Beter worden

Yoeke voelt zich als heks het meest verwant met de Reclaimingtraditie. Zij geeft af en toe workshops en cursussen rond het werken met de vijf elementen, energiewerk en het creëren van rituelen bij bijzondere gebeurtenissen.

Meer: www.huureenheks.nl of www.yoeke.com

De gebeurtenissen in mijn leven rijgen zich steeds meer zo organisch aan elkaar dat ik alleen maar halverwege kan beginnen met vertellen, waar ik ook begin.

De PFI-conferentie dan maar. Lunteren.

Heerlijke dag, gezellig aan tafel met z’n allen, kletsen, lachen, plezier maken.

Ontspannen sfeer met zusjes en broertjes. De ideale situatie dus voor de Lieve Dames van Hierboven om eens even een Punt te maken, wat Ze doen met een knal. Als ik wil gaan zitten op de hoek van de tafel (‘Slecht karma!’, waarschuwt een dierbaar zusje me nog), verdwijnt de stoel onder me. BAM! Met mijn gillende stuitje op de vloer realiseer ik me dat dit wel zo’n belachelijk Toeval is dat ik maar beter direct dit mailtje van de goden kan openen om te zien wat Ze nou weer onzacht en tactloos te melden hebben.

‘Je wortelchakra, je basis,’ helpen tafelgenoten me. ‘Aandacht voor je kern. Next level voor je uitvalsbasis in het leven…’ Ja, ja, en ja. Klopt natuurlijk. Maar wat, concreet, moet ik me daarbij voorstellen? En waarom nu? Ik red het toch best op het moment? De pijn is alleen te verdragen als ik met mijn volle aandacht bij mijn kont blijf. Niet de meest ideale uitgangspositie voor contact met anderen. Wel braaf als het Hun Bedoeling was geweest me naar mijn basis te trekken. Anderzijds: dat kan toch ook anders? Ik mediteer op eenvoudige sms-diensten van de goden met teksten als: ‘Wij adviseren je per direct aandacht te besteden aan je basis. Een suggestie: let hiervoor op je stuitje’. Desnoods nog een prioriteitscodering er achter. Of zelf een dreigend ‘…want anders…’ Zou ik heus wel doen. Echt wel. Ja.

Na twee dagen weet mijn shiatsudocente me, pijnloos en liefdevol, zo uit te deuken dat ik in elk geval weer kan zitten.

Dat is fijn, want daardoor kan ik met mijn zo goed als volwassen dochter mee, die een belangrijk gesprek heeft. Omdat dat vroeg op de dag is, logeert ze een nacht bij mij. Als we de avond van tevoren gezellig zitten te kletsen (hm, oppassen als er zulk ontspannen plezier ontstaat dus!) word ik opeens, zonder aanleiding, zo duizelig en misselijk dat ik dreig flauw te vallen. Een grote dreiging is voelbaar. De aanval houdt een kwartier aan. Heel akelig.

Als ik in bed lig probeer ik te bedenken waar dat nou weer over ging. Niks raars gegeten, geen drugs gebruikt, niet tegen de Wet ingegaan… Wat, wat, WAT? Wat heb ik aan een Heftig Voorgevoel als ik geen flauw idee heb waar het gevoel voor is? Waar gaat het over? Zelfs nog even op m’n telefoon gekeken. Geen sms van de Lieve Dames, geen enkele verklaring.

Om 5 uur in de ochtend wel. Een sms van mijn dochter uit de kamer naast me. Ze heeft hulp nodig. Als ik erheen ren hoor ik haar al kermen. Grote buikpijn, rugpijn, heuppijn, nee toch borstpijn. Binnen het kwartier ligt ze in een ambulance, een half uur later in het ziekenhuis met een compleet artsenteam om haar heen die allemaal proberen te ontdekken waarom ze zulke gruwelijke pijn heeft.

En ik houd me stevig vast aan mijn stuitje om kalm te blijven, mijn aandacht aan haar te geven zonder mijn kern te verliezen, opzij te stappen als er een verpleegkundige bij moet en weer terug als dat kan.

Hier heb ik een week voor kunnen trainen, al wist ik niet dat die training bedoeld was voor deze gelegenheid. De extra gevoeligheid van die kern van mijn lichaam maakt het een makkie om erop te blijven afstemmen. Dat dan weer wel.
En nog iets: nooit logeert dat kind bij mij thuis, behalve, door Toeval, deze nacht dat er echt iets mis gaat en ik echt in de buurt moest zijn. Twee pijnlijke toevalligheden tegenover twee verzachtende toevalligheden. Ik houd het gewoon maar even bij.

Na een hele lange dag slaap ik kort. En diep. Nog even, voor ik weer naar het ziekenhuis rijd om te zien hoe zij de nacht heeft doorstaan, m’n mail checken. Een berichtje van een dierbare collega die me de volgende vraag stelt: ‘Hoe vinden heksen het eigenlijk dat heksen in sprookjes altijd als gemeen en slecht worden afgeschilderd?’

Ik zucht. ‘Dat klopt wel hoor,’ mail ik haar snel terug, in iets andere woorden. ‘De realiteit van mij als heks ervaar ik zelf op het moment ook als gemeen en eh… niet zo zeer slecht, maar wel heel pittig. Heksen werken kennelijk binnen een andere Wet. En wat wij, gewone mensen, ervaren als gemeen en slecht, blijkt uiteindelijk vaak een liefdevolle duw naar beter worden dan je al bent, volgens maatstaven die we niet kennen. Als heks stel je je dienstbaar op aan die Maatstaven. Zuchtend, soms. Vaak ook zonder te weten wat de bedoeling ervan is, zodat we er nog onder lijden ook, dat we eraan meewerken.’
Ik denk daarbij eventjes met warme gevoelens aan mijn heksenzuster die het op zich nam de stoel te verplaatsen, waardoor ik mijn training kon beginnen om de aanstormende crisis door te kunnen komen.

Naast de bereidheid tot het verrichten van werk waarvan we niet altijd zeker weten wat het precies inhoudt, behouden we, als heksen, ook nog eens onze eigen menselijke verantwoordelijkheid om klusjes te weigeren. Maar onze plek is, hoe dan ook, op de drempel. Geen comfortabele plek. Mysterieuze plek. Verwarrend, vaak. Stil en donker, soms. Pijnlijk ook. Dat we dan ook nog als gemeen en slecht worden gezien is niet meer dan begrijpelijk. Comes with the job.

Ik ben ervan overtuigd dat het doel van al die uitdagingen, persoonlijk, werelds, karmisch en nog groter, uiteindelijk is om beter te worden dan we al zijn, met z’n allen. Al had ik persoonlijk toch graag wat gunstigere secundaire arbeidsvoorwaarden en een ietsjes zachtere personeelstraining gehad…

VRAAG

En wat vind jij ervan dat heksen in sprookjes worden afgeschilderd als gemeen en slecht?

Mail me met je reactie, ik geef het graag door aan de vrouw die hier een boek over aan het schrijven is.

yoeke@yoeke.com