Als ik zo mijn verslag van vorig jaar doorlees lijkt dat alweer zo ver weg! Wat is er een hoop gebeurd in het afgelopen jaar! Ik heb mijn opleiding tot Vitaal leven Coach afgerond, zelf weer de leiding genomen over Stichting Greenthingz, manlief is via uitzendbureau’s weer alle dagen aan het werk en mijn ouders (82 en 84) vragen en krijgen extra aandacht. Een eigen praktijk heeft momenteel geen prioriteit. Ik heb in een mooie zweethutsessie gevraagd om geduld en compassie in verband met mijn ouders. En gevraagd steun te krijgen bij het loslaten van mijn ouders, een proces dat ook tijd en compassie vraagt, dat is NU even belangrijker dan mijn eigen praktijk. Het besef dat ik gezegend ben hen beiden nog te kunnen koesteren… daar is compassie en tijd voor nodig. Daar kan ik niet gehaast mee omgaan, dat voelt niet goed.
En terwijl ik mijn kopje thee inschenk, valt mijn oog op een tekst op het labeltje (ja, zelfs de thee heeft me iets te vertellen!) “Love is where compassion prevails and kindness rules”.
17-08-2016 volle maan van de speer
Indiaans sjamanisme: Zij die heelt.
Thema: Bouw aan je zelfvertrouwen.
Officieel is het morgen om 10.30 volle maan. Dan zou het dus ’s avonds reeds afnemend zijn. Ik kies er voor om vlak voor haar hoogtepunt te gaan wandelen, haar te ontmoeten. Ik wil haar heel graag boven de kim zien komen… dus vroeg op pad!
Om 19.30 trek ik mijn wandelschoenen aan ik gord mijn riem om, om mijn camera aan te bevestigen. Mobieltje in de achterzak en sleutel in mijn sok 🙂 Meer heb ik niet nodig op deze tocht. Ik twijfel of ik mijn staf mee moet nemen. Ik laat ‘m heel bewust thuis. Een rechte tak vind ik wel onderweg… mijn speer! Al die jaren was dat mijn staf 🙂 Nu ik er over nadenk, zelfs op Castlefest heb ik niet met mijn staf gelopen… wel met een aftandse ragebol, de ‘navelpluis-verwijderaar’. Ik vraag me af of ik zijn steun niet meer nodig heb. Wat je wel doet zegt iets, maar natuurlijk zegt wat je niet doet net zoveel!
Tijdens mijn trainingsrondjes Westerveld kom ik niet zoveel meer ín het bos, ik gebruik dan enkel de paden om het bos. Heerlijk hoor, dat stevig doorwandelen, maar de intimiteit van het bos mis ik wel en dat voel ik nu heel erg! Wat is het fijn om weer de rust op te zoeken van mijn bos. Mijn favoriete bospad in helaas compleet onbegaanbaar gemaakt. Er zijn bomen omgetrokken en de brandnetels staan tot ruim boven mijn hoofd. Het pad liep langs de heuvel en werd weinig gebruikt door de gemiddelde mens… maar nu is het niet meer te doen. Voor de reeën waarschijnlijk wel fijner, meer rust voor hen. Als de brandnetels weg zijn, ga ik toch nog een een kans wagen. Er zullen vast veel zwammen op de omgetrokken bomen groeien! Ik ga dwars door het bos de heuvel op en weer af, een moeilijke weg met rulle grond waar ik zo af en toe flink in wegzak. De spinnenwebben zitten ook geregeld in mijn gezicht. Het is echt herfst aan het worden. Ik heb ook geen zin om het pad te volgen en op de top aangekomen laat ik me aan de andere kant van de heuvel naar beneden zakken. Dan moet ik ook mijn dichtgegroeide pad over… met moeite dus. Daarna is het donker en kaal… in deze koude en natte glooiing groeit niet veel op de grond. Het bladerdak is dicht en het lukt me niet om te ontsnappen via de lichte kant. Ik word gedwongen om de schaduwkant te bewandelen. In het licht liep ik vast in de manshoge brandnetels.
Soms heb je dat zo 🙂 Ook in het leven moet je de schaduwkant bewandelen om uit een dal te geraken. De lichte kant lokt maar je komt er niet door… of je moet dan zoveel strijd leveren! Ook nu is de schaduwkant langer en minder aantrekkelijk. Ik moet zelfs langs mijn hoopje afval dat ik er net zelf heb neer gelegd (sorry, maar ik moest heel nodig!). En zo is dat met schaduwzijden je komt je eigen afval weer tegen 😛 iets waar je zo graag vanaf wilde. En soms stinkt dat behoorlijk 🙂
En zo loop ik zonder mijn hazelaarstaf deze weg… en ik heb ‘m geen moment gemist! Voordat ik deze donkerte in liep heb ik nog een speer geworpen, dat is waar ook 🙂 Na mijn ontlastende moment heb ik een mooie rechte tak (yep, een hazelaartak) genomen en hem na een mooie Artemis-houding (speer ligt horizontaal in je hand, één voet naar achter en je voet dwars, gewicht op je achterste voet en je andere arm in de richting waarin je de speer wilt werpen en dan… blijf zo elf ademhalingen staan. Werp dan je speer en hou je doel voor ogen) het dal, de schaduw in geworpen!Niet vreemd dat ik dus nu de lichte kant niet kán nemen! Mijn doel is de schaduwkant, een kaal, vochtig en kil gebied…
Gelukkig is geen dal zo diep of er volgt wel een berg 🙂 In de hoogte zie ik onder hazelaarstruiken het zonlicht kieren! Aan de rand van bos staan veel hazelaars, die de diepten mooi verborgen houden. Aan mij dus de schone taak om de heuvel te beklimmen, het licht tegemoet.
Als ik onder de hazelaars vandaan kom doet het licht pijn aan m’n ogen. Twee mensen die bovenop de heuvel staan kijken me verbaasd aan, een pop-up mens 🙂 Bovenop de heuvel heb je totaal geen weet van de kale, donkere diepten die daar wel zijn. Grappig, zo is dat ook met het leven. Als je bovenop, in het licht, staat, heb je soms geheel geen idee dat er zo vlakbij diepe, duistere, koude en kale dalen zijn… waar mensen net uit zijn geklommen 🙂
Als ik me verdiep in de Speer, en me er terdege bewust van ben dat het de speer van Lugh betreft, dan wordt het weer een ander verhaal.
Lugh kreeg de speer van de Tuahta Dé Dannan (spiritueel krijgersvolk), het volk dat de speer meebracht van hun reizen naar de onderwereld. Ze vonden de speer in Goirias, het brandende fort. Met deze speer werd Lugh onoverwinnelijk en kon hij zijn vuur nog beter richten en kon hij vuur met vuur bestrijden! En deze goddelijke richtingduider kan je ’s zomers zien in de vorm van bliksem aan de zomerse hemel.
En spiritueel gezien daagt de speer je uit om te werken met je innerlijk vuur. Ik zie het als inspiratie: kan ik activiteiten neerzetten en volhouden. Kan ik het zó doen dat ik daar anderen mee verwarm / inspireer of verschroei ik mensen / stoot ik ze af? Of is mijn vlammetje zo klein en onopvallend dat het geheel geen doel bereikt… Hoe werk ik met mijn passie en hoe inspireer ik daar anderen mee?
In de tekst van Modron wordt het ook mooi beschreven :”De Speer vraagt je ook om grenzen te stellen zodat je je vuur niet nodeloos verspilt. Ze leert je om te werken met strijd, disbalans, en inspanning en tegelijkertijd de hoop en het avontuur te voelen op het moment dat je veranderingen bespeurt in de krachten van je vuur. Accepteer de veranderingen die het leven nu brengt en zie ze als een nieuwe uitdaging om het leven te richten. Lugh als zonnegod en koning van de oogst begeleidt je. Hij helpt je je vertrouwen verder op te bouwen, als een echte vuurmeester: want hij weet hoe vuur te gebruiken!”.
Bovenop de heuvel aangekomen hoop ik de maansopkomst te kunnen zien. Maar aan de stand van de ondergaande zon kan ik zien dat ik de maan vanaf hier niet kan zien, de bomen staan in de weg. Na een kort gesprek met een oudere man die ook komt genieten, daal ik af. Onderaan de heuvel zie ik haar al boven de kim staan. Net te laat voor de eerste glimp. Ik besluit het schiereiland in de kolk te bewandelen. Er liggen nu wel veel plezierjachten aangemeerd, maar dat weerhoudt me niet om een paar prachtige plaatjes te schieten van deze sterke maan! De hemel is paars gekleurd en de maan abrikoos 🙂 Aan de ene kant de oranje ondergaande zon en hier de opkomende maan… zo gaaf!
Als ik mijn plaatjes heb geschoten besluit ik om me meer op de kracht van dit moment te gaan richten. De schemering is al zover gevorderd dat de meeste mensen zich terugtrekken in hun boten en uit het bos. Als ik langs de dijk loop zie ik dat het paardje dat gewoonlijk verderop staat nu een afgezet plekje heeft gekregen bij de schapen onderaan de dijk. De schapen zijn er niet en het grote paard dat altijd bij het paardje staat is er ook niet. Het paard, dat is ook een sterk symbolisch dier, wat heeft hij mij te vertellen? Het paard vertelt mij :”Ik laat je zien waar je grenzen liggen en bescherm je voor gevaar”… wow, die is sterk!
Als ik namelijk bij de parkeerplaats kom, twijfel ik of ik het bos in ga via deze weg. Er staat een auto en ik vermijd deze plaats eigenlijk altijd in de avond/nacht. Deze plek staat bekend als homo-ontmoetingsplaats en dealplek, de politie surveilleert hier gelukkig geregeld. Toch neem ik de weg langs de parkeerplaats. Opeens komt er een man het pad op gelopen vanaf de parkeerplaats. Hij loopt een flink stuk voor me, maar toch voelt het niet goed. Als hij uit het zicht verdwijnt, omdat de weg een bocht maakt, besluit ik het graspad rondom het bos te nemen… de andere kant op dus. Ik wil niet opgewacht worden. Misschien een hersenspinsel, maar luisteren naar je intuïtie is iets dat ik mijn kinderen leer en zelf dus ook moet doen.
In de bosrand ga ik tegen een boom aan zitten, met zicht op de maan. Ik voel me best kwetsbaar, zo op de grond. Natuurlijk kan ik iedereen aan horen komen, maar toch blijf ik wat onrustig om me heen kijken. Lekker mijn ogen sluiten gaat me niet goed af.
Na verloop van tijd vervolg ik mijn pad het bos in. De man zie ik niet meer. Via een tussendoor-pad kom ik bij mijn geliefde wilgenlaantje met B8. B8 blijft toch altijd mijn doel met mijn vollemaan-wandelingen. Het wilgenlaantje is een laantje dat het bos uit (of in) leidt. Als ik contact maak met B8 krijg ik het woord ‘Zekerheid’, of dat nu het krijgen van of het loslaten van is… dat weet ik nog niet. Het voelt voor mij de afgelopen tijd als het loslaten van…
Als ik google op zekerheid vallen mij een paar zinnen op… ‘hou niet van verrassingen’, ‘veiligheid’ en ‘waar je niet aan hoeft te twijfelen’. De eerste is al duidelijk bij het ontlopen van de man, ik word niet graag verrast! Veiligheid, heel belangrijk voor mij… vooral mijn eigen autonomie! Dat is waar mijn problemen het meest zaten met de baanloosheid van manlief… de uitkeringsinstanties 😛 En ‘het niet hoeven twijfelen’… mmm, dat vind ik nu juist weer machtig! Heerlijk die mentale en spirituele uitdagingen! Niets is zeker! Hoe meer je leert, hoe minder je weet 🙂 Het woord van deze maan zal me vast nog vergezellen deze maand… ‘Zekerheid’, dat heb je nooit! Dat is waar ik in ieder geval zeker van ben 🙂 De enige zekerheid die ik heb leren kennen is ‘Verandering’.
Ik besluit om tegen de stam van B8 aan te gaan zitten, eigenlijk nooit gedaan! Zijn stam blijkt een perfecte hellingshoek te hebben om tegen te luieren. In deze rust neem ik eens de tijd voor een ademhalingsoefening. Vanuit mijn opleiding tot Vitaal Leven Coach, ben ik nu aanbeland bij het deel dat de ademhaling en mentale ontspanning omvat. Ik besluit De Slinger te doen. Een oefening die je in kleermakerszit kan doen. Rechtop en heel bewust de adem door je ene neusgat laten komen en laten gaan door het andere. Ik voel dat ik makkelijker door mijn linker neusgat adem dan door het rechter. Het lukt wel maar ik moet me er op concentreren. Zo zit ik zeker tien minuten te slingeren 🙂 de maan komt langzaam om de top van B8 kijken. En dan om 21.41 klinkt er een pistoolschot, ik kijk achter me. Het klinkt best dichtbij (knalt er nu net een deur dicht hier in huis… schrik me rot!) en even later een tweede schot. Ik kijk weer op mijn mobieltje, zat ongeveer een minuut tussen. En dan een derde, wat gedempt schot… alsof het ergens in wordt afgeschoten (een auto?). Ik wacht op iets, een auto die wegrijdt of zo. Maar het blijft gewoon stil in het bos. Zou het op de parkeerplaats zijn geweest? Of aan de andere kant van het Zwarte Water? Misschien wel vossenjacht, ik weet het niet. Het is wel de tweede keer dat ik schoten hoor als ik hier ben. Vorige keer waren er schoten in de woonwijk (vier stuks) en daar werd een oproep voor geplaatst in de krant. Ik wacht het wel af.
De schoten herinneren mij in ieder geval aan de doelgerichtheid en vuurkracht! En dit kan dodelijk zijn! Vuurkracht kan inspireren, verwarmen, maar ook doden en verschroeien! Spelen met vuur het blijft gevaarlijk.
Als ik B8 bedank voor zijn bescherming en wijsheid (en achteraf het paard ook) vervolg ik mijn weg naar huis. Het is weer een, op het eerste gezicht, gewone wandeling geweest, m.u.v. de schoten. Maar de reflectie achteraf maakt dat het kwartje valt. Stappen die ik neem, paden die ik ga, ontmoetingen die ik heb en dingen die ik juist niet aanga… tja, het zegt zoveel.
Het thema van deze maan, ‘bouw aan je zelfvertrouwen’, ja daar werk ik wel aan 🙂 ik heb het volste vertrouwen in mijn stappen, in mijn beheersing van mijn vuur, en in mijn intenties. Ik volg mijn passie en inspireer anderen op een plezierige manier zonder daar normerend en dwingend in te zijn. Dat werkt zo in mijn groene werk en dat gaat ook zo werken in mijn coachingspraktijk. Stapje voor stapje komt dat doel ook dichterbij… schaduwwerker, op weg naar het licht!
Zij die heelt…
Een eigen praktijk heb ik voor nu even op de lange baan geschoven. Eerst even mijn passie, ‘Stichting Greenthingz’, weer goed op de rails zetten. Weer wat aan de sfeer doen, wat nieuwe mensen erbij zoeken en natuurlijk opdrachten verwerven. En sinds een paar weken blijken mijn ouders toch meer aandacht nodig te hebben. De gezondheid van mijn vader (die mantelzorger is voor mijn moeder) laat de laatste tijd behoorlijk te wensen over. Hier ben ik dus gewoon nodig en dat wil ik ook. Ik wil niet dat ik, als ik bij hen ben of iets met hen doe, het gevoel heb dat ik eigenlijk iets anders wil doen.
Wel heb ik hele mooie mensen leren kennen op het Eigenwijs Festival en laat één van hen nu een paar straten verderop wonen. Een mooie vrouw die net als ik schoonmaakster is en beginnend coach. Binnenkort gaan we eens samen wandelen op Westerveld, eens kijken wat we voor elkaar kunnen betekenen. Nog geen praktijk opstarten wil niet zeggen dat ik niet kan netwerken 🙂
Alles heeft zijn tijd nodig, het is de kunst om op tijd in te stappen.
En werken met vuur? Daar heb ik met het Eigenwijs Festival ook van geleerd. Nu na een week zijn de blaren weg. Maar lopen over gloeiende kolen is best lastig en vergt waarschijnlijk toch een betere voorbereiding of een andere intentie. Eigenlijk had ik geen intentie, ik was enkel nieuwsgierig, wilde het ook een keer gedaan hebben. Was benieuwd of ik het vuur aan zou gaan, tja, dat wel 🙂 Maar daar heb je dus vuur voor nodig en dat heb ik gevoeld, zes pijnlijke stappen! Gelukkig waren het overwegend platte blaren waar ik geen last van heb gehad na het verkoelende zalfje van de EHBO – eerste hulp bij oververhitting 🙂 Dit kan op mijn bucketlist van zaken die ik niet (meer) hoef te doen. Ik speel liever met mijn passie dan met vuur, dat laat ik graag aan anderen over. Zoals ik al zei bij de voorbereiding van de vuurloop: ”Het voelt voor mij zo tegennatuurlijk, alles in me zegt dat ik weg moet blijven van vuur. Als mens hebben we daar niets te zoeken, het is zó tegennatuurlijk!” En dan toch gaan… daar is best lef voor nodig 🙂
Liefs, Loes
