Heel lang was het winter: koud en kaal. Dat kan zo niet blijven: het moet een keer weer zomer worden, en in het stukje aarde waar wij leven, is het dan ook nog voorjaar. Een heel bijzonder jaargetijde, als je erover nadenkt. In grote delen van de aarde is het weer altijd ongeveer hetzelfde: heet en nat, of heet en droog. Of alleen maar heel erg koud. Er zijn streken met twee seizoenen: de natte moesson en de droge moesson. In de gematigde zones echter zit er meer variatie in. In de zomer is het groen, en in de winter zijn alle loofbomen kaal. Omdat die overgangen niet van de ene dag op de andere plaatsvinden, zijn er ook nog twee extra jaargetijden: lente en herfst. We nemen ze voor lief, omdat we het nu eenmaal zo gewend zijn. En we mopperen als het een week lang regent, als het te koud is of juist te warm, te nat of te droog, als het waait en – als we zeilen of surfen of een windmolen hebben – als het niet genoeg waait. Zelden zijn we tevreden met het weer, en tegenwoordig hebben we het ook nogal eens over het klimaat. Elke verandering in het normale patroon kan immers een aanwijzing zijn voor een veranderend klimaat. En dat kan weer consequenties hebben voor planten en dieren in onze regio, voor planten en dieren elders op de wereld, voor de hoogte van de zeespiegel en meer. Er zijn bijvoorbeeld plaagdieren waar we tot nu toe geen last van hebben, omdat ze niet tegen koude en natte winters kunnen. Maar met het opschuiven van de klimaatzones bereiken die dieren ook onze huizen. De planten en bomen schuiven niet op, in ieder geval niet in het tempo waarmee de gemiddelde temperatuur zich verplaatst.
Het was een lange winter, koud en met nogal wat sneeuw. In april snak je dan naar warmere temperaturen, meer zon en meer groen. Wie eind maart, rond de equinox, Ostara vierde, deed dat meer als aanmoediging dan als erkenning van wat er daadwerkelijk in de natuur gebeurde. Hoewel: stilletjes verschenen al wel de eerste plantjes, en naast de late sneeuwklokjes kwamen ook de narcissen in bloei. Nog een paar weken kou en kale bomen, maar half april zaten er eindelijk groene puntjes aan de knoppen van de kastanjebomen. Een week later kwam het los (op de breedtegraad waar ik woon): de ene boom na de andere groen. Als het zo lang duurt voor het lente wordt, gaat het ineens heel hard. Op een middag is de eerste dotterbloem geopend aan de waterkant, de volgende morgen zijn er wat meer, en binnen een paar dagen staat de hele oever vol pollen met van die felgele bloemen. Die kleuren! Ontroerend, de tinten blauw van vergeet-me-nietje, ereprijs en hondsdraf. De roze bloesem van de Japanse kers. Zachtgroen, lichtgroen, geelgroen, het zilveren jonge blad van de meelbesboompjes. Het bijna doorschijnende rood van de ontluikende blaadjes van rode esdoorns, hazelaars en beuken. En het welhaast lichtgevende wit van allerlei bloemetjes in tuinen en wegbermen. De hoeveelheden: grasvelden vol met paardebloemen en madeliefjes. Bomen vol met bloesem. Fluitenkruid langs alle fietspaden. Het is een hoorn des overvloeds. Zoveel groei is niet in alles wenselijk, en dat er zoveel bloemen aan de bessenstruik zitten, betekent niet dat er straks zoveel bessen te oogsten zullen zijn. Maar op dit moment is het één groot feest van groen en bloemen.
In elk jaargetijde moet er gewerkt worden. Zaaien en wieden, schoonmaken en eten klaarmaken, werken voor je werkgever of je eigen bedrijf en voor de mensen om je heen. Maar neem juist nu ook de tijd om te genieten. Breng een middag door in het park, of als je dat liever doet op een terrasje. Voel de zon op je huid, wees blij met je leven, met het leven in het algemeen. “Vereer mij met een blij hart, want alle daden van liefde en blijdschap zijn mijn rituelen”, zegt de Godin. En laat het je inspireren tot het vervolg van haar opdracht: “Laat er daarom schoonheid en kracht, beheersing en mededogen, vrolijkheid en eerbied in jullie zijn”.
Fijne zomer!
Jana.
Bloemetjes uit de zomer van 2012, in een krans van gras