Thema: Welk oud patroon is zó gewoon geworden dat je het niet meer ziet?
Deze volle maan houdt je een spiegel voor… om nog eens naar jezelf te kijken.
Deze volle maan staat in het teken van ‘water’… water dat als een spiegel kan dienen.
Deze volle maan geeft je de kans schoon schip te maken… water voert af en reinigt.
Heet je ‘blinde vlek’ welkom.
Bedank je blokkade(s) voor zijn/haar/hun aanwezigheid… niets voor niets.
Weet dat je, als je dit kan, afscheid gaat nemen van zaken die je ‘lief’ zijn.
Zaken die je gekoesterd heb… of ze nu pijn deden of niet, ze hebben hun functie gehad.
Vanaf NU ga je verder… het verleden achter je latend.
Neus in de wind, ogen gericht op de horizon!!
Ja, doei… klinkt makkelijk zo. Dit doe je niet zomaar even. Pijn en onverwerkt leed vreet zich een weg in mensen… schuldgevoelens vreten het ‘Hier en Nu’ weg en trekken je steeds naar ‘Toen’ en ‘Had ik maar’. Klopt, en toch, toch is verwelkomen van je blokkades en pijn de enige weg… een soms moeilijke en eenzame weg. Wat in je lijf zit wil eruit… niet ‘een plekje’ krijgen, nee! Eruit!
En mensen, echt… ik kan het weten 🙂 Bijna ieder mens draagt ‘shit’ met zich mee… en iedereen weet wat ‘shit’ wil… eruit!
Ik kan nu nog van alles vertellen over de kraanvogel, de vogel die bij deze maan hoort. De vogel van geduld en precisie… en die verwant is aan de ooievaar, en helpt bij de geboorte van iets nieuws en kwetsbaars. Of van de lijsterbes… de boom waar de vrouw uit geschapen is. De boom die je bewust maakt van natuurkrachten die groter zijn dan wij… een boom die je helpt je open te stellen voor de krachten in de natuur…
Beide krachten heb je nodig als je werkelijk aan de slag wil. Je open stellen voor je eigen storm en de vloedgolf die komen gaat… en het nieuwe wat daarna geboren wordt, koesteren omdat, dat nog zó kwetsbaar is.
Met liefde, Loes
Zo, dat moest er even uit. Laat ik jullie nu dan meenemen naar vorig jaar Imbolc en mijn Volle maanwandeling.
17 februari 2011 (Volle maan op 18e) Volle maan van de overstroming.
‘De biechtmoeder luistert naar je verhaal’
Op 17 februari was er een heuze zonnevlam actief. We zouden last kunnen ondervinden met mobiele telefoon en navigatie, las ik in de krant. Ik heb de hele dag gevoeld of ik iets vuurderig zou ontdekken bij mezelf… helaas geen heftig vuurgevoel gehad 🙂 Wel besloot ik om, zeker na de nacht van 16 op 17 februari… waar een prachtig heldere maan was, vanavond op maanwandeling te gaan. De 18e had ik beloofd om naar het springen van mijn dochter te gaan kijken… met een paard, wel te verstaan.
Het thema is deze maan ‘Welk oud patroon is zo gewoon geworden dat je het niet meer ziet?’
Op zoek naar mijn valkuilen en blokkades…
Het voorstel voor het ritueel… zoek stenen die in het water liggen. Dat lijkt me mooi om mee te nemen op mijn wandeling, en ze één voor één achter te laten of van me af te werpen. Ik zie het plaatje al voor me. In de tuin hebben we een Japanse watersteen, met daaromheen mooie gladde kiezels… in ieder geval dat dacht ik. Ik graai in de bak met drabbig donker water… wel veel drab maar geen steen te vinden. In het donker tuur ik tussen de planten… liggen ze misschien in de tuin? Ik begin het toch wel erg koud te krijgen… ik besluit dan maar geen stenen mee te nemen. Het had zo mooi geweest om steeds een ‘blokkadesteen’ van me af te kunnen laten vallen… on the way.
Met een schuin oog kijk ik nog even naar mijn altaar… echt niet, die gaan niet mee. Deze stenen (wie weet mijn grootste blokkades) gooi ik niet van me af. Een ring van prachtige halfedelstenen siert mijn drakenaltaar.
Eergisteravond, tijdens het wachten op het springen van dochterlief, heb ik in mijn prachtige boek Magie langs de IJssel – ontdek de verborgen geschiedenis van de Hanzesteden, van Dick van den Dool, de geschiedenis van Zwolle gelezen. Zwolle is een drakenstad en in een van de kolken buiten Zwolle woonde eens een draak (deze stond voor de Saksen die tot tweemaal toe Zwolle hebben afgebrand). Onder Zwolle lopen drakenlijnen… vuurlijnen. In mijn huis zijn de draken oververtegenwoordigd en mijn relatie heeft een astrologische drakenknoop… naar wat het schijnt, een geluksfactor. En mijn altaar is een draak met een glazen plaat op zijn vleugels… toch wat vuur-inzicht rond de zonnevlam 🙂 En mijn wandelingen lopen altijd richting een van de grootste kolken rondom Zwolle… wie weet, huist hij er nog steeds.
Dus zonder stenen, met hazelaarstaf… de paden op de lanen in. Buiten is het grijs… zo dompig, het lijkt wel of er een zak watten op Zwolle ligt. Weinig geluiden, geen mensen en water koud.
Af en toe is er een windvlaag, die zwiept het water op en zorgt ervoor dat het nog kouder is. Ik heb er flink de pas in zitten. Tijdens het lopen moest ik echt even mijn ‘zin’ vinden… een vollemaanwandeling zonder volle maan 🙁 Trouwens de hele wandeling heeft ze zich niet laten zien. Wel viel het mij op dat het redelijk licht was. De wattenlaag zal wel niet heel dik zijn geweest en de lichtvervuiling dringt zelfs in het buitengebied door.
Ik ben overal behalve ‘Hier en Nu’… pas als ik al geruime tijd over de brug ben en Luca heb geroepen over de velden, sta ik plotsklaps stil. Ik realiseer me dat ik ‘ren’… achteruit en vooruit. Nu dan een pas op de plaats. Zo ik ben er… soms moet ik er een heel stuk voor lopen, om dat te voelen.
Ik adem diep in en maak dan pas contact met mijn omgeving en mijn lichaam dat hier staat, in de volle wind, in het donkere buitengebied. In mijn handen mijn staf… nooit alleen. Mijn staf heeft een mooie zilveren Keltische slang van me gehad, mijn wandelmaatje. Eigenlijk ben ik al vlakbij ‘Boompje’, alle knotwilgen zijn ondertussen geknot. Ik zie ‘Boompje’ al op afstand… omdat ik hem niet zie. Een lege ruimte in het ritme van de bomenrij… 7 is er niet.
Even voor de nieuwe lezers… Boompje is de wilg waar ik al drie jaar heen wandel. Anderhalf jaar geleden is hij omgewaaid. Hij was de zwakste van allemaal… voor de helft schors en achteraf bezien al ingerot. Toch is hij, onderaan de achtergebleven stomp, uitgelopen! En sindsdien hebben we weer contact. ‘Boompje’ geeft mij altijd een woord, een zin…
Dichtbij gekomen zie ik zijn nieuwe ik… klein en kwetsbaar. De uiteinden van zijn takjes zijn verdroogd, en toch geeft hij “LIEFDE”. Ik had iets anders verwacht… iets wat met mijn blokkades te maken zou hebben… inzicht. Ik blijf zo nog een tijd bij hem staan… in de hoop op. Stil, het blijft stil.
Achteraf is het toch prachtig…”LIEFDE”. Met liefde los je alle blokkades op. Als we genoeg liefde ontvangen en doorgeven… geven en ontvangen… uit laten stromen en binnen laten… dan moet dat toch zorgen voor het doorbreken van blokkades?
Wat had ik verwacht… een aanwijsstok?… een vinger die mij mijn blokkades aan zou wijzen? En dan? Wat dan? Verdwijnen ze daardoor? Nee, waarschijnlijk niet… maar ik hou van inzicht, van ‘Aha erlebnis’. In plaats daarvan krijg ik, denk ik nu achteraf, de sleutel. Liefde voor mezelf, liefde voor al wat leeft en daardoor liefde voor de godin/god… en daardoor liefde voor al wat leeft en daardoor liefde voor mezelf.
Terug naar 17 februari… buiten… ‘Boompje’… koud… wind… donker bos in het verschiet. Ik ben letterlijk naar ‘Boompje’ gesneld om een hapklaar inzicht te verwerven… helaas. Daar sta ik dan, met “Liefde” in mijn hart. Voor mij ligt het erg donkere bos, ik twijfel… wil ik niet liever naar huis?
Zo twijfelend nemen mijn voeten gewoon het besluit om door te lopen… ik weet dat het altijd goed is om te gáán… de twijfel te laten voor wat het is. Wel voel ik nog of het geen intuïtie is dat me tegen houdt… ik heb een auto het bos in zien rijden en niet zien vertrekken. Ik blijf een doemdenker… altijd uitgaande van de grootste ellende, griezelscenario’s enz. Het is een wonder dat ik zo rustig door de bossen loop 🙂 Laat dat een blokkade zijn die ik beslecht heb! Ik weet ondertussen wel dat ik menig griezelfilm zou kunnen schrijven en dat inderdaad producten zijn van mijn bovenkamer… mijn fantasie.
Het is niet stil in het bos. De kale takken van de hoge bomen tikken tegen elkaar. Als ik zo af en toe stil sta om de sfeer op te snuiven en te luisteren… hoor ik hen. Ik kan niet ver het bos in kijken en toch valt de duisternis mee. Voor me de brug van de klif en achter me een lichtje van een huis in de bebouwde kom… een lichtje dat er altijd is, dat dus op één lijn ligt met de brug en tot me komt over de landerijen en bospaden… mooi. Op de dijk zie ik een fietslichtje voorbij fietsen, er zijn trouwens meer fietsers actief… ik zie ze allemaal… in de verte. Op de brug neem ik de tijd om het, aan de ene kant, komende water en, aan de andere kant, gaande water te observeren. De wind maakt het een en ander nog duidelijker, prachtige golven jagen het water op. Aan de rechterkant van de brug staat in het water (ik kan niet meer terug halen of het komend of gaand was) een stevige stok, als een speer, in het water. De golven spelen er omheen en de schaduw van de speer maakt, met de speer samen, een scherpe hoek van 45 graden in het water. Het doet me wat… de doelgerichtheid van de speer in mijn levenswater. Mijn leven heeft een doel. Het mezelf overstijgen voelt goed, het creëren van iets dat groter is dan mezelf… groter dan de som der dingen. En hier verantwoordelijk voor zijn, het bedding geven aan deze creatie en het zuiver houden.
Naast het groene gebeuren zijn daar ook mijn kinderen die ik afschiet als een speer… de wereld in!
Ook zij overstijgen mij, zij zijn de toekomst en zullen voortbestaan als mijn speer neerwaarts gaat (dat hoop ik althans). Binnenkort zijn de opnames van ‘Het zouden je ouders maar wezen’ van SBS6, mijn zoon doet hier aan mee. Ik ben heel benieuwd hoe dat zijn vorm gaat krijgen en hoe het eindproduct zal zijn. Ik las net dat de kinderen van Steve Evans hier ook aan mee doen… Omnia bij SBS6 en Greenthingz… het zal, denk ik, vermakelijke televisie worden.
Na de brug ga ik rechtsaf de dijk op. Ondertussen moet ik heel de tijd behoorlijk poepen… nog nooit gehad. Op de dijk, in de volle wind, gaan de bomen behoorlijk tekeer. Aan het einde van de dijk lokt ’thuis’ en de wc (als ik stevig doorstap moet dat in 20 minuten zijn te doen). Toch gaan mijn voeten linksaf, richting deltagebied van Vecht en Zwarte Water. Door de klapdeuren, verder over de dijk. Het gemaal spuit geen water deze keer. Het gemaal staat stil. In het bos stonden flinke plassen aan weerszijde van het pad… de overstroming, duidelijk aanwezig. Verder op de dijk vang ik de wind vol! Met mijn armen gespreid en mijn gezicht in de wind vraag ik om inzicht. Inzicht in mijn blokkades… tja, ik had het niet van ‘Boompje’ gekregen, dacht ik. Daarom is het laten bezinken, van de ervaring, zo lekker.
Zo loop ik een flink eind om, om uiteindelijk weer bij de brug naar de bebouwde kom te komen… en ondertussen… er zit een flinke blokkade die eruit wil! Toch neem ik de tijd om ook op deze brug over de reling te kijken. De oever van deze waterloop is gebed met een houten beschot. De andere twee bruggen die ik gepasseerd ben, toonden een natuurlijke bedding, met afgeknabbelde kanten en inhammen… prachtig. De hele weg terug naar huis bedenk ik me waar ik zou kunnen poepen. O, ik zou zo in de bosjes willen duiken of bij mijn vriendin naar binnen stuiteren. Maar het genot van mijn eigen toilet en de ‘beloning’ na de wandeling lokken me het meest. Na een ‘short cut’ via de woonwijk stuiter ik mijn voordeur binnen, kwak alles van me af en laat de verbaasde gezichten van de vrienden van mijn zoon voor wat ze zijn….. wat is het heerlijk om blokkades op te ruimen!
Achteraf bezien is het niet kunnen vinden van de kiezels een boodschap op zich. Wat er niet is behoeft ook niet gevonden te worden….. of is dit één grote blinde vlek 🙂 ?
Liefs,
Loes.
