Samhain, het begin van het nieuwe jaar. Buiten is het donker, onstuimig soms…
De tijd van naar binnen keren is begonnen rond Mabon, mijn favoriete jaarfeest. Tijdens Mabon kijk ik altijd terug naar het afgelopen jaar….wat heeft het me gebracht, wat zijn de vruchten die ik heb mogen plukken?
Het is net Mabon als ik dit schrijf, het is 23 september 2011. Buiten is het prachtig nazomer weer… haast niet te geloven na een zeer natte juli- en augustusmaand. Afgelopen weekend een zonovergoten Elf Fantasy Arcen beleefd… als bezoekers 🙂 Voor het eerst sinds 2003 zijn we als bezoekers binnen gekomen en natuurlijk met onze mooiste kleren aan. Wat een verschil met 2003, toen met kleine kinderen van 8 en 10 jaar en zeikende regen, wat een trieste aanblik was dat.
Wel had ik toen besloten dat dit mijn wereld was… we zouden terugkeren naar Elfië. En nu zijn we de elite van Elfië en hebben een heel gezellige kennissenkring in dit prachtige land. Met moeite maken we een rondje kasteelpark omdat we met iedereen willen bij beppen. Als we als goblins aan het werk zijn, is daar geen tijd voor… nu wel, heerlijk! Dochterlief is druk doende handtekeningen uit te delen op boxers van jongemannen… koningin Bifi is op tv geweest! Ze is beroemd, een BN-ster 🙂
Waar ze ten overstaan van het hele Nederlands volk vertelde dat ze zich best schaamt… voor haar ouders en haar eigen groen zijn… en dat ze Bifi genoemd is door haar moeder omdat ze indertijd op een worstje leek… kijk, dat is lef! En wat is ze in een warm bad gevallen op de Elf 🙂 genieten!
Toch best een mooie vrucht geworden… dit afgelopen jaar. Gevraagd worden door SBS 6 of we mee willen werken aan een nieuw programma en dan ook nog de publiekstrekker worden van het nieuwe programma ‘Het zullen je ouders maar zijn’… zoonlief zou het kind met ‘het probleem’ zijn, hij doet niet met alles meer mee. Het is een leuk document geworden 🙂 Dat was mijn insteek om mee te doen… een leuk document voor later.
Ik ben benieuwd of deze vrucht nog zaad gaat zetten, je weet maar nooit… van het één komt vaak het ander. Samhain… de tijd van het zaaien… zaaien van je intentie voor het komende jaar.
Zo, even terug naar Samhain… dat is de tijd waar het in deze Wiccan Rede om draait. Vanuit het Keltische geloof begint het nieuwe jaar bij de bevruchting, in het donker… bij de intentie die je neerzet… voor het nieuwe jaar. Niet bij het lengen van de dagen, bij de geboorte van het licht (kersttijd, midwinter)… maar ver daarvoor. Als je de tijd heb genomen om naar binnen te keren tijdens Mabon, je jaar te overzien… oude rommel op te ruimen… los te laten wat los gelaten kan worden en kiezen voor nieuwe intenties… te vertrouwen op je innerlijke kracht, zielekracht! Je denkhoofd te legen en te voelen wat je werkelijk wil! En daar voor te gaan met ‘De Volle maan van de Klif’. De sprong te wagen! Dat kan alleen als je de vaste grond onder je voeten los laat… het bekende laat voor wat het is en te gaan voor het onbekende. Je weet dat je altijd kan terug keren… maar groeien doe je alleen door het nieuwe tegemoet te treden. Dat deed je bij je geboorte, je eerste stapjes enzovoorts… gewoon omdat het tijd was… en nu is het weer tijd.
Thema ‘Ruim oude emoties op’
Buiten straalt de zon. Het is maandag en ik heb herfstvakantie. Ik heb voor het eerst de hele week vrij genomen, heerlijk thuis aan het werk (ja, inderdaad mijn brem gebruiken, de boom die bij deze volle maan hoort… schoonmaken in alle hoeken en gaten) en nu dus eerst mijn ‘Volle maan wandelverslag’.
Ik zat net te lezen in mijn favoriete stoel en op de achtergrond was het geluid van de zee te horen… mijn screensaver met visjes… En in de tekst, van Modron, staat een zin uit het lied van Amergin: “Ik ben een geluid van de zee”. Deze zin verwijst naar het geluid dat de golven maken. Het geluid van de golven vormt de basis die je helpt om in een trance te komen en zo andere werelden te bezoeken. Niets is toeval.
De kaart die ik vandaag trok was ‘De dood’, prachtig! En de zin die bij de beschrijving stond, was van Krishnamurti “We hebben leven van sterven gescheiden en de interval is vrees. Men kan niet leven zonder te sterven”.
En dan moet ik nog beginnen met inlezen en mijn wandeling terug halen 😉 Niets voor niets.
“De Klif duidt de grens aan en het geluid van de zee is als een tempelgong die je eraan herinnert dat je ziel je roept en vraagt om je spirituele taken op je te nemen die gepaard gaan met de wisseling van het seizoen van zomer naar winter”.
Mijn dochter is bezig alle jassen van de kapstok te halen… met vier personen hebben we welgeteld 28 jassen/vesten/colberts hangen. Zo, oude zooi opruimen. We mogen twee winterjassen per persoon en één vest laten hangen. De rest in de was en opruimen of kringloop. Mijn zoon is zijn kamer (eindelijk) aan het opruimen en hij kwam net met twee jassen aan voor de kringloop. De brem gaat er lekker door en de zon die schijnt 😉
23 oktober – Volle maan van de Klif
Deze keer ga ik vroeg op stap. Om 21.00 komt Vero om samen met mijn man en mij het touw te maken voor de handvasting van 21 november. Zij kan helaas niet bij het ritueel zijn… wel later op de dag en zij vroeg om het touw te mogen maken.
Om 19.45 stap ik de deur uit. Geen maan te zien. Het is koud. Het gaat vast regenen. Met mijn fijne wandelschoenen aan is het een plezier om de paden op te gaan. Het is guur en de wind raast door de bomen, wat een prachtig geluid. Ik loop stevig door want ik wil op tijd terug zijn. In de haast ben ik er niet aan toe gekomen om me even in te lezen. Ondertussen weet ik dat de Klif de eerste maan is en staat voor opruimen en overnieuw beginnen…keuzes maken.
De opvallendste keus die ik gemaakt heb is de keus om me opnieuw te verbinden met mijn man. En daar zijn we dan ook mee bezig. 21 November, Blauwe maan en dan buiten een huwelijksfeest en handvastingsritueel. Tenten regelen, gaskacheltjes huren, uitnodigingen versturen, overnachtingen regelen. Het ritueel invullen en voorbereiden… en last but not least, de kleding. Vrijdag hebben we weer gepast… wauw!
Ik loop zonder veel bijzonderheden in rap tempo het buitengebied in. Zodra ik over de brug ben wordt mijn staf bijna uit de handen gerukt door de heftige wind. Nu ben ik overgeleverd aan de elementen… lucht en water! Ondertussen blijkt het dus te regenen… onder de bomen had ik dat nog niet door. Ik kijk of ik ook maar ergens de maan kan ontwaren, nee dus. En tijdens de hele wandeling laat zij zich geen moment zien.
Bij het weiland roep ik Luca (mijn staartloze zwarte kat, die mij geregeld vergezeld op mijn wandelingen) drie keer en dan loop ik door. Als hij buiten is weet hij dat ik er ben… ik hoop dat we elkaar treffen.
Het is donker en door het wolkendek straalt de hele wandeling Venus. Venus, de vrouw in de schelp… in het water.
Het is niet voor niets zo donker hier. De straatlantaarn die bij de ‘Wachter van de driesprong’ (een prachtige wilg, met drie stammen, die op de hoek van de driesprong stond…..”een boom die was”) staat, is uit. Een heel flauwe oranje gloed komt uit de kap. Zelfs na een trap tegen zijn paal komt hij niet tot leven… mooi zo. Lekker donker, zo hoort het. Tegen de wind in met de regen in mijn gezicht vervolg ik mijn wandeling naar Boompje, eens kijken hoe hij het maakt.
Na een heerlijke wandeling in weer en wind kom ik bij het wilgenpad. Zo in het donker kan ik niet zien of hij er nog staat. Pas als ik dichtbij ben, zie ik dat hij er nog is. Hij is nu zo hoog dat ik zijn topje in mijn hand kan nemen zonder te bukken 😉 Als ik dit dan ook doe, krijg ik direct “Prettig, Fijn” van hem door. Als ik zo bij hem sta voel ik verbondenheid met vrienden die nu ook buiten zijn. In Uffelte hebben ze deze maan de eerste wandeling die via hun hyve ‘Volle maanwandeling’, gestart is. Ik bel ze… natuurlijk nemen ze niet op, wel spreek ik in dat ik aan hen denk en me verbonden voel met hen. Achteraf zijn er elf mensen geweest….ze waren met z’n dertienen ;-). Mijn voorkeur blijft echter: alleen wandelen.
Tijdens de wandeling naar Boompje had ik voor mezelf het woord ‘Verbondenheid’ gevonden. Mijn intentie? Ik ben daar nu natuurlijk wel veel mee bezig en zo voelt het ook. Verbondenheid met mijn man, kinderen, vrienden en maanvrouwen. En natuurlijk ook met Boompje… en dat is prettig en fijn ;-).
Ik blijf een hele tijd bij Boompje staan. Hij staat in de luwte, de wind beukt op mijn rug. De bomen naast hem gaan tekeer in de wind, wat een geluid! Ik bedank Boom 8 en Boom 6, de buren van Boompje, dat ze hem beschermd hebben in de tijd dat hij afgebroken was tot aan de grond. Want ook bomen zijn verbonden. Onder de grond zijn zij verbonden. Diep in de aarde speelt zich hun communicatie af. Tijdens de afwezigheid van Boompje had ik ook contact met Boom 8, aangewezen door Luca, en wie weet sprak ik nog steeds met Boompje… via Boom 8 😉 Want achteraf bleek hij verre van dood. En zo sta ik een hele tijd te mijmeren. De maan laat zich niet zien (vaak wel als ik bij Boompje ben). En het bos trekt me niet. Uit gewoonte zou ik naar de brug van de Klif ‘moeten’ lopen om me daar weer op de reling te hijsen, mijn armen te spreiden en mijn sprong te wagen (achteruit dan wel…).
Maanden geleden stond ik op een andere brug (onderweg naar mijn werk) te genieten van jonge meerkoeten. Toen er een kennis van landschaponderhoud langs fietste en zei “Kijk nou niet steeds naar het bekende”. Dit zei hij in het voorbij fietsen… en deze opmerking is mij bijgebleven. Heel vaak plopt deze opmerking weer op… zo ook nu.
Als het me niet trekt om nu het bos in te lopen naar de brug… gewoonte bij volle maan van de Klif, doe het dan niet. Ik besluit lekker terug te lopen naar huis. Vero komt zo en dan gaan we fijn het koord maken dat ons gaat verbinden. Bij de driesprong lopen zowaar mijn schoenen naar links in plaats van naar rechts… huis. Ik besluit mee te lopen. Het is per slot van rekening wel heel lekker buiten. Dus hup, richting dijk! Als ik op de dijk kom, waar van die hele hoge populieren staan, ruik ik de heerlijke geur van afgevallen en nat populierenblad… heerlijk! De eerste geur die ik ruik vanavond. Onder de grote boom schuilen drie schapen, twee dicht tegen elkaar aan en een aan de andere kant met zijn snuitje tegen de boom.
Het haventje langs (waar van die kleine bootjes liggen), het klaphek door… waar alleen wandelaars en fietsers mogen komen. Dan kom ik bij het gemaal. Het water spuit van het hooggelegen terrein naar de delta van de Vecht, een terrein met allemaal eilandjes in een prachtig uitgestrekt watergebied. Daar sta ik een tijdje te kijken naar het water met z’n witte schuimkoppen dat uit de dijk kolkt, voortgestuwd door het gemaal. Wat mooi dat ik hier terecht ben gekomen, het sterke water en het geluid van stroming, prachtig!
Als ik eindelijk verder loop, groet ik de paarden die ook op de dijk zijn. Samen lekker nat worden 😉
Aan de andere kant van het dijkpad, het klaphek achter me gesloten, loop ik door naar huis. Als ik langs de weilanden loop, zie ik dat de boeren het niet gehaald hebben. Vorige week hebben ze ’s nachts doorgewerkt om het hooi binnen te halen… vóór de regen. Veel hooi ligt nog op het land en het land is stuk gereden door de zware tractoren. Nu maar hopen op nog een paar zonnige dagen voordat alles verrot is. In een ander weiland is een boer bezig met zijn twee schapen, samen met een jongen is hij met de etensbakken bezig en waarschijnlijk probeert hij ze binnen te zetten in hun stalletje. Deze man is altijd druk in de weer met zijn schapen 😉 Ze staan er dan ook altijd goed bij. En dus ook met ‘slecht’ weer is hij er weer voor zijn dieren… fijn om te zien!
Verder is er niemand buiten. Zij zijn de enige mensen die ik gezien heb.
In rap tempo loop ik door naar huis. De brug weer over, de bewoonde wereld weer in. Als ik langs de achterkant van het huis van een vriendin loop, geef ik de boom die achter haar huis staat – en haar in de toekomst het uitzicht zal belemmeren – een knuffel. Ik weet dat ze hem dood wenst… van mij mag hij groot en sterk worden 😉 Als ik bij huis kom, doet mijn man net open voor Vero en ik kan achter haar aan de gang in stappen.
Samen vilten we deze avond het koord dat ons volgende volle maan zal verbinden.
Zo, dat was het dan weer… terug zien en vooruit gaan. Leuk om zo deze verslagen te gebruiken. Het is een mooi hulpmiddel om op mijn eigen jaar terug te zien.
En of het nu toeval is… Vero komt zo langs, om haar dieren op te halen (cavia’s, konijn en hamster). Tijdens haar werk voor de Elf hebben we twee weken op haar dieren gepast. Ik zal het gepiep van de ‘cavies’ best missen… maar de ruimte heb ik straks weer terug.
Gezellig even bijbeppen.
Het gaat jullie goed!
Loes
