Thema: Vind de balans tussen zelfstandig zijn en samen werken.
Indiaans sjamanisme: Zij die het web weeft
Het is herfst… dat is duidelijk. De bladeren beginnen te kleuren en de nachten worden koud (die twee zijn onafscheidelijk). De tijd van het afscheid is gekomen, zo ook hier!
De 22ste oktober zwaaien wij onze zoon uit die naar Australië vertrekt, voor lange of korte tijd… dat laten we allemaal even in het midden. Hij gaat er werken om geld te verdienen om zijn studieschuld af te betalen en zijn trektocht door Nieuw-Zeeland en Indonesië te bekostigen. Hij kan vijf jaar wegblijven of zo weer terug zijn… we gaan het meemaken. Het is voor hem een sprong in het diepe. Hij is goed voorbereid, maar af en toe bekruipt hem de angst en onzekerheid van zijn stap. Maar dat is normaal en gezond met zulk soort stappen… het is totaal uit de comfortzone stappen en dat gaat gepaard met angst en onzekerheid. Ik vind hem zo stoer, hij heeft alles goed voorbereid en nu nadert alles zijn hoogtepunt, ‘de stap’. Aanstaande maandag, mijn vaders sterfdag, komt hij in Zwolle aan. Hij heeft twee jaar in Berlijn gewoond en reist via Dortmund naar Zwolle. Zijn overgebleven spullen staan in Dortmund bij een vriend. Alles is afscheid wat de klok slaat… de komende twee weken.
En daar bovenop… mijn laptop en externe harde schijf. Ook die nemen afscheid van hun werkende ‘leven’. Ik denk dat mijn laptop al wel tien jaar oud is en hij begint steeds meer gebreken te vertonen. De externe harde schijf zal ook zo oud zijn geweest… die is ‘overleden’. Mijn hoop is gevestigd op een goede vriend die hem alsnog kan lezen. Vooralsnog zagen wij gister wat oude foto’s tevoorschijn komen, als tumbnails :-/ Hij zei dat dat wel goed kwam… hope so!!! En al mijn schrijfsels van afgelopen jaren!! Ik mag dan ook vandaag proberen wat zinnigs te vertellen over dit jaargetijde en wat dat voor mij betekent. Mijn verslag van vorig jaar is onbereikbaar voor mij. Net als al mijn foto’s… ik hoop niet dat ik daar ook afscheid van moet nemen. Ik loop namelijk vijf jaar achter met Greenthingz boeken maken (daar staan alle prachtige foto’s… en herinneringen in!). En natuurlijk mijn privéfoto’s van mijn ouders en kids. Maar als ze weg zijn dan is dat helaas maar zo, er zijn ergere zaken.
Het is binnenkort de volle maan ‘Van de Heuvel van de Barden’. Je mag dan je mooiste verhaal van afgelopen jaar vertellen. Je mag terugkijken op de vruchten die je geplukt hebt.
De Keltische boom van deze volle maan is de Muin… oftewel de wijnrank. Een vreemde boom in de Keltische bomenkalender. Het is een boom die pas een boom wordt als hij zich verbindt met iets anders. Hij kán het niet alleen. Alleen blijft hij een kruipend gewas, laag bij de grond. En dat laat het thema van deze volle maan prachtig zien. De balans tussen zelfstandig en samen werken. Je kan groeien, helemaal alleen… maar je komt tot grote hoogten in samenwerken!
En zo is het maar net 🙂 De tijd van het groeien komt er weer aan… de tijd van het naar binnen keren, de herfst en winter. De introspectietijd, heerlijke tijd! De zomer hebben we weer achter ons gelaten, we hebben ons weer met elkaar verbonden en zijn tot grote hoogten geklommen. Daar mogen we nu over vertellen en van het uitzicht genieten.
Het gewas dat bij deze tijd van het jaar hoort, zijn de juwelen van het bos. De paddenstoelen, mijn lievelingen <3 Deze bizarre bloemen zijn de uitwassen van wat zich ondergronds met elkaar heeft verbonden! Ze lijken zelfstandig… maar zijn dat niet! Ondergronds zijn ze met elkaar en de bomen verbonden, vaak in cirkels. Sommige bomen kunnen niet zonder hen, ze helpen met de voeding van de boom of helpen de zaden te kiemen. Zonder deze juwelen geen groots leven <3 Ook hier weer de balans tussen zelfstandig en samenwerking.
Zo ook de zelfstandige stap die zoonlief gaat doen… voor onbepaalde tijd naar de andere kant van onze aardkloot. Het lijkt zelfstandig, maar de navelstreng trekt heftig! Met zijn familie en vrienden verbonden zijn voelt als pijnlijk. De onzekerheid of hij sommige mensen nog weer terug zal zien als hij voor langere tijd weg gaat. En de vrienden uit Berlijn, zal hij die ooit nog zien? Zijn levenstrein dendert voort, het is een komen en gaan van medereizigers in zijn leven. Geen idee wie er als machinist aanwezig is in zijn leven. Misschien gaat hij daar achter komen op zijn omzwervingen <3 Zit hij zelf achter het stuur of is er meer dan die zelfstandigheid? Hij gaat veel leren over zichzelf, dat staat vast. Elke stap uit de comfortzone is een leerschool.
Of ik daar goed in ben? Dit soort stappen? Ik moedig ze aan bij anderen 🙂 maar hoe doe ik het zelf? Wanneer voel ik me uit mijn comfortzone? Laatst in Rotenburg an der Fulda. Zwemmen in de Fulda. Na een dag ‘groen’ zijn, na het afschminken de Fulda in springen. Ooit (in mijn jonge jaren) bijna een verdronken iemand uit het water gehaald, tijdens een roeiwedstrijd. Dacht dat het een leren bal was… bleek dat de dag erna een Chinese man uit het water gehaald was, op die plek. Ik had dus zijn kruin gezien. Sindsdien zwem ik niet zo graag in ondoorzichtig open water 😛 Maar na een interne strijd toch de sprong gewaagd, in beha en onderbroek 🙂 met nog twee andere ‘groentjes’. Dat was voor mij wel even uit mijn comfortzone. En daar heerlijk gezwommen… en de gedachten bijna achter me gelaten.
Mijn vollemaanwandelingen zijn ooit begonnen als een stap uit mijn comfortzone en zijn dat allang niet meer. Heel soms houdt iets mij tegen om het bos in te gaan, dan kies ik een andere stille weg. Dan luister ik naar mijn intuïtie.
Ook een rot eind rijden om bij een festival te komen in het buitenland… zal ik waarschijnlijk niet alleen doen. Samen met mijn man heb ik heel wat praatjes, maar ook dan voel ik de spanning om te gaan. En dan heb ik het over meer dan 5 uur rijden in een land waar ik de taal niet goed van spreek. Dat is al een dingetje voor mij!! Eigenlijk ben ik het liefst binnen Nederland, binnen 3 uur rijden van thuis… mijn lieve thuis <3 En dan moedig ik mijn lieve zoon aan om te gaan, zijn vleugels uit te slaan en te gaan waar zijn levenstrein hem brengt, helemaal alleen. Ik doe het hem niet na… gelukkig kent hij goed zijn talen en maakt hij makkelijk vrienden. Hij redt het wel, als de stap gemaakt is.
Mijn dochter, een verhaal apart, die ben ik steeds ‘kwijt’ 🙂 Die fietst heel Europa door. Die was afgelopen maanden een paar dagen in haar huis in Duitsland. Had niet eens tijd om haar tas uit pakken omdat ze de dag erna alweer doorreisde naar een volgende bestemming 😛 Maar die heeft een huis, een baan (ook met fietsen 😛 ) en reist veelal met anderen. Dat is toch anders, voel ik.
Mijn kinderen zijn uitgevlogen, dat mag duidelijk zijn. Geen ‘huisje, tuintje, beestje’ voor hen, ze maken stappen in vrijheid en zijn vrij om te gaan. Ze zijn ongebonden, zelfstandige mensen geworden, waarmee ik me ontzettend verbonden voel… omdat we dat zijn.
Mijn mooiste verhaal van dit jaar is dan ook dat van een moeder die haar kinderen mee heeft gegeven om te zoeken naar hun passie. En als ze die hebben gevonden… daar hun werk van te maken, dan hoeven ze nooit meer te werken! Voor mijn dochter is dat gelukt, ze werkt in de marketing van een fietsenmerk Benelux en wordt gesponsord in haar fietsvakanties door een fietskledingmerk, en wielrenbladen waarvoor ze schrijft. Deze maand staat ze er alweer als covergirl op, mijn meis <3 Ik ben benieuwd wanneer ze wat meer rust voor zichzelf inbouwt.
De passie van mijn zoon is reizen en mensen ontmoeten. Netwerken aanleggen all over the world. Of hij daar ooit een boterham mee kan verdienen… voorlopig blijft het bij werken terwijl hij reist, ook goed.
Laatst zei mijn zoon dat ik hem had geleerd dat ‘als’ niet bestaat. Dat ‘als’ de toekomst is die er nog niet is. Dat ‘als’ beren op de weg zijn. Dat ‘als’ hem niet tegen moet houden. En ik maar denken: ”Heeft hij dat van mij?” Ik weet wel dat ik het altijd belangrijk vind om ‘als’ voor te zijn. Dat je ‘als’ moet zien te voorkomen. ‘Als’ hoeft niet te bestaan als je goede keuzes maakt. Dus geen verdovende middelen/alcohol als je zwanger wil worden! Dat gold voor mij indertijd. Dat als je kind dan iets mankeert, je nooit een ‘als’ hoeft te hebben. En voor hem nu, een goede verzekering!! Voor als (yep) hem iets overkomt, wees een ‘als’ voor. ‘Als’ hoeft niet te bestaan, als je luistert naar je intuïtie en moeder 😛
Zo ook ga ik nu een tweede externe harde schijf kopen voor ‘als’ mijn externe harde schijf weer kapot gaat… en misschien toch eens denken aan een ‘cloud’.
En zo is deze tijd van het jaar de tijd van zaden oogsten en bewaren, bewaren om later weer te planten. Zo ook je daden van afgelopen jaar. Wat zijn daar de zaden van, wat zaai jij volgend jaar? Zijn het mooie zaken die verder mogen uitgroeien of zijn het zaken met een ‘als’?
Ik hoop dat we volgend jaar onze zaden mogen zien ontspruiten, met alles wat we met ons hart hebben gedaan. Dat we dit jaar zoveel mogelijk bij ons hart zijn gebleven. Ons niet hebben laten afleiden door de onrust in de wereld. Geen meningen en oordelen geveld hebben waar niemand op zit te wachten. Oog te hebben voor de mensen om ons heen en daar voor te zorgen. En goed te zorgen voor onszelf 🙂 te luisteren naar ons lijf en daar naar te handelen! Twee maanden terug toch maar weer voor 100% suikervrij gegaan. Mijn lijf gaf aan weer te worstelen met vocht in de benen, oplossing: vermijd toegevoegde suikers en lege koolhydraten. Na twee dagen hoofdpijn, en een week verder van mijn vochtprobleem af. Maar makkelijk is anders 😛 Naast koffie (word ik nerveus van), alcohol (valt niet fijn meer), vlees (ik wil geen dieren meer eten die op transport zijn gegaan en/of een abattoir van binnen hebben gezien), roken (been there, did that) nu ook geen suiker meer (dan ga ik weer vocht vasthouden en word ik zwaarder). Ben lang geleden van 102 kg naar 82 gegaan en wil nooit meer naar ‘meer’. Deze zaken heb ik zelf in de hand. Even zo mijn mindset, geen beren op de weg creëren. Zorg dat je in het ‘hier en nu’ blijft. Als er nu niets aan de hand is, is er niets aan de hand. Ik kan wel zorgen dat er straks minder kans is dat er wat aan de hand is, door nu verstandig te handelen. Niet blijven kauwen op de toekomst, die er nooit zal zijn. En dan loslaten… kijken wat er volgend jaar voor plantje boven de grond komt. Soms komt ‘het leven’ er tussen… daar hebben we weinig invloed op.
Adem in, adem uit enz. Komt goed <3
Liefs, Loes
