Het is een jaar geleden dat ik een computercrash kreeg, computer en externe harde schijf beide stuk. Dus alle foto’s, video’s en schrijfsels… verdwenen. Via een slimme lieve vriend nog wat kunnen redden. Foto’s in één bulk (alles was zó mooi gearchiveerd), te sneu. En wat schrijfsels tot 2012… meer niet. Dat is even afscheid nemen geweest, het is wat het is… gelukkig zijn daar de fotoboeken en de WRO 🙂
Het is natuurlijk weer net zo druk als vorig jaar vanwege de festivals. Hopelijk geen ziekenhuisopname voor mama deze keer. Wel komt er een vakantie in Egypte doorheen. Ik ga samen met een vriendin de rondreis van ons leven maken… van Caïro naar Aswan en via de Nijl en kust van de Rode Zee terug. Veel tempels bezoeken en ons laven aan de oude Egyptische cultuur. In een opwelling zei ik dat ik met haar mee ga en dat vond ze leuk. Niet gerealiseerd dat het daar dan onmenselijk en onwenselijk heet is 😛 Maar ik trek mijn keutel niet in, ik ga mee! Verder kán ik niet uit mijn comfortzone gaan 🙂 Een reis boeken… nooit gedaan :-/ Buiten Europa… nooit gedaan. Zelf alles regelen om te gaan vliegen, prikken, paspoort… nooit gedaan. Morgen de creditcard regelen, dat schijnt handig te zijn. En ik, die helemaal tevreden is met haar tuintje, wandeling door het bos… ga naar Egypte! We gaan het meemaken 🙂
Mantelzorgvervanging voor mama geregeld (yep, daar ben je voor verzekerd!!) want manlief gaat naar al die festivals en is er dus ook niet.
Inzicht van deze tijd is voor mij dat ik mag voelen wat het met me doet als ik zover uit mijn comfortzone ga. Op de reis gaat er één 55+ mee… het is te hopen dat we daar geen last van hebben, die oudjes 🙁 Drong pas later tot me door dat ik dat zelf ben 😛 Inzicht… dat dus.
Volle maan van de Speer 19-08-2024
Het is een drukke tijd voor me. En niet alleen voor mij, natuurlijk ook voor mijn man. Rond deze tijd hebben we veel festivals en ons werk gaat gewoon door, dus weekendrust is ver te zoeken. En tussen de festivals door is mijn moeder een week opgenomen geweest in het ziekenhuis. Ze gebruikte de alarmknop (die direct met ons is verbonden) om 6.30 ‘s ochtends… want dan hadden we nog kunnen slapen. Ze had al heel de nacht last van hevige benauwdheid. Ze is dan ook met de ambulance afgevoerd en in drie dagen is 4,5 liter teveel vocht afgedreven. De arme ziel verdronk in haar eigen bed! Gelukkig kon ik haar een dag voor Castlefest weer ophalen en had ik de buurtzorg al aangezwengeld.
Op maandag 19 augustus is het volle maan. We zijn gisteravond terug gekomen uit Winschoten, weer een geweldig festival met heel veel mazzel met het weer. Niet te warm en niet te nat… gewoon droog. Natuurlijk bestel ik altijd goed weer en in 9 van de 10 gevallen is mijn bestelling doorgekomen, en zo niet… dan hebben we er weinig last van. Nog niet één keer met natte tenten thuisgekomen 🙂
En zo ook deze maandag en heerlijke dag, niet te warm, niet te koud/nat. De hemel is helder, dus dat belooft een ontmoeting met de maan. Om 22.00 ga ik de deur uit. Als ik mijn tuin uit wil lopen (met staf) schiet er, over de stoep, een fietser voorbij. Hij kijkt verschrikt achterom… dat was echt op het nippertje!! Had ik mijn staf 50 cm meer naar voren gestoken, dan was hij gelanceerd! En waarschijnlijk was mijn staf stuk, gelukkig dat het net kon allemaal… iets met tijd.
Nog geen maan te zien. Pas als ik het einde van de woonwijk (ik wandel aan de rand, langs het water) kom zie ik haar tussen de huizen oprijzen. Ze is diep rood! Later lees ik dat dat komt door de vele grote branden op onze aarde 🙁 Hoe mooi kan iets verschrikkelijks zijn. Vuur is niet per definitie slecht voor de natuur, zeker niet! Maar de schaal waarop de branden zijn is heftig. En natuurlijk het feit dat mensen steeds meer in het bos gaan wonen maakt het een tragedie voor hen. Ik geniet van het effect op de maan… dit is nog eens een bloedmaan!
Als ik over de brug het buitengebied in loop zie ik in de verte twee mensen aan komen met hoofdlampjes op. Ze verblinden me behoorlijk, zonder licht zie je veel meer. En zo aardedonker is het nu ook weer niet in het buitengebied. Hier en daar staat nog wel een lantaarn. Het zijn twee jongelui, die moeten nog leren dat je zonder zaklamp meer ziet 🙂 We lopen elkaar tegemoet en ze richten hun lampjes op mij. Ze gillen en slaan op de vlucht, ik heb nog nooit mensen zo lang zien rennen (met uitzondering van in een wedstrijd). Ze rennen de hele Urksteeg uit, tot ik ze niet meer kan zien… door die lampjes. Geen flauw idee wat er nou zo eng was aan mij :-/ Misschien mijn staf? Die tikte netjes op mijn tred, voor de rest was ik gewoontjes… geen schmink, geen neus, geen oren, geen stem (Mutti zat alweer in haar doosje). Blijkbaar ben ik toch enger dan ik zelf door heb. Waarschijnlijk vonden de twee het spannend om in het donker te wandelen en dan zo’n vrouw met staf tegenkomen… tja, dat kan eng zijn… het zou best een heks kunnen zijn 🙂
Wat in mezelf gniffelend vervolg ik mijn weg naar B8, mijn bomenvriend. Ik kom weer iets vaker in het bos. Van de fysio moet ik maar gewoon door de pijn heenlopen en dat doe ik dan ook maar. Op wat vreemde, misschien wel confronterende, ontmoetingen na is het rustig in het buitengebied. Ik ben heel benieuwd welk woord ik van B8 mag ontvangen. Het is fijn om hem weer om raad te vragen. Door de weeks klop ik niet bij hem aan, dan groet ik ‘m enkel in het voorbijgaan. Nu groet ik ‘m natuurlijk ook en leg mijn handen om zijn stam. Ik krijg ‘inzicht’ van ‘m. Tja, inzicht is nooit weg… maar waarom nu?
Nou, dat ben ik ondertussen wel te weten gekomen 😛 Het is nu 26 augustus en we zijn twee crematies verder. Van “niet zien aankomen”-mensen. Van één goede vriend die eigenlijk zo goed als onderweg was naar Wapserveen om weer creatief bezig te zijn. Bleken zijn darmen er opeens volledig mee op te houden… en dan gaat het snel. En toen stonden we met z’n allen om Ruud zijn stoffelijk overschot in een lijkwade. En dan hoor je dat hij als achtjarig knulletje bij opa en oma moest gaan wonen omdat mama een man had gevonden die een gezin wilde stichten… maar zonder Ruud. Gelukkig heeft hij zijn grootouders gehad en later heeft hij veel leuke dingen met zijn moeder en halfbroer gedaan. Maar zijn jongste halfbroer (nog in leven) kende hem pas vijf jaar. Ruud mocht 73 jaar worden. Die zelfde avond lezen we op Facebook dat de jongste zoon van mijn zwager is overleden (34 jaar jong). Een jongen die uit het zicht verdwenen was (3 vrouwen, 6 kinderen…) en naar wat we nu hoorden een naar leven had gehad. Verslaafd aan drank, drugs en gokken… en dakloos. Hoe ziet een verloren leven eruit? Dit hakte er beide wel in bij me. Vooral de jonge knul die geen goed leven heeft kunnen opbouwen. Niet verzekerd, dus geen plechtigheid. Vijf mensen die je kist mogen dichtmaken en hup de oven in… wie zal er nog aan hem denken, met fijne herinneringen??
Ik kom vanzelf tot het inzicht, daar is geen hogere wiskunde voor nodig. Als ik met mijn man de naaste familie doorneem qua ‘elk huisje heeft zijn kruisje’, dan mogen wij ons zeer gelukkig prijzen! Dat is inzicht 1, een niet onbelangrijke!
Van de week was ik zo moe! Logisch na zoveel rompslomp (yep, ook nog een computercrash… ben ik nog niet mee klaar!!) en emotionele zaken. Ik heb vrijaf nodig! Ik ga twee weken vrij nemen, geen werk. Even lekker kunnen uitslapen of juist vroeg het bos in, net wat ik wil! Ook ik heb mijn grenzen en moet denken aan mijn gezondheid: inzicht 2, een zeer belangrijke.
En dan het 3e, doe wat met je leven!! Zorg dat je een fijne passie vind en doe daar wat mee. Dat geldt voor mij maar ook voor mijn man en kinderen. Ook al gaat zoonlief 22 oktober voor een jaar naar Australië en daarna nog backpakken door de Oost. Misschien blijft hij 1,5 jaar weg… en als hij daar iets vindt, misschien wel langer. Als hij maar met zijn passie bezig is en gelukkig is. Tegenwoordig hebben we beeldbellen, dat is toch wel heel gaaf! Yep, daarvoor heb ik een smartphone… en alleen daarvoor. Appen en Instagram om te zien wat mijn dochter uitvoert. Die zit in de fietsen (marketing) en erop, en dan door heel Europa 😛 Wanneer die haar rust neemt, geen idee… dat heeft ze niet van een vreemde.
Ik hoop dat als ik dit aardse bestaan inwissel voor iets definitievers mensen nog weleens aan mij zullen denken. Al was het alleen al door de vele leuke foto’s die er van mijn Groene Groep zijn gemaakt door de jaren heen. Ik denk dat dat mijn nalatenschap wordt… plezier.
Ik heb de sauna al geboekt voor zaterdag, nog even een weekje werken en dan wat meer rust. Het weekend erop gaan we nog naar Annotopia in Rotenburg am Fulda, dat wordt weer een lange rit. Ik krijg er best asfalt-jeuk van 😛 Nu maar hopen dat het de rit waard is. Het Duitse publiek is leuk om voor te spelen. Wat is er nou fijner om te zeggen dat je werk… spelen is <3
Dat waren toch wel een paar inzichten deze week… en daar had ik maandag nog geen flauw benul van. Inzicht komt met de tijd 🙂
Nadat ik dus bij B8 dit mooie woord had gekregen en ik heel benieuwd was welk inzicht er tot me zou komen, ben ik verder het bos in gelopen. De maan kleurde steeds minder rood en klom op aan de hemel.
Het thema van deze maan is “Bouw aan je zelfvertrouwen” en “Zij die heelt”… dat laatste schijnt de tijd ook te zijn 😉 Mooi om naar zelfvertrouwen te kijken en Vuur. Vuur is zoveel meer dan vlammetjes. Het is ook de energie die je in je passie steekt. Spelen met Vuur <3 Natuurlijk ga ik altijd vol voor mijn spel en spelers. Maar het is noodzaak om niet te fel te branden en ook niet op te branden. Het spelen met Vuur is voor mij een vanzelfsprekendheid. Ik zeg altijd: spreid je energie over de dagen dat je speelt, wees terughoudend met alcohol en neem genoeg rust/slaap! Want je kan zomaar opgebrand zijn en dan is het spel over en uit. Gelukkig gaat dat veel spelers steeds beter af 🙂 En nu moet ik dus zelf even aan de noodrem gaan trekken. De volle maan van de Speer vraagt me mijn energie te richten en daar heb je dus energie voor nodig!
Een mooi opstekertje krijg ik van Sarasvati (godinnen-orakelkaarten): “Express yourself through creative activities”, zullen we dat dan maar doen? Schrijven hoort daar trouwens ook bij 🙂 Heerlijk dat schrijven, het geeft rust en overzicht… en inzicht.
Als mijn wandeling zo goed als over is, is de maan weer zilverwit en stralend. Het is weer mooi geweest, ik ga even op mijn lauweren rusten en me opmaken voor een festival in Duitsland.
Liefs, Loes
Zoonlief is net begonnen aan zijn tweede baan in Australië. De eerste was in Perth bij een koffiezaak (VooDoo koffie) en nu werkt hij twee uur rijden boven Perth als hoofdbarista in een koffiezaak daar aan het strand. Hij heeft nu in plaats van het hostel een eigen ruimte om te wonen. Met een gym bij het huis. Tien minuten fietsen en hij is op zijn werk. Hij is net begonnen daar en hoopt er drie jaar te mogen werken. De baas daar gaat dat voor hem aanvragen als hij door zijn proeftijd heen is, hope so! Dus de beloofde anderhalf jaar kan zomaar vier jaar worden. Dan wil hij wel tussendoor nog naar huis komen 🙂 Zijn rijbewijs halen en hopelijk genieten van zijn familie, die hij wel mist. Ik ben zó blij met beeldbellen! We babbelen een paar keer per week bij, zo fijn!
Dochterlief is net weer thuis van veertien dagen fietsen in de Dolomieten, wat een geweldig landschap! Ze heeft weer mogen fietsen voor een fietsglossy, ja, die meid van me regelt het wel. Passie en werk zijn één voor haar, dat is leven!
En mijn neef van 34 die heeft achteraf bezien een geweldige uitvaart gehad van zijn PEC Zwolle-matties. Vuurwerk, erehaag en heel veel mensen waren er voor hem… ze hebben hun eigen ceremonie gehouden voor hem. In mijn vollemaanbos staat zijn herinneringsboom. Aan de boom zie ik dat er regelmatig mensen bij hem zijn. Laatst was er een groepje jongelui dat bij zijn boom stond.
Iedere wandeling, wel of geen volle maan, ga ik even bij hem aan. Dan haal ik de dode bloemen uit zijn plantjes en denk ik aan hem. Eigenlijk hebben wij als familie nul contact met elkaar… los zand. Best triest dat ik nu pas mijn neef zie, als mens. Via zijn boom <3 In zijn boom hangt een maantje met een lichtbol… zo mooi.
