Honouring Jane Goodall, celebrating her 90th birthday

Geplaatst op 30 april, 2024 door Morgana

Honouring Jane Goodall, celebrating her 90th birthday.

Jane Goodall is a renowned primatologist, ethologist, and anthropologist, best known for her groundbreaking work with chimpanzees in Tanzania. Born on April 3, 1934, in London, England, Jane’s work has had a significant impact on our understanding of primate behaviour, conservation, and the relationship between humans and animals.

Her journey began in the 1960s when she travelled to Tanzania to study chimpanzees in their natural habitat at Gombe Stream National Park. Her approach of closely observing chimpanzees without intervening or imposing her presence too much revolutionized the field of primatology. Through her observations, Goodall discovered that chimpanzees use tools, a behaviour previously thought to be unique to humans, and she observed complex social behaviours within chimpanzee communities.

In addition to her scientific contributions, Jane is a passionate advocate for wildlife conservation and environmentalism. She founded the Jane Goodall Institute in 1977, which works to protect chimpanzees and their habitats, promote environmental education, and empower local communities to take action for conservation.

Throughout her life, she has received numerous awards and honours for her work, including being named a United Nations Messenger of Peace and being appointed Dame Commander of the Order of the British Empire (DBE). Her work continues to inspire people around the world to care for the natural world and work towards a more sustainable future.

On Saturday, April 6th I was a guest at her 90th birthday celebration at Museon/ Omniversum in the Hague. It was organised by the Jane Goodall Institute Netherlands  which also promotes the youth program: ‘Roots & Shoots’.

This is a global youth-led environmental and humanitarian program that she founded in 1991. The project aims to empower young people to become compassionate leaders and active citizens in their local communities and to work towards creating a better world for people, animals, and the environment.

The “Roots” represent the ideas and values that support the project, such as respect for all living things, diversity, and interconnectedness. The “Shoots” symbolize the actions taken by young people to make positive changes in their communities.

Roots & Shoots projects cover a wide range of issues, including wildlife conservation, habitat restoration, sustainable development, animal welfare, and social justice. Participants are encouraged to identify local environmental and social problems and develop their own projects to address them, using creativity, collaboration, and critical thinking skills.

The program operates in over 50 countries and involves thousands of young people from preschool to university age. It provides resources, support, and a network for youth to connect with like-minded peers and mentors, as well as opportunities for leadership development and advocacy.

Roots & Shoots embodies Jane Goodall’s belief in the power of young people to effect positive change in the world and serves as a platform for them to become engaged global citizens and stewards of the planet.

The afternoon started with a viewing of the photo exhibition with information about her work and the making of the short documentary called  “Reasons for Hope”.

As part of the afternoon celebrations, the documentary was shown in the Omniversum Dome.

Here is the trailer:

“Drawing on decades of work by the world’s most famous living ethologist and environmentalist, Jane Goodall-Reasons for Hope, is an uplifting journey around the globe to highlight good news stories that will inspire people to make a difference in the world around them.

Featured stories such as the Northern Bald Ibis’ migration over the Alps, the re-introduction of the American Bison by the Blackfeet Nation, the worldwide recognized Sudbury Regreening Story and inspiring youth-led initiatives involved in Jane Goodall’s Roots & Shoots align with historic footage of Jane’s beginnings as a chimpanzee researcher.

Throughout, the film reinforces Jane’s four pillars of hope that signal tremendous hope for the future: the amazing human intellect, the resilience of nature, the power and dedication of young people, and the indomitable human spirit.

Jane Goodall revolutionized how we view the world around us. Join her on this adventure of inspiration and hope.”

 

 

The Northern Bald Ibis, also known as Geronticus eremita, is a critically endangered bird species that was once widespread across Europe, Northern Africa, and the Middle East. However, due to habitat loss, hunting, and other factors, its population has declined dramatically, and it is now considered one of the rarest birds in the world.

One notable aspect of the Northern Bald Ibis’s behaviour is its migration pattern. In recent years, efforts have been made to reintroduce this species to parts of its former range. One such reintroduction project involves a population of Northern Bald Ibises that have been trained to follow ultralight aircraft on their migration routes.

During their migration, which typically occurs in the autumn, these birds fly over the Alps, crossing from their breeding grounds in Central Europe to their wintering grounds in Italy or Northern Africa. Flying over the Alps is a challenging feat for these birds, as they must navigate through mountainous terrain and potentially adverse weather conditions.

The migration of the Northern Bald Ibis over the Alps has captured the attention of conservationists and bird enthusiasts alike, highlighting the importance of efforts to protect and conserve this critically endangered species. It also serves as a reminder of the incredible journeys that migratory birds undertake each year and the need to safeguard their habitats and migration routes.

The re-introduction of the American Bison by the Blackfeet Nation is a significant conservation effort aimed at restoring a culturally and ecologically important species to its native habitat. The American Bison, often referred to as buffalo, once roamed the Great Plains in vast numbers, playing a crucial role in the ecosystem and serving as a cornerstone of Indigenous cultures like that of the Blackfeet Nation.

Historically, bison populations declined precipitously due to overhunting, habitat loss, and other factors, nearly driving the species to extinction. In recent decades, various groups and organizations, including Indigenous tribes like the Blackfeet Nation, have been actively involved in efforts to restore bison populations and their natural habitat.

The Blackfeet Nation, located in Montana, has been at the forefront of bison restoration efforts. They have established bison herds on tribal lands, reintroducing the animals to areas where they once thrived. These efforts not only contribute to the conservation of the species but also serve to revitalize cultural traditions and strengthen tribal sovereignty.

By re-introducing bison to their ancestral lands, the Blackfeet Nation and other Indigenous groups are reclaiming stewardship over the land and promoting the ecological health of the Great Plains. Bison restoration projects also have broader implications for biodiversity, grassland conservation, and the preservation of Indigenous knowledge and values.

Overall, the re-introduction of the American Bison by the Blackfeet Nation represents a powerful intersection of conservation, cultural revitalization, and Indigenous sovereignty, demonstrating the importance of collaboration between Indigenous peoples, governments, and conservation organizations in restoring balance to ecosystems and honouring traditional ways of life.

The Sudbury Regreening Story is a remarkable tale of environmental transformation in Sudbury, Ontario, Canada. Sudbury was once known as one of the world’s most heavily polluted cities, largely due to extensive mining operations, particularly for nickel, which had devastated the local landscape and ecosystem.

Throughout much of the 20th century, Sudbury’s environment suffered from severe air and water pollution, deforestation, and soil degradation. The landscape was characterized by barren, rocky terrain, devoid of vegetation and wildlife, earning Sudbury the nickname “moonscape”.

However, in the latter half of the 20th century, concerted efforts were made to address the environmental degradation in Sudbury and restore the landscape to its former glory. The Sudbury Regreening Story is a testament to the power of community engagement, scientific innovation, and government intervention in environmental restoration.

One key aspect of the regreening efforts in Sudbury was the implementation of land reclamation and rehabilitation projects on former mining sites. These projects involved the planting of millions of trees and the use of innovative techniques, such as soil stabilization and re-vegetation, to restore damaged ecosystems.

Additionally, measures were taken to reduce air pollution from mining and smelting operations, including the implementation of stricter environmental regulations and the adoption of cleaner technologies.

Over the decades, these efforts have led to a remarkable transformation of Sudbury’s landscape. The once-barren terrain is now characterized by lush forests, vibrant wetlands, and diverse wildlife habitats. Sudbury has become a model for environmental restoration and sustainable development, demonstrating that even the most degraded landscapes can be revitalized with determination, collaboration, and innovation.

The Sudbury Regreening Story serves as an inspiring example of how communities can come together to address environmental challenges and create a more sustainable future for generations to come.

Impressions of the birthday party in the Hague, April 6, 2024

Let’s wish Jane a belated happy birthday!

When asked what she would like for her birthday Jane responded with this video:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

References:

Jane’s 90th birthday: https://www.janegoodall.nl/janes-90-verjaardagsfeest/

The re-introduction of the American Bison by the Blackfeet Nation

https://www.nationalgeographic.com/magazine/article/north-americas-native-nations-reassert-their-sovereignty-feature

Regreening Sudbury, Canada https://www.cbc.ca/news/canada/sudbury/regreening-sudbury-1.6057530

The Northern Bald Ibis: https://www.facebook.com/photo/?fbid=650511640520427&set=pb.100066847915025.-2207520000

Jane’s birthday wish, Chimp Eden.

 

Geplaatst in English articles | Getagged , , , | Reacties uitgeschakeld voor Honouring Jane Goodall, celebrating her 90th birthday

Van ‘onder moeders vleugels’ naar ‘op eigen wieken’ – je losmaken van je moedercoven

Geplaatst op 30 april, 2024 door Jana

Hoewel de HPs en HP in een coven bepaald niet de rol van ouders vervullen, zijn er toch wat parallellen te trekken. Jana vertelt haar persoonlijke verhaal, dat universeler blijkt dan het leek.

Terwijl ik dit schrijf, ben ik met mijn vader op een korte vakantie. Natuurlijk denk ik terug aan hoe ik als kind was, en ook als puber. Hoe snel ik zelfstandig wilde worden, me los wilde maken van mijn ouders, op mezelf wonen zodra ik de gelegenheid had. Sommige interesses deelde ik met mijn ouders, maar ik maakte zelf keuzes in mijn leven. Niet meer naar de kerk gaan bijvoorbeeld, al jong. En me aansluiten bij wicca, wat later. Op kamers wonen en later ongehuwd samenwonen. Stemmen op een andere partij dan mijn ouders – waarschijnlijk, want zij waren niet zo open over hun voorkeuren en wilden ook beslist hun keuzes op dat gebied niet opdringen.

Op enig moment heb ik me dus aangesloten bij een wiccacoven, en daar was ik lang niet zo gehaast om weg te komen. Wel dacht ik al tijdens mijn trainingperiode dat ik dingen beter zou kunnen dan mijn HPs en HP (hogepriesteres en hogepriester, de covenleiders). Toen ik met iemand anders zelf open avonden ging organiseren, merkte ik dat ik het níet beter kon. Het was moeilijker dan het leek. Een programma opzetten hoefde niet eens: we konden het schema dat mijn HPs en HP hadden ontwikkeld zo overnemen. Maar om over al die onderwerpen ook iets zinnigs te vertellen te hebben, en daarbij oefeningen aan te bieden voor de deelnemers, was een stuk lastiger. En dan was er ook nog de groepsdynamiek: konden de deelnemers met elkaar overweg, paste een nieuwe kandidaat ik de groep of niet, waren er spanningen en zo ja, hoe pakte je die aan? Dan hadden de deelnemers nog allerlei vragen waarop je een antwoord moest geven, enzovoorts. En dat was alleen een losvaste trainingsgroep hè, een serie praatavonden. Bij een coven spelen nog zoveel meer dingen.

In een coven draait het niet alleen om overdracht van kennis en om basisoefeningen in magie. Je hele training is erop gericht dat je tezijnertijd zelf een coven kunt leiden, of je daar nu al plannen voor hebt of niet. Je moet sowieso zelfstandig rituelen kunnen uitvoeren, en dat begint al met het plannen ervan. Soms zelfs het schrijven (componeren) van een compleet ritueel. Ook het invullen van onderdelen ervan, het bepalen van een volgorde, kijk op de religieuze en magische aspecten, kennis van de symboliek en gebruik kunnen maken van je ‘gereedschapskist’, en weten wat te doen als er iets fout gaat. Met de gereedschapskist bedoel ik het geheel aan technieken en middelen waarvan je gebruik kunt maken: bijvoorbeeld koordenmagie, kaarsenmagie, enz., divinatie (via tarot of andere middelen), en eigenlijk alles dat je geleerd hebt dat van pas kan komen.

Als je een coven leidt, moet je ook weten hoe een groep functioneert in het algemeen en hoe deze groep, op dit moment, functioneert. Hoe zijn de energieën tussen de groepsleden onderling en met jou en je (magische) partner? Werkt iedereen mee aan het gezamenlijke doel, begrijpt iedereen wat er gebeurt en wat er van hem of haar verwacht wordt? En hoe loopt dat buiten dat ene ritueel?
Ontwikkelen de covenleden zich, hebben ze inzicht, nemen ze initiatief waar dat verwacht wordt, of misschien juist waar het niet de bedoeling is? Zijn ze al toe aan een volgende stap in de voorbereiding op een volgende graad, of aan die inwijding zelf?

Allemaal kennis en vaardigheden die niet iedereen vanzelf ter beschikking heeft. Als je een coven wilt leiden, zul je wel de nodige dingen geleerd moeten hebben, en liefst wat ervaring moeten hebben opgedaan. In de coven waarvan ik meer dan 20 jaar deel uitmaakte, werd je als ‘elder‘ (meer ervaren lid naast de covenleiders) betrokken bij het plannen en organiseren van rituelen, en was je soms de hogepriester(es) van dienst, samen met de HP/HPs of met een andere ‘elder’. En wie interesse had, werd mentor bij de schriftelijke begeleiding.

Sommige mensen hebben zo’n drang om een eigen coven op te zetten, dat ze zich niet afvragen of ze daar wel voldoende voor in huis hebben. En anderen worden door hun moedercoven – of door omstandigheden – gedwongen om ‘op eigen benen’ te staan nog voordat ze voldoende voorbereid zijn. In de praktijk leren werkt ook. Dat lukt ook de meeste piepjonge ouders. Van fouten maken leer je ook, en meestal heb je al gezien hoe het moest door mee te maken hoe anderen iets deden (ouder zijn van een kind, of een coven leiden). Je hebt iets geleerd, zonder je daarvan bewust te zijn, door het mee te maken. In de woorden van Merlin: door ‘osmose’. Meestal gaat in de praktijk leren goed, zonder dat er grote ongelukken gebeuren.

Er zijn ook mensen zoals ik die er eindeloos over doen om een volgende graad te bereiken of hun coven te verlaten. En er zijn mensen die hun moedercoven nooit verlaten, en dat is ook prima.
Wat ik niet verwacht had, waren de gebeurtenissen in mijn leven rondom mijn tweede graad en – veel later – derde graad en afsplitsing (de term voor het verlaten van je moedercoven om een eigen groep te beginnen, in het Engels: hiving off). Beide keren waren die gebeurtenissen vreemd en – naar het zich liet aanzien – uniek. Maar beide keren bleek achteraf dat ze precies pasten in voor die graden kenmerkende patronen. Net zoals veel pubers dezelfde problemen met hun ouders hebben, bijvoorbeeld zich afzetten tegen hun ouders door zich heel anders te kleden, met ‘foute’ vrienden omgaan, of weglopen van huis. Je voelt je als puber vaak heel alleen en denkt dat niemand anders zich zo voelt als jij, maar juist dat hebben veel pubers gemeenschappelijk.

Van de trainingsperiode voorafgaand aan mijn eerste inwijding – en als mentor zag ik dat bij degenen die ik begeleidde – wist ik dat een magische training kan betekenen dat er dingen gaan veranderen in je leven. Als je het pad van de magie opgaat, brengt dat veranderingen teweeg. In jezelf, maar ook in de wereld om je heen. Omdat jij verandert, andere interesses krijgt, andere manieren van denken aanleert, merk je soms dat eerdere keuzes niet meer passen. Je relatie kan stuklopen, of je komt er achter dat je beter een andere studie kunt gaan volgen, of dat een ander beroep beter bij je past. (Dat brengt ook met zich mee dat je magische studie ondergesneeuwd raakt door wat er allemaal in je dagelijks leven gebeurt. Je moet bewust doorzetten om ermee verder te gaan.)

Heb je de training afgerond en een groep gevonden waarin je kon worden ingewijd, dan ben je de eerste tijd bezig met leren hoe wicca in de praktijk werkt, hoe het in een coven – deze coven – toe gaat, hoe men – in deze groep – met elkaar omgaat, en wat er nou precies van je verwacht wordt. In veel groepen is dit ook formeel nog onderdeel van je training en moet je je verdiepen in een of meer onderwerpen, meehelpen met het voorbereiden van een ritueel of de aankleding daarvan, pathworkings leren schrijven, enzovoorts. Als het allemaal ‘gewoon’ wordt, kan het gebeuren dat je je gaat afzetten tegen je covenleiders, net zoals in de puberteit tegen je ouders. Je denkt het beter te weten of te kunnen. Je vindt dat je HPs en HP ook maar mensen zijn die misschien niet zoveel te bieden hebben als je gehoopt had. Je ontmoet misschien leden van andere covens, eventueel uit andere stromingen, die het veel beter getroffen hebben dan jij. Hún HPs en HP zijn pas echt wijs / kundig / machtig / ervaren / inspirerend en zij hebben pas echt hart voor hun covenleden. Of je zet je niet bewust af tegen de covenregels, maar komt terecht in een liefdesrelatie die niet bedoeld en zeker niet gewenst is. Niet met een covenleider – al komen verliefdheden op inwijders zeker zo vaak voor als op dokters en therapeuten – maar wel binnen de wicca.
Iets soortgelijks overkwam mij, en het verbaast me nog steeds. Het voelde als iets dat me overkwam, me overspoelde, niet door mij werd geregisseerd. Het klonk als iets dat ’te mooi was om waar te zijn’, en dat bleek ook. Het eindigde net zo snel als het begon en daarna kon ik de brokken oprapen. Maar die periode leidde ook tot inzichten, en tot een nieuwe richting in mijn leven en een stap in mijn persoonlijke ontwikkeling. Toen alles weer tot rust was gekomen, was ik rijp voor de tweedegraads-inwijding. De wonden (bij mensen om mij heen) zijn al lang geheeld, en de nieuwe richting heeft veel gebracht. Gek genoeg hoorde ik van sommige andere mensen een verhaal dat heel erg leek op wat mij was overkomen, met dezelfde symboliek en het idee dat iets ’te mooi was om waar te zijn’ of ‘leek op een sprookje’.

Voorafgaand aan de derde graad en het starten van een eigen groep speelde er nóg iets waarbij ik het gevoel had toeschouwer te zijn van mijn eigen leven. Alsof iemand anders aan de touwtjes trok, hoewel ik me zeker ook bewust was van mijn eigen daden en de fouten die ik maakte. Alleen ik was daarvoor verantwoordelijk. Maar er speelde ook iets (of iemand?) anders mee, zo voelde ik heel sterk. Ik ga er niet op in wat die gebeurtenissen waren en wat het thema was. Maar ook daarvan hoorde ik achteraf dat het een bekend patroon was.

En dan ben je uiteindelijk ‘onder moeders vleugels’ vandaan, en ‘op eigen wieken’ (dat waren in het Nederlands ooit de titels van de boeken van Louisa May Alcott, nu beter bekend als Little Women). Je hebt je eigen coven en je gaat het op jouw manier doen. Want je kunt het beter, en je ergert je al een tijd aan enkele dingen in je Book of Shadows, en je hebt van anderen gehoord dat zij heel anders werken dan de HPs en HP van jouw coven jou hebben geleerd. Als de conclusie is dat jouw HPs en HP het dan ‘fout’ zagen, verkeerd deden, heb je misschien iets nog niet goed begrepen. Wicca is immers heel divers. Er zijn verschillende stromingen, meerdere Books of Shadow, en allerlei persoonlijke invalshoeken en werkwijzen. Zeker, er kunnen fouten in een BoS staan, doordat ooit iemand iets verkeerd heeft overgeschreven. In zo’n geval kun je de tekst wijzigen in je eigen BoS, maar maak er een aantekening van dat je iets hebt gewijzigd (gecorrigeerd). Want er zijn ook teksten die niet fout zijn, maar waarvan je de bedoeling niet begrijpt. En niet alleen teksten, maar ook werkwijzes en technieken. Verdiep je er eerst in waarom er staat wat er staat, of waarom je op een bepaalde manier hebt leren werken. Als je wijzigingen aanbrengt, geef jouw covenleden dan – als zij afsplitsen – niet alleen jouw gewijzigde versie mee, maar ook de oorspronkelijke versie. Want zij begrijpen misschien wèl wat er bedoeld was. Het kan zijn dat zij in een ander vakgebied de term hebben leren kennen die jij niet begreep. Misschien in juridisch verband, misschien in de kunstwereld of uit de geschiedenis of een ambacht. Als iedereen steeds alleen maar doorgeeft wat hij of zij begrijpt, gaat er steeds meer verloren dat wellicht wel waarde had, en nog heeft. En misschien kom je er na verloop van tijd zelf achter wat de betekenis was. Je bent immers nooit te oud of te ervaren om iets te leren.

Ik ben heel benieuwd naar ervaringen van andere heksen. Hoe verliep jouw losmakingsproces? Of, als je nog steeds deel uitmaakt van de coven waarin je bent ingewijd, herken je dan wel het thema van ‘puberteit’? Praat erover mee in onze Facebookgroep, of hieronder.

 

Geplaatst in Artikelen | Getagged , , , | Reacties uitgeschakeld voor Van ‘onder moeders vleugels’ naar ‘op eigen wieken’ – je losmaken van je moedercoven

Review: In Our Right Minds

Geplaatst op 30 april, 2024 door Morgana

In Our Right Minds: On the Sacred Feminine, the Right Brain and Restoring Humanity’s Natural Balance
By Dale Allen,  Publisher: ‎ Dale Allen Productions (March 18, 2024)
Also available from Anazin-  Kindle Scribe, the version I downloaded. ASIN: B0CYJ4DL9V  or paperback ISBN ‎ 979-8990042216

Press release FAIRFIELD, CT, MARCH 21, 2024 – Veteran of corporate and commercial communications, host, interviewer, and filmmaker Dale Allen has now released her new book, In Our Right Minds: On the Sacred Feminine, the Right Brain and Restoring Humanity’s Natural Balance. This new book is an in-depth exploration of the sacred feminine and its power to heal humanity as a whole. Sharing her profound journey of exploring the goddess archetype, the author combines science, art, and history for a transcendent literary journey.

In Our Right Minds is a highly comprehensive book that takes readers on a transformative and eye-opening voyage. In addition to deeply personal poetry and profound art, the book combines psychology, history, sociology, anthropology, and myth to shed new light on the fabric of human existence, thus helping readers understand humanity’s innate purpose. The book takes a deep dive into the goddess archetype and uses the work of several notable scholars to explore humanity’s history before the gender hierarchy. By tapping into the divine inner wisdom of their right brain and understanding its link to the sacred feminine, readers can begin to grasp what humanity’s true natural balance feels like. This alteration of perspective can help people from all walks of life open the doors to true healing and growth.

Dale Allen is a firm believer in the reparative power of the sacred feminine. As a public speaker and performer, she has captivated audiences all across the globe. She has spent 25 years promoting her thought-provoking work titled In Our Right Minds. Having first gained attention as a musical theatre show, it has grown and taken on various mediums. After receiving acclaim as a multimedia dynamic presentation, a one-woman show, and an award-winning film, In Our Right Minds is now a highly anticipated book.”

I became aware of Dale’s work at the PWR/ Parliament of the World’s Religions (Film Festival) in Chicago in 2023. I later subscribed to her newsletter and recently saw the above press release. I decided to download the book using the Kindle app. I haven’t had the chance to read it all but my first impressions are more than favourable.

“The feminine face of the Divine has been missing for far too long. Thankfully The Mother has left a memory in all of us.”

Looking at the contents, all 14 chapters, – this looks like a handbook for anyone involved in interfaith (like me) who wants a timeline and historical background to the concept of the Divine Feminine. But more than that, as the title suggests it is about (Ch. 4) “The World according to our Left Brain, Right Brain”. And (Ch. 8)  “The ABC’s of the Dominance of the Left Brain”. We are given an insight into how the brain functions and why the Left Brain became dominant. Or why Intellect and the written word superseded Intuition and our instinctive ability to acquire knowledge.

Dale’s book goes a long way in reviving and awakening the memory ‘of the Mother in all of us.’  Highly recommended.

Further references:

Website: https://www.inourrightminds.net/

Podcast: https://www.buzzsprout.com/1600735/14275623

YouTube: “In Our Right Minds” Trailer with Audience Reactions

Geplaatst in Boeken, English articles, Recensies | Getagged , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Review: In Our Right Minds

Een vraag

Geplaatst op 28 januari, 2024 door Medeia

Vanuit het buitenland werd mij een vraag voorgelegd, die ongeveer neerkwam op het volgende: De Natuur staat centraal in de religie van de wicca, maar in Nederland is toch vrijwel geen ongerepte natuur te vinden? Hoe kunnen jullie Haar onder die omstandigheden werkelijk ervaren? Is het eigenlijk wel mogelijk om een heks te zijn als je niet midden in een bos woont?

Nu wil ik niet schrijven namens ‘de wicca in Nederland’. Dat kan ik ook niet. Ik hoor wel eens wat, maar ik ken lang niet iedereen en ik heb uiteraard geen zicht op wat elke ingewijde doet, laat staan denkt. Evenmin kan ik schrijven namens Nederlandse heksen en pagans in het algemeen. Op Facebook doe ik wel allerlei indrukken op, maar in mijn persoonlijke (niet-virtuele) vriendenkring doet het merendeel van de heksen in verband met hun beleving of beoefening van wicca weinig tot niets met social media. Wat op social media te zien is, is dus beslist niet alles wat er speelt. Daarnaast is niet iedereen er happig op, enquêtes of andere vragen te beantwoorden om zich aldus in kaart te laten brengen. Hekserij is en blijft voor een groot deel occult: aan het oog onttrokken, buiten beeld.

Het ligt voor de hand dat de omgeving waarin wicca, hekserij, magie, paganisme wordt beoefend en beleefd, van invloed is op de manier waarop dat gebeurt. Is er iets herkenbaars aan te wijzen waarin de Nederlandse of Belgische natuur, of een ontbreken daarvan, zich hier uitdrukt in deze levensbeschouwingen en praktijken? Onderscheidt bijvoorbeeld wicca in Nederland en Vlaanderen zich door een andere verhouding tot de natuur van wicca in Engeland, of elders? De enige algemene uitspraak die ik met enige stelligheid durf te doen, is dat er een grote variatie bestaat in praktijken en opvattingen, waarbij de natuur met of zonder hoofdletter, of het idee van wicca als religie, niet voor iedereen een even grote rol speelt.

Het lijkt me interessant als lezers van Wiccan Rede Online willen vertellen hoe zij de vraag zouden beantwoorden. Als het een niet zo lang antwoord is, kan dat (zolang dit Imbolcnummer het meest recente nummer is) in een reactie hieronder. Houd er rekening mee dat het soms lang duurt voordat je reactie zichtbaar wordt. Langere en latere antwoorden kunnen worden gemaild naar redactie@wiccanrede.org om in een volgend nummer te worden gepubliceerd. Zie daarvoor de richtlijnen.

Meteen nadat ik de vraag ontving, heb ik iets teruggeschreven. Maar ik bleef er over nadenken, en ik vond de kwestie interessant genoeg om in Wiccan Rede Online aan de orde te stellen.

Wat is natuur nog in dit land?

In het verleden heb ik wel eens een wenkbrauw opgetrokken toen op televisie een heks te zien was die zich voor een ritueel “in de natuur” begaf naar een nogal armetierig boompje in een stadsplantsoen. En nog eerder, toen ik als dorpse tiener correspondeerde met heksen die me verzekerden dat iemand in Amsterdam een uitstekend contact had met een boom in haar straat, was ik sceptisch, want naar mijn gevoel waren de bomen in de hoofdstad niet magischer dan de lantarenpalen. Dat was hoe ik er toen over dacht.

Toen ik nu mijn gedachten liet gaan over de vraag, werd ik herinnerd aan de schampere dichtregels “(…) wat is natuur nog in dit land? / Een stukje bos, ter grootte van een krant, / Een heuvel met wat villaatjes ertegen” uit wat waarschijnlijk het beroemdste gedicht is van J.C. Bloem: dat over de Amsterdamse Dapperstraat. Het dateert uit 1945. In de eerste acht regels van dit sonnet worden natuur en stad tegenover elkaar geplaatst. En anders dan men misschien zou verwachten, spreekt de dichter provocatief zijn voorkeur uit voor de “grauwe, stedelijke wegen”. De natuur, voor zover daar in het verstedelijkte Nederland sprake van kan zijn, is – zo lijkt hij te zeggen – sowieso het best te genieten als zij is getemd en ingekapseld in een door de mens gedomineerde omgeving: “de in kaden vastgeklonken waterkant, / de wolken (…) omrand / door zolderramen”.

Het klinkt als een oer-Hollands “doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg” in reactie op de extatische epifanieën van het Hogere die gevoelige zielen vanaf de tijd van de Romantiek ervoeren bij de aanblik van woeste wouden, uitgestrekte heidevelden, hoge bergen, imposante watervallen of de eindeloze oceaan. Kom kom, niet van dat geëxalteerde alstublieft! Aan ons lijf geen polonaise!

Wind en water

Op het moment dat ik dit schrijf hebben verscheidene gebieden in Europa, ook in Nederland en België, te kampen met wateroverlast. Overstroomde gebieden leveren bijzondere natuurfoto’s op, die op Facebook door heksen en anderen worden voorzien van waarderende likes en hartjes. Toch denk ik dat er genoeg pagans zijn die, geconfronteerd met zulk natuurgeweld, stiekem of openlijk wensen dat het water zich wat meer binnen de begrenzingen van een “in kaden vastgeklonken waterkant” zou bewegen. Een bevriende heks vroeg zich af of er met de rivier in haar omgeving wellicht een oude godin verbonden was, en of die er dan door middel van rituelen toe kon worden bewogen, zich een beetje in te houden. Overstromingen bieden een indrukwekkend schouwspel, maar bij voorkeur op de foto en niet zo dicht bij je eigen deur dat er zandzakken aan te pas moeten komen.

De stormen die eerder in het jaar over het land raasden, boden een overweldigend vertoon van natuurkrachten. Afgewaaide takken kunnen na afloop worden verzameld als cadeautjes van de storm: natuurlijk materiaal, verkregen zonder gebruik van ijzer. Nu is het niet heel waarschijnlijk, en ook niet nodig, dat je de boom of enorme tak die precies op jouw fiets is gevallen en het frame heeft verfrommeld, als magisch geschenk verwelkomt. Maar storm is onmiskenbaar een manifestatie van de natuur.

Offers voor de orisha Olokun bij opkomende vloed aan de Nederlandse kust, november 2023. Foto © Barbara Anthonissen

Waar in het land je ook bent, de natuur is altijd te ervaren in het weer. Of in de veranderende seizoenen, al is het maar in het korten en lengen van de dagen. Er is altijd wel een mogelijkheid om naar de lucht te kijken, waar behalve vliegtuigen en satellieten ook regelmatig wolken, ochtend- en avondrood, vogels, en niet te vergeten de maan en sterren te zien zijn. Maar er is meer specifieke natuur te vinden voor wie in Nederland woont. Sommige heksen wonen misschien niet midden in, maar wel in de buurt van een bos, waar ze regelmatig naartoe gaan. Sommigen brengen een bezoek aan zee.

Zelf houd ik het graag bij onze eigen achtertuin, die niet overmatig gecultiveerd is, maar ook niet heel wild, en die elk jaar weer nieuwe verrassingen brengt met opkomende plantjes die niemand daar heeft gezaaid of geplant. Tenminste niemand van de menselijke bewoners. De tuin wordt ook gebruikt door tal van dierlijke bezoekers. In haar gedaante van vogels en egels krijgt Vrouwe Natuur hier regelmatig offertjes in de vorm van voer en water, en vruchten die we ongeplukt laten.

Er zijn in Nederland heidevelden, duinen, uiterwaarden, plassen, rivieren, heuvels, zandverstuivingen, noem maar op. Er is weinig tot geen landschap dat sinds oertijden onveranderd is gebleven (waar wel?), maar er is van alles aan Nederlandse natuurbeleving te bedenken en ja, als je oplet is óók in een aangeharkt en volstrekt onspectaculair stadsplantsoentje of een boomloze straat nog wilde natuur te vinden: mussen misschien, of muggen, mieren, spinnen, korstmossen, muurvarentjes, ‘onkruid’ dat zich niet heeft laten wegwerken, rupsen, paddenstoelen, wormen en schimmels in de grond…

Alles is veel voor wie niet veel verwacht

In het gedicht over de Dapperstraat krijgen we na de wending na de eerste acht regels een soort orakeltekst te horen: “Alles is veel voor wie niet veel verwacht. / Het leven houdt zijn wonderen verborgen / Tot het ze, opeens, toont in hun hoge staat.” Daar ontpopt de burgerlijke stadscultuur zich als niet minder geschikt voor bijzondere ervaringen dan de vrije natuur. De enige voorwaarde lijkt te zijn, ervoor open te staan en geen hooggespannen verwachtingen te koesteren van overweldigend grootse openbaringen.

In het gedicht wordt er verder niet op ingegaan hoe de wonderen van het leven zich dan zo onverwacht vertonen, hoe hun ‘hoge staat’ er dan uitziet. Misschien kan dat ook niet. Mystiek laat zich gewoonlijk niet bevredigend in woorden vangen. Bloem vertelt alleen iets over de omstandigheden waaronder hij1 tot dit besef kwam: “Dit heb ik bij mijzelve overdacht, / verregend, op een miezerige morgen, / domweg gelukkig, in de Dapperstraat.”

Wie ooit tijdens een wandeling zonder paraplu of regenkleding is overvallen door een zware regenbui, zal de ervaring herkennen dat op zeker moment alles: je haar en gezicht, je kleren tot je onderbroek aan toe, je schoenen, sokken, voetzolen… alles zo compleet doorweekt is dat het verschil in natheid tussen jouzelf en de wereld om je heen geheel is weggevallen. Je begint te lachen en springt baldadig in een plas: de regen kan jou niet meer deren, want je bent zelf opgenomen in de regenbui, je bent een deel van de regen geworden!

Know this Mystery

De “tevredenen” van de wereld kijken met genoegen naar de natuur, zonder op zoek te willen naar wat boven hun gezapige leventje uit stijgt, lijkt Bloem in de eerste regel te zeggen. De “legen” daarentegen trekken er op uit, omdat zij wel voelen dat ze iets missen, en verwachten vervulling te vinden in de Natuur, buiten zichzelf en de vertrouwde sociaal-culturele omgeving, buiten hun ‘comfort zone’ zoals tegenwoordig wordt gezegd. Maar dat alles is niets voor de dichter. Hij neemt geen genoegen met het leven zoals het is, maar verwacht er ook niet veel van. Door die houding blijkt hij ontvankelijk voor de openbaring van het wonderbaarlijke in het alledaagse.

Handbezempje, gemaakt met door zomerstorm Poly afgerukte berkentwijgen. Foto © Medeia

In de ‘Charge of the Goddess’ wordt de godin van de wicca aangeduid als de ziel van de natuur, die het universum leven schenkt; uit wie alles voortkomt en tot wie alles onvermijdelijk zal terugkeren. Er zijn verschillende varianten van de Charge in gebruik. In de versie van Doreen Valiente verklaart de godin: “And thou who thinkest to seek for me, know thy seeking and yearning shall avail thee not, unless thou knowest this mystery: that if that which thou seekest thou findest not within thee, thou wilt never find it without thee. For behold, I have been with thee from the beginning…” (En gij die meent mij te zoeken, weet uw zoeken en verlangen vergeefs, tenzij ge dit mysterie onderkent: dat indien gij hetgeen gij zoekt, niet buiten uzelf vindt, gij het nimmer in uzelf zult vinden. Want voorwaar, ik ben al bij u vanaf het begin…)

Om de godin, het wezen van de natuur, te leren kennen, moet iemand de zelfkennis hebben om te weten dat mens en natuur niet twee afzonderlijke gegevens zijn, maar deel uitmaken van elkaar. Dit niet alleen te kunnen bedenken, maar het ook ten diepste te ervaren, is een mystieke realisatie die in principe voor iedereen, overal is weggelegd. Zelfs midden in de stad, ver van wat doorgaans ‘de natuur’ wordt genoemd. Maar een mystieke ervaring is geen absolute voorwaarde om te weten dat mensen deel uitmaken van de natuur, en dat de natuur ook in de mens te vinden is.

Haar vereelte handen

Op dit punt moest ik denken aan een ander bekend gedicht uit de Nederlandse literatuur. Het is van Johannes Andreas dèr Mouw, die dichtte onder de naam Adwaita. Het woord adwaita is een begrip uit het Sanskriet dat non-dualiteit, niet-tweeheid betekent: de onverdeelde eenheid van al het zijnde; mogelijk zelfs van het zijnde met het niet-zijnde.

Het gedicht dat ik bedoel heeft geen eigen titel. Het begint onomwonden met de mystieke uitspraak: “’k ben Brahman.” Brahman is de naam die in het hindoeïsme wordt gegeven aan de transcendente goddelijke realiteit van het universum. Adwaita (de dichter) erkent in dat korte zinnetje dat er uiteindelijk geen verschil gemaakt kan worden tussen hemzelf en de kosmos, of, zoals dit vaak wordt verwoord, tussen de waterdruppels en de oceaan. “We are all made of stardust” fungeert op social media als een moderne uitdrukking van deze, of een hieraan sterk verwante, gedachte.

Onmiddellijk daarna constateert Adwaita droogjes: “Maar we zitten zonder meid.” En zonder hulp in de huishouding blijkt hij, in al zijn mystieke goddelijkheid, in de praktijk toch maar een wat klungelige man. Vol bewondering kijkt hij toe hoe een niet nader aangeduide “zij” – vermoedelijk zijn echtgenote – al die schijnbaar vanzelfsprekende dingen als huishouden en koken wèl voor elkaar krijgt en voor hem zorgt.

Mogelijk dacht Dèr Mouw hierbij tevens aan Shakti, de actief werkende energie die de contemplatieve transcendentie van brahman aanvult. De godin van de wicca kan als shakti worden opgevat, en “zij” uit het gedicht is tot op zekere hoogte zo te lezen: de Natuur (traditioneel vrouwelijk en materieel/lichamelijk voorgesteld) krijgt dingen voor elkaar die de Mens (traditioneel mannelijk voorgesteld en geassocieerd met het Hogere en geestelijke) niet tot stand kan brengen. Het menselijke, geestelijke, mannelijke werd in het Nederland van 1919 (de tijd van dit gedicht) hoger aangeslagen dan het natuurlijke, lichamelijke en vrouwelijke. Maar het contemplatieve kan niet zonder het actieve, lijkt Adwaita te zeggen; het eeuwige niet zonder het veranderlijke, geest niet zonder materie, mens niet zonder natuur. De natuur heeft de mens voortgebracht en zorgt voor hem. De mens is niet apart te zien van de natuur.

“Zij” in het gedicht voldoet niet aan gangbare ideeën over schoonheid: ze heeft kloven in haar vingers van het harde werk. De natuur is ook niet één en al vogelgezang, lieflijke bloesems en kabbelende beekjes. Maar laten we die allegorische Natuur hier even terzijde leggen en het lezen als de beschrijving van een echte vrouw. Ondanks de sporen die jaren van huishoudelijke arbeid hebben achtergelaten, of precies daardoor, herkent de dichter die Brahman is, in haar de belichaamde vervulling van een realiteit die in wezen niet verschilt van zijn kunstzinnige en geestelijke ideaal: “Dan voel ik éénzelfde adoratie branden / voor Zon, Bach, Kant, en haar vereelte handen.”

Daarheen, en weer terug

Zelfs in de meest verstedelijkte gebieden of binnenshuis is het dus mogelijk om de natuur te ervaren: in het weer, het water, in zichzelf, of in de eenheid van het al. Mensen komen voort uit de natuur en zullen tot de natuur terugkeren. Mystici worden één met de ziel van de natuur, maar moeten dan weer terugkeren naar de dagelijkse realiteit van het huishouden en de havermout. Het heeft weinig zin om in het gewone leven alles als Natuur te benoemen, zonder onderscheid te maken tussen boorplatform en bloedsomloop en grutto en geldautomaat. Bloem zal, na doorweekt de wonderen van het bestaan te hebben aanschouwd, zich ook wel hebben afgedroogd en droge sokken aangetrokken.

Aangespoelde dode zeesterren op het strand, november 2023. Foto © Barbara Anthonissen

Maar goed, je hebt dus de natuur opgezocht, of de natuur heeft jou opgezocht, en misschien heb je bij jezelf gedacht dat er eigenlijk geen sprake is van opzoeken, omdat de natuur overal altijd al was en is en zal zijn. Het was wellicht een indringende, maar hoe dan ook betekenisvolle ervaring. Mogelijk heb je niet één zo’n ervaring gehad maar meerdere, of wellicht was het een geleidelijk ontstaan besef. Maar dat is waar je bent aanbeland. En dan? Wàt betekent het precies, wat betekent het voor jou? Wat doe je ermee?

Zoek je als een middeleeuwer naar de moraal van het verhaal, de goddelijke boodschap die in de natuur verscholen ligt?2 Of laat je, ongeveer zoals iemand uit de Romantiek, de indrukken diep inwerken op je gevoel en probeer je dat gevoel vast te leggen in een muziekstuk, schilderij, of foto? Verklaar je jezelf verlicht en begin je een carrière als guru? Adopteer je een boom? Neem je voortaan je eigen tas en potjes mee bij het boodschappen-doen, om geen plastic tasjes en verpakkingen te gebruiken? Verzamel je veren, stenen of takken om thuis op je altaar uit te stallen, of er iets creatiefs en/of magisch mee te doen? Gooi je alle tegels uit de tuin en ga je je eigen groente verbouwen? Schrijf je een gedicht over het wonder van een sneeuwklokje, of een verhandeling over hoe de klimaatverandering ons dwingt tot een andere economie? Ga je ’s winters minder gebruik maken van de verwarming en ’s zomers van de airconditioning zodat je lichaam zich kan aanpassen aan de seizoenstemperatuur, en je daardoor minder behoefte hebt aan verwarming of verkoeling? Schrijf je je in als lid of donateur bij een natuurbeschermingsorganisatie, volg je een cursus natuureducatie, ga je kruidenwandelingen organiseren? Of, of, of – niet alle opties vind ik aanbevelenswaardig en sommige lijken mij zinniger dan andere, maar de mogelijkheden zijn eindeloos.

Daarheen en weer terug was in de Nederlandse vertaling van De Hobbit de titel die Bilbo gaf aan zijn memoires. Het verhaal van Tolkiens boek breng ik niet direct in verband met het zoeken naar de natuur in Nederland, maar ik heb de woorden ‘daarheen en weer terug’ altijd een sprekende uitdrukking en metafoor gevonden voor de zoektocht naar … vul maar in. Denk bijvoorbeeld aan Plato’s grotmythe: uit het donker omhoog naar het licht, maar vervolgens weer terug. Of Mohammeds hidjra vanuit Mekka naar Medina, en later weer terug. Of de ‘queeste’ van een ridder van koning Arthur of de held uit een sprookje of mythe. Sprookjes sluiten af met “en ze leefden nog lang en gelukkig”, en dat was het dan, klaar. En nu lekker slapen. Maar alleen sprookjes kennen zo’n vlotte en nette afsluiting. Nadat de moeilijkheden zijn overwonnen, de lastige opdrachten tot een goed einde gebracht, de zoektocht ten einde gekomen, kan het leven immers niet meer zijn als voorheen. Er moet een nieuw evenwicht worden gevonden waarin het beleefde een plaats kan vinden, en misschien is dat wel de moeilijkste opdracht.

Naschrift

Hing de vraag in de lucht? Na het schrijven van bovenstaand artikel vernam ik dat studenten van de Universiteit Leiden bezig waren met een onderzoek naar de betekenis die de natuur heeft binnen het hedendaagse paganisme. Zij verwachtten hiermee bezig te zijn tot eind januari. Het leek mij daarom niet zinvol, hier een link naar hun vragenlijst op te nemen. Wel ben ik benieuwd of lezers van Wiccan Rede Online aan het onderzoek hebben meegewerkt, en of ze daarover iets zouden willen vertellen.

Noten

[1] Hijzelf, of de ik-persoon uit het gedicht. Het is bij literair werk van belang om de ‘ik’ uit een tekst niet zonder meer gelijk te stellen aan de auteur. Maar voor mijn betoog hier is het onderscheid niet echt relevant.
[2]  Via https://ghurabalbayn.wordpress.com/2023/10/10/christelijke-filosofie-in-het-negende-eeuwse-irak/ zijn enkele grappige blogposts te vinden over middeleeuwse godsbewijzen aan de hand van al dan niet vermeende observaties van de natuur.

Geplaatst in Heksenkronkels | Getagged , , | Reacties uitgeschakeld voor Een vraag

“I had no doubt that the gods accepted my sexuality” – Mo Batchelor on social change and the Craft

Geplaatst op 28 januari, 2024 door Morgana

Morgana:
Welcome Mo – we have known each other for many years. If my memory serves me well it was in 2002 when we first met. I think we both attended the PF conference that year. In any event, we have many mutual friends. Can you please introduce yourself?

Mo: Hi Morgana, yes we have known each other for at least 20 years. I am a 65-year-old Witch living in London UK. I am somewhat independent, not belonging to a specific tradition or coven, but Wicca has been a powerfully formative influence on my spirituality, along with Thelema. I have explored many things over the years, from Sufi teachings to Diabolism, but the god of my first devotions was and is the Horned God of the Witches, whom I first encountered in the god Pan as an adolescent. I am also a gay man and a painter.

Morgana: We have seen many changes within the Pagan/Craft/Gay community in the last 20 years. When we met recently I was curious about your experiences and views on social progress, gender and related subjects. Could you tell us about that?

Mo: I think it’s important to try and gain clarity on these things, as it can be a tangled web. I view magick and Witchcraft as being both in this world and beyond it. These are not unchanging things, though they have roots and branches in the eternal. We need to distinguish those deep and soulful movements where magick itself is responding to the world, or moving in concert with its deeper currents, from the impact of social and political fashions upon those involved with magick and Witchcraft.

I think there are times when the two seem to overlap, at least to an extent. The decline of monotheistic authority over society had an inevitable impact upon the manifestation of magical currents I believe, because one of the great inhibiting factors of the centuries was now lessening. Concurrent with that were changes in social mores around the roles of the sexes, the place of women in society, and a freer approach to sexuality, aside from anything else. Both these areas moved at the same time, as both were being freed, and I think it does point to the magickal nature of sex and sexuality. I would note that these were not truly ideological changes though, rather they were instinctive and intuitive, broadly historical and largely spontaneous. They seemed moved from within. If you felt close to magick and Witchcraft, I do not think you could always say which was leading which. The times changed in magickally significant ways, and magick accompanied them.

But I should backtrack here to my own personal memories. The call of Witchcraft was very powerful for me, and my contact with the current as a teenager was deeply affirming. There was no doubt for me that what I felt sexually was confirmed as a part of Nature, and I as a homosexual boy felt accepted by my gods. That sense formed the fulcrum of my approach to life as a gay man, that and not politics. The gods accepted me, and I was part of Nature. Politics was an insubstantial human creation by comparison, even where it was materially necessary. My sexuality was not a social construct, and it had roots palpably in common with the rest of Nature.

However, the Craft that I saw depicted was overwhelmingly heterosexual in form, and this rather continued the trend of 20th-century esotericism that I was used to (which viewed male homosexuality as, let’s just say “not promising”). I did find voices of support eventually, but it felt like the Craft back then was not directly there for me. Yet I had no doubt that the gods accepted my sexuality as part of Nature, and I truly felt that Witchcraft (as I simply called it) was a religion of love. The religion of love, for me.

I didn’t approach the Craft and attempt to change it. I felt it would be stupid to think that I could attain something by seeking to change the very thing itself. It was not about me, and I didn’t want it to be about me, however important it was to understanding myself.

Now, was I a progressive person? Growing up as a teenager in the 1970s, I was part of a changing world. It was that same changing world that brought Witchcraft into its high streets in the form of books and magazines, and into its living rooms on TV. But that was the “progressive” of 50 years ago, and it was a rather humbler affair than what seems to have followed.

What we generally see now does have that old sense of progress, the onward march of the “right side of history”, even where we were told that history had ended. But the “progress” in question is not necessarily designed for you or your loved ones, except as consumers, data sources, and cyphers in a social algorithm. I’m often surprised that no one seems to have noticed just how overwhelmingly corporate the idea of social change has become. There was a time when things were more chaotically grassroots, more manual, more “amateur”, more DIY. Not anymore. The approved rebellion is suitably branded, with the right flag.

Where once you owned, now you subscribe to a service. Where we used to mistrust psychiatry and pharmaceuticals, people now jealously seek diagnoses and prescriptions. Where we once knew we might have to fight our corner to survive, people now protest to authority that it should protect them. But who protects you from the authority? Who regulates the regulators? How much freedom can you expect in an institutionalised world of diagnoses and treatments?

The internet, and especially social media, has brought about a steep rise in aggressive divisiveness, and a reactiveness which is often neither coherent nor compassionate. The polarised responses to this simply feed the same phenomenon. Most of what is manifest on the internet does not count as thinking at all in the philosophically sound sense. It is simply mental activity. However, that it manifests in the realm of politics is worrying, because people who act this way politically often feel like they have a mission which blinds them to other concerns, and the reality of other human beings.

In LGBTQ politics I have noted an increasingly totalitarian attitude growing, whereby it is seen as necessary and morally required to control expression in an authoritarian manner, which in turn coerces what people feel free to ultimately think. That’s putting it bluntly, but I think it’s accurate.

In present-day trans activism, there is a tendency to define all things in terms of power and power relations. Mental constructs and word meanings seem to be everything. Some of this tendency I think has always been in LGBT politics over the last 40-odd years, but it’s only become dominant in the last 12 or so, and it dovetails very well with the abstracted and alienating mentalism of the internet.

Our civil rights movements used to be based on what we were and how that was treated under the law. Getting rid of the laws that discriminated against us. Now ‘identity’, or who we are, something that sounds so much more creative and brimming with possibilities, has completely eclipsed the what we are that grounds us in Nature and physical reality. It’s all about what people think and say and are called, and how to get the government or the police to control it. This isn’t what we knew of as “civil rights” even 20 years ago.

In my experience identity politics is the perfect fit for dysfunction. Again, is this about what you are, or who you are? It’s a crucial distinction in my view. The requirements of “what” are relatively objective. The requirements of “who” are potentially unlimited. I can’t see this and not feel it must be leading to increasing mental health problems, and if the anecdote is anything to go by, it certainly is in the young.

Over the years I’ve thought about gender and masculinity and femininity a great deal, from different perspectives. Ultimately I have come to accept that however complex and nuanced gender is, it is like a profuse pattern circling around (but not identical with) the dimorphism of physical sex. This is actually where our sense of gender, and the word itself, has its roots, way before we were aware of things like sex chromosomes. Gender is not just about men and women, but its roots are in what the experience of men and women, and male and female have meant to us for tens of thousands of years. Physical variations away from this dimorphism have always existed, and always been rare, but far from insignificant spiritually. Everything exists in relation to the pattern of the whole. But that whole has roots.

I have always supported, and continue to support people with genuine gender dysphoria who seek to live as men or women. I support anyone seeking to live as the person they are, without harming others, free from molestation and abuse. I never imagined this would end up at a place where people deny the reality of biological sex, or pretend that life is made of mental constructs, but here we are.

For decades those transitioning were a small minority, and by far the majority were males transitioning to live as women. In relatively recent years, however, this situation has shifted dramatically. Not only have the numbers mushroomed, but the majority are now young girls seeking to transition (and transition here can eventually involve irreversible surgery and testosterone therapy). If this was leading to happy and successful outcomes I’d say “great, fantastic”. But mounting numbers of detransitioners have also emerged, and most seem to be young women. It should really be obvious to anyone that girls have all kinds of pressures on them in our societies as they enter and go through puberty. Some might be trans, but most will likely be girls living in a world where they might not want to be what a woman means in our society. Is it really a surprise that puberty blockers, surgery and cross-sex hormones don’t turn out to be the answer for those girls? Might there be something inherently misogynistic going on here?

An ultimately temporary form of gender dysphoria (resolving in adulthood) is actually very common in gay and lesbian children and adolescents. Increasingly the language of gender politics has assigned feminine males and masculine females a “transgender” status, as if one couldn’t simply be a feminine man or a masculine woman. This is something that seems incredibly retrogressive and conformist to my generation of gay men and lesbians, who argued against the dogma of men having to be masculine and women having to be feminine. However you think of yourself, whatever you call yourself, however you dress, it’s all fine if it’s what suits you. But when you’re talking about kids being put on track for transitioning, this starts to look like the reconditioning of gays and lesbians into surgical-pharmacological straight people. It’s oddly close to conversion therapy in effect. As I said, social change has become corporate. It’s business, on so many fronts.

In this environment, how much serious appreciation is there likely to be of mystery, of magick? How much sincere respect? How much humility? With the ideology’s obsession with identity, approved causes and entitlement, is mystery not anathema? Mystery, oaths, history, elders, and that which is greater than ourselves, can they not all be grist for its mill? I think inevitably they will be, and that needs to be borne in mind.

Now this is what I understand, and I’ve been plain about it. But I think it’s important that we can be critical and reasoned, and at the same time come from a non-divisive clarity. People have to be able to disagree, have their own perspectives etc, but we need to establish that the holders of opposing views are not enemies, and not there to be defeated, but instead there to be learned from, to clarify issues, facts, lines of reasoning, established results.

We cannot approach discourse with the need to “win”. In that there is no discourse, no tolerance, no listening and no coexistence. Interpersonal relations have been polarised almost as a matter of course by social media. We have to refuse this polarisation, this “message of the medium”. If someone cannot accept this (as some ideologies will certainly not), then we know that there is no intellectual goodwill there, and we should ignore it. But we should expect the same of ourselves as we do of others.

Magick, and the Witchcraft are a garden within a wall, under a night that you are fortunate to hear of. No one enters the garden “by right”, and no one who enters that garden should come with an axe.

My love for the Craft, whatever my differences with some of its forms, has left me with the conviction that Witchcraft is something to which one aspires, and does one’s best to live by, to follow and respond to, and well, that’s about all I can actually say. The process of mystery is not an ownable quantity, but once your foot is on the path, the path does not leave you.

Morgana: thank you Mo for sharing your thoughts on some controversial topics. May we continue to walk the path in grace and compassion.

Geplaatst in English articles, Interviews | Getagged , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor “I had no doubt that the gods accepted my sexuality” – Mo Batchelor on social change and the Craft

Maak een Imbolc-altaar

Geplaatst op 28 januari, 2024 door Steffie de Vaan

Imbolc overbrugt de periode tussen de Winter Solstice en Spring Equinox. We zitten nog steeds midden in de winter, maar we voelen de lente al aankomen. Dit feest wordt traditioneel geassocieerd met de Keltische godin Brigid, maar ook heksen uit andere denominaties vieren Imbolc.

(Sneeuwklokken)

Wanneer maak je een Imbolc-altaar? Imbolc begint bij zonsondergang op 1 februari en eindigt bij zonsondergang op 2 februari, wat je een volle dag geeft om je altaar op te zetten. Je kunt je altaar ook op elk moment na 2 februari bouwen, wanneer de energie van Imbolc al sterk is. Imbolc wordt vaak gevierd met haverkoekjes, dus houd wat bij de hand om te knabbelen en ontspannen als je klaar bent.

Hoe maak je een Imbolc-altaar? Kies een plek voor je altaar en voeg dingen toe die je leuk vindt aan Imbolc.

Wol of schapenvacht? Imbolc wordt sterk geassocieerd met jonge lammeren, mogelijk omdat het lammerseizoen straks begint. Je kunt je altaarruimte afbakenen met een doek gemaakt van ethisch geproduceerde schapenwol, plukjes wol die je hebt gevonden (misschien tijdens winterwandelingen), of een schapenvacht.

Brigidskruis. Een Brigidskruis kan Brigid eren als werkelijke godheid, of als de symbolische belichaming van Imbolc. Je kunt gemakkelijk een maken met riet, stro, of heel jonge en dunne takjes — het internet staat vol met voorbeelden. Een handgemaakt Brigidskruis kan gemakkelijk het middelpunt van je Imbolc-altaar zijn.

Kaarsen. Imbolc is een vuurfeest, dus ga los met kaarsen. Rood, groen en wit zijn krachtige kleuren voor Imbolc, maar gebruik welke kleur je wilt. Geef elke kaars een taak: iets verbranden wat je niet langer wilt, iets zuiveren waar je mee worstelt, geluk aantrekken, enzovoort. Hou rekening met veiligheid en laat kaarsen nooit onbeheerd branden.

Lentebloemen en zaden. Lentebloemen zoals sneeuwklokjes of krokussen zijn prachtig voor je Imbolc-altaar. Elke bloem kan iets vertegenwoordigen dat je wilt koesteren, zoals een gezonde relatie, goede kansen op je werk, of je magische intuïtie. Je kunt zaden gebruiken als je nog geen gekiemde bloemen kunt vinden, of als je gewoon slecht bent in het levend houden van planten (dode dingen hebben wel hun plaats in altaren, maar niet voor Imbolc).

Haverkoeken. Haverkoeken vormen een geweldig offer voor Imbolc. Bedenk dat een offer oprecht moet zijn en een zekere inspanning vergt, maar ‘inspanning’ is voor iedereen anders. Misschien bak jij graag zelfgebakken koekje, of allicht ligt de moeite voor jou in het vinden van een half uur om voor je altaar te mediteren met koekjes die je in de winkel hebt gekocht.

Kaarten. Tarot-, orakel- en godenkaarten zijn een geweldige aanvulling op je Imbolc-altaar. De Keizerin is een goede personificatie van Imbolc en Brigid, terwijl De Zon het naderen van de lente viert. Staven passen bij het vurige aspect van Imbolc, waarbij de aas, twee en drie specifiek het vroege begin van dit feest symboliseren.

Jouw persoonlijke altaarfavorieten. Wat trekt JOU aan in een altaar? Voeg bijvoorbeeld glitter of vers graan toe. Alles wat je associeert met Imbolc en waar je blij van wordt. Zet je Imbolc-altaar afzonderlijk van je gewone altaar op, zodat je de tijd kunt nemen om specifiek het seizoen te vieren.

Door: Steffie de Vaan

OVER DE SCHRIJVER. Steffie is een intuïtieve heks die houdt van makkelijke (en goedkope) hekserij. Ze is een ervaren Tarotlezer. Je vindt haar op https://www.instagram.com/muse_of_midnight/

Geplaatst in Artikelen | Getagged , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Maak een Imbolc-altaar

Recensie: Magical and activist ancestors – exploring tangled roots

Geplaatst op 28 januari, 2024 door Yoeke

Magical and activist ancestors – exploring tangled roots
Luke Hauser

Als je verandering wilt veroorzaken, in je eigen leven of in de rest van de wereld, heb je twee gereedschappen tot je beschikking: magie en activisme. Luke Hauser, Reclaiming teacher, laat zien dat je daarvoor gebruik kunt maken van de kennis van wie je voorgingen op beide terreinen.

Vanuit heidens standpunt gezien staan we op de beenderen van onze voorouders, ademen hun wijsheid en ervaring, en transformeren we hun kennis naar ons eigen werk in alle werelden. We kunnen gebruik maken van wat al ontwikkeld is door anderen en zo onze krachten inzetten in onze eigen tijd, met onze eigen doelen.

Zowel magie als activisme zijn daarbij waardevolle kunsten om verandering mogelijk te maken. Deze kunsten meester worden vereist kennis, oefening en de nieuwsgierige geest die elke ‘zie-je-wel’ omzet in een opgewekt: ‘Aha, dus jij had dit ook al geprobeerd! En, wat gebeurde er? Werkte het?’

Die vragen zijn belangrijk, want niet alle visies en werkwijzen uit het verleden leidden tot een resultaat dat we in deze tijd of de toekomst nodig hebben. Maar onderzoeken wat er gebeurde, waar het mis ging en waar de verandering plaatsvond, is altijd zinvol.

Luke Hauser onderzocht en introduceert onze voorouders op magisch en activistisch gebied en ziet kans om daar die opgewekte nieuwsgierigheid aan toe te voegen. Hij beschrijft gestructureerd en met humor (kom daar maar eens om bij andere auteurs) wat onze voorouders bezielde – en wat wij daarvan kunnen leren als we op zoek zijn naar gereedschap voor verandering. Hij start in de prehistorie met de Venus van Willendorf en Stonehenge, om maar eens wat te noemen. Wat hebben we daaraan? “Het besef dat er ooit, voor 5000 jaar bloody patriarchaat, een samenleving kan zijn geweest waarin vreedzaam samengeleefd werd in respect voor vrouwen. Het kan dus wel.” Wat hebben we aan de Egyptenaren van 3500 tot 400 voor Christus? “An obsessive concern for the well-being of the dead.” Hij leidt ons langs alchemisten en astrologen, Arabische mystiek, kruidenkennis, vervolging en extase en alles wat daar tussen zit.

Voor mij is de toon van het boek alleen al genoeg om me te laven aan de bron van kennis en eigenwijsheid die onze ancestors ons nalieten. Daar voegen we met plezier onze eigen inzichten aan toe om de veranderingen te veroorzaken die hard nodig zijn. We zijn niet alleen, dammit. Dat zijn we nooit geweest.

Luke Hauser zegt over zichzelf: Luke Hauser lives and works in the Greater Berkeley Metropolitan Area, and is a parajournalist in the service of the Goddess and nonviolent revolution.
He organizes and teaches in the Reclaiming tradition of magic and activism.

Dit boek is gratis te downloaden als pdf omdat Hauser het delen van kennis belangrijker vindt dan geld verdienen. Serieus, download dat boek even!

http://reclaimingquarterly.org/web/history/MagicalAncestors-Hauser.pdf

En heb je die uit? Dan is er ook nog de Tarot Thriller: A fool such as I. Ook gratis te downloaden. Met een onwaarschijnlijke hoeveelheid technieken om de Tarot te gebruiken die Hauser verwerkt in het verhaal – en ook nog even inzichtelijk maakt met een handvol boeiende oefeningen achterin het boek.

Yoeke Nagel

Geplaatst in Boeken, Recensies | Getagged , , , | Reacties uitgeschakeld voor Recensie: Magical and activist ancestors – exploring tangled roots

Ben ik nog wel een heks?

Geplaatst op 28 januari, 2024 door Jana

 

 

 

Ben je nog een heks als je geen coven meer hebt, en geen anderen om mee samen te werken? Wat maakt iemand een heks? Moet je daarvoor rituelen doen of dagelijks bepaalde handelingen uitvoeren?

Daar sta je dan, in je eentje in de cirkel. Ooit had je een hele coven. Een kleine coven, toegegeven, maar toch had je over een aantal jaren andere mensen om je heen om de rituelen mee te vieren. En niet altijd dezelfde mensen, maar nu is ook de laatste lichting vertrokken. Ieder had eigen motieven om uit de coven te stappen: mensen verhuisden of stapten om andere redenen over naar een andere groep. Iemand stopte geheel met wicca, enkelen wilden samen een eigen coven oprichten. Uiteindelijk blijf je alleen over en vraagt je af: wat nu. Want wicca, dat is samen met anderen ‘heksen’. Rituelen houden en feesten vieren, zowel jaarfeesten als maanfeesten. En wat is een feest nu in je eentje? En hoe verpersoonlijk je in je eentje zowel de Godin als de God, en de coven?

Wat een onzin! Hekserij is altijd een solo-activiteit geweest, van een enkele heks met eventueel een leerling. Toch? Je woonde in een dorp en kwam niet vaak in andere dorpen. Reizen in de nacht ging niet, want het was overal aardedonker. Behalve rond volle maan natuurlijk. (Hm, zou daar dan het idee vandaan komen dat heksen elkaar ontmoeten als de maan vol is?)

Soloheksen hebben ook in wicca altijd bestaan, want niet iedereen voelt zich prettig in een groep. En niet voor iedereen komt het handig uit om afspraken te maken met anderen om bijvoorbeeld Imbolc te vieren. Je zult maar in de ploegendienst werken, in de industrie of in de zorg, of een baan hebben waarbij je oproepbaar moet blijven. Of je bent als echtpaar beiden heks, maar zit in de fase van kleine kinderen, borstvoeding, enzovoorts. Of je woont ver van iedereen met wie je je verwant voelt. Dan train je in een coven, krijgt je inwijding, draait een paar jaar mee in de groep, en gaat daarna zelfstandig verder. Heks alleen maar binnen de wicca.

En ook als je wel covenlid bent, zijn er natuurlijk heel veel dagen in het jaar waarin je de groep niet ziet. Dagen waarop je soms wel een cirkel wilt trekken, magisch werk wilt doen, of wilt mediteren over de maan(d) waarin je verkeert.

Eclectische heksen* waren in mijn herinnering enkele decennia geleden ook vooral solo-heksen, maar nu zie ik bij hen steeds meer de behoefte om deel te nemen aan een groep. Voor training, maar ook omdat het fijn is om samen te komen rond hekserij. In een enkel geval is dat online, in een virtuele coven, omdat de deelnemers op afstand van elkaar wonen en geen geld of tijd hebben om ver te reizen. Maar het kan natuurlijk ook zo zijn dat alleen de groepen van zich laten horen, en dat er nog steeds veel mensen, ook eclectische heksen, onder de radar werken. En, net als sommige covens binnen wicca, al vele jaren doen wat ze altijd al deden, zonder dat aan de grote klok te hangen. “If it ain’t broken, don’t fix it.” Als het niet kapot is, hoef je het ook niet te maken. Dan laat je het gewoon zoals het is. Niets nieuws onder de zon.

Waarom verkeer ik in een existentiële crisis, nu mijn coven weggevallen is? Hoe komt het dat ik me afvraag of ik nog wel een heks ben, nu ik alleen overblijf? Wat betekent wicca dan voor mij, en is dat dan ook afgelopen? Is het omdat ik al zo vroeg in mijn leven, zo vroeg op mijn heksenpad, wel gelijkgestemden vond? Of ben ik bang dat ik het contact met de goden ga verliezen als ik niet meer ‘gedwongen’ wordt om met regelmaat rituelen te doen omdat mijn coven dat verlangt. Denk ik dat ik zelf die moeite niet meer ga doen, en dat dat wel nodig is om aansluiting te houden bij de (wereldwijde) wicca-gemeenschap?

De vraag of ik NOG een heks ben, kan natuurlijk niet los worden gezien van de vraag wat iemand tot een heks maakt. Sinds wanneer was ik er dan een? Wat is de definitie van een heks? Of gaat het om de vraag of ik “een wicca” ben, of “van de wica” (“of the wica”) ben? Het woord ‘wicca’ gebruik ik eigenlijk nooit om naar personen te verwijzen, al weet ik dat het de oorsprong is van het Engelse woord ‘witch’ (de vrouwelijke vorm; terwijl ‘wicce’ de oorsprong is van het mannelijke woord ‘witch’, of het Engelse woord voor een mannelijke heks en ‘wiccian’ de oude vorm van het werkwoord). Maar laten we even voorbij gaan aan de discussie over de etymologie van de woorden voor heks in diverse talen, en aan de betekenis die die woorden hebben in andere vakgebieden: geschiedenis, antropologie, vrouwenstudies, enzovoorts. Het woord ‘heks’ in wicca betekent iemand die is ingewijd tot heks en priester(es). Het woord ‘heks’ in bredere zin in ‘hekserij’ – ook buiten de inwijdingstradities – wordt gebruikt voor mensen die zich bezighouden met hekserij. Het ambacht, de kunde, iets dat je doet dus. Het is niet zozeer is wat je van oorsprong al bent, hoewel daar verschillend over wordt gedacht. Veel heksen, ook ik ooit, voelen iets dat ze omschrijven als ‘thuiskomen’ als ze in contact komen met andere heksen. Misschien ben je wel heks in aanleg, of neem je het onbewust mee uit een vorig leven. Maar je bent niet zomaar heks als je over hekserij gehoord hebt: de kennis die je nodig hebt, komt je niet vanzelf aanwaaien. Al zijn er vaardigheden en eigenschappen die door anderen aan hekserij worden gekoppeld. Denk aan helderziendheid, helderwetendheid, of het kunnen genezen met je handen. Ik denk niet dat dat een automatische koppeling geeft aan hekserij. Je kunt gaven hebben buiten hekserij, en je kunt heks zijn zonder speciale gaven.

Wicca wordt eerder gezien als een ‘orthopraxie’ (hoe juist te handelen, je te gedragen naar de algemeen geldende regels en opvattingen) dan als een ‘orthodoxie’ (hoe correct te denken). Of anders geformuleerd: een gezamenlijke praktijk, set van handelingen, is in wicca belangrijker dan dat je ergens in gelooft. Nou is er in wicca niemand die autoriteit heeft over hoe jij je gedraagt of wat je gelooft. Alleen jijzelf, of hooguit de coven waar je bij hoort, heeft daar iets over te zeggen. Als je te ver afwijkt, in gedrag of denken, van wat algemeen beschouwd wordt als wicca, dan past er waarschijnlijk beter een ander woord bij wat je doet en denkt. ‘Pagan’, of ‘magiër’, of welke richting je dan ook uitgaat. Maar even goede vrienden als je een ander pad volgt of gaat volgen. En het is niet zo dat de meeste stemmen gelden: binnen wicca zijn verschillende stromingen, en ook los van stromingen zijn er hele diverse opvattingen. Toch een opsomming van wat er zoal bij wicca hoort: inwijding in een groep/traditie, het vieren van jaarfeesten en maanfeesten, Godin en God, het gebruik van magie, het doen van rituelen, het gebruik van symboliek, onder meer in een set ‘wapens’ (instrumenten) op je altaar, het trekken van een cirkel, diverse handelingen binnen die cirkel en binnen die rituelen. En het is meer het dóen van deze dingen, of dit soort dingen, dat je onderdeel van wicca maakt, dan het op de júiste manier doen van dit soort dingen. Er is niet één manier, net zo min als er maar één manier is om brood te bakken of soep te koken. En net zoals elke familie en elke groep eigen manieren heeft om feesten te vieren, is dat ook zo in wicca.

Een heks – binnen wicca – is dus iemand die iets doet met die set van handelingen. Is iemand die is ingewijd, en binnen die traditie een bepaalde manier van uitvoeren van die handelingen heeft aangeleerd. Die training is belangrijk, omdat het je aanleert om op een bepaalde manier te werken. Je leert routine aan: je kunt de cirkel trekken zonder te hoeven letten op je tekst, zodat je je kunt focussen op het werken met energieën. Als je eenmaal hebt leren fietsen, hoef je niet bij elke trap na te denken, en kun je je aandacht richten op het verkeer om je heen. Je kunt diverse handelingen verrichten op routine, en vanuit ervaring weet je wanneer iets afwijkt van het normale patroon. Bijkomend voordeel is dat iedereen binnen een groep de handelingen op dezelfde manier doet, en dus ook weet wat je van de anderen kunt verwachten, zodat je samen kunt werken. Bij mij gaat dit fout bij balfolk: ik heb die danspassen en armbewegingen niet in mijn systeem zitten, moet blijven nadenken, en verlies dan de draad waardoor de hele rij uit elkaar valt. Maar in wicca kan ik zo meedoen met andere covens in mijn traditie.

Is het doen van rituelen verplicht in wicca? Welnee, dat bepaal je zelf. In een coven wordt er wel commitment verwacht: als je lid wordt van een groep, gaat men ervan uit dat je meedoet aan gezamenlijke activiteiten, zoveel als mogelijk. Maar als covenloze heks kun je ook een feest overslaan, of er op een andere manier bij stil te staan. Met meditatie, door naar buiten te gaan en de natuur te beleven, zoals Loes met haar vollemaanwandelingen. Door een week lang of een maan lang ernaar toe te leven, terwijl je je inleest of symbolen bij elkaar zoekt voor op je altaar, of een gedicht te schrijven of iets anders creatiefs te doen. Dingen die je ook kunt doen als je daarna wel een ritueel doet, in een groep of alleen.

Is het doen van rituelen of andere activiteiten noodzakelijk om heks te zijn? Ook dat niet. Niemand dwingt je om dagelijks te mediteren, of elke avond een kaars aan te steken op je altaar. Het kan, als je wilt leven zoals onze Romeinse voorouders deden, met hun huisaltaren. Het is een mooi gebruik, een mooie invulling of toevoeging. Maar in mijn beleving zijn andere dingen belangrijker.

Ik ben heks omdat ik magisch denk. Kort nadat ik over wicca had gehoord, en de eerste boeken erover gelezen had, besefte ik dat gedachten kracht hebben. Ik probeer sindsdien sommige gedachten te vermijden, zodat ik niet iemand (iemand anders, maar ook mezelf) iets kwalijks toewens. Want inmiddels is mijn ervaring dat ook gedachten uit kunnen komen. Magie is immers verandering bewerkstelligen door middel van de wil. Je iets voorstellen en daar energie aan toevoegen. Dat kan ook met gedachtenkracht, zelfs ook zonder het bewust te willen.

Ik ben heks omdat ik circulair denk in plaats van lineair, holistisch in plaats van gefragmenteerd. Omdat ik de aarde en het universum als bezield ervaar.

Als heks wil ik in contact blijven met de goden, met het goddelijke, aan het ‘mysterie’ raken, maar ook dat kan prima zonder lid te zijn van een coven, en zonder rituelen te doen.

Om heks te zijn hoef ik geen magisch werk te doen. Ik kan ook op andere manieren invloed uitoefenen op mijn omgeving. Gewoon door in actie te komen, en een gebied te helpen opruimen of brieven te schrijven aan verantwoordelijke instanties. Door vrijwilligerswerk te doen of mijn geld anders te besteden. Door me uit te spreken voor zaken die ik belangrijk vind en tegen zaken die ik verkeerd vind. Door kettingbrieven te stoppen en soms door even helemaal niets te zeggen. Alles vanuit de Wiccan Rede: (Acht woorden vormen de wijze raad): Doe wat je wilt, mits het niemand schaadt.

Al doe ik nooit van mijn leven meer een ritueel, dit maakt dat ik toch een heks blijf.

Waarom mis ik dan toch mijn coven? Omdat het fijn is om samen rituelen te kunnen doen. Om, zoals een goede vriend en mede-heks het ooit uitdrukte, samen een orkest te kunnen vormen. Je kunt een muziekinstrument bespelen (als je dat hebt geleerd, maar nu bij wijze van spreken) en dat kan heel mooi klinken. Maar je kunt pas een orkest vormen als je dat samen met anderen doet. Dat voegt dimensies toe aan je muziek die je alleen-met-jezelf nooit kunt bereiken. En zo is het met wicca en rituelen ook.

Gelukkig kan ik nu en dan met bevriende heksen samenwerken en gezamenlijk rituelen ervaren!

* Eclectische heksen zijn degenen buiten de inwijdingstraditie die een eigen pad volgen, waarbij ze gebruiken wat ze tegenkomen en wat ze daarvan aanspreekt: methoden en technieken, filosofieën, rituelen, benamingen, enzovoorts. Ik gebruik dit woord niet als een waarde-oordeel maar als onderscheid tussen degenen die binnen de inwijdingstraditie wicca ‘heks (en priester/es)’ zijn, en degenen die niet een heel ‘pakket’ overnemen maar zelf alles moeten ontdekken. Daarnaast is er (nu) ook de optie om je aan te sluiten bij heksen die een pad hebben gevolgd buiten wicca, maar hun kennis weer als pakket aanbieden aan anderen.

Geplaatst in Artikelen | Getagged , , , | 1 reactie

Legend of the Green Snake

Geplaatst op 28 januari, 2024 door Morgana

I was inspired by my recent visit to Rwanda, in June 2023, to create a pathworking, or guided meditation, about the connection to nature, the forest, to the hills and lakes there. It turned out to be a story… a legend of the Green Snake, loved and feared by Rwandans.

(Spotted Bush Snake)

Imagine a vibrant green snake with scales that shimmer like emeralds in the sunlight. Its eyes are a piercing yellow, reflecting intelligence and a hint of mystery. This serpent gracefully weaves through the lush foliage of a tropical jungle, its sinuous movements almost hypnotic.

Legend tells of an ancient forest where the spirits of nature gathered to create a guardian for the heart of the jungle. As moonlight bathed the sacred grove, leaves and vines wove together, and the essence of the vibrant flora converged to form the green snake. Infused with the wisdom of the forest and the serenity of the moon, this mystical serpent emerged as a protector of the delicate balance within the enchanted realm.

The green snake of the forest was known as Sylvanith, a name derived from the whispers of the wind through the ancient trees. Sylvanith’s role was to safeguard the secrets of the woodland, ensuring the harmony between creatures and the natural world. Legends spoke of those fortunate enough to encounter Sylvanith feeling a deep connection to the magic woven into the heart of the lush, mystical groves.

Sylvanith, often described as an androgynous being, embodies both the nurturing aspects of the forest’s feminine energy and the protective strength associated with masculine attributes. The creature’s gender, however, remains a mystery, adding to the enigmatic nature of this guardian serpent.

Sylvanith’s multiplication was a magical process too, rooted in the essence of the forest itself. During special celestial alignments, the spirit of Sylvanith would commune with the heart of the jungle. In these moments, the energy of the forest would give rise to new serpentine guardians. Small, ethereal serpents would emerge from the roots of ancient trees, carrying within them the essence and wisdom of Sylvanith. These offspring would then grow and mature, continuing the legacy of protecting the mystical woodlands.

How can we honour Sylvanith?

To honour Sylvanith, consider embracing a connection with nature and promoting its well-being. Here are a few ways that you can help, even in small ways:

  1. Nature Conservation: Contribute to the preservation of forests and natural habitats. Support or participate in local conservation efforts.
  2. Planting Trees: Participate in tree-planting initiatives or create a small garden. This symbolizes your commitment to nurturing the environment.
  3. Educate Others: Share knowledge about the importance of nature and ecosystems. Encourage others to appreciate and protect the beauty of the natural world.
  4. Mindful Practices: Adopt eco-friendly habits in your daily life, such as reducing waste, recycling, and minimizing your ecological footprint.
  5. Artistic Expressions: Create art or stories inspired by Sylvanith to spread awareness about the magical and essential role of nature.
  6. Celebrate and follow ‘The Wheel of the Year’, giving special attention to the lunar cycle and celebrating the Full Moon.

By embodying these practices, you contribute to the well-being of the environment and, in spirit, honour the Guardian Serpent Sylvanith and the many hosts of ‘Spirits of the Land’.

References

(Rwandan Tree Snake)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

References:

https://birdwatchinghq.com/snakes-of-rwanda/

https://susanvanetten.wordpress.com/2019/06/22/photos-reptiles/

The SC moon calendar, actual: https://silvercircle.org/calendar/

 

 

 

 

Geplaatst in English articles | Getagged , | Reacties uitgeschakeld voor Legend of the Green Snake

Wie dan?

Geplaatst op 28 januari, 2024 door Yoeke

‘Zeg!’ Mijn tante zei het met haar vriendelijkste glimlach waardoor ik direct op mijn hoede was. ‘Zeg, ik hoor dat jij gorelvorp bent? Is daar nou nog een beetje markt voor, tegenwoordig?’ Ik zuchtte en keek behoedzaam om me heen. Wie had er zijn of haar mond voorbij gepraat tegen mijn tante?

‘Och, gaat wel hoor’, mompelde ik in mijn glas. ‘En bij jullie, ook alles goed?’
Maar ze liet zich niet afschepen. ‘Gorelvorp, je hoort er zoveel over tegenwoordig’, riep ze uit, ‘maar ik had noooooooit gedacht dat ik er in mijn eigen familie eentje zou hebben! Jij nog wel! Wat een giller!’ Vriendelijk knikkend schuifelde ik zo onopvallend mogelijk richting lopend buffet. Ze schuifelde mee. En intussen vuurde ze vragen op me af. Heel hoorbaar. Met heel veel handgebaren en hoge uithalen van het lachen.

‘En heb je daar nou een opleiding voor gevolgd, of kan iedereen die dat wil zich zomaar gorelvorp noemen?’ Ik schudde van nee en opende mijn mond om haar te vertellen over de jarenlange training die ik bij verschillende teachers had gevolgd en hoe ik…
‘Of ben je dat bij geboorte soms? Want dan zouden er dus nog meer in de familie kunnen zitten hè! Mijn dochter wil ook altijd… Ha ha ha, straks blijk ik zelf een gorelvorp te zijn zonder dat ik dat wist!’
Weer schudde ik mijn hoofd. Het leek me niet waarschijnlijk dat zij ooit gorelvorp zou worden, al zou ze het nog zo graag willen.
‘Oh heerlijk zeg, jij ook een toastje met paling? Of mogen jullie dat niet eten? Ja, ik vraag maar hè! Alle respect natuurlijk voor jullie gewoontes hoor, helemaal zelf weten, voor mij allemaal oké hè, gewoon lekker zijn wie je wilt zijn.’

Ik wist haar af te schudden bij de toetjes, maar terwijl de koffie werd ingeschonken schoof mijn puberende nichtje Taj op de lege stoel naast me. Het was me al eerder opgevallen dat ze een tamelijk ongemakkelijk tenue droeg dat bij feestwinkels waarschijnlijk verkocht wordt als ‘gorelforp-outfit, 25%’.
‘Ik ben ook een gorelvorp’, fluisterde ze tegen me en ze keek er heel serieus bij.

Oh, de dingen die ik had willen doen! Mijn linkerhand naar haar uitsteken en haar strak in de ogen kijken terwijl ik zou zeggen: ‘Secret handshake dan!’ Of kort knikken en op militaire toon informeren: ‘Welke rang?’ Opspringen en een banishingteken maken met mijn kuiten. Of haar vol op de mond kussen en dan zeggen: ‘Nog niet zo lang zeker!’

Maar kom op. Het was Taj, mijn nichtje. Je hoeft als gorelvorp niet altijd de bitch uit te hangen, toch?

‘Wat is dat dan?’ fluisterde ik belangstellend terug. Ze bloosde.
‘Ik dacht dat jij ook…’ fluisterde ze nog zachter.
Ik knikte. ‘Ja. Maar wat is het dan?’ drong ik aan, nu met mijn Tante-stem.
Het arme kind liep nog roder aan en keek om zich heen maar nergens was hulp te verwachten. ‘Nou, dit is mijn gewaad, bijvoorbeeld,’ zei ze, en wuifde met een slap handje in de richting van haar ontluikende boezem.
‘Erg mooi hoor!’ moedigde ik haar aan.
‘En ik doe ook dingen met kaarsen.’
‘Wie niet’, prevelde ik en roerde glimlachend in mijn koffie.
‘Maar vooral de maan. Want ik kan nooit slapen met volle maan omdat ik heel gevoelig ben, maar dan doe ik een maanritueel.’
‘Helpt dat?’
‘Waarvoor?’ vroeg ze wantrouwend en vanaf dat moment was ze het duidelijk zat. ‘Mijn moeder zei dat jij ook een gorelvorp bent, maar volgens mij…’

Die schakelaar kon ik niet weerstaan. Je springt toch niet meteen uit de kast als vorp door alleen maar wat goede raad te geven, leek me, terwijl je toch even kunt laten zien dat je niet van de straat bent.
‘Als ik niet kan slapen helpt een zakje met lavendel onder mijn hoofdkussen wel eens. Of kamillethee.’
Ze veerde op. ‘Ohhhh! Dus jij bent een kruidenvorp? Dan ken je zeker ook wel Mathilde Maanlicht, dat is een hele beroemde vlogger die weet echt alles alles alles van kruiden en waar je ze kunt kopen voor heel weinig geld echt super ik heb de url wel voor je hoor!’
‘Ik ben niet zo handig met computers’, loog ik, ‘en het is gewoon maar een huismiddeltje hoor, die lavendel en kamillethee.’

Ze stond op. ‘Ik ga nog even wat halen’, zei ze, met nauwelijks verborgen teleurstelling.
‘De toastjes met paling mag je niet eten hoor’, riep ik haar na.
Ze draaide zich om en zwiepte haar haren naar achteren zoals alleen pubermeisjes dat kunnen. ‘Weet ik heus wel!’

Met beide handen trok ik de vermoeidheid uit mijn hoofd, veegde de zwaarte van mijn schouders en jenste mijn gronding in de parketvloer van het zaaltje waar nu de tafels opzij werden geschoven zodat er gedanst kon worden.

Aan de andere kant van de buffettafel stond Taj druk gebarend aan haar moeder uit te leggen dat ik gewoon maar net zo’n suffe tante was als iedereen hier. Ik hoefde niet naar hen te kijken om te voelen hoe hun strakgespannen overtuiging over mij kletterend uiteenviel.

Opgelucht vertrok ik die avond weer naar mijn hut aan de rand van het bos, gaf Kraai te eten en zei tegen Kat: ‘Morgen een pannetje soep naar buurman brengen, die is ziek. Zolang ik mijn werk als gorelvorp maar kan doen, hoeft er van mij nooit meer iemand over mij te zeggen dat ik er eentje ben.’

En Kat antwoordde: ‘Ik zeg sowieso niks. Ik ben een kat hè.’

Dit is het kunstwerk ‘Mantel der Liefde’ van Alexandra Drenth. De buitenkant is neutraal zwart. De binnenkant is uitvoerig met symbolen gedecoreerd, onzichtbaar voor de buitenwereld. De Mantel der Liefde maakt nu deel uit van de expositie ‘Aan de rand van de hemel – visioenen‘ in Museum Krona in Uden. Te zien t/m 1 april 2024.

Geplaatst in Columns | Getagged , | 2 reacties