Ede, september 2020. De zomer van dit merkwaardige jaar loopt al weer bijna ten einde. Ik kijk uit het raam van de kamer naar buiten. De zon schijnt nog warm en zet alle planten en struiken in mijn tuin, die inmiddels tekenen van de naderende herfst vertoont, in die typische goudgele septembergloed.
De Marigolds, van wie ik mij altijd afvraag wie toch hun koning is die door de Beatles bezongen werd, stralen nog volop, alsof de eerste tekenen van de herfst nog lang niet voelbaar zijn. Maar de wind is koeler en de kruidige geuren van de herfst hangen in de lucht. De regens, die de herfst zullen gaan helpen om de blaadjes te vergelen en verteren, zullen niet lang meer op zich laten wachten.
Ik blader wat door de ordners die voor me liggen. Het zijn de wicca-archieven die door Ko Lankester in de loop der jaren zijn aangelegd en bijgehouden. Een bonte verzameling artikelen, knipsels uit tijdschriften en kranten over de moderne hekserij. Interviews waaraan Joke en hijzelf hebben meegewerkt, interviews met andere bekenden. Tijdschriften en magazines. Artikelen geschreven door en over bekenden. Ik blader wat door de mappen met rituelen die werden uitgevoerd tijdens allerlei gelegenheden, actieve imaginaties, lezingen, workshops. Het is de neerslag van 35 jaar leven als wicca.
Na het overlijden van Ko Lankester is dit archief aan Fatima en mij doorgegeven. Vorige maand hebben we met Joke samen de as van Ko verstrooid in de cirkel op de oude magische plek, ergens verstopt in de bossen bij Hollandse Rading. Een voorleven van leven, sterven en ook voleinding.
Mijn oog valt op een verzameling van die bekende kleine rode boekjes, de Wiccan Rede. Geen volledige verzameling van alle jaargangen maar een selectie van exemplaren waarin hij artikelen heeft geschreven, ergens in de jaren ‘80/‘90 van de vorige eeuw. Verdiepende artikelen waarin hij de resultaten neerschreef van zijn onderzoek, gedachten en studie. Artikelen over wicca, over de Maan, over Godinnen en Goden uit reeds lang vervlogen tijden.
Van de afgelopen 40 jaren Silver Circle heb ik er zo’n 23 meegemaakt als wicca. Ko 35 als ik het goed bereken. Ik was een twintiger toen ik mijn eerste stappen op het wiccapad zette. Nu ik dit schrijf loop ik tegen de 50, ongeveer de leeftijd die Ko had toen ik hem voor het eerst ontmoette. Het cyclische van het leven, wat zich zo prachtig weerspiegelt in de jaarfeesten op het wiel van het jaar, blijft me fascineren.
Het archief leent zich prima voor schatgraven. Niet alleen de oude Wiccan Redes kwam ik tegen: ook een uitgebreide verzameling videobanden en cassettetapes vol radio- en TV-programma’s, afstudeerprojecten en interviews waaraan medewerking werd verleend.
En de lijn van Joke en Ko waar onze coven weer uit voortkomt, is geënt op de stam van Silver Circle. En zoals het vaak met bomen gaat die geënt zijn op een andere stam, groeien deze uit tot datgene wat zij in essentie zijn en kunnen zij bloemen en vruchten voortbrengen die verschillend, en wellicht wat wezensvreemd zijn aan de oorspronkelijke stam.
Ik blader verder in het archief. Ik sla de wat vergeelde pagina’s om van een oud krantenbericht. Wat verderop in de map kom ik de oude uitgaven van de training van Merlin en ook de eerste uitgave van het boekje van Morgana tegen. Samen met Ik ben een heks van Magnus en De Kringloop van het leven van Joke en Ko, waren dit toch de eerste boeken die ik las op het wiccapad. En mijn oog valt op een zelfde formaat boekje in een groene kleur. Het blijkt een boekje te zijn met prachtige rituelen voor de jaarfeesten, door verschillende schrijvers geschreven. Rituelen die wellicht ooit zijn uitgevoerd tijdens een lang vergeten duistere Samhainnacht of ter gelegenheid van een gezellige Yule of een misschien een verwachtingsvolle frisse Imbolc. En alles stuk voor stuk keurig geplastificeerd, secuur en met precisie geordend zoals Ko gewend was te doen. Zo goed mogelijk geconserveerd tegen het onvermijdelijke verval door de tijd, zodat het misschien toch nog een tijdje netjes behouden zou blijven voor de volgende generaties priesteressen en priesters.
Het is bijzonder om terug te lezen en vast te stellen dat de rituele, symbolische taal die wij allemaal spreken in al die jaren maar weinig veranderd lijkt te zijn. Onze traditie wordt steeds weer verder doorgegeven in de lijn en wordt steeds weer voorzien van nieuwe persoonlijke accenten. Steeds weer een andere kleur die wordt toegevoegd terwijl de symbolische taal dezelfde blijft. Ook wij hebben de traditie van onze kleur voorzien, voortgezet en de mensen die hierop resoneren ingewijd.
Wicca is na zo’n 70 jaar nog steeds een levende en immer groeiende religie. De hype van Gothic en Charmed is voorbij, de new-age figuren kiezen vaak liever voor de instantverlichting of de ‘ontdek-je-innerlijke-godin-weekend-dansworkshop’, en de nieuwswaarde van wicca voor de media is nihil te noemen. Het grote voordeel hiervan is naar mijn idee dat wicca weer meer is teruggekeerd naar de schaduwen waar we in alle rust en beslotenheid ongestoord kunnen samenkomen. De juiste plaats voor een schaduwtraditie.
Ik ben uiteraard slechts een hoeder die het archief beheren zal, wellicht zal digitaliseren en ook zal aanvullen met mijn geschreven invocatie’s, rituelen, foto’s, artikelen en ervaringen. Op een dag zal ook ik alles weer doorgeven aan de mensen in mijn lijn die ik heb ingewijd. En mijn kennis, ervaring en bijdragen zullen ook neerslaan en een dun laagje neerslag vormen in het sediment van het collectief onbewuste van de wiccacommunity.
Enfin, het is tijd om nog even van die aangename stralen van de septemberzon te genieten. Buiten staan de bloembakken met verse potgrond al klaar. Met mijn handen maak ik kuiltjes in de sterk geurende aarde voor de bloembollen die komend voorjaar met bonte kleuren in de tuin zullen schitteren.
Blessed Be,
Serge (Coven Sub Rosa)
Het tuinaltaar
