Beltaine 2016
Ik heb net mijn verslag van vorig jaar gelezen en wat gaat de tijd dan snel zeg! Mijn opleiding verloopt voorspoedig en wat een bruikbare informatie krijg ik daar aangereikt. De ruimte in huis voor de coachingsessies is zo goed als af en via mijn sportschool heb ik een heleboel proefcliënten kunnen bereiken. Nog tot eind augustus ben ik bezig met lessen en daarna ga ik rustig verder met intervisies en de examens… easy going 🙂
Er bellen net een paar mooie mensen aan, een ouder (echt)paar dat me komt vertellen van Jezus. Ze zijn van de Jehova’s. Jaren geleden had ik mijn privé-Jehova’s, we besproken heel wat zo aan de deur en zelfs een keer in mijn huis. Ze bleven terugkomen en ik vond het niet erg, een goed gesprek is nooit weg. Tot dat ze weg bleven… geen eer aan mij te behalen waarschijnlijk 🙂 Ook nu wilden deze mensen een goed gesprek, helaas ben ik net bezig met mijn huiswerk voor school en het schrijven voor het blad Wiccan Rede. Ik ben een heks en zij zijn Jehova, maar wat belangrijker is, is wat ons gelijk maakt. Het ontzag dat we delen, ontzag voor God of de Godin, voor het geschrift of de natuur. Wat voor beiden gelijk is, dat is de liefde, liefde voor onszelf en de Ander. Met deze woorden aan hen, waarmee ze enkel maar konden instemmen, ga ik weer aan het werk achter mijn klapdoos 🙂 Genoeg te doen vandaag, de nestkastjes in de wijk moeten ook nog schoongemaakt en vervangen worden… liefde voor al wat leeft! Beltaine het feest van de Liefde… het heilig huwelijk en liefde voor alles wat groeit en bloeit 🙂
2015. Volle maan van de Havik, 4 mei
Beltaine. Net als bij Samhain zijn de sluiers, tussen de wereld van de levenden en de wereld van de doden, dun. Als je wilt zou je tijdens deze nachten makkelijker contact kunnen maken met overledenen en wie weet andersom 🙂 Het is vandaag 4 mei, de dag dat we de doden herdenken. De mensen die hun leven gegeven hebben voor onze vrijheid… of van wie het stomweg afgenomen is omdat het oorlog is/was.
Zullen mensen dan altijd elkaar naar het leven staan? Hoe komt dat toch? Wat is het in de mens dat we niet elkaar kunnen respecteren, elkaar kunnen liefhebben… juist om de verschillen, juist om de discussie. Op de grenzen van elkaars anders zijn, leer je juist jezelf kennen! Zijn we dan bang van onszelf? Willen we onszelf niet leren kennen? Is het veiliger om je achter een gemene deler te verschansen, of dat nu religie, politiek, ras of wat dan ook is?
De weg naar binnen, de zoektocht naar jezelf… zou dat het onbegrip en de haat in de wereld kunnen stoppen?
Voor mij geldt dat ik de afgelopen periode, de tijd dat ik vrij ben geweest van de aarde, opgestegen van de Klif, tijdens de volle maan van de Klif (Samhain), mijn besluit heb genomen om een nieuwe opleiding te gaan volgen. Een opleiding waarmee ik mensen ga begeleiden op de weg naar binnen, coachen! En niet zomaar coachen maar vitaal leven coachen 🙂 Coachen in wat is goed voor je qua voeding en beweging… en dan voeding in z’n totaalpakket, niet alleen wat je eet, maar ook hoe je jezelf voedt met gedachten, bezigheden, vrienden enz. Hoe kom jij aan je energie en waarschijnlijk nog belangrijker… hoe raak jij energie kwijt die er niet meer bij komt. Eigenlijk zoiets als ‘Jantje met zijn vingertje in de dijk’: ergens is er een lek en daar moet de vinger op gelegd worden 🙂 En dan natuurlijk beweging: hoe kom je in beweging om je energieniveau weer op peil te brengen. En ook lichaamswerk, ontspanning, ademen, zijn een onmisbaar onderdeel van de opleiding.
Zo’n zin in ! Mijn vooropleidingen zijn MBO-KW, HBO-MW en de driejarige Gestaltopleiding (een therapievorm waarin ‘hier en nu’ centraal staat en je onafgemaakte situaties en emoties afmaakt, zodat je verder kan). Ik heb 10 jaar in de bedrijfsopleidingen gewerkt en 17 jaar schoongemaakt… het wordt nu tijd voor een update en werk dat ik nog jaren kan doen. En het lijkt mij een mooie bijdrage aan de mensheid. Zelfkennis en zelfliefde leidt tot naastenliefde… hope so 🙂
Sla ik net de Modronagenda open bij de Havik… ”Deze maan heet de Havik en weerspiegelt het vuur dat je vergezelt op de Weg van de Vrede”, mooi hè.
Thema: Trouw zijn aan jezelf
Indiaans sjamanisme: De luisterende vrouw (het belangrijkste tijdens coachen, luisteren)
Om 20.00 zit ik samen met mijn zoon van 22 en mijn dochter van 19 op de bank naar de uitzending van dodenherdenking te kijken… we zijn stil. Ook op de Dam is iedereen stil. De laatste WOII-veteranen leggen ook hun krans, wat zijn ze broos… mooie mannen en vrouwen!!
Om 20.30 neem ik mijn wandelstaf en sluit de deur achter me. Gisteravond stond de maan vol aan de hemel… nu is er een dik wolkendek. Het is warm buiten, morgen zal het nog warmer zijn, tot wel 21 graden. Maar dat zal niet van lange duur zijn, er wordt onweer met windhozen en slagregens verwacht… dat wordt een nat Bevrijdingsfestival. Maar voor nu is het goed. Langs het water lopend zie ik de ganzen, zonder jongen. De eieren van de Canadese ganzen worden stelselmatig geschud. De bofferds die hun nest ergens héél geheim hebben gehad, hebben jongen. Twee stelletjes hebben jongen, 3 en 4 jongen. Een paar jaar geleden waren er zoveel ganzen dat de lol er een beetje af ging. De nesten werden wel kleiner, van wel 12 jongen naar zo’n 3 à 4 dus. De natuur regelt zelf ook het een en ander. Maar de afgelopen jaren regelt de gemeente dus.
De grauwe gans en de futen hebben wel jonkies, die mochten dus wel. De eenden zitten er ook kinderloos bij… die snap ik niet, er zijn zo weinig kleine eendjes… al jaren!!
Me zo verbazend over de kinderloosheid en verblijd door de prachtige kruidlaag die her en der de grond uit is geknald, vervolg ik m’n weg. De lucht is bezwangerd door alle bloeiende bomen, de één nog zoeter dan de andere… wat is dit toch een wonderlijk jaargetijde. Ik verbaas me altijd over de snelheid waarmee we alles weer zo gewoon vinden… het is gewoon weer groen om ons heen! De buren zijn nu het gras aan het maaien… alles groeit! Ik heb net ook de bessenstruik even vrij gesnoeid, anders krijgen de beginnende bessen geen zon.
Als ik zo mijn weg naar het buitengebied bewandel loop ik even langs bij mijn vriendin die haar moeder vorige week begraven heeft. Ik vraag of het goed is als ik na mijn wandeling even aanwip. Fijn, dan kan ik haar even spreken. Van de week alleen bij de dienst en begrafenis geweest.
Als ik even later langs de huizen loop, zie ik dat er in de glazen uitbouw van een huis een oudere man zit te lezen. Ouwe hippiemuziek op, kaarsje aan, boekje erbij… lekker genieten van de eerste warme avond!! De lucht is een beetje rood van de ondergaande zon. De eerste waterleliebladeren liggen op het water. De zomer is in aantocht en het gaat opeens snel! Als ik over de brug het buitengebied in stap, haal ik eens diep adem… zo heerlijk!! Ik roep Luca, mijn meewandelkat… ik heb hem al maanden niet gezien 🙁 Ik zou blij zijn als ik ‘m weer eens zag. Maar ook deze keer, geen Luca. Net als de maan… niet te zien. Mijn staf tikt lekker mee, deze keer heeft hij niet in mijn hand gelegen… maar echt mee getikt. Vanuit het weiland in de verte hoor ik lammetjes! O, wat zijn ze skattig, zo klein nog. Ik blijf een tijdje staan kijken naar de capriolen van de kleintjes. Een van de lammetjes lijkt zijn moeder kwijt. Door alle moeders wordt hij weggestuurd en dan heeft hij zijn moeder in het vizier. Het schaap dat zo lekker onverstoorbaar in de andere wei staat te grazen, blijkt zijn moeder. Hij wurmt zich onder het hek door en verenigt zich met haar, melk!!! Dan vervolg ik mijn weg, op naar B8. Ik ben heel benieuwd wat ik van ‘m krijg. Nog voordat ik het wilgenlaantje op stap bevliegt mij “Goede moed”. Tja, zo ga ik de opleiding tegemoet, vol goede moed! Er is goed moed nodig om met een dure opleiding te beginnen en te realiseren dat ik een baan moet zoeken. Natuurlijk heb ik werk genoeg… maar met de bijstand in zicht geldt zwart schoonmaken niet als werk 😛 Er moet wit geld op de bank komen te staan… ’t is niet anders. Lijkt me een mooi woord voor deze maan 🙂 Moed om uit mijn comfortzone te komen, te veranderen en te gaan staan voor wat ik allemaal in m’n mars heb.
Even later ben ik bij B8. Als ik contact maak met hem, geen ‘goede moed’… maar ‘Acceptatie’. Ik krijg ‘Acceptatie’. Ja, dat is het. Ik heb eindelijk geaccepteerd dat mijn man hoogstwaarschijnlijk niet meer aan de bak komt (61 jaar en geen up-to-date opleiding meer op zak). En dat ik zelf in beweging moet komen qua wit-werk. En het is allemaal zo vanzelf gegaan 🙂 ‘Slip of the finger’ op FaceBook… een advertentie popte up terwijl ik een foto wegklikte. De advertentie van de Academie van Holistisch Coachen, niets voor niets! En de opleiding ‘Vital Life Coach’, begint op 22 mei, bam! Actie! En toen ik mijn persoonlijke horoscoop voor 2015 er op na sloeg (geen idee waarom, doe ik ook niet ieder jaar) stond er werkelijk dat 2015 een goed jaar is om mijn oude professie weer op te pakken en weer geld te gaan verdienen zoals ik dat vroeger deed, werkelijk! Ik heb me toen maar direct in geschreven voor de introductie-avond. En het voelde goed. De boeken heb ik direct de volgende ochtend tweedehands aangeschaft, via Bol… voordat een ander het deed 😛 En de betaling heb ik nu net overgemaakt, morgen is de dag dat het binnen moet zijn. OMG ik heb het gedaan, twee jaar sparen geïnvesteerd in mezelf en de toekomst van mijn gezin, wow!
En zo lopen, nu, hier… en toen, bij B8 door elkaar. En als ik nu de tekst lees van deze maan, valt mijn oog op de volgende alinea: ”Het dier dat bij deze maan hoort is de havik. Net als de adelaar is het een krachtige vogel die je laat ervaren wat een sterk wezen je bent. Ook de havik heeft een scherpe blik en het dier laat je zo je leven vanuit een ander gezichtspunt zien. Je hebt verre reizen gemaakt en de levenservaring die je daarbij hebt opgedaan, zorgt dat je beter kunt inschatten wat bij je past en welke bagage je achter je kunt laten”. Mooi is dat ik de laatste tijd wierook van de Adelaar brand, juist om dat zicht vanuit boven… overzicht, afstand. Ook nu kringelt de wierook van de Adelaar omhoog, hoger en hoger 🙂
Ook lees ik dat op de klif waar ik een half jaar geleden mijn ’take off’ had, een godin op me staat te wachten. Eigenlijk nooit iets mee gedaan… waarschijnlijk stond ze er wel 😛 Nu schiet me te binnen dat ik zulke mooie godinnenkaarten heb. Het moment om te gebruiken! Wie zou er daar staan?? Ik schud de kaarten en vraag hardop wie mij op staat te wachten na mijn verre reis. Ik trek Mary Magdalene!! De hogepriesteres!! Voor Beltaine heb ik afgelopen maandag het volgende verhaal gepost op FaceBook. In aanloop naar Beltaine: “Heilig Huwelijk; Jezus werd gezalfd door Maria Magdalena en dit maakte hem tot Christus en koning. Hoewel ze erop aangesproken werd dat ze zulke dure zalf gebruikt in Johannes,(hoofdstuk 12, vers 7 en 8), is het Jezus zelf die haar de toestemming gaf. Het blijft vreemd dat Jezus aan een vrouw dit bijzondere voorrecht gaf, tenzij het om een Heilig Huwelijk ging.
In oude tijden werd een man in Palestina erkend als koning wanneer hij zichzelf seksueel verenigde met de Hogepriesteres.
Hij ontving zijn goddelijke kracht van de priesteres. In de seksuele vereniging werden man en vrouw zoals goden en ervoeren ze het goddelijke. De hogepriesteres is een medium voor de goddelijke zegening van de koning. Het lichaam van de priesteres staat symbool voor de poort naar de hemel.
Een vrouw heeft zelf de man niet nodig om contact te maken met het goddelijke. Zij is daar van nature mee verbonden. Zoals vrouwen niet naar de graal hoeven te zoeken, omdat zij hem al hebben, in tegenstelling tot mannen.
Ten tijde van Jezus en Maria Magdalena bestond de mysterieschool van Osiris. Daar werd een ritueel beoefend waarin de god, gespeeld door een priester, symbolisch dood ging. Na drie dagen wekte de priesteres, in de rol van de godin, de god weer tot leven. Zij sprak dan de woorden: “Ze hebben mijn heer weggehaald en ik weet niet waar ik hem kan vinden”. Maria Magdalena gebruikt gelijkaardige woorden in Johannes, hoofdstuk 20, vers 2 en 13. Dit zou er op kunnen wijzen dat ze rol van de hogepriesteres uit het ritueel symboliseerde.
Dat geeft haar ook de autoriteit om Jezus tot Christus te zalven. Mogelijk was het huwelijk in Kana dan ook het huwelijk van Jezus en Maria Magdalena. Jezus veranderde daar water in wijn. Water symboliseerde het menselijk lichaam en wijn de geest. Door water in wijn te veranderen transformeerde hij het lichaam in zijn spirituele staat. Het huwelijk is de verbinding tussen de mannelijke en vrouwelijke kant van God.
Bron: The Greek Kabbalah. Door Jack Courtis.”
En dan kijkt mij, vanaf de kaart, Mary aan 🙂 met in haar hand… een potje zalf! De godin staat voor ‘Unconditional Love’. “Love yourself, others, and every situation – no matter what the outward appearances may be”. Wat is het toch mooi als alle stukjes op hun plaats vallen.
Als ik B8 achter me laat en mijn weg vervolg, hoor ik de eerste nachtegalen! O, hier ga ik eerst ten volste van genieten. De mannetjes zijn altijd een paar weken eerder aanwezig dan de vrouwtjes. Zij zorgen dan alvast voor de verdeling van het territorium. Wie de meeste noten op zijn zang heeft verdient het grootse stuk. Ik tel een mannetje of zes. Soms zie ik tegen de avondlucht een vogel heen en weer vliegen, tussen de vleermuizen door 🙂 En dan gaat het concert aan de andere kant van het veld verder. En zo plotseling als dat het begonnen is, zo plotseling verstomt het gezang. Al met al toch een half uurtje genoten. Ondertussen is het behoorlijk donker geworden. De maan zal er niet zijn vanavond, het zit potdicht… daarom is het ook zo warm.
Ik mijmer al wandelend over de bloem die ik de Havik (of misschien wel Mary, dit jaar) aan zal bieden. Ik heb het koolzaad de hele winter door zien bloeien en de kanten van de weg zijn zo mooi geel nu… alleen in het bos, hier en nu… noppu, koolzaad. Het fluitekruid dan? De kruidlaag langs de weg naar het buitengebied staat vol met hoog opgeschoten fluitekruid… maar hier en nu, in het bos, noppu… kleine plantjes nog. Geen witte rand langs de paden om de weg te wijzen in het donker. Ik weet het niet 🙁 In de bosrand zie ik een bloeiende kers, maar de bloemen blijken al op z’n retour 🙁 tja, daar kom ik ook niet mee aanzetten.
Op de brug van de Klif blijf ik een hele poos staan. Het duurt een tijd voordat ik door heb dat ik inderdaad op de rand van de Klif sta. Hier ben ik een half jaar geleden opgestegen, op de vleugels gegaan! En nu, in volkomen stilte, sta ik hier. Geen wind, geen nachtegalen, geen kikkers… het is stil in en om mij. In de verte, op de dijk, zie ik lichtjes die ook niet goed weten welke kant ze op willen. Net als ik 🙂 Ga ik terug het bos in of ga ik de dijk op? Ik kies voor vooruit, de dijk op. Als ik bij de lichtjes kom blijken het een oudere man en zijn vrouw te zijn met hun fietsen. Ik maakt een grapje :”Jullie zijn toch niet verdwaald?”, tuurlijk niet. Nee, ook deze mensen komen voor de nachtegalen. Ik natuurlijk ook, begin mei is gewoon de tijd voor de nachtelijke concerten. Maar ze zwijgen nu in alle toonaarden, niets meer te horen. Ik vertel hen nog dat ze in het benedenbos gezongen hebben maar daar nu ook zwijgen. Soms zit het mee, en soms zit het tegen. Wel heel leuk om mensen te ontmoeten, in het pikkedonker, die met dezelfde passie voor de nachtegaal dit bos bezoeken. We zeggen elkaar gedag en vervolgen onze weg.
Op de weg terug gebeurt er weinig bijzonders, lekker doorgelopen. Wat een verschil met 7 jaar geleden toen ik voor het eerst het donkere bos betrad. De angst voor het donker, het onbekende, is totaal weg. De rust en de stilte zijn me zeer dierbaar geworden. Ook nachtelijke bezoekers van het bos doen me weinig meer. Soms kom ik mensen tegen, heel soms een enkeling, en de ontmoetingen zijn altijd prettig.
In het donkere water zie ik een zwart bolletje voortsnellen, een flinke rimpeling achter zich latend. Dat moet een woelratje zijn, de echte waterrat (nee, niet de bruine rat) dat skeetje, met dat bolle koppie, heule kleine oortjes die verzonken liggen in de dikke vacht. De lange platte staart en de kleine kraaloogjes. Jaren geleden een paar in de hand gehad, omdat ze de waterwegen aan het uitbaggeren waren. Toen kwamen ze de woonwijk in en hebben we mensen ‘verlost’ van die enge ratten 😛 Wat een mooie diertjes! Het zijn kleine bevertjes….met heule scherpe tandjes (toen nog een tetanus-injectie moeten halen). En nu zie ik voor het eerst eentje zwemmen.
Thuis gekomen, mooi nog geen bloem voor de havik/Mary. De volgende ochtend heb ik vrij. De zon staat al heel vroeg door het gordijn te schijnen… kom nou!!!! Het zou warm zijn vanochtend. Ik besluit er vroeg uit te gaan en terug te gaan naar het bos. Laat ik nou net het volgende lezen in de Modron-agenda :”Vlak voor zonsopkomst is het de tijd om je samensmelten in de liefde te bezegelen. Dit doe je door de bossen in te gaan en de dauwdruppels te verzamelen. Deze druppels dragen de kracht van de allereerste zomerzon en zijn daarmee extra helend en versterkend.”
Het is inderdaad warm buiten en ik stap op de fiets om rap in het bos te zijn, ik wil op tijd weer terug zijn voor ons bezoek aan het Bevrijdingsfestival.
Vogelkers. Foto: Loes
In het bos aangekomen en na de kers aanschouwd te hebben, besluit ik dat het echt een andere bloem moet worden. Wat is het prachtig, nog steeds stil, en wat ruikt het heerlijk. Het vocht van de buien van afgelopen nacht en de warmte doen de geuren extra goed. Ik zie dat de essen alleen nog in de toppen uitlopen, waarschijnlijk hun laatste jaar. Vele lopen al helemaal niet meer uit. Een schimmel gaat hen neerhalen. Daar zie je het resultaat van monocultuur 🙁 De andere bomen krijgen nu extra veel licht en ruimte. De beuken, eiken, meidoorns, vlier, hazelaars en één die me nu opeens opvalt… wat een hoop witte bloemtrossen! En wat ruiken die lekker! Dit is de bloem… bloesem die ik dit jaar aan zal bieden 🙂 Even googelen… wat voor soort het is? Het blijkt de gewone vogelkers te zijn. Hij verspreidt een zoete amandelgeur, blijken ook familie van elkaar te zijn 🙂 Grappig dat men in het Fries het de wilde sering noemt.
De witte sering staat symbool voor jeugdigheid.
(Vroeg in het jaar bloeien en snel weer uitgebloeid).
En ook voor vertrouwen.
De bloesem van de pruimenboom (prunus padus is de vogelkers) staat symbool voor maagdelijkheid.
In Taiwan staat de bloesem voor onafhankelijkheid.
Al met al een mooie bloesem voor Mary en de Havik, en voor mij het komende jaar, ‘Vertrouwen’ en ‘Onafhankelijkheid’. Daar ga ik maar voor! En de jeugdigheid… gister voor het eerst jonger dan mijn eigen leeftijd bij de meting op de sportschool, metabolische leeftijd 53!!! 2,5 kg meer spier erbij in 6 weken!! Dit is een verjongingskuur die werkt 🙂
Al met al een mooie Beltaine ‘afwezige’ maanwandeling gehad in twee stappen… wat is de natuur toch mooi en vol met antwoorden! Gelukkig zit er ook wandelcoachen in de opleiding 🙂
Liefs, Loes
Net weer terug van ons rondje nestkastjes schrobben en vervangen. Het is vandaag 2 april en de eerste pimpelmezen zitten alweer op het nest. En zo gaat het opeens hard. Een paar weken terug dachten we dat er geen einde kwam aan de grijze, natte dagen… de krokussen waren er wel maar bleven angstvallig dicht op de sombere dagen. Geen hommel om ze te bezoeken, noppus. En nu de voorjaarsbloeiers op hun retour zijn breekt de zon eindelijk door! De citroenvlinders fladderen van tuin tot tuin (zo ook een stel ontsnapte valkparkieten 🙁 ) en de mezen houden ons goed in de gaten als we de ladder op en af klimmen. In veel kasten zitten al beginnende nestjes, we zijn laat. We halen de stapel oude nesten er maar onderuit, en planten de nieuwe terug. De kasten zijn zeker drie jaar niet verzorgd, mijn maatje stopte ermee en nu doe ik het samen met mijn man, wel zo makkelijk 🙂 Heerlijk om zo bezig te zijn voor de vogels en eindelijk naar buiten na een hele ochtend voor het beeldscherm… van tweedimensionaal beeld naar driedimensionaal beeld 🙂
Beltaine staat voor de deur, en het wordt tijd dat we daar weer eens vaker uit stappen. Via deze weg wens ik iedereen een heerlijke lichte kant van het jaar, met veel liefde en verdraagzaamheid… en natuurlijk heel veel plezier!
