De sluier tussen hier en daar is dun. Maar zijn er ook wetenschappelijk verantwoorde technieken om er doorheen te kijken, zo rond Samhain? We bespraken het bij een high tea.
Door Yoeke, interheksueel, met wortels in de Reclaiming traditie
“We spraken af dat de eerste die dood zou gaan de ander zou laten weten of het echt waar is dat je door gaat na je dood. Een seintje. Zij won. Longkanker. Drie dagen na de crematie reed ik over een landweggetje om de hond uit te gaan laten. Een reiger kwam aanvliegen en landde pal voor de auto. Daar bleef hij staan, op het asfalt en keek me aan. Minutenlang. Toen vloog hij weer weg. En het stomme is dat ik pas jaren later dacht: ‘Verrek! Dat was zij! Dat was het seintje!’ Of toch niet? Was het gewoon een reiger?”
“Misschien. Het was een goede afspraak lijkt me, maar niet zo specifiek. Dan blijf je twijfelen, of je herkent het niet hè.”
“Het was wel opmerkelijk, anders.”
“Maar concreet: wat spreken wij af? Hoe laat jij me te zijner tijd weten dat je er nog bent, ergens? Als een streep in de lucht? Een paddenstoel? Een treurwilg?”
“Ik kies voor chocola. Een stuk pure chocola waar je op een totaal onverwacht moment tegenaan loopt. Dat steek je in je mond en als je het proeft denk je: ‘Heeeeee, dat was een bericht van haar.’”
“Hm. Ver gezocht lijkt me. En te algemeen. Ik kies voor een citroenvlindertje. Ik word een citroenvlindertje dat op je schouder gaat zitten. Maar een blaadje van een teunisbloem moet je ook maar goed rekenen. En als ik in de winter dood ga…”
“Dat kan dus niet, want dan zijn er geen citroenvlindertjes. En kom me dan niet aan met een bij op een roos hè, dan geloof ik het niet.”
“Nee, jij gaat dan in de Happinez bladeren en…”
“Ik blader nooit in de Happinez, dat vind ik een rotblad.”
“Kun je nagaan hoe bijzonder het is dat je dat dan toch doet, drie dagen na mijn dood. En dan valt dat tijdschrift open en er staat een artikel in over…”
“Jou? Chocola?”
“Nee, over een citroenvlindertje. Daar. Duidelijk zat. En jij geeft me maar een seintje via een zwarte hond. Een zwarte hond waarvan het linkeroor een beetje naar beneden flapt. En als het dan een zwarte hond is met het rechteroor een beetje naar beneden geflapt, dan zal ik lachen en denk ik: ja, typisch zij.”
“Een zwarte hond… waar haal ik die vandaan bij mensen met katten? Ik weet niet of ik dit allemaal onthou hoor.”
“We moeten het een beetje wetenschappelijker aanpakken. Een lijst maken in Excel.
Iedereen die je kent vraag je hoe ze zich gaan manifesteren na hun dood en binnen de hoeveel dagen. Dan kun je het altijd direct nakijken als er iets vreemds gebeurt. Roodborstje tikt tegen het raam? Even zien… Nee, dat kan niet Hendrikje zijn, want zij zou als merel komen zingen op een woensdagochtend om 7.00 uur. Ja, tenzij mensen natuurlijk van gedachte veranderen als ze eenmaal daar zijn, en opeens een nog leuker idee hebben om van zich te laten horen. De slagboom laten neerkomen op de achterkant van je auto als je op het pontje staat bijvoorbeeld. Lijkt me trouwens echt iets voor Anja, maar die leeft nog hè.”
“Ja, met zo’n Excelsheet kan ik wel controleren wie ik voor me heb, maar ik vermoed dat ik zelf ga vergeten wat ik toegezegd heb. Zeker als dat bij iedereen weer wat anders is. Bij jou een zwarte hond, bij Anja een dwarrelende witte veer, ga zo maar door. Heb ik nog geen eeuwige rust.”
“Heb je toch niet. Het gaat gewoon door hoor.”
“Ja. Die reiger vloog ook snel weer door, toch? Zeker nog meer verschijningen te doen.”
“Ja. Maar het was heel efficiënt van haar. Want nu nog steeds, jaren later, denk ik aan haar als ik een reiger zie.”
“Ik ga aan jou denken als ik een citroenvlindertje zie. Of de Happinez, maar dat probeer ik te vermijden.”
“Kun je nagaan! Als je een hele lijst hebt van mogelijke verschijningen van vrienden en familie, dan heb je bij steeds meer gebeurtenissen een natuurlijke aansporing om even aan ze te denken. Het houdt je scherp. Als de dood er dan al niet interessanter van wordt, dan verbindt zo’n lijst met toezeggingen je toch in elk geval tijdens je leven al sterker met je dierbaren.”
“Kijk. Daar gaat een reiger.”
“Verbaast me niks.”
Reigerfoto van Pixabay. Alle andere foto’s © Yoeke
Boeiend artikel !