Volle maan van de Speer – 2 augustus 2012

Spelen met ‘vuur’

Wickerverbranding op Castle Fest 2012
Foto Loes

Vorig jaar met de volle maan van de Speer was ik op Castlefest. Het feest ter ere van Lugh! Als je het festivalterrein op loopt, staat Lugh recht voor je. Lugh met in zijn hand de speer! De speer van de Tuahta Dé Dannan (zie Wikipedia en Ireland Information). Lugh, ooit koning van Ierland en daarna naar het rijk van de fabelen en elfen verbannen. Om daarna te stralen als Zonnegod en centraal te staan tijdens het zonnefeest Lughnasadh. Tijd en geschiedenis spelen soms een mooi spel, mensenspel. En nu tijdens deze maan is deze speer onze richtingaanwijzer, die ons uitdaagt om ons innerlijk vuur te richten, in de strijd die ‘Leven’ heet. Deze speer kán ons onoverwinnelijk maken, mits we ons doel goed voor ogen hebben. Als we de speer (ons vuur) goed in de hand hebben. Dit spelen met vuur vergt natuurlijk oefening. Niet teveel en niet te weinig. Ben je al opgebrand voordat je je doel bereikt heb? Heb je je vuur onderweg naar je doel verloren… ploep, uit! Het spelen met vuur vergt inderdaad oefening en focus op je doel. En ook dat doel zal zijn bijstelling nodig hebben!

Als ik dat vertaal naar mezelf, wat natuurlijk de opzet is van mijn wandelen en schrijven, zie ik een duidelijk verschuivend doel door de jaren heen. Als jong meisje werd me weleens gevraagd – in van die vriendenboekjes – “Wat wil je worden?” Steevast was mijn antwoord: “Wijs”. Ik heb nooit een materieel doel voor ogen gehad, in de trant van ‘rijk’ of een duidelijk beroep. Op de kleuterschool wilde ik tijdens verkleedfeesten nooit een prinsesje zijn, altijd de heks! De vakken op LBO, MBO en HBO, zoals godsdienst, biologie, ethiek en filosofie, waren bij mij altijd favoriet. Het zoeken naar mijn plaats in het grotere geheel heeft mij altijd bezig gehouden. Ik heb het zelfs even gezocht in hulpverlening, maar de regeltjes, maniertjes en bureaucratie in deze stonden mij al rap tegen. Jaren heb ik doorgebracht in bedrijfsopleidingen, heerlijke jaren… maar in de praktijk blijken mensen weinig ruimte te krijgen om te veranderen. Vaak liep men tegen een jobhoppend middenkader aan dat weinig binding met het bedrijf had. Of collega’s die niet op een andere manier van werken zaten te wachten.

Wat nu?

Het moederschap, niet echt mijn doel… meer dat van manlief, die een duidelijke kinderwens had, heeft me een aantal rustige jaren gebracht. Meegaand in het tempo van de opgroeiende kinderen en wat werken in sprokkeluurtjes. Samen hebben we LARP ontdekt, samen buiten spelen… jong en oud samen! Samen plezier maken en je eigen fantasie beleven. Dit is ruim 10 jaar geleden en tegelijkertijd verzeilden we in één grote fantasiewereld op de Elf Fantasy Fair. Dit heeft bij mij echt wat getriggerd, hier ging duidelijk een knop om. De muziek, de vrije mensen (die hier een plek in het grotere geheel gevonden hebben, en er ook helemaal voor gaan), het plezier en het buiten zijn. Dit was voor mij de plaats waar ik vaker wilde zijn. Financieel niet haalbaar om daar als bezoekers vaak rond te lopen, dus als familie (dat kon toen nog) vrijwillig aan de slag.

Bewegend doel

Mijn doel om wijsheid te vergaren en eventueel door te geven, veranderde. Mijn doel was nu plezier maken met jong en oud. De plaats, meehelpen, te creëren voor jong en oud om zich vrij te voelen, waar een ieder zijn eigen wijsheid kan vinden en beleven. Vanuit het vrijwilligen en LARPen is het entertainment ontstaan waar ik me nu veelvuldig mee bezighoud. Ik heb nu een heerlijke groep mensen om me heen van zeer diverse pluimage. We vullen elkaar aan en zijn er voor elkaar, vriendschappen ontstaan en kinderen worden geboren 🙂 Samen zorgen we voor de vrolijke noot op festivals, groot en klein. Plezier geven aan mijn medemensen: ik denk dat ik daar mijn doel voor dit moment in gevonden heb. Als ik met mijn aanwezigheid een ander een plezier kan doen, een ander kan triggeren om ook voor die kant te gaan – ook plezier is een keuze! – dan denk ik dat daar wijsheid in zit. Plezier kán doorgegeven worden. Plezier kán besmettelijk zijn.

Ik weet wel dat voordat ik ‘hier’ kwam er heel veel rommel opgeruimd moest worden. Plezier kán alleen echt plezier zijn als er geen ‘oud zeer’ meer ligt, want dat neem je altijd mee, in alles wat je doet. Wijsheid is om dat eerst te lozen en regelmatig je hoekjes en gaatjes te controleren.

Een dubbel doel dus, ‘schoon blijven (en dat vergt lef!!) en plezier hebben en geven… doorgeven’, zorgen dat de schone energie van plezier doorgegeven wordt. Een energiestroom op gang brengen, een stroom die krachtig genoeg is om een helpende/ tegenkracht te zijn voor de negatieve krachten die er ook zijn. De kiezel in de poel, waar de kringen steeds groter worden. Of misschien wel de hazelnoot in de poel van de zalm. Soms is wijsheid uit je eigen duim te zuigen 🙂

Wat mij brengt bij de vollemaanwandeling van vorig jaar, de volle maan NA de volle maan van de Speer. De volle maan van de wijsheid, de ‘Volle maan van de Zalm!’

Vollemaan van de Wijsheid 31-08-2012

De wandeling

Het is avond en tijd om op te stappen. Ik zoek even mijn zin, vanochtend had ik ‘m nog, en hoe! Toen was ik eindelijk bezig met de belastingen voor mijn eigen stichting, sinds de BTW-vrijstelling loop ik behoorlijk achter. Nu ben ik weer bij tot augustus, lekker!

Mijn zin ben ik kwijtgeraakt toen mijn dochter een afwijzing kreeg voor haar intake voor de opleiding ‘Bewegingsagoog’. Die hadden we niet zien aankomen en de grond waarop klopt niet. Juist een punt dat voor haar zou moeten pleiten, is haar afwijzing geworden. De interviewer heeft niet verder doorgevraagd naar het afbreken van een extra sportklas, in het derde jaar van haar vorige opleiding. Ze had er al twee jaren sportklas opzitten die fantastisch waren en het derde jaar was niet wat het beloofde te zijn. Dus ze bedankte er verder voor, het zou teveel in de papieren lopen. Wel heeft zij dat jaar en het volgende jaar paardrijklas gevolgd, ook vanuit de school, en dat was al duur genoeg. Ze heeft daar jaren voor gewerkt en gespaard.

Vanmiddag dus direct een mailtje naar de school gestuurd en een ‘Lans voor haar gebroken’.

Mijn zin is er nu dus even niet, maar daar heb ik geen boodschap aan. Het is donker, het is prachtig helder weer, na een regenachtige dag, dus gaan met die banaan!

Voor het eerst sinds ruim een jaar ga ik weer vanuit huis aan de wandel. Hazelaarstaf, fototoestel en mobieltje mee, wandelschoenen aan. Ik sluit de deur achter me en het is goed.

Het is stil buiten. De lucht is zwoel en ruikt fris. Als ik nog maar even onderweg ben en dus nog in de woonwijk loop, zie ik haar al in vol ornaat! Tussen de wolken laat ze zich even duidelijk zien. Ik voel me direct verbonden, wat is dat toch heerlijk! Ik maak even pas op de plaats, aan de oever van de plas. Even diep ademen en m’n gedachten tot rust laten komen, even ‘Hier en Nu’ worden. Ik loop heerlijk buiten: ”Doe dat dan ook, helemaal!”.

Na de regen van vandaag is er waarschijnlijk niemand die het idee heeft om naar buiten te gaan. De hele wandeling ben ik dan ook niemand tegengekomen.

Als ik de brug van de woonwijk naar het buitengebied over ben, sla ik linksaf, richting bos. Wat heb ik dit gemist! Vorige volle maan zat ik met twaalf goblins op Castlefest, dus mooi geen wandeling.

Als ik bij het weiland ben, roep ik Luca, mijn grote zwarte, staartloze, kattevriend en meester van het Westerveldse Bos. Ik roep hem altijd drie maal. Als ik weer terugstap op de weg, vliegt er een uil over. Wat is dat toch een sensatie! Niets te horen, hij verdwijnt over de weilanden, aan de overkant, de duisternis in. De uil, symbool van wijsheid, “niets voor niets”.

De maan is even achter de wolken en ik loop richting B8. Voor nieuwe lezers… ik loop al zes jaar mee bij ‘Modron Vrouwencollege’ en al die tijd loop ik met volle maan naar een knotwilg, in het wilgenlaantje, dat het bos in loopt. De eerste jaren naar Boompje, een opvallend iele verschijning in de rest van de laan. Boompje is een paar jaar geleden omgewaaid en het jaar daarna weer uitgelopen. In die tussentijd heeft Luca mij voorgesteld aan buurboom, Boom 8, in de rij 🙂 B8 voor het gemak. Ondertussen lijkt Boompje voorgoed ter ziele. Toch groet ik het stompje van Boompje altijd, een eerbetoon aan een o, zo wijze boom.

Dus mijn wandeling leidt altijd naar mijn raadsboom en ik merk dat het me goed heeft gedaan om weer eerst ‘Hier en Nu’ te worden. In de wandeling vanaf huis kan ik de beslommeringen achter me laten. Ik kom dan schoner in het buitengebied aan, ontvankelijker.

Ondertussen is de maan doorgebroken, de wolken trekken weg, wat een heldere avond!

Als ik bij Boompje kom en hem begroet, krijg ik al, voordat ik hem aanraak, “Vrede”. Ik voel direct de aanwijzing dat ik vrede moet hebben met de afwijzing van mijn dochter… tttssss. Maar er is meer, deze maan van de zalm is ook het moment om terug te zien. Wat is er geworden van mijn intenties van het afgelopen jaar? Dan denk ik terug aan vorige maand, toen ik op Castlefest zat. Ieder jaar maken wij als groep (voor de nieuwkomers, www.greenthingz.nl is mijn stichting en er werken zo’n 35 mensen per jaar voor/in deze entertainment groep) een offer voor de wickerman. Dit jaar was het Gaia, de Aardmoeder. Mijn offer bestond dit jaar enkel uit vruchten, noten, kruiden en groenten… vruchten van Moeder Aarde. Geen wensen, of woorden… alleen een dank voor alles dat mij en de hele groep is toegevallen. We zijn een gezonde en warme groep mensen. Wat een genot om dat om me heen verzameld te hebben.

Wickerpop Castle Fest 2012
Foto Loes

Een stapje terug

Vorig jaar, met de volle maan van de Speer, vroeg ik het volgende voor het komende jaar “Dan neem ik mijn hazelaarstaf ter hand, zegen haar en neem de Artemishouding aan. Met haar onderkant op de doorbrekende maan gericht… richt ik mij op gezondheid en liefde! De intentie van ons offer dit jaar op CastleFest, gebracht aan het Wickerbeast, een zwijn dit jaar. Daarna vraag ik aan de elementen wijsheid en zorgvuldigheid in spreken, voelen, eigenen en in mijn passies”.

Als ik hier op terug kijk denk ik dat ik hier wel in geslaagd ben, in grote lijnen 🙂 Natuurlijk heb ik ook mijn uitglijders gehad, alhoewel ik die niet zo rap kan oplepelen. Op alle vlakken een goed jaar gehad. En als ik naar het thema van deze maan kijk “Word een bron van inspiratie voor je gemeenschap”, daar ben ik ook lekker mee bezig. Met de stichting en met mijn natuurfoto’s: zoveel mensen worden daar blij van en willen ook spelen en/of meer genieten van de natuur. Het is fijn om mensen te inspireren met plezier!

Hier en nu

Gezondheid blijft wel een heikel punt, ik ben veel te zwaar 🙁 Last van voeten en benen, gelukkig wel aan de beterende hand, maar toch. Dit kan en moet beter, zucht. Drie keer fitten per week à twee uur en natuurlijk, bij alles wat ik doe…lopen. Maar mijn inname blijft te hoog, al die festivals en gezellige feestjes houden mijn zwembandjes op peil 🙂 Wat dat aangaat, oogst ik teveel!

Van B8 krijg ik geen ander woord, ‘stilte en vrede’, ik zal het ermee moeten doen.

Als ik uitgemijmerd ben, vervolg ik mijn weg, in vrede. Het bos is op de open plaatsen helder verlicht en aardedonker op de plekken waar het maanlicht niet komt. De ondergroei van brandnetels hangt gedeeltelijk over het pad en maakt het heel beklemmend. In het donker wandelen is fijner als er ruimte is, dan is het allemaal wat overzichtelijker, voelt het veiliger. Als er nu een ree uit de bosrand voor me zou staan, zou ik me een slag in de rondte schrikken.

Aan het einde van het pad gloort de brug van de Klif. Daar is ruimte en licht. Eindelijk kan ik de brug op en daar blijf ik ook. De brug ligt onderaan de dijk en achter de dijk ligt de Westerveldse Bult, de oude vuilstort en nu een beboste heuvel. Uit het bos vandaan komt een duidelijk gekraak van takken. Ik stap terug in de schaduw op de brug. Het maanlicht valt op het bos bovenaan de dijk. Als ik zo een tijd sta te luisteren komt er een kat vanuit het bos aangelopen, de brug op, zou het Luca zijn? Als het dier de brug op loopt zeg ik: ”Hoi, Luca?” Bij het ‘Hoi’ schieten de nagels het hout van de brug in en het arme dier schrikt zich waarachtig een slag in de rondte! In een streep rent hij terug naar waar hij vandaan komt. Dat was vast Luca niet…

Het gekraak aan de overkant stemt mij niet gerust. Volgens mij maken dieren niet zo’n herrie of er moet een beer zitten. Maar mensen praten vaak, tenzij ze alleen zijn, dan niet. Het bos achter me is stil en ik was zó blij dat ik er uit was. Toch trekt mij de stilte meer dan het gekraak aan de overkant. Ik besluit dan ook terug te lopen. Nu voelt het fijn, de vredigheid die het nachtelijk bos biedt, soms kijk ik nog even achterom 🙂 Op mijn weg terug neem ik nog een paar mooie foto’s van de maan. Vooral als ze boven het water staat heb ik genoeg licht voor een mooie plaat. De schaduwen van de bomen spelen op het pad, helaas valt dat niet vast te leggen. Foto’s nemen leidt wel af, foto’s zijn ‘straks en daar’ in plaats van ‘hier en nu’. Dat merk ik vaak als ik op fotojacht ben: foto’s zijn voor later en geven me het gevoel dat ik wat doe. Soms is het juist goed niets te doen, open te staan voor wat er ook wil/kan/mag zijn.

Vrienden

Als ik langs B8 en Boompje loop ben ik het bos alweer uit. Het wilgenlaantje uit, het pad op. Wat is het uitgestorven, ik zou Luca graag weer zien.

Aan het einde van het pad komt een zwart stipje me, al mekkerend, tegemoet gerend en ik roep “Luca!!!”, en zo lopen we op elkaar toe. Ik ga bij hem op de weg zitten en zo genieten we van elkaar, we hebben elkaar zeker twee maanden niet gezien! Heerlijk om hem precies hier, waar we elkaar zes jaar geleden ontmoet hebben, weer te ontmoeten.

Na een kwartiertje sta ik op en vervolg mijn weg, Luca blijft achter, in het schijnsel van de laatste lantaarn van het buitengebied, mijn vriend.

Opgetogen van de mooie ontmoetingen en het spannende gekraak, loop ik mijn weg naar huis. Bij huis aangekomen neem ik weer plaats op de plek van ‘de boom die was’, zo kom ik weer ’thuis’. Mijn avonturen achter me latend, buiten, heerlijk en alleen… zo verlangend naar mijn vrienden 🙂

Liefs, Loes

En nu, op 7 juli 2013, vlak voor weer een hele drukke festivaltijd, verlang ik naar ‘vrede en stilte’. Ik ben een jaar verder en ik zoek naar een retraitecentrum waar ik eens echt een week in stilte kan leven… spannend! Kijken of er echt vrede heerst, diep van binnen. En dan schrijven… dat lijkt me heerlijk! Eens kijken of er nog wat wijsheid vergaard is de afgelopen jaren.