En dan is het alweer bijna Samhain! De tijd vliegt voorbij. Druk met tal van leuke zaken, mantelzorg, werk… en ook nog ziek geweest (beetje verhoging en verkouden… ach, als je niets gewend bent, ben je al snel ziek 😛 ) Maar nu weer vol energie en dat is maar goed ook. Aanstaande zondag hebben we Paddenstoelenfestival in Midwolda en daar gaan we met een mooi team heen. Drie groene heksen (oké, goblins kunnen best hekserig zijn, ze willen heksen), twee kabouters en een herfstfee… je weet wel: die fee die de blaadjes kleurt. De kamers voor de logees zijn klaar, want het is me nogal een uithoek van het land 🙂 We gaan er een gezellig weekend van maken.
En dan kan ik me eens meer gaan richten op Samhain. De tijd van de dunne sluiers tussen deze wereld en de volgende. Papa is aanstaande zaterdag drie jaar geleden overleden en daar gaan we met mama bij stilstaan, met een gezamenlijke brunch. Het is weer de tijd van het jaar… de tijd om stil te staan bij diegenen die ons ontvallen zijn. En stil te staan bij alles wat eindig is. Het is weer voorbij de lichte kant van het jaar, we duiken de duistere kant in. De tijd van kaarsen en knus. De ellende van de wereld maar even buiten de deur houden. Goed doen in kleine kring… als iedereen dat nu eens zou doen 🙁 helaas is niet ieder z’n geschiedenis vredig, zodat dat goed doen… ver te zoeken is en haat dichterbij ligt. En dat is triest, heel triest.
09-10-2022 volle maan van de heuvel van de Barden
De laatste volle maan van het Keltisch jaar. De volle maan waarbij we ons mooiste verhaal mogen vertellen. Een verhaal van afgelopen zomer waarin je hebt mogen stralen, je hebt mogen laten zien in al je kleuren. De vooravond van de tijd dat het donker wordt en we langzaamaan naar binnen mogen keren. De kaarsen aansteken, de sloffen aan, dikke trui en een dekentje. Maar ook mentaal naar binnen mogen keren. De tijd nemen om te reflecteren op waar je nu, op dit moment in je leven, staat. Waar je leermomenten liggen en waar je groei mag komen. Maar ook om te glimlachen en tevreden terug te kijken op behaalde doelen of gewoon fijne momenten die niet eens je doel waren, maar waar je wel op hebt kunnen doorgroeien. En misschien heb je naar aanleiding daarvan je doelen bijgesteld. En soms is het gewoon heerlijk om doelloos te genieten van het moment. Mijn favoriete bezigheid als ik de natuur in trek, en de herfst is zó mijn tijd van het jaar! Je laten leiden door je voeten en het licht achterna, want dat is zó mooi in deze tijd.
Zo vertrok ik ‘s ochtends vroeg om 6.30 naar het bos. In de hoop de volle maan nog net aan te treffen voor haar ondergang, helaas net te laat. Met mijn staf in de hand en mijn hoge wandelschoenen aan ga ik op pad. Eigenlijk had ik gisteravond willen wandelen, maar de bank was te lekker en de film te leuk. Dus een belofte aan mezelf gedaan… morgenochtend vroeg ga ik aan de wandel. Natuurlijk was mijn bed vanochtend net zo lekker als de bank… maar een belofte aan mezelf is toch wel de belangrijkste belofte. Dus hup, bed uit, tandenborstel door de mond en gaan met die banaan.
De maan net gemist, jammer dan. Het ochtendgloren komt al op gang, echt donker is het niet meer. Opvallend veel ‘huizen’ zijn al wakker. Toch is het nog uitgestorven op straat. Wel kom ik ‘mijn’ Chinese meneer tegen die altijd vroeg wandelt en dan zijn oefeningen doet. We zeggen elkaar altijd even goedemorgen. Hij zal ook wel denken: daar heb je haar weer 🙂
Als ik over de brug naar het buitengebied loop trekt de zonsopkomst boven de Wijde Aa, een grote waterplas aan de rand van de woonwijk, waar de Aa in uitmondt, mijn aandacht. De ochtendnevel hangt boven de velden en de zon komt daar altijd zó mooi op. Maar het duurt nog zolang voordat ze eindelijk boven de kim komt, daar ga ik nu niet op wachten.
Wel loop ik even die kant op voor een paar mooie plaatjes. Daarna sla ik de Brinkhoekweg in, een prachtige weg door het buitengebied met overwegend oude boerderijen. De schaapjes die daar staan worden net een beetje wakker. Natuurlijk groet ik hen 🙂 Doe ik altijd, dieren groeten… is dat vreemd? Geen idee of dat vreemd is. Naast het baasje groet ik ook altijd de hond. Ook katten die ik tegenkom zeg ik altijd gedag. En natuurlijk de koeien, schapen en alles wat ik op mijn weg tegenkom. Ze mogen gezien worden. Het bevreemdt me altijd als katten op mensen toelopen en de mensen ze niet eens opmerken of er ontwijkend omheen lopen zonder ze ook maar een blik waardig te gunnen. Hoe triest is dat? Zelfs de doodgereden egeltjes geef ik een laatste groet: ”Och, lieverd heb je het niet gehaald”.
En zo hebben we allemaal onze hebbelijkheden 🙂 Die van mij vind ik lief en eigenlijk zeer wenselijk als medebewoner van deze aardkloot.
Het licht van de ochtend is zo mooi. En de ochtendnevel maakt van insecten juweeltjes! Daar ga ik straks even naar zoeken in het hoge gras. Ik ga van de weg af en vervolg mijn weg over de voor verkeer afgesloten dijk naar het Westerveldse Bos. Deze dijk mag je met fiets over als je door het klaphek gaat. Langs het hek staat een prachtige parasolzwam. Ik wil graag een tweede foto maken zonder het hek op de achtergrond. Dus ik draai me achter de zwam, vlakbij het hek. Krijg ik me toch een elektrische schok! Overal hangen bordjes met ‘pas op schrikdraad’ 😛 Nu begrijp ik waarom dit zo goed helpt tegen wolven… ik ben de zwam acuut vergeten en vervolg mijn pad over de dijk. Achteraf blijk ik wel een foto genomen te hebben… van de lucht 🙂
In het nog donkere ochtendlicht zie ik wat zitten op een paaltje aan het eind van de dijk. Het blijkt een behoorlijk zwarte eekhoorn te zijn, eigenlijk nog nooit gezien hier. Hij huppelt van paaltje naar paaltje en verdwijnt achter de schaapskooi. Als ik daar even later ook ben en om de hoek kijk, vliegt er vlak voor me een prachtige witte buizerd op. Ik weet dat hij hier woont, ik zie ‘m wel vaker, maar niet zo dichtbij. Tijdens mijn wandeling kom ik ‘m vier keer tegen en steeds vrij dichtbij.
Ik laat me leiden door de dieren, de Holterbroekerdijk op, achter eekhoorn en buizerd aan. Als ik me gerealiseerd had dat het de Heuvel van de Barden is had ik de Westerveldse Heuvel beklommen om daar mijn verhaal te houden tegen de opkomende zon. Een verhaal van dankbaarheid dat we weer in een ‘normale’ wereld mogen leven zonder QR-codes, zonder mondkapjes, zonder lockdowns, zonder elkaar voor dom of egoïstisch uit te maken in verband met prikken. Dankbaar dat we gezond door de hele kermis heen gekomen zijn. Dankbaar voor de plek waar ik woon, zonder oorlog. Dankbaar voor de natuur die zo dichtbij is. Dankbaar dat ik daar zó van kan genieten en mezelf er aan op kan laden, dankbaar… dat ik dankbaar kán zijn.
Aan het eind van de dijk duik ik het mountainbike-pad op, het bos in. De zon komt nu net boven de kim en kiert onder de bomen door het bos in. De bladeren op de grond gloeien goudgeel op! De ochtendnevel op de aangrenzende weilanden laat de schapen van de schaapskudde vervagen. Een enkel schaap is al onder de wol vandaan 🙂 en strekt z’n poten. De zon speelt met de schaduw van het gras op een omgevallen paddenstoel, je moet het maar zien, prachtig! Het zijn die kleine, zeer tijdelijke, kunstwerkjes die mij zo vroeg op pad sturen. Deze te aanschouwen en vast te leggen vind ik geweldig.
Ondertussen ben ik in de buurt gekomen van het wilgenpad waar B8 woont. Geen vollemaanwandeling zonder een bezoek aan mijn bomenvriend. Ondertussen vliegt de witte buizerd voor me uit. Bij B8 aangekomen omvat ik zijn stevige natte stam en krijg ‘Prachtig’ van ‘m. Ik vind het een mooi woord maar kan de diepere betekenis niet echt vatten. Achteraf is natuurlijk mijn hele wandeling prachtig en de beleving van dit alles ‘gewone’ ochtendgloren natuurlijk ook.
Als ik google op ‘prachtig en pracht’ komt daar, naast dat iets heel mooi is, ook de reflectie van licht voorbij, schittering / schitterend. En dat is wat ik zo mooi vind, het spel van het licht. Ik bedank B8 en ga op zoek naar schitterende juweeltjes in het hoge gras. Op een plek waar de zon voorlopig nog niet komt. Ik heb een klein doel: het vinden van een libel in het gras. Een libel bedolven onder dauwdruppels. Niet in staat om ook maar een vleugel te verroeren. Voor mij een makkelijke prooi voor een plaatje.
Na eerst een juffer te hebben gevonden, hoe klein en onzichtbaar, plat tegen een grashalm geklampt, maar zichtbaar door de schittering van het licht in de honderden waterdruppeltjes die zich op haar lichaam gevormd hebben. Daarna een stuk of wat langpootmuggen. Zelfs die simpele vleugelaars worden prachtig als het water en het licht een spel met hen spelen. Na een uur zoeken en een drijfnatte broek later vind ik, net op het moment dat ik het voor gezien wil houden, … mijn libel! De witte buizerd vliegt vlak over het veld en verdwijnt in het bos. En ik, ik maak mijn zo gewilde plaatje van een zeer geslaagde ochtend, PRACHTIG!
Het is tijd om op huis aan te gaan. Het is ondertussen 9.30 en we gaan vandaag met mama in de rolstoel naar Marknesse, naar het Waterloopbos. Het is de tijd van paddenstoelen en daar staan ze massaal! Het is heerlijk nazomerweer en het is de hoogste tijd dat mama weer eens een boswandeling met ons maakt. Naast dat het wemelt van de paddenstoelen sterft het van de mensen. We kunnen bijna over de koppen lopen, en al helemaal op het rolstoelpad. Maar dat mag de pret zeker niet drukken. Mama geniet met volle teugen en ik ook, achter mijn camera, en mijn man achter de rolstoel… de lieverd. Jammergenoeg kennen veel mensen alleen de grote rood-met-witte-stippen en lopen in hun run naar die mooierds de andere, minder zichtbare, soorten stuk. Maar de kinderen zo de liefde bijbrengen voor de paddenstoelen is een hoop waard, ook de omvergelopen soorten. Die zien ze hopelijk volgend jaar 🙂
Na een heerlijk avondmaaltijd in het restaurant aldaar rijden we weer op huis aan. De volle maan komt net boven de kim als we over de dijken naar Zwolle rijden. Zo in het open veld is ze betoverend! Dit is echt prachtig! Eerst is ze nog een ovaal en dan komt ze los van de horizon en wordt een fel oranje bol. Ik ga zo weer wandelen, dan maar een overdosis pracht en praal vandaag! We brengen mama naar huis en bij thuiskomst pak ik mijn staf en ga weer op weg. De machtige maan van net vind ik natuurlijk niet, maar wat heeft ze een kracht, die laatste volle maan van 2022! Ik beloof mezelf een korte wandeling te maken naar B8 en net als vanochtend een shortcut naar huis te maken, door de weilanden via het struinpad.
Het eerste het beste artikel over deze volle maan erbij gepakt. Volle maan in Ram. En ik als Steenbok zal me deze volle maan enorm gezegend voelen… nou dat mag gezegd. En ik mag er nog van genieten ook, doe ik 🙂
Maar mijn korte vollemaanwandeling gaat natuurlijk naar B8, mijn bomenvriend. Onderweg maak ik de maan, die nu veel kleiner en helder wit is, mooier door er bomenvriendjes voor te houden. De els met haar verdroogde elzenpropjes, de wilg met zijn op bamboe gelijkende bladeren en de populier met zijn hartvormige bladeren. Zo leuk om de maan op te leuken 🙂
Bij B8 aangekomen krijg ik een mooi rijmwoord aangereikt ‘Machtig’. Prachtig en machtig, twee sterke woorden. Wat doet het woord ‘machtig’ met mij? Waar ligt mijn macht? Waar heb ik werkelijk macht over? Heb je altijd macht ‘over’ iets? Het riekt naar controle, sturing, boven staan. Maar een maaltijd kan ook ‘machtig’ zijn. Dan is het voedend. En iets kan machtig mooi, leuk, gezellig zijn.
Ik heb het gevoel dat ‘machtig’ met keuzes te maken heeft. We zijn als mensen machtig, zo machtig dat we soms bang zijn voor wat we wel (zouden) kunnen. Als we maar uit onze comfortzone durven te stappen, dan kunnen we zó machtig zijn. Soms doen mensen dat, hun werk opgeven en op reis gaan de wijde wereld in… het kán! Dat is voor mij machtig, dat soort keuzes maken. Dan wordt het leven van sleur opeens prachtig! Ik denk dat ware macht daar ligt, in de keuzes die je durft te maken. Want we kunnen loslaten, we kunnen op avontuur gaan, we kunnen alles achter ons laten en nieuwe dingen doen.
Niet dat ik dat doe hoor 🙂 Ik loop braaf mijn rondjes in het bos en geniet daar met volle teugen van. Maar mijn zoon gaat eind van de maand verhuizen naar Berlijn en kijkt of hij de winter door gaat brengen op Bali, waar hij zijn online werk ook kan doen. Dan ga ik ‘m nog minder zien dan nu… maar wat vind ik dat hij dat goed doet! Dat vind ik machtig en hij, hij vindt het prachtig!
De wijde wereld in en een knapzakje mee, Douwe Dabbert is er niets bij 🙂
Fijne wintertijd 🙂
Liefs, Loes
Nou, zoonlief is naar Nicaragua geweest in plaats van Bali en wat heeft hij het naar zijn zin gehad! Ondertussen woont hij samen in Berlijn met een andere wereldreiziger 🙂 Een jonge vrouw uit de VS die Filipijnse, Chinese en Mexicaanse roots heeft. En zoonlief met zijn Europees-Indonesische roots, vast een mooi stel. Met de kerst komen ze deze kant op. En zoonlief… tja, die wil toch nog een jaar naar Australië. Mij te onrustig, maar wat machtig als hij dit ook nog doet, mijn zegen heeft hij en zijn vriendin zegt ook dat hij moet gaan. Nu kan het nog… hij is jong en de wereld wordt momenteel steeds onrustiger. Daar in The Outback zal hij daar weinig last van hebben.
En dochterlief… tja, die is nog veel erger 🙂 Die is net weer terug uit Italië, was daarvoor ook al in Italië, daarvoor in IJsland, daarvoor in Denemarken… pppffttt. Maar het is ondertussen haar boterham (marketing Merida) en verdienste als Volger voor gravel, wielrennen, en alles wat met wielersport heeft te maken. Mijn kinderen hebben hun vleugels uitgeslagen en zijn ware zweefvliegers geworden! Beide woonachtig in Duitsland en veelvuldig in het buitenland te vinden. Waarschijnlijk is deze passie ontstaan omdat manlief en ik helemaal geen vakantiegangers zijn. Wij zijn blij met onze bezigheden dichterbij en ons huisje 🙂 Lekker kneuterig en knus.
Ik heb hen altijd op het hart gedrukt hun passie te vinden en te volgen… zie ze gaan!! Machtig en Prachtig!!
En Douwe Dabbert… zijn knapzakje is een tattoo op de bovenarm van zoonlief <3 Zodat hij altijd alles bij zich heeft wat hij nodig heeft. En voor de rest geen ballast 🙂 Heerlijk als je zo kan leven!
