Lughnasadh 2015
Ik realiseer me dat we met dit feest en met de volle maan van de Speer, die dit feest begeleidt, op Castlefest zijn. Vrijdag 31 Juli is het volle maan. Op deze dag zullen we, als groene wezens, vanaf de heuvel in het midden van terrein van Castlefest onze fakkeloptocht beginnen. Ieder jaar lopen we als ‘groentjes’ onze fakkeloptocht naar de Wicker. We brengen dan gezamenlijk, naast het offer van onze Stichting Greenthingz, ons persoonlijke offer naar de Wicker. Voor velen van ons is dat een van de hoogtepunten van het jaar. De optocht staat voor een ieder vrij om zich aan te sluiten.
Dit jaar zijn we met 10 groentjes. En wordt er voor ons gezorgd. Geen kampement meer, niet meer zelf koken, wat geeft dat een rust 🙂 Vorig jaar met 30 mensen alles zelf gedaan, het is gelukt maar wat was het zwaar!
Een prachtige Lughnasadh-tekst vind ik weer in de Modronagenda. “Nu laat je zien waar je goed in bent en wat jouw taak en rol is in dit leven. Geniet vandaag van sport en spel en breng de dag door met mensen die je liefhebt. Laat de liefde in jou stromen en straal de innerlijke schoonheid uit die in je beweegt. Het is een dag om vriendschapsbanden aan te halen en talenten in elkaar naar boven te halen”. Ik denk dat Castlefest het ultieme feest is om Lughnasadh te vieren, voor ons en voor velen.
Dat is even een vooruitlopertje, dat vanzelf komt als ik naar de datum kijk.
Nu is het 19 juni. Overmorgen is het midzomer. We zullen dit weer vieren met onze vrienden, samen vuur maken, samen eten en samen muziek maken.
Mooi is dat deze data zo mooi binnen het weekend vallen. We gaan er weer een feestje van maken, volgens mij ligt daar wel een talent bij mij 🙂
2014 Volle maan van de Speer
Thema: Bouw aan je zelfvertrouwen
Indiaans sjamanisme: Zij die heelt
Het wordt mij steeds duidelijker waarom het paganisme me zo aantrekt en waarom ik al jaren een Cernunnos-hanger draag. Het is het circulaire tijdsbesef, het steeds weer terug komen van de mogelijkheid om te groeien. En als je ‘het’ dit jaar niet kan dan komt volgend jaar het moment weer voorbij. Het voelt heel natuurlijk en geeft rust. De natuurlijke kringloop, eigenlijk alles is circulair. Alleen de mens heeft het lineair gemaakt. In de Christelijke traditie is het lineaire geslopen… van schepping naar zondeval naar dag des oordeels, bam… hemel of hel. Eén rechte lijn, geen wedergeboorte, geen tweede kans… niets, nu of nooit. Bijna alles is er mee doordrongen, van de economie, het onderwijs… méér en liefst een stijgende lijn, anders klopt er iets niet.
Ik loop nu een aantal jaren iedere volle maan bijna dezelfde weg, altijd naar ‘mijn’ boom. Iedere volle maan met een thema. En iedere keer is het anders, beleef ik het anders. Het is een voor mij natuurlijke leerweg, een weg naar binnen. En ’tijd heelt alle wonden’ heet het… dan is deze keer ‘Zij'(die heelt), de tijd voor mij… en dan wel de circulaire tijd!
Ik ga mijn cirkel weer lopen… mijn vollemaancirkel.
Het is 10 augustus en vandaag had ik niets op de planning. Heerlijk wakker worden, geen wekker, geen gevulde agenda… alleen mijn wandeling vanavond. Vanochtend lekker naar de sportschool geweest met man en dochter; zoonlief was naar zijn eigen sportschool. Wat een heerlijk gevoel zo lekker actief allemaal, even met m’n lijf bezig zijn. En fijn dat m’n hele gezin dat ook vindt! Ik denk dat ik er 7 jaar geleden mee begonnen ben en nu doen we het allemaal. Dochterlief heeft gister een wielertour in Groningen gedaan (Bauke Mollematour of zoiets) en ik was samen met mijn man en een flinke groep van Greenthingz op de Opkikkerdag aan het werk. Een dag voor zieke kinderen met hun familie. Was heel gaaf om te doen. Dit jaar hadden ze voor het eerst een fantasydag georganiseerd. De reacties waren overweldigend, de mensen waren er echt helemaal uit! De kinderen konden weer kinderen zijn. Even geen ziekenhuiszaken maar spelen! Ik had echt geen idee dat ons werk zo een impact had… tot de mailtjes achteraf 🙂
En dan nu even niets, wat sporten en even een bakkie thee halen bij mijn ouders, twee straten verderop. Samen met mijn dochter even bij opa en oma aan. Wat zo gewoon lijkt allemaal… maar wat ben ik rijk!! Een gezond gezin en mijn beide ouders nog in leven, gezond en wel! En vanavond een heerlijke soep met broodjes van het werk van mijn zoon en patat van de Opkikkerdag, we kregen een zak mee naar huis, anders ging het weg… net als de broodjes. Wat een feestmaal, van alles wat en natuurlijk teveel. Als de boel wat gezakt is pak ik mijn staf en wil de deur uit gaan voor mijn rondje bos.
Op het laatste moment verruil ik mijn staf voor een paraplu, zo’n grote die mooi als wandelstok dienst kan doen. Met alle primaire kleuren… dat zal mijn speer zijn dit jaar 😛 dat realiseer ik me pas als ik de Artemis houding aanneem… met de paraplu 🙂 Alle jaren hiervoor was mijn staf mijn speer.
Het is stil buiten. Het heeft net behoorlijk geregend en dan is het vaak rustig buiten. De maan is niet te zien, ik ben benieuwd of ze zich nog laat zien vanavond. Zelfs de ganzen zie en hoor ik niet. Er drijven wel een paar eenden, en die houden zich stil. Het is ruitijd, vliegen kunnen ze niet en de mannetjes kan je alleen onderscheiden van de vrouwtjes aan hun gele snavel. Ze kunnen beter maar niet opvallen nu, ze zijn kwetsbaar. Zelfs de kikkers zijn stil, geen concert deze keer.
Als ik de brug naar het buitengebied over ga merk ik de wind pas! Bertha (zo heet de storm die over Europa raast) is een stevige bries. Gelukkig niet te erg, want hier staan veel oude bomen… en daar loop ik liever niet onder met een storm.
Als ik de brug overkom vraagt een man waar mijn hond is… huh? “Ik heb geen hond, ik heb een konijn… en die wilde niet mee”, antwoord ik. De man schiet in de lach en zegt dat hij zich vergist, hij dacht dat ik een ander was.
En dan ben ik weer alleen. De schaapskudde ligt in de wei en ze zijn allemaal geschoren, wat zien ze er strak uit! Ook van hen geen geluid.
Jammer eigenlijk dat ik mijn hulst-staf niet meegenomen heb. Ik lees nu pas dat de hulst de boom van deze maan is. Misschien dat ik van de week nog een rondje ga maken… een mooie inwijding van deze staf, waar ik nog niet eerder mee gewandeld heb.
De wind jaagt de wolken langs de hemel en wat past het mooi, die wind! Van alle basisgereedschappen van de Keltische krijger is de Speer verbonden met het element ‘lucht’. Met de speer zal ik richting geven aan mijn vuur, hij zal geworpen worden richting mijn doel. Ik lees net dat de speer inderdaad buldert om bloed! En dat hij slapende gehouden wordt door hem in maanzaad te steken… gaaf! Nog veel meer info over Lugh en de hele stamboom. Opvallend is de rol van de vrouw. Vele helden en goden zijn heldinnen en godinnen 🙂 en de heftigste zijn vaak de vrouwelijke oorlogsgodinnen. Zo loop ik dus ook met mijn paraplu-speer het wilgenlaantje in 🙂 Ik plant mijn speer op de laatste restjes van Boompje… nog altijd gemist door mij. Ik neem z’n plaats in, in de rij wilgen. En zo staande met de wind in de rug, voel ik de rust in me komen. Ik krijg ‘Tevreden’ van Boompje. In de bosrand verschijnt een ree. Ze moet me ruiken, zo voor de wind! Regelmatig kijkt ze mijn richting op. Ze loopt de schaapskudde voorbij en steekt de weg over die ik net ben gegaan, gaaf.
Als ik google op de symbolische waarde van de ree/het hert kom ik op mooie duidingen. Bij de Kelten wordt zij in verband gebracht met de zon, heeft genezende kracht (zij die geneest) en staat zij symbool voor mannelijke kracht. Krijgers en priesters hulde zich in hertevellen (ook de Cernnunos in mijn hanger heeft een hertegewei op z’n hoofd). In veel culturen wordt het hert in verband gebracht met de kringloop van de natuur, met de ondergang en de wederopstanding (dit door het jaarlijks afwerpen van het gewei en het weder aangroeien daarvan in een verbeterde versie… de circulaire groei). Mooi zoals dit weer een verband legt met het begin van mijn wandeling. Niets geen toevallige ontmoeting… mooi zoals zij naar mij omzag! Ook staat zij voor het overwinnen van verlegenheid, geeft zij zelfvertrouwen en is zij een brenger van geluk en goed nieuws.
Als ik zo een tijdje wind heb staan vangen… – fijn die wind in de rug, symbolisch sterk – stap ik naar B8, de volgende boom in de rij (mij ooit aangewezen door Luca, mijn meewandelkat… die ik alweer een tijdje niet heb gezien). Ik ga eerst even naast ‘m staan. Ik ben wat huiverig merk ik, B8 kan best confronterend zijn 😛 Als ik mijn hand op z’n bast leg, krijg ik ‘Vrede’.
Ik denk aan het vele werk dat ik gehad heb met het organiseren van twee grote evenementen voor ons. Met Greenthingz zijn we twee weken vlak na elkaar, met een groep van 27 à 30 man sterk, aan het werk geweest. Om dit allemaal logistiek en creatief in goede banen te leiden ben ik een half jaar druk geweest. Vele uren heb ik achter de computer doorgebracht. Gelukkig zijn het heel geslaagde evenementen geweest… maar werpt het ook z’n vruchten af? Natuurlijk vond iedereen het mega leuk om erbij te zijn, dat staat voorop. Maar voor mij is het een reclame-uitje voor de Stichting. Financieel schiet het echter niet op. De dagen dat ik niet werk, verdien ik niets en op de grote festivals verdienen we vaak niets! De inkomsten moeten van de kleinere festivals komen die ons spotten op de grote festivals, raar maar waar! Zo loop ik in dubio of ik deze grote festivals nog wel met zo’n grote groep moet bezoeken. Dit jaar hadden we gekozen voor zelf koken. Dus koelkasten, diepvries en fornuis aanslepen… gelukkig allemaal gelukt. En dat naast de acht tenten, waarvan drie echt groot… een heel logistiek gebeuren. Als groep kunnen we gelukkig heel wat 🙂 Maar ik denk volgend jaar weer voor een kleine groep te kiezen, dan hebben we wat minder te regelen vooraf en tijdens de rit. Maar voorlopig heb ik er vrede mee zoals alles is verlopen. En als groep hebben we het overleefd, want het is niet niks, met zovelen hard te werken op een kleine plek en ook nog voor elkaar te zorgen.
Ik heb even weer naar mijn madre-functie gekeken, achterin de Modronagenda (toch wel heel fijn om mee te werken) en ja, no. 5 ‘De Wachter’. En inderdaad: het was een uitdaging die bij me paste! Duidelijk zijn in m’n grenzen en gelijkwaardigheid en respect voor elkaars authenticiteit… dat is inderdaad wat onze groep groots maakt! Want wat zijn het een stel bij elkaar zeg 😛 Grenzen stellen zonder in een machtsstrijd te geraken… kantje boord, maar soms is dat nodig. Inderdaad niemand is belangrijker dan ik, we zijn gelijkwaardig en authentiek! We vullen elkaar aan in het werk en privé. En het mooie, de mensen die een flinke dip hebben gehad, piekten weer op een andere dag 🙂 Castlefest is een prachtig evenement, maar het vraagt erg veel spreiding van energie.
Alle ochtenden ben ik de heuvel in het midden van het festivalterrein opgegaan, samen met wie mee wilde. Ruim voor de opening van het festival. Boven de energie van het festival opladen in de ochtendzon. Opladen aan alle windrichtingen en even helemaal stil zijn met elkaar, zo gaaf!
En als ik bij ‘De Wachter’ lees dat de uil mijn krachtdier is… wat gaaf! De wicker van dit jaar was de uil 🙂 een uil met een maansikkel op haar voorhoofd… kan het nog duidelijker? Op de vrijdag hebben wij een fakkeloptocht naar haar gehouden en een prachtig groen (van de kruiden) brood aan haar geofferd, in een mand met een vlam van palmblad! Mooi zoals alles op z’n plaats valt.
Ik heb er vrede mee en het stemt me tevreden.
De maan breekt eindelijk door en boven de wolken, die als een gordijn op de horizon blijven liggen, schijnt een abrikooskleurige maan… vuurmaan! Een maan Lugh waardig! Als ik mijn weg vervolg valt mij het afsterven van de meeste essen op. In het wilgenlaantje staat ook een hele rij essen. Ze waren nooit zo struis als de wilgen, maar nu hebben de meeste het opgegeven 🙁 Als ik het madre-verhaal lees, past de es bij mij als krachtboom… ai! De es helpt mij terug te keren naar mijn essentie. Niet fijn dat nu juist deze bomen het loodje leggen in mijn bos. Mijn essentie is “Zij die het leven hoedt”, ik omschrijf het altijd als degene die bedding geeft. Ik zie dan een hand voor me die zand (het leven) draagt. Een hand die ondersteunt, niet vast wil houden… want dan ontglipt het. Als je in zand knijpt, het wil vatten, dan glipt het je door de vingers… en zo is het ook met het leven. Probeer het niet te vatten… geef alles wat je lief is (dus ook je leven en dat van anderen) bedding, een plaats om te zijn wie of wat je bent. Het is niet nodig elkaar te begrijpen, alleen het zijn is genoeg, begrip voor het anders zijn is voldoende… ik ben jou… samen zijn we één.
Als ik het lange pad afloop en uitzicht heb op de brug (van de Klif) denk ik aan de Artemishouding en mijn speer… mmmm, een paraplu. Geen regen gezien, waarom heb ik mijn staf niet gewoon meegenomen? Waarom had ik geen vertrouwen in goed weer? Waarom sta ik hier met een paraplu met de kleuren rood, geel, blauw en groen? Nu ik er over nadenk, eigenlijk wel mooi. De paraplu staat symbolisch voor bescherming tegen ongeluk en rampen (als je het nieuws een beetje volgt … best wel welkom 😛 ) en bescherming tegen de verzengende hitte van de zon! En dan ook nog in de kleuren van de elementen, mmmmm misschien toch niet zo toevallig, deze beslissing op het laatste moment. Mijn staf staat achter de voordeur, de thuisblijver.
Met de brug in het zicht neem ik de Artemishouding aan. De brug van de Klif, die ik weer ga beklimmen op 6 november, heerlijk… de diepte en de duisternis in… wat hou ik van die tijd van het jaar! De speer gericht op dat doel… de donkerte en diepte… maar ook de horizon! Wat hou ik van zicht! Graag wil ik zien waar ik heen ga, wat er op mijn pad komt. Vooruit kijken en inzicht opdoen, yep, daar is de Klif goed voor… maar ook de overgave als je dan toch besluit te vliegen, te vallen, te springen of wat dan ook… los te komen van de Klif! En dan het vertrouwen in mezelf, wetende dat ik kán vliegen! En zo is de cirkel weer rond… als ik lees onder het kopje ‘De Speer – Verwelkom je ziel’. “Verwelkom je ziel op de plek die verbeelding heet. Je vindt haar als je verder de leegte ingaat. Achter het niets wacht het vuur van de liefde op je”. De paraplu-speer zal me beschermen tegen de hitte van de zon, die anders een bedreiging vormt voor mijn innerlijke oogst… leuk toch, zoals de plu mooi van pas komt! Welke vrucht oogst ik en welke geef ik terug aan de aarde? Ik geef de ‘wat schiet ik ermee op’, mopper-vrucht, terug aan Moeder Aarde. En de vrucht van de Wachter neem ik graag mee, ze past me. Ik richt me alleen op m’n grootste talent en pluk daar alleen de vruchten van. Het talent van mensen uitzoeken voor het groene werk, het talent om het talent in anderen te zien en in te zetten voor het plezier van iedereen! En wel zodanig dat we met z’n allen kunnen werken, plezier kunnen hebben en intimiteit kunnen delen… machtige vrucht!
Ondertussen krijg ik behoorlijk kramp in mijn rechter standbeen. Veel langer dan een paar minuten trek ik de Artemishouding niet en met mijn pijnlijke schouder weet ik mijn plu-speer toch nog een eindje verderop in de grond te werken! Geen idee dat deze worp op deze plaats toch nog voor inzicht zorgde 😛 ik vond het maar een oefening van niets… maar wie het kleine niet eert… bla, bla, bla 🙂 en een paar nachtjes slapen doet wonderen! Dat is het mooie van het laten bezinken van een ervaring, het stemt milder. En de afstand tot de ervaring maakt ook dat het duidelijker wordt… grappig, dat is ook wat de uil me vertelt. “Het krachtdier van de Wachter is de uil. Uil ziet uitstekend in het donker en leert je om afstand te nemen van emoties zodat je de wereld weer helder ziet”.
Op de brug blijf ik een tijd staan, vol in de wind. Heerlijk om zo uit te waaien, het water onder me rimpelt op de wind. Tussen het riet hebben zich talloze lege blikjes verzameld, bij elkaar gedreven door de wind en stroming. Resten van een respectloos handelen vormen over een tijdje misschien een veilig thuis voor een waterbewoner 🙂 het is maar hoe je het beziet.
Als ik de dijk op wandel zie ik de maan vol aan de hemel staan, wolkflarden drijven voorbij. De rest van m’n wandeling zal ze stralend aan de hemel staan. Als ik langs de schapen wandel hoor ik de ransuilen naar elkaar roepen, net meeuwtjes in de nacht. En weer is daar de uil… mijn krachtdier. Achteraf, in deze bespiegeling heel aanwezig.
Vlak voor de brug naar de bewoonde wereld komt me een kat tegemoet, ik hoop Luca! Maar deze kat heeft een staart, dus niet Luca. Het is wel een kroelpoes 🙂 en omdat hij me na het kroelen verder volgt, loop ik toch maar mijn gewone pad naar huis. Ik had besloten om via de woonwijk terug te lopen omdat er op de heenweg zoveel slakken op het schelpenpad kropen… en ik geen zin had ze dood te stappen. Maar kroelpoes doet me anders besluiten en samen lopen we de brug over. De slakken zijn bijna allemaal verdwenen, de wind heeft het pad weer droog geblazen. En de slakken zijn waarschijnlijk allemaal waar ze wezen wilde. Een man met een, gelukkig aangelijnde, Doberman doet kroelpoes verdwijnen… mooi, loopt die ook niet te ver mee. En zo loop ik gewoon langs het water weer richting huis. De vleermuizen scheren over het water en tussen de oude bomen door, wat is het hier toch mooi! En ik, ik heb bijna mijn rondje er weer opzitten, heerlijk! De woorden van deze maan ‘Leven, Overvloed, Delen, Mededogen, Harmonie en Wijsheid’ (de woorden die zo mooi onder Lughnasadh – begin van de herfst – staan in de Modronagenda) ik denk dat ze allemaal voorbij zijn gekomen deze maan 🙂 Ik voel me rijk!
Liefs, Loes
Wat een mooie wandeling was dat vorig jaar!! En dan valt mij weer een toepasselijke alinea op in de Modronagenda: “Deze maan vormt het hoogtepunt van de Grote Cyclus van het jaar. Nu pluk je de vruchten van jouw oogst en ervaar je de opbrengsten van je werk op fysiek, emotioneel en spiritueel gebied. Wat heeft hierin aandacht nodig? Over welke vruchten ben je tevreden en welke geef je terug aan Moeder Aarde opdat ze opnieuw wortel kunnen schieten, uit zullen groeien en weer vracht zullen dragen? Focus op hetgeen belangrijk is voor je. Geef richting aan aspecten die je verder wilt ontwikkelen en houd hierbij je hoogste ideaal altijd voor ogen”.
Vorig jaar heb ik de moppervrucht “Wat schiet ik ermee op”, terug gegeven aan Moeder Aarde. Deze vrucht heeft weer mogen wortel schieten en vrucht mogen dragen. Wat heeft deze vrucht mij nu te vertellen? Ik heb mezelf het afgelopen jaar veel horen klagen over de toekomst. Het vooruitzicht van de bijstand en het verliezen van autonomie beangstigen mij. Manlief beschuldigen van zijn baanloosheid is zot. Maar soms ben ik zot 🙁 Het volste vertrouwen in wat de toekomst ons brengt is soms ver te zoeken. Natuurlijk heb ik mijn innerlijke corrector, die mij constant toefluistert “Heb vertrouwen, het komt goed, heb vertrouwen!” Zelfs de kaarten zeggen het mij. De tarot gaf mij pentakels 3 en de godinnenkaarten gaven mij de eerste de beste, ‘Abundantia’: “The universe is pouring its abundance out to you. Be open to receiving”. Zo heel soms trek ik een kaart en deze kaarten trok ik een paar weken terug met volle maan. Met mijn vraag “Wat brengt mij de toekomst?”. En dan is het nu aan mij om mijn angst los te laten en de toekomst in volste vertrouwen onder ogen te zien, me te openen!! Het angstig gemopper “Wat schiet ik ermee op” los te laten en me te focussen op nieuwe zaken. De nieuwste zaak is mijn opleiding Vital Life Coach van de Holistische Academie in Amersfoort/Rotterdam. In anderhalf jaar geef ik mezelf de tijd om een eigen praktijk op te starten. De eerste dagen heb ik reeds gehad en wat is het heerlijk om weer in de ‘schoolbanken’ te zitten. Het voelt als een vrije dag 🙂 In de opleiding zitten modules m.b.t. voeding, beweging en mind-setting. Heerlijk om met zoveel nieuws bezig te zijn. De kennis uit de boeken en de vaardigheden die getraind worden zorgen dat ik mezelf in een ander daglicht ga zien. In de tekst van ‘De Wachter’ lees ik dat mijn energieveld zich beweegt op ‘De Weg van de Helderheid’. Dat lijkt mij een prachtige weg voor mij als coach. Want dat is toch de taak van een coach? Helpen bij het helder krijgen van persoonlijke doeleinden, beweegredenen en valkuilen. Het is een weg die ik met vertrouwen tegemoet zie.
Toch wel heel gaaf dat circulaire! Terug kijken vooruit zien. Merken dat dezelfde thema’s een terugkomende rol spelen en dat ik daar ieder jaar weer wat in mag groeien… geen voorbije kansen, maar gewoon wachten op jouw instapmoment. Net zoals je vroeger op het speelplein, met touwtje springen met dubbele bocht, moest wachten op het juiste instapmoment 🙂 Die Oud-Hollandse spelletjes hebben wel wat.
Liefs, Loes
