Een bizar jaar laten we bijna achter ons. Het is nu 27 december 2020, kerst ligt alweer achter ons. Een kerst met beperkingen. De kinderen, met aanhang, zijn ieder een dag geweest. En mijn moeder – mijn vader is 14 oktober overleden – was tweede kerstdag bij ons. Buiten is het grijs en nat, net als vorig jaar. Vannacht is de eerste winterstorm over het land geraasd, we moeten het binnen gezellig maken.
Vorige week, op 21 december, mochten we een heel speciale conjunctie meemaken. Saturnus en Jupiter stonden heel dicht bij elkaar, qua visuele waarneming vanaf aarde. Ze luiden een positieve kanteling in in de tijd (20 jaar) en gebeurtenissen. Er is natuurlijk nog veel meer te zeggen over deze samenstand. Bijzonder was dat om 17.00 die dag onze, niet zo geliefde, buren wegreden met de laatste lading van hun verhuizing. Om 17.10 was de samenstand op z’n top, het moment dat ze Zwolle uitreden waarschijnlijk 🙂 Op 4 januari, de dag dat de dagen weer gaan lengen, krijgen de nieuwe buren hun sleutel. Mooi met deze kennis in het achterhoofd. Als buurtje hopen we op gezellige, communicatieve mensen. We gaan het meemaken!
Vlak voor kerst was onze verbouwing van de keuken ook klaar, de buitenboel komt nog. Zo fijn om te kunnen werken in de veel grotere en comfortabelere keuken. Het is nog steeds een gevoel van ‘in mijn armen knijpen’ als ik de keuken binnen stap 🙂 25 jaar met ons oude keukentje gedaan. Nu heerlijk uitgebouwd en vernieuwd, het jaren sparen meer dan waard.
Ik hoop dat we het komende jaar onze hobby’s weer op mogen pakken. Lekker samen werken in de natuur, met de vrijwilligers landschap-onderhoud. Samen met mijn ‘groene kinderen’ weer plezier mogen brengen en hebben. En natuurlijk weer de sauna’s, sportschool, musea, dierenparken, festivals en andere geweldige zaken mogen bezoeken. De live muziek weer mogen horen, voelen en beleven. Weer bovenop elkaar mogen hossen in de silent-disco tijdens Castlefest 🙂 Heerlijk gek doen, dansen, springen, rennen 🙂
Ja, dat zou heerlijk zijn! En wat zouden we dat anders waarderen dan voordien. Toch heb ik me prima vermaakt tijdens de lockdowns en verstilde zomer. De vogels horen zingen op tijdstippen dat ze anders verstomd werden door het ochtendverkeer, geweldig! De stille steden, de rem op koopziekte, verspilling, onnodige aankopen. Leren waarderen wat echt belangrijk is, waar je echt niet zonder kan. Respect voor de werkers in de echt belangrijke beroepen. Niet alleen de zorg maar ook de mensen van de pakketpost 🙂 Niet alleen de foodsector, maar ook de vuilophaaldienst.
De tijd die ik heb gekregen om er in de laatste maanden te kunnen zijn voor mijn vader en nu vooral voor mijn moeder. De tijd die ik gekregen heb om de verbouwing goed te volgen en soms te sturen. Eigenlijk had ik al die leuke zaken niet eens kunnen doen het laatste half jaar. Ik heb niets gemist, er was gewoon niets.
Voorlopig hebben mijn man en ik het druk met mama. Binnenkort de eerste afspraak bij de oogarts, voor een staaroperatie. Daar zal ze baat bij hebben, en vanaf daar weer verder kijken… letterlijk en figuurlijk 🙂
Volle maan van de Overstroming 09-02-2020
Onstuimigheid is voorspeld, niet alleen voor dit jaar 2020, maar ook voor deze volle maan. De onstuimigheid heeft zelfs een naam: ‘Dennis’ (hoe mooi dat Merlins naam ook Dennis was). Deze eerste storm met naam raast morgen over Nederland en wel precies met volle maan! En dat is nou net het weer wat mij noopt tot binnen blijven. Dus de staf gepakt en een avond van tevoren aan de wandel. Het is zaterdagavond en het is rustig buiten. De spreekwoordelijke stilte voor de storm. Het wordt een zuidwester storm, dus er wordt warme lucht aangevoerd en dat is te merken! Nu is het amper echt koud geweest de afgelopen maanden en ‘grijze geit’ is baas! Als zo heel sporadisch de zon even doorbreekt is het ook net alsof iemand het licht aan doet, het doet gewoon pijn aan de ogen! We leven al maanden onder een grijze deken. Ik kan me voorstellen, als je er gevoelig voor bent, dat dit knap deprimerend is. Gelukkig valt er wel veel regen. Het tekort aan grondwater wordt hopelijk wat aangevuld zo. De volle maan van de overstroming doet haar naam eer aan.
Het thema van deze volle maan is ‘je oude patronen’. Hoe blind ben ik voor oude patronen die zo gewoon zijn geworden, dat ze in feite bij me zijn gaan horen… dat ik nu eenmaal zo ben. Wijsheid is om geregeld naar mijn eigen patronen te kijken en ze te beschouwen. En de afweging te maken of ze nog deel uit mogen maken van mijn zijn. En ik ben nogal iemand van patronen, van gewoontes. Niet van patronen van ‘zo hoort het’, maar meer van gewoontes die ik waardevol acht. Van mijn maandelijkse vollemaanwandeling, het 3x per week naar de sportschool gaan, niet ontbijten (16 uur vasten per dag), te laat naar bed gaan, mijn ‘bakkie beton’ (prutje van zaden, noten, bessen en aanverwante artikelen)… mmm; te laat naar bed gaan hoort daar natuurlijk niet tussen. Dat is zo’n patroon waar ik eens kritisch naar kan kijken. Het is zoveel gezonder als ik rond 22.00 in bed zou liggen. Dan kan ik om 6.00 een fijne ochtendwandeling maken! Ik heb dit een tijdje gedaan, zo heerlijk!
Ook vind ik het prettig om zaken direct af te handelen. Als ik nog iets moet regelen, dan graag direct. Als het maar uit mijn hoofd is en ligt waar het hoort te liggen 🙂 Ik heb zo’n hekel aan terug komende gedachten waar ik niets mee opschiet. Als ik daar vanaf kan door te handelen, graag! Als het gedachten zijn waar ik niets mee kan… delete. Dat is ook een patroon dat zeker bij me hoort. Wat niet wil zeggen dat ik op bepaalde acties best een tijdje kan ‘kauwen’, wetende dat het belangrijk is om overwogen te handelen. Maar echt subtiel mag ik mezelf niet noemen 🙂 Ik kan behoorlijk kort door de bocht zijn… zelfs mijn wieldoppen reed ik er geregeld af, voordat ik lichtmetalen velgen had 🙂
Als ik dus de avond tevoren de deur uit stap, schijnt de maan recht in mijn gezicht. Ik maak een foto van haar met de bloei van de klimop in haar licht. De ‘boom’ van de verbinding, realiseer ik me nu. Wat weer alles heeft te maken met Uriël, mijn Boompje. De klimop verbindt zich met zijn gastheer. Hij komt slechts hogerop door verbinding te zoeken.
Deze volle maan staat voor ‘Durf’. Het is de volle maan van Imbolc. Imolc staat voor alles wat nog geboren mag worden. Wat nu moed aan het verzamelen is om zich te laten zien. Het vraagt aan ons ook of we de stap durven te nemen om de wereld te laten zien waar we voor staan. En daar hoort het beschouwen van onze ‘oude’ patronen bij. Zijn wij nu de beste versie van onszelf? Zo niet, wat (welke oude patronen) houdt ons daar vanaf? Ik mag daar m.b.t. mijn coachingspraktijk best eens kritisch naar kijken. Het gratis jaar is reeds een paar maanden voorbij. Ik heb prachtige kaartjes laten drukken… en dan niets. Wat houdt mij toch tegen? Ik vind het heerlijk om te coachen. Het geeft zoveel voldoening als ik mensen zie opbloeien. Maar het mezelf verkopen vind ik moeilijk. Ik weet dat ik het kan, dat ik goed ben… maar zet dat maar eens op een website. Hoe kan ik mensen aanspreken die baat zouden hebben bij coaching? En daar dan geld voor vragen, ook een dingetje. Hard werken kan ik, vooral fysiek. En dan is zitten, luisteren, vragen, schrijven zo’n andere energie. Het is eigenlijk te simpel om geld voor te vragen, maar dat is natuurlijk bullshit. Menig coach kan er van leven en dat gun ik mezelf ook. Maar dan moet ik wel mezelf profileren als coach. Dan moet ik lef hebben. En een oud patroon doorbreken. Een patroon van ‘werken is moe worden’, van zweten en sparen om rond te komen.
En ik hoor mezelf ook vaak zeggen dat het hele gedoe er omheen me tegenhoudt. De administratie, de vakvereniging waar je geacht wordt je bij aan te sluiten en waar je dan jaarlijks trainingen moet volgen om ‘up to date’ te blijven… à á een behoorlijk bedrag. De regelgeving van verantwoordelijkheid die je als coach draagt. Hoe je dat goed moet dichtspijkeren. Ik hoor mezelf meer tegenhouden dan stappen vooruit maken. Een beetje een sneeuwklokje dat maar onder de grond blijft omdat het zo’n gedoe is om te gaan bloeien.
Misschien dat ik me meer moet laten leiden door de klimop, meer verbinding moet zoeken. Ik ben daar vorig jaar mee bezig geweest. Verbinding zoekend met andere coaches in de wijk. Maar dat is een beetje verzand. Veel coaches haken af, gaan weer naar een vaste baan en coaching valt vaak als eerste af… niemand die hen mist op de coachingsmarkt. En zo trekken mijn bezigheden mijn aandacht ook weg. Zal het er ooit nog van komen? Makkelijk is anders 🙂
Als ik de weg op ga om eindelijk te gaan wandelen, merk ik weer hoe lekker het is om te gaan! Ik wilde eerst niet. Zoveel leuks op tv en het regende… totdat ik naar buiten keek. Toen kon ik er niet meer omheen, het is droog en blijft dat voorlopig ook. Ik ben de enige die me tegenhoud!! En hier kan ik de stap wél maken! Gewoon stomweg mijn schoenen pakken, jas aan, staf mee en de deur uit! En nu genieten van die stap. Zo zou het ook met mijn coaching moeten gaan, gewoon stomweg de volgende stap zetten.
Het is volkomen stil buiten. De hele wandeling geen mens gezien! Iedereen zit binnen en waarschijnlijk houdt de voorspelde storm mensen nu al binnen. Als ik in het donker het slingerende pad loop hoor ik “oe” en nog een paar keer “oe”. In een els boven mij zit een uil te ‘oeën’ 🙂 Ik blijf een tijdje onder ‘m staan en ‘oe’ terug. Grappig, het is lang geleden dat ik er één in een boom aantrof op mijn wandelingen.
Als ik het buitengebied in wandel, valt mij op dat de straatlantaarns uit zijn. Het buitengebied is donker en als ik achter me kijk naar de woonwijk zie ik dat daar de verlichting ook uit is. Ik had daar nog niets van meegekregen 🙂 Mijn wandeling gaat altijd langs de buitenkant van de wijk, waar maar een paar lantaarns staan. En met de vele verlichte tuinen en voordeuren had ik de verlichting nog helemaal niet gemist.
Wat heerlijk dat de verlichting uit is! Duister is het allerminst, de lichtvervuiling van de stad en de volle maan achter de wolken zorgen voor comfortabele duisternis. Ik heb tijdens LARP weleens in het bos gespeeld dat echt donker was, gewoon je voeten niet eens kunnen zien. Nee, zo donker zal het hier nooit zijn.
Mijn weg leidt me naar Uriël, mijn kleine boom. De zevende in de rij. En nu breekt de maan even door. Na de foto bij de voordeur is ze alleen maar achter de wolken geweest. Ook nu kan ik een foto maken van het kruintje van Uriël in het maanlicht… en daarna is ze weer foetsie, om niet meer op mijn pad te verschijnen.
Ik heb tot nu toe heerlijk gelopen. De wandelschoenen die mij voortstuwen op mijn pad, het is net alsof het wandelen vanzelf gaat. De ene afwikkeling na de andere. Als ik bij Uriël aankom ga ik recht voor ‘m staan en groet mijn tengere vriend. Ik leg mijn handen om zijn stam en ik krijg het woord “Verbinding” en daarop volgend “Verbond”. Als ik nu naar mijn eerste stap buiten kijk en de plant die toen mijn aandacht trok. De klimop heeft alles met verbinding te maken!
Al in de oudheid was de klimop als groenblijvende plant het zinnebeeld van het eeuwige leven. … En later, in de vroeg-christelijke tijd, werden op sarcofagen en catacomben klimopbladeren afgebeeld als symbool voor de eeuwige verbondenheid en het eeuwig leven. Al was het lichaam dan wel dood, die ziel leefde verder voort.”
Klimop – Hedera helix
Door de hechtwortels waarmee klimop zich vastmaakt, aan muren of pergola’s, staat de plant symbool voor trouw en verbondenheid (in de vriendschap). Een krans van klimop door vrouwen op het hoofd gedragen is een symbool voor geluk. In Griekenland kreeg een bruidspaar klimopranken als symbool voor eeuwige liefde. Klimop wordt ook veel gebruikt op kerkhoven en daar heeft de altijd groene plant de symbolische waarde van eeuwigheid en droefenis.”
In mijn bruidsboeket was overwegend klimop verwerkt en bruidsbloem, mooi! Maar als ik google op verbond, waar in tweede instantie op gewezen werd door Uriël, dan kom ik op “een overeenkomst die meestal door middel van rituelen gesloten wordt”. En dan is een huwelijk dus een mooi voorbeeld van zo’n verbond. Je wordt ook verbonden in de echt.
Wat mij weer doet denken aan het gedicht dat ik mijn man voor zijn 66-jarige verjaardag gaf (op 10 februari). Waar ik onze ‘band’ noemde als meest waardevolle wat we ‘bezitten’, het niet tastbare, de onzichtbare band… het verbond dat we 27 jaar geleden zijn aangegaan.
En eigenlijk heb ik met Uriël ook een verbond. Dat ik met mijn knotwilgen (Boompje, B8 en nu Uriël) in verbinding sta en zelfs een verbond heb, klopt. Uriël heb ik zelfs samen met mijn man geplant… alhoewel hij daarna verdween om twee maanden later op te duiken op dezelfde plek.
Maar het belangrijkste wat ik uit deze woorden haal is dat ik weer mag gaan zoeken naar verbinding met anderen. En in het kader van coaching misschien wel een verbond sluiten met gelijk gestemde coaches. En misschien doelt het helemaal niet op coaching. Misschien doelt het op mijn groene groep. Daarmee ben ik mij momenteel veel meer aan het verbinden met andere creatieve geesten. Tijdens winter-Castlefest heb ik al samen gewerkt met Atelier Cherubijn en we zijn nu aan het brainstormen over een sprookjesbos op zomer-Castlefest. En vanuit onze act tijdens winter-CF heb ik een prachtig contact overgehouden. Een bijzondere man die een bedrijf heeft in boomklimmen en straattheater doet. Tijdens ons Greenthingz-weekend heeft hij menigeen de boom in gekregen!! We kunnen zoveel met elkaar. Ik denk dat ik daar die verbinding zeker aan het maken ben! En een verbond is dan ook wel raadzaam; zoveel creativiteit moet beschermd worden door goede afspraken!
Als ik bij Uriël wegloop en mijn weg voortzet richting bos, overvalt mij een unheimisch gevoel. Ik knijp mijn ogen toe. Zie ik nu wat op het pad? Nee, ik zie niets op het pad. Het zijn schaduwen van de bomen. Maar mijn besluit is snel genomen. Ik heb geleerd naar mijn gevoel te luisteren. Unheimisch is unheimisch, dus ik draai in één keer op mijn voet om. Het moet een grappig gezicht zijn geweest. In de wandeling een plotselinge draai 180 graden de andere kant op. Ik groet in het voorbij gaan Uriël en loop het wilgenlaantje af. Dit had ik nog niet verzonnen 🙂 Wat nu? Op huis aan? Ben je gek! Het is veel te lekker buiten en de verlichting is uit! Ik besluit de dijk met klapdeurtjes over te gaan. En daar is het licht helaas ook weer aan. Echt, het was net nog uit! Als ik de uiterwaarden in het zicht krijg, hoor ik ook de ganzen, echt stil is het zelden. Het haventje ligt er stil bij. Als ik de klapdeurtjes doorga hoor ik in de verte de reeën blaffen en de reigers tekeer gaan.
De paarden en schaapjes die hier meestal staan zijn er nu niet. Misschien zijn ze in verband met de storm elders geplaatst. Het is uitgestorven, op de geluiden van ganzen, reeën en reigers na. En het geluid van de reeën en reigers is behoorlijk vreemd als je niet weet wat het is. Unheimisch zelfs! Als ik bij de kolonie aangekomen ben blijf ik een tijdje luisteren. Wat een nachtelijke geluiden, geweldig! Maar als ik een opname wil maken… blijft alles stil. Tot ik dan maar weer doorloop 🙂 dan gaan ze weer vrolijk verder met herrie schoppen.
De verdere wandeling is weinig bijzonder. Vooral het lekkere lopen en op het eind toch wel warm en moe worden is het enige vermeldenswaardige. Na anderhalf uur flink doorgestapt te hebben, ben ik blij dat ik thuis en en nog veel blijer dat ik gegaan ben!
Morgen komen onze kinderen om de verjaardag van vaders te vieren. 66 jaar, een mooi getal, dubbele getallen zijn bijzonder.
De 6 is het getal van gezelligheid en leidt op een hoger niveau tot het zoeken en verlangen naar een spirituele gemeenschap en/of onvoorwaardelijke liefde. De 66 draagt de boodschap in zich dat we onze rol als universeel wezen moeten accepteren. Wanneer je de 66 ziet word je eraan herinnerd dat je niet alleen een kleine aardse persoon bent, zoals je misschien denkt. Je bent een groot kosmisch wezen met een invloed die tot de hemel reikt.
In het oude Egypte werd al geloofd dat elk cijfer zijn eigen bovennatuurlijke kracht had. Zij gebruikten hiervoor een eigen getallensysteem. De Griekse wiskundige Pythagoras wordt gezien als de grondlegger van de hedendaagse numerologie. Hij zei: “Alles bestaat uit getallen. Als u de getallen kent, kent u uzelf’’.
Dat lijkt een mooie om mee af te sluiten! Morgen gaan we de storm uitzitten met de kinderen dichtbij ons. Niets mooiers dan om zo samen het verbond dat we hebben te voelen… de onzichtbare band. Wat me doet denken aan een ‘tegeltjes’-spreuk: ”Liefde is net als plassen in je broek! Iedereen kan het zien, maar alleen jij hebt dat warme gevoel”.
Liefs, Loes
Tja, het verslag van vorig jaar doorlezend. Mijn coachingspraktijk, daar ben ik niet veel mee bezig geweest. Wel een lieve vriendin goed kunnen helpen, geweldig was dat! Wat een voldoening geeft dat toch. Coachen is geweldig werk! Mijn coachingsruimte is bijna weer leeg na de verbouwing. We moesten de inhoud van de keuken ergens laten 🙂 Wie weet dat Jupiter mij net dat duwtje geeft om wat meer met mijn praktijk bezig te zijn. En dan ga ik wel voor het ontvangen van mijn cliënten: via de computer zal nooit mijn ‘ding’ worden. Eens zien wanneer dat weer mag.
En zo is mijn oude patroon van het voor mij uitschuiven van de praktijk ook weer leven ingeblazen 🙂 Ach, ik zie wel waar ik me mee verbind. De klimop grijpt ook wat dichtbij is… het dient zich wel aan, alle vertrouwen in!
Eerst eens in mijn boek duiken dat ik van de kerstman heb gekregen: Een cursus in wonderen. Een boek dat veel mensen die zelfhulpboeken schrijven als bron gebruiken. Ik ben benieuwd naar de bron.
Liefs, Loes
