Op 6 november is het weer zover, Samhain! Het oude achter ons latend en de toekomst tegemoet. De volle maan van de Klif nodigt je uit om de sprong te wagen. De vaste grond los te laten en het onzekere tegemoet te treden. Je kan letterlijk een verhoging zoeken waar je vanaf spring. Zelf zoek ik altijd mijn ‘Brug van de Klif’ op, ook weleens een bankje geprobeerd, maar dat was het niet. Mijn brug ligt in het bos, natuurlijk boven het water en ieder jaar klim ik op de reling. Alleen ik spring nooit van de brug… mijn sprong is er altijd een van achteruit. Maar het klifgevoel vind ik toch het meest daar, op de reling 🙂 dan maar een sprong achteruit. En soms, tegen de wind in, word ik naar mijn gevoel gelift. De wind tilt mij van de klif, als ik mijn vleugels uitsla en de wind er vat op krijgt. Je hoeft niet te springen om los te laten! Soms word je verheven, mag je er boven staan. Als je daarna op eigen kracht maar de klif achter je laat. Op je eigen vleugels de wijde wereld in, het nieuwe tegemoet. Ik ben meer een wegvlieger, niet zo’n springer 🙂
Ik heb net (27 september, het is net Mabon) heerlijk gewandeld. Het is 20 graden en zonnig. Voordat ik achter mijn klapdoos ging zitten wilde ik eerst genieten van dit moment. Het bos ligt al bezaaid met prachtige bladeren. Over loslaten gesproken, deze bladeren hebben de bomen gevoed. Deze bladeren hebben voor hun adem gezorgd. Deze bladeren hebben hun stam beschermd tegen de hitte van de zon. En toch worden ze gelost. Er zitten juweeltjes tussen! Maar ook deze juweeltjes liggen op de grond. En zo is het ook met ons. Voordat het Samhain is zullen we los moeten laten. Je komt nooit van de grond met ballast!! De wind kan je niet optillen als je nog zwaar bent van afgelopen jaar! Wat is het toch mooi zo’n wandeling… een maand de tijd om los te laten. Mabon op weg naar Samhain!
Wat ’toevallig’, dat mijn volle maanverslag van vorig jaar twee volle manen bevat, die van Mabon en die van Samhain… en tja, mijn loslaten is niet erg opgeschoten. Wat mij toen in de nek hijgde, staat al een jaar in de schuur!!!
Volle maan van de Klif 2013 (17-11-2013)
Tijdens het opruimen in huis heb ik een sound-apparaatje gevonden. Een van de opties is piergeluiden, de zee die aan komt rollen en de meeuwen die spelen met dit alles. Wat mooi, dat ik dat nu kan gebruiken. Op de achtergrond het geluid van de Klif en eindelijk tijd voor mijn bespiegelingen van afgelopen twee volle manen. Met de verbouwing is het schrijven er vorige maand niet van gekomen. Ook de wandeling tijdens de volle maan van de Heuvel van de Barden was onmogelijk. De stekende pijn in mijn voeten maakte mij het wandelen onmogelijk. Wel was ik toen de dag ervoor het bos in geweest en achteraf was dat goed, ik kom hier later op terug. Een week later heb ik de nachtelijke wandeling wel gemaakt, aardedonker was het toen. Mijn behoefte om de heuvel te beklimmen was groot. Eén keer per jaar beklim ik de Westerveldse Bult (de voormalige vuilstort van Zwolle) om daar mijn verhaal te doen, mijn dank uit te spreken en mijn wens voor het komende jaar uit te spreken of hulp te vragen.
Laat ik dan maar eerst terug gaan naar 18 oktober.
Morgen is het volle maan van de Heuvel van de Barden, ik heb er zin in, zoveel zin dat ik vandaag ook alvast naar het bos ga. Vrijdagmiddags ben ik vrij en ik heb er echt even behoefte aan om eruit te zijn. De verbouwing is natuurlijk alom aanwezig thuis. Ik maak een heerlijke wandeling en bemerk dat ik voor veel paddenstoelen eigenlijk al te laat ben. De bijzondere aardsterren zijn al verlept en veel bijzonders zie ik niet. De verbouwing heeft veel van mijn aandacht opgeslokt. Maar gewoon even weer in mijn lievelingsgebiedje zijn maakt veel goed. Ik hoop nog, in de schemering, de uil mee te maken. Maar deze keer zal ik het zonder moeten doen. Op mijn terugweg zie ik opeens allemaal nieuwe paaltjes staan in ‘mijn’ bos. Van die storende paaltjes met glimmende metalen plaatjes met fel gekleurde pijlen… gatver, waar is dat nu weer voor nodig? Op een bankje zitten twee mannen te genieten van de scheiding van de dag. Samen beamen we dat die stomme paaltjes totaal overbodig zijn. Er staat zelfs iets van ‘keuzemoment’ op de paaltjes. Je kan hier zowaar kiezen uit wel vier richtingen waar je heen kan… tja, dat kan een kind ook zien. Het is hier een viersprong! Samen mopperen we nog wat ludiek door… zelfs hierin worden we begeleid door de overheid, een keuzemoment. Maar de overvloed aan stomme (en vast hele dure) paaltjes is voor mij storend.
Mijn weg vervolgt zich naar Boompje en B8 en achteraf niet zo verwonderlijk dat ik van B8 “Keuze” krijg. Mijn gemorrel bij het paaltje is natuurlijk niet alleen de storende paaltjes maar ook de aanwijzing ‘keuzemoment’. “Wie bemoeit zich met mijn keuzes?” dat idee alleen al laat bij mij de nekharen overeind komen. Ik maak zelf wel uit wanneer ik keuzes maak… daar heb ik geen paaltje ‘keuzemoment’ bij nodig, donder op met je paaltje… ja, mijn reactie is best allergisch 🙂 Met andere woorden, het ligt gevoelig. En heel fijn dat zelfs mijn eigen boompjes mij wederom erop attenderen… ‘Keuze’. Mooi is dat de komende vollemaan ‘De volle maan van de Klif’, de maan van de keuze is… niets voor niets! Maar dat heldere moment was er toen natuurlijk nog niet… fijn dat laten bezinken van ervaringen.
Een week later besluit ik alsnog de Westerveldse Bult te beklimmen. Mijn voeten doen nu gelukkig geen pijn. Met de shockwave-behandeling van mijn hielspoor is er geen lijn te trekken over de last, ik moet het echt met de dag bekijken. Maar voor deze dag is het goed. Het is donker, heel donker, als ik van huis ga. Ik loop deze keer vanaf huis. Via het haventje besluit ik de heuvel te beklimmen. Gelukkig voel ik me niet meer ‘jumpy’, het is donker en het is goed. Als ik de top van de heuvel eindelijk bereik is er geen maan te zien 🙁 Het is wel helder maar de maan is er gewoon nog niet. Ik beklim de picknick tafel en richt me naar de plek waar de maan ieder jaar ongeveer staat.
Ik dank voor alle ervaringen van het afgelopen jaar, de hectiek, de vondst van de dode vrouw, onze ervaringen in Frankrijk (Alpe d’HuZes) en Zwitserland (opening LOTR-museum). En natuurlijk de stap om te gaan verbouwen. Door deze hectiek heb ik mezelf weer beter leren kennen, en ik moet zeggen dat ik me er goed doorheen heb geslagen. In alle situaties heb ik de rust kunnen vinden om de toestand te kunnen overzien en juist te kunnen handelen. En gelukkig heb ik de traumatische ervaring van de vondst van de dode vrouw ook achter me kunnen laten. Deze ervaring heeft er goed ingehakt, maar ook hier heb ik vooral de rust gezocht en mezelf goed in de gaten gehouden.
Voor het komende jaar heb ik de wens uitgesproken minder hectiek op mijn pad te vinden. Slimmer had geweest om om rust te vragen. Het werkt zoveel beter om uit spreken wat je wél wilt en niet wat je niet wilt. Het universum kent geen ‘niet’, mijn wens was dus ‘hectiek’… liever even niet 🙂
Zo, eindelijk heb ik mijn ervaringen van de Heuvel van de Barden kunnen vastleggen. Ondertussen is het ook nu weer twee dagen verder. Natuurlijk kwam er bezoek en kreeg ik een telefoontje van een goede vriendin… plop, weg tijd 🙂 Maar nu, 21-11, op ons driejarig handvast-jubileum, heb ik even tijd voor mezelf. De soundmachine weer aan en de piergeluiden op oneindig.
De Volle maan van de Klif, 17 november 2013.
Op zondag de 17e vraag ik mezelf af wanneer het weer volle maan zal zijn 😛 We hebben gezellig bezoek en eters, geen haar op m’n hoofd die aan wandelen denkt. Pas als iedereen weg is duik ik de Modron-agenda in… oeps. Ik merk dat ik de laatste tijd minder met de volle maan bezig ben. Ik leef er niet echt meer naartoe. Natuurlijk zijn daar redenen genoeg voor en nog legitiem ook… maar toch.
Dan ga ik lekker morgen wandelen.
Vandaag, de 18e november, is het dampig buiten. Alles zit dicht en de maan die zal zich echt niet laten zien vandaag. Om 19.00 pak ik de auto, ik wil gewoon rap in het bos zijn. Het is waterkoud en niet aantrekkelijk om de deur uit te gaan. Ik zou best het stuk hebben kunnen lopen, met mijn voeten gaat het gelukkig eindelijk weer wat beter.
Ik parkeer bij de grote plas en loop het buitengebied in. Wat is het hier toch prachtig! In de dampigheid staan de elzen mooi te wezen. De weg kronkelt zich een baan naar het bos en aan weerskanten staan glanzende zwarte elzen, te pronken in de grondmist. Het is gewoon licht van de laaghangende bewolking… ik loop op wolkjes 🙂 Ik bel even een goede vriend wiens relatie over is… en nodig hem uit voor het weekend. Terwijl we aan de babbel zijn zie ik dat de megagrote wilg die hier stond de storm niet overleefd heeft. We verbreken de verbinding… als ik thuis ben praten we wel verder. De grond is over een lengte van acht meter opengescheurd, de grote dikke wortels liggen als verbindingskabels kapot gerukt in de scheuren…. wow, hier wil ik even stil van zijn. Deze vriendelijke reus heb ik regelmatig geknuffeld, ik denk dat hij net zo oud was als ik. Met twee mensen kon je hem omarmen… niet alleen. Hij stond volkomen alleen, niemand die hem uit de wind hield. Sterk en gezond heeft hij zijn meerdere gevonden in de storm. Hij heeft de volle laag gekregen en hij lag echt niet om! Hij had vast nog jaren scheef kunnen gaan, maar ja… dat zou ’n beetje gevaarlijk zijn geweest. Wat rest is een flinke scheur en een flinke boomstronk, ik ben benieuwd of die mag blijven of dat zelfs deze uitgefreesd wordt en opgezogen… weer een ‘boom die was’.
Als ik doorloop kijk ik een paar keer achterom… waar stond hij eigenlijk? Mis ik hem? Welke ruimte vulde hij? Gelukkig heb ik wel foto’s van hem. Ik denk dat als ik de stronk niet gezien had, ik hem niet eens gemist had, hard! Dan had ik hem waarschijnlijk pas véél later een keer gemist. En zo vergaat het veel bomen… en ook mensen. Hoeveel mensen overlijden er niet zonder dat iemand ze echt mist. Hoe zou het mij vergaan, als ik er opeens niet meer ben? Wat laat ik achter, welke ruimte heb ik dan ingenomen? Wie schrijft die blijft 🙂 Ja, mooie vragen… een bespiegeling waard.
Voordat ik er erg in heb ben ik al bij het wilgenlaantje. Boompje is ooit ook gesneuveld in een storm. Het iele knotwilgje, dat aan één kant ontschorst was en ingerot, was jaren mijn maatje. Ook van hem rest een stronkje, ergens diep verscholen in een pol gras. Naast hem stond en staat B8 (Boom 8 in de rij) mij ooit voorgesteld door Luca, de wandelkat hier uit het Westerveldse Bos. Luca wees B8 aan als nieuwe vriend. Terwijl ik stond te huilen om Boompje zat Luca onder B8 te wachten. Te wachten tot ik klaar was met afscheid nemen van het afgeknapte knotwilgje. Ja, Luca… die heb ik ook al een tijd niet gezien. Sinds die tijd ontmoet ik B8 en krijg ik regelmatig een woord van hem. Zo ook deze keer, ik voel met mijn hazelaarstaf het stompje van Boompje en begroet hem. En als ik B8 omarm is daar stilte. Samen staan we het mistige landschap te bewonderen. De wind steekt op en rukt wat aan de stevige stam van B8. Er is heel wat voor nodig om deze sterke knotwilg de grond uit te krijgen! Dan krijg ik “Veilig” van hem.
‘Veilig’? Het thema van deze maan is ‘Ruim oude emoties op’ en het Indiaans sjamanisme spreekt van ‘De fiere vrouw’. En nu geeft B8 me aan dat dat veilig is 🙂 Ik denk dat ik deze stap vorige maan reeds heb gemaakt. Op de Heuvel heb ik bedankt voor alles wat ik heb mogen meemaken afgelopen jaar, het fijne maar ook het traumatische. Ik heb mezelf weer beter leren kennen en ik heb de bijbehorende emoties opgeruimd, het was goed.
Deze maan staat voor de noodzaak om los te laten en te komen tot mijn essentie. Wat is mijn essentie? Wat houdt mij tegen om daar te komen? Welke gewoonten heb ik die mij belemmeren om tot mijn eigen essentie te komen? Wat moet ik nog meer loslaten?
Achter mijn rug staat een muur van verhuisdozen, 24 dozen!! Deze dozen zitten vol spulletjes die mijn man en ik niet meer terug in de woonkamer willen. Na de verbouwing (de helft woonkamer erbij aan gebouwd) willen we meer leefruimte in huis. Minder opsmuk, meer ruimte… er is dus nog een hele hoop los te laten! Zowel van hem als van mij. Ik heb al heel wat opgeofferd, mijn antieke noten eethoek staat in de opslag… geen cent krijg je voor antiek vandaag de dag. Mijn dertig Perzische tapijtjes… die wil ik niet kwijt, maar neerleggen gebeurt ook niet meer. Ik denk dat ik nog genoeg heb los te laten… materie! De komende weken zal ik weer door alles heen gaan. Weg doen wat naar de kringloop kan en de rest? Verkopen… op alle dozen lijsten met wat erin zit. Foto’s van de spullen en dan op FB of Marktplaats. Hier zit véél werk in 🙁 Maar loslaten is ook best intensief! Ik denk dat het best zwaar wordt.
En als we dan klaar zijn met opruimen en afscheid nemen… dan zijn wij weer zichtbaar in ons huis! Dan zullen we meer tot onze eigen essentie kunnen komen 😛 De ruimte die we nu ervaren is zo heerlijk! De spullen die er staan (en die er altijd al stonden) vallen nu veel meer op. De mooiste spullen komen nu véél meer tot hun recht en zo zal het met mij ook zijn. Hoe meer rust in mijn omgeving, hoe beter ik tot mijn recht zal komen. Mijn essentie weet ik wel… de spelende mens, het kind in mezelf en in de ander aanspreken… en kinderen, kinderen hebben ruimte nodig! En mijn kinderen? Die zijn zo blij met de ruimte die er nu is in huis!
Maar ik dwaal vreselijk af, ik sta nog steeds in het buitengebied bij B8. De wind beukt op ons beide, tijd om los te laten. Ik bedank B8 voor zijn ‘veiligheid’ en vervolg mijn weg richting bos. En ik neem de brede, zompige en door gras begroeide weg naar links. Eigenlijk neem ik tijdens de volle maan van de Klif al jaren deze weg (hier kwam ik net achter toen ik de oude verslagen doorlas). Ik verlaat het harde schelpenpad en betreed de zompige grasweg. Hier komt mijn hazelaarstaf goed van pas. Voor me uit prikkend voel ik waar ik kan lopen, zonder in de blubber vast te komen zitten. Het is kil, koud en doodstil in het bos. Zelfs de lucht ruikt naar niks, geen heerlijke herfstgeur… noppus. De dampigheid is zo dampig dat het lijkt alsof het regent, de wind maakt mijn gezicht vochtig 🙂
Langs de waterkant loop ik op de brug van de Klif aan. “Zal het me lukken om op de reling te komen?” Als ik bij de brug aankom heb ik drie pogingen nodig om op de reling te geraken. Met behulp van mijn staf klim ik op de reling. Deze keer schuifel ik niet door naar de plek boven het water… ik doe het even ‘veilig’. Hoog boven de oever spreid ik mijn armen, mijn blik op het water… dat moet voor dit jaar maar even genoeg zijn.
Durf ik te springen? Durf ik de diepte in te gaan en geduldig te wachten? Durf ik me over te geven aan de andere wereld “Mori Marausi”? Dat zijn zo de vragen die in de maantekst voorbij komen, en durf ik dat? Vooral dat wachten lijkt me wel wat… straalt zo’n rust uit 🙂
Als ik bovenop de reling ben geklommen en mijn vleugels uitsla, zweef ik weg van de brug. Tegen de natte wind in laat ik me optillen door de wind… niks geen sprong. Blootgesteld aan de elementen vraag ik de lucht om wijsheid en goed spreken. Het water onder me vraag ik om mee te mogen gaan met mijn emoties, go with the flow. Ik voel dat daar mijn kracht ligt. Met mijn hazelaarstaf maak ik contact met de oever onder me, aarde… ik vraag aan de aarde om mij te helpen beter te aarden dit jaar. Met de hielspoor heb ik het idee dat aarden erg moeilijk is. En vuur, dat brandt in mezelf. De levensvlam, het sprankje hoop… daar mag mijn vuur zich een plekje weten. Met mijn hand op mijn hart spreek ik deze wens hardop uit, driemaal.
En weer ben ik niet naar een eiland gevlogen, geen ontvangst, geen geschenk van de stem op het eiland. Ik zal mijn geschenk wederom zelf moeten maken. Ik zal zelf de rust moeten maken om los te laten, afscheid te nemen van teveel. Ruimte te maken voor levensruimte… want waar leegte is kan groei plaats vinden!
Terug vliegen naar de klif? Nee, ik blijf voorlopig even los van de klif. Ik ga voelen wat dit losmaken met me doet. Dan maar even niet aarden, ik kies voor nu, de ruimte! Waarschijnlijk zal ik tijdens de volle maan van de Havik weer aan land komen… eens kijken wie mij dan opwacht 🙂
Op de weg naar de auto loop ik nogmaals langs B8. Een dikke kus voor hem, stevige vriend, zo stevig de elementen om zich heen voelend. De natte wind komt vol over het open land aangebulderd, mijn gezicht heerlijk nat makend… het is goed! Lucht, water, aarde en vuur, ik dank hen voor de duidelijke aanwezigheid vanavond.
Het schrijven is gedaan, de piergeluiden kunnen uit! Wat een heerlijk apparaatje om mee te werken, ja, opruimen is leuk! Heerlijk de donkerte tegemoet, de feestmaand kan beginnen!
Liefs, Loes
Tja, en nu een jaar later staan de verhuisdozen met spullen in de schuur… eigenlijk dus geen snars verder gekomen. Wel uit het zicht… maar nog niet los gelaten! Te waardevol om naar de kringloop te brengen en verkopen… dat kost tijd. Maar zo kan het ook niet blijven staan, de muizen hebben er vast al slaapplekken gevonden en wie weet een paar generaties opgevoed! En als je vraagt, wat zit er allemaal in… uuhh. Zal je het missen, als het er niet meer is… uuhh. Wat moet je er dan nog mee… uuhh. Eén grote uuhh, en het antwoord moet ik mezelf verschuldigd blijven. Het zijn mijn juwelen die ik los mag laten… de bomen doen het beter 😛
