Volle maan van Het Getijde – Yule 2010

Het getijde – Yule 2009

De volle maan van Het Getijde valt dit jaar precies op 21 december. En bijzonder is dat er dan ook een maansverduistering zal zijn. Mooi om te weten… het schijnt dat een maansverduistering, zonsverduistering en blauwe maan, transformerend dan wel helend kunnen werken….als je er iets mee doet natuurlijk. Zelf loop ik al drie jaar mee met de Modron Maanvrouwen Cirkel en bij Modron werken wij met de Keltische maankalender. Iedere volle maan heeft zijn eigen thema en naam, afgeleid van het lied van Amergin, de aartsdruïde. Zijn lied heeft 13 zinnen…en de tweede zin, is “Ik ben een golf in de oceaan”. En deze zin hoort bij deze volle maan, de tweede volle maan van het Keltische jaar.
Het zijn de golven van de oceaan. Golven die je meenemen, waar je niet tegenop kan zwemmen. Het komt aan op overgave, overgave aan het onbekende. Je veilige plek loslaten en je mee laten stromen naar… ja, dat weet je niet. Dat is overgave 😉 je sturing uit handen geven door te kiezen voor stroming. Durf jij verder te gaan dan het voor jou bekende en te vertrouwen dat in deze onpeilbare diepten een nieuw leven wacht? Durf jij alles los te laten zodat het nieuwe gevonden kan worden?

Volle maan van Het Getijde, geef je over aan het onbekende. Thema, ‘Laat oude patronen los’.

3 december 2009. Wandeling gedaan op 2 december.

Met nieuwe maan had ik gewandeld met mijn man. We hebben een stilte wandeling gedaan. Ook ben ik toen naar mijn nieuwe boom geweest en van hem kreeg ik de boodschap ”Samen” mee. Mijn intentie voor deze volle maan. Samen is heel nieuw voor me… alleen kende ik. Lekker vertrouwd en passend in mijn zijn. Nooit geen verwijt. Samen is anders, samen is loslaten van oude patronen. Soms geen controle, hoe iets gebeurt. Vertrouwen dat het goed is als anderen het doen. Het is heerlijk dat we nu samen de dingen doen die gebeuren moeten.
Bij de boom voegde Luca zich bij ons. Deze mysterieuze staartloze zwarte kat, die altijd wel ergens opduikt in of bij het bos, mijn gezel op vele vollemaanwandelingen. Hij was aan komen hollen toen ik bij mijn boom was. Mijn man zat gehurkt toen ik me omdraaide en Luca draaide om hem heen. Ik had natuurlijk al vaker van Luca verteld… maar nu maakten ze kennis. Luca is toen lang meegelopen, door het bos, over de dijk en daar ging hij zitten… onder de straatlantaarn. Het was een mooie wandeling en deze komende volle maan zouden we op het strand van Harlingen wandelen. We hadden een overnachting in de vuurtoren van Harlingen gewonnen met de bankgiroloterij.

Op 2 december had ik een lange dag gehad en om 21.00 kwam ik thuis. De maan stond al in vol ornaat te pronken aan een heldere hemel. Tja, wetende dat morgen het weer bewolkt en zelfs regenachtig zou zijn… heb ik direct mijn staf gepakt en ben ik gaan wandelen. Ik was vast ongedurig geworden als ik op de bank zou gaan zitten. Ik zou niet te lang wegblijven 😉

Het is koud, lekker droog en fris koud… niet de waterkou van de afgelopen tijd. Ik ben helemaal blij dat ik besloten heb te gaan. Ik heb niet eens mijn kisten aan gedaan, het is droog en het blijft droog.
Het ruikt nergens naar buiten… tja, gewoon heel fris. Geen herfstlucht geen bezwangerde bloemengeur… niets. Over het water hangen mistflarden, het water is melkachtig in dit licht. En het is zó helder! Het vriest… in het buitengebied is het gras berijpt.
Als ik zo loop te genieten van de rust (alhoewel ik niet de enige ben… ik zie behoorlijk wat fietsers in het buitengebied, wel drie!) schiet er een grote vallende ster voorbij. Echt een knoepert en best lang. Tjonge, ik mag een wens doen… en die doe ik natuurlijk! (net lees ik in het schrijven van Caroline, de vrouw achter Modron, dat de sterren die opkomen aan de horizon ons vertellen wat onze schatten kunnen zijn… en daar ben ik me terdege van bewust, met mijn wens).
Luca! Ik roep hem… zou hij er weer zijn vanavond? Mijn wandeling gaat natuurlijk naar mijn boom. Boom 8… voor wie het nog niet weet… veel nieuwe lezers 😉 Boom 8 staat in een lange rij knotwilgen en is de buur van Boompje. Boompje was mijn ielige knotwilgje waar ik anderhalf jaar naar toe ben gewandeld met iedere volle maan. Boompje was heel wijs. Boompje is helaas een paar maanden terug omgewaaid en Luca heeft de boom ernaast aangewezen als mijn Vollemaanboom.
Bij Boom gekomen groet ik toch nog steeds het stompje van Boompje… ”verstilling” krijg ik van het stompje, en verder blijft het stil. Boom 8 verteld mij van “Samen-zijn”. Mijn intentie was samen, samen-zijn is daar weer een verdieping van. Zijn kan alleen NU… genieten kan ook alleen NU… Loslaten kan ook alleen NU… er zijn voor elkaar, kan ook alleen NU.
Al mijmerend loop ik verder het bos in, tjonge wat is het licht! De maan staat echt boven het bos. Als ik op de brug van de Klif kom, die helemaal wit is van de rijp. Besluit ik even op de reling te gaan zitten… bbrr, kouwe kont! Maar het is hout dus al snel wordt het aangenamer. Ik voel me heel dankbaar voor wat er de afgelopen twee maanden is gebeurd. Ik vertel het de maan, dat ik zo blij en dankbaar ben voor wat er in onze levens is mogen gebeuren… door er te zijn voor elkaar. Ik heb verteld bij de volle maan van de Barden en mijn man is gesprongen van de Klif (Volle maan van de Klif) en nu zoeken we samen verdieping van wat er meer is… er is zo veel mogelijk, in vertrouwen! Een warm gevoel komt er over me, zo op die koude reling in de vrieskou. Als ik aan het vertellen ben, komt er een fietser langs op de dijk 😉 Ach, die denkt vast dat ik aan het telefoneren ben ;-).

Na een tijdje vervolg ik mijn weg over de dijk… wordt het toch een lange wandeling. Onder aan de dijk, over het water, hangen prachtige ‘Witte wieven’. Aan het eind van de dijk zie ik een zwart/wit paaltje achter de hekken. Het is een paal, echt geen Luca… Luca!? Dan komt de paal in beweging en komt op me toe rennen. Precies waar we hem twee weken geleden achter hebben gelaten. Het is toch wel heel mooi. Luca houd me tegen door steeds voor mijn voeten te lopen of voor mijn staf stil te staan. Ik besluit dan maar op straat te gaan zitten… het is droog en koud. Hij kruipt op schoot en dabbert op mijn enkels… ik blij dat ik dikke afzaksokken aan heb. Zo zitten we geruime tijd te knuffelen. Als ik opsta om verder te gaan, loopt hij mee. Dat verwondert me, ik dacht dat hij achter zou blijven. En inderdaad na 100 meter houdt hij het voor gezien, onder de lantaarnpaal bij de driesprong… waar ik hem ooit voor het eerst heb ontmoet, gaat hij zitten… het is goed. Ik zwaai nog een laatste keer en vervolg mijn weg. Over de brug naar huis, vertellen van Luca, de vallende ster en de mooie mistflarden. Bij huis ga ik nog wel even op de plaats van ‘De boom die was’ staan om weer even te aarden… terug te keren in de bewoonde wereld.
Zo blij dat ik gewoon gegaan ben!

Op 3 december, zijn we inderdaad in Harlingen… maar mooi geen strand en zeker geen maan. Het had zo mooi geweest. Boven in de vuurtoren, ramen rondom… prachtig zicht op de Waddenzee en een mooie volle maan. In plaats van een wandeling hebben we gewoon intens van elkaar genoten.
Om 20.00 zaten we aan de champagne (die we vijf jaar geleden op ons 12,5 jarige huwelijksdag hadden gekregen) met Sushi… boven in de toren, met uitzicht op elkaar en een hele mooie toekomst, gewoon door er in te vertrouwen.
Een heleboel achter ons gelaten… ik mis het geen moment!

Liefs, Loes

Als ik het zo terug lees… dan treft het thema me “Laat oude patronen los”. Wat hebben we dat goed gedaan vorig jaar. En wat heeft het ons gebracht…? Vorig jaar heb ik mijn man ten huwelijk gevraagd… mijn nieuwe man. Dit jaar zullen wij met Blauwe maan (21 november) voor een tweede maal verbonden worden in de echt. Tijdens een handvasting waar wij Amergin zullen danken voor zijn lied en de lessen die we eruit getrokken hebben. Bij ons hunebed in Havelte zullen wij, tussen de twee eiken, onze liefde voor elkaar overnieuw uitspreken. En dit is alleen mogelijk omdat we vorig jaar ons overgeven hebben aan het onbekende… en het nieuwe ons heeft kunnen vinden.