Beltane and Raging Hormones

Geplaatst op 30 april, 2024 door Morgana

The equinoxes and solstices are known as the ‘lesser Sabbats’ and the cross-quarter days as the ‘greater Sabbats’ which includes May Eve. May Eve is probably the most joyous of all the festivals and the emphasis is very much on ‘merry-making’. It should be noted that Beltane, which is also celebrated at this time, is different from May Eve, although in pagan circles the two festivals are usually celebrated as one. Beltane (Celtic) means ‘Bels fire’ and is named after Belinus, a solar deity. Beltane is in fact one or the four great fire festivals in the Celtic year. May Eve celebrates the coming summer: it is the time when the vegetation really begins to grow. Beltane, which is the opposite of the festival of Hallowe’en (Samhain), is the time of renewed hope and delight of the ending of winter. The Beltane fires were lit on sacred hills, and this custom was celebrated as late as the 18th century in Scotland. (The custom also existed in Wales, Ireland, Scandinavia and Bohemia).

(Morgana Beltane 2018)

May Day or ‘bringing in the May’ abounds with many customs. The Hawthorn is sacred, and begins to blossom when the constellation of the Pleiades rises. The Pleiades is a constellation consisting of seven stars, the seven daughters of Atlas. They are called Maia (May), Electra, Merope, Alcyone, Taygete, Sterope and Calaeno. Summer begins with the rising of the Pleiades, and conversely winter begins with their setting. The Pleiades are also called the Seven Virgins.

One of the most famous of all the May Day celebrations is the dancing round the Maypole. There is a great deal of symbolism attached to the image of the pole. The most significant though is the connection with the ‘world tree’. In Norse Mythology the world tree is called Yggdrasil, which can be translated as the ‘I-bearer’. The tree as archetypal symbol stands for the phallic-masculine principle. Its’ ”procreative character outweighs that of sheltering and containing” (i.e. the feminine) (Erich Neuman in ‘The Great Mother’). There are quite a few myths where the symbol ‘pole/pillar/tree’ is seen as the axis of the world. It also symbolised life, fecundity, and immortality, it formed the link with the ‘all-source’ of the universe.

Trees, of course, play a fundamental role in Nature Worship (not to mention actual Tree Worship). There were the sacred groves of the Druids and there were several goddesses and gods connected with forests and woods.

The Maypole was traditionally made from fir, larch or birch; there were no actual measurements given, although the pole should be wider at the bottom than at the top. The Maypole was cut at sunset on May Eve and then decorated with flowers and ribbons of red, white and green. On May Day the people would then dance round the Maypole in a clockwise direction.

One of the most important features of the May Day celebrations was the appearance of the King and Queen of the May. Traditionally, in England at least, the most famous King and Queen of the May were Robin Hood and Maid Marian. Robin, who was the woodland outlaw who ‘robbed the rich to give to the poor’, is still perhaps the most famous hero of English tradition (along with King Arthur). It is not absolutely certain if such an outlaw ever existed, although one source states that he was born in Wakefield, Yorkshire, between 1285 and 1295, during the reign of Edward II.

‘Puck and the Puritans’

Robin (the name means ram) is usually thought of as living in Sherwood Forest in the County of Nottingham. Along with his band of men, a renegade friar called Tuck and Maid Marian spent the summer months in the forest, or greenwood, and during the winter they would travel around England. (One possible reason why the figure of Robin Hood appears in other parts of England.) The whole band of merry men totalled thirteen and it has been suggested that this was in fact a Coven. It is quite possible that Robin was pagan, although we are often led to believe that England was Christianised by the 13th century. Even in the more popular stories of Robin Hood he always swears by ‘the Lady’. It has been suggested that Robin and his band were worshippers of the ‘Mary cult’, which was brought to Europe by the Crusaders. This was the same cult which had inspired the troubadours, and wandering minstrels such as Blondel, and brought about the period known historically as ‘courtly love’. The Mary Cult had been banned by Constantine, the first Christian emperor, but it still continued. Mary was identified as the Anglo-Saxon ‘May Bride’ and connected to the May tree cult. The link between Maid Marian and Mary is not too difficult to see. As Maid, she was quite probably maiden of the Coven.

The popular image of Robin suggests that he may be pagan, but if we look at another of his namesakes we shall be left in no doubt as to who he was. Also called Robin Goodfellow, Robin is described as God of the Witches with young rams horns sprouting from his forehead, rams legs, and a witch’s besom over his left shoulder, a lighted candle in his right hand. He is pictured with a group of men and women performing a dance. The Somerset witches called their God Robin (The Horned God).

Robin has also been connected with fairies. He and his merry men wore clothes of green or russet which are typical ‘fairy colours’. Another name for Robin is Puck, immortalised by Shakespeare in ‘A Midsummer Night’s Dream’. Incidentally, the merry men, or Mary’s men, are the Morris Dancers of folk dance tradition.

The eight festivals make up ‘The Wheel of the Year, the Wheel of Life’ and that is a symbolic representation of the annual cycle of seasonal festivals observed by Wiccans and also many other modern pagan traditions. It consists of eight major festivals, which are divided into two categories: the solstices, equinoxes, and the cross-quarter days. Each festival corresponds to a specific point in the natural and agricultural cycle, marking transitions in the Earth’s journey around the sun and reflecting themes of growth, harvest, and renewal. When we see the Wheel of Life, we are reminded of the chronological phases in human development.

Briefly described, the Wheel of Life corresponds to the following festivals and phases of life:

Imbolc 0-6 Birth & Infancy: This phase involves rapid physical growth and development of bodily structures and systems. Motor development (learning to walk, crawl, etc.), and cognitive development (learning to understand language, recognize faces, etc.).

Spring Equinox 7-13  Children in this stage continue to develop motor skills, language, and social skills, and begin to explore their environment more independently and the emergence of the Ego. Usually, they begin formal education. They start to understand concepts like morality, empathy, and cooperation.

Beltane 14-20 Adolescence: This stage typically begins around 12 to 13 years old and continues into the late teens or early twenties. Adolescents experience significant physical, cognitive, emotional, and social changes as they transition from childhood to adulthood. Puberty marks the physical changes associated with sexual maturation and the ‘raging hormones’ with all the challenges this brings.

Summer Solstice 21-27 Early Adulthood: This stage typically spans from the late teens or early twenties through the thirties. Individuals in this stage focus on establishing personal and professional identities and pursuing education, careers, and relationships.

Lammas 28-34 Adulthood: This stage usually begins around the late twenties or early thirties. Individuals in this stage often focus on career advancement, raising children, and contributing to their communities. They may also face physical changes associated with aging.

Autumn Equinox 35-41 Middle Adulthood: This period starts around the mid-thirties and extends into the sixties. Life is centred around career and/or family life. There is often little time for community, or volunteer work, which is the reason this age group (25-45) is often missing in non-profit organizations.

Samhain 42-49 is the Autumn of our lives when one is faced with questions about mortality. Doubts about career choices, relationship choices.

Winter Solstice 50-56 and further: This stage generally begins around the mid-fifties and continues until the end of life. It’s characterized by retirement, reflecting on life accomplishments, and facing the physical and cognitive changes associated with ageing. It is often associated with the ‘Second Saturn return’ and marks a period of re-assessment, but also new inspiration for the next phase of life. Many people start a new career or project. (I also proposed a 2nd round of the Wheel of Life since life expectancy has increased in the last few decades. So Imbolc 57-63… a new phase, birth as a senior, and so on…)

‘Raging hormones…’As we celebrate the Wheel of the Year, with the corresponding ritual, we can look forward – or reflect on the period marked on the Wheel of Life. So when we celebrate Beltane we will inevitably be reminded of our experiences associated with adolescence/ puberty. How did we deal with the emerging sexual identity? And the raging hormones associated with becoming fertile, when starting menstruation. Or in the case of boys when their voice begins to change, this often marks the beginning of their “growth spurt”. Testosterone produced primarily in the testes in males plays a significant role in the growth spurt experienced by boys during puberty.

The growth spurt in girls, like boys, is primarily influenced by hormonal changes associated with puberty, particularly Oestrogen. Oestrogen is a hormone primarily produced in the ovaries, although small amounts are also produced in other tissues, such as fat cells and adrenal glands.

During puberty, girls and boys experience a significant increase in testosterone and oestrogen production, which leads to various physical changes, including the increase in height, particularly the long bones of the body, and the development of secondary sexual characteristics in females, such as the growth of breasts, widening of the hips, and the onset of menstruation (menarche).

In males, such changes occur as deepening of the voice, growth of facial and body hair, enlargement of the testes and penis, and development of muscle mass.

Other changes include the composition of the body: during puberty, girls tend to experience an increase in body fat, particularly in the hips and thighs, as well as changes in muscle mass.

Boys tend to experience an increase in muscle mass and a decrease in body fat, contributing to their overall growth and physical development.

In both boys and girls, bone growth is influenced by Oestrogen & Testosterone contributing to bone density and strength. This is important for supporting the increased height and changes in body composition during puberty.

When we see the Maypole and dancers interweaving the ribbons we are quickly transported back to our own youth. It’s not hard to see the significance of the red, white and green ribbons.

We are also reminded that the Cross Quarter Days marking the zenith of the seasons are often ‘Blood Rites’ or ‘Rights of Passage’. Imbolc/birth, Beltane, the onset of menstruation, the initiation into adulthood, Lammas, the sacrifice, the Hieros Gamos/Holy Marriage, The Great Rite and Samhain, death.

How do we use these moments as a point of inspiration and reflection? We may realise that we still haven’t addressed some of the issues each festival/ritual (re) awakens. Especially when we are looking at sexual identity we may realise that some issues have never been truly addressed.

Poem: Let the flames of Beltane burn; May the Old Ones now return; May we of their magick learn; Let the sleeper awake! Doreen Valiente

In any event, Beltane is the celebration of ‘Spring Awakening’ and the fires fuelling the new growth.

Doreen Valiente summed it up admirably in her poem ‘Let the Sleeper Awake’.

Friends that in the circle stand,
Heart to heart and hand to hand,
Bringing Beltane to the land,
Let the sleeper awake!
Let the flames of Beltane burn,
May the Old Ones now return,
May we of their magick learn,
Let the sleeper awake!
Let the streams and fields be pure,
Earth and sky be clean once more,
Love and laughter long endure,
Let the sleeper awake!
Forests spreading, peace returning,
Where the Pagan fires are burning,
Now the inner light discerning,
Let the sleeper awake!
May the Lady’s touch again,
Rest upon the barren plain,
With the sunshine and the rain,
Let the sleeper awake!
Beltane magick here we sing,
Chant the rune and dance the ring,
Joy and blessing shall it bring,
Let the sleeper awake!

[Doreen Valiente’s Spring Rite from 1971]

Happy Spring, Happy Beltane!

Sources & References:

Much of this article incorporates an article I wrote called: Spring Equinox, May Eve: 

(Photo by Morgana Beltane 2018) 

For a more detailed explanation of ‘Rights of Passage’ please refer to my earlier article, WRO, July 2023: https://wiccanrede.org/2023/07/rites-of-passage-the-wheel-of-life-resacralising-our-relationship-with-earth/

‘Puck and the Puritans’: https://www.boldoutlaw.com/puckrobin/puckages.html

Beltane flyer: Petra Vujicic: https://www.instagram.com/p/C6JFwnvNpey/

Wheel of the Year: https://irishwishes.com/wheel-of-the-year/

Raging hormones: https://thunderdungeon.com/2023/02/08/raging-hormones/

Books:

  1. Graves: The White Goddess (Faber)
  2. Fortune: Aspects of Occultism (Aquarian)
  3. Neumann: The Great Mother (Princeton/Bolingen)
  4. Valiente: Witchcraft for Tomorrow (Robert Hale)
  5. Murray: God Of The Witches (Oxford University Press)

Related articles, from the Silver Circle website: https://silvercircle.org/

How many moons be there in the yeare? July 19, 2014 In ‘Wicca & hekserij’

Herfstequinox en Hallowe’en July 19, 2014 In ‘Jaarfeesten & rituelen’

Morgana Sythove – Children of Earth Interviews December 1, 2019 In ‘Interviews & Biographies’

Amy Welsman McCann, Let the Sleeper Awake:
https://soundcloud.com/amy-welsman-mccann/let-the-sleeper-awake

Geplaatst in English articles | Getagged , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Beltane and Raging Hormones

Volle maan van de havik 2023

Geplaatst op 30 april, 2024 door Loes

Het thema van de volle maan van de Havik… Trouw zijn aan jezelf! En vanuit het Indiaans sjamanisme… de luisterende vrouw! Als ik mijn verslag van vorig jaar doorneem vallen deze twee thema’s wel op hun plek. Luisteren naar jezelf en trouw blijven aan jezelf, soms loop je dan tegen ‘onmogelijkheden’ aan. De één zegt ‘niet doen’ en de andere zegt ‘zeker wél doen!’… en wanneer ben je dan eigenwijs 🙂 Het blijft een spel van balans vinden in jezelf. In hoeverre laat je omgevingsfactoren van invloed zijn op jezelf?

De boom van deze volle maan is de wilg… mijn vriend de wilg <3 “De wilg is een echte maan- en waterboom en van oudsher verbonden met het vrouwelijk zienerschap. Het leven bezien vraagt een flexibele geest en een open hart. Dan neem je afstand en zie je een neutralere werkelijkheid” (uit mijn ‘oude’ Modron-lesstof). Mooi dat ik nu (een jaar later) het woord van B8 nog beter kan duiden.

Nog zo’n mooie alinea uit mijn ‘oude’ lesstof: “Het dier dat bij deze volle maan hoort is de havik. Net als de adelaar is het een krachtige vogel die je laat ervaren wat een sterk wezen je bent. Ook de havik heeft een scherpe blik en het dier laat je zo je leven vanuit een ander gezichtspunt zien. Je hebt verre reizen gemaakt en de levenservaring die je daarbij hebt opgedaan, zorgt dat je beter kunt inschatten wat bij je past en welke bagage je achter kunt laten”. Weer het afstand nemen en je goed voelen wat bij je past en wat niet.

Wat me doet denken aan ‘mijn’ havik van Westerveld. Een paar jaar terug vond ik een plukplaats met veren van een houtduif… daar had de havik een goede kerstmaaltijd aan gehad, dacht ik toen. Tot ik een paar meter verder een plukplek zag… waar de veren van de havik overal lagen. Ze waren afgebeten door de vos. Die vos had pas een kerstmaal om mee thuis te komen! De havik had niet goed uitgekeken toen hij zelfvoldaan zijn houtduif plukte. Laat dat een waarschuwing zijn aan mijn eigen adres… altijd alert blijven en die afstand bewaren… de boel overzien! Je kan nog zo krachtig zijn… je moet je scherpe blik wel gebruiken!

05-05-2023 volle maan van de havik

We zijn weer aan de lichte kant van het jaar aanbeland, de Havik komt aangevlogen vanaf de zee. Voor haar ziet ze de Klif waar ze een half jaar geleden vanaf vloog om de donkere tijd van het jaar in te gaan. Nu ziet ze de Klif vanaf de andere kant, de lichte uitnodigende kant. De tijd van naar binnen keren is voorbij, het is tijd om in het licht te gaan staan… en onze vleugels uit te slaan.

En op de Klif staat een godin ons op te wachten om ons te vergezellen in deze mooie lichte tijd van het jaar. Mijn godin (ik werk met de Godinnen-orakelkaarten) is voor mij een nieuwkomer in dit gebruik: Yemanya is mijn godin. Een Afrikaanse/Braziliaanse godin van de zee. Ze staat voor ‘Golden Opportunity’ “Important doors are opening for you right now. Walk through them.” Nou dat is een opdracht 🙂 Iets wat ik mezelf vaak hoor zeggen als mensen met een tegenvaller te maken krijgen. Als er ergens een deur voor je dichtgaat dan gaat er ergens anders één open, aan jou de opdracht om die te zien en er gebruik van te maken.

De afgelopen weken heb ik mezelf afgevraagd of ik nog mijn vollemaanwandelingen moet willen doen. Waarom? Omdat er in mijn eigen woonwijk een vrouw van 70 is verkracht en bijna voor dood achtergelaten, gelukkig heeft een oplettende hondenuitlater haar gered. De aanvaller die haar flink had toegetakeld en haar eigenlijk wilde vermoorden, werd verstoord door de jonge man. Gelukkig is deze wierdo binnen een paar dagen van zijn bed gelicht en zit nog steeds achter slot en grendel. Maar een paar dagen later is het weer raak in een nabijgelegen dorp, nu zijn er helaas geen camerabeelden om de dader snel op te sporen. Weer een oudere vrouw flink toegetakeld, in bosrijke omgeving.

Ik heb me dan ook afgevraagd waarom ik zo nodig mijn wandelingen wil maken. Ik blijk een flink risico te lopen om een weirdo tegen het lijf te lopen. Natuurlijk is dat altijd al zo geweest, maar nu het werkelijk gebeurt in mijn eigen wijk, komt het wel behoorlijk dichtbij. De twijfel is en blijft voorlopig wel, denk ik. Maar het genot om in de stilte en het donker te zijn in de natuur, is mij heel wat waard. De maandelijkse reflectie op mijn eigen doen en laten is voor mij helend en helpend. En je moet van zeer goede huize komen om mij te stoppen met waar ik heen wil, dat voorop.

En dan is het 5 mei. Dag van de vrijheid… ja, dag! Ik ga verdomme gewoon wandelen, dat is mijn vrijheid. Daar wil ik heen, dat wil ik doen. En daar steekt geen weirdo een stokje voor! Ik laat me de kop niet gek maken, het zit zó tussen de oren, die dreiging. Dat dit soort gasten mijn vrijheid aantasten is eigenlijk te gek voor woorden; dat dit soort gasten het voor vrouwen (en ook mannen) verpesten om te doen wat je graag wilt doen, bizar. Dus hup, schoenen aan en staf mee! Mijn man zegt nog: ”Kijk je uit voor enge mannen”. Ja, dat zal ik doen. Maar of je hen daarmee voor kunt zijn, is de vraag. Wat is dat ‘uitkijken voor enge mannen’… zijn dat die mannen met een zwart/wit gestreept pak aan, met een nummer voorop? Tja, wat is een enge man… veel engerds hebben gewoon een relatie /werk / kinderen, de bekende aardige buurman. Wel is duidelijk geworden dat deze mannen het slachtoffer volgen, de hunt. Van mezelf weet ik dat ik altijd omdraai als ik me gevolgd voel. Ik loop dan op de vermeende volger af en wens hem een goede dag/avond. Het lijkt onverstandig maar daarmee leg ik ‘de hunt’ stil. Ik heb dit al vaak meegemaakt in mijn bos, altijd overdag!! Mannen die met mij de bosjes in lopen als ik daar een paddenstoel op de foto wil zetten of die mij complimenteren met mijn bolle kont als ik foto’s sta te maken van paddenstoelen en mij dan vragen of ik de volgende dag daar weer wil zijn. Ik bedank ze voor de aandacht of vraag ze even uit het licht gaan omdat dat de foto verpest. Echt, zulke vreemde gasten lopen er rond… overdag. Ik ga er altijd vanuit dat weirdo’s bang zijn van hun eigen schaduw en vast niet te vinden zijn in een donker bos. Ik mag hopen dat ik daar gelijk in heb. En ik ga altijd wandelen als het al donker is, niemand hoeft mij het bos in te zien gaan. Daar pas ik altijd voor op, of ik niet gevolgd wordt. En zo ook vanavond, ik maak regelmatig een pirouette op het pad dat ik volg 🙂

Ik hoop vanavond de nachtegaal te horen! Het is vroeg in mei en dan zijn de mannetjes al terug van hun winterverblijfplaats. De mannetjes gaan alvast een territorium afzetten voordat de vrouwtjes arriveren. Al een paar jaar mis ik de nachtegalen in mijn bos. Misschien is het de kap van de solitaire bomen op het grasveld bij het moerasje? De nachtegaal gebruikt bij voorkeur solitaire bomen om in te zingen. De bomen zijn gekapt in verband met de essentaksterfte: een ziekte van essen, waardoor hun takken langzaam afsterven. In mijn bos zijn heel veel bomen weggehaald, ook solitaire bomen. Ik heb vorige maand een verzoek ingestuurd bij Zwolle Groenstad om weer twee solitaire bomen te herplanten. Onder het mom van herdenkingsboom worden er regelmatig bomen aangeplant, in een rijtje. Maar omdat mijn verzoek tot herdenkingsbomen geen rijtje betreft, wordt mijn verzoek besproken. Gelukkig stonden er voorheen al bomen op die plekken, dus ik maak kans om de bomen weer aan te laten planten. En ik heb direct een verzoek ingediend om een nieuwe knotwilg aan te laten planten op de oude plek van Boompje 🙂 het zou toch geweldig zijn om zo drie bomen terug te kunnen laten komen. En een van de bomen zal zeker voor papa zijn die in 2020 overleed.

Nou, voor de nachtegaal hoef ik dit keer niet ver te gaan. Nog voordat ik goed en wel rond ons huis ben richting schelpenpad langs de wijk, hoor ik ‘m al! Hij zit gewoon een paar meter van mijn eigen huis te zingen… in de solitaire boom die op het grasveldje staat. Even denk ik: zou het een teken zijn dat ik gewoon weer naar huis toe kan, nu mijn zoektocht zo snel bevredigd is? Nou, daar trap ik mooi niet in! Jammer genoeg houdt hij het na een paar minuten voor gezien, maar hij staat op film… zij het zwart.

Het is lekker buiten. Met een vest aan en een sjaal om is het goed te doen. Er hangt een bloemige geur, de daslook (mag voor bloemig doorgaan, maar ik krijg er voornamelijk keukengevoel bij), het fluitenkruid, de meidoorn. De daslook staat voornamelijk in de woonwijk, in het bos gelukkig niet. Daar overheerst de zoete weeë bloemengeur. Het is 22.30 en er is eigenlijk niemand meer op straat. Mijn pirouettes doe ik zonder publiek. Wel tref ik veel slakken… vijf huisjesslakken overleven die ontmoetingen niet, zouden die ook uitgekeken hebben? De onweersbui van vanmiddag (die een flinke inslag in Westenholte maakte, een vriend filmde de boom die getroffen was) heeft het zeer slakvriendelijk gemaakt. Ooit ben ik gestopt met mijn vollemaanwandeling omdat het te heftig was, al die wezentjes die onder mijn schoen de dood vonden. Gelukkig waren het nu ‘maar’ vijf huisjes die kraakten, wat een rotgeluid en -gevoel.

De ganzen zijn stil op de plas, ze zitten nu eindelijk allemaal op hun nest. Wat een rust geeft dat in de wijk. Wel staan de mannetjes ‘op wacht’. Langs het pad staan ze te staan en doen waarschijnlijk geen oog dicht 🙂 Ik groet ze met ‘goede avond gans’. Grappig, dat doe ik eigenlijk altijd: de dieren groeten. De koe in de wei “Hoi koei!”, het paard “wat sta je daar alleen arm paard”. De schapen “hoi Skaap”, of alleen een blè 🙂 en natuurlijk elke kat of hond. Vreemd mens ben ik toch, of zijn de andere mensen vreemd dat ze de dieren niet groeten. Zeg het maar. Als ik de wijk uitloop over de brug denk ik nog even aan de enge mannen. Nu ga ik het stille gebied in, waar gillen geen zin heeft. Nou, dan maar niet gillen. De maan laat zich even zien tussen de wolken door, dat zie ik altijd als een goedkeuring met betrekking tot hetgeen ik doe of denk op dat moment. De maangodin zegt me te gaan en ik ga.

Ik besluit een korte wandeling te maken. Ik merk dat ik best een beetje jumpy ben. Ik ga dan ook als eerste bij B8 aan. Het pad naar het bos is flink besloten door de hoog opgeschoten beplanting van jonge elzen, riet en fluitenkruid. Het voelt als een holle weg 🙂 Het pad naar B8 zal ik deze keer niet aflopen. Ik ben schoon van gedachten als ik bij B8 aanga. Ik heb geen idee wat zijn boodschap zal zijn deze keer. Ik krijg ‘Afstand’. Afstand? Afstand waarvan of afstand tot wat of afstand nemen van… ? ’Afstand’, het krijgt niet zo een twee drie een “O, ja”.

ruimte tussen twee plaatsen of dingen voorbeeld: welke afstand hebben jullie gelopen?
je moet een beetje afstand nemen [er niet meer zo druk mee bezig zijn]
er afstand van doen [het opgeven, het afstaan]
iemand op afstand houden [zorgen dat hij niet in je buurt komt]

Ik zie nu wel twee zaken die met de gegeven situatie te maken hebben. Het afstand nemen van de oorwurm ‘enge mannen’ en mocht het toch tot een ontmoeting komen… iemand op afstand houden. Maar daarin ben ik dan tegendraads, zorgen dat hij niet op je kan jagen, dus de rollen omdraaien. Soms is een totaal niet verwachte reactie de beste reactie om wapens uit handen te slaan.

En de afstand die ik vanavond wandel is trouwens ook de korte versie 🙂 De nachtegaal heb ik al gehoord en het bankje in het donker ziet er vandaag niet aantrekkelijk uit. En ik mis de kwaak van de groene kikker trouwens ook, anders had ik nog van gedachten kunnen veranderen.

Mijn wandeling naar huis is fijn, de geur is heerlijk en de wind stil. Ik hoop volgende keer weer wat meer ontspannen te kunnen genieten van mijn bos, op mijn tijd op mijn volle maan wandeling.

We laten ons toch de kop niet gek maken!

Liefs, Loes

Het is een geweldig jaar geweest! Veel mogen doen met de Groene groep 🙂 Nog nooit zo’n goed jaar gedraaid. De festivals draaien weer volop en we hadden zelfs een seizoensopdracht bij een attractiepark. De kas is weer gespekt en we hebben de eerste opdracht voor dit jaar alweer achter de rug. Wat dat aangaat had Yemanya wel gelijk, gouden kansen! En ook privé gaat het ons gelukkig voor de wind. Soms een beetje teveel hooi op de vork en daar ga ik dit jaar iets aan doen. In juli gaan we lekker een weekje naar Berlijn, naar zoonlief en vriendin. Even er tussenuit in plaats van doordenderen.

Vanuit de gemeente is er een mevrouw langs geweest om mij te vragen waar de bomen op Westerveld hebben gestaan. Beide essen stonden namelijk niet in het bomenarchief van de gemeente! En dat is in Zwolle haast ondenkbaar 🙂 Ik heb hun plek op een plattegrond kunnen aanwijzen en nu maar hopen dat ze er beide weer mogen komen. Ik zal er weer eens een berichtje aan wagen. En over een maand (het is nu 1 april) zullen ze er weer zijn, mijn nachtegalen!

De verkrachter is voorlopig achter slot en grendel. Met de vrouw gaat het wat minder, jammer genoeg. Maar voor mij voelt het weer goed om mijn wandelingen te doen. Wel blijf ik pirouettes draaien als ik het buitengebied in loop en natuurlijk heb ik altijd mijn staf bij me… dat geeft voor menig voorbijganger te raden. Ooit vroeg iemand of hij er slaag mee kreeg 🙂 En waar één iemand het zich hardop afvraagt… hebben anderen het vast ook verstaan.

Voorlopig blijf ik mezelf trouw en ga ik in het maanlicht op pad. Mezelf afvragend ‘wat doe ik hier in hemelsnaam?’ Maar die vraag is meestal binnen 100 meter beantwoord… gewoon omdat het heerlijk is om gewoon te gaan, weer of geen weer… zin of geen zin. Als je eenmaal buiten bent is het goed en … ik loop altijd naar een vriend, een wijze vriend.

Liefs, Loes

Geplaatst in Volle Maan Wandelingen | Getagged , , | Reacties uitgeschakeld voor Volle maan van de havik 2023

Review: Staff of Laurel, Staff of Ash / Gaia

Geplaatst op 30 april, 2024 door Medeia

Staff of Laurel, Staff of Ash – Sacred Landscapes in Ancient Nature Myth
Dianna Rhyan
Moon Books, 2023. 178 p. ISBN 978-1-80341-196-5 (paperback, £13.99 / $17.95); ISBN 978-1-80341-197-2 (e-book, £6.99 / $8.99)

Gaia – Saving Her, Saving Ourselves
Irisanya Moon
Earth Spirit series, Moon Books, 2023. 96 p. ISBN 978-1-80341-108-8 (paperback, £9.99 / $12.95); ISBN 978-1-80341-109-5 (e-book, £4.99 / $6.99)

 

“Can myth stop someone from felling ancient oaks?” This is the question Dianna Rhyan asks in the first pages of Staff of Laurel, Staff of Ash. Wandering through nature, she lets her imagination roam through a world of Greek and Near-Eastern mythologies, reflecting on mankind’s relationship to nature.

In a poetic, evocative style she tells of trees, rivers, mountains, goddesses and heroes of tragedy that were destroyed, forgotten, silenced, or suffered a katastrophē (“steep and sudden downfall”). It is a lamentation for a lost world, where everything in nature was ensouled. At the same time, the reader is reminded that Persephone will always come back from the realm of the dead: that what seems lost forever may yet come back one day. But before that happens, there must be grief and anger at where centuries of devastation and deforestation have led us.

Dianna Rhyan discerns two currents in the relation of humans to nature: one symbolised by the ‘staff of laurel’: the blossoming branch of Apollo’s tree the Muses gave to the poet Hesiod, to bring tales of the gods to mankind; the other by the lifeless ‘staff of ash’: the death-bringing spear of Homeric warriors who strove for undying fame.

This dichotomy may be portrayed a bit too sharply at times, as a good-versus-evil dualism, but it does have its use. It points out that to view nature solely as a repository of resources to be dominated and exploited, is ultimately destructive. It emphasises that a different approach is not only imaginable but may be essential to our survival.

In Gaia – Saving Her, Saving Ourselves, Irisanya Moon also calls on myth to think about necessary changes in mankind’s relation to nature. She focuses on Gaia, who is both the goddess of myths and this Earth and its ecosystem, humans included: “We are Gaia and Gaia is us”.

The myth of Persephone is referred to in this book as well, but this author highlights the role of Gaia, who brought forth the splendid narcissus that the maiden goddess desired to pick. When the girl reached for it, the earth opened, and Hades came out and seized her. All of this was according to the will of Zeus. Irisanya Moon writes that wise Gaia must have understood Zeus’ plan and what was going to happen, and willingly assisted. For when Persephone finally brings life back to the dying lands, Earth/Gaia is covered in festive glory.

Whereas Staff of Laurel, Staff of Ash travels back through time and myth in a quest to the roots of the environmental crisis in modern society’s perception of nature, groping and searching to define and find ways to overcome the violence, the abuse and all that went wrong in this disturbed relationship, Gaia is looking forward, concerned with what concrete actions modern pagans can take to support and celebrate Earth, with myth (and facts) providing motivation and a framework to relate to. The difference between both books reflects the different professions of their authors: Dianna Rhyan works as a mythologist and therapist with a focus on goddesses and sacred landscapes, and Irisanya Moon is a priestess and teacher in the Reclaiming tradition.

So if you’re interested in changing the dominant perception of nature as a storehouse of not-yet-dead matter by exploring ancient myths, to be able to experience the natural world as full of nymphs and other goddesses, a world in which wind blowing in leaves isn’t just wind blowing in leaves, but can be an oracle – the rustling in the oak trees of the temple at Dodona, or the scattered leaves with oracular texts of the Cumaean sybil – Staff of Laurel, Staff of Ash provides you with stories, images and ideas that make you feel ancient attitudes are still to be found in the present, somewhere, somehow. It offers the hope that perhaps humanity can find healing for ourselves and the planet if we manage to retrace our steps on the path of violence and exploitation and establish a friendlier attitude toward our environment.

If you are interested in hands-on tips along the lines of: you can seek out environmental organisations or groups to support; celebrate Earth Day; form a group dedicated to cleaning up areas like parks or beaches… or if you want to design a ritual for Gaia but don’t know how; feel you could use a ritual to cleanse yourself of the paralysing feeling that all your actions and rituals are futile; or are considering building a Samhain altar for murdered environmental activists – Gaia – Saving Her, Saving Ourselves offers advice on all this and more.

Obviously, you don’t have to choose between these two! One could say they complement each other. And with all their differences, both books provide food for thought and action, to work on both the inner and the outer world. For those who, while or after reading the books, want to explore and study for themselves the source material used by the writers, there are notes and bibliographies.

Sadly, the bibliography in Staff of Laurel, Staff of Ash is not easy to use. It is alphabetically ordered, mostly by title, but some books are ordered by author. This means that if, for instance, you want to know what exactly is referred to by “Theogony”, you must already know that if there isn’t something with this title mentioned under T in the bibliography, it must be sought under H (its author is Hesiod). But it is a pleasantly extensive bibliography, and useful book data such as year of publication, publisher, and names of translators or editors are mentioned.

Gaia – Saving Her, Saving Ourselves has some endnotes, a short list of resources (books and websites), and a short bibliography. Of the books in the resources list and in the biography, only the author’s name and book title are given, not the publisher and year of publishing. In the bibliography, a little printer’s devil must have had some fun: Green Religion as a book title looks plausible there, but it’s by Walter Burkert and should of course be Greek Religion.

Geplaatst in Boeken, English articles, Recensies | Getagged , , | Reacties uitgeschakeld voor Review: Staff of Laurel, Staff of Ash / Gaia

Reviews: “Letting Glow” and “Glowing Deeper”

Geplaatst op 30 april, 2024 door Morgana

“Letting Glow: A Guide to Intuition, Spirituality, and Living Consciously” and “Glowing Deeper”
By Phill Webster. Published by O-Books, Spirituality. ASIN: ‎ B0BX7JLC3F And https://www.collectiveinkbooks.com/o-books/our-books/glowing-deeper-letting-glow-trilogy ISBN 978-1803414362
Available via Amazon & Bol.com e-books & paperback

In this edition of WROnline, the emphasis is on ‘Identity’. In other articles, we have seen how experiences impact our personal ‘Wheel of Life’. Some events can have such profound influences on us that we are physically affected.

In these two books, Phill Webster leads us through his journey and account of grief during the global COVID-19 pandemic, when he lost his mother. He asks, “What if mystical experiences are real? What if inspiration, instinct, and ingenuity are the same as intuition, divination, and clairvoyance?

Letting Glow is an adventure into mediumship and takes a deeper look at how we experience time, consciousness, and our relationship with our higher self. A profoundly Letting Glow aims at finding solace and hope by connecting with our intuition. Simple changes in thinking, meditation exercises, and shifting our perspectives on everyday reality can transform our lives into ones of intent, purpose, and a deeper connection with the all that is.”

In “Glowing Deeper: Book Two of the Letting Glow Trilogy”  he continues weaving a personal journey through grief into mediumship, with meditations, and a history of the esoteric, ancient beliefs and ceremonies, which effortlessly blends the mystical into the everyday practical.

About the author:

Phill Webster is a writer, actor, and spiritual teacher. He has appeared in movies alongside Sylvester Stallone, Benedict Cumberbatch, and Elle Fanning.  He lives in Richmond, UK.

Here is an interesting Facebook/Podcast with Shanna & Phill: https://www.facebook.com/SenseofSoulSOS

 

Geplaatst in Boeken, English articles, Recensies | Getagged , , , | Reacties uitgeschakeld voor Reviews: “Letting Glow” and “Glowing Deeper”

Honouring Jane Goodall, celebrating her 90th birthday

Geplaatst op 30 april, 2024 door Morgana

Honouring Jane Goodall, celebrating her 90th birthday.

Jane Goodall is a renowned primatologist, ethologist, and anthropologist, best known for her groundbreaking work with chimpanzees in Tanzania. Born on April 3, 1934, in London, England, Jane’s work has had a significant impact on our understanding of primate behaviour, conservation, and the relationship between humans and animals.

Her journey began in the 1960s when she travelled to Tanzania to study chimpanzees in their natural habitat at Gombe Stream National Park. Her approach of closely observing chimpanzees without intervening or imposing her presence too much revolutionized the field of primatology. Through her observations, Goodall discovered that chimpanzees use tools, a behaviour previously thought to be unique to humans, and she observed complex social behaviours within chimpanzee communities.

In addition to her scientific contributions, Jane is a passionate advocate for wildlife conservation and environmentalism. She founded the Jane Goodall Institute in 1977, which works to protect chimpanzees and their habitats, promote environmental education, and empower local communities to take action for conservation.

Throughout her life, she has received numerous awards and honours for her work, including being named a United Nations Messenger of Peace and being appointed Dame Commander of the Order of the British Empire (DBE). Her work continues to inspire people around the world to care for the natural world and work towards a more sustainable future.

On Saturday, April 6th I was a guest at her 90th birthday celebration at Museon/ Omniversum in the Hague. It was organised by the Jane Goodall Institute Netherlands  which also promotes the youth program: ‘Roots & Shoots’.

This is a global youth-led environmental and humanitarian program that she founded in 1991. The project aims to empower young people to become compassionate leaders and active citizens in their local communities and to work towards creating a better world for people, animals, and the environment.

The “Roots” represent the ideas and values that support the project, such as respect for all living things, diversity, and interconnectedness. The “Shoots” symbolize the actions taken by young people to make positive changes in their communities.

Roots & Shoots projects cover a wide range of issues, including wildlife conservation, habitat restoration, sustainable development, animal welfare, and social justice. Participants are encouraged to identify local environmental and social problems and develop their own projects to address them, using creativity, collaboration, and critical thinking skills.

The program operates in over 50 countries and involves thousands of young people from preschool to university age. It provides resources, support, and a network for youth to connect with like-minded peers and mentors, as well as opportunities for leadership development and advocacy.

Roots & Shoots embodies Jane Goodall’s belief in the power of young people to effect positive change in the world and serves as a platform for them to become engaged global citizens and stewards of the planet.

The afternoon started with a viewing of the photo exhibition with information about her work and the making of the short documentary called  “Reasons for Hope”.

As part of the afternoon celebrations, the documentary was shown in the Omniversum Dome.

Here is the trailer:

“Drawing on decades of work by the world’s most famous living ethologist and environmentalist, Jane Goodall-Reasons for Hope, is an uplifting journey around the globe to highlight good news stories that will inspire people to make a difference in the world around them.

Featured stories such as the Northern Bald Ibis’ migration over the Alps, the re-introduction of the American Bison by the Blackfeet Nation, the worldwide recognized Sudbury Regreening Story and inspiring youth-led initiatives involved in Jane Goodall’s Roots & Shoots align with historic footage of Jane’s beginnings as a chimpanzee researcher.

Throughout, the film reinforces Jane’s four pillars of hope that signal tremendous hope for the future: the amazing human intellect, the resilience of nature, the power and dedication of young people, and the indomitable human spirit.

Jane Goodall revolutionized how we view the world around us. Join her on this adventure of inspiration and hope.”

 

 

The Northern Bald Ibis, also known as Geronticus eremita, is a critically endangered bird species that was once widespread across Europe, Northern Africa, and the Middle East. However, due to habitat loss, hunting, and other factors, its population has declined dramatically, and it is now considered one of the rarest birds in the world.

One notable aspect of the Northern Bald Ibis’s behaviour is its migration pattern. In recent years, efforts have been made to reintroduce this species to parts of its former range. One such reintroduction project involves a population of Northern Bald Ibises that have been trained to follow ultralight aircraft on their migration routes.

During their migration, which typically occurs in the autumn, these birds fly over the Alps, crossing from their breeding grounds in Central Europe to their wintering grounds in Italy or Northern Africa. Flying over the Alps is a challenging feat for these birds, as they must navigate through mountainous terrain and potentially adverse weather conditions.

The migration of the Northern Bald Ibis over the Alps has captured the attention of conservationists and bird enthusiasts alike, highlighting the importance of efforts to protect and conserve this critically endangered species. It also serves as a reminder of the incredible journeys that migratory birds undertake each year and the need to safeguard their habitats and migration routes.

The re-introduction of the American Bison by the Blackfeet Nation is a significant conservation effort aimed at restoring a culturally and ecologically important species to its native habitat. The American Bison, often referred to as buffalo, once roamed the Great Plains in vast numbers, playing a crucial role in the ecosystem and serving as a cornerstone of Indigenous cultures like that of the Blackfeet Nation.

Historically, bison populations declined precipitously due to overhunting, habitat loss, and other factors, nearly driving the species to extinction. In recent decades, various groups and organizations, including Indigenous tribes like the Blackfeet Nation, have been actively involved in efforts to restore bison populations and their natural habitat.

The Blackfeet Nation, located in Montana, has been at the forefront of bison restoration efforts. They have established bison herds on tribal lands, reintroducing the animals to areas where they once thrived. These efforts not only contribute to the conservation of the species but also serve to revitalize cultural traditions and strengthen tribal sovereignty.

By re-introducing bison to their ancestral lands, the Blackfeet Nation and other Indigenous groups are reclaiming stewardship over the land and promoting the ecological health of the Great Plains. Bison restoration projects also have broader implications for biodiversity, grassland conservation, and the preservation of Indigenous knowledge and values.

Overall, the re-introduction of the American Bison by the Blackfeet Nation represents a powerful intersection of conservation, cultural revitalization, and Indigenous sovereignty, demonstrating the importance of collaboration between Indigenous peoples, governments, and conservation organizations in restoring balance to ecosystems and honouring traditional ways of life.

The Sudbury Regreening Story is a remarkable tale of environmental transformation in Sudbury, Ontario, Canada. Sudbury was once known as one of the world’s most heavily polluted cities, largely due to extensive mining operations, particularly for nickel, which had devastated the local landscape and ecosystem.

Throughout much of the 20th century, Sudbury’s environment suffered from severe air and water pollution, deforestation, and soil degradation. The landscape was characterized by barren, rocky terrain, devoid of vegetation and wildlife, earning Sudbury the nickname “moonscape”.

However, in the latter half of the 20th century, concerted efforts were made to address the environmental degradation in Sudbury and restore the landscape to its former glory. The Sudbury Regreening Story is a testament to the power of community engagement, scientific innovation, and government intervention in environmental restoration.

One key aspect of the regreening efforts in Sudbury was the implementation of land reclamation and rehabilitation projects on former mining sites. These projects involved the planting of millions of trees and the use of innovative techniques, such as soil stabilization and re-vegetation, to restore damaged ecosystems.

Additionally, measures were taken to reduce air pollution from mining and smelting operations, including the implementation of stricter environmental regulations and the adoption of cleaner technologies.

Over the decades, these efforts have led to a remarkable transformation of Sudbury’s landscape. The once-barren terrain is now characterized by lush forests, vibrant wetlands, and diverse wildlife habitats. Sudbury has become a model for environmental restoration and sustainable development, demonstrating that even the most degraded landscapes can be revitalized with determination, collaboration, and innovation.

The Sudbury Regreening Story serves as an inspiring example of how communities can come together to address environmental challenges and create a more sustainable future for generations to come.

Impressions of the birthday party in the Hague, April 6, 2024

Let’s wish Jane a belated happy birthday!

When asked what she would like for her birthday Jane responded with this video:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

References:

Jane’s 90th birthday: https://www.janegoodall.nl/janes-90-verjaardagsfeest/

The re-introduction of the American Bison by the Blackfeet Nation

https://www.nationalgeographic.com/magazine/article/north-americas-native-nations-reassert-their-sovereignty-feature

Regreening Sudbury, Canada https://www.cbc.ca/news/canada/sudbury/regreening-sudbury-1.6057530

The Northern Bald Ibis: https://www.facebook.com/photo/?fbid=650511640520427&set=pb.100066847915025.-2207520000

Jane’s birthday wish, Chimp Eden.

 

Geplaatst in English articles | Getagged , , , | Reacties uitgeschakeld voor Honouring Jane Goodall, celebrating her 90th birthday

Van ‘onder moeders vleugels’ naar ‘op eigen wieken’ – je losmaken van je moedercoven

Geplaatst op 30 april, 2024 door Jana

Hoewel de HPs en HP in een coven bepaald niet de rol van ouders vervullen, zijn er toch wat parallellen te trekken. Jana vertelt haar persoonlijke verhaal, dat universeler blijkt dan het leek.

Terwijl ik dit schrijf, ben ik met mijn vader op een korte vakantie. Natuurlijk denk ik terug aan hoe ik als kind was, en ook als puber. Hoe snel ik zelfstandig wilde worden, me los wilde maken van mijn ouders, op mezelf wonen zodra ik de gelegenheid had. Sommige interesses deelde ik met mijn ouders, maar ik maakte zelf keuzes in mijn leven. Niet meer naar de kerk gaan bijvoorbeeld, al jong. En me aansluiten bij wicca, wat later. Op kamers wonen en later ongehuwd samenwonen. Stemmen op een andere partij dan mijn ouders – waarschijnlijk, want zij waren niet zo open over hun voorkeuren en wilden ook beslist hun keuzes op dat gebied niet opdringen.

Op enig moment heb ik me dus aangesloten bij een wiccacoven, en daar was ik lang niet zo gehaast om weg te komen. Wel dacht ik al tijdens mijn trainingperiode dat ik dingen beter zou kunnen dan mijn HPs en HP (hogepriesteres en hogepriester, de covenleiders). Toen ik met iemand anders zelf open avonden ging organiseren, merkte ik dat ik het níet beter kon. Het was moeilijker dan het leek. Een programma opzetten hoefde niet eens: we konden het schema dat mijn HPs en HP hadden ontwikkeld zo overnemen. Maar om over al die onderwerpen ook iets zinnigs te vertellen te hebben, en daarbij oefeningen aan te bieden voor de deelnemers, was een stuk lastiger. En dan was er ook nog de groepsdynamiek: konden de deelnemers met elkaar overweg, paste een nieuwe kandidaat ik de groep of niet, waren er spanningen en zo ja, hoe pakte je die aan? Dan hadden de deelnemers nog allerlei vragen waarop je een antwoord moest geven, enzovoorts. En dat was alleen een losvaste trainingsgroep hè, een serie praatavonden. Bij een coven spelen nog zoveel meer dingen.

In een coven draait het niet alleen om overdracht van kennis en om basisoefeningen in magie. Je hele training is erop gericht dat je tezijnertijd zelf een coven kunt leiden, of je daar nu al plannen voor hebt of niet. Je moet sowieso zelfstandig rituelen kunnen uitvoeren, en dat begint al met het plannen ervan. Soms zelfs het schrijven (componeren) van een compleet ritueel. Ook het invullen van onderdelen ervan, het bepalen van een volgorde, kijk op de religieuze en magische aspecten, kennis van de symboliek en gebruik kunnen maken van je ‘gereedschapskist’, en weten wat te doen als er iets fout gaat. Met de gereedschapskist bedoel ik het geheel aan technieken en middelen waarvan je gebruik kunt maken: bijvoorbeeld koordenmagie, kaarsenmagie, enz., divinatie (via tarot of andere middelen), en eigenlijk alles dat je geleerd hebt dat van pas kan komen.

Als je een coven leidt, moet je ook weten hoe een groep functioneert in het algemeen en hoe deze groep, op dit moment, functioneert. Hoe zijn de energieën tussen de groepsleden onderling en met jou en je (magische) partner? Werkt iedereen mee aan het gezamenlijke doel, begrijpt iedereen wat er gebeurt en wat er van hem of haar verwacht wordt? En hoe loopt dat buiten dat ene ritueel?
Ontwikkelen de covenleden zich, hebben ze inzicht, nemen ze initiatief waar dat verwacht wordt, of misschien juist waar het niet de bedoeling is? Zijn ze al toe aan een volgende stap in de voorbereiding op een volgende graad, of aan die inwijding zelf?

Allemaal kennis en vaardigheden die niet iedereen vanzelf ter beschikking heeft. Als je een coven wilt leiden, zul je wel de nodige dingen geleerd moeten hebben, en liefst wat ervaring moeten hebben opgedaan. In de coven waarvan ik meer dan 20 jaar deel uitmaakte, werd je als ‘elder‘ (meer ervaren lid naast de covenleiders) betrokken bij het plannen en organiseren van rituelen, en was je soms de hogepriester(es) van dienst, samen met de HP/HPs of met een andere ‘elder’. En wie interesse had, werd mentor bij de schriftelijke begeleiding.

Sommige mensen hebben zo’n drang om een eigen coven op te zetten, dat ze zich niet afvragen of ze daar wel voldoende voor in huis hebben. En anderen worden door hun moedercoven – of door omstandigheden – gedwongen om ‘op eigen benen’ te staan nog voordat ze voldoende voorbereid zijn. In de praktijk leren werkt ook. Dat lukt ook de meeste piepjonge ouders. Van fouten maken leer je ook, en meestal heb je al gezien hoe het moest door mee te maken hoe anderen iets deden (ouder zijn van een kind, of een coven leiden). Je hebt iets geleerd, zonder je daarvan bewust te zijn, door het mee te maken. In de woorden van Merlin: door ‘osmose’. Meestal gaat in de praktijk leren goed, zonder dat er grote ongelukken gebeuren.

Er zijn ook mensen zoals ik die er eindeloos over doen om een volgende graad te bereiken of hun coven te verlaten. En er zijn mensen die hun moedercoven nooit verlaten, en dat is ook prima.
Wat ik niet verwacht had, waren de gebeurtenissen in mijn leven rondom mijn tweede graad en – veel later – derde graad en afsplitsing (de term voor het verlaten van je moedercoven om een eigen groep te beginnen, in het Engels: hiving off). Beide keren waren die gebeurtenissen vreemd en – naar het zich liet aanzien – uniek. Maar beide keren bleek achteraf dat ze precies pasten in voor die graden kenmerkende patronen. Net zoals veel pubers dezelfde problemen met hun ouders hebben, bijvoorbeeld zich afzetten tegen hun ouders door zich heel anders te kleden, met ‘foute’ vrienden omgaan, of weglopen van huis. Je voelt je als puber vaak heel alleen en denkt dat niemand anders zich zo voelt als jij, maar juist dat hebben veel pubers gemeenschappelijk.

Van de trainingsperiode voorafgaand aan mijn eerste inwijding – en als mentor zag ik dat bij degenen die ik begeleidde – wist ik dat een magische training kan betekenen dat er dingen gaan veranderen in je leven. Als je het pad van de magie opgaat, brengt dat veranderingen teweeg. In jezelf, maar ook in de wereld om je heen. Omdat jij verandert, andere interesses krijgt, andere manieren van denken aanleert, merk je soms dat eerdere keuzes niet meer passen. Je relatie kan stuklopen, of je komt er achter dat je beter een andere studie kunt gaan volgen, of dat een ander beroep beter bij je past. (Dat brengt ook met zich mee dat je magische studie ondergesneeuwd raakt door wat er allemaal in je dagelijks leven gebeurt. Je moet bewust doorzetten om ermee verder te gaan.)

Heb je de training afgerond en een groep gevonden waarin je kon worden ingewijd, dan ben je de eerste tijd bezig met leren hoe wicca in de praktijk werkt, hoe het in een coven – deze coven – toe gaat, hoe men – in deze groep – met elkaar omgaat, en wat er nou precies van je verwacht wordt. In veel groepen is dit ook formeel nog onderdeel van je training en moet je je verdiepen in een of meer onderwerpen, meehelpen met het voorbereiden van een ritueel of de aankleding daarvan, pathworkings leren schrijven, enzovoorts. Als het allemaal ‘gewoon’ wordt, kan het gebeuren dat je je gaat afzetten tegen je covenleiders, net zoals in de puberteit tegen je ouders. Je denkt het beter te weten of te kunnen. Je vindt dat je HPs en HP ook maar mensen zijn die misschien niet zoveel te bieden hebben als je gehoopt had. Je ontmoet misschien leden van andere covens, eventueel uit andere stromingen, die het veel beter getroffen hebben dan jij. Hún HPs en HP zijn pas echt wijs / kundig / machtig / ervaren / inspirerend en zij hebben pas echt hart voor hun covenleden. Of je zet je niet bewust af tegen de covenregels, maar komt terecht in een liefdesrelatie die niet bedoeld en zeker niet gewenst is. Niet met een covenleider – al komen verliefdheden op inwijders zeker zo vaak voor als op dokters en therapeuten – maar wel binnen de wicca.
Iets soortgelijks overkwam mij, en het verbaast me nog steeds. Het voelde als iets dat me overkwam, me overspoelde, niet door mij werd geregisseerd. Het klonk als iets dat ’te mooi was om waar te zijn’, en dat bleek ook. Het eindigde net zo snel als het begon en daarna kon ik de brokken oprapen. Maar die periode leidde ook tot inzichten, en tot een nieuwe richting in mijn leven en een stap in mijn persoonlijke ontwikkeling. Toen alles weer tot rust was gekomen, was ik rijp voor de tweedegraads-inwijding. De wonden (bij mensen om mij heen) zijn al lang geheeld, en de nieuwe richting heeft veel gebracht. Gek genoeg hoorde ik van sommige andere mensen een verhaal dat heel erg leek op wat mij was overkomen, met dezelfde symboliek en het idee dat iets ’te mooi was om waar te zijn’ of ‘leek op een sprookje’.

Voorafgaand aan de derde graad en het starten van een eigen groep speelde er nóg iets waarbij ik het gevoel had toeschouwer te zijn van mijn eigen leven. Alsof iemand anders aan de touwtjes trok, hoewel ik me zeker ook bewust was van mijn eigen daden en de fouten die ik maakte. Alleen ik was daarvoor verantwoordelijk. Maar er speelde ook iets (of iemand?) anders mee, zo voelde ik heel sterk. Ik ga er niet op in wat die gebeurtenissen waren en wat het thema was. Maar ook daarvan hoorde ik achteraf dat het een bekend patroon was.

En dan ben je uiteindelijk ‘onder moeders vleugels’ vandaan, en ‘op eigen wieken’ (dat waren in het Nederlands ooit de titels van de boeken van Louisa May Alcott, nu beter bekend als Little Women). Je hebt je eigen coven en je gaat het op jouw manier doen. Want je kunt het beter, en je ergert je al een tijd aan enkele dingen in je Book of Shadows, en je hebt van anderen gehoord dat zij heel anders werken dan de HPs en HP van jouw coven jou hebben geleerd. Als de conclusie is dat jouw HPs en HP het dan ‘fout’ zagen, verkeerd deden, heb je misschien iets nog niet goed begrepen. Wicca is immers heel divers. Er zijn verschillende stromingen, meerdere Books of Shadow, en allerlei persoonlijke invalshoeken en werkwijzen. Zeker, er kunnen fouten in een BoS staan, doordat ooit iemand iets verkeerd heeft overgeschreven. In zo’n geval kun je de tekst wijzigen in je eigen BoS, maar maak er een aantekening van dat je iets hebt gewijzigd (gecorrigeerd). Want er zijn ook teksten die niet fout zijn, maar waarvan je de bedoeling niet begrijpt. En niet alleen teksten, maar ook werkwijzes en technieken. Verdiep je er eerst in waarom er staat wat er staat, of waarom je op een bepaalde manier hebt leren werken. Als je wijzigingen aanbrengt, geef jouw covenleden dan – als zij afsplitsen – niet alleen jouw gewijzigde versie mee, maar ook de oorspronkelijke versie. Want zij begrijpen misschien wèl wat er bedoeld was. Het kan zijn dat zij in een ander vakgebied de term hebben leren kennen die jij niet begreep. Misschien in juridisch verband, misschien in de kunstwereld of uit de geschiedenis of een ambacht. Als iedereen steeds alleen maar doorgeeft wat hij of zij begrijpt, gaat er steeds meer verloren dat wellicht wel waarde had, en nog heeft. En misschien kom je er na verloop van tijd zelf achter wat de betekenis was. Je bent immers nooit te oud of te ervaren om iets te leren.

Ik ben heel benieuwd naar ervaringen van andere heksen. Hoe verliep jouw losmakingsproces? Of, als je nog steeds deel uitmaakt van de coven waarin je bent ingewijd, herken je dan wel het thema van ‘puberteit’? Praat erover mee in onze Facebookgroep, of hieronder.

 

Geplaatst in Artikelen | Getagged , , , | Reacties uitgeschakeld voor Van ‘onder moeders vleugels’ naar ‘op eigen wieken’ – je losmaken van je moedercoven

Review: In Our Right Minds

Geplaatst op 30 april, 2024 door Morgana

In Our Right Minds: On the Sacred Feminine, the Right Brain and Restoring Humanity’s Natural Balance
By Dale Allen,  Publisher: ‎ Dale Allen Productions (March 18, 2024)
Also available from Anazin-  Kindle Scribe, the version I downloaded. ASIN: B0CYJ4DL9V  or paperback ISBN ‎ 979-8990042216

Press release FAIRFIELD, CT, MARCH 21, 2024 – Veteran of corporate and commercial communications, host, interviewer, and filmmaker Dale Allen has now released her new book, In Our Right Minds: On the Sacred Feminine, the Right Brain and Restoring Humanity’s Natural Balance. This new book is an in-depth exploration of the sacred feminine and its power to heal humanity as a whole. Sharing her profound journey of exploring the goddess archetype, the author combines science, art, and history for a transcendent literary journey.

In Our Right Minds is a highly comprehensive book that takes readers on a transformative and eye-opening voyage. In addition to deeply personal poetry and profound art, the book combines psychology, history, sociology, anthropology, and myth to shed new light on the fabric of human existence, thus helping readers understand humanity’s innate purpose. The book takes a deep dive into the goddess archetype and uses the work of several notable scholars to explore humanity’s history before the gender hierarchy. By tapping into the divine inner wisdom of their right brain and understanding its link to the sacred feminine, readers can begin to grasp what humanity’s true natural balance feels like. This alteration of perspective can help people from all walks of life open the doors to true healing and growth.

Dale Allen is a firm believer in the reparative power of the sacred feminine. As a public speaker and performer, she has captivated audiences all across the globe. She has spent 25 years promoting her thought-provoking work titled In Our Right Minds. Having first gained attention as a musical theatre show, it has grown and taken on various mediums. After receiving acclaim as a multimedia dynamic presentation, a one-woman show, and an award-winning film, In Our Right Minds is now a highly anticipated book.”

I became aware of Dale’s work at the PWR/ Parliament of the World’s Religions (Film Festival) in Chicago in 2023. I later subscribed to her newsletter and recently saw the above press release. I decided to download the book using the Kindle app. I haven’t had the chance to read it all but my first impressions are more than favourable.

“The feminine face of the Divine has been missing for far too long. Thankfully The Mother has left a memory in all of us.”

Looking at the contents, all 14 chapters, – this looks like a handbook for anyone involved in interfaith (like me) who wants a timeline and historical background to the concept of the Divine Feminine. But more than that, as the title suggests it is about (Ch. 4) “The World according to our Left Brain, Right Brain”. And (Ch. 8)  “The ABC’s of the Dominance of the Left Brain”. We are given an insight into how the brain functions and why the Left Brain became dominant. Or why Intellect and the written word superseded Intuition and our instinctive ability to acquire knowledge.

Dale’s book goes a long way in reviving and awakening the memory ‘of the Mother in all of us.’  Highly recommended.

Further references:

Website: https://www.inourrightminds.net/

Podcast: https://www.buzzsprout.com/1600735/14275623

YouTube: “In Our Right Minds” Trailer with Audience Reactions

Geplaatst in Boeken, English articles, Recensies | Getagged , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Review: In Our Right Minds

Een vraag

Geplaatst op 28 januari, 2024 door Medeia

Vanuit het buitenland werd mij een vraag voorgelegd, die ongeveer neerkwam op het volgende: De Natuur staat centraal in de religie van de wicca, maar in Nederland is toch vrijwel geen ongerepte natuur te vinden? Hoe kunnen jullie Haar onder die omstandigheden werkelijk ervaren? Is het eigenlijk wel mogelijk om een heks te zijn als je niet midden in een bos woont?

Nu wil ik niet schrijven namens ‘de wicca in Nederland’. Dat kan ik ook niet. Ik hoor wel eens wat, maar ik ken lang niet iedereen en ik heb uiteraard geen zicht op wat elke ingewijde doet, laat staan denkt. Evenmin kan ik schrijven namens Nederlandse heksen en pagans in het algemeen. Op Facebook doe ik wel allerlei indrukken op, maar in mijn persoonlijke (niet-virtuele) vriendenkring doet het merendeel van de heksen in verband met hun beleving of beoefening van wicca weinig tot niets met social media. Wat op social media te zien is, is dus beslist niet alles wat er speelt. Daarnaast is niet iedereen er happig op, enquêtes of andere vragen te beantwoorden om zich aldus in kaart te laten brengen. Hekserij is en blijft voor een groot deel occult: aan het oog onttrokken, buiten beeld.

Het ligt voor de hand dat de omgeving waarin wicca, hekserij, magie, paganisme wordt beoefend en beleefd, van invloed is op de manier waarop dat gebeurt. Is er iets herkenbaars aan te wijzen waarin de Nederlandse of Belgische natuur, of een ontbreken daarvan, zich hier uitdrukt in deze levensbeschouwingen en praktijken? Onderscheidt bijvoorbeeld wicca in Nederland en Vlaanderen zich door een andere verhouding tot de natuur van wicca in Engeland, of elders? De enige algemene uitspraak die ik met enige stelligheid durf te doen, is dat er een grote variatie bestaat in praktijken en opvattingen, waarbij de natuur met of zonder hoofdletter, of het idee van wicca als religie, niet voor iedereen een even grote rol speelt.

Het lijkt me interessant als lezers van Wiccan Rede Online willen vertellen hoe zij de vraag zouden beantwoorden. Als het een niet zo lang antwoord is, kan dat (zolang dit Imbolcnummer het meest recente nummer is) in een reactie hieronder. Houd er rekening mee dat het soms lang duurt voordat je reactie zichtbaar wordt. Langere en latere antwoorden kunnen worden gemaild naar redactie@wiccanrede.org om in een volgend nummer te worden gepubliceerd. Zie daarvoor de richtlijnen.

Meteen nadat ik de vraag ontving, heb ik iets teruggeschreven. Maar ik bleef er over nadenken, en ik vond de kwestie interessant genoeg om in Wiccan Rede Online aan de orde te stellen.

Wat is natuur nog in dit land?

In het verleden heb ik wel eens een wenkbrauw opgetrokken toen op televisie een heks te zien was die zich voor een ritueel “in de natuur” begaf naar een nogal armetierig boompje in een stadsplantsoen. En nog eerder, toen ik als dorpse tiener correspondeerde met heksen die me verzekerden dat iemand in Amsterdam een uitstekend contact had met een boom in haar straat, was ik sceptisch, want naar mijn gevoel waren de bomen in de hoofdstad niet magischer dan de lantarenpalen. Dat was hoe ik er toen over dacht.

Toen ik nu mijn gedachten liet gaan over de vraag, werd ik herinnerd aan de schampere dichtregels “(…) wat is natuur nog in dit land? / Een stukje bos, ter grootte van een krant, / Een heuvel met wat villaatjes ertegen” uit wat waarschijnlijk het beroemdste gedicht is van J.C. Bloem: dat over de Amsterdamse Dapperstraat. Het dateert uit 1945. In de eerste acht regels van dit sonnet worden natuur en stad tegenover elkaar geplaatst. En anders dan men misschien zou verwachten, spreekt de dichter provocatief zijn voorkeur uit voor de “grauwe, stedelijke wegen”. De natuur, voor zover daar in het verstedelijkte Nederland sprake van kan zijn, is – zo lijkt hij te zeggen – sowieso het best te genieten als zij is getemd en ingekapseld in een door de mens gedomineerde omgeving: “de in kaden vastgeklonken waterkant, / de wolken (…) omrand / door zolderramen”.

Het klinkt als een oer-Hollands “doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg” in reactie op de extatische epifanieën van het Hogere die gevoelige zielen vanaf de tijd van de Romantiek ervoeren bij de aanblik van woeste wouden, uitgestrekte heidevelden, hoge bergen, imposante watervallen of de eindeloze oceaan. Kom kom, niet van dat geëxalteerde alstublieft! Aan ons lijf geen polonaise!

Wind en water

Op het moment dat ik dit schrijf hebben verscheidene gebieden in Europa, ook in Nederland en België, te kampen met wateroverlast. Overstroomde gebieden leveren bijzondere natuurfoto’s op, die op Facebook door heksen en anderen worden voorzien van waarderende likes en hartjes. Toch denk ik dat er genoeg pagans zijn die, geconfronteerd met zulk natuurgeweld, stiekem of openlijk wensen dat het water zich wat meer binnen de begrenzingen van een “in kaden vastgeklonken waterkant” zou bewegen. Een bevriende heks vroeg zich af of er met de rivier in haar omgeving wellicht een oude godin verbonden was, en of die er dan door middel van rituelen toe kon worden bewogen, zich een beetje in te houden. Overstromingen bieden een indrukwekkend schouwspel, maar bij voorkeur op de foto en niet zo dicht bij je eigen deur dat er zandzakken aan te pas moeten komen.

De stormen die eerder in het jaar over het land raasden, boden een overweldigend vertoon van natuurkrachten. Afgewaaide takken kunnen na afloop worden verzameld als cadeautjes van de storm: natuurlijk materiaal, verkregen zonder gebruik van ijzer. Nu is het niet heel waarschijnlijk, en ook niet nodig, dat je de boom of enorme tak die precies op jouw fiets is gevallen en het frame heeft verfrommeld, als magisch geschenk verwelkomt. Maar storm is onmiskenbaar een manifestatie van de natuur.

Offers voor de orisha Olokun bij opkomende vloed aan de Nederlandse kust, november 2023. Foto © Barbara Anthonissen

Waar in het land je ook bent, de natuur is altijd te ervaren in het weer. Of in de veranderende seizoenen, al is het maar in het korten en lengen van de dagen. Er is altijd wel een mogelijkheid om naar de lucht te kijken, waar behalve vliegtuigen en satellieten ook regelmatig wolken, ochtend- en avondrood, vogels, en niet te vergeten de maan en sterren te zien zijn. Maar er is meer specifieke natuur te vinden voor wie in Nederland woont. Sommige heksen wonen misschien niet midden in, maar wel in de buurt van een bos, waar ze regelmatig naartoe gaan. Sommigen brengen een bezoek aan zee.

Zelf houd ik het graag bij onze eigen achtertuin, die niet overmatig gecultiveerd is, maar ook niet heel wild, en die elk jaar weer nieuwe verrassingen brengt met opkomende plantjes die niemand daar heeft gezaaid of geplant. Tenminste niemand van de menselijke bewoners. De tuin wordt ook gebruikt door tal van dierlijke bezoekers. In haar gedaante van vogels en egels krijgt Vrouwe Natuur hier regelmatig offertjes in de vorm van voer en water, en vruchten die we ongeplukt laten.

Er zijn in Nederland heidevelden, duinen, uiterwaarden, plassen, rivieren, heuvels, zandverstuivingen, noem maar op. Er is weinig tot geen landschap dat sinds oertijden onveranderd is gebleven (waar wel?), maar er is van alles aan Nederlandse natuurbeleving te bedenken en ja, als je oplet is óók in een aangeharkt en volstrekt onspectaculair stadsplantsoentje of een boomloze straat nog wilde natuur te vinden: mussen misschien, of muggen, mieren, spinnen, korstmossen, muurvarentjes, ‘onkruid’ dat zich niet heeft laten wegwerken, rupsen, paddenstoelen, wormen en schimmels in de grond…

Alles is veel voor wie niet veel verwacht

In het gedicht over de Dapperstraat krijgen we na de wending na de eerste acht regels een soort orakeltekst te horen: “Alles is veel voor wie niet veel verwacht. / Het leven houdt zijn wonderen verborgen / Tot het ze, opeens, toont in hun hoge staat.” Daar ontpopt de burgerlijke stadscultuur zich als niet minder geschikt voor bijzondere ervaringen dan de vrije natuur. De enige voorwaarde lijkt te zijn, ervoor open te staan en geen hooggespannen verwachtingen te koesteren van overweldigend grootse openbaringen.

In het gedicht wordt er verder niet op ingegaan hoe de wonderen van het leven zich dan zo onverwacht vertonen, hoe hun ‘hoge staat’ er dan uitziet. Misschien kan dat ook niet. Mystiek laat zich gewoonlijk niet bevredigend in woorden vangen. Bloem vertelt alleen iets over de omstandigheden waaronder hij1 tot dit besef kwam: “Dit heb ik bij mijzelve overdacht, / verregend, op een miezerige morgen, / domweg gelukkig, in de Dapperstraat.”

Wie ooit tijdens een wandeling zonder paraplu of regenkleding is overvallen door een zware regenbui, zal de ervaring herkennen dat op zeker moment alles: je haar en gezicht, je kleren tot je onderbroek aan toe, je schoenen, sokken, voetzolen… alles zo compleet doorweekt is dat het verschil in natheid tussen jouzelf en de wereld om je heen geheel is weggevallen. Je begint te lachen en springt baldadig in een plas: de regen kan jou niet meer deren, want je bent zelf opgenomen in de regenbui, je bent een deel van de regen geworden!

Know this Mystery

De “tevredenen” van de wereld kijken met genoegen naar de natuur, zonder op zoek te willen naar wat boven hun gezapige leventje uit stijgt, lijkt Bloem in de eerste regel te zeggen. De “legen” daarentegen trekken er op uit, omdat zij wel voelen dat ze iets missen, en verwachten vervulling te vinden in de Natuur, buiten zichzelf en de vertrouwde sociaal-culturele omgeving, buiten hun ‘comfort zone’ zoals tegenwoordig wordt gezegd. Maar dat alles is niets voor de dichter. Hij neemt geen genoegen met het leven zoals het is, maar verwacht er ook niet veel van. Door die houding blijkt hij ontvankelijk voor de openbaring van het wonderbaarlijke in het alledaagse.

Handbezempje, gemaakt met door zomerstorm Poly afgerukte berkentwijgen. Foto © Medeia

In de ‘Charge of the Goddess’ wordt de godin van de wicca aangeduid als de ziel van de natuur, die het universum leven schenkt; uit wie alles voortkomt en tot wie alles onvermijdelijk zal terugkeren. Er zijn verschillende varianten van de Charge in gebruik. In de versie van Doreen Valiente verklaart de godin: “And thou who thinkest to seek for me, know thy seeking and yearning shall avail thee not, unless thou knowest this mystery: that if that which thou seekest thou findest not within thee, thou wilt never find it without thee. For behold, I have been with thee from the beginning…” (En gij die meent mij te zoeken, weet uw zoeken en verlangen vergeefs, tenzij ge dit mysterie onderkent: dat indien gij hetgeen gij zoekt, niet buiten uzelf vindt, gij het nimmer in uzelf zult vinden. Want voorwaar, ik ben al bij u vanaf het begin…)

Om de godin, het wezen van de natuur, te leren kennen, moet iemand de zelfkennis hebben om te weten dat mens en natuur niet twee afzonderlijke gegevens zijn, maar deel uitmaken van elkaar. Dit niet alleen te kunnen bedenken, maar het ook ten diepste te ervaren, is een mystieke realisatie die in principe voor iedereen, overal is weggelegd. Zelfs midden in de stad, ver van wat doorgaans ‘de natuur’ wordt genoemd. Maar een mystieke ervaring is geen absolute voorwaarde om te weten dat mensen deel uitmaken van de natuur, en dat de natuur ook in de mens te vinden is.

Haar vereelte handen

Op dit punt moest ik denken aan een ander bekend gedicht uit de Nederlandse literatuur. Het is van Johannes Andreas dèr Mouw, die dichtte onder de naam Adwaita. Het woord adwaita is een begrip uit het Sanskriet dat non-dualiteit, niet-tweeheid betekent: de onverdeelde eenheid van al het zijnde; mogelijk zelfs van het zijnde met het niet-zijnde.

Het gedicht dat ik bedoel heeft geen eigen titel. Het begint onomwonden met de mystieke uitspraak: “’k ben Brahman.” Brahman is de naam die in het hindoeïsme wordt gegeven aan de transcendente goddelijke realiteit van het universum. Adwaita (de dichter) erkent in dat korte zinnetje dat er uiteindelijk geen verschil gemaakt kan worden tussen hemzelf en de kosmos, of, zoals dit vaak wordt verwoord, tussen de waterdruppels en de oceaan. “We are all made of stardust” fungeert op social media als een moderne uitdrukking van deze, of een hieraan sterk verwante, gedachte.

Onmiddellijk daarna constateert Adwaita droogjes: “Maar we zitten zonder meid.” En zonder hulp in de huishouding blijkt hij, in al zijn mystieke goddelijkheid, in de praktijk toch maar een wat klungelige man. Vol bewondering kijkt hij toe hoe een niet nader aangeduide “zij” – vermoedelijk zijn echtgenote – al die schijnbaar vanzelfsprekende dingen als huishouden en koken wèl voor elkaar krijgt en voor hem zorgt.

Mogelijk dacht Dèr Mouw hierbij tevens aan Shakti, de actief werkende energie die de contemplatieve transcendentie van brahman aanvult. De godin van de wicca kan als shakti worden opgevat, en “zij” uit het gedicht is tot op zekere hoogte zo te lezen: de Natuur (traditioneel vrouwelijk en materieel/lichamelijk voorgesteld) krijgt dingen voor elkaar die de Mens (traditioneel mannelijk voorgesteld en geassocieerd met het Hogere en geestelijke) niet tot stand kan brengen. Het menselijke, geestelijke, mannelijke werd in het Nederland van 1919 (de tijd van dit gedicht) hoger aangeslagen dan het natuurlijke, lichamelijke en vrouwelijke. Maar het contemplatieve kan niet zonder het actieve, lijkt Adwaita te zeggen; het eeuwige niet zonder het veranderlijke, geest niet zonder materie, mens niet zonder natuur. De natuur heeft de mens voortgebracht en zorgt voor hem. De mens is niet apart te zien van de natuur.

“Zij” in het gedicht voldoet niet aan gangbare ideeën over schoonheid: ze heeft kloven in haar vingers van het harde werk. De natuur is ook niet één en al vogelgezang, lieflijke bloesems en kabbelende beekjes. Maar laten we die allegorische Natuur hier even terzijde leggen en het lezen als de beschrijving van een echte vrouw. Ondanks de sporen die jaren van huishoudelijke arbeid hebben achtergelaten, of precies daardoor, herkent de dichter die Brahman is, in haar de belichaamde vervulling van een realiteit die in wezen niet verschilt van zijn kunstzinnige en geestelijke ideaal: “Dan voel ik éénzelfde adoratie branden / voor Zon, Bach, Kant, en haar vereelte handen.”

Daarheen, en weer terug

Zelfs in de meest verstedelijkte gebieden of binnenshuis is het dus mogelijk om de natuur te ervaren: in het weer, het water, in zichzelf, of in de eenheid van het al. Mensen komen voort uit de natuur en zullen tot de natuur terugkeren. Mystici worden één met de ziel van de natuur, maar moeten dan weer terugkeren naar de dagelijkse realiteit van het huishouden en de havermout. Het heeft weinig zin om in het gewone leven alles als Natuur te benoemen, zonder onderscheid te maken tussen boorplatform en bloedsomloop en grutto en geldautomaat. Bloem zal, na doorweekt de wonderen van het bestaan te hebben aanschouwd, zich ook wel hebben afgedroogd en droge sokken aangetrokken.

Aangespoelde dode zeesterren op het strand, november 2023. Foto © Barbara Anthonissen

Maar goed, je hebt dus de natuur opgezocht, of de natuur heeft jou opgezocht, en misschien heb je bij jezelf gedacht dat er eigenlijk geen sprake is van opzoeken, omdat de natuur overal altijd al was en is en zal zijn. Het was wellicht een indringende, maar hoe dan ook betekenisvolle ervaring. Mogelijk heb je niet één zo’n ervaring gehad maar meerdere, of wellicht was het een geleidelijk ontstaan besef. Maar dat is waar je bent aanbeland. En dan? Wàt betekent het precies, wat betekent het voor jou? Wat doe je ermee?

Zoek je als een middeleeuwer naar de moraal van het verhaal, de goddelijke boodschap die in de natuur verscholen ligt?2 Of laat je, ongeveer zoals iemand uit de Romantiek, de indrukken diep inwerken op je gevoel en probeer je dat gevoel vast te leggen in een muziekstuk, schilderij, of foto? Verklaar je jezelf verlicht en begin je een carrière als guru? Adopteer je een boom? Neem je voortaan je eigen tas en potjes mee bij het boodschappen-doen, om geen plastic tasjes en verpakkingen te gebruiken? Verzamel je veren, stenen of takken om thuis op je altaar uit te stallen, of er iets creatiefs en/of magisch mee te doen? Gooi je alle tegels uit de tuin en ga je je eigen groente verbouwen? Schrijf je een gedicht over het wonder van een sneeuwklokje, of een verhandeling over hoe de klimaatverandering ons dwingt tot een andere economie? Ga je ’s winters minder gebruik maken van de verwarming en ’s zomers van de airconditioning zodat je lichaam zich kan aanpassen aan de seizoenstemperatuur, en je daardoor minder behoefte hebt aan verwarming of verkoeling? Schrijf je je in als lid of donateur bij een natuurbeschermingsorganisatie, volg je een cursus natuureducatie, ga je kruidenwandelingen organiseren? Of, of, of – niet alle opties vind ik aanbevelenswaardig en sommige lijken mij zinniger dan andere, maar de mogelijkheden zijn eindeloos.

Daarheen en weer terug was in de Nederlandse vertaling van De Hobbit de titel die Bilbo gaf aan zijn memoires. Het verhaal van Tolkiens boek breng ik niet direct in verband met het zoeken naar de natuur in Nederland, maar ik heb de woorden ‘daarheen en weer terug’ altijd een sprekende uitdrukking en metafoor gevonden voor de zoektocht naar … vul maar in. Denk bijvoorbeeld aan Plato’s grotmythe: uit het donker omhoog naar het licht, maar vervolgens weer terug. Of Mohammeds hidjra vanuit Mekka naar Medina, en later weer terug. Of de ‘queeste’ van een ridder van koning Arthur of de held uit een sprookje of mythe. Sprookjes sluiten af met “en ze leefden nog lang en gelukkig”, en dat was het dan, klaar. En nu lekker slapen. Maar alleen sprookjes kennen zo’n vlotte en nette afsluiting. Nadat de moeilijkheden zijn overwonnen, de lastige opdrachten tot een goed einde gebracht, de zoektocht ten einde gekomen, kan het leven immers niet meer zijn als voorheen. Er moet een nieuw evenwicht worden gevonden waarin het beleefde een plaats kan vinden, en misschien is dat wel de moeilijkste opdracht.

Naschrift

Hing de vraag in de lucht? Na het schrijven van bovenstaand artikel vernam ik dat studenten van de Universiteit Leiden bezig waren met een onderzoek naar de betekenis die de natuur heeft binnen het hedendaagse paganisme. Zij verwachtten hiermee bezig te zijn tot eind januari. Het leek mij daarom niet zinvol, hier een link naar hun vragenlijst op te nemen. Wel ben ik benieuwd of lezers van Wiccan Rede Online aan het onderzoek hebben meegewerkt, en of ze daarover iets zouden willen vertellen.

Noten

[1] Hijzelf, of de ik-persoon uit het gedicht. Het is bij literair werk van belang om de ‘ik’ uit een tekst niet zonder meer gelijk te stellen aan de auteur. Maar voor mijn betoog hier is het onderscheid niet echt relevant.
[2]  Via https://ghurabalbayn.wordpress.com/2023/10/10/christelijke-filosofie-in-het-negende-eeuwse-irak/ zijn enkele grappige blogposts te vinden over middeleeuwse godsbewijzen aan de hand van al dan niet vermeende observaties van de natuur.

Geplaatst in Heksenkronkels | Getagged , , | Reacties uitgeschakeld voor Een vraag

“I had no doubt that the gods accepted my sexuality” – Mo Batchelor on social change and the Craft

Geplaatst op 28 januari, 2024 door Morgana

Morgana:
Welcome Mo – we have known each other for many years. If my memory serves me well it was in 2002 when we first met. I think we both attended the PF conference that year. In any event, we have many mutual friends. Can you please introduce yourself?

Mo: Hi Morgana, yes we have known each other for at least 20 years. I am a 65-year-old Witch living in London UK. I am somewhat independent, not belonging to a specific tradition or coven, but Wicca has been a powerfully formative influence on my spirituality, along with Thelema. I have explored many things over the years, from Sufi teachings to Diabolism, but the god of my first devotions was and is the Horned God of the Witches, whom I first encountered in the god Pan as an adolescent. I am also a gay man and a painter.

Morgana: We have seen many changes within the Pagan/Craft/Gay community in the last 20 years. When we met recently I was curious about your experiences and views on social progress, gender and related subjects. Could you tell us about that?

Mo: I think it’s important to try and gain clarity on these things, as it can be a tangled web. I view magick and Witchcraft as being both in this world and beyond it. These are not unchanging things, though they have roots and branches in the eternal. We need to distinguish those deep and soulful movements where magick itself is responding to the world, or moving in concert with its deeper currents, from the impact of social and political fashions upon those involved with magick and Witchcraft.

I think there are times when the two seem to overlap, at least to an extent. The decline of monotheistic authority over society had an inevitable impact upon the manifestation of magical currents I believe, because one of the great inhibiting factors of the centuries was now lessening. Concurrent with that were changes in social mores around the roles of the sexes, the place of women in society, and a freer approach to sexuality, aside from anything else. Both these areas moved at the same time, as both were being freed, and I think it does point to the magickal nature of sex and sexuality. I would note that these were not truly ideological changes though, rather they were instinctive and intuitive, broadly historical and largely spontaneous. They seemed moved from within. If you felt close to magick and Witchcraft, I do not think you could always say which was leading which. The times changed in magickally significant ways, and magick accompanied them.

But I should backtrack here to my own personal memories. The call of Witchcraft was very powerful for me, and my contact with the current as a teenager was deeply affirming. There was no doubt for me that what I felt sexually was confirmed as a part of Nature, and I as a homosexual boy felt accepted by my gods. That sense formed the fulcrum of my approach to life as a gay man, that and not politics. The gods accepted me, and I was part of Nature. Politics was an insubstantial human creation by comparison, even where it was materially necessary. My sexuality was not a social construct, and it had roots palpably in common with the rest of Nature.

However, the Craft that I saw depicted was overwhelmingly heterosexual in form, and this rather continued the trend of 20th-century esotericism that I was used to (which viewed male homosexuality as, let’s just say “not promising”). I did find voices of support eventually, but it felt like the Craft back then was not directly there for me. Yet I had no doubt that the gods accepted my sexuality as part of Nature, and I truly felt that Witchcraft (as I simply called it) was a religion of love. The religion of love, for me.

I didn’t approach the Craft and attempt to change it. I felt it would be stupid to think that I could attain something by seeking to change the very thing itself. It was not about me, and I didn’t want it to be about me, however important it was to understanding myself.

Now, was I a progressive person? Growing up as a teenager in the 1970s, I was part of a changing world. It was that same changing world that brought Witchcraft into its high streets in the form of books and magazines, and into its living rooms on TV. But that was the “progressive” of 50 years ago, and it was a rather humbler affair than what seems to have followed.

What we generally see now does have that old sense of progress, the onward march of the “right side of history”, even where we were told that history had ended. But the “progress” in question is not necessarily designed for you or your loved ones, except as consumers, data sources, and cyphers in a social algorithm. I’m often surprised that no one seems to have noticed just how overwhelmingly corporate the idea of social change has become. There was a time when things were more chaotically grassroots, more manual, more “amateur”, more DIY. Not anymore. The approved rebellion is suitably branded, with the right flag.

Where once you owned, now you subscribe to a service. Where we used to mistrust psychiatry and pharmaceuticals, people now jealously seek diagnoses and prescriptions. Where we once knew we might have to fight our corner to survive, people now protest to authority that it should protect them. But who protects you from the authority? Who regulates the regulators? How much freedom can you expect in an institutionalised world of diagnoses and treatments?

The internet, and especially social media, has brought about a steep rise in aggressive divisiveness, and a reactiveness which is often neither coherent nor compassionate. The polarised responses to this simply feed the same phenomenon. Most of what is manifest on the internet does not count as thinking at all in the philosophically sound sense. It is simply mental activity. However, that it manifests in the realm of politics is worrying, because people who act this way politically often feel like they have a mission which blinds them to other concerns, and the reality of other human beings.

In LGBTQ politics I have noted an increasingly totalitarian attitude growing, whereby it is seen as necessary and morally required to control expression in an authoritarian manner, which in turn coerces what people feel free to ultimately think. That’s putting it bluntly, but I think it’s accurate.

In present-day trans activism, there is a tendency to define all things in terms of power and power relations. Mental constructs and word meanings seem to be everything. Some of this tendency I think has always been in LGBT politics over the last 40-odd years, but it’s only become dominant in the last 12 or so, and it dovetails very well with the abstracted and alienating mentalism of the internet.

Our civil rights movements used to be based on what we were and how that was treated under the law. Getting rid of the laws that discriminated against us. Now ‘identity’, or who we are, something that sounds so much more creative and brimming with possibilities, has completely eclipsed the what we are that grounds us in Nature and physical reality. It’s all about what people think and say and are called, and how to get the government or the police to control it. This isn’t what we knew of as “civil rights” even 20 years ago.

In my experience identity politics is the perfect fit for dysfunction. Again, is this about what you are, or who you are? It’s a crucial distinction in my view. The requirements of “what” are relatively objective. The requirements of “who” are potentially unlimited. I can’t see this and not feel it must be leading to increasing mental health problems, and if the anecdote is anything to go by, it certainly is in the young.

Over the years I’ve thought about gender and masculinity and femininity a great deal, from different perspectives. Ultimately I have come to accept that however complex and nuanced gender is, it is like a profuse pattern circling around (but not identical with) the dimorphism of physical sex. This is actually where our sense of gender, and the word itself, has its roots, way before we were aware of things like sex chromosomes. Gender is not just about men and women, but its roots are in what the experience of men and women, and male and female have meant to us for tens of thousands of years. Physical variations away from this dimorphism have always existed, and always been rare, but far from insignificant spiritually. Everything exists in relation to the pattern of the whole. But that whole has roots.

I have always supported, and continue to support people with genuine gender dysphoria who seek to live as men or women. I support anyone seeking to live as the person they are, without harming others, free from molestation and abuse. I never imagined this would end up at a place where people deny the reality of biological sex, or pretend that life is made of mental constructs, but here we are.

For decades those transitioning were a small minority, and by far the majority were males transitioning to live as women. In relatively recent years, however, this situation has shifted dramatically. Not only have the numbers mushroomed, but the majority are now young girls seeking to transition (and transition here can eventually involve irreversible surgery and testosterone therapy). If this was leading to happy and successful outcomes I’d say “great, fantastic”. But mounting numbers of detransitioners have also emerged, and most seem to be young women. It should really be obvious to anyone that girls have all kinds of pressures on them in our societies as they enter and go through puberty. Some might be trans, but most will likely be girls living in a world where they might not want to be what a woman means in our society. Is it really a surprise that puberty blockers, surgery and cross-sex hormones don’t turn out to be the answer for those girls? Might there be something inherently misogynistic going on here?

An ultimately temporary form of gender dysphoria (resolving in adulthood) is actually very common in gay and lesbian children and adolescents. Increasingly the language of gender politics has assigned feminine males and masculine females a “transgender” status, as if one couldn’t simply be a feminine man or a masculine woman. This is something that seems incredibly retrogressive and conformist to my generation of gay men and lesbians, who argued against the dogma of men having to be masculine and women having to be feminine. However you think of yourself, whatever you call yourself, however you dress, it’s all fine if it’s what suits you. But when you’re talking about kids being put on track for transitioning, this starts to look like the reconditioning of gays and lesbians into surgical-pharmacological straight people. It’s oddly close to conversion therapy in effect. As I said, social change has become corporate. It’s business, on so many fronts.

In this environment, how much serious appreciation is there likely to be of mystery, of magick? How much sincere respect? How much humility? With the ideology’s obsession with identity, approved causes and entitlement, is mystery not anathema? Mystery, oaths, history, elders, and that which is greater than ourselves, can they not all be grist for its mill? I think inevitably they will be, and that needs to be borne in mind.

Now this is what I understand, and I’ve been plain about it. But I think it’s important that we can be critical and reasoned, and at the same time come from a non-divisive clarity. People have to be able to disagree, have their own perspectives etc, but we need to establish that the holders of opposing views are not enemies, and not there to be defeated, but instead there to be learned from, to clarify issues, facts, lines of reasoning, established results.

We cannot approach discourse with the need to “win”. In that there is no discourse, no tolerance, no listening and no coexistence. Interpersonal relations have been polarised almost as a matter of course by social media. We have to refuse this polarisation, this “message of the medium”. If someone cannot accept this (as some ideologies will certainly not), then we know that there is no intellectual goodwill there, and we should ignore it. But we should expect the same of ourselves as we do of others.

Magick, and the Witchcraft are a garden within a wall, under a night that you are fortunate to hear of. No one enters the garden “by right”, and no one who enters that garden should come with an axe.

My love for the Craft, whatever my differences with some of its forms, has left me with the conviction that Witchcraft is something to which one aspires, and does one’s best to live by, to follow and respond to, and well, that’s about all I can actually say. The process of mystery is not an ownable quantity, but once your foot is on the path, the path does not leave you.

Morgana: thank you Mo for sharing your thoughts on some controversial topics. May we continue to walk the path in grace and compassion.

Geplaatst in English articles, Interviews | Getagged , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor “I had no doubt that the gods accepted my sexuality” – Mo Batchelor on social change and the Craft

Maak een Imbolc-altaar

Geplaatst op 28 januari, 2024 door Steffie de Vaan

Imbolc overbrugt de periode tussen de Winter Solstice en Spring Equinox. We zitten nog steeds midden in de winter, maar we voelen de lente al aankomen. Dit feest wordt traditioneel geassocieerd met de Keltische godin Brigid, maar ook heksen uit andere denominaties vieren Imbolc.

(Sneeuwklokken)

Wanneer maak je een Imbolc-altaar? Imbolc begint bij zonsondergang op 1 februari en eindigt bij zonsondergang op 2 februari, wat je een volle dag geeft om je altaar op te zetten. Je kunt je altaar ook op elk moment na 2 februari bouwen, wanneer de energie van Imbolc al sterk is. Imbolc wordt vaak gevierd met haverkoekjes, dus houd wat bij de hand om te knabbelen en ontspannen als je klaar bent.

Hoe maak je een Imbolc-altaar? Kies een plek voor je altaar en voeg dingen toe die je leuk vindt aan Imbolc.

Wol of schapenvacht? Imbolc wordt sterk geassocieerd met jonge lammeren, mogelijk omdat het lammerseizoen straks begint. Je kunt je altaarruimte afbakenen met een doek gemaakt van ethisch geproduceerde schapenwol, plukjes wol die je hebt gevonden (misschien tijdens winterwandelingen), of een schapenvacht.

Brigidskruis. Een Brigidskruis kan Brigid eren als werkelijke godheid, of als de symbolische belichaming van Imbolc. Je kunt gemakkelijk een maken met riet, stro, of heel jonge en dunne takjes — het internet staat vol met voorbeelden. Een handgemaakt Brigidskruis kan gemakkelijk het middelpunt van je Imbolc-altaar zijn.

Kaarsen. Imbolc is een vuurfeest, dus ga los met kaarsen. Rood, groen en wit zijn krachtige kleuren voor Imbolc, maar gebruik welke kleur je wilt. Geef elke kaars een taak: iets verbranden wat je niet langer wilt, iets zuiveren waar je mee worstelt, geluk aantrekken, enzovoort. Hou rekening met veiligheid en laat kaarsen nooit onbeheerd branden.

Lentebloemen en zaden. Lentebloemen zoals sneeuwklokjes of krokussen zijn prachtig voor je Imbolc-altaar. Elke bloem kan iets vertegenwoordigen dat je wilt koesteren, zoals een gezonde relatie, goede kansen op je werk, of je magische intuïtie. Je kunt zaden gebruiken als je nog geen gekiemde bloemen kunt vinden, of als je gewoon slecht bent in het levend houden van planten (dode dingen hebben wel hun plaats in altaren, maar niet voor Imbolc).

Haverkoeken. Haverkoeken vormen een geweldig offer voor Imbolc. Bedenk dat een offer oprecht moet zijn en een zekere inspanning vergt, maar ‘inspanning’ is voor iedereen anders. Misschien bak jij graag zelfgebakken koekje, of allicht ligt de moeite voor jou in het vinden van een half uur om voor je altaar te mediteren met koekjes die je in de winkel hebt gekocht.

Kaarten. Tarot-, orakel- en godenkaarten zijn een geweldige aanvulling op je Imbolc-altaar. De Keizerin is een goede personificatie van Imbolc en Brigid, terwijl De Zon het naderen van de lente viert. Staven passen bij het vurige aspect van Imbolc, waarbij de aas, twee en drie specifiek het vroege begin van dit feest symboliseren.

Jouw persoonlijke altaarfavorieten. Wat trekt JOU aan in een altaar? Voeg bijvoorbeeld glitter of vers graan toe. Alles wat je associeert met Imbolc en waar je blij van wordt. Zet je Imbolc-altaar afzonderlijk van je gewone altaar op, zodat je de tijd kunt nemen om specifiek het seizoen te vieren.

Door: Steffie de Vaan

OVER DE SCHRIJVER. Steffie is een intuïtieve heks die houdt van makkelijke (en goedkope) hekserij. Ze is een ervaren Tarotlezer. Je vindt haar op https://www.instagram.com/muse_of_midnight/

Geplaatst in Artikelen | Getagged , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Maak een Imbolc-altaar