Wiccan Rede ‘van papier tot digitaal’

Ter gelegenheid van het jubileum hebben we een bijeenkomst gehouden waarbij onder meer een presentatie werd gegeven van 45 jaar Wiccan Rede, van papier tot digitaal. Dit artikel is een geschreven versie van de presentatie, met een aantal van de afbeeldingen.

De voorkant van de originele eerste nieuwsbrief van twee pagina’s van Wiccan Rede, Yule 1979.

Replica van de voorkant van de tweede nieuwsbrief van twee pagina’s, Imbolc 1980.

Replica van de achterkant van de nieuwsbrief van twee pagina’s van Wiccan Rede, Imbolc 1980.

Het begon met een nieuwsbrief van twee pagina’s, ‘Yuletide 1979’ in folioformaat. Die was al direct tweetalig: een stuk over de Winter Solstice in het Engels, en een uitleg over paganisme in het Nederlands. Wiccan Rede was een experiment en de lezers werd opgeroepen om contact op te nemen. Een citaat (in de spelling van Merlin):

‘Wiccan Rede’ is nog een experiment. Zowel in Engeland als in Amerika is er een grote hoeveelheid tijdschiften die de Wicca, het paganisme en de westerse okkulte traditie tot onderwerp hebben. In Nederland is iets dergelijks nog niet aanwezig, voorzover wij weten, maar we zijn ervan overtuigd dat er ook in Nederland veel mensen interesse hebben in het paganisme. Wiccan Rede is een eerste poging deze mensen bijeen te brengen.

We hebben bewust gekozen voor een gekombineerd engels-nederlandse vorm, om verschillende redenen. Nederlands, omdat we in Nederland leven, alhoewel wijzelf tweetalig zijn; engels omdat vrijwel alle litteratuur op dit gebied engels is.

De tweede flyer dateert van Imbolc 1980. Imbolc/Candlemas wordt toegelicht in het Engels en de uitleg over paganisme vervolgt in het Nederlands. Er is een nieuwsrubriek waarin een paar titels van boeken en tijdschriften worden genoemd. De volledige lijst wordt toegezonden aan ieder die twee postzegels van 50 cent toezendt aan het postbusnummer in Bilthoven.

En dan verschijnt, ‘Spring 1980’, het eerste nummer van Wiccan Rede van meerdere pagina’s, op A4-formaat met rode voorkant, en, net als de twee flyers, met tekeningen door Merlin. Hij kalligrafeert de titels van Wiccan Rede zelf, de titels van de nieuwsrubriek en veel van de artikelen en maakt van de hoofdletters vaak een mooie tekening. De afbeelding die je hier ziet is van het derde nummer, Autumn 1980, met witte voorkant. De header ‘Wiccan Rede’ met de vleermuis is gelijk aan die van de flyers.

Wiccan Rede is niet alleen tweetalig vanaf het begin, maar ook al direct gericht op de combinatie van (de filosofie en praktijk van) wicca en meer algemeen occultisme. En op meer stromingen dan alleen de Gardnerian wicca.

Wiccan Rede, hier de derde uitgave van meer dan twee pagina’s, “is een onafhankelijk paganistisch/okkult tijdschrift, en verschijnt vier keer per jaar”.

De onderstaande afbeeldingen maken meteen duidelijk dat Morgana de reeks ‘Beyond the Broomstick’ schreef en Merlin een reeks over de rituele ‘wapens’ van de heks. En dat Dolores Ashcroft-Nowicki al vroeg haar serie ‘There’s a rite way to do it’ publiceert in Wiccan Rede. De ‘poetry’ in de inhoudsopgave van Autumn 1980 is van Angela Barker en in de editie ‘Summer 1980’ doet Tamar een oproep, ‘Calling all Pagans’, om Greenpeace te ondersteunen. In dat nummer wordt geadverteerd door/voor Occultique (winkel), Sut Anubis (tijdschrift), The Fellowship of Isis, Round Merlins Table (tijdschrift van Servants of the Light), Mark Saunders (postorder-boekwinkel) en het tijdschrift The Cauldron.

 

In de editie Winter 1980 kijkt de redactie – Merlin en Morgana – terug op een erg vruchtbaar jaar. Er is interesse getoond vanuit Nederland, België, Engeland, Finland, Frankrijk, Israël, Ierland, Zwitserland en Australië. Geld blijkt een probleem. De contributie wordt verhoogd naar 12 gulden per jaar. Wie symboliek belangrijk vindt, mag ook 13 gulden betalen!

Morgana begint de reeks ‘Mara Papers’, ook bedoeld om geïnteresseerden met elkaar in verbinding te brengen.

In de editie Summer 1981 komen er advertenties bij van Isian News (van de Fellowship of Isis), Ga-al-la Keltic Center (in Nederland), Quest (het tijdschrift van Marian Green over magie dat al bestond vóór Wiccan Rede en nu nog steeds bestaat) en de tijdschriften The Bard en The Crystall Well.

Wiccan Rede verhuist naar Zeist!

Voorop het nummer Spring 1982 staat het grootste nieuws: Wiccan Rede is verhuisd (en de uitgevers ook) naar Zeist. De eerste ontmoeting wordt georganiseerd, in het Rijksmuseum voor Oudheden in Leiden. De bedoeling is om bijeen te komen ‘in het restaurant van het museum’, maar daar blijkt alleen een koffieautomaat te zijn. In het verslag lezen we dat deelnemers na afloop gezellig hebben nagepraat in pannekoekenhuis Oudt Leyden. Dit was net voor de tijd dat ik, Jana, abonnee was, dus bij die ontmoeting was ik niet. Ik maakte via een andere weg kennis met Jan en Diana, die mij aanraadden een abonnement te nemen en de oude nummers op te vragen en dat heb ik gedaan.

In Summer 1982 adverteert ook tijdschrift ‘Pipes of Pan’ en wordt aangekondigd dat het boekje ‘Twijgen uit de bezem’ kan worden besteld. Andy Highfield levert ‘additional notes’ aan over de bezem, in reactie op het artikel van Merlin uit een eerder nummer, en er is naast nieuws uit Nederland ook voor het eerst een nieuwsrubriek voor de Vlaamse lezers, door Georges.

De afbeeldingen tonen de advertenties aan de binnenzijde van de omslag (voor en achter) in Autumn 1982. Morgana begint de serie ‘Borderlines’.

In mei 1983 wordt het boekje ‘Heksenkring’ uitgegeven, met visies op hekserij van verschillende auteurs. Later verschijnt dit als ‘The Tapestry of Wicca’ in het Engels. Jan (ook bekend als Magnus) en Diana, Nederlandse heksen met hun eigen traditie, schrijven artikelen.

De editie Autumn 1984 is de eerste die als gevouwen boekje op A5-formaat uitkomt. Ronald levert zijn eerste bijdrage. Silver Circle verkoopt wierook en boeken, als een bescheiden postorderbedrijf.

In de zomer van 1985 verschijnt Wiccan Rede niet, vanwege vreugdevolle omstandigheden. Welke dat zijn, blijkt in het nummer Autumn 1985 want daarin staat het geboortekaartje van dochter Rhianne. Merlin start een reeks ‘Pagan Parenting’. Jana en Kees Poek leveren hun eerste bijdragen; beiden zullen vele jaren vele stukken schrijven voor Wiccan Rede. In Winter 1984 wordt de Silver Circle Moon Calendar geleverd, plus het boekje ‘Een jaar en een dag’.

In het voorjaar van 1985 wordt verslag gedaan van een enquête onder de lezers. Zo’n 20 procent reageert, vrijwel allemaal uit Nederland of België, en doorgaans positief over het hele tijdschrift of onderdelen ervan.

De meesten lezen alles, soms zelfs twee keer. Een enkeling kent geen Engels. Erg hoog scoren de artikelen over magie, training, paganistische filosofie en persoonlijke ervaringen. Laag scoren artikelen over de heksenvervolging en de geschiedenis.

We zien hier een eerste aanzet tot een twee-deling tussen diegenen die meer in het magische gebied geinteresseerd zijn, en zij die zich liever met Wicca en filosofie bezig houden.

Die tweedeling wordt nog duidelijker bij de vraag of er meer aandacht aan wicca of aan het occulte gegeven zou moeten worden:

De helft van de mensen wilde graag meer magie, kabbalah en occultisme besproken zien, de andere helft zag graag meer artikelen over de Wicca zelf, niet alleen over de filosofie maar ook over praktische zaken.

Bij de vraag naar persoonlijke betrokkenheid blijkt dat ongeveer de helft van de respondenten min of meer actief is met het vieren van feesten en dergelijke, of tenminste serieus geïnteresseerd is. De nevenactiviteiten (open dagen, boekjes, eventuele workshops of ontmoetingsmogelijkheden) worden wel gewaardeerd, maar zeker niet in plaats van Wiccan Rede. Het tijdschrift “wordt duidelijk ervaren als een verbindend element dat dieper gaat dan de konkrete inhoud van de artikelen of nieuws”. Het grootste compliment komt van iemand die niet alleen bekend is met de boeken van de Stewart en Janet Farrar maar hen ook persoonlijk kent:

One of the reasons why I get the Rede is its professional, precise and informative view on the Ancient Ways. I sometimes wish I could understand Dutch in order to get more from it. A lot of mags seem to be very weak in content, and take the opportunity to bitch.

ofwel:

Een van de redenen waarom ik de Rede krijg, is de professionele, precieze en informatieve kijk op de Oude Wegen. Soms zou ik willen dat ik Nederlands kon begrijpen, om er meer uit te halen. Veel tijdschriften lijken erg zwak van inhoud te zijn en maken van de gelegenheid gebruik om te bitchen.

De ‘exchange listing’ (uitwisseling met andere tijdschriften) in het nummer ‘Spring 1986’ bevat: The Bard, The Cauldron, Circle Network News, Earth Song, Faerie Fire, Isian News, Kindred Spirits Quarterly, Pagan Parenting Network Newsletter, Pagans Against Nukes, Panegyria, The Rune, Stormclouds en The Wiccan. Advertenties prijzen de eigen boekjes aan, plus een gratis blaadje van uitgeverij Llewellyn en de ‘fraai geïllustreerde catalogus’ van Elfane ofwel Bel Bucca, die kunst (zoals beeldjes van God en Godin) maakt uit hout. Morgana start de serie ‘Elementals’.

De editie ‘Spring 1988’ heeft een nieuw lettertype, dat symbool staat voor de ‘high tech’ die nu wordt geïntroduceerd: Wiccan Rede is ‘computerised’. Er zijn nieuwe boekjes: ‘De horens van de maan’ en ‘Tussen de werelden’ ofwel ‘Between the world of gods & men: basic training in magic’ (december 1987).

In het tijdschrift staat het artikel ‘The Wheel of Life’, dat ik zie als een van de grootste bijdragen van Silver Circle aan de filosofie van de wicca. Uit de Nederlandse samenvatting:

Dit artikel is een weergave van veel gesprekken en gedachten die allemaal samenhangen met de acht jaarfeesten en hun betekenis. Het begon allemaal met Morgana die zei, dat het vieren van de ‘geboorte’ van iets met Yule eigenlijk onzinnig lijkt: de werkelijke geboorte op het fysieke vlak vindt plaats met Candlemas, wanneer de eerste lammetjes geboren zijn, de eerste sneeuwklokjes en crocussen verschijnen, enzovoort. Hier van uit gaande hebben we geprobeerd om de acht jaarfeesten in een nieuw perspektief te zien.

Ik sla een heleboel boekjes op A5-formaat (met rood en ook wel met geel kaftje) over, maar noem graag een aantal schrijvers die meerdere artikelen bijdroegen: Anthony Link, Atlan, Befana, Boris, Dominick, Gardenstone, Gerry, Iris, Karin, Ko, Lucia, Phaedrus.

‘Autumn 2002’ is de laatste van de zestig exemplaren in dit formaat en format. Aan het eind zien we al de ‘events calendar’, ‘Arachne’s Web’, dat dan vooral bestaat uit contact-advertenties waarmee personen contact zoeken, vaak zijn dit Alexandrians, naast Silver Circle, Centrum Aradia en de Green Circle.

Met de nieuwe layout komt een nieuw ‘editorial team’. In Autumn 2002 zijn er al enkele vaste medewerkers bij die niet alleen niet-Gardnerian zijn maar in het geheel niet uit de ’traditionele’ wicca komen: Daturae en Irina Tudor.

In het eerste nummer in de nieuwe vormgeving, Imbolc 2003, stellen zich voor: Daturae (Nederlandse ‘pagan’ uit Groningen), Irina (geboren in Roemenië, met interesse in Goddess wisdom, vrouwenspiritualiteit etc.), Mandragora (onze enige echte layout-ster), Merlin, Morgana en Jana.

Merk op dat de verschijningsdatum van Wiccan Rede verschuift van ‘lente, zomer, herfst en winter’ naar Imbolc, Beltane, enz. Dat heeft te maken met de productietermijn van enkele weken: het drukken van het tijdschrift is uitbesteed.

De presentatie toonde de hele reeks van 31 boekjes, met alle omslagen en een deel van de inhoud. Je kunt die voorkanten ook zien in een ouder artikel, van een vorig jubileum, Wiccan Rede in boekvorm, 2003-2010.

De omslagen, die zowel voorkant als rug en achterkant van elk nummer omvatten, hebben elk jaar een thema. Van de reeks van 2005 zie je hier de achterkanten, met de alchemistische symbolen van de elementen: de driehoeken.

  

Onze andere producten bestaan uit de Silver Circle Moon Calendar, de schriftelijke begeleiding, boekjes, en een video plus boekje in het Nederlands en in het Engels met ook ondertitels in het Spaans.

Yoeke start haar bijdragen/columns rond 2006/2007. Daarvoor was Flora een tijdlang columniste, en misschien is dit het moment om te wijzen op de bijdragen van Don (in de oudste jaargangen) en Felicia (in de laatste papieren edities) over kruiden.

Van Beltane 2003 tot en met Samhain 2007 stond de strip van Sandra Augiga in Wiccan Rede, over ‘Medea, de Gothic Heks’.

Sinds 2010 draagt Loes haar reflecties op haar vollemaanwandelingen bij. Flierefluiter gaat bijdragen leveren. Vanaf de editie Lammas 2010 neemt Medeia de nieuwsrubriek over van Jana. En dat is het laatste nummer dat verschijnt op papier. De kosten van drukken en verzenden zijn te hoog, en we verliezen lezers omdat wicca geen hype meer is, maar ook omdat het verlengen van je abonnement een inspanning vergt die niet iedereen meteen uitvoert. En bij sommigen komt het er dan helemaal niet meer van.

Het duurt even voordat we hebben uitgezocht hoe we online verder kunnen, maar sinds ‘Winter 2010’ is Wiccan Rede Online een feit. Dat is dankzij Morgana, Jana, Medeia, Loes, Yoeke, Serotia en Rhianne en natuurlijk vormgeefster Mandragora, je ziet een aantal van haar headers hieronder.
Merlin trekt zich terug als hoofdredacteur. Later wil hij wel weer artikelen gaan schrijven, maar helaas wordt hij ziek en overlijdt (januari 2012).

Morgana wordt hoofdredacteur (eigenaar) en Jana de eindredacteur van de online versie. Online zijn er, naast de artikelen van de redactieleden, bijdragen van Alder, Flierefluiter, Gerry Damen, Ishtar, Lothanna, Nemain Cumbran, Serge, Thorn Nightwind en vele anderen.

Ik wil bij deze iedereen hartelijk bedanken die het bestaan van Wiccan Rede (Online) mogelijk heeft gemaakt, door abonnee te zijn, door artikelen, recensies en dergelijke te schrijven of te tekenen, door te reageren, te doneren of op wat voor manier dan ook. Zonder jullie was het niet gelukt om 45 jaar te blijven bestaan, en een van de oudste, en misschien wel hét oudste nog bestaande tijdschrift over wicca ter wereld te worden!

Geplaatst in Artikelen | Getagged , , , | Een reactie plaatsen

Wiccan Rede ‘from paper to digital’

To celebrate the anniversary we held a meeting at which a presentation was given of 45 years of Wiccan Rede, from paper to digital. This article is a written version of the presentation, with some of the images.

The original of the Yule 1979 leaflet, front side.

A replica of the Imbolc 1980 leaflet, front side.

A replica of the Imbolc 1980 leaflet, back side.

It all started with a 2-page newsletter, ‘Yuletide 1979’ in folio format. It was bilingual from the beginning: an article on Winter Solstice in English, and an explanation of Paganism in Dutch. Wiccan Rede was an experiment, and the reader was asked to get into contact.

‘Wiccan Rede’ is still an experiment. Both in England and in America there is a large number of magazines that have Wicca, paganism and the Western occult tradition as their subject. As far as we know, there is no such thing in the Netherlands yet, but we are convinced that many people in the Netherlands are also interested in Paganism. Wiccan Rede is a first attempt to bring these people together.
We deliberately chose a combined English-Dutch form, for several reasons. Dutch, because we live in the Netherlands, although we ourselves are bilingual; English because almost all literature in this area is English.

The second flyer dates from Imbolc 1980. Imbolc/Candlemas is interpreted in English, and the explanation of Paganism is continued in Dutch. A news section gives some titles of books and magazines. The complete list will be sent to everyone who sends two stamps of 50 cent (compare to the English ‘SASE’, the Self Adressed Stamped Envelope) to the mailbox in Bilthoven.

And then the first multipage issue of Wiccan Rede is published in Spring 1980, in A4-size, with red cover, and, like both flyers, illustrated by Merlin.
He calligraphed the titles of Wiccan Rede, of the news section and many of the articles and often made a nice drawing of the capital letters. The illustration shown here is from the third issue, Autumn 1980, with a white cover. The header ‘Wiccan Rede’ with the bat is the same as on the flyers.

Not only is Wiccan Rede bilingual since the start, but it has from then on been directed to both (the philosophy and practice of) Wicca and occultism, more in general. And towards more traditions than just Gardnerian wicca.

Wiccan Rede (here the third issue of more pages than two, Autumn 1980) is an independent pagan / occult magazine, published 4 times per year.

The illustrations below make it clear that Morgana wrote the series ‘Beyond the Broomstick’, and Merlin wrote a series on the ‘magical weapons’ of the witch. And that Dolores Ashcroft-Nowicki in an early stage published her series ‘There’s a Rite Way to do it’ in Wiccan Rede. The poetry mentioned in the Autumn 1980 index was by Angela Barker, and in the Summer 1980 issue Tamar called upon all pagans to support Greenpeace. In that edition adds were placed for/by Occultique (shop), Sut Anubis (magazine), Mark Saunders (postorder bookshop) and the magazine The Cauldron.

 

In the Winter 1980 issue the editors – Merlin and Morgana – look back on a ‘very fruitful’ year. There had been interest from the Netherlands, Belgium, England, Finland, France, Israel, Ireland, Switzerland and Australia. Money turns out to be a problem. The subscription price is raised to 12 guilders a year. “Do you find symbolism important? 13 guilders is acceptable as well!”

Morgana starts the ‘Mara Papers’ series, also meant to bring interested people into contact with each other.

In the Summer 1981 issue the adds are complemented by those of Isian News (by the Fellowship of Isis), the Dutch ‘Ga-al-la Keltic Center’, Quest (Marian Greens magazine on magic, that already existed before Wiccan Rede and still exists today) and the magazines The Bard and The Crystall Well.

Front cover of the Spring 1982 issue: We have moved to Zeist!

On the Spring 1982 cover the scoop is that Wiccan Rede has moved (and so have its publishers) to Zeist. The first ‘meet and greet’ is organised, in the Rijksmuseum voor Oudheden (National Museum of Antiquities) in Leiden. The idea is to meet in the museum restaurant, but a coffee machine on the first floor is the only thing close to a restaurant. A report mentions the after-party in pancake house ‘Oudt Leyden’. This was just before I, Jana, got a subscription to the magazine. I met Jan and Diana another way, but they were the ones who mentioned the magazine, and advised me to subscribe to it and to order the previous issues. Which I did.

In Summer 1982 the magazine ‘Pipes of Pan’ advertises in Wiccan Rede and it is announced that the booklet ‘Twijgen uit de bezem’ (Beyond the Broomstick) can be ordered. Andy Highfield contributes ‘additional notes’ to Merlins earlier article on the Broom, and next to news from the Netherlands, Georges brings the news from Flanders for the Belgian readers.

The illustrations show the adds on the inside cover (front and back) in Autumn 1982. Morgana starts a series ‘Borderlines’.

In May 1983 the booklet ‘Heksenkring’ is published in Dutch, with visions on wicca and witchcraft by several authors. Later it is published in English as ‘The Tapestry of Wicca’. Jan (also known as Magnus) and Diana, Dutch witches having their own tradition, write several articles.

The Autumn 1984 issue is the first to be published as a folded booklet in A5 size. Ronald contributes for the first time. Silver Circle sells incense and books as a small postorder business.

In the Summer of 1985 Wiccan Rede is not published, because of happy circumstances. The nature of those circumstances is revealed in the Autumn 1985 edition: it includes the birth announcement of daughter Rhianne. Merlin starts the series ‘Pagan Parenting’. Jana and Kees Poek write their first articles. Both will write many articles in the years to come. In Winter 1984 the Silver Circle Moon Calendar is introduced, plus the booklet ‘A year and a Day’.

In the spring of 1985 a report is given of a survey among the readers. About 20 percent responded, almost all from the Netherlands or Belgium, and in general they were positive about the entire magazine or parts of it.

Most of them read everything, sometimes twice. A few cannot read English. Highly valued are the articles on magic, training, pagan philosophy and personal experiences. Less valued are articles on witch hunts and history.

We see a first division between those interested in the area of magic, and those more interested in Wicca and philosophy.

That dichotomy is even more clear as answer to the question whether Wicca or the occult should get more attention:

Half the people wanted to see more mentioning of magic, kabbalah and occultism, the other half wanted to see more articles on Wicca proper, not just the philosophy but practical matters as well.

When asked whether the readers are personally involved, it turns out that roughly half of them are more or less active, celebrating the festivals and such, or at least have a serious interest. The side activities of Silver Circle (open meetings, booklets, possible workshops or other meeting possibilities) are appreciated, but certainly not instead of Wiccan Rede. The magazine “is clearly experienced as a connecting element that goes beyond the specific content of the articles or news”. The greatest compliment comes from someone who not only read the books by the Stewart and Janet Farrar, but knows them personally and intimately:

One of the reasons why I get the Rede is its professional, precise and informative view on the Ancient Ways. I sometimes wish I could understand Dutch in order to get more from it. A lot of mags seem to be very weak in content, and take the opportunity to bitch.

The ‘exchange listing’ in the Spring 1986 issue contains: The Bard, The Cauldron, Circle Network News, Earth Song, Faerie Fire, Isian News, Kindred Spirits Quarterly, Pagan Parenting Network Newsletter, Pagans Against Nukes, Panegyria, The Rune, Stormclouds and The Wiccan. Adds promote the booklets of Silver Circle, plus a free magazine by publishing company Llewellyn and the “beautifully illustrated catalogue” of Elfane / Bel Bucca, who carves art from wood, such as statuettes of Goddess and God. Morgana starts the series ‘Elementals’.

The Spring 1988 edition has a new font. That symbolises the introduction of ‘high tech’: Wiccan Rede is ‘computerised’. New booklets are available: ‘De horens van de maan’ (Horns of the Moon) and ‘Between the worlds of gods & men: a basic training in magic’ (December 1987).

The Spring 1988 magazine contains the article ‘The Wheel of Life’, in my opinion one of the greatest contributions of Silver Circle to the philosophy of Wicca. Merlin:

Sometimes, in the many discussions we have, Morgana and myself take a close look at some of the most obvious things in Craft philosophy too. And as it happened, some time in December we were talking about Yule, and the birth of the Sun God. Suddenly Morgana said: “Actually, if you look at it from a very pragmatic viewpoint, it is silly to celebrate a birth right at the beginning of Winter. Candlemas should be the festival when birth is celebrated – it certainly is the time when physical birth is manifested in nature around us!” With this event as a starting point we’ve had a number of brainstorms since then, and this article gives some tentative results.

I disregard a whole lot of A5-booklets (in red or sometimes yellow cover), but would like to mention some of the authors who contributed more than one article: Anthony Link, Atlan, Befana, Boris, Dominick, Gardenstone, Gerry, Iris, Karin, Ko, Lucia, Phaedrus.

‘Autumn 2002’ is the last of the sixty magazines in this size and format. In the end we already encounter the ‘events calendar’, ‘Arachne’s Web’, which is at that time more a series of personal contact adds, often by Alexandrians, but also points towards Silver Circle, Centrum Aradia and Green Circle.

With the new layout comes a new editorial team. Some of the regular contributors in the  Autumn 2002 issue are not just not-Gardnerian, but not at all from ‘British traditional witchcraft’: Daturae and Irina Tudor.

In the first issue in the new layout, Imbolc 2003, the staff is introduced: Daturae (Dutch Pagan from Groningen, in the North), Irina (born in Romania, interested in Goddess wisdom, women’s spirituality et cetera, from the South of the country), Mandragora (our one and only layout woman), Merlin, Morgana, Jana.

Notice that the publishing date of Wiccan Rede shifts from ‘Spring, Summer, Autumn, Winter’ to Imbolc, Beltane, etc. That is because of the production time of several weeks, because the printing of the magazine is now outsourced.

In the presentation the whole range of 31 booklets in this format was shown with all the covers and a part of the content. These covers can be seen in an older article, from a previous jubilee: Wiccan Rede in boekvorm, 2003-2010.

The covers, covering front, back and the small side of the magazine, show that the covers have a yearly theme. These are the back covers of the 2005 series, with the alchemical symbols of the elements: the triangles.

  

Our other products are the Silver Circle Moon Calendar, the correspondence course, booklets, and a video plus booklet in Dutch and in English (with also subtitles in Spanish).

Yoeke starts contributing around 2006/2007. Before that Flora wrote columns, and maybe this is a good moment to draw attention to the articles of Don (in the oldest volumes) and Felicia (in the latest paper issues) about herbs.

From Beltane 2003 up to and including Samhain 2007 Sandra Augiga contributed her comics on ‘Medea, the Gothic witch’.

From 2010 on Loes contributes her reflections on her Full Moon walks. Flierefluiter starts his contributions. Since the Lammas 2010 issue it is Medeia who writes the news section. And that is the last issue to be published on paper. The costs of printing and posting are too high, and we loose readers because the renewal of a subscription asks for an action that not everyone performs straight away (and some forget to renew at all).

It takes a bit of time before we have figured out how to continue online, but in ‘Winter 2010’ Wiccan Rede Online is a fact. That is thanks to Morgana, Jana, Medeia, Loes, Yoeke, Serotia and Rhianne, and – last but not least – designer Mandragora. Some of her headers are shown below.
Merlin pulls back as editor-in-chief. He plans to write articles later, but sadly he becomes ill and dies (January 2012).

Morgana becomes the publisher and Jana the editor of the online edition. Online, next to the articles by the staff, we receive contributions by Alder, Flierefluiter, Gerry Damen, Ishtar, Lothanna, Nemain Cumbran, Serge, Thorn Nightwind and many other authors.

I want to thank everyone who has made the existence of Wiccan Rede (Online) possible by subscribing, writing articles, reviews et cetera, by making illustrations, writing reactions, donating, or by any other means. Without you we would not have been able to exist for 45 years, and to be one of the oldest, if not THE oldest, still existing magazine on Wicca in the world!

Geplaatst in English articles | Getagged , , , , , , , | Een reactie plaatsen

Review: Virtue Ethics: Meditations of the Pagan Wheel of the Year

Virtue Ethics: Meditations of the Pagan Wheel of the Year
by Rev. Laurel Holmstrom-Keyes, Pagan Community Minister  Paperback
Green Magic, Mar. 25, 2025. 104 pp, ISBN ‎ 978-1915580269   
Email: info@greenmagicpublishing.com

Laurel writes: “I am thrilled to announce the publication of my book: Virtue Ethics: Meditations on the Pagan Wheel of the Year. A wonderful publisher in the UK, Green Magic agreed to publish it and they were wonderful to work with. The book discusses the virtues found in the Charge of the Goddess and how they can be related to the Sabbats of the Year. It is my wish to start a discussion in the Pagan community about virtues.”

It would indeed be a great way to start the discussion using this new book as a starter. Using the following line from the Charge of the Goddess (attributed to Doreen Valiente)

“And therefore let there be beauty and strength, power and compassion, honour and humility, mirth and reverence within you……”

Laurel has assigned each virtue to one of the 8 seasonal festivals. Traversing the Wheel of the Year and the Wheel of Life, she looks at each festival from this perspective. As she points out in the introduction,

“There are many books that discuss the Wheel of the Year for Wiccans and other Pagans. The names of the holidays, their correspondences, even recipes for each are easily found in books and online. Most Pagan holidays during the year have mythological stories associated with them or specific Gods or Goddesses that are linked to the holiday. Some see the Wheel of the Year in terms of the human life cycle. Some view the Pagan holidays as observing the changes in nature throughout the year. The discussions in this book are centered on a Wiccan framework, however, any Pagan tradition could adapt this approach.”

Interestingly she begins with Winter Solstice or Yule with ‘Reverence’ … the time when the Sun is at it’s lowest point, when darkness reigns. However, she does not see ‘darkness’ as negative.

“Darkness is the rich, mysterious place where we encounter deity, where seeds start their journey, where the stars live, where the growing baby lives in the womb until birth. Darkness takes us deep inside ourselves to discover the wondrous self that is us. In darkness, we dream. In mediation, we “see” in the darkness, allowing us to commune with deity, uncover and engage our own shadow for healing and find the calm space within for renewal. We can “stand in awe” of the darkness, of all that it provides to us.”

And so she moves to the Cross-Quarter day of Imbolc and the virtue ‘Power’. What has Power got to do with the physical birth at this time of the year? Here, the emphasis is on ‘energy’ and sustainability. Facing the challenges of mid-winter when the stocks are the lowest – when life is fragile.

And so the journey continues – through the seasons, through the tides. In her ‘After Thoughts’, Laurel writes,

“As a Pagan Community Minister, it is my wish that you either use these virtues as additions to your practices or that you put your own virtues on the Wheel. I fervently hope this small book begins a conversation among Pagan folk about what it means to be a good person in our faiths.”

For anyone involved in Interfaith, this book is a gem, although I highly recommend it to everyone who is looking for guidance in a daily practice.

NB Laurel is looking at the Wheel from the perspective of the NORTHERN Hemisphere. She makes this clear. However, she also recommends, “that you put your own virtues on the Wheel.” It would be interesting to hear how our friends in the SOUTHERN Hemisphere would adapt their Wheel of the Year.  Would ‘Reverence’ at Winter Solstice – June 21/22 still be a fitting virtue?

More about Laurel:

“I’m a native Californian, born in Los Angeles. I’m a Libra with Capricorn rising and a Virgo Moon. I graduated from Psychic Horizons in 1993 and have been a professional clairvoyant since then. I graduated from Cherry Hill Seminary in 2021 with a Certificate in Pagan Community Ministry. I also have a BA in Anthropology and have taught Feminist Theology at Sonoma State University. I am a  former member of the Board of Directors for Cherry Hill Seminary and am ordained clergy with the Sacred Well Congregation. I am a member of the Pagan Federation International. I am a Devotee of the  Covenant of Hekate.

I moved to northern California in the early 1980’s and worked in higher education for 30 years. I  was living in Sonoma County with my wife and dogs, until I retired in 2022 and we all moved to Pueblo, Colorado.  I’m a knitter and I sew. I love to cook. I love listening to music, especially on vinyl. I like to travel. I hope to continue traveling in retirement. I’ve been across the US a couple of times, and visited Spain, England, Scotland, Ireland and New Zealand. I’m a huge Agatha Christie fan and an avid movie watcher.

I’m a devotee of Hekate, a hard polytheist,  and an avid student of Pagan history. I seek to serve Pagans of all types  with spiritual support and meaningful ceremony.”

 

Geplaatst in Boeken, English articles, Recensies | Getagged , , , , , , | Een reactie plaatsen

Recensie: Wicca Botanica

Wicca Botanica. Een complete gids voor de groene heks, de keukenheks en de hagenheks
Cecilia Lattari, illustraties Betti Greco
Librero, 2022. 160 p. ISBN 978-94-6359-851-4, € 12,95

Waar voorheen vooral algemene introducties over wicca en hekerij verschenen, is sinds een paar jaar ‘groene magie’ of ‘groene hekserij’ populair. In sommige boekwinkels vind je wel vier of meer van die titels naast elkaar. Soms boeken over kruiden, met een vleugje magie, en soms boeken over hekserij, maar dan speciaal gericht op wat heksen doen met planten in het algemeen of kruiden in het bijzonder. En die kruiden kunnen dan zowel keukenkruiden zijn als geneeskrachtige kruiden of planten met magische eigenschappen. En dat laatste is zo breed als het klinkt: allerlei bomen en planten kunnen magisch geduid worden. Dat kan gaan om de (giftige) planten waar traditioneel vliegzalf mee werd bereid, maar ook kruiden die je kunt gebruiken in wierook, of waarover je kunt mediteren omdat ze je misschien wat te zeggen hebben.

Wicca Botanica is zo’n boek. Net als gelijksoortige boeken fraai vormgegeven, met zeker zoveel aandacht (en ruimte) voor de afbeeldingen als voor de tekst. Ik word er hebberig van, en kan soms de verleiding niet weerstaan om zo’n boek te kopen. Deze illustraties zijn wat strakker en moderner maar zeker zo fraai als bij sommige andere boeken. De inhoud is redelijk compact – je hebt het vrij snel uit als je even doorleest – maar biedt genoeg stof tot nadenken en vooral na-doen.
Het uitgangspunt is dat iedere ‘wicca’ een tuin heeft, en dat kan ook een balkon of het stadspark zijn. En dat er drie soorten heksen te onderscheiden zijn: de groene heks, de keukenheks en de hagenheks. De drie typen worden voorgesteld en er is een test waarmee je kunt nagaan wat voor type jij bent. Bij elk type heks horen specialiteiten en instrumenten (zoals een vijzel, respectievelijk een rode theepot en een paar oude laarzen. Maar Cecilia Lattari benoemt ook dat dat slechts hulpmiddelen zijn, die je helpen focussen. “Maar een heks weet dat zij zelf haar voornaamste instrument is: haar lichaam, intenties, intuïtie en wil…”

Het boek geeft tips om je huis te zuiveren met kruiden en om je eigen ‘geheime tuin’ te vinden. Daar kun je een heilige plek inrichten en je krijgt methoden aangereikt om te aarden en je te centreren. In hoofdstuk 4 maken we kennis met enkele planten die de elementen vertegenwoordigen, bijvoorbeeld duizendblad, de paardebloem en groene munt bij ‘lucht’. Een prima manier om kennis te maken met enkele veelvoorkomende planten! Een volgend hoofdstuk is een korte kennismaking met enkele giftige planten, die rechtstreeks spreken tot onze duistere kant, die nauw is gerelateerd aan onze dromen en verbeelding. Met een waarschuwing erbij om deze planten op afstand te houden.

In volgende hoofdstukken leer je hoe je zalven, heilzame olie en kruidenthee kunt maken, bloemen- of kruidenazijn en een bloemenextract. Tenslotte krijgt de lezer tips over het verzorgen van je tuin, inclusief plantschema per maand. Tot besluit zijn er tien verhalen over vrouwen (Hildegard von Bingen, Emily Dickinson, hoofdpersonen van sprookjes) en hun relatie met planten, en een bibliografie met veel Italiaanse boeken, maar ook Rae Beth, Scott Cunningham en Ann Moura.

Een aardig boek voor de beginnende heks die zich interesseert voor planten, of de plantenkenner die wat meer wil weten van magie.

Geplaatst in Boeken | Getagged , , , | Een reactie plaatsen

Recensie: Een vlecht van heilig gras

Een vlecht van heilig gras. Hoe de natuur, wetenschap en traditionele kennis ons leren respectvol met de aarde om te gaan
Robin Wall Kimmerer. Vertaling Nicole Seegers.
Gottmer, ISBN 9789401305365, € 25,99
Oorspronkelijke titel: Braiding Sweetgrass

Het is moeilijk om dit boek in een hokje te duwen: is het een roman? Nee. Is het non-fictie? Niet in een vorm die gebruikelijk is. Iemand noemde het essays, maar met net zoveel recht kun je het een verhalenbundel noemen. Persoonlijke verhalen over ervaringen van de schrijfster, die zowel wetenschapster (botanicus en professor in bosecologie) is als afkomstig van de Potawatomi, een inheemse stam in de Verenigde Staten van Amerika. Haar kennis en kunde is ingebed in een traditie, en je merkt aan alles dat ze onderdeel is van een gemeenschap. En dan niet alleen een van mensen.

Planten en dieren zijn broeders en zusters van de inheemse volkeren. De taal maakt duidelijk dat zij ook personen zijn. Een boom of plant en een individueel dier of diersoort is geen ding, je spreekt er niet over als ‘het’. De natuur is niet iets dat buiten de mensen staat, maar mensen en natuur zijn onverbrekelijk aan elkaar verbonden. De mens mag genieten van de geschenken van de natuur, maar gaat daar dan ook op verantwoordelijke wijze mee om. Je neemt niet zoveel als je kunt, maar alleen zoveel als je nodig hebt, en aanvaardt de gaven in respect en dankbaarheid. En je geeft geschenken door aan andere mensen en geeft terug aan de natuur.

Mooi is dat op sommige vlakken de wetenschap beter blijkt aan te sluiten op het inheemse wereldbeeld dan je zou denken. En dat ook moderne studenten kunnen leren zien en ervaren hoe groots de natuur is.

Het is een prachtig boek om te lezen, en je kunt er lang over doen door nu en dan een hoofdstuk te lezen, of een paar hoofdstukken, en daar dan weer een tijd over na te denken. Als je het boek te dik vindt, lees dan een enkel hoofdstuk. Ik wil het werkelijk iedereen aanraden! Of als je meer van beeld en geluid houdt, bezoek dan haar website. Er is nu ook een versie voor jongeren van het boek: Braiding Sweetgrass for Young Adults. Indigenous wisdom, scientific knowledge, and the teachings of plants, en in het Nederlands een luisterboek. Neem hier kennis van!
(En kijk ook even naar de andere titels van Robin Wall Kimmerer die Medeia noemt onder het kopje Een andere taal in haar Oud nieuws van Imbolc 2022).

 

Geplaatst in Boeken | Getagged , , , , , | Een reactie plaatsen

Honouring the Legacy of Wiccan Rede – 45 Years of Wisdom in the Craft

For nearly half a century, “Wiccan Rede” has been a beacon of insight and scholarship in the world of Wicca and Witchcraft. First launched in the spring of 1980, this long-running quarterly magazine – originally published in both Dutch and English – provided a platform for deep reflections, historical perspectives, and contemporary discussions on the Craft. In 2010, its final print edition was released at Lammas, marking the transition to its current digital format: Wiccan Rede Online, where it continues to serve a global audience.

I recently had the pleasure of an in-depth Zoom conversation with Morgana Sythove, one of the magazine’s curators and editors, about its enduring legacy. Alongside her partner, Merlin Sythove, Morgana helped shape “Wiccan Rede” into a vital resource for Wiccans and witches worldwide. Merlin, a free-thinking writer and editor-in-chief, not only explored the philosophical depths of Wicca but also fearlessly tackled the ‘elephants in the room’ – challenging assumptions and expanding discourse within the Craft. Sadly, Merlin crossed into the Summerland in January 2012. Morgana has continued to steward this remarkable publication, ensuring its wisdom remains accessible for both seasoned practitioners and those new to the path.

This March, Wiccan Rede celebrates 45 years of publishing – a testament to its enduring relevance.

While it remains a free online resource, I encourage everyone to consider donating to help sustain this incredible archive of knowledge (look for the yellow donate button on any page).

Morgana recently invited me to contribute to “Wiccan Rede” Online, and I’m honoured to share two of my latest articles with you:

Sabbat Wine of the Witches 

Gardens and Altars

Beyond these, “Wiccan Rede” holds an immense library of articles spanning decades – an invaluable trove for any serious seeker of the Craft. Dive in, explore, and support this legacy of wisdom.

Merlin & Morgana about 1976 – photo Morgana

Visit Wiccan Rede Online

#WiccanRede #WitchOnlinecraft #PaganCommunity #Wicca #HonoringTheCraft

Photo: Morgana and Merlin Sythove

#witchesworkshop #witch #witchcircle #witchesofsydney

 

Geplaatst in English articles | Getagged , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Honouring the Legacy of Wiccan Rede – 45 Years of Wisdom in the Craft

Onderlinge hulp, met de rug naar het duister

Yoeke Nagel – interheksueel met wortels in Reclaiming

De tijden zijn bar en ze worden al barder en barder. Tot zover het gemopper. Want laten we wel wezen; dat werkt alleen maar tegen je. Een van de belangrijkste magische wetten is immers ‘Alles wat aandacht krijgt, groeit’. Wil je een dierbare zieke verzorgen, dan ga je er niet kermend bij in bed liggen. Je onderzoekt wat er aan de hand is en gaat dan monter in de weer met kruidenthee, kusjes en een kruik. Je richt je op beter worden. Van oudsher is de rol van de heks hetzelfde als het gaat om onheil binnen een gemeenschap. En dat onheil is er. Wat helpt? Jij. Rug naar de schaduw, focus op verbinding, plezier, beterschap en creatie.
Over Onderlinge Hulp.

Bidden voor genezing

Ik geloof graag dat heksen in de geschiedenis een sociale, zelfs medische functie hadden in de gemeenschap. Je ging erheen met je wratten, je liefdesproblemen en je stuitligging. Er is overal wel een kruid tegen gewassen. Die functie voel ik nog steeds.

Als een dierbare ziek is begin ik natuurlijk met de gewone dingen: onderzoeken wat eraan scheelt. Daarover lezen. Dan in de weer met krachtige kruidenthee, vers fruit en een warme kruik.

Maar ‘Nood doet bidden1,’ constateerden de mensen al eeuwen terug. Dat is niet alleen een wetmatigheid, het is ook een geweldig advies. Want als die dierbare het echt moeilijk heeft en zelfs kippensoep niet voldoende lijkt te werken, dan wend ik mij moeiteloos tot hogere machten. Moeiteloos? Vanzelf! ‘Oh God nee hè…’ is namelijk mijn eerste gedachte. Dat is al een klein gebed, een rituele verzuchting. Een intentieverklaring. Die versterk ik met een handeling. Ik steek bijvoorbeeld een kaarsje aan om het duister te verdrijven bij een persoon of gebeurtenis. En als ik echt wanhopig ben breid ik het aantal handelingen uit om mijn smeekbede aan elke denkbare god om gezondheid of herstel kracht bij te zetten. Dat is al snel magisch. Ik ben niet de enige. Gebedsgenezingen worden al eeuwenlang, overal ter wereld, ingezet als wapen tegen ziekte en ongeluk. Met wisselend succes, maar dat houd je toch.

Werkt bidden voor persoonlijke genezing? Ik weet het niet. Maar niks kunnen doen is akeliger dan woord en daad toevoegen aan goede intenties.2

Magie voor wereldvrede

Werkt bidden, of ander magisch werk, bij wereldse zaken? Hm. Als een volkomen gestoorde crimineel verkiezingen kan winnen, op stemmen van notoire bidders, heeft bidden kennelijk een magisch effect. En dat is nou juist het terrein van heksen.

Omdat heksen hun verantwoordelijkheid niet ontlopen in barre tijden wordt magisch handelen van oudsher gebruikt in de strijd tegen wereldse destructieve krachten.

Vanaf de jaren ’80 houden Reclaimingheksen bezettings- en protestbijeenkomsten bij nucleaire testsites, bijeenkomsten van de G7 en chemische laboratoria. Met ondersteuning van magische technieken voor bescherming en goede gronding van de actievoerders.

Gerald Gardner onthulde in 1950 in Witchcraft Today dat hij met magisch werk Hitlers voorgenomen vloot-aanval op Engeland wilde tegenhouden. Hij richtte in 1941 met 17 andere heksen samen een krachtige Cone of Power op Duitsland, met als doel om in het hoofd van Hitler het idee te planten: ‘You cannot cross the sea’. Met succes, kennelijk.3 Ook van Aleister Crowley wordt gezegd dat hij magie bedreef om de nazi’s te laten weten dat ze onder schot van occulte krachten lagen – op verzoek van de Britse geheime dienst. 4
In 1805 werd Napoleon van Engeland weggehouden met een skyclad ritueel en al in 1588 voorkwamen Engelse heksen dat de Spaanse Armada tot aan de Engelse kust kon komen.

Is dat waar?
Dat weet ik niet.
Dat weet je namelijk nooit met magie, of met gebed.
Maar iets doen voelt wel een stuk energieker en betrokkener dan niks doen.
Het is als de warme kruik en het kaarsje opsteken voor een zieke.

Dat wist Confucius, die oude Chinese wijsgeer, ook al. ‘Klaag niet over de duisternis, steek liever een kaars aan’, schijnt hij ooit gezegd te hebben. En dat gaat nog effe een stapje verder dan ‘Nood doet bidden’. Confucius was een baas hoor. Inderdaad. Als ik me elke dag laat bombarderen met slecht nieuws uit de wereld, dan krijgt het duister steeds meer grip op me. Heb je dat ook? Donkere energie zuigt, mevrouw, en not in a good way. Blijven kijken naar de toenemende ellende slurpt mijn aandacht weg en vult me met angst, machteloosheid, somberheid en wanhoop. En wat levert het me op? Meer wanhoop, minder energie. Ik heb gemerkt dat ik me er inderdaad beter bij voel, zoals Confucius al zei, als ik met de rug naar het duister ga staan en me richt op iets waar ik mijn energie wél aan wil geven. Een kaars aansteken, zogezegd.

Even de grote lijnen

Waar wil ik mijn energie aan geven?
Aan de dingen waar ik van overtuigd ben.

  • Elk mens is het leven waard.
  • Elk leven is het leven waard.
  • Alles heeft z’n eigen waardevolle plek in het geheel.
  • De natuur is prachtig, voedend en autonoom.
  • Wij hoeven niet helemaal te snappen hoe dat in elkaar zit.
  • Niemand is minder of meer waard dan een ander.
  • Je kunt met anderen delen wat je kunt missen, zonder te lijden.
  • Wij zijn ook maar sukkels in het licht van de eeuwigheid.
  • We kunnen ons met elkaar verbinden en met elkaar genieten.
  • We kunnen samen iets moois toevoegen aan de wereld.
  • Creatie is het enige antwoord op destructie.

En al die waarden lopen gevaar om onder de voet te worden gelopen op dit moment, door een brute vorm van macht, politiek, economisch, militair. Wat wil macht?

  • Meer macht
  • Meer geld
  • Meer controle
  • Dus minder individuele verschillen, want gelijkvormigheid geeft meer controle om de eigen plannen uit te voeren.

Onderlinge Hulp

Dat waren de grote lijnen. De vunzige details van hoe zich dat allemaal voltrekt kan ik dagelijks bijhouden en me er hondsberoerd bij voelen, of ik kan volstaan met af en toe een gedegen achtergrondverhaal over de ontwikkelingen van de mensheid op dit moment. Ik kies voor dat laatste. Ik wil niet kermend naast het wereldleed gaan liggen. Ik wil in de weer met krachtige kruidenelixers en beschuitjes, kusjes en een warme kruik.
En daar is een praktische vorm van magie voor: Mutual Aid, in 1902 beschreven door de Russische anarchist Peter Kropotkin.5
Ik zou zeggen: Onderlinge Hulp.

Onderlinge hulp is simpelweg: zorgen voor elkaar. Precies dat waar heksen van oudsher al beroemd om zijn.
We staan gezamenlijk aan het ziekbed van de wereld, we moeten iets doen. Iets, waarmee we sterker maken wat we uiteindelijk willen bereiken.

Bekijk de situatie even vanuit de drie belangrijkste magische wetten:

  • Wat je aandacht geeft groeit
    dus geef je aandacht aan gezondheid, verbinding, plezier, creatief denkvermogen en creatief handelen
  • Wat je geeft krijg je drie keer terug
    dus geef je gezondheid, verbinding, plezier, creatief denkvermogen en creatief handelen
  • Doe wat je wil, maar schaad niemand

Er is nog nooit iemand geschaad door gezondheid, verbinding, plezier, creatief denkvermogen en creatief handelen, en jij wil dat allemaal. Voor jezelf en voor je omgeving. Toch?

Wie doet wat en wat doe jij?

Draai je om. Zo, dat je met je rug naar al die donkere shit staat.
Je mist niks, de grote lijnen ken je. Lees achtergronden, onderzoek, analyseer, discussieer, maar staar je niet blind op de ellendige details.
Richt je nu op wat werkt. Onderzoek waar jij blij van wordt, wat je kunt en wilt bijdragen aan gezondheid, verbinding, plezier, creatief denkvermogen en creatief handelen. En, nu komt de magische twist, ga daar actief mee aan de slag, zoals het een heks betaamt (en ieder ander).
Wees van betekenis voor je omgeving. Verbind je ermee. Zo bouw je aan een zorgzame, vrolijke plek waar je wél wilt zijn. En je bent er al. Click your heels together three times6. Heel praktisch.

Help elkaar om moed te houden door zomaar iets aardigs te doen voor een ander. Door elkaar helemaal suf te complimenteren als er iets gelukt is. Help jezelf door klagers en mopperaars te stoppen met het opsommen van doffe ellende. Als dat na de derde klacht nog niet lukt, wuif dan doeiiiii en zoek een activiteit of gezelschap waar je energie van krijgt.

Luister naar mensen die verstandige dingen zeggen. Leer. Lees. Praat met je buren, medereizigers, wijkbewoners, dorpsgenoten, en hoor waar behoefte aan is. Voel waar jij zelf behoefte aan hebt en hoe je dat samen met anderen kunt doen. Kies iets waar je zin in hebt.
Worden er al boodschappen gedaan voor wie slecht ter been is? Krijgen alle kinderen een lunch mee naar school? Worden er ergens jassen of dekens ingezameld voor mensen die ze nodig hebben? Wie repareert kapotte apparaten, meubels en kleding?

Je kunt je aansluiten bij een bestaand initiatief of zelf iets opzetten als het er nog niet is.
Een opruimdag voor je straat, het park, het wijkcentrum, de kerk. Helpen in een moestuin. Oogst inmaken. Een maandelijkse gezamenlijke maaltijd organiseren. Sluit je aan bij een vakbond, die gerichte acties tegen economisch onrecht kan voeren.
Maak tincturen of kruidenthee om weg te geven aan griephoofden. Schrijf een uitlegtekst voor de buren van een illegale vluchtelingenopvang. Worden er al ergens oude computers en telefoons ingezameld voor wie zich er geen kan permitteren? Zet een voedsel-weggeefkast voor je huis, een boekenruilkast, een spullen-doorgeefkast. Stel een luisterend oor beschikbaar voor de moedeloze en kondig dat aan met een briefje bij de supermarkt.

Je kunt mensen bezoeken in het ziekenhuis, verzorgingshuis, gevangenis. Een kledingruildag organiseren. Wie zorgt dat er condooms beschikbaar en vindbaar zijn voor experimenterende pubers? Plant fruitbomen en bessenstruiken in het plantsoen (in overleg met de gemeente, als je niet het risico wilt lopen dat je kostbare aanplant door de plantsoenendienst wordt weggehaald). Bied ochtendgymnastiek op het pleintje. Help het speeltuintje schoon en veilig te houden. Lees de kinderen voor. Bied een wekelijkse meditatie voor een momentje rust.

Waar wil jij jouw energie aan besteden? Kies iets wat je leuk vindt om te doen en begin alvast in je eentje. Krijg je een enthousiaste reactie van de buurvrouw? Doe het dan samen. Nodig mensen uit die je leuk vindt, om nog meer te kunnen doen.

Heel lang heb ik gedacht dat het allemaal maar weinig zin heeft om me bezig te houden met dit soort activiteiten. Druppel op gloeiende plaat. Maar inmiddels weet ik: dit is hoe de mensheid door de eeuwen heen tijden van crisis doorkwam. Onderlinge hulp. Handen uit de mouwen.
En sterker nog: of het nou werkt of niet, ik voel me er in elk geval een heel stuk beter bij om me te richten op iets moois opbouwen met anderen samen, dan om te blijven kijken hoe… ach, je weet wel.

Daar doen we het voor

Zeg je: ik maak liever lol? Ik wil zingen en dansen en elke volle maan mijn eigen ding doen? Je hebt gelijk. En dat is precies waar we Onderlinge Hulp voor nodig hebben. Om te kunnen zingen en dansen en creëren. Met handen, hoofd en magische ondersteuning waar nodig. En met elkaar.

Foto gezamenlijke maaltijd: © Jan Prins

Met dank aan Medeia Makar, T. Thorn Coyle, Kropotkin en Luke Hauser.

[1] Bidden zie ik als de meest wijdverspreide vorm van alledaagse magie.

[2] Goede intenties. Al verzucht iemand misschien wel eens: ‘Waar zijn Balthasar Gerards en Lee Harvey Oswald nu hun landen ze zo nodig hebben…’

[3] “Witches did cast spells, to stop Hitler landing after France fell. They met, raised the great cone of power and directed the thought at Hitler’s brain: ‘You cannot cross the sea,’ ‘You cannot cross the sea,’ ‘Not able to come,’ ‘Not able to come.’ Just as their great-grandfathers had done to Boney and their remoter forefathers had done to the Spanish Armada with the words: ‘Go on,’ ‘Go on,’ ‘Not able to land,’ ‘Not able to land.’ Is that allying themselves with the King’s enemies? I am not saying that they stopped Hitler. All I say is that I saw a very interesting ceremony performed with the intention of putting a certain idea into his mind, and this was repeated several times afterwards; and though all the invasion barges were ready, the fact was that Hitler never even tried to come. The witches told me that their greatgrandfathers had tried to project the same idea into Boney’s mind.” – Bron: Witchcraft today – Gerald Gardner

[4] https://www.mentalfloss.com/article/86145/operation-cone-power-when-british-witches-attacked-adolf-hitler google 10 januari 2025

[5] https://theanarchistlibrary.org/library/petr-kropotkin-mutual-aid-a-factor-of-evolution#toc1 14 januari 2025

[6] Een van de weinige werkzame spreuken die opgenomen zijn in een kinderfilm, The Wizard of Oz.

Geplaatst in Artikelen, Columns | Getagged , , , | Reacties uitgeschakeld voor Onderlinge hulp, met de rug naar het duister

Mag magie echt zijn?

Wat mag Praktijk zijn?

Jaren geleden, in de tijd van de e-maillijsten, kwam op een grote, actieve lijst een berichtje van iemand die naar een spiritueel trancemediumhealer geweest was. Door dit medium werkte een overleden dokter. Het medium was een in die kringen heel bekend Engels medium en tijdelijk in Nederland. De schrijfster van het berichtje had problemen met haar rugwervels, liep met een stok en had altijd pijn. Ze was van plan erheen te gaan, was open en nieuwsgierig en wilde weten wat de groep ervan vond.

Superskepsis

Je zou verwachten dat op een forum voor hekserij er belangstelling en openheid naar andere richtingen en werkwijzen zou zijn. Maar het was alsof ik ineens op het forum van Skepsis beland was. Volop negativiteit en ongeloof, het woord placebo kon je turven. Allemaal in het kader van ‘nuchterheid’. Ik was verbijsterd. En zij ook. Het was niet de eerste keer dat ik dit soort ‘nuchterheid’ in hekserijkringen zag. Maar nooit eerder en nooit later zo sterk als nu.
Net als andere keren was deze keer de ‘nuchterheid’ sterk verbonden met een anti-New Age perspectief. Wij heksen waren niet New Age, wij zweefden niet. Wij waren verbonden met de realiteit. En om dat te bevestigen vielen mensen vaak over elkaar heen om te laten zien hoezeer ze de onaangename kanten van het leven accepteerden, met magie als methode om hier en daar wat te verlichten, maar vooral als methode voor persoonlijke groei, waar je in het Echte Leven niet al te veel van moest verwachten.

We hebben later, toen we elkaar weer eens in het echt tegenkwamen, een heel interessant gesprek gehad over hoe het nou gegaan was en hoeveel het geholpen had (enorm).

Is magie psychologie in een ander jasje?

Dit was een vorm van praktijk. Niet die van de hekserij maar van een andere stroming, Spiritualisme. En zonder kennis van zaken was een groot aantal mensen die beweerden dat ze magie serieus namen bereid om dit af te schieten als onmogelijk.

Maar hoe serieus namen die mensen magie dan? Wat betekende de praktijk voor hen? Was het stiekem toch wel veilig als magie niets anders dan toegepaste psychologie was, die strikt innerlijk werkte en verder geen echt effect op de buitenwereld had? Ik vermoed van wel.

Ik denk dat er veel mensen zijn die inderdaad alles graag bij het psychologische houden. ‘Headology’, om met Granny Weatherwax te spreken. Maar is dat alles?
Ik herinner me een Facebook-post van iemand die een ervaring beschreef met een echte sjamaan, ver weg. Die zomaar van alles van haar wist , terwijl zij er niet bij was. Ah, in tweede positie gaan, dacht ik meteen. Een techniek die ik zowel bij energiewerk als bij NLP (neurolinguïstisch programmeren) tegengekomen was. De techniek is heel eenvoudig: je ‘wordt’ de ander. En pikt, als je het goed doet, dus een heleboel op. Er zit veel overlap tussen NLP en energiewerk. Het grote verschil is, dat NLP alles ziet door de bril van psychologie. Ook rituele bezetenheid en entiteiten. En natuurlijk magie.
Er is ook de nodige overlap tussen energiewerk, sjamanisme en hekserij. Van wat ik gezien heb, zijn van de verschillende beoefenaren NLP-ers het meest comfortabel met echt, tastbaar resultaat en heksen het minst.

Psychologie is veilig

Dat NLP-ers het meest op hun gemak zijn met tastbare resultaten is niet vreemd. Binnen de NLP is het hele domein van energie en magie bij voorbaat al gedefinieerd als psychologisch. En daarmee als veilig. Grote resultaten worden dan: ‘kijk eens wat wij kunnen met deze techniek!’ Of het nou gaat om grote psychische veranderingen na een of een beperkt aantal sessies, het genezen van allergieën of wat dan ook.

Het ongrijpbare inperken

Bang zijn voor het ongrijpbare is iets dat diep in de mens ingebakken zit. Werken met het ongrijpbare klikt heel mooi en interessant. Maar de kern van het ongrijpbare is dat je er geen grip op hebt. En dat is eng. Dus moeten magie en de resultaten die je ermee krijgen kunt afgezwakt worden. Want dat houdt het behapbaar en daarmee veilig. Het is weliswaar ongrijpbaar, maar echt veel verschil maakt het niet. En datzelfde moet gelden voor andere vormen van energiewerk zoals healing. Zolang het verschil maar hoofdzakelijk psychologisch is, kan de moderne heks rustig blijven ademhalen. Het is de andere kant van de sceptici-medaille: de ene groep zegt: ‘magie moet onzin zijn, want straks is die man in de lucht met die baard ook echt’. De ander groep zegt: ‘goden bestaan maar het zijn psychologische archetypen, magie bestaat, maar het moet allemaal binnen het kader van de psychologische verklaring op het gebied van persoonlijke groei blijven want echte, materiële verandering is veel te eng’.

Alles is verweven

Alleen in de echte wereld is alles verweven en niet in stukjes te hakken. Zoals medische wetenschappers zoals Bessel van der Kolk (maar hij is niet de enige) steeds meer gaan zien dat lichaam en geest niet van elkaar te scheiden zijn, zo heeft alles wat je doet – dus ook magie – invloed op alle lagen van het zijn en van het leven. Dat past niet in het westerse wereldbeeld, waar dergelijke ideeën makkelijk afgewimpeld worden als New Age en zweefteverij (net als in de hekserij).
In sjamanistische culturen ging magie niet om persoonlijke groei, maar om tastbaar resultaat. In Nine Worlds of Seidr beschrijft Jenny Blaine hoe een moderne seithkona de vissen roept. En ze komen. Dat vinden wij heel bijzonder en speciaal, maar dat weten waar het wild zat en dat kunnen lokken was een van de taken van de sjamaan.

Wat als hekserij in de praktijk brengen betekent de werkelijkheid te vormen naar je wil? Weten dat je invloed echte, tastbare resultaten op zal gaan leveren? Durf je dat aan? Durf je je magie te pakken en haar los te laten op alle facetten van het leven in plaats van op het veilige gebied van voorzichtige stappen in persoonlijke groei, die allemaal psychologisch te verklaren zijn? Mag magie echt magisch zijn?

Literatuur

  • Blaine, Jenny: Nine Worlds of Seid-Magic: Ecstacy and Neo-Shamanism in North-European paganism. Routledge, 2001
  • Derks, Lucas en Hollander, Jaap: Essenties van NLP. Servire, 2000
  • Hollander, Jaap: Trance en Magie, Hoe ik enkele Afrikaanse goden van Rio naar Nijmegen liet dansen. Becht, 1997
  • Kolk van der, Bessel: The Body keeps the Score: Brain, Mind and Body in the healing of Trauma. Penguin Books, 2015.
Geplaatst in Artikelen | Getagged , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Mag magie echt zijn?

“Ik probeer mensen te verbinden”

Interview met Cora van Leeuwen

Cora (links) en Phyllis (rechts), foto 2005

Wat ben je? Hoe noem je jezelf?

Ik zeg meestal eenvoudig ‘heks’. Vaak is dat voldoende. In de heksenwereld vragen mensen vervolgens ‘wat voor heks dan?’ maar ik heb een hekel aan etiketjes zoals groene heks of keukenheks, alsof je maar één ding bent. Ik heb inmiddels zoveel paden van het paganisme en de hekserij gelopen. Ik gooi het in mijn ketel en brouw er mijn eigen mengsel van. Dat vat ik dan samen als ‘heks’.

De basis is echt wicca: dat is de manier waarop ik mijn rituelen doe, daar voel ik me het beste bij. Daarnaast heb ik ook meegedaan met andersoortige groepen en me verdiept in andere dingen. Ik heb gesnuffeld aan OBOD, kennismakingslessen aangevraagd en zo; ik wilde zeker in het begin alles weten. Soms kom je er dan achter dat het niets voor je is maar dat is geen verloren tijd. Je neemt er altijd weer wat van mee. Overkoepelend kun je dat misschien eclectisch noemen, al betekent dat woord voor veel mensen ook weer iets anders. Zet honderd heksen op een rij, en ze hebben honderd verschillende definities van een heks. Ik heb geen specialiteit, ben geen kruidenheks of zo. Als ik iets ben, is het misschien een cyberwitch, omdat ik veel online doe, een digitaal BoS heb en de beheerder ben van de Heksenmarktplaats op Facebook, maar zo wil ik me niet profileren. ‘Heks’ is gewoon een brede term. Als je er meer van wil weten, vraag het dan vooral. Ik ben er heel open in. Ik heb nooit in de broom closet gezeten: ik loop er niet mee te koop maar ik verberg het ook niet. Als iemand er naar vraagt, geef ik eerlijk antwoord.

Hoe ben je op dit pad terechtgekomen?

Ik heb altijd wel interesse gehad voor meditatie, tarot, kruiden. Een hele hoop dingen die men ‘hekserig’ noemt. De eerste boeken die ik ooit vond waren het eerste boek van Phyllis Curott en ‘Heks’ van Susan Smit. Maar toen had ik al een tijd interesse. Ik werkte al vroeg met de personal computer en destijds werd gezegd dat je beter niet onder je eigen naam op internet kon gaan, dat vond men gevaarlijk. Toen ben ik de naam Tink, of Tinkerbell, gaan gebruiken – veel mensen kennen me nog zo.

Het eerste woord dat ik opzocht in de zoekmachine Ilse was ‘heks’. Het tweede ‘witch’. Tegenwoordig krijg je dan miljarden hits, maar toen vond je ook al het een en ander. Zo kwam ik bij het Silver Circle forum en het Whiteshadow forum en ben ik in die ‘scene’ terechtgekomen. Voor zover ik wist had ik toen niemand om me heen die zich daarvoor interesseerde. Ik ben in het begin overal alleen op af gegaan. En ik ging er actief mee aan de gang: ging zelf dingen proberen, ging naar forumbijeenkomsten en naar bijeenkomsten in centrum De Roos in Amsterdam. Zo is het begonnen.

Hoe actief was dat? Heb je contact gezocht, een training gevolgd, of alles op eigen kracht uit moeten vinden?

In het begin voornamelijk op mezelf. Er was toen al een tweedeling tussen Silver Circle en het Whiteshadow-forum (tussen wiccan en eclectisch, J.), maar ik heb altijd in beide interesse gehad. Ik ben breed geïnteresseerd en sta open voor iedereen. Ik probeer mensen te verbinden. In wiccakringen verdedig ik eclectische hekserij en bij eclectische heksen verdedig ik wicca tegen alle vooroordelen dat het hiërarchisch zou zijn, met veel regels. Dan laat ik zien dat we meer overeenkomsten hebben dan verschillen. Er zijn verschillen maar dat vind ik persoonlijk het mooie van ons pad: er is echt voor elk wat wils. Je kunt je heksenpad zo vormgeven als je zelf wilt. Als jij dat op een manier doet die voor mij niet werkt, maakt dat jou in mijn ogen niet minder heks. Ik ben heel open minded. Toen Lunadea haar eerste boek uitgaf, heb ik het besteld omdat ik nieuwsgierig was. Het is geen onzin wat ze doet. Het is misschien niet helemaal mijn manier, maar ik vind het wel interessant wat ze doet. En zo zijn er meer!

Ik kom ook graag bij andere groepen: in covens, jaarfeestengroepen, heksencafés, bij asatru-blots enzovoorts. Heel interessant. Ik pik er veel uit op maar denk soms ook: dit is niets voor mij. Dat is ook goed.

Jij bent bij Phyllis terechtgekomen. Dat geldt niet voor veel heksen in Nederland.

Haar eerste boek had ik gelezen en het sprak me ontzettend aan. Ze was helemaal niet op zoek, maar kwam toevallig (?) bij een groep vrouwen terecht die heksen bleken te zijn. Ze vroeg zich af: ‘wat zijn dat voor rare mensen?’ Ze beschreef het heel leuk. Later, op een PFI-conferentie in Nederland, heb ik haar ontmoet en toen kon je je inschrijven voor een weekendworkshop: ‘The Wand’. Een jaar later was er weer een weekend, ‘The Grail’. Er bleef een groep mensen over die meer wilden en dat werd samenwerken op afstand. Destijds (2005/2006) was internet nog niet zo groot. We zaten als Charlie’s Angels met de telefoon op tafel, en in plaats van naar Charlie luisterden we naar Phyllis. Met een klein groepje van vijf of zes werkten we toe naar inwijding in de Temple of Ara, haar traditie. Ze gaf een derde workshop in Nederland, speciaal voor ons. Daarna is het door omstandigheden uit elkaar gevallen en ik ben mijn eigen pad verder gegaan.

Kun je iets vertellen over je heksenpad?

Ik heb een jaar meegedraaid bij Linda Wormhoudt, die gedegen onderzoek deed en een sterke persoonlijkheid had, wat ook regelmatig botste. Toch heb ik veel van haar geleerd en ik raad nog heel vaak haar boeken aan.

Verder maakte ik deel uit van Olympia, een groep mensen die een of twee keer per jaar bij elkaar kwamen voor een weekendworkshop en ritueel met Marian Green. Ik ben ook een jaar lang elk jaarfeest een weekend naar de Brookberg geweest voor zweethutceremonies. Daarnaast heb ik nog superleuke en leerzame PFI-weekends gedaan met Janet Farrar & Gavin Bone, Vivianne & Chris Crowley en Melissa & Rufus Harrington.

Mijn opleiding kreeg ik in een Alexandrian wiccacoven met Greencraft-invloeden. Daarna ben ik terecht gekomen bij Kyra Isis, die toen al ‘in reservetijd’ leefde. Zij hield erg van drummen en kwam van de sjamanistische kant. Zij leerde ons in haar coven (Greencraft) wicca, maar combineerde dat ook regelmatig met sjamanistische technieken.

In 2018 kwam Phyllis weer in beeld. Ze gaf een online cursus ‘Awaken the Witch within’, voor beginners. Het was heel goed om terug te gaan naar de basis: om weer eens elementenmeditaties te doen, en te horen ‘hoe trek ik een cirkel’. Natuurlijk weet ik dat allemaal, maar met de kennis van nu ontdek je weer een andere, diepere laag.

Sindsdien werk ik weer met haar. Ik beschouw Phyllis inmiddels als een vriendin en mentor. We hebben regelmatig contact, maar niet dagelijks hoor. Ze heeft een personal assistent, Chris, met wie ik onder andere haar Facebook-groep beheer. Ik heb vorig jaar meegedaan aan haar Masterclass en doe nu de Advanced Study Group van een jaar. We waren allebei in eerste instantie sceptisch maar ook nieuwsgierig of dit soort dingen ook online werken. Ja dus! Het werkt ánders, maar we doen online rituelen die best heel diep gaan, ook in kleinere groepjes. Al in de eerste groep met Phyllis (rond 2005/2006) deden we een ‘RAT’: Ritual Apart Together. Ieder in eigen huis, op dezelfde tijd. Nu is er een levendige community via onder andere Patreon en Discord. We doen elke maand een Witches’ Wisdom Circle, waarvoor ik op mijn bureau vaak een passend altaar maak. Verder is er een Shamanic Journey Circle. Binnenkort wordt voor het eerst de workshop ‘Dancing with your Shadow’ online gegeven.

Desk altar Yule 2024

Dit jaar is het 40 jaar geleden, dat Phyllis de Temple Of Ara begon. We zijn sinds vorig jaar bezig om de tempel ook online weer nieuw leven in te blazen. Ik ben lid van het volunteer committee, onder andere van het groepje dat de sociale media verzorgt. Superleuk om te doen! Er worden ook online rituelen georganiseerd, bijvoorbeeld onlangs met Yule een Midwinterritueel. Gedeeltelijk zal het aanbod alleen voor leden zijn, maar er blijft voldoende over voor andere belangstellenden.

Ik begreep dat Phyllis lid is van de Minoan Sisterhood en het Gardnerian BoS doorgeeft aan haar initiates. Maar ook dat ze is aangesloten bij de Brooklyn Group, de eerste ‘core shamanic’ cirkel in de Verenigde Staten. Dus zij heeft ook die brede belangstelling en staat ook met een been in twee tradities?

Dat is wat mij aantrok in haar manier van werken: de basis is wicca, maar ze betrekt daar ook sjamanistische technieken bij. Bijvoorbeeld shamanic journeying, zoals Michael Harner van de Foundation for Shamanic Studies, een antropoloog, naar de Westerse wereld bracht. Phyllis zat in zijn pilotgroep in New York. Ze werkt met power animals / spirit guides. Die combinatie spreekt mij nog altijd heel erg aan. Ik noem het wel eens met een knipoog wicca-plus. Binnen de traditie heb je trouwens nog steeds de vrijheid om met je eigen pantheon te werken, om je eigen weg te zoeken.

Moeders’ zijn een inspiratie voor je. Je weet wie je voormoeders waren en je besteedt aandacht aan de Rauhnachten, de 12 nachten, waar Moedernacht de eerste van is.

Ik weet de namen van twaalf generaties van mijn voormoeders en probeer om meer te weten te komen dan alleen hun namen, maar hoe verder terug, hoe lastiger dat is. De Moedernacht en de Rauhnachten heb ik ook ‘zelf ontdekt’. Tegenwoordig hoor je er veel over, maar destijds waren er alleen Duitse boeken en websites. Ook daarmee ben ik mijn eigen ding gaan doen. Een stukje van de Rauhnachten kom je ook tegen in de Noordse traditie, met name de Moedernacht. Die heeft te maken met de Disir, de vrouwelijke krachten. Dat heb ik er ook in verweven. Veel heksen werken met het Keltische pantheon, of met Griekse en Egyptische goden en dat is allemaal heel interessant, maar ik was op zoek naar ook ‘iets van hier’, van mij, op zoek naar iets van deze grond.

Je komt uit Kennemerland, net als ik. Wat zegt deze omgeving je?

Precies in die periode dat ik daarmee bezig was deed Michiel (van Het Rad, J.) een landgeestenwandeling bij Castricum, met een meditatie. “Voel de grond, voel ‘oer’, ga dieper”, zei hij. Na die middag ben ik daarmee verder gegaan met alle tools die ik ken om dieper te komen, om verder te komen. Ik vond in deze grond drie takken: Keltisch, Romeins, en de derde tak noem ik het ‘Noordse/Germaanse’, met Germaanse goden en godinnen. Daar ben ik verder in gaan ‘wroeten’ via diverse technieken zoals meditaties en door er boeken over te zoeken en dingen te ervaren.

In die tijd heb ik dat jaar met Linda Wormhoudt meegedaan. In een meditatie zag ik in een grot een vrouw aan de andere kant van het vuur. Een noordse vrouw, dat kon ik wel zien aan de kleding. Een stoere vrouw ook, maar ze bleef op afstand en ze zei niet veel. Dat heb ik daarna gedeeld in de groep. Linda zei: ‘Je wordt geroepen door het goddelijke’. Dat bleek Skadi te zijn. Die was nog heel onbekend, behalve bij mensen uit de asatru. Als je bijvoorbeeld Freija als Godin krijgt, zijn er boeken en websites vol over te vinden.

Over Skadi waren alleen interpretaties van mensen die er zelf mee aan de slag waren gegaan. Dat past bij mij: zelf op zoek gaan, zelf invullen: Wat laat ze mij zien? Ik heb een aantal meditaties en journeys gedaan. Ik kreeg van haar de opdracht: ‘Maak mij bekend. Ik ben er nog steeds en ik wil meer naar buiten treden’. Ik ben dingen op gaan zoeken en gaan delen. Er bleken meer mensen met haar bezig en als je nu de naam noemt, weten meer mensen over wie je het hebt. Er zijn heel weinig bronnen. Wel wat verhalen in onder andere de Edda, maar dat zijn zulke kleine stukjes kennis – je móet het wel invullen met eigen ervaring en eigen interpretatie. Ik heb in meditaties ook vragen aan haar gesteld: wat moet ik hier dan mee en hoe zit dat dan? Soms komen er antwoorden. Ik noem Skadi altijd in het Engels mijn ‘patron goddess‘. Als ik zeg ‘mijn Godin’ dan klinkt het alsof ik haar voor mezelf wil houden en dat is juist niet het geval.

Skadi en het Noordse pantheon zijn mijn link met asatru. Seidr en galdr interesseren me wel maar de asatru-manier van rituelen (blots) past niet zo bij mij. Ik doe het liever op de wicca-manier. Dat is mijn basis. Ik vind het leuk om contact te hebben met asatru’ers en heb meegedaan met blots van Het Rad en de Negen Werelden. Ook daar is overlap: iemand die ik daar ontmoette, zat ook in de eerste groep van Phyllis. Het wereldje is klein.

De Rauhnachten worden opeens overal genoemd, het lijkt wel een trend. Ik zag op diverse sociale media oproepen om je actief te verdiepen in de twaalf nachten, als een challenge.

Bij mij is het zo ontstaan: er werd vaak gezegd: ‘Samhain is nieuwjaar’. Dat had ik wel geleerd, maar voor mij is de tijd tussen Samhain en Yule een soort overgangsperiode naar het nieuwe jaar toe. Midwinter voelt veel meer als nieuwjaar dan Samhain. Toen hoorde ik over het verschil tussen de maantijd en de zonnetijd, die twaalf dagen, de tussenperiode, en toen kwam ik bij de Rauhnachten uit. Dat heb ik wel vaker: dat ik ergens mee bezig ben en dat het later een trend wordt. Het voordeel daarvan is dat er leuke boekjes komen. Ik volg niet één boek, maar gebruik graag het boek van Mirjam van Donselaar omdat zij veel handvatten geeft maar niets dwingend voorschrijft. Ze reikt informatie aan, op basis van gedegen onderzoek, net als Linda dat deed. Mirjam doet suggesties, maar je kunt er je eigen invulling aan geven. Bij sommige boeken, cursussen en kaartensets is dat dwingender: die zeggen bijvoorbeeld ‘je móet vandaag beginnen’. Ik varieer nogal eens, begin de ene keer op 21 december, en een andere keer op 24 december. Het is wel leuk om met anderen ervaringen te delen.

Op Facebook wees je op de online summit ‘Crones, Hags & Elder Wise Women of Power’ van 24 september tot 1 oktober 2024. Ik zag dat helaas te laat om eraan deel te kunnen nemen.

Hij komt terug! Het was een groot succes. Ik heb wel bijna alles gekeken. Ik hoorde ervan omdat Phyllis een van de crones was die een bijdrage leverde. Ook hier was het mooi dat het van veel verschillende kanten werd belicht. Die Summit geeft toegang tot onbekenden die je anders niet snel zou ontdekken. Het is net een snoeptrommel vol snoepjes die je lekker vindt, of niet. Je krijgt een breed scala aan visies en wil je verder, dan is er meteen meer informatie beschikbaar.
Ik ben erg bezig met die fase omdat ik in de overgang zit. De overgang geeft aan de ene kant veel vervelende klachten, maar aan de andere kant is het een nieuwe levensfase. Ik merk dat ik verander. Waar ik vroeger dacht ‘o zij vindt me niet aardig’ en dan probeerde om in de smaak te vallen, denk ik nu eerder: ‘Vind je mij niet aardig, nou, jammer dan.’ Dat is een cru voorbeeld, maar het heeft iets in werking gezet bij mij. Je komt verder in je leven en gaat anders met dingen om. Ook hierover is het fijn om uitwisseling te hebben met andere vrouwen.

Ik ben onderweg naar een ‘crone’ te zijn. Ik voel me nog steeds een beginner maar anderen zien me als iemand die ‘al zo lang bezig is’. Ik ben ook nog aan het leren! Ja, ik houd ervan om mensen op weg te helpen, net als Phyllis doet en Kyra deed. Ik geef graag richting aan: ‘kijk eens hiernaar’. Ik ben niet van de hapklare-brokken-hekserij, begrijp je wat ik bedoel? Je moet er moeite voor doen, dingen zelf ontdekken, want dan voelt het veel waardevoller. Er zijn veel cursussen hekserij en die voorzien in een behoefte, die zitten altijd in no time vol. Er wordt naar mijn idee teveel voorgeschreven ‘dit is zoals het moet’, ‘dit betekent dat’. Ik wil dan weten: Waarom dan? Hoe dan? Waar komt het vandaan? Soms wordt dat verklaard op een bevredigende manier, maar anders ga ik er verder mee puzzelen. Mijn weg is meer het zelf ontdekken en ondervinden. En niet dat je een certificaat en ‘gegarandeerde inwijding’ krijgt na een schriftelijke cursus van een jaar. Het is geen stempeltje of een extra medaille of zo. Het doet voor mij af aan de waarde van een initiatie. Een initiatie is geen einde maar een begin, het kan een levensveranderend iets zijn en ik vraag me af of dat na een schriftelijke cursus van twaalf maanden ook zo werkt. Maar als het voor een ander wel ‘dé weg’ is, be my guest.

Wat betekent ‘Moeder Aarde’ voor je? Je noemde Phyllis ‘feministe en activiste’. Ben jij ook actief in bijvoorbeeld de milieubeweging?

Moeder Aarde noem ik zeker ook altijd in de Moedernacht. Moeder Aarde is voor mij de basis, van de hekserij en eigenlijk van het hele leven.
Toen Starhawk in Nederland was, heb ik ook een workshopweekend bij haar gedaan. Zij is het type van op de barricades en naar demonstraties, maar dat is niet mijn manier en ook niet die van Phyllis. Ik ben wel bezig met de vraag wat haalbaar is. Wat kan ik als persoon doen, bijvoorbeeld met mijn stem bij verkiezingen, maar ook in mijn dagelijks leven. Ik wil heel graag dat de aarde nog wat langer meegaat. Ik steun wel initiatieven die de goede kant op gaan.

Dat ik Phyllis een activiste heb genoemd ging erover dat zij plaats maakt voor heksen. Ze heeft bijvoorbeeld als advocaat voor de rechten van wicca en heksen gestreden. Dat is een ander soort activisme. In die periode is ze wel verguisd door collega-advocaten. Ze heeft ook zaken gedaan omtrent het recht wettelijk bindende huwelijken te voltrekken, rituelen op openbare plaatsen uit te voeren, religieuze feestdagen vrij te nemen van het werk, de voogdij over kinderen te behouden, symbolen van het geloof te dragen of te tonen en nog veel meer. Phyllis is tevens lid van het Parliament of World Religions, dus bezig met interfaith: samenwerken met elkaar om tot een betere wereld te komen. Waar kunnen we elkaar vinden? Dat is ook mijn manier: zoeken naar waar de overeenkomsten zijn, waar we kunnen samenwerken, hoe wel wél iets kunnen bereiken. Met allebei aan je eigen kant blijven zitten kom je nooit nader tot elkaar.
Het is fijn dat beide manieren er zijn, dan kun je kijken: wat ben ik voor iemand? Ben ik iemand voor op de barricades of doe ik het liever anders? Mijn manier is meer: bruggen bouwen, het gesprek aangaan.

Iedereen weet dat ik een heks ben. Als iemand daar bedenkingen bij heeft, ga ik liever het gesprek aan. Dan wil ik weten: waarom denk jij er zo over? Ik ga op zoek naar de dialoog om weer nader tot elkaar te komen. Over religie heb ik dezelfde ideeën. Je zag op fora wel dat heksen christenen gingen bashen. Ik houd daar niet van. Ik heb een rooms-katholieke achtergrond; mijn moeder vond daar veel in. Hoe kun je respect afdwingen voor je eigen pad als je je zo negatief uitspreekt over andere religies? Ik heb een brede interesse: ik heb de Koran en stukken van de Thora gelezen, en de mormoonse Bijbel. Ook als het niets voor mij is, vind ik het interessant om er wat van te weten.

Het thema van dit Imbolcnummer is ‘theorie en praktijk’. Mag je bijvoorbeeld magisch werk doen voor jezelf, of voor anderen of de wereld?

Ik doe liever magie mét anderen. Als ik al magie doe voor iemand, dan vraag ik eerst om toestemming, al is het maar om een kaarsje op te steken. Ik krijg ook weleens de vraag ‘Mag ik voor je bidden?’ Natuurlijk! Het gaat om de intentie.

Ik doe ook zeker magie voor mezelf. Ik vind dat dat mag en kan. Dan kom je al gauw bij de ‘Wet van drie’. Die leg ik uit als: denk na wat de gevolgen kunnen zijn. Wat je uitstraalt krijg je terug.

Ik leer mensen liever hoe ze zelf magie kunnen doen, bijvoorbeeld een huisreiniging. ‘Ik ben geen heks’, zeggen ze dan, maar dat hoeft niet om met intentie bepaalde handelingen te doen. Je hoeft immers ook geen boeddhist te zijn om te mediteren, of hindoe om yoga te doen. Veel dingen die wij doen vind je nu ook in boeken als ‘The Secret’. Daar heet het geen magie, maar zo zijn die technieken toegankelijk voor iedereen.

Als iemand bijvoorbeeld ziek is en geen toestemming kan geven, gebruik ik altijd de formulering ‘dat ze mogen krijgen wat ze nodig hebben’. Ik heb niet de wijsheid in pacht om te weten wat het beste is wat iemand kan overkomen. Iemand vroeg me ooit om magie te doen omdat ze een specifieke baan wilde. Daar werk ik niet aan mee. Ik wil wel een ritueel doen dat erop is gericht dat je het juiste werk zult vinden. Ze vond toen ook een baan, een andere, die goed bij haar paste. Ik laat het liever over aan het universum – wie ben ik dat ik weet wat goed is voor iemand? Mensen weten het zelf vaak niet eens. Ik werk ook met reiki, dan leg je je handen op iemands hoofd en stroomt de energie naar waar het nodig is. Dat is ook hoe ik magie zie. Zorg er maar voor dat het juiste op je pad komt.

Geplaatst in Artikelen, Interviews | Getagged , , , , | Reacties uitgeschakeld voor “Ik probeer mensen te verbinden”

Sabbat Wine of the Witches

Drink from the cup of Witches’ wine and remember ancient rites forgotten by time. 

Witchcraft is a practical system of mysticism whose method is known as magick. At the core of my experience of Witchcraft is a direct and personal encounter of the psychic reality. I have come to understand Witchcraft as a type of gnosis or mysticism through which communion with the Divine is the principle initiation. Akin to the Mystery Cults of the ancient Pagan world, the experiences hold an occult quality that may lead you far from the usual encounters of secular religion and into the practice of magick.

I believe this is exactly what the initiates of the old Pagan Mystery Cults experienced and precisely what Gerald Gardner, the father of modern Witchcraft, had in mind with the contemporary expression of Wicca (I use the terms Wicca and Witchcraft interchangeably).

(Tim cross-legged, sitting in Circle)

My early encounter with practical magick was via the casting of spells learned from a man who had spent years living with the Spanish Gypsies. Marc de Pascale had published his collection of Gypsy sorcery under the title Book of Spells. He was a gifted psychic, a natural clairvoyant, and over an occasional exchange of tarot readings we became friends. His spellcraft worked well and it taught me to rely on my ability to wilfully cause results through visualisation. By candlelight I would enter a dreamlike state where desires took on ghostly forms, tangible and fluid-like. Later, I learned this manifestation had a name—the vinum sabbati or sabbat wine of the Witches.

The vinum sabbati is a substance not made of any ordinary fruits of the vine. Its roots draw from the rich, dark recesses of dreams. This ethereal fruit may be harvested under the light of the midnight moon, and fermented in a cauldron of dreams generated in the nocturnal trance of sleep. Whether awake or dreaming, the world of imagination is most acute in children, but some adults maintain this capacity. Although I didn’t realise it in my youth, for most of my life I have had a natural propensity to this type of imaginative impulse. In the practices of Witchcraft, I found methods to engage my psychic dreams, coupled with an overwhelming fascination to understand what was behind these twilight experiences.

I was in my first year of high school when I realised that there was something beyond the everyday reality. An incident occurred within my family home involving physical contact with an aberrant spectre, an entity which had haunted our home for years and was later identified as my paternal Grandmother. The family home faced onto the beachfront at Bondi and had been bought especially for my Grandmother. One sunny day as I stood in the room that overlooked the beach esplanade, ghostly hands gripped hold of both of my arms. I struggled to prise myself free. Her presence and power completely overshadowed me and I was forced to witness a distorted vision of a fierce storm happening outside.

The sky turned suddenly dark. From where I stood I could see something like a king tide had entirely swamped the beach. Winds acting like a vacuum sucked windows straight out of the apartments and homes along the entire esplanade. I shook with fear and somehow managed to liberate myself from my spectral grandmother’s grip. As soon as I had left the room, everything returned to normal. Later, I was to learn she had passed away in that room. As frightening as this had been, the event triggered a major turning point.

My first reaction was to approach my science teacher to find out if he could offer any logical explanation. It took me a week to summon enough courage to broach the subject with him. Although he was a high-school science teacher and a good one by my estimation, he was also a Christian Brother. They were like a separate breed, knowledgeable but unapproachable. Unfortunately, his response consisted of a clichéd, ‘Well my son, there are some things in this world we just can’t explain.’ I wasn’t sure whether he was speaking as a scientist or as a Christian, but either way I was devastated that he had no answers. The subject was never again raised at school.

This led me to my second choice, which proved much more productive. I turned to books. Reading brought a new and very hidden world gradually into the light. The occult in Sydney during the late 1960s consisted mainly of astrologers, spiritualists and incense-burning hippies, some of whom had tarot cards but didn’t know how to use them.

There was the ‘Witch of Kings Cross’, Rosaleen Norton, but she was totally reclusive. Therefore my mentor became the pages within these scarce and treasured volumes. I read Gerald Gardner’s book Witchcraft Today and a number of things struck an immediate cord. I had been instinctively practising many of the techniques used by Witches to encounter the psychic reality.

From 1973 I began to formally practise the Wiccan traditions of Gerald Gardner and Alex Sanders. (After all, what is the point of tradition unless you follow it?) Sanders did for the 1970s generation of seekers what Gardner had done in the 1950s—only on a scale that Gardner could not have imagined. Sanders’s style of the Old Religion was a fusion of Qabalah, Hermetics and Wicca. Stewart Farrar very eloquently describes his teachings and influence in his book What Witches Do.

The shift to coven-based Wicca provided the structure necessary for me to work with others. I set about in the development of the first coven in Adelaide by performing a ritual to invoke the moon Goddess with the purpose of attracting others of like mind. Up to that point, much of my Witchcraft had been focused around practical magick. Although this provided me with the basis for occult development, it was more result driven and didn’t enable me to experience the Divine of which Gardner and Sanders spoke; and which I now understood was central to a complete initiation into Witchcraft. During the first year there was a lot of exploration, circle orientation for southern hemisphere conditions, the initiatory grade structure and, in particular, experiments in trance and clairvoyant states.

By 1974 the coven consisted of a diverse group of people. There was Chris, who worked by day as a personal assistant and assumed the role of principle priestess for the coven. There was her younger sister Ros, Alex a policeman, Christine an antique dealer, and Alastair a university student and practitioner of Tantra. A few months later, Linda, a teacher of Italian, joined. Linda teamed up with me to lead the coven in the development and formal training of potential members.

We met frequently in the private covenstead of my home in Melbourne Street, North Adelaide, a street better known at the time for doctors, dentists and architects. Affectionately called the ‘Witch’s Cottage’ by the locals, my home, and I, had developed something of a reputation by challenging the Law in a landmark court case over my right to read tarot cards and do psychic consultations in a professional capacity. The ‘Witch of North Adelaide’, as I had become known, was a regular identity seen in the evenings walking down to Café Istanbul with coven members and other students of the occult in tow.

(Dancing ecstatically: Nuit’s Veil Coven photo archives )

At least once or twice a week we would cast the circle and practise some form of trance induction, and train in the ‘Black Arts’ as the neighbours liked to think. Some of our initial methods included staring into bowls of inky-water, gazing into black mirrors, or using the strange, mirrored Witch ball – a mirrored glass ball usually hung in the window to avert evil. Witch balls have been very popular from at least the eighteenth century. Using these devices for scrying induced the desired change in consciousness. At the start, these experiments helped to open our awareness of the subtle etheric field (life energy) surrounding the body, but eventually we could also see this energy field around the objects themselves. As we progressed in these methods, they led us to try other techniques that resulted in deeper visionary experiences. We were now using more active techniques including special breathing exercises and hypnotic dances.

At the same time I was exploring other occult traditions. One of the major influences in the Western Magickal Tradition is the Hermetic Order of the Golden Dawn (founded in 1887). Their initiations taught a procedure for trance via a set of astral doorways. These are a set of specially coloured symbols representative of the elements. Using them as a focal point, the practitioner begins to mentally journey through and into the astral world beyond. We used this focused projection of consciousness with our trance techniques to open the psyche into direct experiences. On occasion, spontaneous out-of-body episodes (astral projections) would occur. These encounters with the psychic reality began to trigger events in our everyday lives, frequently resulting in significant life changes. Such as on the occasion when I awoke from an afternoon nap after having had a hair-raising ‘astral joyride’ in a friend’s car, which was being stolen at that very moment. We rushed to the garage only to find my experience was more than a dream.

My perception of reality has undergone dramatic change as a consequence of these encounters. Years later I came to refer to these events as ‘occult darshan’. Darshan is a Sanskrit term for a direct and personal mystical experience. Studying Gardner, I found he was particularly interested in how Witches awakened an energy field around the body. In his book Witchcraft Today, he guardedly outlined some of the Witches’ methods and how their rituals were designed to open a space outside of the normal reality. Using a formula of ritual magick, he demonstrated how the Witch cast a magick circle as a doorway to an objective psychic reality and, more significantly, offered examples of what it was used for. He postulated that a current of energy around the body acted as a bridge between the mundane and the psychic. With the aid of ritual magick, this natural but excited energy could be amplified by using the Witches’ circle. Such rituals could move an individual’s awareness outside of time and space. Gardner explained the ultimate purpose in creating this bridge was to experience encounters with the Divine.

(Dancing ecstatically – under the Light of the Moon: Nuit’s Veil Coven photo archives )

Examples of this communion are found in the performance of such rituals as Drawing Down the Moon, a ritual designed specifically to channel the spirit of Luna, the ancient Pagan Goddess of the moon and initiation. The root words for both moon and mind are the Indo-European manas and mana; the derivative mania originally meant an ecstatic revelation. Likewise, lunacy meant possessed or chosen by the spirit of Luna. Gardner examined how a corresponding psychic reflex could be invoked. Many of the procedures used by Witches cause an altered or heightened state of consciousness as a necessary stage to facilitate initiation and direct experience of the Divine.

We mark this round and cast this rune
Upon this night in the sight of the moon
Our bare feet mark this Witches’ round
And thus it becomes hallowed ground

(Tim Hartridge, from the rite Lumen in Tenebrae)

The coven membership had expanded and with it our need for a more dedicated space. We rented a large old house in an inner suburb of Adelaide. It was perfect for our needs and, not surprisingly, had a witchy number – thirteen. We painted the whole house; the ritual room standing in stark contrast to the rest of the rooms with its deep indigo-blue walls and stained red cedar floorboards with the Witches’ circle painted on them. This became the physical heart of the coven’s ritual practice.

Hypnotic, strangely soothing, the Witches’ mantra named and called to the twilight spirit to draw down. The lithe spirit entered into the midnight-room. Weaving the magick of the sonorous spell, as ancient as humankind, the Witches called to the moon. The supreme and archaic Witch Goddess, ruler of the deep indigo night, the ethereal shape-shifter who bestows mana upon Her chosen. The voice of the Goddess’s Priestess sang the charm to the night and the moon, calling the Lunar Goddess to draw near. Other voices joined, summoning the bright Goddess into the Witches’ circle. A spirit of the night responded and I felt afloat as though on the flowing tide. The deeper the echoes chanted, the more I sank into an emotional sea mixed with currents of excited joy and engulfing sadness. Luna was with us, She who rules the oceans, lovers and lunatics. I was immersed in an atmosphere both brightly charged and darkly intoxicating. She began to appear. Gliding into the sensuous bodies of the Witches and gazing out through their eyes, She was all around me, in the faces of these wild Witches and in the rhythm of the dance, She whirled around and around me. The lunar current swarmed tangibly and surreally in the sea of incense in which we swam. In the centre was a dark iron cauldron and out of it danced a flame. The scarlet fire rose and flared with such force it wound and spiralled up into the air. It transformed into a massive leviathan, and from out of the black cauldron it bellowed a flood of flame like a firestorm. Awe, terror, thrill, intensity poured out in a powerful cone of bright fire, engulfing my body and brain.

Such encounters taught me a great deal. If the Goddess had been an ideal, something not quite real to me, then experiences like these changed all this. I instinctively knew She stalked me, occasionally leaving me hints and clues where I should look to find Her. if the Goddess had seemed more like a yearning for something far away, like lovers kept apart by the cruel circumstance of Fate, then through such initiatory experiences Her presence was felt most acutely in my life.

It was while working with others that powerful archetypal energy began manifesting in the coven. The shadow Gods like to challenge our conditioning, testing in us what is true and what is false. The amphibious Hekate was chief amongst the Gods to pique the cosy coven. She stirred things to create a divine hell-broth which brought home the words of warning of poet Robert Graves in The White Goddess: ‘. . . the Goddess whom you adore . . . she demands either whole-time service or none at all.’ The amphibious nature of Hekate would take the coven circle from the dry land of the logical intellect into the watery realms of dreams and astral experiences.

Chris, the Priestess with whom I worked, had some propensity for trance. We both instinctively knew it was time to invoke the Archeron Goddess of the Underworld so I designed a ritual in which we might take advantage of trance mediumship. The ritual would also be our induction into the archaic mysteries of the patron and Queen of Witches. The initiation was deeply emotional and I began to change. If I had been a reluctant and ignorant initiate up until then, I now felt the influence the Goddess would play in my destiny.

From that moment on, I knew we had been taken under the wing of the nightshade Goddess. Not too surprisingly, my confidence grew and the work in the coven became deeper. I realised, too, that initiation was more than simply joining the club. I gradually began to understand my relationship with Witchcraft in terms of an inner initiation and an outer connection with coven members and others of like mind. I began to question the literalism with which others understood their roles as Witches. My explorations were challenging many of the accepted protocols. The Witch in me frequently appeared more as an unexpected eruption of the unconscious. As if encountering a fascinating stranger, I didn’t recognise myself in these moments.

Although I didn’t have the language to describe the nature of these happenings, I knew one thing – in the make-up of my personality I was not a Witch 24 hours of the day. Instead, I began to recognise that at certain times this psychic function of the Witch would emerge, usually during times of emotional stress. I began to embrace the idea of Witchcraft more as a psychic phenomenon of the Self, and this opened up many new possibilities. Principally, Witchcraft was less about religion and more to do with the practice of  magick as a function of the psyche.

All my early research and spellcraft provided me with some skills to share with the members of our developing coven. Our desire to explore magick sometimes resulted in a number of amusing outcomes – as on the occasion when we decided to conjure a  rainstorm. Summer in Adelaide can be gruellingly hot. This time of year is very dry with a desert-like climate due to the northerly airstreams coming directly from Central Australia. During January and February the expectation of a naturally occurring thunderstorm is as likely as a visit from Elvis. Despite the odds, this is what we were attempting. We set about logically evoking water elementals, which we bound into knotted cords. The technique enables the Witch to simply release the knots on the desired day for rain. I did this and for good measure cracked the cords like a stock whip to stir up the winds of a storm. By five o’clock that afternoon, in the sweltering heat, an unnoticed black storm cloud had gathered directly over North Adelaide where I lived. A powerful downpour lasting several minutes ensued, followed by something like a Turkish steam bath in the street.

Several of the major TV and radio stations broadcast from North Adelaide and so the evening news weather reports spoke of a ‘freak rainstorm over North Adelaide!’. Needless to say I was elated and out I danced into the street. Before long the telephone began to ring with calls from coven members: ‘Was that us?’ However, my joy was soon diverted to problems with the plumbing, which never seemed to be permanently fixed, and an equally annoying case of genital crabs (the sexual organs are ruled astrologically by Scorpio which is the fixed water sign). While I don’t adhere to such Wiccan concepts as the Threefold Law, I was beginning to appreciate a need for balance.

After almost a decade of practising coven-based Witchcraft, changes were occurring and it was happening from the inside out. I had mastered most aspects of contemporary Witchcraft and was now more confident to rely upon my own conclusions. But the Gods were stirring the cauldron again and this time I was the medium.

Many contemporary forms of Wicca place the emphasis upon the Priestess in the coven. This is especially true in the celebration of the full moon or Witches’ esbat. At these rites the Priestess is the one who is said to actually draw down the spirit of the moon Goddess into herself, while the Priest plays little more than a support role.

The one thing I noticed was this drawing down did not always happen, and more than that, I might experience the Goddess regardless! So I began looking into what was really happening during the full moon esbats and other sacred rites. Not surprisingly, I realised that I had been too rigid and literal in my understanding of the rite, or indeed its intended purpose. I suddenly thought, what if drawing down the moon really meant manifesting Lunar consciousness, and not just in the Priestess but in anyone present at the rite? Almost immediately, I began to be subjected to an immense flood of Lunar influences. These began with an insomnia at the time of the full moon. During these periods I would sometimes hear the ethereal sound of a woman’s voice calling the names of the Goddess – Ma, Binah, Moon, Ea, Ge.

Spontaneously, I began to sing these names in a chanted melody. Like a bottled-up dam, the floodgates burst open and offered a passionate out-pouring. The soulful sounds of this Lunar mantra are a powerful spell, and one that the present coven still uses more than twenty years later. It has had an enduring quality, which has proven effective in connecting to the Lunar current of the White Goddess. The experience also produced some unexpected psychic reflexes. I was given access to glimpses of past-life memories: a more recent past life in which I was a paratrooper shot down during World War II and drowned behind enemy lines. Other even more unexpected encounters were astral visits to other Witches’ sabbats both in the past and present. This was not an entirely unfamiliar occurrence because I began to recall how, in my early teens while exploring the occult and the tarot, I had had shadow memories about unfamiliar ritual procedures. One time I even went so far as to build a stone altar based upon such a memory. I constructed it from old stone and brick in an abandoned part of an adjoining garden and used it to invoke the wild energies of the place with offerings of candles and flowers. I would feel an immense sense of solace while communing there amongst the huge Moreton Bay fig trees that overshadowed my small temenos. Unfortunately I had to abandon and dismantle my shrine because my father found it and became convinced that the neighbours were practising black magic.

These shadow memories have persisted throughout my life so that I am never surprised to learn that some ritual I have constructed has a near-identical twin with other Witches living on the other side of the world, or that it was some supposedly top-secret magickal procedure known only to the initiated. Despite having had many psychic experiences, I was for a long time in denial of these abilities. I didn’t know if I could trust these shadow memories, especially what I have come to  identify as recollections from past lives. On occasion these might occur right in the middle of a ritual and act to cause total confusion for anyone else working with me. Despite the inconvenience to my fellow coven members, I would proceed to steer the ritual in some completely new direction. Because of this ability to tap into these shadow memories, I now count amongst my achievements some of the most successful large-scale rituals conducted at Australian Pagan festivals.

On a more mundane level, Luna was making Her presence felt. For the first time, I allowed a friend to read my horoscope, revealing that I carried a permanent full moon in the water sign of Scorpio. On a positive side this may manifest as deeply-felt emotions and sensitivity; in a negative aspect it can lead to depression. The condition is triggered each time the moon returns to its natal position. A full moon will occur once a month when the sun is directly opposite. The moon is also the place of one’s soul, and at full moon is turned toward one’s spirit (sun).

Speaking in psychological terms, it is likened to the direct flow between the conscious and unconscious. The father of modern psychology, C. G. Jung, wrote in terms of the light of Consciousness bringing to bloom the flower of the Unconscious. Sound and music began playing a more significant role in my ritual work. In particular, I was exposed to the Shamanic drum trance techniques as taught by Dr Michael Harner (see ‘Further reading’). I would combine these techniques with my own instinctive and experimental methods. Some years before I had also explored the use of the resonant qualities of the Chinese gong and its effects on consciousness. The gong has some unique qualities and benefits over other percussive instruments. I found that its shimmering sound waves aid in parting the psychic reality, so the Witch may slip through the openings and gaps created. It is not unusual to hear people report, after I have taken them through this technique, that they thought either the ritual room or I had disappeared during the rite.

Around 1975 I had purchased a ritual gong through a friend, Alan, who runs an antique business in Adelaide. Alan had quite a story to tell about the ‘satanic’ gong, as he liked to call it, and was clearly pleased (or relieved) that I decided to take it.

(Tim Hartridge holding the ritual gong. Photo by T. Hartridge and V. Hall. )

The gong has attracted many unusual psychic and physical phenomena over the years. Its history is similarly curious – constructed in Europe during the eighteenth century, about a hundred years later it was procured for the practice of Haitian Voudoun ceremonies, at which time it was inscribed with the ritual vevers (symbols). I discovered that by using the gong’s reverberant qualities, and by applying a rapid, percussive technique, I could produce a sound to provoke trance.

As well as the use of sonic devices and techniques, ritual dance also helped to aid a shift in consciousness. Dance is one of the eight specific methods mentioned by Gardner for producing magickal effects. Dance is particularly useful in raising a psychic phenomenon known as the cone of power, which may occur spontaneously when the dynamic ritual dance is performed in a coven.

Examining many of the practices of Witchcraft reveals that these methods help to facilitate the emergence of the archetypal Witch from within the psyche. For example, the active participation in inspired ritual helps to transport the practitioner out of the normal routines of life. Also, methods that heighten sensuality will assist in shifting the ritualist into an altered state of consciousness. Sensuality in this context should not automatically be equated with sexual libido, but has more to do with an arousal of the senses. In other words, anything that assists the ritualist to ‘go native’ will help them to enter the mythic reality. The use of aromatic sabbat oils rubbed into the body before or during ritual, the use of ritual nudity (skyclad), or the play of frenetic dances, especially when done around a central fire, are all effective triggers. If you can step aside from the centre focus of self-consciousness (the real meaning of the word ecstasy), then an altered state of consciousness will occur. This can be encountered by any sincere person prepared to explore their wild and uninhibited nature, for it is in these neglected places of the psyche that the archetypal Witch can thrive and be directly experienced.

Many modern books fail when it comes to useful teachings in the practice of magick and Witchcraft. This is because they are more about following a tradition without having first explored personal psychic experiences. Many authors are content to let their readers simply follow the prescribed rituals, rather than developing an inner understanding. This is little better than playing at being the Witch.

Without a means of connecting to the magickal current, these types of rituals remain inert. Therefore, the first thing I emphasise to the student of Witchcraft is the importance of connecting to the chi of the ritual, meaning its life energy or spirit. Once this is done, an authentic experience will follow.

In contrast, the writings of magician Kenneth Grant are an excellent resource for any student of the occult. Grant’s background in writing began in the late 1950s. In 1989 a series of his essays was reprinted under the title Hidden Lore, including one of the more significant essays entitled ‘Vinum Sabbati’. This deals with a comparative interpretation of the alchemical symbology of Witchcraft. Grant suggests that much of the imagery of the Witches’ sabbat are symbolic motifs of astral phenomena, and that the Witch makes such phenomena manifest in the ‘latent wish’. This is a primitive urge for union with the Divine. Grant identifies the vinum sabbati as an intoxicating sabbat wine ostensibly brewed from dreams, astral essences and the trance of the ritual participants. I knew I had tasted the vinum sabbati as the product of the psychic reflex.

The arguments for and against a preference in describing oneself as either a Witch or Wiccan evidence a great deal of literalism on the part of those who practise Witchcraft. But what if becoming a Witch is more a psychic phenomena of the Self? It is less, then, about religion and more to do with the practice of magick and initiation into the Mysteries. This is the domain of the archetypal Wild-Witch, who unapologetically awakens from deep within the psyche. When being a Witch is experienced in this way, as our link to the natural, we may begin to re-animate our primitive and forgotten powers. These natural instincts may manifest in a variety of familiar and unfamiliar forms. Our intuition is one such form, while others include clairvoyance, astral and psychic projections, and even a natural ability to heal. The Witch’s Craft may be thought of as the ability to bend and enter the psychic reality at will through the many techniques of trance.

This approach in using an alternative interpretation to what it may mean to be a Witch places a greater emphasis upon the personal psychic function and the importance of personal experience. By looking for the Witch within, we may begin to think in terms of wanting to do more than simply learn from others. We are more likely to seek self-initiation into the Mysteries; to show initiative in the contribution to our own psychic study and knowledge base; and we will almost certainly find greater value in our own experiences above those of others as a basis for belief.

Currently I work within a coven based in the inner-west of Sydney. I still teach and conduct workshops that explore the wide variety of ritual techniques I’ve acquired over the years. I am just as curious and fascinated by other peoples’ experiences as I am with my own and have found the practice of Witchcraft deeply enriching.

For me it is not a spiritual practice which claims to know it all, but it certainly challenges me to ask ‘why’. Perhaps old Gerald Gardner had it right when he spoke of Witchcraft in the following terms:

‘It is the old case of: Unless you experience it yourself you will never believe. When you have experienced it, you don’t believe, you know.’

(Tim – with the NOX pentacle logo in the background)

Further reading

Stewart Farrar, 1971, What Witches Do, Phoenix Publishing, Arizona

Gerald Gardner, 1954, Witchcraft Today, Anchor Press, Essex

Kenneth Grant, 1975, Cults of the Shadow, Skoob Books, London

Kenneth and Steffi Grant, 1989, Hidden Lore, Skoob Books, London

Michael Harner, 1980, The Way of the Shaman, HarperCollins, San Francisco

Carl G. Jung, 2000, Collected Works of C G Jung, McGuire, Adler,

Fordham and Read (eds), Princeton University Press, Princeton

Marc de Pascale, 1971, Book of Spells, Thomas Nelson, Sydney

Websites:

http://www.ozpagan.com

https://www.facebook.com/WitchesWorkshop

http://www.witchesworkshop.com

https://www.witchesworkshop.com/nox

Photos reproduced with permission, from Tim Ozpagan’s private collection and Nuit’s Veil Coven photo archives.

Geplaatst in English articles | Getagged , , , , , , , | 1 reactie