Vandaag, 26 september, in alle vroegte mijn bos in geweest. Manlief moest om 7 uur op, om zijn zus en zwager te helpen (net als vorig jaar rond deze tijd), en toen kreeg ik de kriebels. Het ochtendgloren zag er helder uit. Gistermiddag was ik even het bos in geweest en er staan nu zoveel paddenstoelen! En zo vroeg, met koude nachten, zou er weleens grondmist kunnen hangen 🙂 En de insecten zijn koud en beneveld zo vroeg op de ochtend. Appeltje eitje… dat moeten mooie foto’s kunnen worden. Dus eruit, snel ontbijten en nog voor manlief de deur uit!
Gister had ik een welhaast orgastische ervaring in het bos. De stilte heeft zo zijn eigen geluid, een soort van zacht gezoem in heel mijn lijf. Een gevoel van opgetild te worden, wat los van de aarde. Dit stukje bos, zo vlakbij de woonwijk… kan zó stil zijn! Het heeft gelukkig een slechte naam bij veel Zwollenaren. Er worden hier duistere zaken gedaan… en zo is het. Dealplek, homo-ontmoetingsplek en hangplek voor ‘God weet wie’. Tot diep in het bos liggen de blikjes Golden Power en andere rommel… wordt weer eens tijd voor een opruimactie! Maar voor mij vandaag is het Golden Light! Schilderen met licht, wat is dit toch een heerlijke tijd van het jaar.
Het is het vroege opstaan meer dan waard geweest. Ruim vier uur aan de wandel geweest! En natuurlijk compleet van het pad af 🙂 Tot ver over mijn enkels in de modder gelopen, m’n broek tot aan m’n knieën drijfnat en vies. Op m’n armen nog de dikke plekken van brandnetel (gelukkig staat de hondsdraf er naast), die daar tot schouderhoogte groeit. Maar het is het allemaal waard. De kleine vuurvlinder, de bloedrode heidelibel en de wespspin in hun mooiste diamanten jasjes kunnen vastleggen… en zelfs de regenboog in een spinnenweb kunnen vangen!
Maandag is het de laatste Bloedmaan van de serie van vier. Er zijn heel wat doemscenario’s te vinden op het world wide web… we gaan het meemaken, als we het al niet meemaken 🙁 Ik ga morgenavond mijn wekkertje zetten om 3.00 eens kijken of ik mezelf eruit krijg 😛
8 oktober 2014 – Volle maan van de Heuvel van de Barden
Thema: Vind balans tussen zelfstandig zijn en samenwerken.
Indiaans sjamanisme: Zij die het web weeft
DEEL JE LEVEN!
Mijn voeding voor deze maan begon op 20 september. Vlak voor Mabon, mijn lievelingstijd van het jaar. In de ‘Onze Lieve Vrouw “Sterre der zee” basiliek’ in Maastricht. Tijdens ons bezoek aan deze oudste kerk van Maastricht, ging ik spontaan op mijn knieën. Het was zacht en pijnloos en zelfs mijn witte broek had geen vlekje. Geen idee hoe ik daar gekomen ben. Het was geen val of verstapping, alhoewel ik wel van een trap af kwam. Jammer genoeg stond ik rap weer op. Achteraf had ik best wat meer willen voelen op dat moment.
Dat Maria mij deze maan iets te zeggen had, drong pas later tot mij door. De hele maand is Maria prominent aanwezig. Van het ‘Mariadisteltinctuur’ dat een vriendin van me gebruikt na haar chemo, tot de benoeming van Maria in programma’s op tv. Het valt me op 🙂 Van huis uit absoluut niet met Maria opgegroeid (gereformeerd en Nederlands hervormd)… deed het me vreemd aan.
Na ons bezoek aan Maastricht, de ‘godinnen orakel’-kaarten ter hand genomen… eens kijken wat die zeggen. Ik trok ‘Diana’ (focused intention, “Be in charge of your own body, your own schedule and your mind, and keep them focused upon your target”. En Diana is een Romeinse maangodin 🙂 Maar toen ik onderop de stapel kaarten keek, die ik toch echt goed had geschud, zag ik de twee kaarten die ik eerder had getrokken (na het aanschaffen van de kaarten) en de twee Mariakaarten! Naast Guinevere (true love) en Oonagh (easy does it) dus Mary Magdalene (unconditional love) en Mother Mary (expect a miracle). Toen ik deze kaarten daar aantrof was het toch wel duidelijk dat ik er iets mee ‘moest’. Mijn intentie van deze maan was dan ook ‘Devotie en nederigheid’, dat vond ik wel passen bij mijn spontane knieval. Tijdens mijn vollemaanwandeling heb ik daar natuurlijk ook mee gewerkt… maar daar over straks meer.
Eerst even rustig de boodschap van de orakelkaart binnen laten komen, vreemd dat ik dat nog niet eerder had gedaan. Waarschijnlijk omdat ik weet dat ik daar nog tijd voor zou maken, nu dus.
‘Message from Mother Mary’: “Faith is the light that illuminates your pathway. Without faith, the future looks very frightening. That’s why it’s essential for you to take whatever steps are necessary to keep your mind and heart filled with faith. Please don’t give up hope on yourself or other people. Keep the candle of faith burning within your soul, as that one small inkling of hope can eradicate the darkness of despair. Be the light that eliminates someone else’s gloomy hopelessness as well. For as you make others stronger, it strengthens not only yourself but the entire world”. “Have faith that your prayers have been heard and are being answered”.
Op de grote Chinese kist voor mij brandt een grote groene kaars. Een kaars die ik brand om mijn wens voor werk voor mijn man kracht bij te zetten. De eerste kaars die ik brandde bracht mij werk, heel welkom trouwens. Maar dat was niet de insteek. De tweede kaars, die mijn man zelf aanstak en verzorgde, bracht hem een uitnodiging bij de Vrije school. Dit gesprek was heel positief, en dan nu het vervolg… heel graag een vaste betrekking tot aan zijn pensioen!! Tot nu toe hebben de groene kaarsen hun uitwerking gehad, ik geloof er heilig in!
Op ons toilet hangen mooie inspirerende uitspraken van de Dalai lama, waaronder zijn “Never give up”. Ik voel dat de boodschap van Maria hier prachtig bij aansluit en ik ben er van overtuigd dat mijn kaarsje verschil uitmaakt. Het licht dat ik de wereld in breng (met het groene werk) maakt, voor velen naast mij, ook verschil. Verschil tussen wel of geen lichtpunten om je op te richten.
Tussen de inspirerende uitspraken hangt ook deze van de Dalai lama:
“We are visitors on this planet. We are here for ninety or one hundred years at the very most. During that period, we must try to do something good, something useful, with our lives. If you contribute to other people’s happiness, you will find the true goal, the true meaning of life.” Ik mag me hier graag bij aansluiten. Plezier is het belangrijkste in het leven… al het andere is een weg hierheen. En dan vooral het plezier rondstrooien… geven! Zo wil ik mijn leven wel delen, zo wil ik mijn levensweb wel weven en zo wil ik wel zelfstandig zijn en samen werken! Wat voel ik me bevoorrecht dat ik dit pad heb genomen in het leven. Wat Oonagh zegt :”There is no need to hurry or force things to happen. Everything is occurring in perfect timing.” En zo voelt het ook voor me. De mooiste aanbiedingen van het leven zijn op mijn pad gekomen en ik heb ze alleen maar hoeven zien. Zien en oprapen, niet voorbij gelopen. En daar ligt mijn geloof. Wat niet wil zeggen dat ik vrij ben van ongeduld of onzekerheid. Maar als ik Maria mag geloven dan zijn mijn gebeden gehoord en verhoord. De 4 orakelkaarten staan bij de groene kaars. Daar staan ze voorlopig goed… love, easy and faith!
Dit in aanloop naar mijn vollemaanwandeling. De dag voor volle maan was het code oranje in Nederland. Het zou gaan stormen en er zouden zware windstoten zijn. Inderdaad waren er behoorlijk zware windstoten die middag, maar ’s avonds was het eigenlijk perfect voor een vollemaanwandeling… en ik bleef binnen. De maan stond helder, geen wolkje te zien! Maar wat was het koud! Ik ging toch echt voor de volgende avond… de echte volle maan.
De volgende dag om 19.30 pak ik de auto… yep, lui… en parkeer deze bij de grote plas. Het is zwaar bewolkt en er is geen maan te zien. Bij de plas aangekomen pak ik m’n hazelaarstaf en sla de weg in naar het buitengebied. Aan beide zijden van de weg staan de elzen te glanzen. De laatste mensen van de hockeytraining komen me tegemoet gelopen, hun training zit er bijna op. Mijn rondje begint net. Als ik bij het grote weilandhek kom, roep ik Luca driemaal. Het zou zo fijn zijn hem na maanden weer eens te zien. Ik zet er flink de pas in, het is heerlijk weer om flink door te lopen. Als ik halverwege de elzenweg ben kijk ik naar de lucht en waarachtig, een lichte plek in de hemel wijst mij de plek van de maan aan. Wie weet komt ze nog even kijken vanavond. Ik ben er ten stelligste van overtuigd dat de maan zich laat zien (op mijn wandelingen) als mijn keuzes goed zijn. Soms kan ik dan vreugdesprongetjes maken omdat ik er een hele fijne bevestiging in zie.
Vandaag ga ik weer voor de beklimming van de heuvel van de barden. De voormalige vuilstort is een hele flinke heuvel. En voor mij, mijn heuvel van de barden. Ieder jaar met deze volle maan maak ik mijn tocht naar boven… pppfftt, dit jaar ga ik snel! En achter me zie ik de maan steeds verder doorbreken. Het is donker en zó stil. Mijn staf draag ik mee en als ik denk wat te horen in het bos, laat ik ‘m met een ‘pok’ op de grond komen. Dan tikt hij weer een poosje mee op het ritme van mijn lopen. Ooit ben ik geschrokken van een vos die, vlak voor me, terugschoot naar het bos, vanuit een slootkant. De vos was natuurlijk net zo geschrokken en voortaan laat ik me horen als ik ergens loop en dieren vermoed. En eerlijk is eerlijk, mijn staf is mijn maatje op m’n wandelingen. Zonder staf voel ik me alleen, raar maar waar. Het geeft me letterlijk houvast. Ik heb hem jaren nodig gehad i.v.m. mijn hielspoor maar nu zou ik ‘m gewoon thuis kunnen laten.
Langs de haven, door het donkere bos naar het open veld in het bos… een veld aan de rand van de kolk waar je, bovenop de heuvel, over uitkijkt. Al een paar weken heb ik naar deze wandeling uitgekeken. Ik ben van plan om bovenop de heuvel wéér op de knieën te gaan. En nu, op het moment van de wandeling, betrap ik mezelf op gehaastheid. Wat heb ik een haast om boven te komen! En met 17 kg minder gaat me dat in één keer af, bam… gewoon flink doorklimmen. Boven gekomen zie ik dat de maan stralend aan de hemel staat… alleen staan er allemaal bomen voor.
Op de heuvel staan stenen blokken die dienst doen als bankjes. Daar kniel ik op… maar dat is het niet. Ik zal echt op de grond moeten. Het gras is nat, en mijn broek even later ook. Daar kniel ik dan, boven op mijn heuvel van de barden. “Laat jezelf zien in al je kwetsbaarheid en verbind je met de diepe innerlijke vervulling die je jezelf en het leven hiermee geeft.” Dit staat zo mooi in de Modron-agenda. Mijn intentie was ‘devotie en nederigheid’.
Vorig jaar heb ik gevraagd om een wat rustiger jaar en dat heb ik gekregen. Een enkel groot evenement en wat kleintjes, geen verre reizen en geen verbouwing.
Nu richt ik me tot moeder Maria, in haar gedaante van de volle maan. Verscholen achter de bomen, net als Maria vaak met een doek omgeven. Ik dank voor het afgelopen jaar, voor de rust en onze gezondheid. Ik vraag voor mezelf om nog meer verbinding te mogen maken tussen hoofd en hart.
Na te zijn opgestaan kan ik het toch niet laten om verderop op de picknicktafel te klimmen. En ik zou nederig zijn 🙁 Bovenop de tafel spreid ik mijn armen en vraag de windstreken en elementen om steun. Lucht, om wijs te spreken… Water, om te durven voelen en te laten zien… Aarde, om me gesteund te weten door moeder aarde en standvastig te zijn… en Vuur, om mij te verwarmen, te voeden en bij te lichten op mijn pad. Maar ook hierboven zie ik de maan niet.
Als ik van de tafel afstap en wat verder loop, kijk ik nog eens naar de maan. En nu, nu staat ze helder en volkomen zichtbaar te stralen op mijn ‘heuvel van de barden’. Heerlijk om haar zo te aanschouwen! Knielend kon ik haar niet zien, mezelf verheffend kon ik haar niet zien. Maar nu, alles gedaan hebbende wat ik wilde, straalt ze me tegemoet. Mijn dank geuit, mijn wensen uitgesproken… staat zij mij aan te stralen en weer voel ik de goedkeuring binnenkomen.
Dan vervolgt mijn pad zich weer door het bos, de duisternis in, de heuvel af. Als ik even later onderaan de heuvel kom en de dijk op loop is de maan weer achter de wolken verdwenen. Zo gaaf, wat als ik nou niet zo door had gelopen? Was de maan dan niet aanwezig geweest op mijn heuvel?
Ik ga een stukje dijk over en duik dan het ‘Benedenbos’ in. Door de laan met stervende essen – de storm heeft ze nog kaler gemaakt. Hun takken breken af en liggen her en der over het pad… zo triest om mee te maken. Een schimmel doodt alle essen op Westerveld, hopelijk beperkt het zich tot dit wat afgelegen bos.
Als ik bij B8 aankom en contact met hem maak krijg ik “Zacht” en even later “Familie”. Dat is een hele mooie. Momenteel is er veel roering in de familie van mijn man. Zijn moeder, dementerend, is uit huis geplaatst. Mijn schoonzusje en zwager (die net een 4-bypass-operatie achter de rug heeft) konden de zorg niet meer aan. Tijdens zijn opname was moeder twee weken opgenomen in een speciaal verzorgingstehuis voor Indonesische ouderen. Ze kwam daar met uitdrogings- verschijnselen, doorligplekken (die ze nog nooit had gehad!) en een blaasontsteking van thuis. Ze bleef brullen van de pijn, het was onhoudbaar. Mijn schoonzusje is net schoon bevonden van kanker, zwager zit met z’n hart… het kon gewoon niet meer. En met 9 broers en zusters zijn er maar een paar die zich om hen en ma bekommeren. Ook mijn man staat niet te trappelen. Vaak neem ik het initiatief, maar nu, na hele emotionele brief van zijn jongste broer, zou ik zo graag willen dat mijn man contact legt. Maar ook nu zal het waarschijnlijk van mijn kant moeten komen. Ik zal zacht zijn naar mijn schoonfamilie, lijkt me heel gepast… bedankt B8.
Als ik wegloop bij B8 en de wilgenlaan uitloop, staat Luca opeens voor me. Die heb ik lang niet gezien! Maanden geleden dat we geknuffeld hebben. Het is de bekendste kat van Zwolle! De dierenambulance krijgt zo vaak telefoontjes over die zielige staartloze kat in het bos 🙂 Of hij zit weer in een woonwijk waar hij niet woont. Hij is zelfs al een keer uit het centrum van Zwolle opgehaald! Hij heeft gewoon zijn eigen taxibedrijf! En dan mag ik hem identificeren 🙂 Yep, Luca… en dan wordt hij weer thuis gebracht.
Ik krijg kopjes en ‘I own you’s‘ en als hij op z’n rug gaat rollen kriebel ik ‘m op z’n buik. Het is altijd een beetje oppassen met Luca, hij kan uitvallen. En ook nu haalt hij uit, maar als ik niet terugtrek is er niets aan de hand. Alleen deze keer blijft hij met een nagel in mijn vinger hangen en daar schrikt hij van. Brul en blaas, en weg is hij… aan de overkant van de sloot kijkt hij mij aan. Ik zeg nog zo dat het niet erg is. Maar daar heeft hij geen boodschap aan. Gefriemel in het gras is veel spannender. Ook hier merk ik dat zacht zijn voor familie goed is. Hij mag uitvallen, hij is per slot van rekening een getraumatiseerde kat. Zijn staart is afgezet na een nasty ongeluk. Zijn baasjes zeggen dat hij daarna autistisch is geworden… ik vind hem machtig! Koning van Westerveld!
En zo, met heel veel boodschappen deze maan, ga ik op huis aan. Rap, in de auto en gezellig thuis op de bank met dochterlief. Ondertussen spaarzame momenten die ik koester 🙂 Laten we zacht zijn!
Ook werd ik geraakt door een briefwisseling van een van mijn Groentjes. Ik kreeg de mailtjes onder ogen omdat ze mij wat doorstuurde. Haar contact omschreef ons werk als volgt : “Het spel met de Greenthingz is lol en spel, waardoor de mooie pijnappelklier (ons derde oog) helderder ziet en weet. Onder spel, zit het weten. Kind en volwassene zullen er door aangeraakt worden.”
Wat is dit mooi om te lezen, dat mensen ons werk als zodanig beleven! Gaaf!
Zo, dat is weer een hele lange reflectie. Maar deze maan, de maan van Mabon, de tijd van het naar binnen gaan, is mij zo lief 🙂
Liefs, Loes
Het is me gelukt! Met de Bloedmaan van afgelopen zondagavond ben ik naar m’n bos geweest. Wat een stilte alhoewel ik rond 4 uur (het begin van de algehele verduistering) wat deuren open hoorde gaan in de woonwijk. Er waren toch wel wat meer nieuwsgierigen naar dit gebeuren, maar in het bos ben ik niemand tegengekomen. Jammer genoeg kon ik de maan door mijn camera niet vinden. Zij was te donker en de tijd tussen de wolken was gewoon te kort om haar ‘in the picture‘ te krijgen. Welhaast mooier dan de maan was mijn ontmoeting met Luca! Mijn lieve meewandelkat had ik al bijna een jaar niet gezien!! Ik had er al rekening mee gehouden dat ik hem nooit meer zou zien 🙁
Op de hoek van het wilgenlaantje zat hij gewoon te wachten… op een vervolg van onze avond-uren 🙂
En manlief zit deze maan, dit jaar, weer te wachten op een aanstelling die er heel rooskleuring uit ziet. Vorig jaar was het de Vrije school, helaas geen budget 🙁 Nu is het de hockeyclub, een job als beheerder. Alles lijkt goed, veel blije gezichten… alleen nu moet het budget bekeken worden. Ik ben benieuwd wat ik volgend jaar kan schrijven. Toch maar weer even een groen kaarsje opsteken.
