Vandaag is het 3 januari 2022. We zitten al weken onder een dikke grijze zonloze deken van de winter. Drie weken geleden hebben mijn man en ik een positieve coronatest gehad en we zijn er flink beroerd van geweest. Nu zijn we langzaam aan het opkrabbelen. Manlief heeft nog steeds pijn in de keel en dikke lymfeklieren in de hals, dus zijn lijf is nog hard aan het werk. Zelf voel ik me alweer zoveel beter. Ik heb tot over de 40 graden koorts gehad en dat was best beangstigend omdat ik geen flauw idee had waarheen het kon gaan. Lopen ging niet makkelijk en we hebben zelfs een plasstoel geleend voor de nacht. De trap af naar beneden was geen optie. Gister het gevaarte gelukkig alweer weg kunnen brengen 🙂 Fysiek gaat het redelijk. Mijn oefeningen (rek, strek en wat lichte kracht) gaan steeds beter en langer. Zelfs wat spierpijn van gister, dat voelt goed. De dagelijkse wandeling van 500 meter (ja, echt een lachertje 🙁 ) gaat nu ook zonder gebruik te maken van de bankjes. Maar het niet kunnen hebben van prikkels en dan vooral mensen (denk aan winkels) baart me best wel zorgen. Ik voel me gewoon wegdraaien (flauwvallen) als ik het winkelcentrum in loop, ik ga dan maar snel terug naar de auto en laat de boodschappen aan manlief over. In huis ben ik redelijk actief met opruimen, schoonmaken, oefeningen doen, krant lezen (lukte eerst ook niet), spelletjes doen (wilde eerst echt niet) en wat rommelen om het huis. En natuurlijk dit schrijfwerk, Daar moest ik een week geleden ook echt niet aan denken! Dus er zit vooruitgang in 🙂 De vollemaanwandeling van eind december heb ik natuurlijk ook aan me voorbij laten gaan. En ik heb geen idee of ik de volle maan van 18 januari ga halen, we zien wel.
2021-01-28 Volle maan van de overstroming
Thema: Welk oud patroon is zo gewoon geworden dat je het niet meer ziet?
Indiaans sjamanisme: Zij die de wijsheid bewaart.
“De biechtmoeder luistert naar jouw verhaal”
Ondertussen is het Imbolc, 1 februari, en ik kom net terug van het laatste gesprek voordat ik ingewijd kan worden bij Ad Fontes, de orde van de weefsters, de vrouwelijke equivalent van de vrijmetselarij. Vorig jaar door mijn boompje Uriël op dit pad gezet, door zijn woord ‘weefster’.
Tijdens het uitwerken van die wandeling op het woord ‘weefster’ gegoogeld, en me verder laten leiden op dit pad. Het contact was snel gelegd en de gesprekken erg fijn. Mijn diepe wens is om me te verbinden met vrouwen in mijn directe omgeving en dan vooral waardevolle verbindingen. Verbindingen die uitdagen en inzicht kunnen verschaffen. Geweldig dat dit zo op mijn pad is gekomen.
Voorlopig zullen er echter geen inwijdingen zijn in verband met corona. Ik heb geen haast, het komt zoals het komt, in z’n eigen tijd.
Vanochtend gewandeld ondanks de ijzel. De laatste ijzel was ook alweer twee jaar geleden, hoorde ik op het nieuws. Tijdens mijn wandeling twee bikkels van meiden ontmoet, die even gingen zwemmen in de kolk! Steeds meer mensen werken aan hun eigen gezondheid, goed om te zien! En dan is het nu eindelijk tijd voor mijn vollemaan wandelverslag van afgelopen donderdag.
Omdat er nu een avondklok is ingesteld, mag ik niet meer na 21.00 op straat worden aangetroffen. Best een domper, nu ben ik genoodzaakt om voor het eten mijn wandeling te doen. Ik ben dan veel meer aan tijd gebonden, dat merkte ik wel. Mijn man moet vanwege werk vroeg onder de wol, dus later eten is geen optie. Dus na mijn werk direct de schoenen aan en paraplu mee. De hele dag heeft het flink geregend en nu is het droog, dat is toch een mooie uitnodiging 🙂 Maar veel vertrouwen heb ik er niet in, de plu gaat mee.
Het is stil buiten, met uitzondering van de ganzen en smienten. Het is duidelijk dat er ‘leven’ in de lucht zit… of in de onderbuik 🙂 De ganzen en zwanen zijn zeer alert op elkaar. De nestplaatsen worden nu al verdedigd. De smienten zijn stelletjes aan het vormen. Gelukkig zijn het duikeendjes! Zes mannetjes die allemaal gecharmeerd zijn van één vrouwtje… pppffttt, ze duikt onder en geen idee waar ze weer omhoog is gekomen 🙂 Maar deze vertoning zal nog weken te zien zijn, voordat ze weer vertrekken. Het zijn de vaste wintergasten, die elders broeden. De wilde eenden hebben zo te zien hun keus al gemaakt, daar zie ik allemaal stelletjes van zwemmen. Alleen de fuut is nog moederziel alleen, zijn of haar roep is duidelijk te horen boven de herrie uit. Ja, het gaat nu snel. De natuur staat op springen. De kleine bloempjes van de hazelaar heb ik vorige week al op de foto gezet. Die prachtige knalroze bloempjes bovenaan de stuifmeelkatjes worden makkelijk over het hoofd gezien. Voor mij zijn ze de eerste voorjaarsbloeiers 🙂
Gister waaide het nog flink en nu is het windstil. Het water ligt er strak bij… als niemand door de spiegel zwemt. De weilanden zijn goed bezet door de ganzen, er wordt heel wat afgegraasd hier.
Al snel ben ik in het buitengebied en ik loop snel naar Uriël, ik heb beloofd om met een uur weer thuis te zijn. Het is nog niet eens echt donker en de maan heb ik nog niet gezien. Het is grijs en nog te vroeg voor haar verschijnen boven de huizen.
Uit het bos komen twee mensen aangelopen, die willen vast voor het donker thuis zijn 🙂 Mijn weg leidt juist naar het bos. En de schemer loopt snel over in de avond. Op het wilgenlaantje aangekomen gaat mijn aandacht natuurlijk uit naar Uriël. Ik ben heel benieuwd welk woord ik vandaag van ‘m krijg. Ik trek mijn handschoenen uit en omvat zijn stammetje. Direct krijg ik ‘ontsnapt’. Mmm, ‘ont-snapt’… snap ik ergens iets niet 🙂 Of wordt ik niet gesnapt… begrepen of gepakt 🙂 Of ben ik ontsnapt aan iets… of ontsnap ik ergens aan, zelf uit eigen beweging? Wat een mogelijkheden schieten door mijn hoofd. Wel een prachtig woord, dat ik niet eerder heb mogen ontvangen. Het is ook duidelijk met een ‘t’, geen opdracht om te ontsnappen, maar eerder iets dat ik al hebt gedaan. Eens even op googelen (alhoewel ik Ecosia gebuik, geen google 🙂 ) Tjonge er kan een hoop ontsnappen: gas, water, lucht, iets aan de aandacht en natuurlijk ergens uit ontsnapt. Maar nog steeds valt er bij mij geen kwartje. Zou mooi zijn als dat te maken heeft met zo’n oud patroon… dat ik het in eerste instantie niet eens zie. Dat is niet voor niets het thema van deze maan. Ik ga dan ook voor “wat is er aan mijn aandacht ontsnapt?”. Dat is mijn vraag aan de kaarten die ik besluit te trekken… allereerst de Rider Waite. Bokalen 6… “Bekers Zes staat ook voor de ongelijke relatie zoals bijv. de ouder–kind relatie waarin de ene persoon de ander beschermt en beleert. De kaart kan ook het geven en ontvangen inhouden maar dan meer in de zin van dat wat je mee hebt gekregen in je opvoeding.” Dit stukje spreekt mij erg aan omdat ik nu mantelzorger ben voor mijn moeder. En na het overlijden van mijn vader afgelopen oktober is dat best een behoorlijke taak.
Het Modron Vrouwenorakel geeft mij de kaart ‘Weg van de overgave’ – Donkere maan van de overstroming (hoe passend!) De Lijsterbes – seksualiteit. Overgave nodigt mij uit om me te verbinden met het hier en nu en niet bang te zijn om te struikelen over het verleden. De lijsterbes is de boom van deze maan en nu verbonden met het schenken van nieuw leven ofwel seksualiteit. Extase en levensenergie horen daar ook bij. De Keltische naam voor levensenergie is nwyvre, waar stroomt mijn nwyvre lekker en waar wordt die geblokkeerd? ‘Toevallig’ is dit de enige kaart die niet klopt in dit deck. De afbeelding van de lijsterbes is geen lijsterbes, maar de bes van een Gelderse roos.
En als laatste trek ik een kaart uit het deck dat ik van een vriendin kreeg, “de maan”. Die geeft mij de “Eimaan (afnemende maan, energie stroomt naar binnen, rust, zelfreflectie, evalueren, loslaten of afstoten). Zorg en bescherming ; Dromen zijn boodschappen uit het onderbewuste. Welke droom durf je wel te volgen en welke niet? Luister actief naar dag- en nachtdromen”.
Bij alle drie de trekkingen zie ik de zorg voor mijn moeder terugkomen… beschermen en inderdaad beleren. Ze zit zo vol met zichzelf, haar angsten, haar paniek, haar totale afhankelijkheid van zorg (van mij en mijn man), haar onkunde, haar eenzaamheid, haar verzet tegen wat is. Heel langzaam komt er wat rust over haar. Haar woede- en paniekaanvallen heb ik al een paar weken niet gezien. Heel langzaam komt er wat rust. Wat niet wegneemt dat ze steeds eenzamer wordt. Alhoewel ze nu, na haar staaroperatie, minimaal 3x daags ‘bezoek’ heeft van buurtzorg 🙂 En morgen komt er een oud-collega van haar. En soms zegt ze dat het eten haar goed heeft gesmaakt 🙂 Eten is ‘besmet’ voor haar. Eten staat voor levensenergie en met haar doodswens (ze wil naar mijn vader) staat ‘eten’ daar haaks op. Mijn vader kookte de laatste 30 jaar 🙂 de keuken en de boodschappen waren zijn domein. Maar ook hier zie en hoor ik kleine veranderingen komen, het smaakt. En ik, ik hou mezelf goed in de gaten, dat ik mijn grenzen goed bewaak en de negativiteit niet ‘binnen’ laat komen. Er is veel verdriet, eenzaamheid en woede om me heen… maar niet in mij. Ook mijn band met mijn moeder, die niet geweldig was in mijn jeugd, ik was meer een vadersdochter :-), is een dingetje. Het was altijd zaak om de zin en mening van mijn moeder te delen, dan was het leven het makkelijkste. Ze kon je ‘straffen’ als je ergens iets deed wat niet in haar straatje paste. Doodzwijgen was zo’n probaat middel. Of het totaal afwijzen van mijn vriend (ondertussen al 29 jaar mijn man) en hem de toegang tot hun huis verbieden. Nee, het was geen liefdevolle moeder. Haar wil was wet, voor ons kinderen, maar ook voor mijn vader. Het is soms best wel eens moeilijk om liefdevol voor haar te zijn. Maar dat gaat me steeds beter af. Vooral als zij wat relaxter en positiever in het leven staat. Pijn, verdriet en eenzaamheid mogen er zijn… maar woede, venijn, negativiteit geef ik geen aandacht. Ik troost niet, alles mag er zijn. En ik merk dat ze steeds vaker haar eigen negativiteit opmerkt en een halt toe roept 🙂
Ook al die oude gevoelens mag ik loslaten en haar beschouwen in het hier en nu.
Maar wat is er nu ontsnapt… of wie is er ontsnapt? Ik ga maar eens slapen, eens kijken of een droom helderheid brengt.
Ik krijg er niet echt een vinger achter. Misschien toch weer de coachingspraktijk? Dat ik coachen heel gaaf vind om te doen, dat ik er goed in ben… maar dat ik er geen geld voor vraag. Want werken is voor mij nog steeds: fysiek moe worden. Coachen is fijn en mooi… maar ik word er niet moe van. Mag ik geld vragen voor het geven van aandacht aan iemand? Mag ik geld vragen voor luisteren naar iemand? Ik vind dat nog steeds vreemd aanvoelen. En als iemand nu geen ruk opschiet met mijn coaching, dan is dat toch weggegooid geld? Ik blijf hier nog steeds om de hete brij heendraaien. Ergens ontsnapt er hier iets aan mijn aandacht 🙂 Het is een vak, ik heb er de dure opleiding voor gedaan, ik heb een prachtige coachingsruimte, mijn cliënten zijn heel tevreden… wat mis ik hier? Misschien de zekerheid van het inkomen dat ik nu verdien? Moet ik dat loslaten om te coachen? Dat is eigenlijk wel de bedoeling 🙂 15 februari komt er weer een nieuwe cliënt. Natuurlijk gratis… via de FB groep ‘sisters geven en nemen’. De hulpkreet van een vrouw kwam mij onder ogen en via een PBtje gaf ik aan haar te willen helpen, en ze reageerde al vrij snel. Misschien ga ik binnenkort eens geloven in mezelf als coach, misschien dat ik dat nog mis. Want er zijn legio mensen die goed kunnen rondkomen van hun coachingspraktijk.
Ik ga even een ander patroon gestalte geven… een wandeling van 1,5 uur 🙂 Kan nog net voor het eten!
En dan is het alweer vrijdag, meer dan een week geleden dat ik van mijn wijze Uriël het woord kreeg 🙂 Hihihi, ‘het woord krijgen’, dan mag jij het gaan zeggen. Dan mag ik gaan zeggen wat er aan mijn aandacht ontsnapt… tja, dat dus. ‘Dat’ is waarschijnlijk nog steeds een ‘blinde vlek’, een oud patroon dat onderdeel van mijn persoonlijkheid is geworden… een ‘zo ben ik nu eenmaal’- trekje. Heb ik zulke ‘blokkerende’ trekjes? Ik kom echt niet verder dan mijn weerstand om geld te vragen voor betrokken gedrag… misschien als ik meer totaal onbekenden coach, dan zal het misschien niet zo vreemd zijn om geld te vragen. Nu coach ik mensen die ik al zijdelings of goed ken, dan is dat waarschijnlijk toch anders… I think.
Ik gooi voor nu de handdoek in de ring en stap terug naar mijn plek aan de stam van Uriël, op 28 januari 2021. Met dit mooie woord in gedachten vervolg ik mijn weg door het bos. De maan heeft zich een moment laten zien, wazig. Prachtig om haar even te zien maar echt duidelijk wordt ze niet. De foto van haar is een heldere vlek aan de hemel. Net als het woord naderhand, prachtig om te krijgen maar wazig en moeilijk om duidelijk te krijgen. Mijn weg leidt naar de dijk, en tijd om een stukje verder te lopen ontbreekt. Hopelijk kan ik volgende keer weer gewoon na het eten, in de avond, lopen. Ik stap lekker door en als ik vlakbij huis ben, ruik ik de kookkunsten van manlief al. Hij staat lekker te kokkerellen in onze nieuwe keuken. Wat een groot goed om zo’n lieve, zorgzame, hard werkende en gezonde man te hebben <3 Het is me al zo ‘gewoon’ dat hij er is en dat hij doet wat hij doet. Misschien is dat nog wel mijn grootste ‘blinde vlek’. Dat ik mijn handjes mag dichtknijpen zo’n geweldige lieverd naast me te weten, in voor- en tegenspoed. We hebben daar beiden hard voor gewerkt, het kwam niet vanzelf. Dat dit gegeven me nooit – aan mijn aandacht – mag ontsnappen. En dat ik het nooit als vanzelfsprekend mag aannemen… want het kan zomaar ‘over’ zijn. Laten we er met volle teugen van genieten in de wetenschap dat ook dit eindig is. En dat maakt het nog waardevoller <3 Volgende week wordt mijn liefde 67 jaar. En dat gaan we mooi vieren!! Corona of geen corona.
Liefs, Loes
Grappig als ik het woord ‘ontsnapt’ nu zou kunnen plaatsen. De toetreding tot Ad Fontes is het ‘m niet geworden. Na het laatste gesprek kwam er nog een verzoek van twee oude leden van de groep om een gesprek te hebben. De dames hadden zich duidelijk niet voorbereid op mijn ‘verhaal’ en wisten soms niet waar ik het over had. Het was voor hen duidelijk een ‘kijken wat voor vlees we in de kuip hebben’ -treffen. Puntje bij paaltje was ik te opvallend, te zelfverzekerd, zo’n vrouw die het allemaal al wel weet… en waar we er al genoeg van hebben in de groep (coaches). Deze feedback werd duidelijk onder woorden gebracht en was voor mij ook duidelijk. De andere vrouwen waar ik gesprekken mee had waren prettig in tegenstelling tot het éénrichtingsverkeer met de, vooringenomen, oudgedienden. De dames hebben echter een andere reden als terugkoppeling gegeven naar de staf. Ik zou niet beschikken over zelfreflectie en ik mocht me weer aanmelden als ik wist wat dat inhield. De grootmeesteres wist ook niet goed wat ze met deze terugkoppeling moest. En mijn terugkoppeling dat er gezegd was dat er al genoeg coaches in de groep zaten en dat ze die zelfbewuste, alles wetende vrouwen eigenlijk zat waren, werd niet herkend als reflectie van de dames. Ik heb de grootmeesters alle wijsheid gewenst, met een duidelijk onderliggende onvrede in de groep. En eigenlijk ben ik, nu achteraf, blij dat ik ontsnapt ben uit een groep met onuitgesproken onderliggende irritatie. Ik ben en blijf toch maar liever die einzelganger die het bos in trekt en daar mijn reflecties doet bij die prachtige volle maan… die een reflectie is van de nu zó gemiste zon.
Er is nu een waterig zonnetje en ik ga zo voor mijn korte wandelingetje, eens kijken of ik iets verder kom.
Nou, ik ben behoorlijk ver gekomen! Ik heb mijn volle maanwandeling gedaan op tempo 🙂 dat is iets van 3,5 km in het buitengebied hier. Flink doorgestapt en goed op mezelf gelet. Fysiek kan ik het weer goed aan. Maar samen met iemand (die het voorstelde) doe ik liever niet, teveel prikkels en ik ben een alleenwandelaar. Even bij B8 langs geweest (Uriël is niet meer) en kreeg “Zeer” van ‘m. Was hij nu zeer verheugd of deed het hem zeer mij zo te zien? Ik krabbel wel weer op, op een zeer hoog tempo 😛 Van de week eens een winkel proberen, dat doet nu nog zeer 🙂 ook dat loslaten. Angst voor de angst is het ergste, dan houdt het zichzelf in stand.
Als cadeautje zag ik de eerste hazelaarbloempjes aan de takken zitten… een maand eerder dan gewoonlijk. Maar wat wil je ook met temperaturen die bij maart horen, op 3 januari!
Nou, ik kan niet beter afsluiten dan iedereen een gezond 2022 te wensen <3
Liefs, Loes
