Het feest van de god Lugh, de zonnegod. Het laatste grote maanfeest van het jaar, een optelsom van Samhain, Imbolc en Beltaine. Tijdens deze jaarfeesten heb je spiritueel kunnen groeien en op dit laatste maanfeest mag je de uitkomst van deze groei vieren en delen met je vrienden. Mooiste is als je dit in alle vroegte, op 10 augustus, bovenop een berg kan vieren. Zelf denk ik voor 1 augustus te gaan. We zijn dan natuurlijk weer op Castlefest, het feest van Lugh. En op het terrein is een mooie heuvel aanwezig… en we zijn er dit jaar met 30 mensen 🙂 Eens kijken of er mensen bereid zijn om vroeg hun bedje uit te komen.
De volle maan van de Speer, die bij Lughnasadh hoort, is een maan die vraagt om je te focussen op de vruchten van jouw oogst. Wat is de uitkomst van jouw spirituele groei van afgelopen jaar? Lughnasadh is een oogstfeest, een feest om dankbaar te zijn voor wat de natuur ons gebracht heeft, maar ook om naar binnen te kijken en te bezien wat jouw eigen oogst is.
De speer is ook een richtingaanwijzer, ooit geschonken aan de zonnegod Lugh. Het spirituele krijgersvolk de Tuatha Dé Danann hebben het meegebracht vanuit de onderwereld. Ze vonden een magische speer in het brandende fort Goirias. Met de magische speer werd Lugh onoverwinnelijk, met deze speer kon hij zijn vuur richten en kon hij vuur met vuur bestrijden (denk aan de bliksem)
En ook wij kunnen ons vuur richten, onze passie inzetten om te groeien, en te bouwen aan ons zelfvertrouwen… het thema van deze volle maan van de speer.
Vanuit het Indiaans sjamanisme is het thema “Zij die heelt”, ik denk dat ik die zelf vorig jaar behoorlijk nodig heb gehad en ik heb haar ook gevoeld. Ik zal het delen met jullie… een heftig jaar!
Volle maan van de Speer 2013
Op 22 juli zal de maan op haar volst staan. Zelf drijf ik dan op m’n rug in het zwembad van de sauna, genietend van haar aanblik! Dus wandelen wordt ’t ‘m niet maandagavond de 22ste. Ik besluit om 21 juli een voorschotje te nemen op deze krachtige maan van de Speer. Na een hele middag en avond genoten te hebben van goed gezelschap en lekkere hapjes, besluit ik om, om 22.30, mijn wandelstaf te pakken en op weg te gaan. Als ik de deur uitstap zie ik de maan al hoog boven de huizen staan, ik ben laat.
Ergens zou ik best deze keer met iemand hebben willen wandelen… ik merk dat ik ‘jumpy’ ben. De afgelopen weken veel meegemaakt, zaken die flink onder de huid kunnen kruipen. De 9e juli heb ik namelijk iemand dood aangetroffen thuis, onderaan de trap. De oudere dame was, zoals we in eerste instantie vermoedde, de dag ervoor van de trap gevallen. En zoals het liet aanzien opslag dood gevallen. Een nare ervaring… maar nog erger was het toen bleek dat er behoorlijk wat geld verdwenen was van haar rekening, overgeschreven op de dag van haar dood… dus geen ongeluk. En dat kwam allemaal aan het licht na haar crematie. Vandaag ben ik op het bureau geweest voor een tweede verklaring, vanuit een andere optiek. De zaak is nu natuurlijk vol in onderzoek. Mijn deel is nu voorbij, hoop ik. Ik had het zo mooi afgesloten voor mezelf. Een mooi gedicht geschreven voor de crematieplechtigheid, ik mocht als tweede spreken omdat mijn gedicht zo duidelijk maakte wat er gebeurd was… dachten we. Ze was zeer geliefd en heel actief in Zwolle, dus het was een druk bezochte plechtigheid, een druk bezongen en besproken gebeuren… het leek wel of heel creatief Zwolle er zat.
De week erop, toen ik in het huis van de buren was, vloog daar een merel naar binnen… haar merel. Hij poepte de boel flink onder en vertrok weer… ik moest toen denken aan het Joodse verhaaltje (zij was half Joods) van het zieltje van een kind dat vlak voor de geboorte in de gedaante van een vogel komt kijken of alles klaar is voor de geboorte. Vlak voor de geboorte van mijn eigen dochter was dat een duif die de dakkapel binnen vloog en op de kast rustig ging zitten kijken hoe mijn vader haar meubeltjes mintgroen verfde. Nu beleefde ik het als de ziel van de dame die even haar merel gekaapt had om gedag te zeggen… ontroerend! En toen kreeg ik ’s middags een telefoontje van de politie, of ik de volgende week even langs wilde komen. Toen ik haar dochter belde en kreeg te horen dat er geld verdwenen was, trok de kou door me heen. De merel kwam dus vertellen dat er flink stront aan de knikker zat!
Met deze ervaring vers in mijn lijf bemerk ik dat ik angstig ben. In ieder geval niet zo ontspannen als anders. Ik noem het maar ‘jumpy’, dat klinkt wat vriendelijker.
Ondertussen loop ik langs de buitenkant van de wijk, de maan staat helder en duidelijk boven de huizen. De zon is reeds ver achter de horizon verdwenen en de lucht kleurt prachtig rood tegenover de volle maan. Ik kan dit nog net op de foto zetten, straks is het te donker. Als ik een bocht om loop staat er opeens een man met een zwarte herdershond voor mijn neus. Net achter de bosjes, in een zijweggetje. Ik schrik best van de gestalten en groet hem, er komt geen reactie… hij blijft daar stil staan… vreemd. Nu weet ik het zeker… ik ben ‘jumpy’. De rest van de wandeling door de bebouwde kom verloopt normaal. Het is stil buiten, vanuit de huizen hoor ik de mensen. Het valt me op hoe weinig mensen nu nog buiten zitten, op zo’n warme avond/nacht. Het is overdag zo’n 30 graden geweest en nu nog is het warm. Als ik over de brug het buitengebied in loop voel ik me alleen. Luca, mijn kattevriend, heb ik al maanden niet gezien 🙁 Ik roep hem wel drie maal, over de velden, dan weet hij dat ik er ben. Maar ook deze maan zal ik hem niet treffen… voelt niet goed. In de zomer was hij altijd in het bos, toch?
De lucht is zoet en zwaar, de moerasspirea staat in volle bloei en kleurt de slootkanten wit. De waterlelies stapelen zich op in de sloten… het lijken wel lotussen, zo ver komen ze omhoog. Ik besluit het bos niet in te gaan. Ik loop naar B8 en zal niet verder gaan. In de winter is het bos verlaten, maar in de zomeravonden niet altijd. En ik wil nu geen mensen meer tegenkomen en zeker niet in een donker bos. Eigenlijk vind ik het een hele overwinning van mezelf om toch te gaan wandelen onder gegeven omstandigheden… ik zit niet lekker in m’n vel.
Als ik het wilgenlaantje in loop vind ik het al een heel eind naar de plek van ‘Boompje’. Ik plaats mijn staf op het onzichtbare stompje in de graspol… ‘Zekerheid’ krijg ik van het stompje. Ja, dat ben ik even kwijt… mijn lijf speelt even zijn eigen spel, dat heb ik wel gemerkt afgelopen weken. Langzaam verwerken mijn geest en lijf de ervaringen van die tijd. Zekerheid is dat ik dat goed in de gaten hou en mezelf niet pest of ontken. En ‘zekerheid’, daar hou ik van. Ik regel graag, zorg dat er geen vervelende verrassingen zijn en dat ik me kan richten op fijne dingen. Dus die ‘zekerheid’ bevalt me wel 🙂 Dan loop ik naar B8, daar ging ik per slot van rekening heen. Van B8 krijg ik ‘Lot’. Nu valt zekerheid in een andere categorie… de zekerheid van je lot. Dat is een nadenkertje, vooral na de ervaring van afgelopen weken. Zal het haar lot zijn geweest? Was deze dood een zekerheid? Bah, daar wil ik helemaal niet over nadenken.
Ondertussen begrijp ik waarom er zo weinig mensen buiten zitten. Ik word opgegeten door de muggen!
Ik ga een tijdje met m’n rug tegen B8 aan staan. Het is stil en uitgestorven in het buitengebied. Zal ik nog doorlopen? Het bos is donker en weinig uitnodigend. De schaapskudde, waar ik net langs ben gelopen, maakt het enige geluid. Het geblaat en de grote bellen om de nekken van de leidsters klinken ver. De maan staat helder en strak. Als ik nadenk over ‘lot’, zit daar ook wel ‘doel’ in. Je lotsbestemming, je doel… nu sluit lotsbestemming de vrije wil behoorlijk uit. Dat is waarschijnlijk mijn ‘Bah!’ Je doel, daar kan je zelf veel meer mee, daar zit vrije wil en zelfontwikkeling in. Dat voelt veel aangenamer. Maar het zal toch… dat het gewoon vaststaat, een zekerheid is. Dat bij je geboorte al vaststaat dat je overlijdt door, vul maar in… jakkie.
Doel dus… iets dat Artemis, de godin van de maan, niet vreemd is. Ik neem mijn staf in de hand en neem de Artemishouding aan. Met mijn staf als speer, sta ik enkele minuten te wankelen. Mijn linkerbeen trekt en de houding valt mij zwaar. Een paar jaar geleden, op het hunebed in Havelte, stond ik beter… toen was ik niet alleen. Dat was trouwens de eerste en laatste keer dat ik een maanwandeling met anderen heb gedaan. Ik werp mijn staf van me af… met als doel “Ik verbind me niet met de negatieve daad (en dus de dader) die haar dood ten gevolge heeft gehad”. Ik wil haar nagedachtenis niet bezoedelen, daar was ze te mooi voor! Met dit doel voor ogen loop ik terug naar huis. Als ik bij de grote weiland-hekken kom ga ik eens lekker over zo’n hek hangen. Het metaal van het hek is koel. De ransuil laat van zich horen, een schril gepiep. De kikkers geven een luid concert, het is hier heel wat drukker dan bij het wilgenlaantje. Een auto scheurt voorbij, draait een rondje op de parkeerplaats in het bos (dat is goed te horen en te zien door de bomen) en scheurt even later weer voorbij. Hij seint met zijn lichten door ze uit en aan te doen… tja, vreemde zaken gebeuren daar.
Mijn wandelstaf gebruik ik steeds minder om daadwerkelijk te wandelen. Mijn voeten zijn welhaast genezen, de staf ligt eigenlijk steeds vaker als speer in mijn hand. Het voelt wel heel goed om ‘m bij me te dragen. Hij maakt me zelfverzekerder, als steun bij klimmen en drassige grond. En om zaken te beroeren, hoef ik niet te bukken. En als verdediging, voor wat dan ook, dieren of mensen.
Dus met de staf lekker losjes in de hand, heerlijk in evenwicht, loop ik terug naar huis.
Ik denk dat ik mijn doel van deze maand goed gekozen heb. Eén slachtoffer is genoeg. Een prachtige vrouw, een moeder voor velen, waar ik 15 jaar lief en leed mee heb mogen delen, is niet meer.
Tijdens donkere maan 8 juli heeft zij de noodlottige val gemaakt… bizar. Zij heeft, net als de slang (het dier van deze maan), haar huid (maar dan haar hele lichaam) afgelegd. ‘De speer die buldert om bloed’ (De volle maan van De Speer wordt genoemd in de tiende zin van het lied van Amergin. In 13 zinnen heeft deze druïde de psychologische cyclus van het leven beschreven. En de zin ‘De speer die buldert om bloed’ hoort bij deze maan), heeft het ruimschoots gekregen. Deze maan zal me leren met deze heftige gebeurtenis om te gaan, mijn vuur te richten en om te gaan met de disbalans die er nu even is.
Gister, tijdens de volle maan, heerlijk een dag naar de sauna geweest. Het was er zeer rustig. Wat wil je ook met 33 graden. Heerlijk de hitte van de sauna en de koude dompelbaden, de buiten-temperatuur is dan zeer relatief 🙂 Gemediteerd bij het open vuur in de grotsauna, aan de lelievijver bij opkomende maan en drijvend op mijn rug onder een heldere hemel (jammer dat de maan erg laag stond). Een heerlijke extra lange massage gehad, en ja, links zit vast… behoorlijk, emotie!! Het mag er allemaal zijn, ook als het er nu even niet is.
Liefs, Loes
Lieve allemaal,
Vanochtend, bij het inpakken van de spullen voor ons weekend Zwarte Cross, kwam ik tot het inzicht dat mijn doel van de Speer negatief is. Ik zeg altijd: “Zeg wat je wél wil, niet wat je niet wil”. Bij deze zal ik mijn doel herbenoemen. Mijn doel is bij nader inzien “Ik verbind me met de positieve en blije daden in het leven en met de mensen die zich ook hierop richten”. Zo, dat voelt heel wat beter!! Het is best moeilijk om haatzaaiers te ‘blokken’, hun daden zitten werkelijk zo onder je huid 🙂
Ik wens jullie allemaal een heel mooi weekend, ik ga me onderdompelen in chaos en plezier! Nu maar hopen dat de schmink wil houden met dit weer 😛
Liefs, Loes
Zo, dat was alweer een jaar geleden. Het heeft mij toen drie maanden gekost om weer te kunnen wandelen in het donkere bos. Pas in november tijdens de volle maan van de klif (Samhain) ben ik weer dieper het bos in gegaan. Pas toen kreeg ik mijn basisvertrouwen weer terug. Zo doordeweeks merkte ik er weinig van, dan is er drukte en afleiding genoeg. Maar als ik alleen in het duister op pad was, voelde ik duidelijk dat ik nog steeds ‘jumpy’ was. En Samhain was een mooi moment om het oude achter me te laten. Op de reling van de brug (mijn klif de afgelopen zeven jaar) met de regen in m’n snuit heb ik de boel afgesloten en gevraagd om een minder hectisch jaar… en weer maakte ik dezelfde fout! Vraag wat je wel wil, niet wat je niet wil! Maar de boodschap is gelukkig wel aangekomen. Tot nu toe hebben we het heerlijk rustig gehad, verbouwing achter de rug en de moord is opgelost!
Nu een jaar later is de dader (het computermannetje, een bekende van haar dus) veroordeeld tot elf jaar gevangenis zonder kans op eerder vrijkomen. Dat er zulke misselijkmakende figuren rondlopen, bah! En dat alles na zeer grondig recherchewerk, petje af!
En voor nu… heel druk met de voorbereidingen voor Castlefest. Dit jubileum jaar (10 jaar!) mogen we met 30 groentjes aanwezig zijn op dit feest ter ere van Lugh. Op 1,2 en 3 augustus zullen de poorten weer open gaan en vele mensen weten de weg ondertussen. Als entertainmentgroep zullen we het vuur dat zo mooi is mogen laten groeien in ons, mogen richten. De Speer leert ons om dit innerlijk vuur op een creatieve manier in te zetten. En wel zodanig dat eenieder er plezier aan beleeft. Zelf moeten we er voor zorgen om deze zonne-energie over drie dagen te spreiden. En dit is best een opgave! Als groentjes strooien we behoorlijk met energie en het is zaak om dat niet te verspillen. Natuurlijk ontvangen we ook een hoop energie van de bezoekers en onze taak is het, om daar een goede balans in te vinden… geven… ontvangen… geven… ontvangen (doorgeven dus).
Het is een prachtige training in zoeken naar balans, beheersen en doorgeven van zonnekracht. We hebben er weer zin in!!
Liefs, Loes
