Het is vandaag een heerlijke nazomerdag! Net even naar mijn bos geweest (uitlopen na sporten en chiropractie) en de aanleg van een nieuw stuk ‘natuur’ bekeken. In de uiterwaarden zijn veel bomen gekapt en is er een nevenloop gecreëerd van het Zwarte Water. Daar kunnen grote vissen straks paaien en kuit schieten. Hopelijk laten ze het tot rietland verwilderen en mogen de wilgen weer opschieten! Want dit was nou net het laatste stukje ‘vergeten natuur’, waar de reeën hun kleintjes konden krijgen. Hopelijk komen er geen wandelpaden, zodat ze de rust er weer kan wederkeren. We gaan het meemaken.
Ik lees net mijn verslag van vorig jaar. En wat een ‘toeval’… het boek van Thomas Bollen ligt half gelezen op mijn bank. Geld genoeg… maar niet voor jou, een boek van Follow the Money!! 26 september kwam het uit en het is goed, zou verplichte kost op de scholen moeten zijn! De geschiedenis en de toekomst van het geld en hoe we met z’n allen voor de gek worden gehouden… het moet anders, anders haalt de geschiedenis ons wel in!!
Vrijdag 15 november 2024 – Volle maan van de Klif
Ready for take-off? De sprong in het diepe, de donkere tijd van het jaar in! Loslaten, opruimen… de natuur doet het ons voor. Het thema van deze maan is: ‘Ruim oude emoties op’. De boom van deze maan helpt ons daarbij… de brem, oftewel de bezemstruik. Eens flink door de bovenkamer met de brem, oude zaken opruimen. De schilderijtjes weer even recht hangen en de gezellige kaarsjes aan. Deze tijd van het jaar vraagt om samen zijn. Samen eten, samen spelletjes doen, even geen haast en verplichtingen. Eigenlijk zou je ook willen uitslapen en pas wakker worden als het licht wordt. Een tijd van naar binnen keren en tot rust komen… de natuur doet het zo goed voor!!
Nu ik dit schrijf, valt het kwartje van het woord dat ik deze volle maan kreeg van B8, mijn bomenvriend, daarover straks meer 🙂
Deze vrijdag heb ik er zin in! Het is droog en niet al te koud. Jammer genoeg zwaar bewolkt, dus geen maan gezien. Mijn hoge wandelschoenen aan en hup de deur uit. Op de hockeyvelden wordt nog driftig gespeeld. Voor de rest is het stil buiten. Ik ga het zogenaamde struinpad op, een pad door de weilanden dat naar het bos toe loopt. Gewoonlijk is het erg hobbelig en nat, een echt struinpad. Maar afgelopen week is er allemaal zand aangebracht. Het is nu vlak en droog…. ik noem het nu een gewoon wandelpad, geen struinpad meer. Het was juist zo natuurlijk mogelijk en remde de bezoekers (met honden) aan het bos wat af. Waar ik indertijd, toen de brug aangelegd werd, al bang voor was… het wordt een honden-uitlaatbosje. Veel loslopende honden, inclusief de hondenuitlaatservice, maken het kleine bos erg onrustig. De reeën zijn al een paar jaar geleden vertrokken, ik zie ze al tijden niet meer. Gewoonlijk waren er plekken waar we moeder ree met haar kleintjes konden spotten, maar dat is lang geleden. Wel is de bever neergestreken op Westerveld. Die is niet bang voor een hondje 😛 en zijn burcht is te nat. Maar ik kan nu ook makkelijk naar het bos lopen. En zal waarschijnlijk ook wat vaker dit pad gebruiken… gemak dient de mens.
Als ik aan het eind van het struinpad kom zie ik lichtjes in het bos. Er knippert zelfs een groot licht op het pad. In een helder schijnsel zie ik veel mensen. Wat een drukte op deze avond. Het is nog erg in de verte en ik heb geen idee wat het mag zijn. Ik ga eerst naar mijn bomenvriend B8. Ik denk in eerste instantie dat ik ‘onrust’ krijg als woord… maar dat komt teveel uit mijn koker. Als ik mijn handen op zijn stam leg krijg ik een voor mij onbegrijpelijk woord: ‘Galeislaaf’. Galeislaaf… wat moet ik daar nu mee? Ik heb geen idee en blijf wachten op een ‘makkelijk’ woord… maar er komt niets! Ik moet het ermee doen, ‘galeislaaf’. Als ik google op ‘galeislaaf’ lees ik dat Piet Hein samen met zijn vader vier jaar als galeislaaf heeft ‘gewerkt’ nadat ze door de Spanjaarden waren gevangen genomen. Bij een gevangenenruil is hij weer vrij gekomen. Daardoor stond hij ook heel kritisch tegenover de slavenhandel… eigen ervaring gaf hem inzicht. Maar wat moet ik met dit woord?
Als ik kijk naar wat wij, als mensen, doen in deze tijd van het jaar, dan is dat hetzelfde als de rest van het jaar. Vroeg op, hup naar het werk en laat weer thuis. Lange dagen, met donker starten en met donker eindigen. Ook op school (in mijn jeugd) was het met donker in de klas zitten en om 4 uur weer vrij… dan wordt het al donker. Eigenlijk zit je dag in, dag uit, in hetzelfde ritme, terwijl de natuur aangeeft dat het tijd is voor inkeer, rust en opruimen van oude rommel. We denderen over ons natuurlijke gevoel heen, als slaaf van de economie. Slaaf van de bank, waar je je hypotheek hebt uitstaan, slaaf van je werk… want als jij het niet doet, is er zó iemand anders die het wel doet. Geen werknemer die het in zijn hoofd haalt om te zeggen: ”Ik kom pas opdagen als het licht is en ik voel dat het goed is om te komen werken, ik moet ook wat rusten in deze tijd van het jaar”. Een winterslaap, oh wat zou dat lekker zijn! Je lekker rond eten en dan een paar maanden slapen en gewekt worden door hogere temperaturen 🙂 En dan mooi slank het voorjaar in! Nee, wij mensen blijven in een vast ritme doen wat we altijd doen, wat de baas van ons verwacht, wat we van onszelf verwachten en wat iedereen van ons verwacht. Je mag pas je eigen ritme gaan leven als je 67 jaar en 3 maanden bent geworden… als je dat haalt. En helemaal als je dat gezond mag halen! En dat halen er maar bar weinig. De meeste mensen zijn ziek op die leeftijd. Vandaag op de voorpagina van de krant: ”Chronisch zieken in 2050 naar 12 miljoen”. Mannen zijn tot hun 46e jaar zonder ziektes en vrouwen tot hun 41ste jaar! En dat is dan gemiddeld. Ouderdom en slechte leefstijl eisen hun tol. Dus de galeislaaf die vrij komt op z’n 67ste jaar kan daar niet zoveel meer mee doen. Velen zullen sterven aan de riemen van het werkritme. Gedwongen in een ratrace van het bestaan… huisje (hypotheek of hoge huur), boompje (zou je vaker moeten zien en voelen), beestje (tja, die zien we genoeg… op ons bord of tussen een broodje). We zijn loonslaven van een elite die weinig meer hoeft te werken voor z’n geld. De rijkste mensen leven van rente en dividend. Belastingen worden ‘keurig’ omzeild en het kapitaal groeit vanuit zichzelf, daar hoeft niets voor gedaan te worden… Galeislaaf, ik kan het steeds beter plaatsen :-/
De laatste tijd lees ik ook steeds vaker dat vrouwen die kinderen hebben daar vraagtekens bij zetten qua levensgeluk. Dat zij aan zichzelf en de wereld toegeven dat ze helemaal niet zo gelukkig zijn met hun kinderen. Dat hun leven een draai heeft gekregen die ze liever niet hadden gehad. Dat ze in de fabel van een gelukkig gezinsleven zijn getrapt, in verwachtingen van wie en wat dan ook… en van zichzelf.
Dat ze eigenlijk hun leven uit handen hebben gegeven. Hun eigen passies opzij hebben gezet.
Indertijd zei ik ook altijd dat de kinderen het tempo van leven en de richting van het leven bepalen. Als je je daar niet aan over kan geven, dan is het ruk! Ik heb toen duidelijk gekozen voor mijn kinderen. Mijn werk als trainer in bedrijfsopleidingen heb ik gestopt toen mijn tweede kindje onderweg was. Het thuis aan lesmateriaal werken was een no go als de kleine er ook was. Mama is er niet voor je, ook al zie je haar wel de hele tijd… dat werkt niet, voor niemand niet. Computers waren er toen ook nog niet, dus allemaal handwerk 🙂 De kinderopvang was er ook nog niet, in de huidige vorm. Mijn moeder zag het niet zitten om twee kleintjes op te vangen. En de kinderoppas bleek met mijn twee kleintjes de dagen door te brengen bij haar vrienden… daar kwam ik achter omdat zoonlief toen hij ging praten aangaf weer naar de meneren te gaan?! Dat was wat anders dan met de bus een rondje Zwolle doen, zoals gevraagd. Nee, ik ben toen echt gestopt met de kinderen weg te werken 🙂 Dan maar alles een tandje minder en zoveel relaxter!
Maar kan dat tegenwoordig nog wel? Het is bijna ondoenlijk om met één klein salaris een gezin te onderhouden. Papa en mama moeten haast beiden werken om de hoge huren of de hypotheek te kunnen betalen en dan komen daar tegenwoordig nog telefoons, computers en dergelijke bij… je kan haast niet zonder. En als vrouw heb je natuurlijk ook een baan die je graag wilt behouden en waar je misschien wilt opklimmen. Je hebt ook niet voor de kat z’n kont gestudeerd. Alle ballen hoog houden is niet te doen. En het is zó belangrijk om er voor je kinderen te zijn… krijg je daar weer een schuldgevoel van, lekker voor het stressniveau! Dus vrouwen zijn welhaast dubbele galeislaven.
Wat een woord om over na te denken!! Ik mag me gelukkig prijzen dat wij als gezin voor het gezin gekozen hebben. We hebben heel veel samen gedaan. Vanaf dat de kids 8 en 10 jaar waren samen gelarpt en van daaruit de festivalwereld in gerold als vrijwilligers en van daaruit is Greenthingz ontstaan. Gelukkig vonden wij daarin onze passie en mijn man en ik doen het nog steeds met heel veel plezier! Jarenlang met mijn dochter op de dierenambulance gereden (11 jaar!). Zo fijn om op terug te kijken. Op vakantie konden we niet, maar in plaats daarvan konden we wel larpen 🙂 Ik zie nu dat mijn kinderen hun buitenlandgevoel dubbel en dwars inhalen 🙂 Zoonlief zit voorlopig in Australië en wil daarna verder doortrekken door de Oost. Dochterlief fietst heel Europa door, die heeft een huisje… maar is er nooit 😛 Heerlijk om hen zo met hun passie bezig te zien. Bij beiden is er geen kinderwens en ze werken om hun passie te onderhouden. Zoonlief heeft alleen een backpack en geen vaste woonplek meer, geen huur of hypotheek voor hem. Eigenlijk doen ze het zo gek nog niet 🙂 Misschien ontlopen zij het bestaan van de galeislaaf, hope so!
Nu weer terug naar het bos 🙂 Ik sta bij B8 en besluit om poolshoogte te gaan nemen. Ik wil weten wat er speelt in mijn bos. En er speelt genoeg! De scouting heeft er een spannende avond met de kleintjes! Overal zitten mensen in het bos verstopt en die moeten gevonden worden en natuurlijk een schat of zo 🙂 Dus geen rustige overpeinzingen in het bos voor mij. Zelfs mijn buurjongens zijn er 🙂 Die zitten dus op scouting, weer wat opgestoken. Toch weet ik een pad te vinden dat niet in de speelroute ligt. En daar kan ik even lekker op de leuning van de brug zitten. De brug waar ik vroeger vanaf sprong (van de reling op de brug wel te verstaan) om mijn sprong van de klif te beleven. Nu heb ik geen sprongetje gemaakt, helemaal niet aan gedacht, alles was zo anders dan anders.
Wel kan ik voor mezelf een mooie kaart trekken. Een godinnenkaart, om te kijken welke godin er voor me is in de diepte van de donkere kant van het jaar 🙂 Want het is per slot van rekening de eerste volle maan van het jaar. Het begin in de diepe donkerte, waar de conceptie plaatsvindt, waar het nieuwe vormgegeven mag worden… en straks geboren mag worden (het daglicht mag zien). Maar voor nu is het nog heel erg pril, een zaadje dat geplant is in Moeder Aarde.
Op een eiland in de verte, als ik van de klif gesprongen ben… wacht Sulis op me. Een godin waar ik nog nooit van gehoord heb. Ze geef aan dat ik meer tijd moet doorbrengen in de buurt van water, een meer, rivier of oceaan. Zodat ik mijn batterij weer op kan laden. We bestaan voor het overgrote deel uit water en water is helend voor ons mensen. Of dat nou zeewater is of zoet water, dat maakt niet uit. Zelf mag ik graag naar de sauna gaan 🙂 Er staat alweer een bezoekje gepland. En ‘mijn’ sauna heeft een dompelbad in een meertje en dat is voor mij ultiem. Geen binnenbad maar alles buiten en het liefst in buitenwater, natuurwater. Mooi hoe Sulis aansluit bij mijn sprong in de zee, vanaf mijn klif. Sulis is een Keltische zonnegodin die toezicht houdt op deze waterbronnen en hun genezende vermogen. Ik zal aan haar denken als ik het koude water in spring 🙂 En de sauna is zó heerlijk en relaxed, ben ik ook weer aardig aan toe. Deze galeislaaf wil ook weleens een koele duik!
De wandeling was niet zo ingekeerd als gewoonlijk. Het was vrolijk met al die kindertjes die een spannende avond hadden in het donkere bos. Dit zijn geweldige avonden voor hen. Wij hadden ook dit soort kinderfeestjes met mijn zoon (28 oktober) en ze hebben het er nog over 🙂 Zoveel leuker dan de dure kinderfeestjes naar pretparken… ook gedaan, maar lang zo leuk niet als deze bijzondere spannende avonden!
Ze boften met een droge avond tussen alle natte avonden en ik ook! Lekker gewandeld en terug door het struinpad, fijner dan langs de huizenkant.
En mooi dat ik mijn gedachten heb laten gaan over ‘verwachtingen’ en ‘tot slaaf gemaakten’, want dat zijn we eigenlijk met z’n allen. Eens kijken of we kunnen ontsnappen aan deze ‘gewoonte’. Het begint met bewustwording!
Liefs, Loes
En dan ga ik zo weer collecteren, geld ophalen bij de mensen. Geld voor de bescherming van dieren, waar de vereniging dan weer mee kan speculeren om er meer van te maken… of niet. Het is allemaal zó dubbel en alles komt neer op centjes!
Ik ga me eind van de week een weekendje laven aan de zee. Luisteren naar Sulis!! Op Vlieland uitwaaien en luisteren naar de branding. Weer ons jaarlijkse bezoekje aan onze vrienden die daarheen geëmigreerd zijn.
Over emigreren gesproken. Zoonlief zijn jaar is eind oktober afgelopen, hij moet Australië uit, werkvisum is op. Hij wil naar Taiwan, fietsen… maar Taiwan is half weggespoeld door een cycloon. Hij zegt dat dat het zuiden betreft… ik ben benieuwd wat hij gaat doen. Voorlopig blijft hij weg uit Nederland en ik geef hem geen ongelijk. Zolang hij in zijn levensonderhoud kan voorzien en hij gelukkig is ‘on the road’, moet hij dat zeker blijven doen. Hier wacht een studentenhuis en een baantje waar hij niet gelukkig van wordt.
En dochterlief? Die zit weer ergens in Italië. Ik dacht dat ze na Girona wel naar huis zou gaan, maar niets is minder waar. Maar nu is ze voor de fun in Italië. Girona was werk en dit is promotie… klinkt bijna hetzelfde maar is toch wat leuker, begrijp ik. Nou, de kinderen doen lekker hun best om zo min mogelijk galeislaaf te zijn en papa en mama, ach, die peddelen er ook lekker tussendoor!
In november weer met de groene groep de hort op naar Duitsland! Leuke festivals en erg leuk publiek… en we worden door de organisatie flink in de watten gelegd <3 Het zal onze tijd wel duren!
