Een nieuw jaar is begonnen! Alle beren die ik vorig jaar op de weg zag… zijn nooit gekomen! Op zich een mentaal rustig jaar achter de rug. Wel lekker druk geweest met mijn opleiding tot Vitaal Leven Coach, heel wat mensen mogen coachen en zelf veel oefeningen moeten doen m.b.t. ontspanning en ademhaling. Manlief heeft nog steeds geen betaalde baan, dochterlief heeft haar werk opgezegd en loopt momenteel thuis en zoonlief heeft zijn tweede jaar niet gehaald en werkt in de horeca. Allemaal anders dan ik me voorgesteld had… maar voorstellen is fantaseren en kan je een rad voor ogen draaien. En als ik om me heen kijk, dan is alles oké 🙂 We zijn gezond, we zijn gelukkig en we hebben elkaar.
Mijn opleiding is bijna klaar, nog twee examens te gaan en dan mag ik op de samenleving losgelaten worden.
Als ik naar het thema kijk van deze maan: ‘Ruim oude emoties op’ … is me dat mooi gelukt 🙂 en hoe ik me voel… een fiere vrouw!
2015 Volle maan van de Klif
Thema: Ruim oude emoties op
Indiaans sjamanisme: Fiere vrouw
Mijn oog valt net op een mooie zin 🙂 “Je parachute gaat pas open als je springt!” Natuurlijk valt mijn oog niet zomaar op deze zin… niets voor niets! De Klif staat voor het moment in het jaar dat je de sprong mag wagen! De sprong van de Klif, alles achter je latend, de diepte in! Oude zaken en gevoelens mogen achter blijven, omkijken heeft geen zin. Er op vertrouwend dat inderdaad de parachute pas open gaat als je springt!
Het oude jaar voorbij, het nieuwe tegemoet. Wat is er een hoop gebeurd afgelopen jaar! En wat gebeurt er een hoop zo op de scheidslijn tussen oud en nieuw! Het zal zo wel allemaal voorbij komen in mijn volle maan wandelverslag van 27 oktober 2015.
Het is koud! En het is helder! De maan staat tussen de schapenwolkjes te wachten tot ik mijn wandelstaf pak en de deur achter me sluit… vast. Het is leuk om zo’n band te hebben met de maan, ik heb altijd het gevoel dat we communiceren met elkaar. Dik aangekleed, muts op en handschoenen aan. Als ik de hoek van de straat omsla is het ook direct donker. Heerlijk, de wintertijd is het afgelopen weekend weer ingegaan. Nu kan ik direct na het eten gaan wandelen. In de zomer moet ik altijd wachten tot 23.00 voor het een beetje donker is.
De hockeyvelden zijn druk bezocht en de ganzen laten flink van zich horen op de velden. Het is dus allesbehalve rustig. De komende dagen zal het weer ook heerlijk zijn, er komt een fijne nazomer aan!
In m’n hoofd ben ik druk. Alles passeert de revue, het wachten op uitsluitsel van de hockeyclub voor werk voor mijn man, als beheerder voor hun clubhuis. Hij wacht hier ondertussen al negen weken op en in januari is zijn WW afgelopen… het mag dus wel wat sneller gaan. Mijn start met proefcliënten voor mijn opleiding Vitaal Leven Coach. Gelukkig heb ik genoeg animo onder de mensen van de sportschool. En de sportschool is heel erg behulpzaam. Ze hebben reclame voor me gemaakt en flyers en ik mag een ruimte van hen gebruiken. Ik voel me heel bevoorrecht. En zo leuk… ze kondigen mij aan als een collega van hen als ik in de groepen kom spreken over mijn vraag om proefcliënten. En dan nu maar hopen dat ik het allemaal waar kan maken! Een flinke sprong!
En morgen is mijn zoon jarig, 23 jaar! Twee weken geleden is hij uit huis gegaan. Hij studeert nu aan de HKU en is helemaal op z’n plek! Wat heeft hij jaren lopen dolen! Ik kon hem er ook niet mee helpen… hij moest zelf zijn passie zien te vinden. Na een versnelde HAVO gaat hij nu voor Kunst en Economie, tja… dat had ik niet voor hem kunnen verzinnen :-). En overmorgen moet mijn dochter afrijden… ze heeft zich een paar weken terug versproken. Ze had het liever geheim gehouden. Haar theorie heeft 9x geduurd! Nu wil ze ons graag overvallen met haar examen… mislukt! En zo is er heel wat om m’n gedachten over te laten gaan.
En voor ik het weet is de brug naar het buitengebied in zicht. Ik weet nu dat Luca er gelukkig nog is. Ik roep hem weer 3x aan, bij het grote hek, over de velden. Als hij buiten is, heeft hij me gehoord.
Ik overweeg nog even om via de dijk te lopen en het bos aan de achterkant te benaderen. Maar ik ben gewoon te benieuwd welk woord B8 voor mij heeft. Op het pad naar B8 blijf ik even staan. Ik moet nog echt even ‘hier en nu’ komen. Adem in, adem uit, adem in, adem uit… heerlijk, die frisse avondlucht! Jammer genoeg verlichten de hockeyvelden het hele buitengebied… het went. Ondertussen is de grondmist komen opzetten. De verte is beneveld, net zoiets als de diepte voor de Klif! De maan staat er helder boven, mooi contrast. De ganzen zijn ook niet meer te zien in de velden… alleen maar te horen.
Wat beter in het moment loop ik het wilgenpad op. Het gras is net gemaaid, ergens tussen nog wat hoog gras moet het stompje van Boompje staan. Met mijn voet voel ik de hele grasrand door. De maaier heeft ook geweten dat er ergens een stompje is… en heeft daar zijn messen niet aan gewaagd. Tussen het gras vind ik een laag bij de gronds stompje. Niet meer dan een verharding in de grond. Dit is wat er na zo vele jaren rest van mijn oude vriend. Ik zet mijn voet op dit harde plekje. Ik krijg “Afscheid” van mijn oude vriend. Een traan welt op maar zet niet door. Met wat vochtige ogen laat ik deze boodschap tot me doordringen. “Afscheid”, dat is een gevoel dat al een tijd bij me is. Afscheid van misschien wel vele vette jaren nu de bijstand lonkt. Afscheid van mijn eigen Stichting Greenthingz, gelukkig wordt het graag overgenomen door mijn eigen mensen. Mijn opleiding heeft nu mijn volle aandacht nodig. Afscheid van mijn zoon, het is al wat stiller in huis. En misschien op korte termijn, hals over kop, afscheid van mijn dochter… want zij wordt hoofd kostwinner, als wij geen werk vinden voor januari. En dat willen wij niet! Ze heeft zich nu ingeschreven als woningzoekende en samen met een lid van haar dameswielerploeg oriënteert zij zich nu op de Zwolse woningmarkt. En natuurlijk zal Boompje ook het afscheid van ons tweeën bedoelen. Wat een treffend woord weer. En valt het afscheid mij zwaar? Ik weet het niet. Ik voel me regelmatig emotioneel als ik aan onze financiële positie denk. Maar ik weet ook dat juist dit soort situaties poorten opent die je zelf eerst niet zag… of niet wilde zien. Op zich heb ik een hoop achter te laten op de Klif. De vraag is: “Durf ik de sprong aan?” Ik weet nu, dat de parachute pas open gaat als ik spring! Ik bedank Boompje voor mijn mooie woord en ga nog een tijdje bij B8 staan. Met mijn rug tegen zijn volle stam. Het uitstekende takje, dat altijd in m’n kont prikte, is er niet meer… vreemd. Ik kan heerlijk tegen ‘m aan staan… leunen. Heel zachtjes komt “Steun” door. En zo is het ook 🙂 In moeilijke situaties is er vaak wel steun… alleen ik moet het wel horen en zien 🙂 en het ook willen zien en horen! Ik doe het zo graag allemaal zelf 😛
Als ik na de ontmoeting met mijn bomenvrienden het donkere bos in loop, is daar ook weer zo’n inkoppertje: ”Het bos is nooit zo donker als het lijkt!” Ook nu weer is het bos verlicht door het maanlicht. Het licht van de sportvelden dringt niet zover door in het bos. Ik voel me helemaal op m’n plek! En zo probeer ik ook te vertrouwen op de toekomst. Het is vast niet zo donker als dat het er nu uit ziet en wie weet, voel ik me straks helemaal op m’n plek. Want als ik me alleen maar hoef te focussen op mijn opleiding (hopende dat ik de auto en de benzine dan nog kan betalen) en voor de rest niet aan het werk ben… wow, dan hou ik tijd over! Als de kinderen financieel onafhankelijk zijn en hun eigen huishouden runnen, is dat een zorg minder. Mijn man en ik zijn in soortgelijke situatie gestart 28 jaar geleden (alleen had ik toen werk en hij bijstand) en we gaan misschien weer terug naar die tijd… alleen wonen we dan wel samen.
Als ik het bos door ben gelopen, lonkt daar mijn brug van de Klif. Met gemak beklim ik de reling van de brug. Ik schuif direct door naar het midden van de brug. Nu sta ik boven het water. Met mijn schenen leun ik tegen de reling die wat hoger zit. Ik spreid mijn armen (met in mijn hand de hazelaarstaf, anders kwam ik nooit op de reling) en voel. Voel hoe de wind – er is geen wind! – onder mijn vleugels komt… nou, mooi niet dus. Vanuit mijn onderrug keer en wend ik me alsof ik vlieg, van links naar rechts en weer terug. Toch sta ik nog steeds op de Klif. Ik heb een prachtig uitzicht en geniet daar maar van. De sprong of lift (met de wind onder de vleugels) heb ik niet gevoeld. Toch weet ik dat ik zal gaan… alleen niet vandaag! Het is alsof ik ergens op wacht.
Als ik weer beneden op de brug sta, geniet ik van deze plek. Nu ik er over nadenk… ik was voor het eerst op de linker reling gaan staan, al die jaren ben ik rechts gaan staan. Misschien is rechts meer vooruit en links terug? Ik heb nog de tijd om te gaan 🙂 Het hoeft niet vanavond, het kan nog de komende twee weken! Met afnemende maan is daar nog alle tijd voor. Ik laat me leiden door het krachtdier ‘de raaf’. De raaf zal me leren bewust keuzes te maken, onderscheid te maken wat bij me past en wat niet. Ik zal dus nog een wandeling maken komende week.
De weg terug naar huis maak ik langer dan nodig. Ik besluit om over de dijk te lopen via het gemaal. Langs de uiterwaarden, de paarden liggen te rusten in de wei en kijken wat sloom op als ik langs wandel. De mist hangt over het water en de weilanden aan de andere kant van de dijk. In de verte hoor ik de ransuilen, het zijn net visdiefjes… alleen vliegen die niet in het donker. Op deze plek zijn altijd ransuilen te horen. De uil staat natuurlijk voor wijsheid en het paard biedt bescherming 🙂 Genoeg om op te steunen in mijn weg naar zelfkennis. In de Modron-agenda staat een mooie zin: “Maar de duik naar jouw bron is niet zonder gevaar. Je kunt verdrinken in je eigen verdriet. Daarom is het nu belangrijk om jezelf te zuiveren van alle herinneringen die tranen in je doen opwellen.” Doet me denken aan de volle en tedere zoen die ik laatst van mijn man kreeg. Gewoon omdat hij weg ging voor zijn dienst op de dierenambulance. De tranen sprongen mij spontaan in de ogen! Toen hij weer thuis kwam heb ik ‘m dat verteld. Tranen omdat ik hem onze financiële toekomst niet wil aanrekenen (61 jaar) maar ook de pijn die het mij doet om mijn dochter te vertellen dat zij weleens kostwinner in huis kan gaan worden. Dan zou ze haar wielerpassie op moeten geven… al wat we opgebouwd hebben. Het gevoel weer terug naar af te gaan zonder bonus. Ik zal mezelf nog meer moeten zuiveren van mijn ‘daar en straks’. Zal ik dat halen in twee weken? De raaf zal me helpen te onderscheiden, het paard zal me steunen en de uil geeft me wijsheid om daarin keuzes te maken. Mens wat ben ik rijk!
De omweg naar huis gaat lekker vlot. Ik ben helemaal warm van de stevige pas. Eens kijken wat me de komende dagen brengt.
Nou, daar heb ik niet lang op te hoeven wachten! Zoonlief kwam op zijn eigen verjaardag naar huis. Maar nog voordat hij er was, ging de voordeurbel. Na exact 11 jaar staat daar mijn broer op de stoep! Elf jaar geleden, op de verjaardag van mijn zoon, was hij voor het laatst met zijn vrouw en kinderen bij me. Korte tijd daarna is hij met een lange brief bij me gekomen om officieel afscheid van me te nemen en met mij, van mijn hele gezin. De Halloween-slingers van geraamtes en andere Halloween-zaken waren de druppel geweest voor mijn schoonzus, die niet tegen botten en aanverwante zaken kan. Zoonlief had altijd Halloweenfeestjes met nachtelijke boswandelingen 🙂
Maar in het kort kwam het er op neer dat wij duivelsaanbidders waren en aangezien zij ware Christenen zijn is dat niet te verenigen. Tegen de tijd dat wij bekeerd zouden zijn mochten we weer bij elkaar over de vloer komen, voor die tijd niet. En als ik bij hem zou komen ‘heksen’, aan mijn zilveren draad???, dan zou hij mijn draad doorknippen. Ik kreeg er ook een boekje bij van een ex-heks, wat mij uitlegde wat die zilveren draad dan wel zou zijn. In het kort kwam het er op neer dat hij tot moord in staat zou zijn. Ik heb hem dat toen ook via de mail gevraagd en dat klopte… oké. En dan nu na 11 jaar komt hij zijn neefje feliciteren. De wonderen zijn de wereld niet uit! Mijn ouders hebben heel erg veel verdriet gehad van zijn handelen. Ze konden nooit ontspannen iets organiseren voor hun gezin en op zijn verjaardag voelden zij zich altijd alleen tussen de familie van schoonzus. Ik ben benieuwd wat er nu staat te gebeuren, krijgen we misschien binnenkort een uitnodiging om bij hen te komen? Mijn ouders waren stomverbaasd toen ze mijn broer op de bank zagen zitten. Even zo mijn kinderen die vlak na elkaar binnen kwamen. En ik, wat ik ervan vind? Eigenlijk niets bijzonders, ik heb altijd gezegd dat onze deur altijd open zal staan voor hem en zijn gezin.
En vlak voor het eten ging hij weer weg, zijn dochter ophalen van ballet. Tegen mijn moeder zei hij nog: ”Wat heerlijk, ik voel hier zoveel humor!” Daarna met mijn ouders en gezin samen gegeten en in de loop van de avond kwamen vrienden van zoonlief een biertje en taart halen.
En gister de 29ste komt dochterlief met een brede smile bij mijn ouders aan. Ik was daar aan het schoonmaken en hing net uit het raam. Geslaagd!!! Eindelijk na 2,5 jaar (9x theorie) de motivatie te pakken en in één keer geslaagd voor de praktijk!
Wat mij het nieuwe jaar brengt? In ieder geval een goede start om tranentrekkers op te ruimen en vol te gaan op vertrouwen in de toekomst… hoe moeilijk mij dat soms ook afgaat! En volgende week staat me weer een wandeling te wachten 🙂
Liefs, Loes
De wandeling is er nooit van gekomen. Ik ben ook niet gesprongen het afgelopen jaar. Ik heb alleen veel los moeten laten. Gevoelens van ‘niet willen’, niet willen dat we als mensen onze autonomie kwijt zouden raken. Dat we constant de hete adem van een uitkerende instantie in ons nek zouden voelen. Gelukkig besloot mijn man de vervolguitkering niet aan te vragen, wat een opluchting! Liever zelf de boel bij elkaar sprokkelen dan de hand ophouden en afhankelijk worden van, wat dan ook! Deze beer hebben we gelukkig omgelegd. Wel zat dit ‘verzet’ al aardig in mijn ‘systeem’, mijn spieren hadden zich al aardig voorbereid op wat komen ging…
“Een mens lijdt dikwijls ’t meest
Door ’t lijden dat hij vreest
Doch dat nooit op komt dagen.
Zo heeft hij meer te dragen
Dan God te dragen geeft.
Het leed dat is, drukt niet zo zwaar
Als vrees voor allerlei gevaar.
Doch komt het eens in huis,
Dan helpt God altijd weer
En geeft Hij kracht naar kruis.”
Tja, en zo zijn oude wijsheden nog actueel. Het is nu zaak om mijn lijf te ontstressen, de knopen te ontwarren. De fysio heeft er zijn handen vol aan en ik mag de oefeningen thuis doen 🙂
En wie weet gaan we het gewoon redden op de manier zoals alles nu draait. De God(in) geeft kracht naar kruis en zo zal het altijd wel zijn. Niet teveel beren kleien, gewoon de weg blijven zien! Waar een beer staat kan ik niet vooruit kijken of mogelijkheden zien… dus, adem in, adem uit, adem in, adem uit… het leven zit vol keuzes en nu zorgen dat we die zien. Dus ontspannen en uit m’n hoofd, dat is de juiste levenshouding om te kunnen ontvangen wat zich aandient.
En de volle maan wandeling van de Klif zal me dit jaar vast weer naar mijn eigen brug en diepten voeren… ik ben benieuwd. Ik ben van plan om zeker de rechter brugleuning te beklimmen… vooruit het leven in!
