Beltaine 2021, volle maan van de Havik
We zijn nu een jaar verder in het hele corona-gebeuren. Ik kan de naam haast niet meer zien zonder kriegelig te worden. Iedere krant, tijdschrift, Facebook (als je iets post m.b.t. corona), tv-zender… suf word ik ervan. De reclame om je maar zo snel mogelijk in te laten enten, want dan worden we weer vrij, dan mogen we weer overal naartoe, je doet het voor een ander. En je moet echt gaan want er is te weinig serum, je boft als je een oproep krijgt, want bekende en geliefde mensen doen het ook, volg hun voorbeeld! Een reclamecampagne is er niets bij! En hoe meer er bij gesleept wordt, hoe wantrouwiger ik word. En dan stoppen ze nu met inenten met AZ, de tweepriks variant. Want de bijwerkingen kunnen dodelijk zijn. Ik ben benieuwd wat de bijwerkingen van de volgende prik zijn. Al met al zijn we heel goedkope proefkonijnen en ik pas daarvoor.
Heb ik zelf ook weer wat geschreven over C 😛 ik stop ermee.
Als ik zo mijn verslag van vorig jaar terug lees, sta ik daar nog steeds zo in. Alleen is er minder rust, mensen gaan hun gang toch wel. En mijn vader is afgelopen 14 oktober overleden en dat was een heftige tijd en sindsdien zijn mijn man en ik fulltime mantelzorgers voor mama, dus rust voor ons is er weinig. Ze woont nog steeds zelfstandig en met onze hulp redt ze dat best. Alleen mentaal heeft ze het heel erg moeilijk. Na 68 jaar samen met haar jeugdliefde moet ze nu alles alleen doen en beslissen en dat valt heel zwaar. Naast deze zorg zijn we ook voor verbouwing en uitbouwen gegaan. Dus ook ons huisje staat regelmatig op z’n kop. Naast de uitbouw en nieuwe keuken is het nu wachten op de tweede dakkapel. Over twee weken komt hij erop! Dit weekend gaan we de halve zolder leeghalen en dat is best een klus. De logeerkamer en coachingsruimte zullen voorlopig niet bruikbaar zijn voor hun eigenlijke doel.
Volle maan van de Havik 2020
De laatste supermaan van dit jaar viel op 7 mei… en ik liet ‘m ongezien voorbij trekken! Druk met van alles en nog wat, ging ik er vanuit dat het vrijdag 8 mei volle maan was. Onze Australische kalender gaf 7 mei aan en ik dacht zo, die zijn altijd eerder aan de beurt. Lekker blond dus. Ik moet het dus vandaag doen zonder volle maan. Op de dag na volle maan staat zij altijd zo laag dat ik haar niet meekrijg op mijn wandelingen. Een ongeziene volle maan dus voor mij.
Om 21.30 ga ik op pad, het schemert al flink. Naar de maan hoef ik niet om te zien. Het is wat zwoel voor de tijd van het jaar. De lucht is bezwangerd door fluitekruid, wilde sering en meidoorn. Een zoete en soms wat pittige (door het fluitekruid) geur vergezelt mij op mijn wandeling. Het is windstil, dat in tegenstelling tot vandaag overdag! Veel wind en 12 graden kouder!!
Ik heb mijn staf natuurlijk weer mee en mijn wandelschoenen aan. Het zijn veel zwaardere schoenen dan mijn hardloopschoenen, maar het wandelen gaat haast vanzelf door hun vorm 🙂 Ik rol van de ene stap naar de volgende. Mijn voeten wikkelen haast vanzelf af. Mijn voeten en mijn lopen blijven aandachtsgebieden voor mij.
Het is week ‘zoveel’ in de coronatijd. Half maart gingen we op slot en wanneer we ‘open’ gaan is in de nevelen van de toekomst gehuld. De hele wereld zit op een vaccin te wachten… alsof dat er binnen ‘no time’ is… en of dat dan veilig is? Ik ben er niet zo van. Ik ben meer van het richten op de eigen afweer. Laten we met z’n allen gezonder gaan eten, gezonder gaan bewegen en stress vermijden. Laten we de vervuiling terug dringen, zodat de lucht die we inademen gezonder is, dat het water schoner is en we de aarde niet uitputten. Er zijn zoveel meer opties dan een spuit in je lijf! Laten we vertrouwen hebben in ons eigen lichaam! Maar dan moeten we wel optimaal voor ons lichaam zorgen! We moeten eigenlijk naar een wereld waarin vertrouwen de norm is in plaats van wantrouwen, zoals nu. Vertrouwen op onze eigen veerkracht en op de veerkracht van moeder Aarde. Maar dan moeten we wel een keer gaan opruimen!! Weg met de overmatige consumptie van goederen, voeding (vulling!) en vliegreizen! We mogen wat dat aangaat best een aantal stappen terug in de tijd maken. Wat zal dat de mensen gezonder maken… blij met wat je hebt, eten dat herkenbaar is als voeding en minder stress van zo nodig ‘op reis’ moeten. ‘Reis jezelf interessant’ was een tijd geleden zo’n reclame kreet… en dat sloeg nu precies de spijker op de kop! Wat je doet en wat je bezit maakt je interessant, niet wie je bent! Als je ondertussen nog weet wie je bent. Wie ben je als je in je blote kont op de wc zit? Ontdaan van alles wat jou ‘maakt’.
En ik merk zelf dat ik eigenlijk weinig mis… ja, de kapper 🙂 Daar mag ik straks naartoe, eindelijk! Maar mis ik de vele festivals waar wij altijd werkten? Eerlijk is eerlijk, ik geniet vooral van de rust. Niets meer regelen, geen gesjouw met spullen en tenten, geen lange autoritten. Mijn vrienden mis ik wel een beetje. Het samen lol trappen als we er dan eindelijk zijn. Het plezier maken met het publiek. Ja, dat mis ik wel. Maar niet zo dat het me bezig houdt. Het genieten van de stilte en rust die is neergedaald op ons, is een verademing!
Zo, dat waren even wat corona-overdenkingen, zo in het begin van mijn wandeling. En ook vanavond is het stil. Geen geluiden van het hockeyveld, geen verlichting van het hockeyveld, volmaakte rust.
Ik merk dat ik heel rustig loop. Gewoonlijk heb ik er nogal eens flink de pas in. Nu geniet ik van de zonsondergang en de ganzen op de plas. De vleermuizen die over het water scheren en verdwijnen tussen de bomen. Eén enkel vliegtuig komt er over vliegen. Dat valt nu wel op 🙂 De merels die hun laatste lied ten gehore brengen voor vandaag.
De havik is het krachtdier van deze maan. De havik laat jou zien wat wat er echt belangrijk is in je leven! Welke momenten in je leven bepalend zijn, waar je echt gelukkig van wordt. De havik heeft een scherpe blik en helpt je om je dromen aan je talenten te koppelen en je te helpen te doen wat je het liefste doet.
Ik moet zeggen dat ik nu heel gelukkig word van de rust en stilte. Het voelt voor mij als een sabbatical jaar. En in mijn 60ste levensjaar mag dat ook wel even 🙂 Gestudeerd, gewerkt, getrouwd, moeder geworden, gezorgd, gevochten voor mijn huwelijk, gewerkt, gewerkt en gewerkt. En dan nu naast het werk, rust en stilte… en genieten van mijn huwelijk! Wel de zorg voor pa en ma op mijn nek. Maar samen met manlief is dat nu nog goed te doen. Kids zijn al tijden de deur uit en maken het goed. Mijn leven is in een wat rustiger vaarwater gekomen. Tijd voor andere zaken… als ik uitgerust ben. Mijn coachingsruimte is nu mijn yogaruimte 🙂 Een heerlijk plek om te sporten en tot rust te komen. Ik heb samen met een andere coach afgesproken dat we beiden met onze website aan de gang gaan. Zij die van haar aanvullen en ik die van mij eindelijk eens maken. En binnenkort, als het allemaal weer mag, gaan we elkaar weer nieuwe zaken leren kennen m.b.t. coaching.
Maar vooralsnog geniet ik van deze avond. Als ik aan het eind van het schelpenpad kom en de brug naar het buitengebied over ga, wordt het nog stiller. Ik hoor mijn eigen stappen niet meer 🙂 Ondertussen is het ook donkerder geworden. In de weilanden lichten de bloemen op. Als ik eens goed kijk zie ik dat het allemaal pluizenbollen zijn van de uitgebloeide paardenbloemen! Een witte waas ligt er over de velden. En wat zijn ze mooi! Eens even op zijn symbolische waarde gegoogeld.
“De paardenbloem wordt soms beschouwd als het symbool dat er aan herinnert dat alles uit één universum voortkomt en alles met alles samenhangt. En dat ieder zijn eigen belangrijke, onmisbare functie heeft in het geheel. De bloem symboliseert de stralende zon. De pluizenbol symboliseert de volle maan. De losse zaadpluizen symboliseren de sterren.”
Dus om kort te gaan word ik nu omgeven door symbolische volle maantjes 🙂 Ik maak een mooie foto met flits van deze pluizenbollen.
Ik ga eerst even bij Uriël aan, ik ben zó benieuwd wat hij te geven heeft. Op mijn weg naar hem zingen de groene kikkers uit volle borst. Ik hoop zo dat ik straks nachtegalen hoor! De mannetjes komen altijd vroeger dan de vrouwtjes om hier hun territorium veilig te stellen. Vorig jaar niet één nachtegaal gehoord 🙁
Als ik bij Uriël aankom zie ik een spin haar web maken in zijn takken. Ik maak een foto van de spin en omvat zijn stammetje. Ik krijg ‘weefster’ van hem. Dat heeft natuurlijk van alles met de spin te maken. Maar de spin hangt daar ook niet voor niets. En ik zie haar ook niet voor niets 🙂 En zo doen spin en boom hun werk in mij. Weefster, is het woord deze volle maan.
Het spinnen symboliseert het vormen van de eigen levensdraad, het vinden van de eigen richting. Het weven staat voor het inweven van de eigen levensdraad in het weefsel van de samenleving. Het ontwerpen is het zoeken naar de verbinding met het scheppend levensbeginsel, de grond der dingen.”
Wow, dat is mooie symboliek! Vooral het ‘eigen’ zien te weven in de samenleving. Het groene gebeuren, maar ook mijn coachingspraktijk. Het ontwerp van het groene gebeuren is duidelijk, voor mij, voor de anderen en voor de maatschappij. Het heeft een plekje veroverd. Met mijn coachingspraktijk zou het zo ook moeten gaan. Alleen heeft dat dan, waarschijnlijk, een duidelijk begin. Een meer overdacht begin. Het groene gebeuren is uit mijn hart gekomen en is organisch mogen groeien 🙂 Ik denk dat dat met mijn coachingspraktijk anders zal zijn. Waarom weet ik niet. Misschien omdat ik denk dat ik overdacht over moet komen? Kan je van de groene beweging niet zeggen 🙂 Aan de andere kant, ik maak ook geen haast. Alsof ik wacht op het seintje, het juiste moment? Misschien ben ik aan het zoeken naar de verbinding met het scheppende levensbeginsel, de grond der dingen? Dat klinkt wel heel doordacht, niet? 🙂
Bij het woord weefster moest ik ook denken aan de lappendeken van mooie mensen die ik samengebracht heb in het groene gebeuren. Van al deze mooie mensen heb ik een prachtig iets geweven. Al die ‘draden’, al die kleurrijke mensen, heb ik samengebracht in mijn lappendeken. Een warme deken die al die er in zitten koestert. Het voelt als een familie, niet alleen voor mij maar voor velen in de groene groep. Ik voel me vereerd om de weefster van dit geheel te zijn <3
Maar mooi dat ‘weefster’ zo’n diepe symbolische betekenis heeft.
En als ik verder google op ‘weefster’, blijkt dat je er werkelijk één kan worden… niet achter het weefgetouw, maar meer mijn pakkie-an, op spiritueel niveau. De vrouwelijke afdeling van de Vrijmetselaars. Ik had hier nog nooit van gehoord. De hele website doorgelezen en contact gelegd. Mooi dat Uriël mij op dit pad heeft gezet 🙂 Het past wel binnen hun gedachtengoed.
Uriël gaf mij een mooi woord. Ik heb niet de neiging gehad om nog bij B8 aan te kloppen. Ik vermoedde al een diepere betekenis dan enkel het weven van een stof 🙂 mooi <3
Ik vervolg mijn weg langs het wilgenpad en sla daarna het stille pad in. Het pad begroeid met gras. Daar hoor ik mezelf niet lopen. Als ik aan het eind van dit pad kom, hoor ik stemmen aan de andere kant van de dijk. Ik vermoed dat er weer een kampvuur aan het water is gemaakt. En dat blijkt dan ook als ik de dijk op loop. Langs het water brandt het vuur. Een groep jongeren is bijeen, even ontsnapt aan de coronaregels. Ze zullen vast geen 1,5 meter afstand houden van elkaar. Het klinkt gezellig en gedempt, geen herrie. Dat in tegenstelling tot de herrie die mij even later tegemoet komt. Langs de dijk wandelend vermoed ik dat op de ‘bult’ een feestje aan de gang is. Harde muziek en luid gelach en gebrul. Bah, dit vind ik niet fijn. In het bos hoor je ‘s nachts rustig te zijn! Eigenlijk mag ik hier ook niet wandelen en natuurlijk mag je ook geen vuurtje stoken… maar alla. Terwijl ik daar loop, wordt in de verte vuurwerk afgestoken. De vuurpijlen komen boven de woonwijk uit. Iets met vuur vanavond 🙂 Mensen steken het maar af… met oud en nieuw mag het waarschijnlijk niet meer.
Ik besluit de ‘bult’ te beklimmen en de mensen aan te spreken op hun verantwoordelijkheid m.b.t. de rust in het bos en waarschijnlijk ‘afval’, na zo’n feestje. Maar tot mijn stomme verbazing is er helemaal geen feestje op de ‘bult’. Het feestje, of in ieder geval de herrie, komt van veel verder! Op een landtong in de Zwartewater/Vecht-delta is het aan de gang. Zoveel herrie dat het over de bult, met al z’n bomen, heen komt! Als ik afgedaald ben en langs de haven richting dijk loop, worden er net jongelui afgezet voor de happening. Dat kán nog weleens groot worden daar 🙁 terwijl er ook bootjes liggen van mensen die daar overnachten… in de stille natuur. Als ik wat doorgelopen ben besluit ik toch even de politie te waarschuwen. Er wordt hier regelmatig gesurveilleerd omdat het een homo-ontmoetingsplek en dealplek is… en omdat er nogal eens illegale feestjes zijn. Ze zullen er langs gaan om poolshoogte te nemen.
De rest van mijn wandeling is eigenlijk verprutst door dit voorval. Ik had het ook kunnen negeren of goedkeuren, net als het kampvuur. Het blijft mijn aandacht trekken, net als mijn eigen reactie erop.
Als ik thuis kom en in de bank plof, gaat de telefoon. De politie is ter plekke maar treft niets aan. Ook de mensen van de bootjes (die de politie zegt gesproken te hebben) hebben niets gemerkt… WTF, ben ik nou gek? Ze waren er ook een uur na de melding pas… misschien waren het bootbewoners die een feestje gaven en wisten ze tijdig te stoppen. De jongelui die afgezet werden, zeiden ook tegen hun afzetters… kom me over een uur maar weer oppikken. Nou, gelukkig maar. Toch rust in dit natuurgebied!!!
Een paar dagen later moet ik mijn fiets naar de fietsenmaker brengen. Om 9.00 kan ik ‘m afgeven. Ik besluit om via een omweg, door ons mooie buitengebied, de weg naar huis te gaan. Ik heb slecht geslapen vannacht en zit teveel in mijn hoofd merk ik. Ik loop hier wel en ik zie al het moois, maar iets vult mijn hoofd 🙁 Dan zie ik een afgewaaide slinger liggen… iets van Jip en Janneke (de poes en de hond, Takkie). Ik pak de slinger op en stop ‘m in mijn binnenzak. Leuk, een slinger. Als ik verderop iets rozig ziet liggen weet ik al wat dat is… weer iets afgewaaids feestelijks 🙂 Een roze opvouwbare bol met serpentines eraan van zilver en roze. De bol moet zorgvuldig teruggevouwen worden en samengeklapt. Ik neem ook deze versiering mee. En dan serpentines, uitgerold en nog opgerold… ik heb mijn zakken en handen vol 🙂 Mensen groeten me vriendelijk. Net als alle ‘toevallige’ zaken is dit ook niet voor niets. Mijn hoofd is leeg, ik ben blij en ik verheug me op het feestje dat ik thuis ga vieren 🙂 Het zijn de kleine dingen in het leven… soms moet je zelf even de slingers ophangen. En dan die kop van mijn man als hij thuiskomt van zijn werk. De serpentines over hem heen gegooid…: ”14 mei, 14 mei… uh, wat is er met 14 mei???” Nou dat is de dag dat je versierd bent 🙂
Laat dit soort kansen niet voorbij gaan… ze liggen er! Iedere dag, ieder moment.
Liefs, Loes
Het afgelopen jaar heb ik heel de aanmelding voor de Orde van de Weefsters doorlopen. Wat leek me dat een geweldige groep vrouwen om me bij aan te sluiten. De eerste drie gesprekken, met de eerste vrouw die ging kijken wat voor vlees ze in de kuip hadden, het tweede gesprek met twee ‘belangrijke’ vrouwen in de Orde en het uiteindelijke gesprek met de Grootmeesteres. Alles leek in kannen en kruiken. Maar er waren nog twee oudere dames die me ook graag wilden spreken. Daar ging het mis 🙂 Ik voelde het al bij binnenkomst, ik had beter mijn spijkerbroek/T-shirt aan kunnen houden. Ik was een uur te vroeg. Bleek de tijd verzet te zijn in het laatste mailtje dat de locatie zou aangeven. Maar geen probleem, 10 minuten bij mijn huis vandaan. Ik dacht nog, zou ik wat anders aan doen… maar dat komt zo vreemd over. Dus hup op mijn paasbest, net als bij de andere afspraken. Daar matchte het bijzonder goed, hier niet. En het gegeven dat ik coach ben was voor hun de druppel. “Weer zo’n vrouw die het wel weet”, ik voelde dat daar ‘de angel’ zat. “We hebben al genoeg coachen in de orde” en waarschijnlijk hebben ze daar geen goede ervaring mee en waarschijnlijk wordt daar, door hen, niets mee gedaan. En mijn voorkomen was wel erg aanwezig, mijn haardracht, kledingstijl, en ik praat veel. Tja, dat heb je als je op kennismaking komt. Ik weet wel een antwoord als mij iets gevraagd wordt. Toen ik na ruim twee weken gebeld werd door de Grootmeesteres verwachtte ik dan ook geen positieve uitslag. Zelf had ze dit niet zien aankomen en ze vond het wel jammer. Ze had er duidelijk moeite mee en gaf dat ook aan. Ik zei haar dat ik dit als uitkomst verwachtte, gezien de uitspraken van de oudere dames. Alleen hadden ze dat niet zo terug gerapporteerd. De reden voor afwijzing was dat ik te weinig twijfels had en ze twijfelde of ik wel in staat was tot zelfreflectie. Toen ik teruggaf dat ze niet nog meer coachen in de groep wilde, want die zitten er al genoeg in, was ze even stil, dat hadden ze haar niet verteld. Het lijkt me een mooie gelegenheid voor hen om dit ‘gegeven’ eens te bespreken in hun orde. Er schijnt een onbesproken ongenoegen te zijn. Reflecteren en spiegelen liggen dicht bij elkaar.
Maar ik mocht in de toekomst weer contact opnemen als ik begreep wat de dames bedoelde en daarin gegroeid was.
En zo blijf ik dan maar doorgaan met zelfreflectie, iedere volle maan. De maan reflecteert het licht van de zon, geen mooier moment in een mensenleven dan iedere volle maan je leven te overdenken. En met behulp van mijn bomenvriend die me altijd ‘iets’ geeft om op te reflecteren kom ik stapje voor stapje dichter bij mezelf.
Het was zo mooi geweest om mijn weg in het leven te vervolgen naar aanleiding van het woord dat ik van mijn bomenvriend kreeg 🙂 Als alles een beetje tot rust is gekomen hier ga ik me eens oriënteren op de soefi-gemeenschap hier in Zwolle. Ik heb daar ooit een viering meegemaakt en dat was erg fijn. Voorlopig is alles dicht en aan Zoom doe ik niet. Er zijn meer wegen die tot verbinding leiden, met mezelf en in deze vooral met anderen in Zwolle en omgeving. Want dat was mijn belangrijkste insteek om op verkenning te gaan bij de weefsters.
Want ook in het maken van verbinding liggen er kansen, iedere dag, ieder moment!
