Afspraken plannen met heidenen

“Dus we zien elkaar volgens het normale schema volgende week weer hè?”
“Nee joh! We komen elke oneven maand bij elkaar op de derde vrijdag. Toch?”
“Nee nee, dat was het eerst. Nu hebben we steeds de eerste donderdagavond.”
“Van de oneven maand, staat in mijn agenda.”
“Ja, tot nu toe, maar dat wordt anders. De even maanden doen we nu, want dat kwam beter uit met de avondopleiding van de ene en de nachtdienst van de ander, want die heeft nog jonge kinderen dus dan kan ze meerijden met iemand.”
“Dus over drie weken, bij mij thuis.”
“Neeeheeeeeeee!”
“Eh, ja toch? Wel hoor!”
Zucht. Afspraken maken met een groep heidenen valt niet mee. Maar als het lukt, dan heb je ook wat.
Om elkaar met enige regelmaat te kunnen ontmoeten, moeten er gemiddeld dertien agenda’s tegelijk een lege plek vertonen op dezelfde datum. Dat komt bijna nooit voor. Want het soort mensen met wie je luidkeels en in doodse stilte, in absoluut vertrouwen en met grote liefde je heidendom wilt vieren, is per definitie druk. Brede belangstelling hè. Dingen doen. Bijleren en je kennis doorgeven aan anderen. Ondernemen. Spelen en dansen. Vrijen. Met de kinderen de hort op. Het bos in. Soep maken voor een zieke buurvrouw. Hout hakken en water halen. Weet ik veel wat ze allemaal doen, in het dagelijks leven.
Nou ja, wel zo’n beetje natuurlijk. Maar onze ontmoetingen gaan juist om wat we doen buiten het dagelijks leven om.

Monsters in het donker

Bij elkaar komen betekent dat we, voor elkaar, de ruimte en tijd creëren om mee te deinen op de cyclus van het leven – buiten en in ons. Om het donker in te gaan. Om het pad af te lopen naar onze eigen bron van energie, van waarheid en inzicht. Dat kan natuurlijk elk uur van de dag in je eentje ook, maar het is werkelijk veel gemakkelijker om dat te doen als je bij elkaar bent. Het is voor mij werkelijk een mysterie hoe het werkt, maar ik constateer dat het zo werkt: als ik in m’n eentje ga zitten mediteren duurt het veel langer voordat ik echt rust in m’n hoofd heb. Doe ik dat met een groep mensen samen dan gaat het sneller, moeitelozer.
Lichter, ook, hoewel dat misschien vreemd klinkt als ik net beweer dat samen het donker in gaan zo’n aantrekkelijke activiteit is.
En toch: zo’n pad naar het donker, je onderbewuste, is grillig en vol stekels. Je kunt er monsters tegenkomen. Je eigen angsten en verlangens, bijvoorbeeld. Of schuldgevoel, jaloezie, oud verdriet, goed verstopte woede, schaamte en machteloosheid. Ik noem maar een paar van die verrassingen die achter de bomen en struiken van je onderbewuste verscholen kunnen zitten en plotseling grommend tevoorschijn springen. Terwijl je alleen maar een eenvoudige herfstvisualisatie deed of een half uur in stilte wilde zitten. Doe ik dat in m’n eentje, dan is het soms heel lastig om de draad van het dagelijks leven naderhand snel weer op te pakken. Wat betekenen de beelden die ik zag? Hoe kan ik omgaan met dat oude monster dat toch nog niet zo tam blijkt te zijn als ik had gehoopt? En wat nu?

Dat soort vragen kan ik hardop stellen als we bij elkaar zijn.
Vaak weten we van elkaar zo ongeveer met welke vraag we de diepte ingaan via een mooi ritueel. Iedereen z’n eigen diepte. Maar komen we daaruit terug dan kan iedereen even z’n licht laten schijnen op wat we mee hebben genomen uit die wonderlijk rijke beeldlaag van het onderbewuste.
“Ik zag een zalm uit het water springen. Wat kan dat nou weer betekenen?”
“Als een vis in het water!”
“Tegen de stroom in kunnen zwemmen! Neem die houding eens aan, voel wat er gebeurt met je!”
“Zalm wordt bij de Kelten gezien als de oervis, die grote wijsheid heeft.”
“Beter eten. Omega 3. Zit zo’n beest vol mee. Heerlijk met citroen en ui.”

“Je slaapkamer zalmroze schilderen?”

Enorm laag niveau

Zulke gesprekken heb ik niet in het dagelijks leven. Wat we in onze groep tegen elkaar zeggen gaat over beelden die vaak geen woorden hebben. We zijn elkaars gids in het donker, elkaars tolk en ook elkaars nar, want ik ken geen religie waar botte grappen en sprankelende relativering zo tot kunst zijn verheven.
Natuurlijk bof ik speciaal met deze groep Interheksuelen die door wonderlijke reeksen doodnormale toevalligheden bij elkaar zijn gekomen en gebleven. Heerlijke mensen. We kennen elkaars gebreken en kwaliteiten inmiddels en houden toch van elkaar. Misschien niet van de dagelijkse irritante trekjes waar ik normaal op zou afknappen. Maar op het niveau waar we met elkaar werken zijn die eigenschappen helemaal niet belangrijk. Wat kan mij het schelen of iemand thuis nooit het gootsteenputje schoonmaakt, vergeet te tanken of in slaap valt bij vergaderingen? Ik heb ruim voldoende ontmoetingen in het dagelijks leven, waarbij dat soort dingen kennelijk heel belangrijk zijn. De ontmoetingen met deze groep vallen juist buiten dat dagelijks leven, al moet dat er wel even voor aan de kant, vanwege die agenda’s. Onze bijeenkomsten zijn eerder de bloeiende bermrand die het dagelijks leven kleur en betekenis geeft. We voeren onalledaagse handelingen uit, we spreken elkaar niet aan op een alledaagse manier van denken. We zitten samen een heel stuk onder dat niveau van bewustzijn. En ik voel me een gezegend mens, dat ik mensen ken met wie ik zo’n enorm laag niveau kan bereiken. Lastig plannen, maar dan heb je ook wat. Volgende week ontmoeten we elkaar weer. Of wacht. Was het nou over twee weken?