal Vision through Crystal Gazing, in which he notes that in relationship to scrying “the case of the Ouija Board applies equally to the Crystal.” Jones also made the significant comparison of the roughly triangular-shaped planchette used for Automatic Writing, or in conjunction with the Ouija Board, with the traditional Triangle of the Art used in Solomonic magic for the containment of Spirits that have been conjured by the magician from the safety of his magic circle. As Crowley had observed in Magick In Theory and Practice:

“You invoke a God into a Circle. You evoke a Spirit into the Triangle.”

In 1917, Achad experimented with the board as a means of summoning, rather than the usual Spirits of the Dead, the Angels of the famed Enochian system of Dr. John Dee and Edward Kelley. Crowley himself had first encountered this system during his time in the Golden Dawn and had worked it extensively with his lover and disciple, the poet Victor Neuburg, scrying the Aethyrs as they traversed the desert of Algeria (as recorded in The Vision and the Voice.) Jones shared his discoveries with his guru, of course, and Crowley replied:

“Your Ouija Board experiment is rather fun. You see how very satisfactory it is, but I believe things improve greatly with practice. I think you should keep to one angel, and make the magical preparations more elaborate.”

Over the years, both became so fascinated by the board that they even talked about marketing their own design. Their discussions came to a head in a letter, dated February 21, 1919, in which Crowley, ever the hustler, told Jones:

“Re: Ouija Board. I offer you the basis of ten percent of my net profit. You are if you accept this, responsible for the legal protection of the ideas, and the marketing of the copyright designs. I trust that this may be satisfactory to you. I hope to let you have the material in the course of a week.”

In March, Crowley wrote to Achad to inform him “I’ll think up another name for Ouija.” But their business venture never came to fruition and Crowley’s design, along with his new name for the board, is sadly lost to posterity.

What has come down to us, however, is The Master Therion’s instructions for what he saw as the correct use of the Ouija Board as an instrument of magickal inquiry. In the same year that Frater Achad began his experiments, Crowley penned a short article, The Ouija Board – A Note, for the aforementioned German-owned paper The International, which he was writing for in New York, in which he sets out his position clearly and simply:

“There is, however, a good way of using this instrument to get what you want, and that is to perform the whole operation in a consecrated circle so that undesirable aliens cannot interfere with it. You should then employ the proper magical invocation in order to get into your circle just the one spirit you want. It is comparatively easy to do this. A few simple instructions are all that is necessary, and I shall be pleased to give these, free of charge, to anyone who cares to apply.”

The basic message is that if you consider the planchette as analogous to the Triangle of Art that traditionally accompanies the magic circle as a locus for the evocation of Spirits, you place the Ouija Board and its planchette at the centre of a circle of protection, perform an appropriate cleansing – such as the Lesser Banishing Ritual of the Pentagram, or one of Crowley’s Thelemic variants – then proceed to invoke specific named entities. These entities can then be tested by questioning and examination, constrained to answer via the medium of the planchette and board. If one wanted to follow in Achad and Crowley’s footsteps and use the Ouija as a means of engaging the Enochian Angels, I would suggest also warding your ritual working space with the Elemental Watchtowers at each of the four quarters – then proceeding with the appropriate Calls or Keys, as correspond to the level of being you wish to communicate with, obviously starting with Earth of Earth – and then working your way up, as it were.

This, at least, is the version that was outlined to me by Gerald Suster in London in the late 1980s, based on his discussions with Israel Regardie and examination of the Crowley-Achad correspondence, and that I understood to be the basis of his own practise in this area. This article is offered in Gerald’s memory : Thelemite, Teacher, Scholar, Gentleman & Friend.

References/Images: Vintage Ouija borden

Matthew Levi Stevens with Burroughs book March 2016

Matthew Levi Stevens was born shortly before Midnight on the 31st of October 1966. He is a writer, researcher, rare book dealer, and occasional poet, speaker and story-teller, with a background in music and performance art.

An early awareness of the Occult and a range of ‘chance encounters’ with artist-practitioners while still only a schoolboy of 15 determined his path at a young age. He has been exploring the Magical Universe and matters sacred and profane for the past three decades. His essay The Magical Universe of William S. Burroughs has now been published. See photo, taken on April 1, 2016, at the launch of the book at Treadwells, London. (Morgana) 

With his partner Emma Doeve he is also working on a Grimoire inspired by the Graeco-Egyptian Magical Papyri.  

See also:  http://whollybooks.wordpress.com/the-oracles-of-matthew-levi-stevens/

Geplaatst in English articles | Getagged , , , , | Reacties uitgeschakeld voor The Lesser Oracles of the Great Beast: Aleister Crowley & the Ouija Board

Smeerwortel

Geplaatst op 29 april, 2016 door Anne

Smeerwortelplant

Smeerwortel (Symphytum officinale L.)

Smeerwortel, ook wel de Nederlandse arnica genoemd. Verzachtend, pijnstillend. Haalt overtollig vocht weg, verbetert de doorbloeding, vermindert zwellingen, bevordert de genezing, bij spier- en zenuwpijn, blauwe plekken, verstuikingen en builen. Bij herstel van weefsels, botten en littekens (ook oudere littekens).

Helpt deze plant echt bij verstuiking en kneuzingen?

Smeerwortel staat al lang bekend om zijn helende werking bij kneuzingen, verstuikingen en breuken. Wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat de stof allantoïne het weefsel rond de wond aanzet tot nieuwe groei. De bladeren werken samentrekkend en helen wonden. In oude boeken vind je weleens de naam heelwortel in plaats van smeerwortel.

Als je op zoek bent naar smeerwortel, ga dan eens kijken in vochtige bermen of langs beken.
Je zal daar grote bladeren zien die een beetje op zuringbladeren lijken. Voel eens aan zo’n blad. Als het ruw behaard is, heb je waarschijnlijk met smeerwortel te doen. Vanaf mei tot augustus komen er beige, purperen of roze bloemen op. De stengel staat 40 tot 80 cm boven de grond met zijn dikke, ruwe, lancetvormige bladeren. De wortels zitten tamelijk diep in de grond; ze zijn zwart aan de buitenkant en wit van binnen en als je ze opensnijdt, komt er een witte waterachtige vloeistof uit. Daarom heet de plant ook smeerwortel. In de Latijnse geslachtsnaam Symphytum hoor je het Griekse werkwoord sumphuein en dat betekent samengroeien. De naam officinalis verklapt ons dat de kloosterlingen hem zeker in de kloostertuin hadden staan.

smeerwortelbloem

Hoe maak ik best een tinctuur van deze plant?

Het beste is het de wortel in het voorjaar te oogsten, als de bladeren net boven de grond komen, omdat dan alle groeikracht nog in de wortel zit. Was de zwarte peen, schrap hem met een mesje of probeer een dunschiller, snij hem in kleine stukjes en doe een glazen pot driekwart vol; aanvullen met bijvoorbeeld brandewijn van 35% totdat de wortelstukjes onder de alcohol staan.

Zet de pot op een donkere plek (bijvoorbeeld in een keukenkastje) en schud hem de eerste week elke dag even; de smeerwortel mag niet boven de alcohol uitkomen.

Laat ongeveer 4-6 weken staan, dan zeven door een dunne doek of een plastic of roestvrijstalen zeef, goed uitpersen zodat er een droge koek overblijft. Daarna nog een keer filteren door een koffiefilter om de fijnere stofdeeltjes eruit te halen.

Giet de tinctuur in donkere (pipet)flesjes, maak etiketten met de naam en productiedatum en gebruik het symbool Ø om aan te geven dat het een onverdunde = oertinctuur is.

Een aantal malen per dag een paar druppels licht inwrijven, masseren is niet nodig.

Als je deze tinctuur wil gebruiken op een beschadigde huid, smeer dan eerst een beschermende laag zalf over de wond en doe er dan een doekje met die tinctuur op. De alcohol in de tinctuur zou je huid kunnen irriteren. Drie keer per dag het kompres vervangen.

Kan je smeerwortel nog op een andere manier gebruiken?

Je kan inderdaad nog meer doen met smeerwortel. Zo kan je je arme, getergde rug eens extra verwennen met een afkooksel van smeerwortelbladeren.
Doe die bladeren in een emmer en giet er kokend heet water op. Na 20 minuten is het aftreksel klaar. De bladeren vis je eruit, want die wriemelen zo als je in je bad zit… Voeg dit aftreksel toe aan je badwater. Blijf 15 minuten genieten in je warme bad; je komt er als herboren uit.

Smeerwortel valt niet onder de eetbare gewassen, dit in verband met het hoge gehalte aan pyrrolizidine-alkaloïden die bij hogere dosering schadelijk zijn voor de lever.

Geplaatst in Artikelen | Getagged , | Reacties uitgeschakeld voor Smeerwortel

Scheppingsmythe

Geplaatst op 29 april, 2016 door Anne

In het begin was er een lichtpunt. Zó’n fel, stralend punt dat het voor een menselijk oog niet waarneembaar zou zijn geweest – maar menselijke ogen waren er toen nog niet. Het lichtpunt groeide uit tot een stralende lichtbol, absoluut schitterend, en kende qua verschijningsvorm haar gelijke niet – er was ook nog niets anders.

De bol groeide en groeide, almaar stralender en schitterender. Vanuit de verte leek ze uit ontelbare lichtpuntjes te bestaan maar naarmate ze groeide bleken de puntjes lichtgevende, beweeglijke vormen van een soort diamantstof te zijn die rustig maar toch levendig om elkaar heen draaiden en op die manier met elkaar leken te communiceren. De hele bol bestond uit lichtwezens en werd almaar groter. Middenin de bol zweefde een bijzonder schitterende verschijning.

Toen de bol uitgegroeid was, werden alle afzonderlijke wezens door die in het midden naar alle uithoeken van het heelal uitgezonden. Zelf bleef ze achter op de plek waar het allemaal was begonnen, maar het contact met de anderen zou niet worden verbroken omdat ze allemaal met een lichtdraad met de kern verbonden zouden blijven.

Bij een ontmoeting met een vaste vorm in het heelal drong het uitgezonden lichtwezen daar diep in door, tot in het centrum, en gaf daarmee het vaste object in aanleg zijn aard, eigenschappen en uiteindelijke bestemming. Zo ontstonden sterren, planeten en andere hemellichamen.

Een klein groepje lichtwezens was het niet eens geweest met het uitgezonden worden. Ze bleven veel liever in het centrum, in een eeuwigdurende dans met hun soortgenoten waar ze altijd in elkaars gezelschap verkeerden en niet alleen zouden zijn. De oorspronkelijke kern was echter onverbiddelijk: om het heelal met onderling verbonden leven te bevolken was het nodig dat ze vanuit hun centrum van levenskracht alle andere objecten zouden bezielen en ze hadden toch altijd de lichtdraad naar hun oorsprong? Daarnaast kregen ze niet alleen die eeuwigdurende verbinding mee, maar ook de mogelijkheid om die vanaf hun kant, als ze in een object waren genesteld, door dat hele object te verspreiden. Alle levensvormen die zich daar ontwikkelden zouden op die manier met elkaar en met het lichtwezen, en zo uiteindelijk met alle anderen, inclusief de kern in het midden van het heelal, in verbinding staan.

De ontevredenen vertrokken ook, maar deden niet wat de afspraak was: als ze in een vast object doordrongen, verteerden ze het en maakten het tot een zwart gat, een altijddurend gevaar voor zijn omgeving. Alle objecten die het ongeluk hadden daar in de buurt te komen werden erdoor aangetrokken en een eventuele lichte kern die er in aanwezig was, werd geabsorbeerd en omgezet in een eeuwige zwartheid, het ontbreken van alle licht. De verbinding van dat licht met de centrale kern was dan voor altijd verstoord en eigendom van de ultieme duisternis. Gelukkig waren er niet zo veel van deze zwarte wezens, maar het verstoren van elke lichtverbinding werd door de achtergebleven kern als een amputatie gevoeld, en via haar ook door alle andere bezielende lichtwezens. Wat ze niet konden weten, was dat het contact niet echt verbroken was … er bleef een verbinding in stand met de kern, maar voor de lichtwezens onzichtbaar omdat die draad bestond uit zwart licht en door hun aard konden ze dat niet waarnemen.

De lichtwezens hadden na verloop van een onmeetbare tijd allemaal hun bestemming gevonden, en alle objecten in het heelal waren nu bezield en hadden hun eigen, unieke vorm en eigenschappen in zich.

Nu konden ze beginnen met de ontwikkeling en vormgeving van hun object. Een aantal maakte sterren, stralend en mooi gekleurd met wit, blauwachtig, geel of roodachtig licht dat alle kanten op straalde.

Anderen maakten planeten van verschillende afmetingen en bestaande uit verschillende substanties: gas, water en stof.

Door hun verbinding met “huis” gaven ze aan elkaar hun ontwikkelingen en successen door.

Eén van de wezens was op haar zwerftocht door het heelal nog steeds geen geschikt object tegengekomen. Ze had een beetje rondgekeken en had hier en daar in de verte wel wat brokstukken gezien maar dacht: kom, laat ik nog wat verder gaan. Het moet geen haastwerk worden want we hebben toch eeuwig de tijd. Eindelijk zag ze iets wat haar wel aanstond qua afmetingen en gezelschap: in een kleine gele zon in de buurt bespeurde ze de aanwezigheid van een van haar zusters en nam contact met haar op: is er bij jou in de buurt nog een vrij object? En jawel hoor, op de derde rots vanaf de zon, koud en bevroren, was nog een plekje vrij. Ze stortte zich enthousiast op het planeetje en nestelde zich behaaglijk in de kern ervan. Daar was het lekker warm. Zo, nu even aan huis melden dat ze was geland en dan aan de slag.

Vanuit de kern van het planeetje ontstonden trillingen naar de buitenkant en de oppervlakte begon te plooien. Zo ontstonden er bergen, plateaus en vlaktes en ook dalen, sommige diep, andere heel oppervlakkig. Door de voortdurende invloed van het zonlicht en de activiteit in de kern, waardoor het oppervlak zich plooide, smolt het ijs en werden oceanen, meren en rivieren gevormd. Hierdoor ontstond plantengroei en boven het oppervlak ontstond een beschermend soort schild om het planeetje: de atmosfeer.

Het dierlijk leven duurde wat langer: de planten waaraan de verschillende wezens groeiden, hadden allemaal hun tijd nodig om tot volle wasdom te komen en hoe groter en complexer het wezen dat ze droegen, hoe langer het duurde voordat dat geboren werd.

Door de aard van de planten en bomen waren alle wezens die daar van afstamden, groen van kleur. Alle schakeringen, van heel teer, bijna doorschijnend lichtgroen tot het allerdonkerste, bijna zwartgroen: het oppervlak wemelde ervan. Ook in de zeeën en rivieren zwommen allerlei groengekleurde wezens rond, afkomstig van de water- en oeverplanten. Als een wezen van een oeverplant afkomstig was, kon het zowel in het water als op het land leven. En als een wezen van een hoge plant of boom afstamde, kon het zowel op de grond als in de lucht leven. Het lichtwezen in de kern voelde zich voldaan: alles wat zich aan de oppervlakte van de planeet bevond was bezield.

Ze voelde dat er op het punt stond iets groots te gebeuren: in de oudste, diepste donkere wouden van de planeet stonden de vreemdst gevormde, grootste en oudste bomen. Ook die gingen eindelijk vrucht dragen en ze had daar grote verwachtingen van. Ze voelde ineens een gekriebel aan de kant van de planeet waar die donkere wouden zich bevonden: er was een nieuw soort wezen gevormd, tot wasdom gekomen en bewust geworden. Het nieuwe bezielde wezen voelde goed aan: sterk, doordacht en verstandig. Het liep door het donkere woud, nog wat onwennig en niet te ver uit de buurt van de ouder-boom, en waar het ging en andere wezens tegenkwam was er een uitwisseling van indrukken. Hierdoor merkte de planeetziel dat het een heel vriendelijk, zorgzaam en nieuwsgierig soort wezen was. Maar ook, dat het zich zo vreselijk alleen voelde, omdat het niemand tegenkwam die er op leek …

Maar jawel hoor, er kwamen ineens nog meer van dit soort wezens tot leven; het waren eigenlijk twee soorten, de een iets anders gevormd dan de andere, maar wanneer twee van die wezens bij elkaar waren voelde het aan als een eenheid. Zo was het ook bedoeld. Als ze langer hadden geleefd, rondgelopen en –gekeken, en ze het idee hadden dat ze nu alles wel gezien en gedaan hadden, was het de bedoeling dat ze zouden samensmelten en op één plek bleven staan. Op die manier werd een nieuwe boom gevormd die weer vrucht zou kunnen dragen. Ook was het mogelijk, als er onverhoopt geen passende partner te vinden was, dat het wezen op de grond ging liggen en in slaap viel, waarna het weer kon uitlopen tot een nieuwe boom.

Aan alles was gedacht en de hele planeet krioelde van leven dat allemaal prima met elkaar overweg kon. Elkaar opeten deden ze niet, want ze hadden genoeg aan wat wind, water, zonlicht en bodem hun te bieden hadden.

Als er een wezen tot onbeweeglijkheid verviel, groeide er vanzelf een nieuw wezen.

Er konden ook nooit teveel wezens komen want een nieuw kwam pas tot ontwikkeling als het oude voor altijd in slaap was gevallen en uit de versmelting van twee wezens konden nooit meer dan twee nieuwe wezens geboren worden. Er heerste een natuurlijk evenwicht en niets kon dat verstoren.

Nu moest de planeetziel alleen nog een naam bedenken voor haar prachtige, evenwichtige groene planeet.

Utopia, dat leek haar wel wat.

Geplaatst in Artikelen | Getagged | 1 reactie

The Coming Forth of Babalon

Geplaatst op 29 april, 2016 door Emma Doeve

It seems strange that the resurgence of Babalon – a goddess of female empowerment, after all – should come to be known initially through men. On May 23, 1587, in the quiet town of Trebon, Southern Bohemia, in what is now the Czech Republic, an extraordinary vision appeared to Edward Kelley, spirit-medium to John Dee, Queen Elizabeth I’s ‘noble intelligencer.’ Famously, there appeared a vision of a goddess in the shew-stone. She was dressed in beaten gold and had a crystal cross on her forehead, her neck and breasts were bare, like the Minoan snake-goddess found at Knossos. She said:

“I am the Daughter of Fortitude and ravished every hour from her youth. For behold, I am Understanding, and Science dwelleth in me; and the heavens oppress me. They covet and desire me with infinite appetite.”

She mentioned that she was “a harlot for such as ravish me, and a virgin with such as know me not.” And ended: “As yet, I walk in the clouds; as yet, I am carried with the winds, and cannot descend unto you for the multitude of your abominations, and the filthy loathsomeness of your dwelling places.”

Emma Doeve - At the Heart of the Labyrinth

(At the heart of the Labyrinth – Emma Doeve) 

 

It is interesting to compare and contrast the transmission received by Kelley and Dee with the early Gnostic text, Thunder, Perfect Mind – a significant part of the Nag Hammadi library – which explores similar paradoxical themes:

“I am the honoured one and the scorned one, I am the whore and the holy one, I am the wife and the virgin…”

Then, in the early twentieth century, it’s Aleister Crowley who picks up the baton. As we might expect from Crowley, the imagery gets raunchier, and there is little doubt that he likes the ‘harlot’ part of the ‘Daughter of Fortitude’ best. Drawing on the imagery of John’s Revelation – “Babylon the Great, the Mother of Prostitutes with her Cup of Abominations of the Earth” – Crowley changes the ‘y’ to an ‘a’ for numerological reasons, and as ‘Babalon’ the Scarlet Woman becomes a suitable consort for The Beast:

“Lo! I gather up every spirit that is pure and weave him into my vesture of flame. I lick up the lives of men, and their souls sparkle from mine eyes. I am the mighty sorceress, the lust of the spirit.”

Crowley’s work is the catalyst for Jack Parsons, who was as passionate about Magick and Thelema as he was his pioneering work as an engineer and rocket scientist. Parsons felt he was missing the one thing needed to complete The Great Work, a Scarlet Woman all his own. The story of Parsons and Marjorie Cameron has been duly mythologized, with extravagant accounts of a mysterious red-headed and green-eyed woman somehow just turning up at his home, apparently in answer to a sexed-up Enochian conjuration he had performed out in the Mojave Desert. Whatever the truth, for a while Marjorie Cameron seemed a suitable mate and magickal partner, and after giving her a crash-course in Goetia and Enochian, the couple set to trying to invoke the goddess Babalon into a human vessel. There has been some confusion in retrospect, with many people – including Cameron herself at times – thinking that she was meant to incarnate Babalon, but it seems more likely that Parsons’ intent was they would create a child as the suitable vessel. Unfortunately, Cameron lost any child she and Parsons conceived together, and then Jack himself went up in flames. But he did leave us a vivid picture of his idea of Babalon:

“Black, murderous and horrible, but her hand is uplifted in blessing and reassurance: the reconciliation of opposites, the apotheosis of the impossible.”

At the same time as The Beast and his followers were pursuing the Logos of the New Aeon of Horus, the Shakti of the Age, Dion Fortune, was trying to call back into Being an older, more primeval, female force that she believed was sadly lacking in our Modern Age:

“I was of the Cult of the Black Isis, which is very different to that of the green-robed Goddess of Nature to whom the women prayed for children… the Black Isis is the Veiled Isis, upon whose face none may look and live… Some equate the Black Isis with Kali, and say that She is evil; but I do not think She is, unless one counts elemental force as evil, which I do not. She is indeed the Breaker in Pieces, but then She sets free…” (Moon Magic, p.44)

Emma Doeve BABALON SIGN

(The sign of Babalon) 

 

The problem with the return of the Babalon Current is that it is fragmented, which is not surprising given what has happened – and been allowed to happen – to the Divine Feminine for millennia, if not since the beginning of Time itself. The light of the Goddess Babalon’s energies are trying to return to us, but they’re being split and refracted into a whole different spectrum. The Scarlet Woman Mask of Babalon interferes with the full manifestation, and then, because of the powerful dynamism of the return of the repressed, other fragments splinter off.

We come to the present time, and at last, we get some women actively involving themselves with the Babalon Current, and giving coherent statements about their idea of what they perceive it to be, which isn’t always verbal or through the written word. Something about Babalon lends itself or even demands a non-verbal creative expression, such as dance and sound, and of course, visual art [see a number of the Women Surrealists, for a start: notably Leonora Carrington and Leonor Fini] and ritual. Amodali, multidisciplinary artist, musician and writer, dedicated herself to exploring the NUIT-ISIS-BABALON sex-magical current, but still concludes:

“My understanding of the current is that following the occult revival, the work of Crowley, Parsons, Grant and much of the exploration that followed during the 20th Century contributed to the ‘breaking of the waters’ in terms of her birth, but the definitive magical models and formulas that would enable a full flowering and manifestation of her magic is still not yet fully formulated.”

There have been many who have apprehended something of Babalon’s Fire, but Her cult has yet to be truly earthed; it has always remained fugitive. Many artists and outsiders have been drawn to Her because of the Fire of Creation. It is the Promethean impulse. But many – mainly men, it has to be said – mistake Her energy for the Luciferian archetype, also because they may be more comfortable with such a notion.

Then there is Lilith. For a short burst at the beginning of Time, Lilith is part of the Babalon Current: She was Adam’s first wife, created equal and simultaneous with him from the same earth. But he won’t acknowledge it, and demands Her submission. She finds the Word of Power deep inside Herself and flies away. She becomes first a storm goddess, and then is, quite literally, demonised. Perceptions are split: there is a version of Lilith, seductress of the Night, beautiful, sensual and transgressive, that certain occultists revel in, even though She can be dangerous, but this adds to the excitement. And for some women, there’s a Lilith who’s a female victim of misogyny and male projection, which they embrace and identify with.

The greatest story concerns the Goddess Inanna and Her descent into the Underworld. The Sumerian Inanna is most certainly of the Babalon lineage: one of the very first, in fact. The Goddess “opens Her ear to the Great below” – She abandons Her temples in the seven cities, abandons all of the glories of heaven and earth, and prepares to journey down into Hell. When asked at the Gate of the Underworld by Neti, chief gatekeeper, why She has made the Descent, Inanna says She wants to speak to Her older sister, Ereshkigal, and witness the funeral rites of Ereshkigal’s husband, Gugalanna. Neti is still uncertain, and tells Inanna to wait, while he delivers Her message to his Queen.

Neti tells his Queen Ereshkigal that Inanna – “in all Her glory” – is waiting at the Gate, and it enrages Her. Bolt the seven gates, She says, but leave them open just wide enough for Inanna to enter. Inanna passes through and is told to remove Her lovely garments and pieces of jewellery, one by one. “Let my sister the Holy Priestess bow low,” Ereshkigal tells Neti. When Inanna is stripped completely naked, She enters the throne room and Ereshkigal rises from Her throne. The Annuna, the Judges of the Underworld, surround Inanna and pass judgment against Her. Ereshkigal fastens on Inanna the eyes of death, speaks against Her the word of wrath, utters against Her the cry of guilt, and strikes Her. Inanna is turned into a corpse, a piece of rotting meat, and hung from a hook on the wall. When, after three days and three nights, Inanna still hasn’t returned home, a rescue operation is set in motion with Inanna finally re-ascending.

If you consider this story is from between 3,500 – 1,900 BCE, long before the Christian Gospels, in which Christ is crucified and then lies in his dark grave for three days and nights before being Resurrected, the Myth of Inanna clearly sets a precedent. The theme of the heroine descending into the Underworld, to suffer, to be stripped bare, to die, before being reborn, is the primal Shamanic crisis that would be emulated later time and time again. In the end, Inanna even honours Ereshkigal, because She understands that She and Her older sister in a way complement each other: they are the Dark and Light of Life. While Inanna’s corpse hangs like rotting meat on a hook, Ereshkigal is groaning as if in the pangs of Birth.

Emma Doeve WoB, Sekhmet

 

(‘The Sekhmet Working’ by Emma Doeve)

 

 

 

Of course, not all women who engage with Babalon agree on what She is, not by any stretch of the imagination, but the important thing is that they are all personal, individual experiences of Babalon by women living and working in the Present Day. So, hopefully, the examples and suggestions will encourage other women – and maybe even men! – to get to grips with Babalon themselves. It is about time.

Emma Doeve, March 2016.

Reference

Seal of Babalon

Biography

Emma Doeve is a changeling child from the Lost World of what were formerly the Dutch East Indies, twice removed: once when she was taken on a big ship to Holland, where she grew up and went to school; the second time after Leiden University, when she left the Netherlands to find the birthplace of English Romanticism and re-connect with Nature.

She has lived in rural Scotland, Oxford, and Hay-on-Wye. She is first and foremost a Fine Artist, but also a Writer & Researcher, with an interest in the Occult and Esoteric, who has made use of Design, Graphics, Performance, Photography & Video in her work. She currently resides deep in the Heart of Darkest Surrey, with her partner Matthew Levi Stevens. They deal in rare books and have collaborated on a number of projects together.

Geplaatst in English articles | Getagged , , , , , , , | 1 reactie

Conversations over the Forge – Metal Talks

Geplaatst op 29 april, 2016 door Deb Snavely

Metal Talks

When I first began asking Conrad, a domestic blacksmith and dear friend, whether he’d help me make my blade, he cautioned me that he wasn’t, himself, actively pagan. Moreover, he went out of his way to let me know that if magical or psychic elements were required, they were my bailiwick. I assured him that what I needed was the metallurgical limitations and design-for-use guidance, the forge and the coal and the hammers, and some muscle when my desk-jockey’s arms weren’t up to a particular task. He was comfortable with that.

It’s not that he’s not pretty pagan! There’s a lovely pair of carved soapstone figures in simple early Norse style that lives on a household altar (his term) stretch of shelving that’s prominent in his living room. A pair of soapstone candlesticks I saw once and bought for him and Margaret bracket the cupbearer and swordbearer nicely. Whether the smithy brought out the pagan in him or he went into smithing because it appealed to his pagan self, who knows. But he’s pagan in the way I used to be, not practicing but a fellow traveler, more interested in the tangible historical crafts than the intangible neoPagan Craft.

He may not have noticed the magic in his forge, but I did. He complimented me on the quickness of which I picked up how to crank his air blower for optimum heat and minimum smoke. Now, I’d done it a time or two before—about five years since. For my money, it felt a lot more like being tuned to all the elements as they came together during the process. Working the blower had a very masculine flavor, all fire, and air. I made it a point, unconsciously at first, to stand grounded, feet apart, well-balanced on both.

I recall vividly him telling me that he was “a psychic brick” (this in the midst of getting the fire up to heat for the major shaping). I know he’s wrong. First, he spoke not ten minutes later of the moments when he doesn’t seem to have to decide what to do with the metal, it and the hammer just do what’s needed and the shape that comes out is right and balanced and lovely. He has a couple of hanging lamp designs that came about by that means. I waited to catch my breath and pointed out gently that he was talking about what I call magic—which made fair nonsense of his claim to complete “brickness”. He spoke of his difficulty seeing a picture of what he wants to accomplish beforehand, and I told him about visualization techniques.

DS forging hammer

(Damascus-Forging-Hammer)

During the actual, critical forge-work, when he used six- and twelve-pound hammers on the not-so-mild steel of my workpiece to flow the metal into a roughly diamond cross-section with a minimum of blows and the least stress to the metal, I cranked and grounded and stared at the piece, forming the image of my blade into an overlay that lay ghost-like on the anvil around the metal. Conrad made steady reference to my rough sketch for length and width.

When it came to my turn on the hammer, shaping the curve and the point and the flare of the blade blank with three- and six-pound hammers, I slipped into the role almost as easily as I had that of apprentice bellows-cranker. Conrad’s preparatory briefings had warned me to build up my forearms in particular, so the hammers were manageable in my hand. He’d spoken of the need to strike so as to shape both sides of the heated iron at once—half with the hammer and half with the anvil—and the concept seemed to go straight from my ears to my hands when it came time to act on it. In two trial blows, I was doing what was needed well enough that I could tell it, even before he commended me.

Of the many magical moments I experienced during the project, that was one of the high spots, feeling the metal flow because I wanted it to, rather than because I was forcing it to. This phase of the work drew on the tangible feminine energies of earth and water, as I planted my feet against Gaia, let her tug do more than my share of the work of the forging, and watched the iron flow like sluggish mud. From then on, throughout two months of shaping work with a pair of drawfiles, I had no question what my blade looked like, only how long it would take me to expose that hidden shape to the world.

Before we were done, I told Conrad how similar were his magic and mine, and how thoroughly he under-rated his own abilities with his “psychic brick” putdown. I also remarked that if he stopped thinking of himself in that fashion, he might find it easier to connect to the voice of the metal. And he nodded.

DS forging 1

(A contemporary Athame)

 

 

Blooding the Blade

“Everything in a forge is either hot, sharp, or heavy.” Conrad began the safety lecture with the old smith’s caution, adding that the warning probably dated back to lectures given seven-year-old apprentices a thousand years ago. I was there to forge my ritual blade, with his coaching and assistance. I never hankered to be a blacksmith, but I’ve done a bit of wire jewelry work, and studied metal-work techniques at the time. So when my workings began to demand that I acquire a ritual knife, I called on an old friendship to ask for help and got it.

It’s not really so surprising that I know a working blacksmith; I’ve been a medievalist most of my life. You tend to have friends in odd trades when broadsword fighting (well, watching broadsword fighting), Scots and Saxon domestic crafts, and early music performance are among the interests you pursue outside of office hours. As a witch, it’s amazing just how much those interests prove useful to adding breadth to my understanding, my tools, and my magic. When I first began solitary practice, I wanted to keep my tools few and simple. A wand sufficed me nicely where more formal traditions specified an athame . (I can’t find that word in the Oxford English Dictionary, so I don’t use it—it’s a blade, I call it a blade.) However, as I progressed, I found the blade itself intruding into my meditations and dreams until I reconsidered. Like most successful magic, the object was real long before I began the process of making  it.

He knew what I wanted the blade for, of course. Like most medievalists, he numbers many pagans among his friends (the intolerant find some other hobby). Scoping out the size of the project and how much of it I could do, we went over the questions of how tough or springy a blade I would need, how big and how sharp, what uses I’d be putting it to, what metal-working methods I wanted to use. My magical instincts demanded no motor-driven work in shaping the ironwork, especially the blade, which eliminated modern knife designs that require hollow-grinding or elaborate shaping. His practical knowledge of forge technology and metallurgy set other limits. At the end of the discussion, we’d winnowed through the options to describe a leaf-shaped blade (I knew what it would look like before we started,but not why) that “would be a good, serviceable blade in 10th or 11th century northern Europe.”

DS forging 2.

 

(Medieval weaponry)

 

When I’d made my request, by phone, been accepted and encouraged and guided to a design, and finally began working sessions, I found that magic and legends, craft and Craft all tangled in our conversations while we worked. Ideally, it still takes two to run a forge—one assistant and one smith—one feeding the fire air and fuel or holding the work or fetching the next tool, another hammering or prepping the next step. Sometimes I was the tentative smith, being coached through every step aloud, and sometimes I was the assistant, much more confidently. (I’ve spent time in that role before, helping him finish a project while keeping him company.)

It was during the major forging session that the conversation turned to tempering the blade, which raised legendary metal treatments. Japanese and Norse legend alike describe quenching magical blades in blood, or (shudder) in the body of an expendable slave. Setting aside the fact that slaves were expensive property just about anywhen, there’s a simpler explanation. This “blooding” more likely reflects a pragmatic acknowledgment of reality: no matter what you’re doing in a smithy, you’re going to cut, bruise, or burn yourself sooner or later.

Me? Yes, I did…I had the forged blade blank clamped at a height to draw-file it into shape while seated. I took a break from the sweaty labor without unclamping it, and ran a knee into the point standing up, long before it had an edge; it cut quickly and easily just the same, and I felt a fool. Blunt or sharp, it’s a weapon, and—I’d been warned.

Another Kind of Forge

A phrase has been ringing in my head for a year now: craft in the Craft. The bending and shaping of witchcraft has as much to do with the hands-on magic of the artisan as it does the spiritual growth of the psychic or the practical aid of the healer. It’s an intrinsic part of my practice, one that’s so usual—in the medievalist circles I’ve frequented since the first northern California Renaissance Faire rang my bell in 1966—that I’m frequently taken aback by less hands-on approaches to magical tools and appurtenances.

My stubborn adherence to craft standards when preparing Craft items drove my excursion into the smoky world of blacksmith’s apprentice. It’s beguiled me into teaching a class in robe-making and attempting a related book project which has already developed far enough to have collected its first publisher rejection. It’s taken me out into the woods in search of found staves, led me into archery studies, set me planning when and where to dig clay for some home-built pottery.

While all these projects appear demandingly in front of me and recede ghostlike behind me (whether or not I complete them), in the background of my mind runs a quiet question mark: why? Why learn to spin fiber, card wool, weave a belt, dye a shawl? Why hand-sew a garment, embroider a dragon, carve a walrus from a laurel tree gall? Why fill my brain and weary my muscles handling unfamiliar tools in unfamiliar ways to achieve marginal-quality results?

What’s so important about knowing how a thing is made? My only answer is craftsmanship—the art that makes as much of the maker as the made. When Conrad asked me how I wanted to finish my blade, he heaved a sigh of relief that I didn’t want the “authentic” hammer-marks. Then (and only then) he confided the smith’s scorn for the customers who insist on hammer-marks “to show that it’s handmade.” He’ll try to educate a customer that hammer-marks are the last thing a quality smith leaves on a piece…and if the customer insists, then he charges ’em extra for the insult to his art.

Such understanding of the physical making leads to an understanding of the made thing. And that is the place where craft meets Craft, when such understanding flows over into a psychic comprehension of its essence, forging that critical connection between the shaper and the shaped.

Feeling thus, of course, I chose to forge my blade myself. And of course, my winter “coat” is a hand-made cloak. And of course, I’d really rather have a hand-thrown stoneware drinking bowl (mazer to the museum addicts) holding the water on my altar. In the end, the making of me is what this is all about; a forging process begun long since.

References/ Images

“Conversations Over the Forge” by Deborah Snavely. A series of essays pre-dating my initiation into the Wicca first printed in the Pagan Muse & World Report (1994–1996).

Geplaatst in English articles | Getagged , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Conversations over the Forge – Metal Talks

On the Art of being Creative

Geplaatst op 29 april, 2016 door Morgana

In today’s world of mass production, it is quite difficult to be creative in the sense of making one’s own clothes, building houses, etc. In Greek times art was synonymous with technique. Even household utensils were ‘works of art’ not only because there was a sense of creating something from nothing, but the sense and feeling that creativity was close to divinity. In many respects, we have lost this feeling. Eating today is basically a way of stilling hunger and not a way of partaking in the Fruits of the Gods. The way we present our food has little to do with our sense of thanks or that we are able to enjoy it and share in the creative power of the Gods.

This consumer attitude is not only evident as far as our eating habits, of course. Unfortunately, it seems to be a general attitude. We may, however, be able to discover other ways in which our sense of creativity is akin to perceiving the Divine since this aspect is one of the pillars of all religions. For the Christian, God is the Creator, whilst in Hinduism, there is the triple godhead of Brahma (creation), Vishnu (preservation) and Shiva (destruction), which seems to underline the closeness of creation (and destruction) and divinity.

In the Craft, we find our inspiration in the God and the Goddess. We sometimes liken the Goddess to the ever-giving source of life (creation), whilst the God embodies the two aspects of life and death simultaneously. The God tends to limit the ‘continuum’ of the Goddess. In a sense, the unbridled growth of the Goddess is tamed by the God. God energy tends to choose the ultimate destination. For example, in the autumn, the Goddess provides untold wealth in the form of seed and fruits. Some fruits will be eaten as food, other will go on to become new plants. Others will wither and rot and be reabsorbed into the earth. The God energy dealing with, in Hindu terminology, the preservation and destructive forces tends to determine how the fruits of the Goddess will be used.

Today I don’t think it is possible to be creative without considering these effects of ‘preservation and destruction’. Being creative today inevitably means being a conservationist, using what we already have in a new way. We may be tired of hearing words like ‘re-cycling’ and yet gradually we are going to have to come to terms with the absolute necessity of such methods.

No doubt the biggest problem we face is the fact that we still feel ‘separate’ from the rest of nature. We don’t adapt ourselves to nature; we adapt it to our needs. Is it cold? Well, just switch on the central heating. Hungry, thirsty? I’ll pop to the supermarket. No problem.

Of course, our separateness from our fellow animals has enabled us to accomplish many things, but where has that left us with the quality of life? Are we truly any better than our ancestors? Intellectually we may know more, but do we really know more?

Creativity to me means seeing something beyond the physical result or manifestation. It is linking many different forces to create a new phenomenon. Many years ago we suggested that the Craft should be concerned with Eco-spirituality, i.e. not just with our own individual spirituality but also the spirituality of the earth as a living entity. Whatever we do has a definite consequence for the earth even on a thought level.

This is, of course, an occult law and anyone who regularly works magically know the efficacy of this law. Even reminding ourselves every day that we are of the earth, and all living creatures, can help us to find the humility to concede that we are not the all-important creatures we thought we were.

Creativity is recognising what we call the Life Force and tuning into it; knowing when certain things will happen and determining the natural course of things. Concretely speaking we are following the Goddess energy and expressing it in a personal way. This self-expression is the artist working at the potter’s wheel, or painting a landscape. Inevitably the artist is seeking to create a new insight, perhaps looking at ‘normal things’ but with a completely new vision.

Potters-Wheel-Clay-

To me, this is exploring our creativity, a first-hand experience of the divine. Of course, other people may have come up with the same vision. After several millennia, it would be very difficult to keep coming up with ‘original thoughts’. However, the fact that we try to discover new insights and succeed is a step in the right direction. That an artist or a poet expressed the same insight two or three centuries ago should not be a reason to become disenchanted.

In fact, we should see it as a confirmation of our own creative thoughts, talents and ability. Of course, we can look things up in book beforehand, but how gratifying to learn that other human beings have come up with the same ideas. And how even more wonderful the feeling is if we really are on to something new!

If we look at so-called works of art, and they really do work for us, what do we experience? We become aware of the artist’s ability to capture a moment of infinite beauty or an intense emotion; the artist’s attempt at preserving that ultimate moment which we, the spectator, can also relate to. In his creation, there is the element of preservation. A poet too captures a moment when emotions vibrate through to our very soul. The artist is in effect awakening our soul to the very experience he has encountered. Sometimes it can be intensely happy, sometimes we can react violently, but in every case, we are made AWARE.

Creativity then is not just a process of making things, it is much more a process of awakening, of realisation, a way of becoming conscious of divine forces. In human consciousness, it can also enter the world of ethics, which inevitably means that other factors have to be taken into consideration. For example, unbridled growth can be disastrous. In fact, in creating a conducive situation we may first have to destroy, or at least clean away various obstacles. In magical terms, we do in fact speak of a cleansing or dispelling negative forces.

Slowly we become more and more aware that creativity is not a single process but an integrated part of a larger cycle. Like many natural processes it is not a single independent process but is dependent on other factors; if we look to nature, and in particular the seasonal cycle we will quickly recognise the forces at work.

Life does not begin with the seed; the seed is the first step in a new cycle of growth. The seed is a product of a former growth cycle and contains the essence of the last cycle. Already we feel intuitively that creation is a part of a cyclic process. An idea/seed germinates, it grows, comes into fruition and later decays.

In that process, however, new seeds are formed to form a new cycle. Creation – preservation – destruction. If we observe this natural law in all the things we do, no doubt we shall begin to recognise the Creative Power at work. Unfortunately, it doesn’t always seem to be the ‘proper’ way to do things. Our fellow human beings seem to believe that we need to demonstrate our creativity in no uncertain terms, even at the expense of nature. But as we have seen, creating something need not always be positive, and conversely, destruction need not seen to be negative.

Becoming aware of that is truly necessary and is the beginning of the creative process.

Too often we are pressurised into thinking that we need to achieve to be successful. That we always have to grow. Even spiritual leaders talk of growing. Self-awareness is also when one knows contentment, peace and serenity.

Surely the person who has the insight to truly take part in ‘weaving the web of life’ and combining God and Goddess forces to create unity, is a far more successful person?

On the subject of creativity I am often reminded of William Blake’s poem:

To see a World in a Grain of Sand
And a Heaven in a Wild Flower,
Hold Infinity in the palm of your hand 
And Eternity in an hour.

(Fragment from "Auguries of Innocence")

De kunst van creatief-zijn

Natuurlijk hoef je niet origineel te zijn: na diverse millennia van hoogstaande culture zou het verbazingwekkend zijn als alles telkens origineel was. Maar de poging om nieuwe inzichten op the doen is belangrijk. Kunst kan iets in ons wakker maken – een resonantie van de gevoelens en gedachten van de scheppingskracht in het universum. Creativiteit wordt tot een proces van ontwaken, meer nog dan een proces van maken: een cyclisch proces dat de natuurwetten van ontspruiten, groei, bloei en verwelken volgt. Vernietiging is daarvan een onderdeel: dat wat heeft afgedaan moet worden omgewerkt tot het zaad van een nieuwe ontdekking. Creativiteit is een proces zonder ‘einde’, zonder ‘productiequota’ en zonder ‘doelstelling’: het is een manier om je met de natuurkrachten te verbinden en deze te leren begrijpen.

(Originally published in Wiccan Rede Summer 1993, revised April 2016 )

Reference: potter’s wheel.

Geplaatst in English articles | Getagged , | Reacties uitgeschakeld voor On the Art of being Creative

Spelen met rituelen

Geplaatst op 29 april, 2016 door Jana

Feest vier je samen. In de coven, met vrienden of met familie. Daar hoort lekker eten en drinken bij, en muziek en spel. Componeer je eigen chants, of maak gebruik van bestaande liedjes en spellen. Dit artikel geeft je tips die je zelf kunt toepassen in een ritueel of feest.

Bestaande volksliedjes

Bij elk jaarfeest staat een seizoen centraal: lente, zomer, herfst of winter. In veel volksliedjes is dat ook zo. Misschien ken je nog (oude) liedjes van school of van scouting. Anders kun je ze vinden in een boek of op internet, vaak met notenbalk erbij. ‘Kom mee naar buiten allemaal’, ‘Hey ho to the Greenwood’ en ‘Sumer is icumen in’ zijn canons, die je dus meerstemmig kunt zingen. De teksten zijn misschien ouderwets, maar het is leuk om ze te zingen. Je vindt ze bijvoorbeeld in Nederlands volkslied en op de websites In de Overtuin, De liedjeskist en de Nederlandse Liederenbank.

Zelf liedjes of chants schrijven

Als de teksten van bestaande liedjes je niet aanspreken, kun je zelf liedjes schrijven. Je kunt gebruikmaken van een bestaande melodie. Het is makkelijker om de tekst te onthouden als die rijmt. Kun je geen rijmwoord bedenken, gebruik dan onzinwoorden om je tekst aan te vullen. In oude liedjes hoor je bijvoorbeeld ‘hopsasa faldera’, ’terlierelomterla’, ‘van dirredomdere’ en ‘dindondeine / dindondon’ als tussenvoegsels.

Heb je een tekst, bijvoorbeeld voor een chant, en zoek je daar een melodie bij, sta dan op en ga rondlopen. Spreek de tekst hardop uit, en loop op het ritme. De kans is groot dat je zo op een goede melodie komt.

Dans

Met dans is van alles mogelijk. Haal je inspiratie uit volksdansen, reidans, ‘line dance’ en ‘square dance’ of balfolk. Paganistische motieven vind je makkelijk terug in Morris dance (zie Wikipedia of The Morris Ring). De stokken zijn er om het ritme aan te geven, maar verbeelden ook vaak agrarische activiteiten.
In wicca en paganisme is natuurlijk de dans om de meiboom heel bekend, met linten in allerlei kleuren, of in rood (voor de vrouwen) en wit (voor de mannen). Terwijl de vrouwen met de klok mee lopen, lopen de mannen tegen de klok in. De vrouwen tillen hun lint op en de mannen dansen daar onderdoor, waarna de mannen hun lint optillen en de vrouwen er onderdoor dansen. Of zie Patti Wigington’s website. De dans om de meiboom is een weefdans (al kun je ook om de meiboom heen dansen in één richting). Een ‘meeting dance’ is een spiraaldans waarbij je degenen die je tegenkomt aankijkt of kust.

Spelletjes

Je zult ze waarschijnlijk willen aanpassen om te passen bij jouw ritueel of feest. Maar de basis van een heleboel spelletjes heb je al geleerd op de kleuterschool. Zakdoekje leggen, eieren lopen, haasje over, hinkelen, spelletjes met een bal, ‘passing the parcel’, stoelendans… Als je er een paganistische draai aan geeft, passen ze ineens helemaal in je jaarfeest. Of maak gebruik van kennismakings- en ’teambuilding’-oefeningen (via een zoekmachine) of ‘party games‘.
Paddy Slade beschrijft zowel spelletjes na het ritueel als spelelementen en dans tijdens de rituelen. Stampen om de zomer op te roepen, een weefdans, een oogstspel, ‘apple bobbing’ zowel met appels in water als met appels aan een lijn (vergelijk koekhappen). Zie Natural Magic: A Seasonal Guide of de uitgebreidere versie Seasonal Magic: Diary of a Village Witch. Minerva beschrijft een spel met kaarsen: Koningin van het licht, Koningin van de duisternis (Bezems en pentagrammen, handboek voor de jonge heks, p. 70).

Liedjes plus spelletjes

Een speciale categorie zijn de liedjes waarbij een kringspelletje hoort. (De website geeft zowel de muziek en bladmuziek als een beschrijving van het spel). Je maakt daarbij een poort waar de deelnemers om de beurt doorheen gaan, zoals bij ‘Witte zwanen, zwarte zwanen’. Een rij vormen, klappen en dansen zijn ook mogelijk. ‘Twee emmertjes water halen’ is mijn favoriet. Je kunt variëren op de thema’s. De teksten zijn vaak per streek of leeftijdsgroep verschillend, en de gebaren en danspassen misschien ook.

Rollenspel

Je kunt iemand kiezen of laten aanwijzen door het lot, die deze dag of avond een speciale rol speelt. Je kunt een boon of een voorwerpje (pas op je gebit!) verstoppen in een koek. Wie het in zijn of haar stuk vindt, is deze keer de baas. Een wedstrijd kan bepalen wie de meikoningin is. In Bulgarije gooien de meisjes een krans in het water. Het meisje van wie de krans het verste, of als eerste, wordt meegevoerd door het water, is de winnares en voert vanaf dat moment de hele groep aan.

Knutselen en koken

Vlecht een corn dolly (en kleed haar aan) bij Lughnasadh, als het graan wordt geoogst, of een Bridgets cross bij Imbolc. Maak een bloemenkrans of kroon, verf eieren, maak een kruidenwis met zeven of negen verschillende soorten kruiden. Maak symbolische voorwerpjes van textiel zoals de Bulgaarse martenitsi en geef die aan elkaar. Versier kaarsen met was, giet lood bij wijze van ‘fortune telling’ bij Samhain, het heksennieuwjaar. Maak meiwijn, bak mooncakes, appeltaart of pompoentaart.

Meiwijn: Prosecco met takje gedroogde lievevrouwebedstro en al dan niet gepureerde aardbei of framboos! Het takje moet eerder verlept dan gedroogd zijn!

Recept: Ishtar

Lievevrouwebedstro© foto: Medeia

Buitenspelen

Buiten kun je gebruik maken van wat de natuur en het landschap te bieden hebben. Je kunt fluitjes maken van fluitenkruid, bloemenkransen vlechten, een boom planten of kleinere planten zaaien of planten. Je kunt zelf van een heuvel rollen of eieren van de heuvel laten rollen, of eieren verstoppen.
Zonder muziekinstrumenten kun je muziek maken, bijvoorbeeld door een aantal flessen te vullen met verschillende waterniveaus en daar tegen aan te tikken. Zet ze op volgorde van toonhoogte om een instrument te maken.
Leid elkaar door het bos waarbij degene die geleid wordt zijn of haar ogen dicht houdt, en alleen luistert en voelt.
Je kunt op verschillende manieren je krachten meten, of je behendigheid. Laat de mannen tegen de vrouwen spelen, of vorm op een andere manier teams.
Maak een kampvuur en spring er overheen als het vuur niet te hoog meer is. Beëindig je feest met liedjes om het vuur heen, en door marshmallows te roosteren of brood aan een stok te bakken.

Veel plezier!

Geplaatst in Artikelen | Getagged , , | Reacties uitgeschakeld voor Spelen met rituelen

Bertsolaritza, the Art of Improvisation, and Intuition

Geplaatst op 29 april, 2016 door Alder

A couple of weeks ago I gave a talk about Paganism in the Basque Country for the 16th Conference of Pagan Federation International in The Netherlands. During that talk, I made reference to the oral character of Basque tradition. This doesn’t just apply to the local myths and customs, but also the own cultural transmission and performance. 

Bertsolaritza

If we look right at the centre of the Basque culture, we can find a raw form of intuitive creativity: Bertsolaritza (or bertsolarism) — the creation of extemporary verses. While nowadays it has been turned into a ‘sport’ where participants (called a) have to meet certain rules and challenge each other to win, its popular origins can be traced several centuries back. In the Fueros (or Old Laws) of Biscay[1] (1452), for instance, we find two sections prohibiting women to engage in verse improvisation (Aulestia, 1995).

When it takes place in a txapelketa (or contest) two or more bertsolaris are given a specific subject and have to improvise verse in front of the public. This, many times, creates a conversation between both bertsolaris, where one replies to the other with his verses.

Joxerra Garzia (Garzia, 2012) describes the role of the bertsolaris in a nutshell:

‘Bertsolaris blend, via poetic and playful improvisation, varied fields of information. The bertsolaris’ contribution is, effectively, this blending of different levels: addressing contemporary social, political, sexual, cultural and local subjects combined with references to the situation in the auditorium, and all this dashed with personal allusions and discussion with messages aimed at their fellow improvisers.’

Therefore, we could say that the art of bertsolaritza is a quick, creative, process in which the actor becomes a channel for direct inspiration, delivering a ‘message’ (information embedded with a specific feeling or idea) to the audience.

Garzia goes on to say that:

‘[…]the goal of improvising bertsolaris is not to produce highly literary texts, but rather to provoke emotions amongst their listeners.[…]reducing the improvised bertso to a mere text is to adulterate the essence of improvised bertsolaritza[…]a bertsolari is an agent of emotions. In other words, the principal objective of bertsolaris is to create and induce emotions.’

Many of you, as witches, magicians, or simply artists, will most probably be able to relate with the above. Every magical art is, after all, embedded with creative inspiration. Also, every spell and ritual, every word in and movement, is aimed to induce a reaction in the physique of the participants — whether it is just the operator, the operator and the recipient, or a group of people.

Yet, it can many times become an unvarying verbose that leaves little or no room for the creative force to end up manifesting. In a society so dominated by the urban Western mentality, we seem to have developed an allergy for everything that is not organised to the last bit, or that relies on spontaneity.

This is where bertsolaris and the art of bersolaritza can teach us, or rather reminds us, of a key aspect of our own practices.

While the practice of every Craft requires the mastery of certain techniques, and this is many times achieved through repetition and osmosis, these are only useful as a foundation for our own creative inspiration.

Intuition

In the same way, that the bertsolari practices with rhymes and plays with words, so do we bind our spells and perform our rites. Both methods create a pattern, a trail that can be then filled with a stream of inspiration.

How many times have we found ourselves performing a rite and feeling that something should be done in a different way? Or planned a spell and felt like doing it another time, or in another moment? Or found words suddenly coming from the back of our minds?

When working alone, this demands that we allow ourselves to stop and let it flow. When working with a group, it requires a very close understanding of the dynamics during the rites, and a strong connection between the participants, who will just follow the lead.

Allowing ourselves to let this happen, is allowing the creative forces to become manifest, and to inspire ourselves, as well as others.

Although talking more specifically about music, J.B. Burrows mentions that the collective consciousness achieved by what he calls ‘improvisors’ is ‘a higher state of consciousness which can be shared through an intense focus on the medium of sound and the activity of listening.’ (Burrows, 2004)

In a previous article, I wrote that Witchcraft comes from the gut, from a deep place in the back of our minds. When we don’t allow that creative impulse to come forth we cease to be witches to become actors — the crafter becomes a performer. Quoting Garzia once again: ‘reducing the improvised bertso to a mere text is to adulterate the essence of improvised bertsolaritza’. The same can be said of our arts.

The ‘downside’ of this is that creativity, like most things in nature, can be capricious and very elusive, and thus, as the bertsolari has a few bertsos and words under the sleeve, so do we still need of the verbose to then branch off when the inspiration comes — or not.

But many of the inspiring pieces that we recognise today, like the Charge of the Goddess, or much of Doreen Valiente’s poetry, comes from that very same place — the kingdom of the extemporary, which is ruled by Intuition.

‘After a performance, an audience member will often ask, ‘How do you know when to stop?’ I usually respond, somewhat cheekily and to the obvious chagrin of the well-intentioned inquirer, by saying, ‘We stop when it is finished.’’

— Jared B. Burrows

 

Further ‘viewing’
Documentary in English (with English subtitles for bits in Basque or Spanish) about bertsolaritza. 

References

Aulestia, G. (1995). Improvisational poetry from the Basque country. Reno: University of Nevada Press.

Burrows, J. (2004). Musical Archetypes and Collective Consciousness: Cognitive Distribution and Free Improvisation. Critical Studies in Improvisation / Études critiques en improvisation, 1(1).

Garzia, J. (2012). Bertsolaritza. Donostia-San Sebastián: Etxepare Euskal Institutua = Instituto Vasco Etxepare.

MacDonald, M., McDowell, J., Dégh, L. and Toelken, B. (1999). Traditional storytelling today. Chicago: Fitzroy Dearborn Publishers.

[1] ‘Fueros’ in this context refers to the ‘Old Laws’ applied to a specific region, found in Navarre and the Basque Country.

Geplaatst in English articles | Getagged , , , | Reacties uitgeschakeld voor Bertsolaritza, the Art of Improvisation, and Intuition

Evolution of Being

Geplaatst op 29 april, 2016 door Nemain Cwmbran

Evolution of being

Born out of wedlock, a hybrid, a child,
In her childhood, she was denied
Not to be seen, not to be heard.
Just considered to be quite weird

Left alone, in a mixed up family that is,
Life is what happened, without any bliss
Just do what is told, and be a good child”
And all that happened is that inside she died

She could no longer stand it, this loveless life
Tired of fighting, accusations and strife
Killing herself was the best thing to do
Nowhere a welcome, her life was through

Waking up, numb and all alone,
And again those people “why do you moan?”
She made a decision, with a clear head
She should live life for herself, not be theirs “instead”

Meeting a man, handsome and strong,
She had the hope to him she belongs
He builds her a future, he builds her a house
But he had no intentions to make her his spouse

Shattered hopes and shattered dreams,
It was her fault, again, so it seems
Kicking and screaming, deaf to her own voice
And again she made a terrible choice

Picking up the pieces of a life that’s gone by,
Feeling incomplete, and inside she cried
Mixed interpretations, not understood
If only they talked, if only they could

And life moved on, back to school she went
This was living, life was an event
Feasts and discussions, homework and more
and fading away was her life of before

But the feelings she had for him that she left,
still lingered unconsciously, by her own doing bereft
they stayed out of reach, they stayed out of touch
She lived on, she thought, but not very much

Meeting a guy, with a faint smile
He was there, still is, at least for a while
different future, a life, another dream,
And inside her own voice, unable to scream

Giving birth and breaking up,
She could not progress, this was too much
And again picking up pieces, In Life’s squandered pursuit,
This was not was what meant, this is not how it should

A couple of years, parenthood shared,
What was she doing, what was ahead?
And over and over and over again
She was haunted, hunted down by good “men “

Many years followed, on the surface all well
She was, amongst others, under society’s spell
Big house, fast car, excellent career and more.
And again, this frail feeling, just like before

Instead being hunted, she started to hunt,
At first very careful but sometimes real blunt
She hunted for right, she hunted for good
She hunted for … a life, still not understood

Her voice suffocated, in need of fresh air,
Her voice ever so silent became in despair
It wanted to roar, it wanted to sing
But most of all it wanted to its best thing

To scream out all the hurting, the suffer, the pain
To scream out all that hatred, and not in vain
Morning has broken, a new dawn occurred
Alive and kicking with
A VOICE TO BE HEARD


Article Nemain

Quote from Celtic Lore and Spellcraft of the dark Goddess by Stephanie Woodfield:

Like Badb, Nemain is a Goddess of battle and victory. While she is deadly and fearsome to her enemies, she is a protector to those she chooses as her champions.

Many years ago I read a book about Boudicca, and I was intrigued by the story of this Great Iceni Queen. In one of her personal struggles, she called out to Nemain. And that name got a hold on me. I liked it. So years later, when the Morrigan make their presence very clear to me, I choose that name for my alias, along with the name Cwmbrân, which means valley of the river Brân… Brân in Welsh means crow. So very appropriate.

And as it is my experience with all the shapes (the ones I read about and my personal experience with them) they reveal their meaning when the time is right! Now, I must be honest, at first, I just picked the name and did not think about it much. But in this life stage (50+ and menopause) I automatically had to reevaluate my life with everything that came my way from the moment on I picked that name. hard work, I can assure you, and to be frank, sometimes real scary, but in a good way. I just needed to confront myself, to myself. Which aspects of my life were not “lived” so well, what was a really  lacking, what did I miss? Which choices did I make, which lessons of life were learned the hard way? What was the “red thread” in my life, which themes did occur over and over again. And she showed me.

A good reader of my poem ‘Evolution of being’ shows a story about a girl who is evolving from puberty to womanhood. And I have a couple of reasons to put Nemain at the feast of Beltane.

This is Beltane
The night when Goddess and God become one
From their union, all life flows
I honour the Lord and Lady of life
And ask as they bring forth new life
That I too may bring my dreams and desires to fruition

(part of a poem from Celtic Lore and Spell craft of the dark Goddess by Stephanie Woodfield)

There is, I believe, a deeper meaning of the feast of Beltane. A cross-quarter day, when qualities of the elements are shape shifting so to speak, at a time that Air and Fire are equal, both balanced. And what else is happening in puberty? Youngsters scream a lot, fighting for their right to be, to be seen and heard. A fire runs through their blood, exploring all kinds of feelings. Hormones raging through their veins.

And, the same is happening at another cross-quarter day, Samhain, where Badb reigns. And Beltane is standing opposite of the feast of Samhain. They are mirroring each other, the same aspects but in a different light. Another connection is that they (Badb and Nemain) are both connected to Neit, whether “they” were aspects of the same deity or two different deities do not matter, for me it made sense.

Now Nemain is also known for her Venom. And that one was a bit tricky. Venom comes with snakes… and in Ireland, there were no snakes in the old days. So where did this venom come from? Venom is fluid, and when you speak, or scream in the case of Nemain (just like those adolescents can ) the venom is heard in the words, floating on air, from a fire within, heated words, with a lot of emotion.

Puberty also brings the tide that you have to (whether you like it or not) balance your own qualities, the qualities given by nature and nurture. What nature gives you is a unique set of DNA. What nurture gives you is your behaviour.

At Beltane not only the God and Goddess on the outside world come together, also on the inside world. And when their union is incomplete, there is no new life. You will not be ready for the next stage in your life. It happens to a lot of people. Especially in modern society, where everyone, with their own unique skills and gifts, is squeezed into a glove that does not fit. We are ruled by society, not reign.

So, to honour Nemain, find your own voice, get in balance, be ready for the next stage, make your own, unique and personal choices. And when you are not heard, START SCREAMING. Basically, that is the message from a modern Nemain. To overcome your inner demons and life’s battles, to follow your own inner voice, with a voice that is loud and clear.

Nemain Cwmbran, April 2016

Sources:

  • histportal.nl
  • wikipedia.nl
  • The Guises of the Morrigan – David Rankine and Sorita D’Este  (Avalonia, 2005. ISBN 978-1905297009)
  • and of course, Stephanie Woodfield.
Geplaatst in English articles | Getagged , , | Reacties uitgeschakeld voor Evolution of Being