21 September 2012
Vandaag begint de herfst! Mijn favoriete jaargetijde! Net geleerd dat dat bekeken vanuit de Maya-kalender helemaal klopt. 104 dagen voor je geboortedag begint voor jou je krachttijd… en dat is voor mij 1 oktober. Aankomend jaar op 14 januari mag ik zelfs aan mijn tweede cyclus beginnen… ik mag weer mijn leven opnieuw ervaren… maar nu met de wijsheid van een 52-jarige vrouw! Terug naar mijn onbevangen kindertijd… weg met aangenomen beperkingen! Mezelf aangepraatte ‘do’s and don’ts’ (opeens denk ik aan de tatoeage die voor mij ontworpen is… een platgemept elfje… als een mug. Maar ik ben tegen tatoeages… toch?… de twijfel slaat mij om het hart, zo herkenbaar opeens!)
Wat past het toch weer prachtig in elkaar. De ‘Volle maan van de Klif ‘ staat ook voor het opruimen van oude emoties… volgens mij heb ik weer heel wat te ruimen de komende tijd. Een heleboel ouwe zooi kan overboord.
Vandaag mag ik de as van mijn oude katten in de tuin uitstrooien… ik vind dit zeker geen oude zooi! Maar wel een afsluiting van een tijd. Rakus (Koes) is anderhalf jaar geleden ingeslapen en Gipsy (Pieps) op 7 augustus. Nu mogen ze samen de tuin in. Vanavond komt onze nieuwe kat, Pinkeltje. De probleemkat van een vriendin van ons… dominantieprobleem. Hier kan hij alleen zijn en zal het probleem waarschijnlijk ophouden te bestaan… gaan we vanuit.
Ik heb taart gekocht, want het is feest… Pinkeltje komt! Een mooie herfsttaart met bramen, voor hopelijk een hele goede tijd samen.
De bomen beginnen al te kleuren, zo langzaamaan komt de herfst op gang. Leert de natuur ons weer los te laten… net als de blaadjes aan de bomen. Alle smuk valt weg en we gaan terug naar de essentie. Kleuren veranderen van groen naar rood en geel… vooral veel geel. De scheidende zon geeft zo een laatste groet, tot volgend jaar!
Bij de Kelten was dit het begin van het jaar. Het loslaten en terug keren tot de essentie… duisternis. In het donker begint het leven, lang voordat het het licht aanschouwt. De donkere tijd van het jaar is aangebroken, de tijd van kaarsen en herfst en- winterfeesten. Van samen zijn en eten… veel eten! Want de oogst is binnen en mag niet bederven, dus nu bunkeren! In het voorjaar zullen we op een houtje bijten, de tijd van het vasten… niet zo moeilijk want er is niets meer te eten. Ja, vroeger was dat misschien zo… nu hebben we de supermarkt.
Maar de essentie van het leven wordt wel gevierd in deze tijd… het samen zijn! De eerste levensbehoeften zijn binnen, het werken is gedaan… nu is de tijd om samen te zijn en het leven te vieren in zijn essentie. En de essentie is dat we verbonden zijn, verbonden met elkaar… in familieverbanden en/of vriendengroepen.
Deze tijd is altijd een tijd van vieren geweest. Ik voeg voor de belangstellenden een linkje (wat is dat toch heerlijk met een online editie) naar de Eleusische mysteriën bij. Het feest van de aarde en haar duisternis… zowel van het slapende zaad als van het graf… van conceptie en voltooiing.
Ik neem jullie nu mee naar vorig jaar. De tijd dat mijn huis geschilderd werd… wat gaat de tijd toch snel!
10 November 2011 Volle maan van de Klif
Thema: Ruim oude emoties op
Indiaans Sjamanisme: Fiere vrouw
Het is onderhand een week geleden dat ik heb gewandeld. Ik ben op de 11e gaan wandelen, want de 10e was het zó koud en mistig… en dat niet alleen, de voordeur en keukenramen moesten open staan om te drogen. De schilder had de laatste hand aan ons buitenwerk gelegd en nu moest het drogen… met die mist en kou. Ik was op de bank gekropen met een dekentje en het gordijn (in plaats van een kamerdeur heb ik een velours gordijn in de deuropening) dicht getrokken. Ik kon dus niet weg en vond dat helemaal niet erg.
De volgende dag ben ik ’s ochtends gaan wandelen… ik was in een vreemde, wat sippe mood. Zo’n in mezelf gekeerde trieste mood… zo’n ouwejaars-mood… weemoed. Thuis was het koud want ook nu was de schilder weer bezig met de voordeur en keukenramen… de laatste laag verf. Ik was min of meer m’n huis uit ‘gevlucht’, als ik koud ben kan ik beter gaan wandelen… toch?
De mist trok langzaam op en een prachtige dag ontvouwde zich.
Ik ben een stukje bos gaan besnuffelen dat ik gewoonlijk voorbij loop. Het ene stukje is een walkant die aan de rand van het bos ligt en dus het begin is van mijn wandelingen in het bos, en het andere stukje is een wegberm/strookje bos dat aan de haven ligt. Hier wordt veel rommel in gedumpt… liever kijk ik hier niet naar, loop ik door naar het mooiere gedeelte van het bos. Bij elkaar is het nog geen 200 meter bos… en ik ben zowaar vier uur aan de snuffel geweest. Prachtige macrofoto’s gemaakt en wel veertig verschillende paddenstoelen en schimmels ontdekt en vele gefotografeerd.
Wat was dat heerlijk! Voor de rest van de dag ook weinig uitgespookt… een lummeldag.
Het was en bleef helder. Om 19.00, al heel vroeg voor mij, in de auto gestapt en naar het bos gereden. Vorige maan had ik de hoop uitgesproken dat ik deze keer misschien weer vanuit huis zou kunnen wandelen… had gekund 🙂 Met mijn knie gaat het al veel beter… alleen is het wel lekker makkelijk, de auto.
Ik parkeer de auto bij de grote plas, de maan schijnt zo helder in het water dat ik er met gemak een foto van kan maken… de maan, de weerspiegeling in de plas en de hoge Ratelpopulieren, prachtig!
Ik keer de maan m’n rug toe en begeef me op pad, richting bos. Wat heb ik er een zin in… wat een verschil met gisteren. Bij het weiland roep ik ‘Luca’, mijn staartloze meewandelkat. Hij laat zich niet zien… de hele avond niet.
Ik besluit de weg naar ‘Boompje’ in te slaan. ‘Boompje’ is mijn wijze vriend… een wilgetakje dat op sterven na dood is… wat klinkt dit vreemd. ‘Boompje’ was namelijk, toen we elkaar leerde kennen, een iel knotwilgje in een knotwilgenlaantje met allemaal struise knotwilgen. Hij had maar aan één kant schors, de andere kant liet zijn kwetsbare kern zien. Ik had direct een band met hem, dit is al heel wat jaartjes geleden. Ondertussen is hij tijdens een storm, twee jaar geleden, omgewaaid en vlak boven de grond afgebroken. Hij is wel weer uitgelopen… maar ook deze uitloper is weer voor de helft van schors ontdaan. Ik ben bang dat hij het op gaat geven. Het is ook zo moeilijk om als uitloper groot te worden in een gebied dat door een schaapskudde begraasd wordt.
Als ik bij ‘m ben pak ik zijn takje… ”Kneus” krijg ik door. Kneus? Ik sta een beetje vreemd om me heen te kijken… kneus? Dan zie ik dat ik mijn handschoenen nog aan heb… sufferd. Ik maak altijd contact met m’n blote handen 🙂 Alhoewel “Kneus” wel erg duidelijk was. Als ik m’n handschoenen uit heb en zijn takje omvat, krijg ik “Wortels”. Direct denk ik aan hem, hij trekt zich nu terug in z’n wortels… het is winter aan het worden. Veel stam heeft hij niet om zich in terug te trekken. Ook voor mij is het een tijd van naar binnen keren… naar m’n wortels gaan.
“Durf je de zomerenergie, het voedende vuur, los te laten? Durf je de controle die dit lichtgevende vuur je geeft los te laten?” “Durf je de diepte in te gaan en geduldig te wachten op de wedergeboorte van je ziel in een nieuwe cyclus?”
Dit geldt voor ons beiden, voor ‘Boompje’ en voor mij 🙂 Zo mijmerend loop ik het maanlicht overgoten bos in. Bang ben ik al geruime tijd niet meer. Het bos is zó vertrouwd en verstild. Ik geniet van het maanlicht dat op de paden valt en speelt tussen de takken. Het geritsel van de laatste bladeren aan de takken. Het tikken van de takken tegen elkaar, het is allemaal zó vertrouwd. Voorheen kon ik angstig worden als ik geritsel en getik hoorde… nu weet ik wat dit is.
Het bos is zompig, gelukkig loop ik altijd met mijn hazelaarstaf. Om niet vast te komen zitten in de modder moet ik regelmatig even door het bos, om de blubberpaden te ontlopen. De staf is dan zó handig… om te prikken in de grond en de takken voor m’n gezicht weg te houden, en een hulp bij het klimmen over omgevallen bomen. In dit bos mag alles blijven liggen 🙂 en zodoende stikt het hier van de paddenstoelen, een genot!
Op een prachtige lichte plek in het bos bedank ik de vier windstreken en de vier elementen, voor wat ze me geleerd hebben het afgelopen jaar. Vooral vuur… het kunnen delen van mijn passie in het leven doet me goed. En daar heb ik emotie (water) en communicatie (lucht) bij nodig… en dat alles op een mooi bedje van aarde :-). Als ik zo staat te praten, realiseer ik me dat me een voorstel tot radio maken is gedaan… het voorstel zit al een tijdje te rommelen in mij. Het voorstel kwam omdat ik wat commentaar had op de uitvoering… en toen was het zo van… wil jij het dan niet zelf doen. Poeh, ja… samen met een vriendin, die het voorstel al had gehad en geïnterviewd werd door dat radioprogramma en zodoende luisterde ik. En nu realiseer ik me, hier in het bos… dat ik deze kans niet moet laten liggen. Ik had toch wat te vertellen zei ik vorige keer, op de Heuvel van de Barden.
Dus, hup gelijk gebeld met mijn vriendin en gevraagd of zij het samen met mij zou willen… nu laten we dit even bezinken en zal ik binnenkort contact opnemen met de radio baas 🙂 Ik wil dan een opzet hebben van wat ik zou willen… leuk!
Na mijn vriendin gedag te hebben gezegd… verstil ik weer. Wat is het stil in het bos… ik besluit langs de bosrand te wandelen in plaats van de dijk op te lopen. Als ik stil sta om de avond op me in te laten werken, schiet er vanuit de waterkant een vos weg, richting bos. Op nog geen drie meter schiet hij voor me langs. Waarschijnlijk had hij zich stil gehouden toen hij me zag aankomen… maar toen ik stil ging staan werd het hem te benauwd, of het water in of het bos 🙂 En ook nu schrok ik niet, alleen verwondering over deze ontmoeting… een close encounter. De brede sloten zijn ze aan het uitbaggeren geweest en overal in het bos is activiteit… het moerasgedeelte hebben ze omgewoeld, zo lijkt het in ieder geval in het donker. Een stukje land waar ook de zonnedauw groeide, ik snap het niet… in de grond zitten allemaal voren. Op zich zit er een goed beheer op dit bos… dus het zal wel goed zijn… de vos kan in ieder geval makkelijk bij de sloot om iets te drinken 🙂
Als ik weer verder loop vliegen er een paar eenden op vanuit de sloot… wat een herrie maken die. Veel gekwaak en misbaar…wat een opschudding! Als dat maar geen (of juist wel) vooruitzicht is van mijn eventuele radiowerk.
Als ik terug loop naar de auto gebeurt er weinig meer. Ik hang nog wat over het hekwerk van de weilanden… de maan schijnt zó mooi. Ik besluit toch maar gewoon richting huis te gaan… de 11e van de 11e 2011… een speciale dag, de eerste dag van het nieuwe jaar. Wat zal me dit jaar brengen?
Ik stel me er voor open en grijp m’n kansen 🙂
Liefs, Loes.
Wespspin. Foto Loes.
Het radiowerk is het niet geworden, realiseer ik me nu. Mijn vriendin kwam in een vervelende tijd voor haar terecht en is naderhand verhuisd. We wonen nu te ver van elkaar om iedere maand een radioprogramma te maken. Maar binnenkort zal ik wel geïnterviewd worden door het radiostation, grappig om het één en ander zo te bezien na een jaar 🙂
En ook het omgewoelde bos is afgelopen jaar weer prachtig teruggekeerd! De libellen en zeldzame wespspinnen zitten er nog 🙂 Ook hier is soms rigoureus opruimen gezond… het geeft even een rotzooi en dode tijd, maar wat er dan kan ontluiken!
En zo is het met ons leven ook, de brembezem (boom van deze maan) erdoor en laat de raaf (vogel van deze maan) de resten verorberen. Laten we ruimte maken voor vernieuwing… de hele maatschappij schreeuwt er om! We leven in een steeds snellere tijd van vernieuwing en ik mag daar op 14 januari ook deel vanuit gaan maken, mijn nieuwe levenscyclus van 52 jaar! En nu, op 1 oktober, mag ik daar de kracht al van gaan voelen… ik ben benieuwd!
Maar nu eerst de taart voor ‘Pinkeltjes binnentreden in ons leven’ uit de koelkast zetten… want we hebben wat te vieren! Voor mijn vriendin een ‘loslaten’ voor ons een ‘verwelkomen’.
Pinkeltje… staat voor klein en herinneringen uit mijn kindertijd, toeval bestaat niet… welkom Pinkeltje en welkom nieuwe cyclus! Welkom leven!
Joeghei! Gelukkig Nieuwjaar!
