In de duisternis begint het nieuwe jaar. In de donkerte van de moederschoot begint het nieuwe leven. In de duisternis van de aarde ontspruit het zaad. In het donker van de dag begint de nieuwe dag. De oude Kelten vieren ieder nieuw begin vanuit het duister. Al het nieuwe heeft eerst z’n donkerte nodig, de rust en het naar binnen gekeerde. Eerst het blik naar binnen in je eigen duisternis dan pas kan de goede keus gemaakt worden voor iets nieuws.
Als voorbeeld een nieuwe relatie. Hoe louterend is het als je na een verbroken relatie eerst de tijd neemt om in je eigen duisternis te stappen. Bij jezelf te rade te gaan, je eigen donkere hoeken te bezoeken voordat je je in een volgende relatie stort. Al het nieuwe heeft dit nodig…wat niet wil zeggen dat het prettig is. In de duisternis word je op jezelf terug geworpen… met het idee dat je volkomen alleen bent. Zo geldt dat voor het zaadje in de grond, het kuiken in het ei, het kindje in de moederschoot… zich vaak niet gewaar van de warmte waarmee het gedragen wordt.
Zo ook zoek ik regelmatig de duisternis op. En meestal weet ik me gedragen door alles om me heen, de mensen, het bos, de godin… alles.
Toch ben ik dit gevoel kwijt geweest de afgelopen drie maanden. De aanleiding voor dit verlies van mijn basisvertrouwen was een, achteraf, traumatische gebeurtenis. Op 9 juli 2013 vond ik het levenloze lichaam van een goede vriendin. Aangezien ik de sleutel van haar huis had, kon ik haar vinden. Ze was naar mijn idee, en dat van velen, van de trap af gevallen. Ze lag sinds de vorige dag onderaan de hele hoge trap van haar prachtige herenhuis in de Zwolse binnenstad. Een doodsmak gemaakt, met haar hoofd op het koude marmer… zo leek het. Daags na haar crematie kwamen echter feiten aan het licht die op moord wezen. Vooralsnog is het nu nog niet duidelijk wat er gebeurd is. Een verdachte zit nog steeds vast. Zelf ben ik meerdere malen op het politiebureau geweest en ben met veel vragen geconfronteerd. Ik heb wel gemerkt dat vragen, ook waar je geen antwoord op hebt, een eigen leven kunnen gaan leiden.
Het was voor mij heel verrassend dat ik zo cool/afstandelijk gehandeld heb. Ik ben niet eens echt geschrokken, ik weet dat ik hier altijd rekening mee hou. Ik heb meer sleutels van mensen die alleen wonen. En ik ben een boskruiper, ook daar hou ik rekening met dode mensen op mijn pad. Verrassend was wel dat ik veel niet opgenomen heb, totaal geen herinnering aan heb. Alleen de ‘belangrijke’ zaken wist ik nog, vreemd. De dagen erna kwam het voorval pas m’n lijf binnen. Hoofdpijn, of eigenlijk een dof en zwaar hoofd en ogen die dof stonden en op standje ‘staren’. Maar geen tranen of heftige emoties. De enige tranen die ik had waren tijdens het schrijven van een gedicht voor haar, en dat heb ik ook tijdens de crematie mogen voordragen. Nog steeds is het gewoon vreemd dat ze er niet meer is, ‘bevreemdend’ is het woord dat ik het voorval toen gaf.
En de meeste last van deze gebeurtenis had ik tijdens mijn vollemaanwandelingen. In de duisternis kon ik mijn draai niet meer vinden. Ik was wat ik noemde ‘jumpy’, angstig voor van alles. Bang om te schrikken, bang voor de angst, bang om bang te zijn. Overdag had ik nergens last van maar in de duisternis kon ik mijn draai niet meer vinden.
Gelukkig heb ik de afgelopen keer, tijdens de ‘Volle maan van de zalm’, mijn basisvertrouwen weer terug gevonden. Wetende dat het hersenspinsels waren die ik zelf moest ontwarren. Niets is angstiger dan angst om de angst. “De mens lijdt het meest om het lijden dat hij vreest”, een oude wijsheid en zo waar als een koe!
Zo ook ben ik op voorhand door een duistere tijd gegaan en hoop ik Samhain dan ook enkel als tijd van kaarsjes en gezelligheid te mogen doorbrengen. Wel zal ik een kaarsje branden voor deze lieve vriendin… 76 jaar en nog zoveel dingen die ze wilde doen.
Maar nu eerst naar mijn vollemaanwandeling van vorig jaar.
Volle maan van de Klif – 29 oktober 2012
“Tijd voor ont-moeten”
De dansmugjes dansen hun dans in het late middaglicht. Licht dat onder de kruin, van de bolboompjes in de straat, door schijnt. Het is dat gouden licht dat foto’s zo mooi maakt en mij doet genieten. En dan de gedachte dat ik eindelijk mijn maanwandeling van vorige week kan gaan schrijven… heerlijk!
Ja, vorige week was het Volle maan van de Klif. De eerste maan van het nieuwe jaar. De maan waarbij ik altijd weer die keus krijg voorgeschoteld… waar gá je voor het komende jaar en wat kan er overboord, wat laat ik los. De maandag van de volle maan nodigde mij nu niet echt uit om te gaan. Timing is ook belangrijk 🙂 Het was wel volle maan en gewoonlijk houdt niets mij tegen. Maar nu, als ik de deur open deed… werd deze vanzelf weer dicht geblazen en iemand stond met een douche op de deur gericht… bah!
Na een gezellig weekend werken in Bourtange op Magisch Samhain, met 20 mensen van Greenthingz, stond mijn hoofd ook niet echt naar ‘weer de deur uit’. Een lange werkdag achter de rug en de facturen moeten de deur uit.
De Klif… ja, daar spring je ook niet vanaf als het stormt en regent. Dan is het verstandiger om een dagje te wachten. En eerlijk gezegd, ik had het hele weekend al intens genoten van de bijna volle maan. Het was zo helder en koud! ’s Nachts gingen we wandelen over de vestingwallen, de maan helder en de witte wieven over de vestinggrachten. Het gekleurde licht voor de viering maakte het allemaal zó magisch! Sommige mensen gingen om 2.00 ’s nachts nog een rondje, na eerst andere mensen uit hun bed gerammeld te hebben… zo heerlijk!
We hebben de kids quest gedraaid, een quest die in het teken stond van Samhain “Tijd voor duisternis”. De drow (dark elfs) moesten geholpen worden… want de elfen bleven bloemen maken (ballonbloemen) zodat het zomer bleef… en dit was natuurlijk een illusie. De kinderen moesten daarvoor bij Cailleach aan, en bij de witte nevelwezens (die op de grens van leven en dood rondwaren) en natuurlijk hielpen de aardwezens (goblins) ook bij het doorprikken van de illusie die de elfen trachten in stand te houden. Al met al een heerlijke Samhain quest voor de kinderen.
En een feest om weer met zovelen bij elkaar te zijn het hele weekend. Samen werken, eten, drinken en slapen… één groot feest!
Thuis gekomen vielen we met onze neus in de boter. Mijn zoon was die zondag ook jarig en zijn beste vrienden en opa en oma waren al bij ons thuis… dus direct aan de taart. En daarna de hele boel uitladen, opruimen en hup in de was. De maandag is gewoon weer werkdag en ’s avonds moeten de facturen voor Bourtange en Rijswijk (daar waren ook twee mensen aan het werk) opgemaakt worden. Zo rouwig was ik dus niet over mijn afgelaste wandeling 🙂
Dinsdags is het prachtig weer, de hele ochtend buiten gewerkt. De avond belooft veel goeds. En zowaar om 19.00 besluit ik te gaan wandelen en de maan staat al aan de hemel… terwijl ik dacht dat de maan na volle maan niet te zien was rond die tijd.
Zo, eindelijk… na een behoorlijke aanloop. Mijn vollemaanwandeling “Tijd voor ont-moeten”.
Ik stap de deur uit om 19.00, lekker vroeg… het is al donker. Afgelopen weekend is de wintertijd weer ingegaan (kwam wel heel leuk uit met de quest)… ‘Tijd voor duisternis’. Als ik het pad in sla naar de rand van de bebouwde kom… komt mij een zee van hel licht tegemoet. De hockeyclubs van Zwolle zijn sinds kort verenigd op de sportvelden achter ons huis. Er is een gigantisch clubhuis gekomen, met dito geluidsinstallatie 🙁 en nu dus ook een dito verlichting over het hele complex… ook waar er niet gespeeld wordt. Alles, maar dan ook alles, baadt in een zee van hel wit licht. Het voorheen zo spaarzaam verlichte pad waar ik goed kon zien waar ik liep, is nu een hopeloos verblindend pad. Ik kan weinig zien en besluit dan maar door de wijk naar het buitengebied te lopen. Natuurlijk baal ik als een stekker… weg genieten 🙁 Ik probeer me er overheen te zetten. Maar als ik de brug naar het buitengebied op loop, merk ik dat het licht tot hier straalt. Het is helemaal niet meer donker. De foto’s die ik maak van de maan zijn raar… alles is omgeven met een oranjebruine waas… lichtvervuiling! Als ik het weiland in ga om Luca te roepen, komen er twee mensen aangehold en daarachter nog meer mensen. Ergens op de dijk gaat iemand volkomen uit zijn bol… waarschijnlijk de coach 🙂 Een aanmoedigend gebrul dreunt door het buitengebied. Ik heb opeens geen zin meer om ook te gaan roepen. Ik zie het even aan en erger me hier dus ook al aan. Volgende keer ga ik later… véél later. Als ik de weg naar het bos insla… het licht tegemoet… zie ik de weg voor me amper. Ik maak wat foto’s van de sportvelden in de verte… het lijkt wel een poster van ‘Close Encounters’, die UFO-film. In het bos loopt iemand met een lichtje (geen idee waarom) en een hond. Ik besluit eerst bij B8 aan te gaan. ‘Boompje’ geeft geen sjoege… hij blijft stil. B8 in eerste instantie ook. Geen knal-ervaring van een woord dat al komt voordat ik ‘m aanraak. Het duurt een tijdje. Zo staan we samen, arm om stam, een tijdje in het licht. Natuurlijk met m’n rug naar het licht. Het voelt vertrouwd, ‘ONTMOETEN’ krijg ik van ‘m. Zelf maak ik daar direct ont-moeten van… misschien wel dom… ontmoeten is wel zo mooi. Maar dat kan natuurlijk alleen als daar het ont-moeten aan vooraf is gegaan. ‘Be-willen’ zou dat het tegenovergestelde zijn van ont-moeten?
Zo mijmerend loop ik het wilgenpad af. Ik besluit de brede met gras begroeide weg in te slaan. Gister heeft het gehoosd dus het zal wel zompig zijn. Toch wil ik dit pad lopen, niet het droge verharde pad.
Mijn voeten worden vastgezogen, bij iedere stap is er dat zuigende geluid. Tot over mijn enkels zak ik in de modder weg. Met mijn staf prik ik iedere stap vooruit… ‘kan ik hebben’, en de volgende stap. Zo baan ik me een weg door het bos. Helemaal gelukkig met een stel heerlijke wandelschoenen met Gore-tex 🙂 Zo kom ik aan de andere kant van het bos, hier is het in ieder geval een stuk donkerder. De maan laat zich zo af en toe zien… ik wil zó graag een foto maken van de maan boven het ondergelopen pad…weerspiegeld in een plas. Helaas, na lang wachten geef ik het op. Zou leuk geweest zijn maar mag geen doel op zich worden… fotograferen is een ander wandelen.
Via de bosrand loop ik richting brug van de Klif (naderhand lees ik in mijn wandelverslag van vorig jaar… dat ik dezelfde route ben gelopen). Jaren geleden ben ik op de reling van de brug geklommen, iets wat me de laatste jaren niet meer lukte. En weer tracht ik op de reling te komen. En zowaar, ik kom erop! Ik schuifel via de reling, ondersteund door mijn staf, richting water. Zodat ik ook echt water onder me heb… geen oever 🙂 Als ik me zeker weet, spreid ik mijn armen… zo’n ‘Titanic-gevoel’. Ik zie mezelf op de Klif staan… het keuzemoment. Waar ga ik voor? Wat laat ik achter?
Ik ga voor GEZONDHEID!!! Ik laat achter MOETEN!!! Mijn kracht ligt in de makkelijke weg… de weg die geen moetens kent… die louter uit WILLEN bestaat. Waar een wil is, is een weg. Sommige mensen moeten vechten en knokken voor hun idealen… ik moet mijn kansen zien in ont-spannen en ont-moeten… dan ontmoet ik mijn kansen, GO WITH THE FLOW.
Jammer genoeg kan ik niet echt springen… zou een natte boel worden. Ik schuifel weer terug naar het gedeelte dat boven de oever uitsteekt. Daar ga ik voetje voor voetje af… jaren geleden sprong ik nog. Nu ben ik blij dat mijn knie het weer goed doet en mijn hielspoor bijna verdwenen is. Misschien voor volgend jaar 🙂
Ik heb wel mijn vleugels uitgeslagen… ik heb de zomerenergie losgelaten, de controle van het lichtgevende vuur losgelaten… verfoeid zelfs! Veel te veel licht!!! Het is tijd voor duisternis! Tijd om de diepte in te gaan… illusies los te laten, door te prikken. Wat vallen alle zaken weer prachtig op z’n plek 🙂 De kidsquest en de helverlichte sportvelden… niets voor niets! Ook zaken die storend zijn hebben me iets te vertellen… zou ik die brullende coach ook ergens kunnen plaatsen?
Via de zompige bosrand, langs het water, vervolg ik m’n weg. Heerlijk, lekker ploeteren door de modder. Toch nog even een mooie foto van de maan in het water kunnen maken… dat zijn vaak de mooiste 🙂 dan is er net genoeg licht voor mijn camera. Aan het einde van dit pad ligt de parkeerplaats… eindelijk weer doorloopgebied. Vanaf nu loop ik ook weer in het licht… een licht dat ik graag achter me wil laten! Volgende keer ga ik later!
De vrijdag zou ik mijn verslag maken… vergeten… zaterdagmiddag dan… vergeten. Zondag wil ik naar de sauna met mijn man… maar ik moet mijn verslag nog maken en eigenlijk moet ik nog veel meer. Ik sta op met hoofdpijn, ik moet nog zoveel… eigenlijk zou ik net zo lief niet naar de sauna. Toch gaan we… tuurlijk! We hebben dit allebei zó hard nodig.
Zelfs de afspraak van gisteravond (Halloween geo-catching) afgezegd, we zouden in Amstelveen van 20.00 t/m 24.00 op locatie in het bos staan als stempelpunt ofzo… we hadden hier de puf niet meer voor na de hele ochtend Natuurwerkdag in het griend in Zwolle. Trekken en zagen aan meidoorn en wilg… het was even mooi geweest.
De hoofdpijn trekt pas weg in het warme voetenbad in de sauna. Gewoonlijk sla ik dat over… nu zal ik alles heel rustig opbouwen, geen ‘bommetje’ in het dompelbad, maar een koele douche en rustig het dompelbad in… niets moet. In het zwembad ben ik nog steeds raar op de buik (de erwtensoep van de Natuurwerkdag?) en zweverig in het hoofd. In het water krijg ik het koud… ik ben rillerig en weet dat ik eigenlijk heel wat anders zou moeten… het loslaten lukt niet zo best. Pas halverwege de middag ben ik er… het is goed zo. Samen genieten we de rest van de middag en avond… het viel me best zwaar dat loslaten. Ont-moeten… klinkt zo makkelijk, is soms best een opgave. En zie, het verslag ligt er toch… een week later… niets voor niets. En ik ben toch gesprongen… één keer “Bommetje!!!” op een gezond jaar!
Liefs, Loes
Nu, een jaar later, zijn de lichten behoorlijk gedoofd. De buurt heeft geklaagd en de hockeyclub heeft geluisterd. Mijn hielspoor bleek niet weg, enkel afgebroken, nu dus weer in behandeling. En over een paar weken weer gezellig naar Bourtange voor Magisch Samhain!
