Laurette van Slobbe
Eten en drinken met wilde planten. Gids voor het herkennen, oogsten en bereiden van wilde planten, het hele jaar door
Twello, Hof van Twello, 2009. 160 p. € 24,75. ISBN 978-94-90404-01-7
www.hofvantwello.nl, www.florae.nl en www.eetbarewildeplanten.nl/
Eeuwenlang hebben we ons gevoed met wilde planten, maar nu is het exotisch voedsel geworden. Waar vroeger de kennis omtrent welke planten eetbaar en welke giftig zijn vrij algemeen was, hebben we nu deskundigen als Laurette van Slobbe nodig. Zij neemt ons mee naar buiten en door het jaar heen, en vertelt ons welke planten we kunnen eten. Ook legt ze uit wat er zo nuttig is aan die planten, bijvoorbeeld dat wilde planten in het voorjaar hoge concentraties vitamine C bevatten, soms zelfs meer dan citrusvruchten. En dat je ook weer niet teveel van dezelfde planten moet eten, omdat een teveel bepaalde organen kan overprikkelen.
De gids begint met een overzicht van eet- en drinkbare planten met twee foto’s per plant en aanwijzingen over waar en in welke maand je ze kunt vinden. Ook worden de gerechten al genoemd die in het tweede deel, per maand, uitgebreid beschreven worden. De recepten zijn heel eenvoudig, maar zien er onweerstaanbaar uit. Op twee pagina’s onder ‘augustus’ worden bijvoorbeeld deze recepten gegeven, met foto’s bij drie ervan: kornoeljetoetje met bramen en vlierbessen, vla met peenzaad, bramen-paardenbloemsmoothie en confiture met engelwortelbloem. En in februari vind je gevulde portobello’s met brandnetelpesto, kraailookmuffins en roomkaas met daslook achter elkaar. En natuurlijk staan er ook salades en soepen beschreven. Bij de recepten wordt ook nog aangegeven of ze vegetarisch of rauw en veganistisch zijn.
Bij dit soort boeken let ik ook altijd op de waarschuwingen. Bij de peenbloem staat niet dat die verwant is aan scheerling, wel dat de bloemen van peen zich onderscheiden van andere schermbloemigen door één purperen bloemetje in het midden van het witte scherm. Bij klein hoefblad niet dat het in wat grotere hoeveelheden schadelijk kan zijn bij zwangerschap. Maar bij speenkruid wordt nadrukkelijk gezegd de plant alleen te eten voor de bloei, omdat daarna het gehalte aan gifstoffen in de bladeren te hoog wordt. En de schrijfster waarschuwt in tekst en beeld om smeerwortel niet te verwarren met het giftige vingerhoedskruid en geeft hele goede algemene aanwijzingen. “Laat je gerust inspireren maar ga zorgvuldig om in het toepassen van deze informatie.” En inspireren, dat doet dit prachtige boek, mét indexen op soortnaam en recepten, absoluut!
