De kunst van het vragen

Rituelen waarbij je iets los mag laten of vragen. Ik vind ze enorm lastig. Soms besteden we zoveel aandacht aan het loslaten van iets dat het wel terug moet komen omdat het zo vertroeteld wordt. En dat we voorzichtig moeten zijn met wat we vragen – we zouden het kunnen krijgen – heb ik inmiddels ruimschoots ondervonden.
Maar de kunst van het vragen is nog veel ingewikkelder. Ik heb er tenminste vijf lastige stappen bij ontdekt.

1- Weten wat ik al heb

Er gaan dagen voorbij dat het me niet opvalt hoeveel ik heb. Spullen. Boeken. Vrienden. Gevoelens. Kwaliteiten. Werk. Eten. Verlangens. Angsten. Dromen.
Voordat ik iets vraag moet ik dus eerst een paar dagen mediteren om een degelijke inventarisatie te maken van mijn rijkdommen. In veel gevallen kan ik daarmee voorkomen dat ik de spirituele vertaling in huis haal van de situatie dat ik mijn nieuwe boek over wereldreligies niet kwijt kan in mijn boekenkast omdat er een dikkerd in staat die ik nog helemaal niet had gelezen.
Er moet ergens een werkelijk hongerige leegte zijn waar te nemen, anders is er geen vraag.

2- Constateren wat de vraag is

Hongerige leegten doen zich voor als enorme oppervlakten vol van niks. ‘Vulling’ is geen concrete vraag. Daarom moet ik eerst focussen op die leegte, dat gemis, om helemaal zeker te weten wat er nou eigenlijk precies ontbreekt. Is het passie of seks? Is het tijd of rust? Is het controle of overgave? Tegendelen blijken nogal eens enorm op elkaar te lijken. Lastig, want heb je ‘m niet goed in focus, dan zit je straks met twee strijkbouten terwijl je eigenlijk een ladenkastje nodig had. In spirituele zin, natuurlijk.
Er moet dus een duidelijk punt op en neer gaan springen en roepen: ‘IK! Kies MIJ! IK ontbreek nog aan je geluk!’

3- De vraag stellen

Soms mijmer ik een tijdje over zo’n vraag – ‘Een minder jachtig bestaan, met behoud van activiteit en plezier’ – zonder hem, officieel, voorgelegd te hebben aan de Bevoegde Instanties. Zitten. Stilte vinden in mezelf. Vraag formuleren. Ritueeltje erbij voor meer focus. Opschrijven. Verbranden. Offertje er bij. Maar ja, wanneer heb ik nou tijd voor zoiets? Drukdrukdruk he… Zodra het kan trek ik even een cirkel en doe een ritueeltje om mijn vraag te formuleren. Echt. Wel hoor. Zoiets kan toch niet tussendoor, lijkt me.
De Lieve Dames van Hierboven zitten misschien al tijden duimendraaiend te wachten tot ik nou een keertje laat weten waar Ze me blij mee kunnen maken, maar ik neem alsmaar niet de tijd om er echt even voor te gaan zitten.
De vraag stellen, zorgvuldig geformuleerd en ondersteund met een passend ritueeltje dus.

4- Het antwoord herkennen

Ja, het zal best dat je zou kunnen krijgen wat je hebt gevraagd, maar hoe herken je het? Onze Lieve Dames van Hierboven hebben een wonderlijk gevoel voor humor en een gulle overvloed aan creativiteit (wat wil je, als Creëren je hoofdtaak is in het Leven). Zo weten Ze altijd verrassende vormen te vinden om je antwoord in te verpakken. Ik zeg: doe er gewoon een papiertje omheen met een sticker erop. Zij beantwoorden net zo makkelijk de vraag om rust met een verstuikte enkel. Een kapotte auto. Een afgezegde afspraak. Een onverwachte vrieskou die het hele sociale leven plat legt. Hou Ze in de gaten, want in veel gevallen storm je hijgend langs je antwoord heen omdat je het niet herkent in het toeval dat zich aan je voordoet.
Er is, meestal, een onopvallend toeval waar je antwoord in verpakt zit. Opletten dus. En alles goed rekenen wat er op je pad komt. Vooral als het onlogisch is.

5- Het antwoord accepteren

Minstens zo lastig: dan zit je daar met je blessure, aan een stoel gekluisterd na je vraag om ‘rust’. De kunst is dan om ook dat maar gewoon goed te rekenen. Dit is die rust. En wat ga je er nou mee doen?
In veel gevallen geldt voor mij: hartgrondig tegensputteren. ‘Ja, hallo! Maar zo had ik dat niet bedoeld! Ik bedoelde ‘rust in mijn hoofd!’ En nu is er alleen maar frustratie dat ik niks kan doen!
Dan giechelen de Lieve Dames natuurlijk Daarboven dat ik nog steeds mijn vraag kennelijk niet goed had geformuleerd. Maar je kunt nooit terug naar punt 1 als je al bij punt 5 bent aangeland, dat zouden Zij ook moeten weten.
Daarom denk ik dat dit het lastigste is. Accepteren dat er zich een verandering heeft voorgedaan die een nieuwe mogelijkheid opent, mogelijk in de richting van de beantwoording van je vraag. Maar misschien ook wel als oefenmateriaal om er zelf groter en sterker van te worden. Of om eindelijk tot het inzicht te komen dat ik het eigenlijk allang had (punt 1).
En dat is waarom ik eigenlijk altijd met mijn mond vol tanden sta tijdens rituelen waarbij iets losgelaten of gevraagd kan worden. De enige rituele handeling waar ik met volle overgave achter kan blijven staan is het tonen van mijn dankbaarheid. Dankbaarheid aan mijn voorouders, dat ze me een wortelstelsel gaven dat sterk is en zoveel biedt. Dankbaarheid voor mijn verlangens, die me het enthousiasme geven om te onderzoeken, uit te proberen, me te ontwikkelen. Dankbaarheid voor het feit dat ik het niet alleen hoef te doen. Dat ik me deel voel uitmaken van een stralend netwerk met prachtige mensen en Anderen die mij en elkaar ondersteunen om tot vervulling te komen. Dankbaarheid voor de uitdagingen die het leven me stelt, waarmee ik mezelf kan overstijgen en anderen kan bewonderen. En dankbaarheid dat ik soms op niet te voorspellen manieren geholpen word bij het overwinnen van lastige blokkades. Zomaar. Alsof ik er om gevraagd heb.

Werken met energie
Op 24 november geeft Yoeke een dagtraining ‘Werken met energie’ aan in Hilversum. Er worden o.a. typische Reclaimingtechnieken gebruikt om energiek en magisch te leven. Meer informatie op www.yoeke.com.