Het is nu 16 maart, het stuk voor de WR-Beltaine moet nu geschreven worden… voor 1 april ingeleverd. Vandaag staat het schrijven ingepland. En ik lees net dat de wilg de boom is van deze volle maan, de volle maan van de Havik. Morgen is de laatste knotdag, de laatste dag van het knotseizoen… hierna laten we de wilgen weer met rust… tot november. Heerlijk om weer de hele winter buiten te hebben kunnen werken met allemaal heerlijke mensen… ik ga nu over op knoffen 🙂 Knoflookpadden zoeken en tellen, hier in de buurt… lol, voor het eerst. Ik dacht dat het een tikfoutje was ‘knoffen’, ik ben knotten zo gewend 🙂
Net terug van knotten… heerlijk weer geweest vanochtend en Sint Patricksday! De Ieren vieren wereldwijd deze dag van de bekendste Ierse heilige “De populaire legende over hem, vertelt over hoe hij de slangen uit Ierland verdreef (vandaar dat er geen slangen zijn op het eiland), en hoe hij de shamrock, een op klaver gelijkend gewas met drie bladeren aan één steel, gebruikte als voorbeeld voor de goddelijke Drie-eenheid van het Katholieke geloof. Hij wordt ook voornamelijk afgebeeld met shamrock in zijn hand, en het plantje is ook een embleem voor Ierland (alhoewel de harp het officiële symbool is).” Zo, even op gegoogled 🙂
De bloemen van het groot hoefblad komen al boven de grond en de jassen hangen aan de wilgen! Aan het einde van de werkochtend komen voor deze gelegenheid de pilsjes en rosé op tafel, we gaan elkaar weer een half jaar niet zien. En we weten niet of we weer voltallig zullen zijn in November… er zijn veel ouderen in de groep. Sommigen kunnen niet meer en soms ontvalt ons iemand, het is niet anders. Een van de vrouwen was er ook weer na lange tijd… haar man is drie weken geleden overleden, na een lang ziekbed…. even bij gepraat. Deze groep heeft vele functies. Ik maak al twee jaar foto’s van het knotten en ben dit seizoen begonnen met portretten van de mensen. Er is zoveel van deze mooie koppen af te lezen… soms teveel en dan maak ik de week erop een praatje met diegene. Want sommige foto’s zijn een open boek van stress en pijn… die stuur ik niet door… ik schiet net zolang tot er een blije, ontspannen foto is. Tot men de dagelijkse ellende achter zich heeft gelaten… al is het maar voor een moment 🙂
De Havik, de vogel van deze maan, had flink huisgehouden op de werkplek van vanochtend. Alle steenuiltjes had hij stelselmatig opgepeuzeld (de uil is de vogel van de maan van dit moment, Volle maan van de Wind). Nu waren er geen meer… de nestkast is leeg. Een dilemma… de steenuil staat op de Rode lijst… maar de havik ga je ook niet afschieten. Beste is maar om zoveel mogelijk plekken te creëren voor de steenuil, in de hoop dat er een paar hele slimme over blijven.
6 Mei 2012 – Beltaine, het feest van het Heilige Huwelijk… het samengaan van het vrouwelijke en mannelijke. Begin van de zomer… vanaf nu wordt en blijft het warmer. Vorige maand kon het nog vriezen, nu niet meer.
De tijd van het naar buiten komen is aangebroken. De hele winter heb je kunnen broeden op jezelf, je wensen, je doelen, je leervragen, je frustraties… nu is het de tijd om jezelf trouw te beloven. Jezelf naar een hoger niveau te tillen, trouw te beloven aan je idealen en je inzichten van afgelopen donkere periode. Je eigen dualiteit te verweven tot één richting gevende speer en te gaan voor de lichtere kant van het jaar! Noem het Ziel en Karakter, Lichaam en Geest of welke tweedeling dan ook… loop jezelf niet voor de voeten 🙂
Ik heb net een prachtige wilgentak gevonden, waar ik de kamperfoelie af heb gewikkeld… er zitten van die verwurgingslidtekens in, een mooie spiraal om de tak heen… een afdruk van samen naar hoger 🙂 Wilg en Kamperfoelie die samen een mooie ‘magic wand’ hebben gemaakt!
Maar nu neem ik jullie mee naar de Volle maan van de Havik van vorig jaar, loop maar mee.
17 mei 2011 – Volle maan van de havik
Omdat er opeens allemaal intenties, van de andere maanvrouwen, mijn inbox binnen kwamen… werd ik wakker 🙂 Het is zowaar alweer volle maan wandeldag… afgelopen zondag was de maan al bijna vol, dus zo vreemd is het niet. Toch overvalt het me, druk bezig met de Midzomerfair Archeon… schoenen aan, staf mee, deur uit!
Het is 21.30 en al donker aan het worden. Het is stil buiten, geen zuchtje wind. De lucht is bezwangerd, een zoete weeë lucht hangt overal. Wat een verrassing lekker er even uit, achter m’n klapdoos vandaan 🙂
De maan van de havik, het weer thuis komen na de donkere tijd van het jaar… het licht tegemoet. Wijzer geworden door de reflecties van de afgelopen donkere tijd. Tijd om bij jezelf stil te staan, jezelf te doorgronden en te gaan voor wat je werkelijk wil. Terug te keren op het land, de lucht en het water achter te laten… verankeren van je wijsheid van afgelopen tijd.
Zo mijmerend loop ik het buitengebied in… het is donker, en dat zal het ook blijven. Afgelopen zondag was de maan er even… net toen ik even op een bankje ging zitten, scheen zij vol tussen twee bomen door en nadat ik haar op de foto had gezet… verdween ze weer. Deze korte ontmoetingen zijn vaak zo sterk, de timing is meestal memorabel… toeval bestaat niet, synchroniciteit wel!
De vleermuizen scheren in groten getale over het water. Ik sta waarschijnlijk net in een aanvliegroute want ze scheren echt vlak om me heen… het zijn nog net geen kolibries. Even voel ik me degene die op de klif staat te wachten op degene die terugkeert vanaf de zee 🙂 De Canadese ganzen zijn stil… gewoonlijk gakken ze me doof als ik langs kom… nu kijken ze me alleen aan. Even later, als ik in het buitengebied loop, hoor ik ze wel tekeer gaan… er nestelen zo’n 150 ganzen en sommige hebben al kleintjes 🙂
In de verte hoor ik de koekoek nog… en het is toch al flink donker ondertussen… en dan zwijgt deze ook. Niets en niemand te zien… voor mijn oog. Zondag liep ik ook in de schemering in het bos en stelde ik me open voor een ontmoeting met boswezens… een open mind… geen overtuiging hebben of ze wel of niet bestaan… gewoon open stellen. Dit doet iets met me… ik merk dat ik terug deins… eng! De hele omgeving verandert als ik dit doe… ik ga hier mee oefenen… kijken wat me tegenhoudt.
Het bos is donker! Het doemt op… vooral met de ervaring van afgelopen zondag 🙂 Yoh, denkwerk!
Als ik bij het schelpenpad kom naar Boompje… ga ik naast het pad lopen, in het gras… stilte. Als ik bij Boompje kom, maak ik niet direct contact… eerst de atmosfeer inademen, stil worden. Dan maak ik contact… ”RUIMTE!” Luid en duidelijk… ik krijg ruimte! Ik krijg alle ruimte 🙂
Ik ben blij verrast… hier kan ik dus echt alle kanten mee op!
Ik besluit het donkere bos verder in te lopen… naast het pad. Als ik de weg naar de brug van de klif in loop, die ik gewoonlijk af loop, sla ik voor de brug… links af. Een prachtig pad, begroeid met gras. Zo kan ik stil lopen… en meer dwalen… het geeft me rust. Op dit pad is ook meer lucht en ruimte, ik durf niet af te stemmen op boswezens… ik ben bang om te schrikken 🙂 Wat zou er kunnen gebeuren? Elfen, gnomen, aardwezens… niet oordelen… alleen openstellen. Mooi voor een andere keer. Ik zou, denk ik, flink schrikken als er een ree of vos voor me zou staan… wat toch al eens is gebeurd en toen schrok ik niet. Zo zie je maar weer… we creëren onze eigen hersenspinsels. Toch ga ik het nogmaals doen… maar wel overdag! Het schijnt dat je het ook met overleden mensen kan doen… synchroniseren… eng allemaal. Tijd en ruimte overstijgen… tijd nemen/krijgen en ruimte nemen/krijgen… grappig, het klopt. Zo mijmerend loop ik door het stille bos… afgelopen zondag zag ik tot mijn verbazing dat er iemand op ‘de heuvel van de barden’, in de bosjes, een tentje heeft opgezet. Ik ben dus niet de enige die niet bang is in het stille en donkere bos… best eng 🙂 Ik ben er altijd gerust op dat mensen bang zijn in het donker en dus herrie maken als ze in het donkere bos lopen… met elkaar… niet alleen, en dan is er opeens een tentje. Weer hersenspinsels…
Op de klif word je opgewacht door iemand… gek is dat ik hier nooit een beeld bij krijg. Als ik nou eens naar dat tentje had toegelopen? Misschien heb ik wel een kans laten liggen… morgen eens naar toe wandelen… wie weet staat het er nog 🙂 Angst voor het onbekende, de onbekende.
Van de stilte genietend loop ik de brug met één reling over en de dijk op. Aan het einde van de dijk valt het me op hoe weinig lantaarns hier staan… drie in het hele gebied.
Zondag kwam ik hier Luca tegen, hij holde me tegemoet en we hebben lang geknuffeld… en ik heb weer een schemeringfoto van hem kunnen nemen 😉 op een of andere manier krijg ik geen goede foto van hem… het is te donker of mijn accu is leeg. En hij blijft bewegen en kopjes geven tegen mijn camera.
Maar nu is hij er niet. Ik besluit nog even op het hek te klimmen en zit zo een tijd lang over de weilanden te staren… niets. Wel komt er een grondmist opzetten… dat maakt het nog schimmiger.
Langs de sloten bloeien de lissen… ik besluit dat de gele lis dit jaar de bloem is die ik de havik aan zal reiken. Een zuiverende plant en een symbool van het voorjaar… waar zij verschijnt zuivert zij het water… water is emotie. Emotie niet vervuild door onbewuste hersenspinsels… emotie is een product van mijn denken. Mooi symbolisch, net teruggekeerd van het grote water… hopelijk schoon achtergelaten… ik dacht het wel.
Even op internet gezocht en het volgende gevonden:
“Vol symboliek. De gele lis stond model voor de ’fleur de lys’ in het wapen van de Franse koningen. Het Merovingische leger, in oorlog met de Hunnen, ontdekte dank zij deze irissen een doorwaadbare plaats in de Rijn. Uit dankbaarheid kwam zij zo wellicht in het blazoen. Op de grafzerk van koning Dagobert (+639) figureert de gouden lis al en zal daarna al de gekroonde hoofden van Frankrijk sieren. De driedelige irisvorm werd het symbool van het christendom in de kruistocht van 1137 onder Louis VII en ze werd toen bekend onder de naam ’fleur de Louis’ (bloem van Louis), wat daarna veranderde in ’fleur de luce’ (bloem van licht). De naam verbasterde tot ’fleur de lys’ en tot het huidige ’fleur de lis’. Kroningsgewaden, kerkelijke voorwerpen, kruisen en degelijke werden vaak van ’lelies’ op een blauw veld voorzien.
Dezelfde ’lelie’, die dus eigenlijk een iris is, is ook het embleem van de padvinders. Dit embleem is tegelijkertijd de verfraaide vorm van het achtspakige zonnerad of jaardiagram (windroos) en de gestileerde zestallige bloem (lelie of iris). Het zestallige of dubbel-drietallige was voor de middeleeuwers het symbool van de heilige drievuldigheid. Daarom zijn drie- en zestallige bloemen heilige bloemen. In de fleur de lis ziet men de hemelse drieheid bovenaan, de drieheid der onderwereld onderaan en daartussen het aardvlak.”
De gele lis is qua bloemstructuur de maat 3… drievuldigheid, drie kroonbladeren, drie kelkbladeren, drie meeldraden en de vrucht is driehoekig. Leuk om zo de gele lis eens te bezien.
Na een stevige wandeling, zonder zichtbare maan, kom ik zeer voldaan thuis. Volgende keer zal ik weer met mijn ruimte gaan werken… open stellen, niet oordelen… het doet iets 🙂 Ruimte is er alleen als je het niet zelf vol stouwt… en dan kan je ontvangen… vol verwachting ga ik dit mind-avontuur aan 🙂
Liefs, Loes.
