Review: To All The Blessed Gods: An Anthology of the Living Orphic Tradition

To All The Blessed Gods: An Anthology of the Living Orphic Tradition, with Prayers to the Theoi
Ariadne Rainbird
Paperback, 189 p. independently published August 28, 2024
ISBN ‎ 979-8337514123 Available from this website.
(Ariadne: please state if you would like a signed copy.)

I have known Ariadne Rainbird since the late 1990’s and some of you will  also remember her as the co-author of the classic book Magick Without Peers with David Rankine (1997). See the link to the review below.

Even then Ariadne was working with the Hellenic Gods and has since explored other paths, “but always returning to the Hellenic Gods”, she adds. “As a vegetarian, the Orphic-Pythagorian-Platonic tradition and path attracted me the most.”

I was very fortunate to meet Ariadne this summer and attend her talk about ‘Hekate in the Living Orphic Tradition’. For many years we have shared our interest in Hekate going well beyond the popular notion of ‘Hekate, the Goddess of the Witches’.


When she told me about her upcoming book I was more than curious. Published in August 2024 I received it a couple of weeks later. I was instantly struck by the amazing amount of personal contributions Ariadne has made in this book, including the illustrations. Via her Etsy website/shop AriadneswebCreations (link below) there are many ‘prayer cards’ some of which have been used in her book. The reason I am mentioning this is because on the website they are in colour while in the book they are black and white.

In a sense this book is like a ‘Book of Shadows’ containing the rituals/poems of the Orphic tradition. Ariadne also collaborated with Thrasyvoulos and Wojciech Mazur whose poems blend in with hers to create a wonderful anthology.

There are 12 chapters highlighting a particular god, goddess or traditional practice Orphic, Spirits of Nature and so on.

In Chapter 12. Songs, Hymns and Carols, Ariadne has adapted the lyrics to Hellenic Deities using the melody of a number of Christian hymns and Christmas. She warns, “Purists, ignore this chapter if you find it a bit frivolous or want to totally dissociate from anything the could be remotely connected with Christianity.” For example, what about ‘Silent Night…  for Heliostasis (Winter Solstice)’ … or “… adapted for the birth of Dionysos”?

There is also an alternative text for ‘The Lord of the Dance’ starting:
“I danced in the morning when the world was begun
I danced in the moon and the stars and the sun
I danced in the heavens and I danced on the earth
On Mount Nysa I had my birth
Dance, dance wherever you may be
I am the Lord of the Dance, said He
And I lead you all, wherever you may be
And I lead you all in the dance, said He.”

This book is a must for anyone like me who is always looking for devotional poems, invocations and songs for inspiration.

BIO: Ariadne Rainbird is a psychologist, Pagan chaplain, Wiccan, Druid and Orphic practitioner living in Wales. She co-authored Magick Without Peers with David Rankine, and has contributed articles, poetry and artwork to a number of anthologies published by Bibliotheca Alexandrina, mainly on Hellenic deities, as well as written a number of published magazine articles in Pagan journals. Her new book To All the Blessed Gods, an Orphic Anthology is now available on Amazon. She also produces artwork and prayer cards which she sells in her Etsy shop Ariadneswebcreations.

The Prayer Cards are amazing. This one… Ariadne is in the book too (p.157).

References

Review: Magick Without Peers

Geplaatst in Boeken, English articles, Recensies | Getagged , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Review: To All The Blessed Gods: An Anthology of the Living Orphic Tradition

Gardens and Altars

The garden is a sacred canvas that holds the earth’s rhythm and allows us to paint with the season’s growing things. I remember when I first felt that calling — that deep, magnetic pull to connect with the land. I was in my early teens, an age of discovery and rebellion. Drawn to a quiet corner of the garden, overhung with giant Morton Bay fig trees, it was a space where wild things grew untamed and where I imagined I could touch the very pulse of nature.

I gathered stones and sticks, arranging them in a circle in the shadows of the old tree, where I could be unseen, or so I thought. On my way home from school each day, I added flowers and aromatic herbs, gathered plants from the overhanging front yards of neighbouring houses. I added some candles from the votive candle box in my local Catholic church. I’d whisper secret words to invite the spirits to join me. It was simple and raw, but mine — an outdoor altar I created from instinct and reverence.

Strange symbols

My father, however, saw something else. He stumbled across my sacred little creation one day while I was at school. The sight of the candles, the strange symbols scratched into the dirt, and the careful arrangement of rocks must have shocked him. When I got home, he was waiting for me, his face revealing his horror. He thought it was something dangerous, something that needed to be stopped. He didn’t understand that this was my way of connecting with something greater than myself, ancient and beautiful.

He dismantled the altar, scattering the stones and tossing the flowers aside. I remember the ache in my chest when I saw what had happened — the sense of loss, the feeling that something precious had been taken from me. But in the quiet aftermath of that moment, I also felt a spark of determination. It was the first lesson I learned about the resilience of Witchcraft — that sacred spaces can be rebuilt, and that connection to the earth cannot be severed by fear or misunderstanding.

Sacred Corners

Now, decades later, I find myself once again creating outdoor altars, but with far more purpose and wisdom. My garden has become a sanctuary for the seasonal wheel, where each Sabbat has its own home, and each celebration has its own sacred corner. The altars are woven into the landscape — a sunlit space for Summer, adorned with flowers of the season and symbols aligned to the fire element; a shaded grove for Yule, with evergreen wreathed branches and herbs to welcome back the light.

I’ve learned to create spaces that reflect the natural cycles, choosing spots that resonate with the energies of each season. At Imbolc, I honour the stirring of new life in the garden — placing candles and small offerings of seeds in the corner that might first bloom. For Autumn, I chose the space in shadows near my studio, where I can decorate and add ribbons.

Each altar is becoming a part of the garden’s living rhythm, changing and evolving just as I do. I create ‘paths’ between them, marked by herbs and stones, like meandering shadows that turn through the year. It’s a journey of growth that began with a frightened teenager’s hidden altar and has now blossomed into a celebration of nature’s sacred cycles woven into the heart of my home.

Resilience

This practice is more than just a series of rituals; it’s a conversation with the earth, an act of gratitude, and an ongoing reminder that even when altars are dismantled, the sacred is never lost. It lives on in every stone, every flower, and every quiet moment spent in communion with the garden. The seasons come and go, but the magic remains, ever resilient, ever growing.

In every season, the garden offers a sanctuary for the soul. It is a place where one can find solace, peace, and a deep connection to the natural world. It is a reminder that amidst the ebb and flow of life, timeless magick resides within the earth, waiting to be discovered and cherished.

vinum sabbati,
Tim Ozpagan

References

Website: https://www.witchesworkshop.com/

First appeared in the newsletter October 13, 2024

Facebook: https://www.facebook.com/groups/witchesworkshop

 

Geplaatst in English articles | Getagged , , | Reacties uitgeschakeld voor Gardens and Altars

Review: Maiden, Mother, Crone

Maiden, Mother, Crone. A collection
Joanne Harris, illustrated by Bonnie Helen Hawkins
Gollancz, 2023. 582 p. ISBN 978-1-3996-1401-6. £ 10.99, € 16,95

As a child I red lots of fairy tales and whole books with fairy tale collections from around the world. Mainly Europe, including Eurasia, some or North-American tales and the occasional story with Kantjil or Anansi in a leading role. Grimm, Andersen, Mother Goose; Greek myths; Gipsy tales, fairy tales from Russia, Scandinavia, and othe countries; the Finnish Kalevala; Celtic tales from Ireland and even a retelling of the Welsh Mabinogion. But never, as far as I can remember, British folktales: no English or Scottish stories, no Anglo-Saxon folktales.

So what a treat that Joanne Harris (‘The Gospel of Loki’, ‘Runelight’) has collected and retold stories from the British Isles, inspired by the ‘Child Ballads’. These 305 traditional ballads were collected and anthologized by Francis Child during the second half of the 19th century: the ‘Child Ballads’ or ‘The English and Scottish Popular Ballads’. Nothing about them is ‘childish’ (as anyone familiar with fairy tales would know, and I do not mean the children’s versions or Disney versions). And women are not often the heroine of the story. But in the retelling of Joanne Harris they are. And not necessarily in a traditional way.

‘A Pocketful of Crows’ is a story that is set in another world in the English countryside. When reading it, I noticed a certain rhythm in the telling that I cannot find again now I look for it. It seems the storyteller used rhythm, short sentences and something close to alliteration, that gave a rhythmic structure (cadence) to the story. A structure that in my mind fitted well with the medieval type of story. And fragments* of The Child Ballads and old proverbs and rhymes are woven into the story, which covers a whole year. And a large part of the book. Compelling and surprising.

* I am as brown as brown can be,
And my eyes as black as sloe;
I am as brisk as brisk can be,
And wild as forest doe.

The Child Ballads, no. 295

‘The Blue Salt Road’ retells a story of a selkie woman enslaved by human beings, and ‘Orfeia’ combines the Orpheus myth (‘King Orfeo’ in Child’s Ballads) and ‘Elfin Knight’.

I cannot wait for a day off, or a free evening, to read the next part of the book!

Geplaatst in Boeken, English articles | Getagged , , | Reacties uitgeschakeld voor Review: Maiden, Mother, Crone

2024 Volle maan van de Heuvel van de Barden

Thema: Vind de balans tussen zelfstandig zijn en samen werken.
Indiaans sjamanisme: Zij die het web weeft

Het is herfst… dat is duidelijk. De bladeren beginnen te kleuren en de nachten worden koud (die twee zijn onafscheidelijk). De tijd van het afscheid is gekomen, zo ook hier!

De 22ste oktober zwaaien wij onze zoon uit die naar Australië vertrekt, voor lange of korte tijd… dat laten we allemaal even in het midden. Hij gaat er werken om geld te verdienen om zijn studieschuld af te betalen en zijn trektocht door Nieuw-Zeeland en Indonesië te bekostigen. Hij kan vijf jaar wegblijven of zo weer terug zijn… we gaan het meemaken. Het is voor hem een sprong in het diepe. Hij is goed voorbereid, maar af en toe bekruipt hem de angst en onzekerheid van zijn stap. Maar dat is normaal en gezond met zulk soort stappen… het is totaal uit de comfortzone stappen en dat gaat gepaard met angst en onzekerheid. Ik vind hem zo stoer, hij heeft alles goed voorbereid en nu nadert alles zijn hoogtepunt, ‘de stap’. Aanstaande maandag, mijn vaders sterfdag, komt hij in Zwolle aan. Hij heeft twee jaar in Berlijn gewoond en reist via Dortmund naar Zwolle. Zijn overgebleven spullen staan in Dortmund bij een vriend. Alles is afscheid wat de klok slaat… de komende twee weken.

En daar bovenop… mijn laptop en externe harde schijf. Ook die nemen afscheid van hun werkende ‘leven’. Ik denk dat mijn laptop al wel tien jaar oud is en hij begint steeds meer gebreken te vertonen. De externe harde schijf zal ook zo oud zijn geweest… die is ‘overleden’. Mijn hoop is gevestigd op een goede vriend die hem alsnog kan lezen. Vooralsnog zagen wij gister wat oude foto’s tevoorschijn komen, als tumbnails :-/ Hij zei dat dat wel goed kwam… hope so!!! En al mijn schrijfsels van afgelopen jaren!! Ik mag dan ook vandaag proberen wat zinnigs te vertellen over dit jaargetijde en wat dat voor mij betekent. Mijn verslag van vorig jaar is onbereikbaar voor mij. Net als al mijn foto’s… ik hoop niet dat ik daar ook afscheid van moet nemen. Ik loop namelijk vijf jaar achter met Greenthingz boeken maken (daar staan alle prachtige foto’s… en herinneringen in!). En natuurlijk mijn privéfoto’s van mijn ouders en kids. Maar als ze weg zijn dan is dat helaas maar zo, er zijn ergere zaken.

Het is binnenkort de volle maan ‘Van de Heuvel van de Barden’. Je mag dan je mooiste verhaal van afgelopen jaar vertellen. Je mag terugkijken op de vruchten die je geplukt hebt.

De Keltische boom van deze volle maan is de Muin… oftewel de wijnrank. Een vreemde boom in de Keltische bomenkalender. Het is een boom die pas een boom wordt als hij zich verbindt met iets anders. Hij kán het niet alleen. Alleen blijft hij een kruipend gewas, laag bij de grond. En dat laat het thema van deze volle maan prachtig zien. De balans tussen zelfstandig en samen werken. Je kan groeien, helemaal alleen… maar je komt tot grote hoogten in samenwerken!

En zo is het maar net 🙂 De tijd van het groeien komt er weer aan… de tijd van het naar binnen keren, de herfst en winter. De introspectietijd, heerlijke tijd! De zomer hebben we weer achter ons gelaten, we hebben ons weer met elkaar verbonden en zijn tot grote hoogten geklommen. Daar mogen we nu over vertellen en van het uitzicht genieten.

Het gewas dat bij deze tijd van het jaar hoort, zijn de juwelen van het bos. De paddenstoelen, mijn lievelingen <3 Deze bizarre bloemen zijn de uitwassen van wat zich ondergronds met elkaar heeft verbonden! Ze lijken zelfstandig… maar zijn dat niet! Ondergronds zijn ze met elkaar en de bomen verbonden, vaak in cirkels. Sommige bomen kunnen niet zonder hen, ze helpen met de voeding van de boom of helpen de zaden te kiemen. Zonder deze juwelen geen groots leven <3 Ook hier weer de balans tussen zelfstandig en samenwerking.

Zo ook de zelfstandige stap die zoonlief gaat doen… voor onbepaalde tijd naar de andere kant van onze aardkloot. Het lijkt zelfstandig, maar de navelstreng trekt heftig! Met zijn familie en vrienden verbonden zijn voelt als pijnlijk. De onzekerheid of hij sommige mensen nog weer terug zal zien als hij voor langere tijd weg gaat. En de vrienden uit Berlijn, zal hij die ooit nog zien? Zijn levenstrein dendert voort, het is een komen en gaan van medereizigers in zijn leven. Geen idee wie er als machinist aanwezig is in zijn leven. Misschien gaat hij daar achter komen op zijn omzwervingen <3 Zit hij zelf achter het stuur of is er meer dan die zelfstandigheid? Hij gaat veel leren over zichzelf, dat staat vast. Elke stap uit de comfortzone is een leerschool.

Of ik daar goed in ben? Dit soort stappen? Ik moedig ze aan bij anderen 🙂 maar hoe doe ik het zelf? Wanneer voel ik me uit mijn comfortzone? Laatst in Rotenburg an der Fulda. Zwemmen in de Fulda. Na een dag ‘groen’ zijn, na het afschminken de Fulda in springen. Ooit (in mijn jonge jaren) bijna een verdronken iemand uit het water gehaald, tijdens een roeiwedstrijd. Dacht dat het een leren bal was… bleek dat de dag erna een Chinese man uit het water gehaald was, op die plek. Ik had dus zijn kruin gezien. Sindsdien zwem ik niet zo graag in ondoorzichtig open water 😛 Maar na een interne strijd toch de sprong gewaagd, in beha en onderbroek 🙂 met nog twee andere ‘groentjes’. Dat was voor mij wel even uit mijn comfortzone. En daar heerlijk gezwommen… en de gedachten bijna achter me gelaten.

Mijn vollemaanwandelingen zijn ooit begonnen als een stap uit mijn comfortzone en zijn dat allang niet meer. Heel soms houdt iets mij tegen om het bos in te gaan, dan kies ik een andere stille weg. Dan luister ik naar mijn intuïtie.

Ook een rot eind rijden om bij een festival te komen in het buitenland… zal ik waarschijnlijk niet alleen doen. Samen met mijn man heb ik heel wat praatjes, maar ook dan voel ik de spanning om te gaan. En dan heb ik het over meer dan 5 uur rijden in een land waar ik de taal niet goed van spreek. Dat is al een dingetje voor mij!! Eigenlijk ben ik het liefst binnen Nederland, binnen 3 uur rijden van thuis… mijn lieve thuis <3 En dan moedig ik mijn lieve zoon aan om te gaan, zijn vleugels uit te slaan en te gaan waar zijn levenstrein hem brengt, helemaal alleen. Ik doe het hem niet na… gelukkig kent hij goed zijn talen en maakt hij makkelijk vrienden. Hij redt het wel, als de stap gemaakt is.

Mijn dochter, een verhaal apart, die ben ik steeds ‘kwijt’ 🙂 Die fietst heel Europa door. Die was afgelopen maanden een paar dagen in haar huis in Duitsland. Had niet eens tijd om haar tas uit pakken omdat ze de dag erna alweer doorreisde naar een volgende bestemming 😛 Maar die heeft een huis, een baan (ook met fietsen 😛 ) en reist veelal met anderen. Dat is toch anders, voel ik.

Mijn kinderen zijn uitgevlogen, dat mag duidelijk zijn. Geen ‘huisje, tuintje, beestje’ voor hen, ze maken stappen in vrijheid en zijn vrij om te gaan. Ze zijn ongebonden, zelfstandige mensen geworden, waarmee ik me ontzettend verbonden voel… omdat we dat zijn.

Mijn mooiste verhaal van dit jaar is dan ook dat van een moeder die haar kinderen mee heeft gegeven om te zoeken naar hun passie. En als ze die hebben gevonden… daar hun werk van te maken, dan hoeven ze nooit meer te werken! Voor mijn dochter is dat gelukt, ze werkt in de marketing van een fietsenmerk Benelux en wordt gesponsord in haar fietsvakanties door een fietskledingmerk, en wielrenbladen waarvoor ze schrijft. Deze maand staat ze er alweer als covergirl op, mijn meis <3 Ik ben benieuwd wanneer ze wat meer rust voor zichzelf inbouwt.

De passie van mijn zoon is reizen en mensen ontmoeten. Netwerken aanleggen all over the world. Of hij daar ooit een boterham mee kan verdienen… voorlopig blijft het bij werken terwijl hij reist, ook goed.

Laatst zei mijn zoon dat ik hem had geleerd dat ‘als’ niet bestaat. Dat ‘als’ de toekomst is die er nog niet is. Dat ‘als’ beren op de weg zijn. Dat ‘als’ hem niet tegen moet houden. En ik maar denken: ”Heeft hij dat van mij?” Ik weet wel dat ik het altijd belangrijk vind om ‘als’ voor te zijn. Dat je ‘als’ moet zien te voorkomen. ‘Als’ hoeft niet te bestaan als je goede keuzes maakt. Dus geen verdovende middelen/alcohol als je zwanger wil worden! Dat gold voor mij indertijd. Dat als je kind dan iets mankeert, je nooit een ‘als’ hoeft te hebben. En voor hem nu, een goede verzekering!! Voor als (yep) hem iets overkomt, wees een ‘als’ voor. ‘Als’ hoeft niet te bestaan, als je luistert naar je intuïtie en moeder 😛

Zo ook ga ik nu een tweede externe harde schijf kopen voor ‘als’ mijn externe harde schijf weer kapot gaat… en misschien toch eens denken aan een ‘cloud’.

En zo is deze tijd van het jaar de tijd van zaden oogsten en bewaren, bewaren om later weer te planten. Zo ook je daden van afgelopen jaar. Wat zijn daar de zaden van, wat zaai jij volgend jaar? Zijn het mooie zaken die verder mogen uitgroeien of zijn het zaken met een ‘als’?

Ik hoop dat we volgend jaar onze zaden mogen zien ontspruiten, met alles wat we met ons hart hebben gedaan. Dat we dit jaar zoveel mogelijk bij ons hart zijn gebleven. Ons niet hebben laten afleiden door de onrust in de wereld. Geen meningen en oordelen geveld hebben waar niemand op zit te wachten. Oog te hebben voor de mensen om ons heen en daar voor te zorgen. En goed te zorgen voor onszelf 🙂 te luisteren naar ons lijf en daar naar te handelen! Twee maanden terug toch maar weer voor 100% suikervrij gegaan. Mijn lijf gaf aan weer te worstelen met vocht in de benen, oplossing: vermijd toegevoegde suikers en lege koolhydraten. Na twee dagen hoofdpijn, en een week verder van mijn vochtprobleem af. Maar makkelijk is anders 😛 Naast koffie (word ik nerveus van), alcohol (valt niet fijn meer), vlees (ik wil geen dieren meer eten die op transport zijn gegaan en/of een abattoir van binnen hebben gezien), roken (been there, did that) nu ook geen suiker meer (dan ga ik weer vocht vasthouden en word ik zwaarder). Ben lang geleden van 102 kg naar 82 gegaan en wil nooit meer naar ‘meer’. Deze zaken heb ik zelf in de hand. Even zo mijn mindset, geen beren op de weg creëren. Zorg dat je in het ‘hier en nu’ blijft. Als er nu niets aan de hand is, is er niets aan de hand. Ik kan wel zorgen dat er straks minder kans is dat er wat aan de hand is, door nu verstandig te handelen. Niet blijven kauwen op de toekomst, die er nooit zal zijn. En dan loslaten… kijken wat er volgend jaar voor plantje boven de grond komt. Soms komt ‘het leven’ er tussen… daar hebben we weinig invloed op.

Adem in, adem uit enz. Komt goed <3

Liefs, Loes

Geplaatst in Volle Maan Wandelingen | Getagged , , | Reacties uitgeschakeld voor 2024 Volle maan van de Heuvel van de Barden

Recensie/Aankondiging: Het verborgen pad

Het Verborgen Pad, magie als sleutel tot transformatie.
Vivianne Crowley
Oorspronkelijke titel: Wild Once
Uitgever: A3 boeken
ISBN: 9789491557859
Euro: 24,50
Verschijnt November 2024

Van Wild Once is in de Wiccan Rede van 1 mei 2022 al een recensie verschenen. Ik was erg enthousiast toen ik hoorde dat er een Nederlandse vertaling zou komen, omdat het voor mij toch altijd iets makkelijker leest. Ik weet dat er mensen zijn die het graag in de originele taal lezen, omdat vertalingen niet altijd goed gedaan worden, en veel vertalers er een eigen versie van maken.

Ik mocht langs de zijlijn meekijken hoe deze vertaling tot stand kwam, en hier en daar wat advies geven hoe “wij heksen” dingen zeggen en bedoelen. Het blijft lastig, want sommige uitdrukkingen laten zich nu eenmaal niet makkelijk vertalen, soms is er gewoon geen goed alternatief in het Nederlands te vinden, neem nu alleen de oorspronkelijke titel maar.

Ik heb afgelopen tijd een proeflezing gedaan van de Nederlandse vertaling en ik ben oprecht blij hiermee. Ik heb het boek in twee dagen uitgelezen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het Engelstalige niet gelezen heb.
Ik hoorde ook dat er overleg is geweest met Vivianne zelf, om eens goed te checken wat ze bedoelt met bepaalde woorden en daar de best mogelijke vertaling bij te zoeken. Geweldig hoe Vivianne als auteur hieraan heeft meegewerkt. Tot zover over de totstandkoming van de vertaling, wat een hele klus is, mijn petje af.

Ik heb alle andere boeken van Vivianne, sommige in het Engels, maar ook in het Nederlands, en ze heeft een bepaalde schrijfstijl, die vond ik terug in deze vertaling. Uiteraard klinkt ook de psycholoog Vivianne er doorheen. Maar wat ik bijzonder aan dit boek vind, is dat ze erg openlijk is over haar privéleven. Als een rode draad loopt haar eigen verhaal door het boek heen. Je leert haar kennen op haar zoektocht en pad alsook haar magische benadering en handelingen, toegepast op dagelijkse dingen waar je tegenaan loopt. Ze geeft aan de hand van haar eigen verhaal de toepasbaarheid van magie aan. Je kan een stukje meelopen op haar persoonlijke pad en leren van hetgeen zij deed.

Het verborgen pad wordt minder verborgen, en toepasbaar voor iedereen, begrijpelijker.

Ik ben dus aangenaam verrast en hoop dat Het verborgen pad voor vele mensen een handleiding kan zijn op zoek naar de magie in hun leven.

 

Geplaatst in Boeken, Recensies | Getagged , , , | Reacties uitgeschakeld voor Recensie/Aankondiging: Het verborgen pad

Bosbeelden om zelf een sprookje of pathworking te maken

1. Bomen en beek

Onlangs was ik in een landschap dat mij heel sprookjesachtig voorkwam. Een vochtig bos, in een rotsachtige omgeving. Ik heb er foto’s van gemaakt die bij mij verhalen opriepen. Misschien bij jou ook?

Onlangs was ik in een type landschap dat ik van huis uit niet gewend ben. Een vochtig bos, in een rotsachtige omgeving. Het was ook recent erg nat geweest, dus de beek, of het riviertje, stroomde snel en had zelfs wat watervalletjes. En niet alleen dicht naast de stroom stonden vochtminnende planten. Diverse varens stonden ook aan de andere kant van het pad tegen de helling. Het gaf mij de indruk dat ik in een regenwoud was. Niet een tropisch regenwoud, maar in het gematigd klimaat kan een bos net zo goed dichtbegroeid en vochtig zijn. Een gematigd regenwoud dus. Ik wist dat de bewoonde wereld niet ver was, maar het bos riep allerlei verhalen bij me op. Ik heb er nogal wat foto’s gemaakt, met het idee dat het materiaal geschikt was voor sprookjes en voor pathworkings. Precies voor dat doel bied ik de foto’s nu aan de lezer aan. Maak je eigen verhaal, op basis van deze beelden. Laat je fantasie stromen en kies uit deze fotoselectie afbeeldingen die in jouw verhaal passen. Ik geef ze weer in een paar categorieën: het water, rotsen, bomen, planten, en pas op het laatst een paar foto’s die wijzen op menselijke activiteit in de omgeving.

De stroom

2. Snelstromende beek of riviertje

3. Stroomversnelling / watervalletje

Rotsen

4. Rots

5. Rots

6. Rots met planten, landscape

7. Rots met planten, rechtop

8. Stenen bij stroom

9. Drogere rots omhoog

Planten

10. Varens en andere planten aan de waterkant

11. Tongvarens en mos

12. Varenbos op de hogere helling

Bomen

13. Beukenpad omhoog

14. ‘Trap’ van boomwortels, omhoog

15. Verstrengelde bomen

16. Natte boomstam

17. Een wortelwoud op de helling

18. Ademwortels van een beuk?

Een verschijnsel dat zich vooral voordoet bij moerascipressen, is de vorming van ‘ademwortels’. Moerascipressen staan vaak langdurig met de voeten in het water en gebruiken deze ‘pneumatoforen’, om de boom van lucht te voorzien in natte en daarom zuurstofarme grond (denkt men).
Beuken staan doorgaans op veel drogere plekken, maar deze beuk lijkt zich te hebben aangepast aan water dat misschien met enige regelmaat over de wortels stroomt. Of het is wortelopslag, een manier van planten om klonen van zichzelf te kweken, ofwel ‘vegetatieve reproductie’, een alternatief voor zaadvorming. …

19. Ademwortels van een beuk?

Maar het kunnen natuurlijk ook kabouterhuisjes zijn.

20. Kale toppen

21. Een ‘heksenbezem’?

22. Een boomstam, uitgehold tot buis

Wat kan er allemaal door deze buis heen?

Menselijke activiteit

23. Pad en brug

24. Brug en stroom

25. Watermolen.

En als de inspiratie gaat stromen bij jou, lezer, hoor ik graag wat je ervan gemaakt hebt! Om hier te delen met andere lezers, of in een privébericht.

Geplaatst in Artikelen | Getagged , , | Reacties uitgeschakeld voor Bosbeelden om zelf een sprookje of pathworking te maken

Gerald Gardner and Indonesian Influences – part 2: Honouring our Ancestors

 

On November 4th 2023, Silver Circle held an event, ‘Honouring our Ancestors’, at the Autumn Gathering at Westhoffhuis in Lunteren. During the opening ceremony friends were invited to honour and remember beloved ones and ancestors.

The founder of modern witchcraft/Wicca Gerald B. Gardner was honoured with a presentation from Morgana, entitled: ‘Gerald Gardner & Indonesian Influences’. His book The Kris and Other Malay Weapons (1939) has become a classic, not only in Wiccan circles, and she was able to show various illustrations of not only the Kris but how they are made. She made mention of her visit in 2019 to Java & Bali under the guidance of Rich Eduard and Ivonne Keulen. (Read also Gerald Gardner and Indonesian influences, part 1).

Following the presentation Rich and Ivonne, from Stichting Aliran, continued the story with more about ‘The Kris & Javanese Mysticism’.

They had prepared a circle with a number of examples of Krisses and other ritual attributes.

Photo – Rich Eduard

Guiding us through a journey to meet ancestors or spirits of the Kris we were able to choose which Kris we felt attracted too. I chose a small one from Sulawesi, although I knew nothing about this region of Indonesia.

Tink wrote of her experience: “Today I went to SC Honouring our Ancestors Autumn Gathering after all and I’m glad I did. I’ve had a great day! It wasn’t a big group, but it was great to meet old and new friends and talk about all kinds of things.

In the opening ritual we were invited to honour our ancestors and loved ones on the other side of the veil. Morgana gave an interesting presentation about Gerald Gardner & his Indonesian influences, and his book ‘The Keris and Other Malay Weapons’.

In the break we enjoyed special-made spicy pumpkin soup and nice conversation. Then Rich and Ivonne of Stichting Aliran Tenaga Dalam continued on the theme with a fascinating workshop on the keris & Javanese mysticism. I don’t know a lot about it and perhaps it’s not really ‘my thing’, but I am definitely interested and always like to learn about other cultures. And knives attract me anyway. In the workshop we were allowed to make contact with a keris and through it with an ancestor. I had a wonderful, very special experience and shared it afterwards. It took away most of the fear for the ‘stille kracht’, although I’ll always stay cautious.”

On the Stichting Aliran website Rich describes in more detail the importance of ancestors and heirlooms:

Van ‘Kaarten van Stille Kracht’ Ivonne Kreule

Pusaka, Jimat and Keris: talisman and heirloom

“The literal translation of the word pusaka is heirloom. Many Indonesian families in the Netherlands cherish an heirloom from the Dutch East Indies as one of the few concrete tangible memories of a life far away and long ago. It connects the family and their history. The pusaka object can be a keris or another object that has a valuable meaning, such as a pair of wayang golek dolls, jewellery, coins, but also a photo, a letter or an old teddy bear can be a pusaka. The value of the pusaka lies mainly in the meaning the object carries, due to its long history within the family. The pusaka is often well preserved and is passed on to someone from the next generation who has an affinity with it. Sometimes the stories associated with it and its traditional uses are also preserved.

Indonesia also has a long tradition of family heirlooms. Heirlooms enjoy great prestige because they can be many generations old. Because the pusakas have been used from generation to generation, this frequent use can be felt on the object as an attached energy field. The pusaka is then appreciated precisely because of the energy attached to it and has then become a jimat (talisman). It has now become an instrument with which potential contact can be made with an ancestor. Its powers are invoked when the item is used again.”

We finished the day by regrouping in the larger Circle and thanking the Spirits of the Land for their presence and bid them farewell.

Photo – Rich Eduard

The inner working with the Kris reminded me of some of the inner journeys we make – but also the inner connection we have with our own ceremonial dagger/knife, the Athame.

When I was compiling and sorting the material I had for the first part of this presentation I started taking more notice about my connection to my Athame. Certainly after the visit to Bali & Java with Rich & Ivonne in 2019 I became much more aware of the similarities of the Kris and Athame. Previously, much of my experience of the Athame has been led by my own intuition, although there were some instructions of course about how it should look, what it should be made of etc.

Although we see the Athame referred to as a ‘creature of steel…’ many people use wood, or other types of metal (silver, iron, bronze) these days. The Kris blade is traditionally made of iron, or ‘meteorite nickel’ but it is also a ‘creature of steel’. Today stainless steel is used.

As a ‘creature of steel’ let us look at the esoteric background of first, the Athame. As a ritual tool it is rich and multi-faceted, drawing from a variety of historical, cultural, and symbolic sources.

Blades have been used in magical and religious ceremonies since ancient times. In various cultures, knives and daggers were considered powerful tools for both mundane and spiritual purposes. They were often used to draw protective symbols, perform sacrifices, and delineate sacred spaces. The Athame’s use in modern Wicca can be traced back to Western Ceremonial Magical Traditions. Texts such as the Key of Solomon (a medieval grimoire) describe the use of ritual knives for specific magical operations, including drawing circles and invoking spirits. In Alchemical and Hermetic traditions, blades were symbolic tools used to represent separation and transformation processes. The Athame can be seen as an extension of these practices, symbolizing the ability to cut through illusion and uncover deeper truths.

In many traditions, the Athame is associated with the element of Air, representing intellect, communication, and the power of thought and discernment. In some Wiccan traditions, however,  it is instead linked to Fire, symbolizing willpower, passion, and transformative energy. This duality highlights the Athame’s role in both mental and spiritual processes.

In the ritual ‘Cakes & Wine’ the Athame often embodies the masculine principle, or yang energy, complementing the feminine principle, or yin energy, represented by the chalice. This balance is crucial in many Wiccan rituals, emphasizing harmony and the union of opposites.

When used to cast and close the sacred circle, one is creating a protected space for ritual work. This act of delineating sacred space is a fundamental aspect of many esoteric traditions, ensuring that the ritual area is consecrated and protected from external influences.

The Athame is a tool for directing magical energy. When performing rituals, we use it to focus our will and intent, channelling energy towards specific goals, invoking deities, or banishing unwanted entities.

In addition to practical uses, the Athame is employed in various symbolic actions within rituals. These include consecrations, the symbolic cutting of cords (representing the severance of unwanted connections), the symbolic opening and closing of gateways between realms, and the drawing of magical symbols in the air.

On a deeper psychological level, the Athame can represent inner strength, clarity of thought, and the ability to cut through illusions. It is a symbol of personal power and spiritual authority, reflecting the journey towards self-awareness and mastery.

As Gerald Gardner pointed out ‘The Athame is the true Witch’s Weapon’ and as such embodies and embraces all the elements including Spirit and the connection to our Higher Self. In this sense it links us to our Ancestors who have trodden this path and continue to guide us.

Gardner’s description and use of the Athame (Weapons) primarily appear in his books Witchcraft Today (1954) where he briefly mentions the Kris in relation to the Athame, noting the influence of Eastern magical practices on Wiccan tools. He admired the Kris’s craftsmanship and spiritual significance, which then inspired the use of the Athame in Wicca.

In The Meaning of Witchcraft (1959): Gardner elaborates on the magical and symbolic aspects of ritual knives, including the athame. He draws parallels between the Kris and Athame, emphasizing their roles in focusing and directing energy.

Gardner’s integration of these tools into his writings helped shape modern Wiccan practice, blending elements of Eastern and Western magical traditions to create a unique and cohesive system of ritual tools and symbolism.

In the book Gerald Gardner – Witch by Jack Bracelin (1960) there is a long account by Gerald of his experiences in Malaysia and where he retells stories of the Kris.

He writes: “The kris, it seemed, was considered by everyone – collectors, weapons experts, museum curators – as merely a weapon, simply the characteristic form which the dagger had taken in these parts. And yet, he noticed, the blade was treated with respect by the Malays. It came in distinctly different varieties. Some kris at least had distinctly talismanic virtues. Many tales of magical kris and their makers were told.”

The Kris and the Athame both have connections to traditions of ancestor worship and veneration, though they emerge from different cultural contexts and practices. The Kris (or keris) is a traditional dagger from Southeast Asia, and is particularly associated with Indonesia, Malaysia, Thailand, and the Philippines. Its wavy blade and rich symbolism make it a significant cultural and spiritual artifact. It is often considered a powerful heirloom, passed down through generations. It is believed to carry the spirit and blessings of the ancestors, making it a vital part of family heritage.

Having its own spirit and magical properties it is used in various ceremonies for protection, blessings, and communication with the spiritual realm. It is used in rituals to honour ancestors, seeking their guidance and protection. It is also used in rites of passage, such as weddings and funerals, to invoke ancestors and ask for their blessings.

And as we saw in my description of a Kris being blessed in Bali (2019) it is custom-made, reflecting the personal and spiritual characteristics of its owner. The process of crafting and ‘activating’ a Kris involves rituals to connect it to the Spirit.

In the ritual to consecrate the 3 Krisses offerings and prayers were made to ancestors and deities. This consecration enhanced its spiritual potency and connection to the ancestral realm.

An Athame with Damascus blade

A Kris highlighting the Damascus technique

Whilst the Kris & Athame have similarities both in looks (both have a double-edged blade) and usage there are nuances.

This is most noticeable when we look and compare the masculine and feminine aspects of both weapons. The masculine aspects of the Kris are often seen as a symbol of power, strength, and authority, traditionally carried by warriors and leaders, both men and women. This association with protection, defence, and assertiveness aligns with masculine energy.

Concerning feminine aspects, the wavy, sinuous lines of many keris blades can be seen as embodying feminine qualities of fluidity, grace, and subtlety. In some cultures, the Kris is believed to possess a nurturing and protective spirit, guarding its owner and bringing harmony and balance. These nurturing and protective roles are often associated with feminine energy.

In rituals, the Kris may play roles that emphasize feminine aspects, such as fertility, creativity, and connection to the earth and the spiritual realm.

However, the Kris is often regarded as having a dual nature, embodying both masculine and feminine qualities. This duality reflects the balance and harmony between opposing forces, a common theme in many Southeast Asian spiritual traditions. Each Kris is believed to have its own unique spirit, which can be either masculine or feminine, or a blend of both. The specific characteristics of a Kris’s Spirit depend on its craftsmanship, history, and the rituals performed during its creation and consecration.

It’s symbolism is versatile and can change depending on the context in which it is used. In some ceremonies, it may emphasize masculine attributes, while in others, it might highlight feminine qualities. It cannot be strictly categorized as masculine or feminine; instead, it embodies a dynamic interplay of both energies. This duality reflects its deep spiritual significance and its role as a powerful cultural artifact.

Understanding the Kris requires an appreciation of its rich symbolism, historical context, and the cultural beliefs surrounding its creation and use. It stands as a testament to the nuanced and multifaceted nature of spiritual and cultural symbols in Southeast Asia.

Ironically Gerald Gardner’s interest in the ‘Kris and other Malay Weapons’ has helped to keep the heritage of the Kris alive. His book is still regarded as a classic. Reading between the lines of his other seminal works, particularly the book Gerald Gardner – WITCH by Jack Bracelin, we can see how his experiences in Malaysia, Borneo, Sri Lanka pointed to an animistic approach in his Wicca practice and his love for ancestral veneration.

In any event my own journey with the Kris has enriched my understanding and working with my Athame. At every Circle, at every Full Moon I remember, when calling the Quarters or blessing the Salt & Water, or celebrating Cakes & Wine my dedication and commitment to the Craft. My Athame is indeed my ‘true Witch’s wonder-working weapon’.

APPENDIX

As I mentioned in my article in the book Gerald Gardner – WITCH by Jack Bracelin (1960) there are many references to Gardner’s research in Malaysia concerning the Kris. In this excerpt, it is also interesting to note his own experiences and contact with local people. His interest was not purely academic – his curiosity about folklore and folk-magic was much deeper.

Excerpt from Chapter 6 THE MAGIC OF MALAYA
about The Magic of the Kris

His (Gerald’s) interest in weapons and his new, close friendship with the Malays inevitably drew him to the study of the Kris – the wavy dagger which has been brought back by so many former residents in Malaysia, but about which, he noted with surprise, there was virtually no literature, certainly no book. The kris, it seemed, was considered by everyone – collectors, weapons experts, museum curators – as merely a weapon, simply the characteristic form which the dagger had taken In these parts. And yet, he noticed, the blade was treated with respect by the Malays. It came in distinctly different varieties.

Some kris at least had distinctly talismanic virtues. Many tales of magical kris and their makers were told.

Was there really a magical, amuletic kris? Nonsense, said the planters, the civil servants, the museum people. Gardner was far too full of ideas; he thought that everything had a meaning which it did not necessarily have. But, he argued, was it not necessary to ask the Malays something about their weapons, about their varieties, their history? No, everything that was known had been written by Raffles – and Raffles’ name was sacrosanct.

But Gardner knew better. He arranged for Cornwall to invite some of his Malay friends, to show him their dances, their knives, tell him the tales of old. Raffles had only mentioned ordinary kris in his book, which everyone quoted, but had never read through. And they came, bringing old weapons, wrapped in cloth and disguised, because they were not now officially allowed to carry them.

During this evening girls performed dances based on the temple dances of Hindustan, and there was a purely Malayan Kris-dance and kris-fencing. Gardner noticed the respect with which the blades were treated.

Then the old people would sit and talk, and tell tales; tales of Sembelan Poluh Sembelan, the magical spear. This was tied to the central beam of a house in the neighbourhood. Once a year it was taken down for cleaning, and then replaced. It was possessed by a hantu – a spirit – and it must not be allowed to work loose. The hantu caused it to rattle when any member of the family was going to die: a story reminiscent of odd omens associated with so many old houses in Britain. …

In between the dancing and the singing, the feasts and the expeditions to see strange weapons and hear of stranger tales, Gardner heard tantalising tales of the Kris Majapahit, the most curious of all magical weapons. Over a period of twenty years in Malaya, Gardner followed the clues to the Majapahit and other unusual kris, and became the world expert on every variety of the weapons. His beautiful home housed a magnificent collection of oriental weapons, many of which went to the Raffles Museum in Singapore.

Today, the British Museum has a Kris Majapahit, and another magical variety – the Kris Pichit, a tiny talismanic dagger – presented by Gardner. Although the Singapore Museum had four majapahits, they had no idea what they were. The Majapahit was almost a legend; many people did not believe that they really existed at all. By dint of considerable discussion and proving points, one by one, Gardner was able to establish their actual identity.

These weapons, whose powers are known and believed by Malays of all stages of culture, have small figures, sitting or standing, on the hilt. … The kris contains a hantu – a spirit, which has in some way become attached to it. These daggers are very old; they are not wavy like other varieties of kris. Small, slender and thin, the iron of which they are made is black. The handle and blade are all in one, and the handle is a figure of a man or a woman. Many Malays said that the larger figures are male, the smaller female. They might represent some ancient gods or spirits which were the titularies of the enchanted blades.

Gardner pursued his search.

The Malays agreed that the majapahits were very poisonous.

The kris of the Majapahit type brings luck to the owner, and the hantu may preserve him against dangers of all kinds. But they are only lucky if the spirit likes the owner. “You must treat them with respect”, Gardner noted. …

Like other pioneers, he [Gardner] proved his results only against stiff opposition. In one museum, when he spoke of the kris majapahit, an official flatly refused to believe in the vast complex of folklore about the little dagger: “Why do you not ask the Malays who work in the museum?” said Gardner. “Even the doorkeeper could tell you a great deal about what all Malays believe about this most important of their cultural objects”. But this is not always the way in which the academic mind works, and Gardner’s unorthodoxy in squatting down with the natives and learning about their ways was looked upon askance. …

Some of the majapahits, the Malays confided in Gardner could draw fire. If a house, for instance, was burning, and the kris was pointed at it and moved in an arc, the fire would follow the movement of the dagger and leave the house. These powers, as in many other forms of magic, must be used only in cases of real need. If a fire were lit just to test the kris, it would not do its work: and the hantu within it would bring bad luck upon the experimenter. Nobody would play about with spirits, or challenge them.

Gardner himself found that a Kris could be your friend. One protected him from robbers:
The little dagger certainly did the trick for him: “So I betted on the superstition of the people. In all countries robbers are the most superstitious of people. I spread the yarn of what I carried. Anyhow, though several attempts were made to get me while carrying money, none came off. Several times there were bad floods, and ambush parties waiting for me were cut off and nearly drowned. At last, I was reckoned ‘unlucky’ to meddle with – and generally got the job of fetching the pay, which I liked, as it meant a trip to town at the Company’s expense”.

Gardner embodied some of his investigations and conclusions in papers which he wrote for the Malayan Branch of the Royal Asiatic Society[i]; which gained him a good deal of academic recognition when they were published. Meanwhile, he worked upon his magnum opus – Kris and Other Malay Weapons, which finally established him as the world authority. This is still the standard work on the subject.  …

Malays said that a magical kris should be kept tightly sheathed at all times when not in use, and pointing upwards or downwards – otherwise the evil influence would do harm and cause sickness. “How much the modern Malay believes I cannot say; more than he admits, I believe. That older people believe in it I had proof, when a highly educated Malay lady screamed and nearly jumped out of her chair, because a sheathed kris majapahit I was showing inadvertently pointed at her”. If enlightened Westerners cannot break a looking glass without at least a momentary anticipation of seven years of bad luck, it seemed not impossible that in Malay many might not be prepared to risk illness or death from the magic knife. Attempts to explain the origin of the belief in pointing to produce death or disease are many, and Gardner mentions some of them. “Malays have a much-feared form of sorcery, tuju – pointing out a victim to a spirit of evil, or setting the spirit at him. The pointing is usually done with the finger, though I have heard of a human bone being used. Perhaps the idea of pointing the kris is in setting the spirit of the kris at him”.

… As a part of the Malay heritage, Gardner felt, it should be more widely worn. …

Many legends surrounded the extraordinary Kris Pitchit, Gardner found. If he had seen only eight majapahits, only three of the reputedly miraculous Kris Pitchit had for long come his way. Over the years he was to find many more; one belonged to a resident of Kedah, one was in his own possession, and the third was lent by him to the Singapore Museum. They are all very thin, with blades damascened. Their special feature, from which they take the name pitchit (squeezed) is the round depressions on either side of the flat of the blade, which appear slightly raised on the other side, exactly as if someone had taken a strip of clay and squeezed it between the tips of his fingers. It could have been made by taking a red-hot blade, and squeezing it out with tongs shaped like the finger tips. The finger-marks seemed to have been made in the process of manufacture, he observed, as the damascening follows through the marks.

… Invulnerability, like drawing fire away from houses or killing by magic, seems to be successful in the Malay belief, only under “genuine” circumstances. It cannot be reproduced experimentally. This may point to the presence of the emotion-concentration theory. Magic, it is held, works at least partly because of the amount of emotional force which the individual puts into it.

But it only works in circumstances of actual necessity, not when you experiment or show off.

His close contact with the magical thinking, the legends and the folk-practises of Ceylonese, Dyaks, Saki and Malays, as well as his reading of the work published by more and more Western investigators, was convincing Gardner of the necessity for a new attitude towards the whole question of the supernatural. As a scientific worker, he was bound to seek and if possible to find a rational explanation for the wonders which were reported from all sides. Legends, when they took very similar forms in various countries, were generally attributed to culture-drifts: stories following trade-routes, and so on.

Yet, at the same time, he was continually coming across instances of beliefs which were  misinterpreted or ignored by more conventional workers. How much more priceless material, he wondered, had been shrugged off – both here and elsewhere – because it was not possible to find an explanation in the light of contemporary knowledge? Further, he noted that while the Malays and other Asian people were fond of inexact and escapist thinking, they were so often correct in matters of feeling and understanding.

His later experiences, with the witches of Britain, convinced him that magic did work, probably by elevating the concentration faculties of the mind in a way which made it impossible for it to be reproduced experimentally. Unlike most people with a pet theory, he had three frames of reference: the Oriental magicians, the spiritualists in London, and the followers of the Craft of the Witch in Britain. All of them, he is convinced, have something in common, something which we call magic, but which one day may find recognition (just as the Kris Majapahit, which ‘did not exist’) had eventually to be acknowledged through painstaking study and experience.

Some magical tales, at least, may be works of pure fiction. Others, again, could be caused by faulty observation of events, or distortion in transmission from one person to another. Behind many such accounts, however, Gardner was sure that there was something. So he collected unusual stories of the occult.

[i] From the Journal Malayan Branch of the Royal Asiatic Society Vol. XI, Part 11, 1933, where Gerald Gardner writes about the Malay Kris

 

References:

With thanks to Rich Eduard & Ivonne Kreule / Stichting Aliran for the photos and image of a card from the deck of cards –  ‘Kaarten van Stille Kracht’. 

Gerald Gardner – WITCH by Jack Bracelin, 1960. Octagon Press, 1990 I-H-O books Latest edition Publisher ‏ : ‎ Pentacle Enterprises (1 Sept. 1999)  ISBN ‎ 9781872189086

https://www.jstor.org/journal/jmalayanras  (Journal, Malayan branch Royal Asiatic Society , Vol XI, 1933 https://www.jstor.org/stable/41559813

Pusaka, Jimat, Keris: https://www.aliran.nl/aanbod/workshops/pusaka-jimat-keris/

Athame – damascus: https://www.etsy.com/listing/1113975447/custom-handmade-damascus-steel-knife

Kris – damascus: https://indosphere.medium.com/keris-the-sacred-daggers-of-indonesia-355326550e8d

Books, Leiden, 2009

IRON ANCESTORS.

KRIS SAJEN, KRIS MAJAPAHIT AND RELATED OBJECTS.

Alkema, Theo (text); Grishaaver, Ben (photography); Sirag, Karel (line drawings).

This important monography focusses on the all-iron kris with an ancestor as its hilt, amulets rather than weapons. This first ever publication on the subject entirely devoted to these time-honoured heirlooms is based on the collection of the National Museum of Ethnology (Leiden, the Netherlands) and on a private collection of great quality and quantity. Theo Alkema’s ‘Iron Ancestors’ is enhanced with 288 illustrations by top-photographer Ben Grishaaver and with 27 exquisite drawings by the artist Karel Sirag.

https://www.academia.edu/23350430/THE_JAVANESE_KRIS (PDF)

ISAÄC GRONEMAN – THE JAVANESE KRIS, Preface and Introduction by David van Duuren.

Geplaatst in English articles | Getagged , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Gerald Gardner and Indonesian Influences – part 2: Honouring our Ancestors

Commitment – a Wiccan perspective

The theme of this issue of Wiccan Rede Online (WRO) is in Dutch ‘verplichtingen aangaan’ which can mean ‘to enter into a commitment or an obligation’. Either way a serious matter and not to be taken lightly.

What is the etymology of the word commit, commitment? From the Latin committere, it means “unite, connect, combine; bring together”, from com “with, together” + mittere “to release, let go; send, throw”.

How does this relate to the Craft and what impact does it have on our connection to the Craft? In describing what Wicca is I wrote a series of articles for Wiccan Rede called ‘Beyond the Broomstick’. These articles published in the early 1980’s were later published in book form – in 2008: Beyond the Broomstick – Thoughts on the Philosophy of Wicca.

It is important to note that I talk about the Philosophy of Wicca. Not theology, or even cosmology but Philosophy. (See the review – link under ‘references’.)

Later I authored an article called ‘Wicca, the Religion of Self Expression’, which in essence describes my commitment, my sense of obligation and the understanding and commitment of personal responsibility it brings.

“The Craft is an Earth religion – it has the rawness of Nature itself. There are few compromises possible. The laws by which we live should be natural laws not man-made. The kingdom of the human being has a specific role to play in the Earth’s evolution but so too do the plants, animals and minerals. The ancient pagans knew this – and as modern pagans, it is our task to revive this knowledge and to integrate it with the intellect, which has made a tremendous impact on our modern consciousness.”

Dedication and Loyalty

Commitment often entails a strong sense of loyalty and dedication to a person, group, or task. This can be seen in Wicca and the long-term relationships we build up in our Covens. Initiation is not only the acceptance into the coven and the continuation of self-development but also marks the start of the joining in of the group development. Each new initiate changes the Gestalt of the group and the way the group works as they bring in their life experiences and own philosophy. I know some coven leaders believe that one should leave personal sexual orientations ‘outside the Circle’, but I disagree. We ALL stand as witches in Circle and we bring our life experiences with us. It is also a mark of reciprocity and loyalty to each other and where we remain steadfast despite challenges or difficulties.

Being committed means taking responsibility for our actions and being accountable to ourselves and others. It implies a willingness to follow through on promises and obligations, ensuring that our actions align with our commitments.

When we are initiated at 1stdegree we take an oath. Rather like the Hippocratic Oath, which is a traditional pledge taken by physicians to uphold ethical standards in the practice of medicine, the Wiccan oath is also a promise to uphold the integrity of the Craft or Arte. Oath-breaking is a serious offence and is dealt with following the rules of the coven one is part of.

We also have the Wiccan Rede, ‘An it harm none do what you will’, which was originally an instruction for magical work but has now become our Golden Rule, although not everyone agrees with this ‘label’.

The important thing is to remember that in both cases, we are asked to pledge to uphold the Honour of the Craft and to accept personal responsibility.

In the words of Jessie Owens, an accomplished American athlete, on dedication: “We all have dreams. But in order to make dreams come into reality it takes an awful lot of determination, dedication, self-discipline, and effort.”

A crucial element of commitment is persistence. This involves continuing to pursue goals or maintain relationships even when faced with obstacles or setbacks. It’s about not giving up easily and maintaining a steady effort over time. This adds to and deepens our connection with the Gods. Some people refer to this as ‘the Current’ of the Coven.

Sometimes Commitment requires making sacrifices, such as giving up certain comforts or preferences to fulfil a promise or achieve a goal. It also involves prioritizing commitments over other less important activities or desires. Attendance to coven meetings – online or in person, is paramount. Sharing the load can help to alleviate the burden of organising meetings. In a coven, it is good to recognise each and everyone’s talents and delegate!

Importance of Commitment

Commitment brings stability to relationships and projects. It helps individuals to understand the Coven dynamics making them more reliable and trustworthy. Trust is an important aspect of our relationship with each other. And without PLPT, Perfect Love & Perfect Trust, the Coven will have a hard time surviving. Some don’t weather the challenges and end up imploding – or exploding.

Committed individuals are more likely to achieve their goals because they remain focused and dedicated, which is essential for long-term success. This also comes back to the need to recognise the value of self-development AND group development. Sometimes one aspect becomes more urgent, especially if someone undergoes a traumatic experience and may even need a time-out or a sabbatical. A wise coven will recognise when a coven member needs personal space and may even need to step out. A break with the coven does not necessarily need to be acrimonious. However on occasions, Trust is lost, an oath has been broken and it will take time before the balance is restored.

In essence, in Wicca, commitment is a foundational trait that underpins successful relationships, and personal achievements. It requires a balance of dedication, loyalty, responsibility, persistence, self-discipline and the willingness to make sacrifices.

Concerning, and coming back to Wiccan philosophy, commitment is a multifaceted concept deeply intertwined with the spiritual, ethical, and communal aspects of the practice. It also involves a deep and ongoing dedication to the spiritual path. This includes regular practices such as the rituals and ceremonies: As we participate in the Sabbats, seasonal festivals and the Esbats (full moon rituals) we honour our deities and natural cycles.

Engaging in personal practices we connect with the divine and our inner, higher self. We continually seek knowledge about the diverse Wiccan traditions, mythology, and magical practices.

As I pointed out earlier, our ethical responsibility is primarily encapsulated in the Wiccan Rede: “An’ it harm none, do what ye will.” Commitment to this principle requires Mindfulness in our actions and deeds, as we consider the impact of our actions on others and the environment. Our integrity is demonstrated by upholding honesty, fairness, kindness and compassion in dealings with others.

Wicca often emphasizes the importance of community, whether in covens or broader circles. Our commitment to the community can entail actively engaging in group activities, public ceremonies, and support networks.

We can offer help and guidance to fellow practitioners, sharing knowledge, and contributing to the well-being of the ‘group hive’. A core tenet of Wicca is the reverence for nature. Commitment here can involve Environmental Stewardship, protecting and preserving the natural world through sustainable practices.

Personal Growth & Spiritual Resilience

In our daily practice, we attune ourselves to the cycles of the moon and the changing seasons, reflecting this awareness in daily life and rituals. I often advise people, when asked how they can become active, to have a daily chat with the Moon.

On the ongoing journey of self-improvement and transformation, we can include self-reflection, and regularly assessing our beliefs, actions, and spiritual progress. The key is being open to change and new experiences, and embracing personal evolution.

In summary, commitment in Wiccan philosophy is an all-encompassing dedication to spiritual growth, ethical living, community involvement, reverence for nature, and personal development. It is a dynamic and holistic commitment that permeates all aspects of a Wiccan practitioner’s life.

References:

Review Beyond the Broomstick

Wicca, the Religion of Self Expression

Images:

Jesse Owens: https://jesseowens.com/

The Wiccan Rede: https://wiccaacademy.com/the-wiccan-rede/.

Geplaatst in English articles | Getagged , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Commitment – a Wiccan perspective

De Weg van Yggdrasil, deel 1

De Weg van Yggdrasil een Paganistische filosofie Flierefluiter © 2024

INLEIDING

It is only through mystery and madness
that the soul is revealed”
Thomas Moore

Het leven is een mysterie, een knettergek en mooi mysterie. Ik leef nu zo’n 53 jaar en ik blijf me verbazen over alles wat ik meemaak, hoor, zie, ruik, voel en ervaar.

Ik bewandel ook al ruim 30 jaar een paganistisch pad, als Gardnerian Wicca, als heks en als druïde, en ik probeer het leven vanuit paganistisch perspectief te beleven, te beschouwen en enigszins te begrijpen. Hiernaast ben ik ooit gegrepen door het daoïsme en ook deze filosofie vormt een belangrijk denkraam waardoor ik naar het leven kijk.

En hoewel ik inmiddels pretendeer enige wijsheid te hebben opgedaan, blijft het leven een mysterie. Grote gebeurtenissen als geboorte en dood, de wonderbaarlijke veelvormigheid van de Aarde, haar kringlopen en bewoners en het wezen van de Kosmos blijven ongrijpbaar voor me. De daoïstische filosoof Zhuang Zi schreef al: “Met een kikker in een put kan men niet over de zee praten; hij is beperkt tot zijn put. Met een zomerinsect kan men niet over ijs praten, want hij is gelimiteerd wat de tijd betreft.” Het is duidelijk, ik ben een kikker in een put.

En toch wil ik het in dit essay hebben over dit soort grote onderwerpen en vragen. Want ondanks dat we deze mysteriën onmogelijk kunnen bevatten, kunnen we er wel een kleine glimp van opvangen. De kikker in de put snapt de zee niet, maar kent wel het water dat zowel in zijn put als in de zee aanwezig is. Het zomerinsect zal nooit ijs ervaren, maar wel het verschil in temperatuur tussen een plekje in de zon en een plekje in de schaduw.

Ik wil in dit essay delen hoe ik tegen de mysteriën aankijk, welke glimpen ik heb opgevangen en wat dat betekent voor mijn leven, mijn in de wereld staan, mijn handelen en mijn spiritualiteit. Want in mijn ervaring zijn de kleine glimpen van het mysterie die we opvangen, de kleine openbaringen en inzichten die we ontvangen vaak heel betekenisvol en soms zelfs ‘life-changing’.

Ten overvloede wil ik nog benadrukken dat de inzichten die ik hier beschrijf mijn inzichten zijn. Ik ben er van overtuigd dat ze op dit moment voor mij waar zijn en dat het voor iedereen waardevol kan zijn om er hier kennis van te nemen. Ik ben er ook van overtuigd dat ze geen universele geldigheid bezitten maar voor verschillende mensen anders kunnen zijn. Mysteries zijn immers net als olifanten, als je er van de ene kant naar kijkt zie je een slurf die gras eet en als je van de andere kant kijkt een groot gat waar poep uit komt. En beide visies zijn even waar.

Ik wens iedereen veel leesplezier en inspiratie met dit essay!

Blessed Be & /I\
Flierefluiter

Afb. Oberon Zell (naar Flammarion)

YGGDRASIL

Dit essay gaat over grote vragen dus laat ik meteen maar beginnen met de allergrootste: de Kosmos. Volgens Wikipedia ontstond zo’n 13,8 miljard jaar geleden met een grote knal, de Big Bang, uit het niets het heelal, tijd en ruimte. Dit heelal wordt steeds groter en zal ooit òf instorten door de zwaartekracht en weer verdwijnen in het niets, òf ijskoud worden doordat het te groot is voor de aanwezige warmte-energie òf botsen met een ander uitdijend heelal en versmelten tot een multi-universum. Wanneer een van deze drie dingen gaat gebeuren is onbekend, maar wij gaan het in ieder geval niet meer meemaken. Het heelal, dat uit niets ontstond, bevat 100 miljard sterrenstelsels die elk vermoedelijk gemiddeld weer zo’n 100 miljard sterren bevatten. Dat zijn dus 100 triljoen sterren (een 1 met 20 nullen) en om bijna elk van die sterren draaien wel weer enkele planeten en manen. Deze kikker in een put kan de weidsheid hiervan niet bevatten.

Of toch wel? Het heelal bestaat immers uit godsgruwelijk veel bolletjes die om andere bolletjes draaien die weer om andere bolletjes draaien met ertussenin helemaal niets. Op de middelbare school heb ik geleerd dat dit eigenlijk niet zo bijzonder is. Alle materie bestaat namelijk uit een grote verzameling bolletjes die in het niets om andere bolletjes heen draaien, namelijk atomen en moleculen. In die zin zijn het bureau waar ik nu aan zit, de PC waar ik dit essay op schrijf en zelfs mijn typende vingers eigenlijk ook een soort miniatuur-heelals. Zou dit kunnen betekenen dat het heelal in feite één groot levend wezen is waar wij een ieniemienie klein onderdeeltje van zijn? En dat er ergens op een elektron in ons lichaam een ieniemienie klein wezentje zich zit af te vragen of al die bolletjes die in het niets om bolletjes draaien misschien een levend geheel vormen?

“Pillars-of-Creation”—a-photograph-showing-massive-plumes-of-gas-in-the-Eagle-Nebula—was-taken-by-the-Hubble-Space-Telescope-in-1995. – NASA-ESA-Hubble-Heritage-Team-STScI.AURAPublic-Domain

De geboorte van een ster

Het zou kunnen. Naar wetenschappelijke standaarden zullen we het waarschijnlijk nooit zeker weten, maar er is meer in het leven dan wetenschap. De wicca Frederic Lamond stelde zich in 1958 tijdens een nachtelijke wandeling exact dezelfde vragen als ik in de alinea hierboven en als antwoord beleefde hij een mystieke ervaring waarbij hij “één werd met de Ene Ziel van het universum”. Hij ervoer dat hij een was met alle wezens die leefden, eens geleefd hadden en ooit zullen leven. Hij was ze allemaal tegelijk. En Frederic is niet de enige die dit of een vergelijkbare eenheid met een levend universum of kosmos ervaren heeft: honderdduizenden mensen, van getrainde mystici tot ‘gewone’ mensen, gingen hem voor en zullen hem volgen.

Zelf zat ik jaren geleden eens laat in de avond een sigaretje te roken op een muurtje op het plein voor de Stevenskerk in Nijmegen. Eerder op de dag had ik een lezing bijgewoond over krachtplaatsen en daar zat ik nog over na te denken toen ik opeens het gevoel kreeg een paar meter boven mezelf uit te stijgen. Ik voelde dat ik in de lucht hing en dat de wind door me heen waaide alsof ik doorzichtig was. De afstand tussen mij, het plein en de Stevenskerk verdween en ik ervoer dat we een geheel vormden zonder afstand en zonder grenzen. Deze prettige ervaring duurde een tijdje, seconden? minuten? uren? En erna zat ik weer gewoon op het muurtje alsof er niets gebeurd was.

Dit soort persoonlijke ervaringen van individuele mensen noemt men in het Engels ‘unverified personal gnosis’ (UPG) wat ongecontroleerde persoonlijke kennis betekent. Wetenschappelijk tellen dit soort ervaringen niet als bewijs, maar voor de meeste mensen die het meemaken is UPG overtuigender dan welk wetenschappelijk onderzoek dan ook. In dit essay zal ik vaker UPG van mezelf en anderen aandragen als argument voor het een of ander omdat ik denk dat UPG – ondanks dat het ongecontroleerde, en vaak ook oncontroleerbare, kennis is – toch een zekere geldigheid kan hebben. Dit essay gaat tenslotte voor een groot deel over vragen waar de wetenschap geen hard, eenduidig antwoord op kan geven en dan kunnen UPG-ervaringen, hoe subjectief ook, een goede aanvulling vormen.

Terug naar de vraag of het heelal misschien niet slechts een random verzameling draaiende bolletjes is, maar een enorm groot levend wezen. We zullen het nooit met wetenschappelijke zekerheid kunnen zeggen of uitsluiten, maar het is een feit dat het heelal door veel mensen als een groot levend wezen is beleefd en wordt ervaren. Misschien is het heelal wat sommige mensen God of Allah noemen, maar zelf vind ik deze namen te menselijk. Ze doen me te veel denken aan een oude witte man die ergens ver weg uit de hoogte alles bestuurt en bepaalt en voor mijn gevoel klopt dat niet. Ik ervaar het heelal wel als een levend wezen maar ik denk niet dat dit wezen zich expliciet bezighoudt met ieniemienie onderdeeltjes van zichzelf zoals ik. Net zomin als ik me bezig hou met eventuele individuele ieniemienie wezentjes die wellicht op het een of andere elektron in mijn lichaam leven en daar filosoferen over de aard van hun universum.

Ik zie het heelal als een enorm groot levend wezen waar ik onderdeel van ben, maar dat zich verder niet met mij bezighoudt. Ik weet dat dit wezen de vorm heeft van een steeds veranderende en uitdijende verzameling sterrenstelsels. Omdat ik dat beeld wat moeilijk kan visualiseren stel ik het me gemakshalve voor als een boom. Ik noem het

Yggdrasil, naar de wereldboom uit de Scandinavische mythologie. Dit is passend omdat bomen ook grote levende wezens zijn en tegelijkertijd de leefwereld vormen van talloze andere, kleinere levende wezens zoals vogels, insecten, eekhoorns, mossen en schimmels. Net als het heelal.

Het gevoel en het besef een minuscuul onderdeel te zijn van een enorm groot geheel maakt dat ik me soms heel nietig en onbeduidend voel. Dat kan heel beangstigend zijn, maar ook heel bevrijdend. Het besef van nietigheid werkt heel relativerend en is een krachtig medicijn tegen perfectionisme en hoogmoed, ik stel immers niets voor. Tegelijkertijd geeft het besef dat ik integraal deel uitmaak van Yggdrasil me heel veel kracht, troost en hoop.

Gaea

Als het heelal te beschouwen is als een enorm levend wezen waar wij onderdeel van zijn, dan is het een redelijk logische vervolgstap om ook onze planeet Aarde te beschouwen als een groot levend wezen waar ik onderdeel van ben.

Dit wordt uitgewerkt in de Gaia-hypothese die de scheikundige James Lovelock in 1969 formuleerde. Hij beschreef de Aarde als een complex, zelfregulerend ecosysteem bestaande uit talloze biologische processen die zo op elkaar inwerken dat er gunstige omstandigheden voor leven ontstaan en blijven bestaan. Zo gezien, stelde hij, is de Aarde te beschouwen als een groot levend organisme dat bestaat uit allerlei met elkaar verbonden en samenlevende kleinere organismen. Net als de mens.
We zijn geneigd mensen te zien als individuele, enkelvoudige levende wezens, maar dat is niet correct. Het menselijk lichaam bestaat uit ruim 300 biljoen individuele levende cellen die na een tijdje sterven (zo’n 500 miljard per dag) en vervangen worden door nieuwe, pas gevormde of ‘geboren’ cellen. Hiernaast leven er in het menselijk lichaam nog zo’n 3000 biljoen microben (vooral bacteriën in de darmen) waarvan het grootste deel absoluut noodzakelijk is voor een mens om te kunnen leven. Ook wij zijn dus eigenlijk een complex, zelfregulerend ecosysteem bestaande uit talloze levende wezens en biologische processen die zo op elkaar inwerken dat we kunnen leven.
Het verschil is dat Mens weliswaar net als de Aarde een complex zelfregulerend ecosysteem van levende wezens en processen is, maar hierbij ook een individueel levend wezen op zich is. De Aarde is dat, volgens Lovelock althans, niet.

Toch zijn er altijd en overal talloze mensen, volken en culturen geweest die de Aarde wel als een individueel levend wezen beleefden en ervoeren en deze Moeder Aarde (meestal werd de Aarde als vrouwelijk beschouwd) als een godin eerden. Zelfs Lovelock noemde zijn hypothese over de Aarde als levend organisme naar een Griekse aardgodin, Gaia.
En dat is logisch als we beseffen dat wij als mensen volledig afhankelijk zijn van de Aarde. Ons voedsel komt voort uit de Aarde, onze woningen zijn gebouwd met materialen die afkomstig zijn uit de Aarde, de grondstoffen waarvan onze spulletjes gemaakt zijn komen voort uit de Aarde en zelfs de fossiele brandstoffen waarmee we het klimaat verstoren en de planeet een stuk minder leefbaar maken komen voort uit de Aarde. De lucht die we inademen en het water dat we drinken worden voortgebracht door het ecosysteem Aarde. De Aarde is onze leefplek, onze voedselbron, onze voorraadschuur, onze waterkraan en ons ventilatiesysteem. De Aarde is met recht onze moeder.
Tegenwoordig beschouwen veel mensen Moeder Aarde als een metafoor die onze afhankelijkheid van de planeet Aarde uitdrukt, maar onze voorouders, voor wie die afhankelijkheid veel sterker en directer voelbaar was, zagen de Aarde letterlijk als hun en onze moeder. En ik denk dat ze daar gelijk in hadden. De theorie van Lovelock laat de Aarde zien als een levend organisme bestaande uit talloze kleine levende wezens en processen en kan niet uitsluiten dat dit grote organisme ook één groot individueel levend wezen is dat we letterlijk Moeder Aarde kunnen noemen. Ik persoonlijk, en velen met mij, zie, beleef en ervaar de Aarde in ieder geval wel als zodanig en noem haar Gaea.

Overigens zie ik Gaea niet als een moeder of godin met menselijke trekken. Gaea denkt niet “het is tijd om winter te worden”, “Laat ik de boeren eens een goede oogst bezorgen”, “zal ik eens dinosaurussen laten evolueren” of “ik zal de mensen eens straffen voor hun wangedrag met een vulkaanuitbarsting of tsunami”. Gaea leeft instinctief, ze volgt de ontwikkelingen boven, op en in haar en reageert daarop met dat wat wij de evolutie noemen. Zo creëert ze telkens die levensvormen die het beste passen bij haar situatie en blijft zichzelf zo constant aanpassen en ontwikkelen. Gaea is de moeder van alle levensvormen, ook die van lang voor en van lang na het bestaan van de mens.

Net als bij Yggdrasil geeft het besef onderdeel te zijn van Gaea me veel kracht, troost en hoop. Ik ben me er namelijk sterk bewust van dat ik als individu weliswaar enerzijds een minuscuul onderdeeltje ben van het grote geheel, een zandkorrel in de woestijn die elk moment weggeblazen kan worden door de wind, maar anderzijds ook een integraal onderdeel van een groot en constant geheel zoals een druppel in de oceaan. Mijn individuele leventje kan 90 jaar duren, 110 jaar of slechts 20 jaar, maar het maakt hoe dan ook deel uit van het leven van Gaea dat al sinds de geboorte van de Aarde, 4,5 miljard jaar geleden, begon en waarschijnlijk nog miljarden jaren zal duren. En dat vind ik fijn om te beseffen.

Het besef dat Gaea onze moeder is, geeft ook de morele verplichting om respectvol en goed met haar om te gaan. Haar niet te verminken, vergiftigen, plunderen of verkrachten. Alleen dat te nemen van haar overvloed wat we nodig hebben en wat kunnen nemen zonder haar te schaden. Het geeft me de morele verplichting om de Aarde te delen met al mijn broeders en zusters, zowel menselijk, dierlijk als plantaardig. Alle levende wezens zijn immers kinderen van Gaea en hebben evenveel recht om te leven en op datgene van Gaea’s overvloed wat ze daarvoor nodig hebben. Dit betekent dat we als mensen niet alleen met elkaar, als menselijke broeders en zusters, in harmonie moeten leven maar ook met onze dierlijke en plantaardige broeders en zusters en dat we de rijkdommen en zegeningen van de Aarde ook eerlijk met hen moeten delen. We moeten ook hen de ruimte en mogelijkheid geven om naar eigen aard op Aarde te leven.
En we moeten beseffen dat we als individuen maar een kort fragment zijn in het doorgaande leven van Gaea en dus de morele plicht hebben om de Aarde leefbaar door te geven aan toekomstig leven, menselijk, dierlijk, plantaardig of in wat voor vorm dan ook.

PAGANISME

Het beschouwen van de Aarde als een levend wezen, als Gaea, een andere godin of god of als Moeder Aarde, is een belangrijk kenmerk van de meeste spirituele stromingen die onder het paganisme vallen. De naam paganisme is niet voor niets afgeleid van het Latijnse ‘paganus’ wat plattelandsbewoner betekent. Paganisme is tegenwoordig een parapluterm voor een groot en divers aantal spirituele stromingen, tradities en religies die in meer of mindere mate voldoen aan een aantal kenmerken.

Paganistische spiritualiteit:
* beschouwt de Aarde als levend en heilig
* is meestal animistisch en polytheïstisch
* is een oude voorchristelijke religie of laat zich hierdoor inspireren
* gebruikt meestal sjamanistische en magische technieken

Zoals gezegd valt onder de term paganisme een grote verscheidenheid aan spirituele stromingen, tradities en religies. Sommige voldoen volledig aan de kenmerken hierboven, terwijl dat bij andere minder het geval is. Sommige zijn duizenden jaren oud, traditionele natuurreligies bijvoorbeeld, terwijl anderen zoals druïdisme en wicca slechts een paar eeuwen of decennia bestaan. Deze worden daarom vaak neo-paganistisch genoemd. Neo-paganistische religies hebben wereldwijd enkele miljoenen aanhangers en de oude paganistische religies, zoals de traditionele inheemse religies in Afrika en Azië, tellen samen ruim 800 miljoen aanhangers.

Paganistische tradities en religies claimen over het algemeen niet de waarheid in pacht te hebben, maar beschouwen hun waarheid ook echt als hun waarheid. Dit geldt voor de traditionele paganistische religies en nog veel sterker voor de modernere neo-paganistische tradities. Bij deze stromingen komt dan ook veel kruisbestuiving voor. Zo ben ik zelf ingewijd als ‘Heks der Gewaaddragenden’ en als Gardnerian Wicca en ben hiernaast lid van zowel de British Druid Order (BDO) als de Orde van Barden, Ovaten en Druïden (OBOD). En deze beide (neo-)paganistische stromingen, hekserij/wicca en druïdisme, combineer ik met de filosofie van het daoïsme. In de paganistische filosofie in dit essay zijn dan ook vooral veel elementen uit deze tradities terug te vinden.

PAGANISM, with explanation in text, with 18 smaller symbols of Pagan traditions and a larger one of a yellow pentagram interspersed with five white rings in a circle that is the globe.
Afb. Oberon Zell

Cirkelgeesten

Ik zal de (neo-)paganistische stromingen hekserij/wicca en druïdisme wat nader toelichten aan de hand van de ‘cirkelgeesten’. Het concept van de Cirkelgeesten als personificatie van de krachten die van invloed zijn op onze persoonlijkheid als mens en op spirituele stromingen komt van Philip Carr-Gomm, de voormalige ‘chosen chief’ van de OBOD. Hij noemt in zijn essay de Geesten van de Plaats, de Voorouders, de Stam, de Tijd en de Reis. Zelf laat ik de Geest van de Stam buiten beschouwing omdat deze grotendeels overlapt met de Geesten van de Voorouders en de Tijd.

De Geest van de Plaats is volgens mij het meest kenmerkende voor alle paganistische religies en zeker ook voor hekserij/wicca en druïdisme. De Geest van de Plaats is de invloed van de Aarde: van de natuur, de flora en fauna, het klimaat, de natuurwezens, de krachtplaatsen, de grond onder onze voeten. De invloed van alle aspecten van het stukje planeet waar ik woon en/of ik me bevind en de manieren waarop dat door de mens wordt gebruikt. De Geest van de Plaats is de invloed van Gaea op mij en die is enorm belangrijk, ik ben in alle opzichten afhankelijk van de Aarde om te leven. Het actief streven naar verbinding en harmonie met de Aarde, de natuur, Gaea is dan ook de kern van mijn spiritualiteit.

Ook de Geest van de Voorouders is kenmerkend voor elke paganistische stroming. Van de hunebedden en grafheuvels via de pelgrimstochten naar de graven en relieken van heiligen tot Halloween; vrijwel elke religie kent wel een of meerdere vormen van voorouderverering. Hierbij kan het gaan om genetische voorouders, de mensen wier lust en liefde ervoor gezorgd hebben dat ik nu leef, wier DNA in mijn lichaam zit en wier eigenschappen ik hierdoor geërfd heb. Ik ben door een biologische bloedlijn met hen verbonden en elk jaar met Samhain (het Keltische feest waar Halloween op is gebaseerd) herdenk ik hen en de andere geliefden die mij ontvallen zijn.
In spiritueel opzicht zijn de culturele en archetypische voorouders echter belangrijker. De culturele voorouders zijn de mensen die de cultuur waarin ik leef van generatie op generatie hebben gevormd en/of de mensen die een cultuur hebben vormgegeven waarmee ik me, in spiritueel opzicht, verwant voel. Zo laat het druïdisme zich inspireren door de cultuur van de Kelten zoals die zich ontwikkeld heeft vanaf de late bronstijd tot in de Romeinse tijd op het Europese vasteland en tot in de Middeleeuwen op Groot-Brittannië en Ierland. De religie, mythen, gedichten, kunst en gebruiken van de Kelten zijn voor mij belangrijke elementen waarmee ik mijn spiritualiteit, mijn filosofie, mijn rituelen en mijn leven vormgeef. Zij zijn mijn culturele voorouders, net zoals de mensen die zich altijd (stiekem) bezig hebben gehouden met hekserij. Hun traditionele technieken voor het bedrijven van magie, van divineren of waarzeggen en van genezen met kruiden, stenen en energie worden door mij en door andere heksen en wicca’s nog steeds gebruikt.
Archetypische voorouders tenslotte zijn mensen die ernaar streefden te voldoen aan hetzelfde archetype of ideaalbeeld als ik. Als moderne heks en wicca geef ik mijn rituelen en altaar bewust vorm naar het beeld van de archetypische heks met een ketel, een staf en een magische cirkel. Voor veel moderne druïden is het voornaamste archetype natuurlijk de druïde, maar zelf heb ik meer affiniteit met het archetype van de bard: de muzikanten, dichters en verhalenvertellers van de Kelten. Alle barden en hun vakgenoten zoals de Germaanse skalden en Middeleeuwse minstreels, van de mythische Taliesin tot Alexandr Poesjkin, zijn in die zin mijn archetypische voorouders.
De Geest van de Voorouders geeft een sterke verbondenheid met de mensen die me voor zijn gegaan en hun culturen en tradities, maar ook het besef dat ik zelf de voorouder ben van diegenen die na mij komen en de verantwoordelijkheid hen iets goeds na te laten waar ze op kunnen voortbouwen. Dit is een van de redenen waarom ik als verhalenverteller vooral oude volksverhalen als sagen, legenden en mythen vertel en als dichter graag gebruik maak van traditionele versvormen.

De Geest van de Voorouders doet me beseffen dat ik in bepaalde tradities sta, tradities die ik bewaar, leef en doorgeef. En daar komt dan de Geest van de Tijd om de hoek kijken. De Geest van de Tijd speelt in op de mogelijkheden, beperkingen, noden en overbodigheden van de huidige tijd. De Geest van de Tijd is noodzakelijk omdat ik in ‘the plastic age of internet’ leef. Hoezeer ik me ook op onze voorouders baseer, ik zal sommige van hun denkbeelden en gebruiken moeten aanpassen aan de behoeftes, mogelijkheden en smaak van deze tijd. De oude Kelten brachten bijvoorbeeld soms mensenoffers aan hun goden en de heksen van weleer stopten vleermuisvleugels en paddenpootjes in hun brouwsels; dingen die ik vandaag de dag niet meer doe. Ik doe dan weer wel rituelen om Gaea te healen (wat ten tijde van de Kelten nog niet nodig was) en ik gebruik technieken als reiki, mandala’s en klankschalen bij mijn geheks (gewoon omdat dat tegenwoordig kan).
Dit is niet iets nieuws, onze voorouders pasten hun spiritualiteit ook aan nieuwe inzichten, ontwikkelingen, mogelijkheden en modes aan. Culturen, tradities, religies en mensen leven en overleven alleen als ze zich blijven ontwikkelen en aanpassen aan de behoeftes van het hier en nu.

En dan tenslotte de Geest van de Reis. Deze uit zich in tegenstelling tot de geesten van plaats, voorouders en tijd niet in een paganistische traditie of stroming, maar in de individuele paganist. De Geest van de Reis staat voor de levensreis en de geestelijke ontwikkeling die ieder mens doormaakt. Hij komt tot uiting bij de inwijding in een wiccacoven, bij de voortgaande studie en ontwikkeling van bard via ovaat tot druïde en in overgangsrituelen die belangrijke momenten in het leven als geboorte, volwassenwording, handvasting (huwelijk), handparting (scheiding) en overlijden markeren. Ik heb meerdere inwijdingen mogen ontvangen en geven en ik ben een aantal keer voorgegaan in overgangsrituelen en het zijn altijd hele mooie, bijzondere en betekenisvolle momenten en ervaringen voor alle betrokkenen. Mijlpalen en poorten op het levenspad.

De Geest van de Reis is de belangrijkste cirkelgeest, hij bepaalt in hoeverre een spirituele stroming bijdraagt aan iemands individuele reis. En dat is waar alle religies, spirituele stromingen en filosofieën voor dienen: ze moeten mensen helpen verder te komen op hun levensreis, hun ontwikkeling als individu. Want mensen (dieren, planten, goden, elfjes, enz.) worden niet geboren om een tijdje te ademen, te eten, af en toe seks te hebben en dan weer dood te gaan; ze worden geboren om uit te groeien tot wie ze wezenlijk zijn en zo het leven (Gaea, Yggdrasil) mee vorm te geven. Ze worden geboren om hun Dao te leven.

DE WEG

In het leven draait alles om de Dao. Dat vindt men tenminste in het daoïsme en ik ben het daar helemaal mee eens.

Dao betekent in het Chinees onder meer ‘weg’ en ‘principe’ en staat voor de ‘natuurlijke gang der dingen’. Alles heeft een Dao: van het universum tot de Aarde, van een koninkrijk tot een mierenhoop en van een mens tot een eendagsvlieg. Dao is de weg, de ontwikkeling, die iets van nature doormaakt tijdens het verwezenlijken van de eigen, wezenlijke aard en vorm. Dao is hierbij niet de weg naar een bepaald doel, maar weg en doel tegelijkertijd omdat het verwezenlijken van de ware aard een continu proces is zonder begin of einde. Zo is het zowel de dao van een eikel om tot een eikenboom uit te groeien, als om een eikel te zijn. De dao van een eikenboom is om een eikel te zijn geweest, een eikenboom te zijn en later als vergaande boomstam op de bosbodem te liggen.

DAO-character Tvb46, CC BY-SA 3.0, via Wikimedia Commons

Dao, de Weg

De Dao, die ik vanaf nu de Weg zal noemen, van een mens is om op elk moment van het leven zo goed mogelijk, naar beste vermogen uitdrukking te geven aan zijn/haar/hen ware, natuurlijke, wezenlijke aard. Dat is ieders recht, en misschien wel ieders plicht, in het leven. Dat is het doel van het leven. Of zoals de heks Doreen Valiente het verwoordde in haar gedicht ‘Opdracht van de Godin’: “Houd je hoogste ideaal altijd zuiver, streef daar altijd naar. Laat niets je tegenhouden of afleiden”.
Dit streven komt ook weer terug in de Wiccan Rede, de richtlijn die wicca’s en andere heksen gebruiken als ethische basis voor hun keuzes en handelen: “Acht woorden vormen de Oude Raad: Doe wat je wilt, mits het niet schaadt!”. De Wiccan Rede spoort me aan om te doen wat ik wil, niet per se om maar te doen wat in me opkomt en elke bevlieging uit te leven, maar om mijn ‘ware Wil’ te doen. Een aansporing om altijd goed bij mezelf na te gaan wat mijn natuurlijke aanleg is, wie ik van nature ben en wat ik van nature wil en vervolgens mijn leven naar deze natuur te richten en te streven naar een zo compleet mogelijke realisatie daarvan. En uiteraard om dit te doen zonder schade toe te brengen aan iets of iemand (inclusief jezelf). Of als dat in de complexiteit van het leven niet mogelijk is, zo weinig mogelijk schade.

Ik wil benadrukken dat het er naar streven ‘zo goed mogelijk uitdrukking te geven aan mijn natuurlijke aard’ iets heel anders is als het streven naar ‘Verlichting’ dat sommige spirituele stromingen promoten. Bij het streven naar Verlichting is er een duidelijk einddoel en zolang dat nog niet bereikt is, is het niet goed. Bij de Weg, het ‘zo goed mogelijk uitdrukken van je natuurlijke aard’, is er geen einddoel dat behaald moet worden, het gaat hier om een proces, een levenshouding, waarbij ik constant mijn best doe om uitdrukking te geven aan m’n natuurlijke aard, 24/7.
De ene dag lukt dat beter dan de andere, en dat is niet erg. Niemand zegt dat het gemakkelijk is om mezelf en m’n leven helemaal naar mijn ware, natuurlijke aard vorm te geven. Ten eerste omdat er veel interne en externe factoren zijn die me hierbij helpen of tegenwerken en ten tweede omdat ik me ook nog eens altijd bewust moet zijn van wat mijn natuurlijke aard, mijn ware Wil, is.

Wyrd

De Weg geeft de richting aan waarin het leven zich van nature zou moeten ontwikkelen. De Weg van een eikel is om zich van nature tot een eikenboom te ontwikkelen, maar als die eikel de pech heeft gehad om in droog woestijnzand te vallen of te worden opgegeten door een wild zwijn dan gaat dat niet lukken. In hoeverre een levend wezen zijn/haar/hen ware, natuurlijke, wezenlijke aard kan uitdrukken is mede afhankelijk van een groot aantal interne en externe factoren die ik het lot, of in goed Germaans, Wyrd noem.

Het woord wyrd werd door de Germaanse Angelen en Saksen gebruikt om iemands persoonlijke lot aan te duiden. Het betekent letterlijk ‘draaien’ of ‘worden’ en geeft aan dat het lot iets is dat niet vastligt, maar constant wordt veranderd en gevormd door allerlei invloeden. Wyrd kan worden voorgesteld als een web waarin alles met elkaar verbonden is en elkaar beïnvloedt en dat is ook feitelijk hoe ons lot vorm krijgt. Hoe mijn leven verloopt wordt uiteraard deels bepaald door mijn eigen handelen en de keuzes die ik maak en hiernaast, grotendeels, door dingen die me overkomen zoals een ziekte, ongeluk, een erfenis, het handelen van anderen, natuurverschijnselen als een regenbui of een vulkaanuitbarsting en, last but not least, pech en geluk.

De mate waarin ik mijn Weg, mijn natuurlijke aard, mijn ware Wil vorm kan geven hangt dus af van de draaiingen van wyrd én hoe ik met mijn handelen en mijn keuzes daarop inspeel. Het advies dat het daoïsme hierover geeft is jezelf afstemmen op de dao, de Weg, en meebewegen.
Meebewegen wil zeggen me niet verzetten tegen omstandigheden die ik niet kan veranderen maar proberen hier zo goed mogelijk mee om te gaan. Ik heb bijvoorbeeld een paar keer een aantal weken in revalidatiecentra en verpleeghuizen doorgebracht en dat was op z’n zachtst gezegd niet echt leuk. Maar ik heb zo goed en zo kwaad als het kon ‘meebewogen’ met dit wyrd en de tijd goed benut door veel te lezen, verhalen uit te werken en deze te vertellen aan mijn medepatiënten. Dingen die ik niet kan veranderen kan ik beter maar aanvaarden dan ertegen vechten, alleen dan ontstaat er ruimte om er, ondanks alles, nog het beste van te maken.

Mezelf afstemmen op mijn Weg is de andere helft van het daoïstisch advies. Ik kan immers pas mijn ware Wil doen als ik weet wat die ware Wil is, en dat weet ik pas als ik mezelf hier heel bewust op afstem. En aangezien mijn Weg of mijn ware Wil mee verandert met de draaiingen van Wyrd is dit afstemmen een continu proces.

Meditatie

Het klinkt misschien als een zweverig cliché, maar mediteren is volgens mij de essentie van elke vorm van spiritualiteit. In ieder geval van de mijne. Ik mediteer 4 à 5 keer per week gedurende zo’n 20 à 30 minuten. Momenteel doe ik dan een combinatie van vipassana-meditatie en druïdistische energie- meditaties om de energie in mijn lichaam te versterken, maar in het verleden heb ik ook andere technieken gedaan zoals transcedente meditatie en reiki-meditatie. En nog steeds gebruik ik soms verschillende meditatietechnieken voor specifieke doelen zoals mezelf energetisch reinigen en herladen, stress en spanning loslaten of om me te verbinden met voorwerpen als een (half)edelsteen, een talisman of een veer die ik in het bos heb gevonden. Ik mediteer meestal thuis, zittend voor mijn altaar, maar ook in de natuur zoals in het bos, aan de Waal of bij een boom.

Mediteren is goed voor me. In meditatie zet ik de dagelijkse drukte, mijn gedachten en mijn ego even op pauze, richt ik mijn aandacht naar binnen en ervaar ik wat daar gaande is. Ik word me er bewust van of mijn hoofd druk is, of er spanning en ongemak in mijn lichaam zitten, of ik weerstand ervaar tegen hoe mijn leven loopt, welke emoties en gevoelens er bij me spelen, of ik ergens enthousiast over ben en meer van dit soort dingen waar ik in de hectiek van het dagelijks leven vaak pas achter kom als ik er mijn neus aan stoot. Tijdens meditatie merk ik dit soort dingen op waardoor ik er daarna rekening mee kan houden. Bovendien train ik, door geregeld te mediteren, mijn gevoeligheid voor dit soort dingen waardoor ik ze ook buiten de meditatie veel sneller opmerk en er al eerder op kan reageren. Zo merk ik irritatie vaker op voordat die tot een uitbarsting komt, spanning in mijn nek voordat ik er hoofdpijn van krijg en kan ik mijn enthousiasme opmerken en temperen voor ik zoveel leuke dingen plan dat ze niet leuk meer zijn. Mindfullness heet dat.

Het is een misverstand dat mediteren ‘je hoofd leegmaken’ betekent. In meditatie neem ik juist bewust waar wat er zich in mijn hoofd afspeelt, of er gedachten zijn en welke, maar ik doe daar verder niets mee. En dat zorgt er dan meestal voor dat de stroom dagelijkse gedachten opdroogt. En in de plaats hiervan komen dan soms weer andere gedachtes of ideeën op. Zo krijg ik in meditatie geregeld inspiratie voor gedichten, oplossingen voor problemen waar ik mee zit of goede ideeën waar ik iets mee kan doen. Mediteren kan heel inspirerend zijn. De kunst is echter wel om ook deze inspiratie alleen maar waar te nemen en te onthouden, maar er niet direct mee aan de slag te gaan.

Behalve alleen maar waarnemen wat er in mezelf gebeurt, kan ik mijn meditatie ook verbreden naar de wereld om me heen. Ik kan mijn aandacht verleggen van mezelf, mijn gedachten, emoties en fysieke ervaringen, naar de boom waar ik tegen zit te mediteren, naar de aarde waar ik op zit, naar het geluid van de vogels of naar de hele ervaring van in het bos zijn en mezelf zo bewust ervaren als deel van de natuur, van de Geest van het land, van Gaea.
En dat ook in een park, op Plein 1944 in Nijmegen of op kantoor tijdens mijn werk en dan opmerken welke gedachten, emoties, gevoelens en fysieke ervaringen zich in mij voordoen als ik bewust onderdeel ben van het park, plein of kantoor. Welke energie of sfeer hangt er en wat doet dat met mij en andere aanwezigen?

Dit soort informatie over wat er allemaal in mezelf gaande is die ik door te mediteren krijg, helpt me om een bewuster beeld te krijgen van wat mijn ware Wil is. De informatie die ik krijg over wat er allemaal rondom mij speelt en wat dit met mij doet door me in meditatie te verbinden met mijn omgeving helpt me om beter in te spelen op de draaiingen van wyrd. Zo is meditatie dus een belangrijke manier om me af te stemmen op mijn Weg en een hulpmiddel deze zo goed mogelijk te gaan.

Nwyfre

Veel spirituele tradities en traditionele geneeswijzen wereldwijd gaan er van uit dat de mens, en ook dieren en planten, behalve een fysiek lichaam van vlees en bloed ook een energetisch lichaam hebben dat het fysieke lichaam omvat én omringt. Dit energetische lichaam wordt lightbody of aura genoemd. De aura is wetenschappelijk (nog) niet aangetoond, maar is door iedereen, met een beetje oefening, goed te ervaren of zelfs te zien, zowel bij jezelf als bij anderen.

De aura is een individueel lichaam van levensenergie behorend bij een bepaald individueel levend wezen, maar staat via verschillende energiecentra of -poorten, vaak chakra’s (Sanskriet voor ‘wiel’) genoemd, in verbinding met de levensenergie die overal ‘vrij’ rondstroomt. Deze energie wordt in oosterse tradities Prana, Chi of Ki genoemd wat, net als aura, ‘adem’ betekent. Via de chakra’s stroomt de levensenergie de individuele aura in en uit en zorgt voor een constante uitwisseling met de alomtegenwoordige vrij stromende energie die de aura van Gaea vormt. Zo zijn individuele levende wezens niet alleen fysiek onderdeel van Gaea, maar ook energetisch.
Er bestaan meerdere chakrasystemen waarvan het Indiase systeem met zeven chakra’s het meest bekend en gebruikt is. Zelf werk ik meer met het druïdische systeem van drie chackra’s die de ‘Ketels der Poëzie’ genoemd worden.

Binnen het druïdisme wordt de levensenergie waaruit zowel mijn individuele aura als de aura van Gaea bestaat Nwyfre (spreek uit ‘noewiefre’) genoemd. Er zijn veel meditatietechnieken ontwikkeld, zowel door Oosterse als diverse paganistische tradities, om mezelf op de Nwyfre af te stemmen en ermee te werken. Bij deze energiemeditaties gaat het niet zozeer om het bewust waarnemen van processen in mezelf zoals gedachten, emoties, gevoelens, spanning, pijn of inspiratie, maar om de Nwyfre gericht door mijn lichaam en aura te laten stromen. Hiermee kan ik de energiebanen in mijn lichaam en aura zuiveren, blokkades opheffen en mijn aura gevuld houden met ‘verse’ levensenergie of Nwyfre.

Dit heeft niet alleen een positief effect heeft op mijn fysieke en mentale gezondheid maar het houdt me ook beter afgestemd op en in balans met de Nwyfre van alles en iedereen om me heen. Het helpt me om beter in te spelen op of mee te draaien met de draaiingen van wyrd en daarmee met het gaan van mijn Weg.

Awen

Een laatste energie die ik hier wil noemen is de Awen, wat ‘stromende geest’ betekent in het Welsh. Volgens de mythologie is de Awen een vloeistof die werd gebrouwen door de heks/godin Cerridwen om haar lelijke en domme zoon Afagddu toch nog iets positiefs mee te geven in het leven. De eerste drie druppels kwamen echter terecht bij Gwion Bach, de jongen die als knechtje continu in het brouwsel moest roeren, en hiermee kreeg hij de gaven van dichterlijke inspiratie, profetische kennis en het vermogen om van gedaante te veranderen. Gezegend met deze talenten werd Gwion Bach herboren als Taliesin, de grootste bard aller tijden. En Afagddu kreeg niets aangezien de rest van het brouwsel giftig was, life can be a bitch.

Awen is heel belangrijk voor me; waar Nwyfre de energie is die me in leven houdt, is Awen die energie die maakt dat ik leef. Awen is inspiratie, fantasie, creativiteit, het is de stroom van energie die ik voel als ik ‘in de flow zit’ tijdens het schrijven van een gedicht, het vertellen van een verhaal, het kleuren van een mandala of het maken van erwtensoep.
Awen geeft creatieve inspiratie èn helpt bij het daadwerkelijk vormgeven hiervan. Het is niet alleen een belangrijke energie bij het maken van kunstwerken of andere creatieve processen, maar ook bij het vormgeven van mijn leven, van mezelf. De Awen inspireert me om een bepaalde cursus te gaan doen, een bepaalde reis te maken of op mijn werk projecten op een bepaalde manier aan te pakken. Ik roep de Awen aan door driemaal Awen (aa-oe-en) te chanten aan het begin en het einde van mijn meditaties, de rituelen die ik uitvoer en als ik aan een creatieve bezigheid of project begin. Maar ik versterk de stroom van Awen in mezelf vooral door ‘mee te stromen’ als ik geïnspireerd ben en/of ‘in de flow’ zit, door de stroom van Awen daadwerkelijk te gebruiken en inspiratie om te zetten in een creatie als een gedicht, een verhaal, een project of een pan soep.

In mijn ervaring is de Awen een stromende geest die me èn inspireert om mijn Weg te gaan èn me daadwerkelijk helpt bij het gaan van mijn Weg. Soms denk ik wel eens dat de Awen de Weg, de Dao, mijn Ware Wil is.

Be the Awen

 

Later volgen deel 2 en 3

Met dank aan Wendy en Serge voor de feedback!

De Weg van Yggdrasil is opgedragen aan al mijn cirkel- en grovegenoten,
het is me een eer en genoegen samen met jullie deze Weg te bewandelen!

www.jackstoop.eu

Geplaatst in Artikelen | Getagged , , , , , , | 4 reacties

Het rolschaatsend hart

Yoeke Nagel over ‘Verplichtingen aangaan’
Deze tekst is eerder gelezen op de Dag van de Retoriek, 2020

“Het thema is ‘Het kloppend hart’”, appte Maria me nog. Maar toen had ik al gezegd dat ik het leuk vond om ook te spreken op de Dag van de Retoriek.

‘Kloppend hart, kloppend hart…’ mopperde ik tegen Koos. “Wat is dat nou weer voor thema? Wat moet een hart anders doen dan kloppen? Rolschaatsen of zo?”
Ja, ik weet heus wel dat het voor veel mensen in de wereld een enorme opgave is om te luisteren naar wat hun hart hen ingeeft. Die zijn er misschien van overtuigd dat ze moeten doen wat er van ze gevraagd wordt door anderen.
Of ze leven op een plek van de wereld waarin de doodstraf staat op het volgen van je hart. Maar veel van mijn dierbaren en mijn klanten hebben een prachtige, open verbinding met de gedetailleerde klopsignalen van hun hart en luisteren voortdurend aandachtig naar dat hart. Open deur natuurlijk, als daar alsmaar zo geklopt wordt. Trouwens, alsof dat nou zo handig is: steeds maar doen wat je hart je ingeeft. Ik heb er anders behoorlijk last van.

Stuurloos

“Ik heb beloofd dat ik het ga hebben over het rolschaatsende hart”, liet ik Koos een paar dagen later mismoedig weten, toen ik aan het broeien was op de inhoud van mijn betoog. “En je kunt helemaal niet eens rolschaatsen!” grijnsde hij, want hij is snoeihard in die dingen.
Dat is waar. Het is lang geleden dat ik het geprobeerd heb, maar ik weet nog precies wat er gebeurde als ik ze onder mijn schoen bond, met zo’n rood lederen riempje. Een wankele metalen stellage met vier wieltjes onder elke voet. Als het me lukte om er op te gaan staan kon het op tenminste twee manieren fout gaan. Ik kwam stuurloos in beweging doordat de wieltjes daar het initiatief toe namen, of ik probeerde krampachtig te negeren dat ik wieltjes onder mijn voeten had door heel voorzichtig kleine wandelpasjes te maken.
Het effect was in beide gevallen hetzelfde: na enige tijd lag ik op de harde straat, met mijn benen in een sloot of ik klemde me wanhopig vast aan een boom tot ik de moed had om het nog een keer te proberen.
Heel af en toe voltrok zich een combinatie van toevalligheden waarbij mijn lichaam boven een bewegende rolschaats bleef balanceren.
Blij verrast gleed ik dan op 1 been in de richting die de rolschaats had gekozen tot de vaart uit de rol was. Vaart houden door snel van been te wisselen leidde vaak tot gruwelijke valpartijen maar op goede dagen tot een soort waggelende eenbeense zigzagbaan – van links naar rechts, tot er onvermijdelijk een sloot of lantarenpaal opdoemde.

Mijn hart volgen

Rolschaatsen. Wat zou er gebeuren als ik het nu nog eens zou proberen?
En, concreter, wat zou er gebeuren als mijn hart zou rolschaatsen, in plaats van te kloppen, zoals het hoort? Natuurlijk wil ik ‘mijn hart volgen’, met kloppend hart.

Maar als je hart rolschaatst is elke ingeving meteen een aanzet tot bewegen, tot handelen. Voelt goed? Doen. Nu.

Ik zei al: ik ben niet goed in rolschaatsen. Toch doe ik het wel eens, figuurlijk dan. Dan begin ik enthousiast aan iets en pas na een tijdje ontdek ik dat ik recht op een, overdrachtelijke, lantarenpaal afdender. En dan weet ik het opeens: dit klopt niet. Ik zit helemaal op het verkeerde pad. Ik heb een belofte gedaan die ik niet kan of wil waarmaken, ik ben aan een project begonnen waar ik helemaal geen tijd voor heb, ik heb gekozen voor iets dat niet bij me past. Als mijn hart me al eerder een waarschuwingssignaal had gegeven heb ik dat domweg gemist en nu bonkt het hart me in de keel.
In zulk soort gevallen staat me niks anders te doen dan, met het schaamrood op de kaken, mijn rolschaatsen af te gespen en mijn verontschuldigingen aan te bieden bij de mensen die op me rekenden. Uiteindelijk is het misschien een opluchting dat ik tijdig stopte, maar geen beslissing is zonder consequenties. Is het niet voor mij, dan is het wel voor anderen.
En dat inzicht mis ik wel eens om me heen.

Voelt goed, gaat vanzelf

Er zijn best veel mensen met een rolschaatsend hart dat ze in een adembenemend tempo van hot naar her voert. Leuk Happy Home Dingetje gezien? Rolschaatsen onderbinden! Kopen! Lange rol naar rechts. Cursus?
Ah, leuk! Inschrijven! Hopla, been wisselen, naar links rollen. Leuke man? Mee vrijen! Rechts, links…
Oh wacht. Andere leuke cursus! Hup naar rechts. Niet opdagen bij de eerste, lekker meedoen met de tweede. Voelt goed! Oh, en Happy Home Dingetje is alweer zoooo 2012! Hopla, naar de kringloopwinkel, ander halen. Leuke man wil meer dan vrijen? Voelt niet goed! Linkerbeen, uitrollen tot aan lantarenpaal. Weg ermee!
Kriskrassend rollen ze achter hun rolschaatswieltjes aan. Houvast zoekend in toevalligheden en ingevingen. Rakelings langs mensen die hun beloftes serieuzer nemen dan zij zelf. Voortgestuwd door een stormachtig verlangen om elk punt van enige weerstand en uitdaging te vermijden – op weg naar het grote Voelt Goed, Gaat Vanzelf. Licht en Liefde volgen, roetsjjjj andere kant op bij dreiging van schaduw of confrontatie.

Kan Geen Toeval Zijn

En ze houden zich niet zomaar niet aan hun belofte, waar jij op rekende, nee, ze hebben bewijs dat ze hun belofte niet hoeven te houden.
Een reeks van gebeurtenissen die Geen Toeval Meer Kunnen Zijn licht het pad op waar ze langs zigzaggen.
‘De trein reed net weg toen ik naar je toe wilde komen voor onze afspraak. Het is dus duidelijk nog geen tijd voor mij om elkaar nu te ontmoeten.’ Een niet-rolschaatsend hart zou kunnen denken: ‘Hm, ik had beter wat eerder van huis kunnen gaan om die trein te halen, zodat ik jou nu niet voor niks liet wachten’, maar ‘Kan Geen Toeval Zijn’ wordt vaak aangehaald als het beste bewijs dat je rolschaats je spijtloos vanzelf wel brengt waar je hoort te zijn. ‘Dank dat je me het allerlaatste exemplaar van je boek hebt toegestuurd waar ik je om vroeg, maar ik ben het kwijtgeraakt, dus kennelijk was het toch niet wat ik nu nodig had’, kan een rolschaatsend hart beweren, terwijl het echt mijn allerlaatste exemplaar was…

Kun je daar rekening mee houden?

Ik word er enorm sjaggerijnig van. Dat komt omdat de rolschaatsers, de impulsbeslissers, wel mijn medewerking vragen om, zoals dat heet, ‘hun hart te volgen’.

‘Ik wil dolgraag meedoen met je workshop maar ik kom wel een half uur later. Kun je daar rekening mee houden in je programma?’ ‘Ik wil graag een coachingsgesprek met je, maar wil je me eerst even precies mailen wat we dan gaan doen?’ ‘Ik wil graag korting want ik moet nieuwe rolschaatsen kopen deze maand…’ Welja! Dat kan best. Dan zet ik die grijze container wel even voor je aan de kant zodat jij lekker je rolschaatszigzagje kunt doen. Maar bij zo’n wilde rit beuk je onvermijdelijk regelmatig tegen andere mensen aan.
En soms ben ik dat!

Leren rolschaatsen

Ik ken het gevoel heus wel. Lekker mijn hart volgen. Mijn rolschaatsen onderbinden en achter een impuls aan is een heerlijke beweging, de wijde wereld in. Die wieltjes rijden wel. Maar de kunst is om daar zelf sturing aan te geven. De richting die ik op ga niet over te laten aan toevallige slootjes, containers of lantarenpalen. Ik vermoed dat mijn hart alleen een beetje lekker kan rolschaatsen als er een mooie balans is tussen drie elementen.

  • Wieltjes om risico’s te nemen en vaart te maken.
  • Balans houden door stevig te staan.
  • En richting bepalen vanuit de stille binnenkant.

Vanuit het hart dat geen wieltjes nodig heeft om te doen waar het voor is: kloppen.

illustratie: Medeia

Geplaatst in Artikelen, Columns | Getagged , , , | Reacties uitgeschakeld voor Het rolschaatsend hart