Het is nu 24 juni, de zomer is net begonnen. Het is prachtig weer, warm en afwisselend regenachtig. De natuur gaat er goed op 🙂 De tuin is één bloemenweelde. Gisteravond voor het eerst in de tuin gezeten en genoten van de warme avond. Een egeltje kwam ons bezoeken en dronk (zowaar) een beetje water uit het vogelbadje. De weldadige rust van vorig jaar is nu ver te zoeken. We zijn weer aardig op stoom met ons groene werk. Vorig weekend weer Fable and Fantasy en volgende week LEEFfestival Wageningen. En daarna het team voor Castlefest op de rails zetten. En dat naast werk en mantelzorg 🙂 Maar we kunnen het en dat is iets om dankbaar voor te zijn. ‘Dankbaar’ was het woord dat ik 14 juni kreeg van B8. Uriël is verdwenen. Net zo plotseling als dat hij er stond, is hij verdwenen. Dus ik ben weer terug bij mijn oude vertrouwde boomvriend B8. Dankbaar voor alles wat op mijn pad komt, want het is mijn pad <3
2021-07-24 Volle maan van de Speer (Lughnassad)
“Ik Focus”
Thema: Bouw aan je zelfvertrouwen.
Indiaans Sjamanisme: Zij die heelt.
“Deze maan daagt je uit om je innerlijk vuur meester te worden, zodat je het richten kunt. Focus op de energie die je in je ziel en lichaam opgeslagen hebt. Onderzoek welke gebieden in jouw leven klaargemaakt kunnen gaan worden voor het oogstfeest Lughnassad. Wat heeft nog extra aandacht en bescherming nodig en wat kan je de vrijheid geven om te laten gaan?” (Modron)
Wat mooi dat deze volle maan binnen mijn vijfdaagse retraite valt. Voor het zoveelste jaar neem ik deel aan een Vipassana-meditatieretraite. En dan is deze focus natuurlijk zeer op z’n plaats! (Een linkje voor wie wil weten wat Vipassana inhoudt).
Jaren geleden ben ik op deze meditatievorm gestuit door met een vriendin mee te gaan naar een driedaagse retraite. De leider is een geweldige man van 86 jaar oud, die nog heel vitaal is en een enorme wijsheid in zich draagt. Hij heeft in ‘de Oost’ tijd in kloosters doorgebracht en vele jaren van zijn leven aan deze meditatievorm en yoga gewijd. Heerlijk om weer een tijdje onder zijn vleugels door te mogen brengen. En we hebben een klik omdat wij beiden zo gek zijn op de natuur en de helende werking daarvan. En dit jaar voor het eerst een vijfdaagse, ik ben heel benieuwd.
Het weekend ervoor werken mijn man en ik op het fantasyfestival ‘Fable and Fantasy’, en daar koop ik mijn eerste meditatiekussentje. Uiteraard een groen kussentje, met het teken van de hartchakra. Fijn dat deze keus prachtig aansluit bij waar het deze vijf dagen over gaat. Ik ben er helemaal klaar voor!
Eén van de regels van deze vijfdaagse is dat er niet gesproken wordt. Er heerst een weldadige stilte. Ook wisselen we geen ‘blikken’ uit. We zijn alleen op onszelf gefocust. Wat heb ik uitgezien naar deze dagen! Niets dat een beroep op mij doet, dan alleen ikzelf. Geen telefoon, geen camera, geen boeken, geen pen en papier, geen muziek… niets, alleen mijn eigen gedachten en ademhaling. Wel krijg ik last van mijn benen (op de vijfde dag besluit ik op een stoel te gaan zitten). Bij thuiskomst merk ik pas hoe vol mijn benen zijn gelopen! Vijf dagen veel stil zitten heeft een behoorlijke vochtophoping tot gevolg.
Ieder moment dat het mogelijk was heb ik gewandeld in het prachtige gebied waar we zaten (Havelte) en zo heb ik vele kilometers afgelegd op een dag. Maar dat was niet voldoende om de dikke benen voor te blijven. Maar het mocht de pret niet drukken.
Op zaterdag zal het volle maan zijn. Mijn voornemen was om om 4.00 op te staan en de natuur in te trekken. Maar een heftig onweer en de stortregen hielden mij hier vanaf. Ik stond dus maar om 5.00 op om de thee voor de groep klaar te maken. Om 6.00 startte het programma.
Gelukkig had ik die zaterdag al hele mooie ontmoetingen gehad en zal ik naar aanleiding daarvan mijn vollemaan-verslag maken.
Om 5.00 sta ik op om zoals, voor mij, gewoonlijk de thee klaar te maken voor de groep. Met deze taak hoef ik geen afwastaak meer te doen. Dus ik ben vrij om te gaan na het eten en na de yoga-oefeningen in de morgen. Ik gebruik al jaren geen ontbijt meer, dus dan kan ik een mooie lange wandeling maken.
Om 5.30 maak ik een korte wandeling om het bos waarin wij verblijven. In het hoge gras tegenover ons bos staan een reegeit en een reekalfje. Met z’n grote oren naar mij gekeerd kijkt hij me met grote ogen aan. Wat een mooie ontmoeting! Vreemd eigenlijk dat het reegeit, reebok en reekalf is. Bij kalf denk ik toch meer aan runderen :-/ detail 🙂 In deze buurt zijn behoorlijk wat reeën. Er kwamen op zondag zelfs twee reeën ons grasveld op gelopen terwijl we met 19 mensen yoga aan het beoefenen waren… in stilte. Ze schrokken zich rot en knalden tegen elkaar op in hun poging zo snel mogelijk weg te wezen van die vreemde stille mensen 🙂
Om 6.00 begint de zitmeditatie en om 6.45 de yoga in de buitenlucht. Om 7.45 mogen we ontbijten en om 9.15 begint het programma weer. Dus 1,5 uur om te wandelen! Ik vertrek richting natuurgebied aan de rand van ons bos. Daar is een rondwandeling van 2,5 km in een geweldig mooi divers gebied.
Als ik bij de toegang van het gebied kom staat daar een grijze Volkswagen Golf. Achter het stuur ‘hangt’ een jongeman achter zijn mobiel. We hebben even oogcontact en ik groet hem met een hoofdknikje. Als ik hem voorbij gelopen ben, hoor ik achter me dat ik geroepen word. De knul hangt uit zijn raampje, tot halverwege zijn lijf en vraagt of ik iets tegen hem zei. Ik schat hem in als knul met kort lontje (stem geluid, houding, manier van praten). Ik geef hem terug hem enkel vriendelijk gegroet te hebben. Ik loop op hem toe omdat mijn gehoor niet mijn beste kant is. Hij geeft aan net uit zijn nachtdienst te komen. Ik vraag hem of hij hier even komt genieten van de ochtend en of hij dan niet veel beter een stuk kan gaan wandelen. Hij zegt dat dat eigenlijk wel een goed idee is. Ik loop door naar het bankje tegenover de ingang van het gebied. De knul komt op mij toelopen en vraagt of ik hier bekend ben. Ik ontken dat, terwijl ik dit kleine stukje Drenthe al aardig in mijn ‘zak’ heb. Hij gaat achter mij het bos in om te plassen zoals hij dat aangeeft. Hij weet duidelijk de weg hier ook. Achter het bankje begint namelijk een paadje het bos in, een klein onduidelijk paadje dat je even moet weten. Ik besluit in de tussentijd mijn weg te vervolgen, maar niet het natuurgebiedje in. Mijn intuïtie zegt mij even op de openbare weg te blijven. Ik loop het rondje bos nog maar eens een keer 🙂 Ik kom straks, na de lunch, wel aan dit gebied toe.
Als ik mijn rondje bijna voltooid heb komt de grijze VW Golf op me toe gereden met een zwaaiende knul achter het stuur. Waarschijnlijk een alleraardigste jongeman, maar als er bij mij een ‘belletje’ gaat rinkelen, luister ik daar naar. Beter 100 x voor niets dan 1x niet geluisterd en te laat. Ik ben niet bang om alleen in de natuur te wandelen maar ik weet wel dat ik overdag gekkere ontmoetingen heb gehad dan ‘s nachts. Mijn overtuiging is dat mensen die kwaad willen niet in een verlaten donker bos rondlopen, die zijn over het algemeen banger dan ik voor hun eigen schaduw. Ik ben bedachtzamer overdag en zal zelden in de schermer een bos in gaan. Ik mag me graag beschermd voelen door de duisternis.
In de middag is ‘mijn’ gebiedje uitgestorven. En gaat mijn weg naar een, voor mij, opvallende den. Een prachtige grote, oude den die uit meerdere stammen bestaat. Hij viel mij eerder op in het ochtendlicht aan de rand van het bos. Een van zijn takken ligt op de grond en groeit daar op z’n eigen manier verder. Deze keer dus geen woord van mijn wilgje ‘Uriël’, maar van een oude den. Als ik mijn handen op zijn stam leg gebeurt er weinig. Ik leg mijn hoofd ook tegen zijn stam en krijg het woord ‘Verbondenheid’. Wat een mooi woord.
Op mijn wandeling verras ik nog een reebok die aan een struikje staat te knabbelen 🙂 Ik zie hem staan en merk dat hij mij niet ziet of hoort. Dus ik kan hem tot op een paar meter benaderen. Als ik daar een tijdje sta, merkt hij me pas op… dat is schrikken 🙂 Met grote sprongen verdwijnt hij in het hoge gras, af en toe staat hij even stil om om te kijken. Nee, ik volg hem niet. Ik vervolg mijn eigen weg.
Als ik weer op het terrein van ons gebouw ben valt me een leuke gedachte in. Er zijn drie gebouwen met in één een groep die djembé speelt (veel ‘herrie’), in een ander gebouw een groep die zich bezighoudt met Tantra (seksueel gericht), dan onze groep Vipassana-meditatie (volkomen stilte en geen contacten). Grappig is dat wij precies datgene niet doen wat de anderen wel doen 🙂 En toch zijn we verbonden met elkaar door op deze prachtige locatie te zijn.
Een mooie definitie vind ik op het internet:
Verbondenheid is de energie die ontstaat tussen mensen wanneer zij zich gezien, gehoord en gewaardeerd voelen; wanneer ze zonder te oordelen en beoordeeld te worden kunnen geven en ontvangen” (Brené Brown in haar boek De kracht van kwetsbaarheid).
Vipassana staat ook voor verbondenheid. Verbondenheid met jezelf, met je pijn, met mensen om je heen, ook met diegenen die je niet ‘liggen’, met de hele wereld (alles wat leeft en onze moeder aarde) en het hele universum. Ook het mediteren op Metta en Karuna was een dagelijks terugkerend onderdeel van deze vijfdaagse. Metta is het pali-woord voor Liefdevolle Vriendelijkheid. Het wordt ook wel vertaald met welwillendheid, goedwillendheid of liefde. Het gaat in ieder geval om een actieve interesse in anderen. Karuna is het pali-woord voor mededogen. Het erkent de waarheid dat alle wezens lijden en is de wens dat het lijden van alle wezens mag verminderen.
Op de laatste avond heb ik mijn oude pijnen eens nagelopen. Voor het slapengaan liep ik de jarenlange ‘foute en pijnlijke’ ervaringen langs. Een periode van 15 jaar! Vanaf mijn 10e tot aan mijn 25ste heb ik pijnlijke ervaringen opgedaan en foute beslissingen genomen, daarna ging het gelukkig veel beter! Het opruimen van ‘oud zeer’ is het beste wat ik ook heb gedaan. En nu ,35 jaar later, mag ik zeggen dat het ‘schoon’ is. Maar ik had nog nooit Karuna gezonden naar mijn jongere ik. En dat heb ik op de maandagochtend, de laatste ochtend, gedaan. Op mijn ochtendwandeling heb ik loopmeditatie gedaan en ben in gedachten naar mijn jongere ik gegaan. Ik zag mijn pijn en mijn steeds verder van zichzelf wegrakende ik. Tot ik zover buiten mezelf stond dat ik mezelf altijd vanaf boven bezag. Ik heb mezelf vanaf nu, 2021, Karuna gezonden. En dat was behoorlijk emotioneel. Ik heb mijn pijn overgedragen op een flinke (andere) den in ‘mijn’ wandelgebied. De pijn had ik lang achter me gelaten maar mededogen had ik mezelf nog nooit gestuurd. Door tijd en ruimte is dat dus mogelijk 🙂 Wat toen niemand met mij had, omdat ik nergens over sprak, had nu wel iemand… en wel de belangrijkste, moi! Ondertussen is alles bekend en besproken met degenen die me na staan. Het behoeft geen geheim meer te zijn dat ik in mijn jonge jaren een dubbel leven leidde en veel pijn voor me heb gehouden. En wat er nog restte mag deze stoere oude den als ‘shit’ gebruiken om te groeien.
In het kringgesprek als afsluiting van deze retraite heb ik dit ook verteld. En weer werd ik emotioneel en dat was goed. Het is een mooie afsluiting en ik had geen idee dat ik dit cadeau nog aan mezelf zou doen.
Tijdens mijn wandelingen had ik een dode klimop zien hangen aan een boom. Een dikke stok met een vertakking net boven de grond. Deze tak wilde ik graag meenemen naar huis want het leek mij een geweldige staf! En de Hedera staat ook voor verbondenheid. Zonder de boom waarin zij zich omhoog werkt kan zij niet blijven staan. Mijn man (die mij kwam ophalen met de auto) heeft de tak afgezaagd en ze is geweldig! Ze ligt heerlijk in de hand en is lang genoeg, had niet korter moeten zijn. Wel heb ik haar omgekeerd, zodat de vertakking naar boven is gericht. In de tak is een natuurlijke holte, daar ga ik nog een mooie steen voor zoeken. We hebben genoeg stenen in huis, dat komt wel goed. En heel vreemd was de leren veter die helemaal bovenaan de tak zat. Iemand heeft heel veel moeite gedaan om die daar te knopen (of hij is meegegroeid). De leren veter zal aan deze tak blijven… wat is geknoopt is verbonden 🙂
En zo is deze vollemaanwandeling prachtig op z’n plaats gevallen tijdens mijn retraite. En heb ik weer een stukje mogen helen dat gewond was.
Heerlijk om verbonden te zijn met zoveel mooie mensen en de natuur! En bovenal verbonden met mijn lieve man.
Liefs, Loes
De hederatak bleek vol houtworm te zitten 🙁 Helaas niet sterk genoeg om als staf te dienen en binnen is geen plaats voor houtworm. In de tuin mag deze mooie tak zijn, een plek voor andere klimmers en wie weet voor beestjes. Ik zag net dat de wespen mooi gebruik maken van zijn hout om hun nesten te maken en dat de houtworm nog actief is 🙂 Een jaar is zo snel voorbij. Dit jaar geen retraite voor mij, gewoon niet aan toe gekomen om te regelen. Wie weet ga ik een keer in de herfst mijn rustmoment pakken. De retraite van vorig jaar was wel heel bijzonder, fijn om het weer terug te lezen. Wat is schrijven toch een helend iets. Het zorgt voor overzicht, verbanden, inzichten, herinneren en zaken ‘rondbreien’. Rondbreien? Ja, zo noem ik het als al schrijvend gebeurtenissen en gedachten op hun plaats vallen. Dat er opeens een logisch of magisch verband bestaat tussen zaken. Heerlijk om zo iedere maand een moment te rommelen in mijn eigen bovenkamertje. Want zeg nou zelf, wat bewaren we een hoop rommel waar we niets mee doen. Alleen met het idee dat we er misschien nog eens iets mee kunnen doen… niets zo lekker als je zolderverdieping opgeruimd te houden. Dat zorgt voor lucht, een opgeruimd gevoel en het geeft overzicht. En het zorgt voor een betere verbondenheid met mezelf. Hedera is een goed voorbeeld. Door verbinding te zoeken kom je verder in je groei naar licht… je gaat het vanzelf zien 🙂
Liefs, Loes
Helaas geen foto’s van deze volle maan (retraite). Wel van de maan die hierop volgde 🙂 blauwe maan in Leeuw. En wat hekserige foto’s van de natuur rond deze maan, de heksenboleet (heel vroeg, begin augustus!) en de heksenspuug of heksenboter, een mooie gele verschijning in de vroege herfstbossen.
