In de Zweethut met Carl Bigheart

Wij kregen in ‘96 een uitnodiging naar het Wesak-festival, het feest van Boeddha, in Vierhouten. Er waren wel 400 mensen en veel kinderen. Om het festival aan te kleden waren er mensen voor de keuken en anderen. Wij werden uitgenodigd voor activiteiten met de kinderen. Carl was uitgenodigd om het festival te openen. Hij haalde zijn veren uit zijn tas te voorschijn en zijn ‘Eagle Bone Whistle’. Hij bad en zegende iedereen. Daarna werd op het grote plein een vuur aangestoken, dat het hele festival bleef branden. Een aantal van ons was zeer geraakt door wie Carl was. Zo hebben we hem ontmoet.

Frank heeft Carl in Amerika ontmoet en hem daarna naar Nederland uitgenodigd op het Wesak festival. Carl hield toen ‘drum cirkels’. De zoon van Frank staat vandaag bij het vuur. En daar staat zijn moeder, samen met Frank, Tessa en Angelika, allemaal mensen die vanaf het eerste uur erbij waren. Sommigen zaten nog als kinderen in de eerste zweethut. Kiaro, die vandaag het vuur verzorgt, zat toen nog in de buik van zijn moeder. Zo hebben we alle leeftijden bij elkaar om deze ceremonie met elkaar te vieren.

Voor de eerste ceremonie waren vuurmensen nodig. Om te helpen nam Carl Niclas Touching Fire mee uit Amerika. Allerlei mensen voelden zich aangetrokken en boden hulp aan. Nu plande Carl een bezoek aan Nederland en wij zochten met elkaar naar plaatsen voor ceremonies. De setting was nog heel summier, maar we kregen alles voor elkaar. Er was overal hulp, om de Zweethut op verschillende plaatsen in het land neer te zetten, ook in België; en de dekens en de stenen te regelen; en tipi’s, zodat mensen zich konden omkleden en hun spullen droog konden wegleggen. Weer anderen verzorgden de keuken. De eerste jaren trokken we als een karavaan door het land, om mensen naar de Zweethut toe te halen. Zo begon 22 jaar geleden de stichting.

Carl komt uit Vermont. Hij kreeg zijn ‘Universal Teachings’ van een Abenaki grootmoeder, Grandmother Doris, die niet meer is. Het bijzondere dat ik aan Carl beleef, is dat hij zo bezielend en laagdrempelig is. Uit vele richtingen voelen mensen zich welkom, of dat nu boeddhisme is, of hindoeïsme, of welke traditie dan ook. Iedereen is welkom om te bidden met elkaar. Carl maakt vanaf het begin het gebed fysiek. Zoals hij vandaag ook het vuur inzegende. Als je luistert naar wat hij zegt, is hij in dialoog met Spirit, The Great Mystery, of God, of hoe je het ook wilt noemen. Zodra hij de verbinding legt tussen het vuur en het altaar voor de Zweethut, knielt hij neer bij het altaar, het hart van de ceremonie. Wanneer hij aan Moeder Aarde tabak aanbiedt, raakt hij de aarde aan. Hij heeft ons geleerd, de verbinding zo fysiek mogelijk te maken. De grassprieten zijn de haren van Moeder Aarde. Voordat het vuur aangestoken wordt nodigt hij de ‘Eternal Flame’ uit om te stromen. Tevens vraagt hij, dat het negatieve achter mag blijven en dat al het positieve binnen mag komen in de hut, dat het er mag zijn voor de mensen.

Deze speciale weg is voor mij geen religie. Ik heb niets tegen religies. Toch zitten er veel restricties aan en dingen eromheen, waardoor ik me niet vrij voel. Deze ‘Way of Life’ verbindt je met de elementen, zoals het vuur brandt en alles wat daaromheen leeft. De eenvoud van de ceremonie; de wilgentenen, die bedekt worden met dekens, de stenen, die verwarmd worden in het vuur, binnen gebracht worden tijdens de ceremonie, waar het water overheen gegoten wordt; de liederen die gezongen worden; de verbinding, de eenvoud, het zitten op de aarde. Dit alles maakt het voor mij een complete ervaring. Die verbinding is voor mij in deze turbulente tijd essentieel; om de werkelijke verbinding met onze werkelijke moeder en vader in stand te houden en mee te nemen in het dagelijks leven. Om niet te ver heen en weer geschud te worden. Zo dat we onze essentie blijven voelen en onze voeding. Dat is het, wat voor mij deze ceremonie bijzonder maakt.

Je vindt vergelijkbare ceremonies terug in veel tradities. De Maya’s hadden een soortgelijke ceremonie, waarbij de hut onder de grond zat. Ook onze Keltische tradities verwarmden stenen en goten water. Onze hedendaagse sauna heeft een heel sociale functie, waar je gezellig met elkaar samen bent om jezelf te reinigen. Doordat het in de zweethut donker is, wat de zintuigen prikkelt, en door samen te bidden, werkt de ceremonie verdiepend. 

Ik word dit jaar 50 en zal Abraham ontmoeten. Ik ben niet zo van verjaardagvieren. Twaalf jaar geleden waren we al tien jaar bezig met de zweethut-ceremonies. Toen had ik sterk het gevoel dat ik me verder wilde verdiepen in deze rode weg en tradities. Ik wilde een commitment maken aan Spirit. Ik wist al een tijdlang van de ‘Sun Dance’, een belangrijke ceremonie van de Lakota. De Sundance-ceremonie bevat vier dagen ‘purification’, waarin zweethutten worden opgebouwd en gedaan. Daarna wordt vier dagen lang van zonsopgang tot zonsondergang gedanst. Daarvoor wordt een houten constructie om een cirkel heen gebouwd, waar mensen zich kunnen beschermen tegen de zon. Mensen die aan de buitenkant staan ondersteunen de mensen die in de cirkel aan het dansen zijn.

Daar is een Story. White Buffalo Calf Woman gaf de ceremonie. Zij kwam om de tradities te brengen, de verschillende ceremonies. De Lakota’s hadden voor de nodige hulp gebeden. Specifiek in de Sundance krijgen mannen gelegenheid bij hun kwetsbaarheid te komen en de dankbaarheid voor het leven te geven. Om zoals vrouwen de geboorte van nieuw leven te ervaren als verbinding met boven en beneden. De geboorte van nieuw leven is een intense ervaring, die speciaal is voor de vrouw, waar wij als man moeilijk bij kunnen komen. Die ceremonie is gegeven, om als man voor het leven te kunnen danken. In de Sundance geeft een man het enige dat hij zelf heeft, zijn eigen vlees en bloed, om zijn dankbaarheid voor het leven te uiten. Op het moment dat je geroepen wordt om de Sundance te doen, geef je dit aan iemand die hulp nodig heeft. Er zijn trouwens ook vrouwelijke Sundancers. Ik denk dat iedere ceremonie het doel heeft om te leren geven. Dat leer je ook in deze ceremonie. Vaak is het zo, dat ieder jaar dat je daar naartoe gaat, je je eigen vlees en bloed geeft, zodat iemand heling kan ontvangen. Omdat de ceremonie zo sterk is en zo krachtig, kan de persoon verlichting ervaren. 

Het is goed eerst de ‘eigen bagage af te leggen. Daarvoor doet Carl de zweethut. Carl heeft heel bewust voor een bepaalde orde gekozen. De eerste ronde is voor onszelf. Niet omdat we zelf zo belangrijk zijn, maar om daarna er meer te kunnen zijn voor de ander. De omschakeling vanuit ons dagelijks leven naar de tijdloosheid gebeurt zodra je de zweethut in gaat. Je komt weer in verbinding met je intuïtie. Je raakt afgestemd op je zintuigen, voelen, zien en horen in het donker, loslaten van de bagage die je meebrengt. Om dan in de tweede ronde voor je ‘relatives’ te kunnen bidden. Carl noemt het weleens ook ‘the two-legged family’, onze medemensen.

De derde ronde staat in het teken van Moeder Aarde en alle, alle ‘relatives’. Mitakuye Oyasin betekent ‘for all my relations’, voor al mijn relaties. En dat betekent zo veel meer dan ‘alleen maar’ de dieren. Ook de ‘elementals’ en de ‘spirits’, de spirits van dit land, de bomen, de kruiden, de planten en de groente die we eten. Uiteindelijk is het een heel krachtig gebed, zo eenvoudig, maar zo veel omvattender. Daarom is het misschien een van de sterkste gebeden. In de derde ronde sta je ook stil bij bijvoorbeeld de stenen die gloeiend de hut binnenkomen. ‘The stone people’, het stenen volk, dat zijn leven geeft. De beenderen van onze moeder, die al duizenden jaren in de aarde zitten en hun kennis geven. Het verwarmen in het vuur baart ze opnieuw. De stoomenergie, die we in de hut inademen, reinigt ons van binnen en raakt onze organen. Zo kunnen we detoxen. Daarom drinken we bij de ceremonie veel water.

De vierde ronde is zoals het leven zelf. Op het moment dat je binnen om dingen gevraagd hebt, is het ook goed om dankjewel te zeggen voor dat wat je ontvangen hebt. De vierde ronde staat meestal in het teken van dank.

Ook de ‘chanupa’, de Sacred Pipe, is een instrument dat White Buffalo Calf Woman aanreikte. Zij verscheen aan twee Lakota-indianen als witte buffel, die transformeerde in een beeldschone vrouw die verschillende ceremonies bracht. De Sacred Pipe is een verbinding. De ‘bowl’, de kop van de pijp, symboliseert het vrouwelijke, en de ‘stem’, de steel, symboliseert het mannelijke. De holle steel verbeeldt het element lucht. Op het moment dat de pijp verbonden wordt, wanneer het mannelijke en het vrouwelijke samen komen en het nieuwe leven geboren kan worden, verbinden ze het leven. Het tabak, het kruid, neemt de intenties van de gebeden op. Wanneer je de pijp aansteekt laat je de gebeden los. Het is als de geboorte van een kind. Dat geboren wordt in de bescherming van de ‘bowl’, als baarmoeder, de zweethut waar nieuw leven geboren kan worden. De rook stijgt op naar de ‘Creator’, en de gebeden worden gelezen door de Spirit. Ze reizen vier dagen door alle dimensies heen en worden daar gehoord.

De pijp is een instrument waar je met Spirit directe verbinding maakt, ‘to share breath with Spirit’. Je deelt je adem met de Creator. Dat maakt dit instrument zo bijzonder. Dat is wat je overal terug ziet in deze gebruiken.

De pijp is, alle pijpen op de hele wereld zijn, verbonden aan ‘catlinite’, een bepaalde steen rood van kleur. Het mooie verhaal van de ‘Natives’ zegt dat de rode steen het bloed vertegenwoordigt dat ons allen verbindt, alle volkeren. Over de hele wereld zijn alle pijpen, ook van andere soorten steen, van andere oorspronkelijke volken, met elkaar verbonden en aan de essentie van die plek, catlinite, ‘pipe stone’ in Minnesota.

Wanneer een nieuwe pijp wordt gemaakt, een nieuwe pijp wordt geboren, wordt deze op die manier gewekt en verbonden. Wanneer één pijp wordt aangestoken, worden de energieën van alle pijpen op de hele wereld aangewakkerd. Dit vormt een belangrijk netwerk, een netwerk van levend gebed. Opdat de mensen geestelijk gezond zullen zijn, wakkeren en helder blijven. Daar gaat het om in de symboliek van de pijp.

De steen van de pijp is verbonden aan de steen van de Sacred Mountain, een berg waar de zon voor het eerst catlinite raakt. Abenaki zijn de People of the Dawn. De verwelkomers van het nieuwe licht zijn georiënteerd op het Oosten, ‘the door is facing East’. Dat maakt de verbinding anders. Onze hut staat in het Westen, maar ze kijkt naar het Oosten. We hebben een ‘door facing East’ en een ‘door facing West’. De Lakota hebben een ‘door facing West’, in de richting van de donderwezens. En de Abenaki zijn gericht op de nieuwe zon, ‘the New Day’. 

https://en.wikipedia.org/wiki/Ceremonial_pipe#Varieties_and_terminology

https://en.wikipedia.org/wiki/Mitakuye_Oyasin

https://en.wikipedia.org/wiki/Sun_Dance

https://en.wikipedia.org/wiki/White_Buffalo_Calf_Woman

http://bigheart.nl/

Facebook Bigheart Community NL : https://www.facebook.com/groups/bigheartnl/?fref=ts