De afgelopen periode werd ik – ik ben een bofferd! – een paar keer gevraagd om een stel te handvasten. Een geweldige eer natuurlijk en een groot feest om voor te bereiden met de handvastelaars zelf. De kunst is om een mooi, creatief en passend ritueel te bedenken dat voldoet aan de hoop en verwachting van het stel en ook voldoende diepgang heeft om voelbaar een stevige blessing mee te geven aan de relatie. Valt niet mee. Er zijn zoveel prachtige handelingen uit te voeren tijdens een ritueel! Klassiekers: de kracht van de elementen in de binding leggen, twee dranken mengen, of een bloedceremonie. Minder klassiek: chocolade ronddelen, springen over de sjaal van oma in plaats van een bezem, samen een ballon opblazen bij ‘lucht’. Of een glas kapot trappen, een stukkie Korinthiërs invoegen of geblinddoekt naar het altaar wandelen… En hoe meer spannende plannetjes ontstaan, hoe meer er uiteindelijk geschrapt moet worden. Want een ritueel (ook een handvasten) moet simpel zijn en dan nog wat versimpeld worden voordat het uitgevoerd wordt. Lastig voor elke creatieve geest.
Moge je geest creatief zijn
Een creatieve geest is een vervloeking van de goden. Wie er eentje heeft – een creatieve geest hè, ik ga ervan uit dat je goden zat hebt – weet er alles van. Je verzint iets leuks om te doen Een boek schrijven! maar voordat je er aan begonnen bent is er alweer een nieuw plan Naar Portugal! dat minstens zo leuk is als de twee volgende Een schuur bouwen op mijn balkon! plannen die over elkaar heen buitelen Accordeon leren spelen! Nee, elke dag een uur mediteren en dan hardlopen! om als eerste door jou gematerialiseerd te worden.
Een waarschuwing: dat werkt niet. Er komt niks van terecht. Wie niet kiest blijft fladderen en creëert niks nieuws op aarde.
Wie iets wel doet, doet nog veel meer niet
Energie volgt adem en adem volgt aandacht, leerde ik van T. Thorn Coyle. En dat werkt op zoveel niveaus zo! Vliegt je aandacht alle kanten op, dan is ook je energie zo op en heeft geen enkel plan voldoende lucht om een beetje vorm te krijgen. De creatieve geest dwarrelt plannenmakend rond en komt helemaal nergens toe. De werkelijke blokkade om een plan uit te voeren is bij mij niet zo zeer weerstand om ergens aan te beginnen. Ik begin juist graag aan dingen, eventjes, tot ik iets anders bedenk om aan te beginnen. De blokkade is – bij mij tenminste – het besef dat ik, als ik het ene doe, niet tegelijkertijd ook het andere kan doen. Ergens de tanden in zetten betekent dus verlies van alles waar ik niet mijn tanden in zet. Dat zet druk op de ketel zeg! Het moet dan wel wat zijn wat ik ga doen, anders is het dat verlies van de dingen die ik niet doe niet waard. Het jammere is: als ik te bang ben dat ik dingen mis loop en daarom mijn aandacht niet goed richt op een activiteit, loop ik ook mis wat ik eigenlijk heel graag had willen doen.
Reken het goed
Dat principe geldt in hoge mate voor het voorbereiden van een ritueel. Er moeten keuzes gemaakt worden. Maar hoe? Het voorbereiden van een ritueel kost zoveel tijd als er beschikbaar is, leerde ik van Starhawk. En gelukkig is er bij het voorbereiden van de meeste handvastrituelen maar weinig tijd beschikbaar. Een goed gesprek vooraf, dan een hele tijd niks en dan is het opeens zo ver. Uit de hele lijst afgesproken handelingen worden er vaak op het laatste nippertje door het stel zelf nog een paar weggesnoeid zodat het ritueel niet te lang gaat duren, want er moet ook tijd zijn voor het feest er na. Zo ontstaat, omdat het moet, een samenhangend geheel van gesproken woord, aandacht, handelingen, diepgang, overgave en plezier. Van alle mogelijkheden die bedacht zijn, moet er gewoon een aantal worden goed gerekend. Die krijgen de aandacht en vormen samen het uiteindelijke ritueel. De rest van de opties niet. Dat wil niet zeggen dat de rest stom was of niet betekenisvol. We hebben het alleen niet goed gerekend, dit keer. En niemand zal de afgevallen handelingen of woorden missen. Wat telt is dat er een ritueel ontstaat dat klopt. Want alleen door een plannetje goed te rekenen kan het met liefde en aandacht werkelijkheid worden, krijgt het voldoende energie en lading.
Deze geliefde is de mijne
Eigenlijk speelt bij het voorbereiden van het handvasten-ritueel dus precies hetzelfde proces als bij de handvastelingen zelf. Zij hebben de keuze uit een vrolijke wereld vol mogelijke partners. Daar zitten vast hele leuke bij. Afhankelijk van de onderlinge afspraken kun je daar gerust ook heel veel plezier mee hebben nadat je je in een ritueel verbonden hebt met een partner. Maar een relatie die je bevestigd hebt met een handvasting is wel degelijk in intentie anders dan andere relaties. Met het uitvoeren van het ritueel geef je jezelf, de ander en de goden zelf te kennen dat je deze relatie, deze ander, helemaal goed rekent, met al zijn of haar irritante trekjes en lekkere hoekjes. Aan hem, aan haar, aan hen, geef je je aandacht en je energie, zodat het echt wat bijzonders kan worden met jullie. Welke vorm, hoe lang, met wie allemaal, maakt niet uit. Wat uitmaakt is dat je tijdens je handvasten helemaal doorvoelt: dit is mijn geliefde, hier verbind ik me mee op de manier die past bij ons. We gaan ruzies uitpraten, verdriet delen, enorm lachen en lol trappen en dat kost allemaal tijd die je niet aan iets anders kunt besteden. En toch is al die gerichte aandacht en energie die je geeft aan elkaar goed besteed, omdat het je relatie voedt, verdiept en nog mooier maakt.
Aandacht. Adem. Energie.
Het leven biedt ongelofelijk veel mogelijkheden. Voor de creatieve geest nog net iets meer dan voor de ingedutte veiligheidsdenker. Eindeloze hoeveelheden interessante activiteiten, mooie plannen, lekker eten, opwindende geliefden, geweldig leuke onderdelen van rituelen – en toch wordt het pas wat als je kiest. Als je een optie goed rekent en daar je aandacht op richt. Adem volgt. Energie ontstaat. Niets is meer onmogelijk. En dat is volgens mij de kern van magie.
–
Yoeke Nagel, interheksueel met een Reclaiming-achtergrond
www.yoekenagel.nl
