Fuut met jongen. Foto Loes
Wat is er veel gebeurd afgelopen jaar! Als ik alles zo terug lees, was het een heel bewogen tijd voor me. Het is best moeilijk om dit de wijde wereld in te sturen, het is niet enkel voor mij privé. Maar in deze tijd is het goed om juist openheid te betrachten, juist over wat je als vrouw mee hebt gemaakt in je leven, het vormt. Zoveel mensen hebben grensoverschrijdend gedrag meegemaakt, welke rol je ook heb gespeeld hierin, het mag gezegd. We zijn allemaal mensen en buiten de pot pissen hoort bij het leven als je er maar mee dealt, dat lucht op.
En dat hele geouwehoer over die prik, zo blij dat dat over is! Helaas zijn er vrienden afgevallen omdat wij niet voor de prik kozen, het zij zo. Ik heb mij gelukkig niet laten verleiden tot ‘kiezen’. Ik ben heel dicht bij mezelf gebleven en na twee weken flink ziek te zijn geweest van corona, mocht ik weer de sportschool bezoeken met mijn QR-code. Met de QR-code van mijn moeder kwam ik helaas niet binnen voor die tijd :-P.
Voor nu vieren we onze vrijheid, onze liefde en onze gezondheid.
2021-04-27 Volle maan van de Havik
Wat een vreselijke tijd! Wel of niet een prik? Als je het niet doet, word je misschien heel erg ziek of ga je dood. Als je het niet doet, kan je de mensen om je heen besmetten. Lees ik vandaag weer een andere optie… als je je laat prikken ga je juist super veel covid aanmaken en word je een super verspreider of nog gekker… je zorgt ervoor dat de jonge mensen om je heen onvruchtbaar worden omdat je iets gaat uitscheiden waardoor ze onvruchtbaar worden. En oudere vrouwen om je heen kunnen opeens weer ongesteld worden of vreemde blauwe plekken krijgen… iets met je bloed in ieder geval. Ik word er helemaal gek van. Mijn man wilde zich juist laten prikken om zo weer meer vrijheid te krijgen… op termijn. Maar overal lees je dat dat niet gebeurt. Je moet je constant laten testen, maar die testen zijn ook niet voor 100% betrouwbaar. Mijn moeder mag in ieder geval niet meer bij mijn broer thuis komen omdat zijn dochter, eerder dan verwacht, ongesteld is geworden. En dat wordt ook gemeld op die websites, vreemde menstruatiegevallen. Mijn moeder heeft haar eerste prik gehad en binnenkort de tweede. Zij weet zich nu geen raad meer. Het enige ‘uitje’ dat ze had was een keer per week bij mijn broer aanschuiven met eten. Ik wordt er zó moe van! Ik blijf maar bij mijn eigen gevoel. Niets in mijn lijf dat niet 100% betrouwbaar is, ik ben geen proefkonijn. Maar als mijn man nu straks wel geprikt is… en ik naast hem lig en langzaam blauw word en weer ongesteld, ik moet er niet aan denken!
Over een jaar weten we meer… hoop ik. Ik ben benieuwd wat ik dan kan schrijven.
Laat ik me maar richten op de maan, daar ben ik beter in.
Het wandelgebied in de avondschemering. Foto Loes
Thema: Trouw zijn aan jezelf (kiek dan toch 🙂 daar is tie! )
Indiaans sjamanisme: De luisterende vrouw (tja, en daar word ik nu juist zo moe van momenteel)
Laat ik voor de verandering eens beginnen met het trekken van een kaart. Het is zo’n troebele tijd momenteel, wat klaarheid is welkom.
 |
9. Cordelia – ga naar buiten “Je hebt te lang binnen gezeten. Ga naar buiten, en adem wat frisse lucht in.”Deze mythologische godin uit een verhaal van de Engelse Geoffrey van Monmouth waarschuwt dat je nu al veel te lang binnen zit. Of je Cordelia’s boodschap letterlijk of figuurlijk neemt maakt niet veel uit: ze zegt je dat het tijd is om, als is het maar voor even, een nieuwe omgeving op te zoeken. |
Wat mooi is dat Cordelia bij Beltaine hoort 🙂 ze is een Celtic fairy goddess. Ze waakt over de bloemen in voorjaar en zomer. En dat is zo waar. In deze tijd van verwarring is het goed om naar buiten te gaan. Buiten zijn geen meningen, geen complottheorieën en adviezen over wat je wel of niet moet doen. Wu wei… actie door geen actie. Ik denk dat dat toch het meeste bij mij past. De rust bewaren, geen stress, veel naar buiten, gezond – en niet teveel – eten, veel bewegen en vooral dicht bij mezelf blijven. Mensen kom uit je ‘bubbel’, van binnen zitten word je gek en van alle tegenstrijdige informatie over iets dat je wel of niet in je lichaam moet of wil laten spuiten word je nog gekker. Buiten is het goed. Tijdens de Spaanse griep (begin 1900) werd iedereen juist naar buiten geadviseerd door de overheid. Nu juist naar binnen…
Vanmiddag zou ik gaan schilderen. Ik heb de smaak te pakken, maar het licht in huis is te donker. Mijn muurtje zal nog even moeten wachten. Afgelopen weekend voor het eerst de kwast in huis gebruikt en wat kan ik het goed 🙂 Nu ben ik niet meer te houden! De witte muren kunnen een kleurtje verwachten.
Maar niet getreurd, ik kan ook mijn vollemaanverslag gaan schrijven. Afgelopen dinsdagavond was de laatste avond van de avondklok. En ik wilde echt na 22.00 gaan wandelen. Wat heb ik aan een vollemaanwandeling zonder maan en donkerte. Dus dikke vinger, om 22.00 trek ik mijn schoenen aan, pak mijn wandelstaf en trek de deur achter me dicht. Ik had een stilte verwacht. Maar dat liet nog een kwartier op zich wachten. De mensen haasten zich nog naar huis. Ook een paar groepen jongeren zijn nog onderweg naar huis. Het is vandaag koningsdag en mensen willen dat natuurlijk vieren. De mensen die buiten zijn, zijn luidruchtig, helaas. Maar dan, na een tijdje, wordt het stil. Wat is dat vreemd. Geen auto’s meer op de A-28 die altijd te horen is. Er vliegt wel een vliegtuig over, jammer dat. Ik hoor de roerdomp!!! Geweldig, een geluid dat je naast het horen ook een beetje voelt. Een zwaar ‘woemp’ ‘woemp’ ‘woemp’. Voor het eerst dat ik dit hier hoor. Ik heb hem jaren geleden van rietkraag naar rietkraag zien sneaken 🙂 Gewoon aan de rand van de woonwijk. Het was geen gezicht, zichzelf zo klein mogelijk makend, een stukje gras overbruggend naar de volgende rietkraag. Maar nu heb ik ‘m gehoord! Van de week hoorde ik de koekoek voor het eerst. Het is echt voorjaar! Door al het gedoe zou je bijna vergeten dat dat gewoon doorgaat. Daar is geen persconferentie voor nodig 🙂 Het is nu wachten op de nachtegaal. De afgelopen twee jaar heb ik die gemist.
Volle maan met elzenkatjes ervoor.
De maan komt langzaam boven de woonwijk uit. En wat is ze groot en oranje! Dat oranje kan ik nooit echt lekker vastleggen met mijn camera. Och, wat klopt dit allemaal in mijn leven nu. Het loslaten en niet meer met geheimen willen leven. Ik had het loslaten echter mooier voorgesteld. Ik kreeg afgelopen weekend te horen dat mijn lieve vriend en man van mijn alter-ego Mutti, opgegeven is in de behandeling tegen slokdarmkanker. Deze man wil ik helemaal niet loslaten. Maar dat wordt ons niet gevraagd, er wordt ons enkel gevraagd hem los te laten, hem te laten gaan. Ik denk weleens: ”Het wordt alleen maar mooier aan de overkant”.
En ik heb vlak voor mijn wandeling de brief van mijn overleden vader naar mijn broer verzonden. Een brief die over familiegeheimen gaat en waar hij een hoofdrol in speelt. Ik had eerst gevraagd of hij deze brief wilde ontvangen en dat het een erg persoonlijke brief was. Hij wilde ‘m graag ontvangen, maar was duidelijk niet voorbereid op de inhoud. Voor mij wel heel fijn om deze brief los te laten. Al maanden lag hij op mijn maag. Tijdens het opruimen van de administratie werd ik geconfronteerd met deze (en meerdere) brieven van mijn vader. Hij vertrouwde het papier vaak zijn gedachten toe. En zo las ik zijn worsteling om de situatie, die ontstaan was na het afscheid van mijn broer aan mijn adres, te bespreken en te normaliseren. Helaas heeft hij deze brief van drie kantjes nooit verstuurd en wist mijn moeder er ook niet van.
De boodschap ligt nu bij mijn broer en die is er niet blij mee. Volgens hem staat het vol leugens en dat komt door mij. Hij heeft nooit met mijn ouders gesproken over wat er onwenselijk was in onze jeugd, ik wel. Ik heb al vrij vroeg (rond mijn 25ste) zaken opgebiecht aan mijn ouders. Hij is er zijn hele leven mee rond blijven lopen. En nu is het hem opeens duidelijk dat onze ouders er alle weet van hebben gehad… dat is confronterend voor hem. Mijn vader heeft zijn hele leven gewacht op het moment dat mijn broer ook zijn daden op zou biechten. Helaas heeft hij ze enkel aan God toevertrouwd en die heeft hem vergeven… fijn zo’n hotline naar boven. Ik heb het hem ook vergeven… toen hij er ooit naar vroeg, na een emotioneel gesprek met mijn moeder. Een gesprek dat ging over groepsverkrachting en misbruik in mijn ‘vriendenkring’. Dat mijn broer daarna vergeving vroeg voor zijn nog veel jongere vergrijp… was even verrassend voor mij. Pas toen ben ik daar over na gaan denken en het verband gaan zien met de misstanden in mijn jonge jaren. Ik heb hem misschien veel te snel vergeven. Verdringing is een mooi mechanisme van de geest, je kan pas iets herinneren als je ermee kan dealen.
De laatste tijd had ik opeens behoorlijk… zeer behoorlijke last van blaasontstekingen. Nooit eerder gehad, maar vorige week lag ik dubbel van de pijn. Een lieve vriendin vertelde mij dat dit spiritueel staat voor ‘loslaten’. Nou, dat kan er dus ook nog bij 🙂 Alles om mij heen roept mij op om los te laten. En blaasontsteking kan ook verband houden met negatieve seksuele ervaringen. Ik mag dat dus loslaten. En loslaten betekent voor mij vooral niet meer leven met dit ‘geheim’. Ik heb mijn ervaringen ondertussen verteld aan mijn kinderen, gewoon als gegeven. Ze hoeven er niets mee, maar mogen het weten. En zo ook de vrijheid die ik de brief van mijn vader heb gegeven. Wat mijn broer er verder mee doet is zijn zaak. Ik heb het aangegrepen om los te laten, geen geheimen met mij mee te dragen. Familiegeheimen zijn als een smeulend vuur in het veen, het beïnvloedt alles maar niemand die het ziet. En als je je een vroomheid hebt eigen gemaakt is het moeilijk hiermee te dealen, vooral naar je gezin. Dan is de val diep, dan kan je beter de ander (mij dus) op de brandstapel gooien. Jaren geleden (2004) heeft mijn broer afscheid genomen van mij en mijn gezin. Pas als wij ons bekeren tot het ware geloof (lees: zijn geloof) dan zijn we weer welkom. Wij zijn in zijn ogen duivelsaanbidders en heksen. Dat van die heksen is wel oké, zij het dat hij dat vrij eng invult. Het zorgt in ieder geval voor ‘monddood’ maken en de brandstapel is nooit ver weg. Hij zou ook mijn ‘zilveren draad’ doorsnijden als ik bij hem thuis zou komen ‘heksen’. Ik begreep uit een boekje dat ik meegeleverd kreeg dat dat mijn levenslijn was. En bij navraag zou hij mij dus echt van het leven beroven, want hij gelooft heilig in dit soort hekserij.
Al met al zo blij dat ik dat nu los kan laten. Ik hoop voor hem dat hij ooit ook op dit punt komt.
En zo voorbereid op deze wandeling van loslaten loop ik het buitengebied in. Wat is het vreemd te weten dat er verder echt niemand buiten is. Het is ook een beetje eng, voel ik. Als er iets zou gebeuren dan is er niemand die mij kan helpen. Dat gevoel kan ik gelukkig snel loslaten. De stilte is overweldigend en de milde voorjaarsgeur is zo lekker. Bij vlagen komt mij de geur van de wilde sering tegemoet, zoet en weeïg.
En dan is er opeens vuurwerk, veel vuurwerk! Bijna iedere volle maan is er wel vuurwerk, maar niet zoveel! Zeker vijf minuten schieten er prachtige vuurpijlen met siervuurwerk de lucht in boven de woonwijk. Dat is vast om te vieren dat de avondklok zijn laatste avond in gaat. Nou van mij mag dat echt gevierd worden! De natuur zal de stilte en rust wel gaan missen 🙂 Ik heb er jammerlijk te weinig van genoten… want ik moest binnen blijven. Maar deze avond pakken ze mij niet meer af!
Mijn wandeling gaat natuurlijk eerst naar Uriël. Uriël heeft blaadjes! Zeven takjes met blaadjes! Ik was even bang dat hij het zou opgeven. De uiteinden van de takjes kon ik de vorige volle maanwandeling afbreken, daar zat geen leven meer in. Maar nu zie ik kleine blaadjes 🙂 Als ik langs zijn stammetje wrijf en zijn lange wond voel krijg ik “Ach, erme” of ik dat nu tegen hem zeg of dat hij dat nu tegen mij zegt, laat ik maar even voor wat het is. Ik krijg niets anders, dus ik mag het hiermee doen. “Och, arme…”.
Het verdriet om mijn lieve vriend die nu het leven los probeert te laten is het nadrukkelijkste aanwezig in mij. Ik ga uit van het “Och, arme…” voor hem. Hij is zelfs nog op en neer geweest naar Lourdes om daar de kracht te vinden om los te laten. Voorin de auto, plat. Ik weet dat hij daar naar het ziekenhuis is geweest omdat de pijn niet meer te harden was. Hij is daar gestabiliseerd om weer naar Nederland vervoerd te worden… och, arme. En nu ligt hij in Breda in het ziekenhuis omdat hij naar alle waarschijnlijkheid iets aan de gal/lever mankeert en dat de pijn veroorzaakte. De pijn hebben ze gelukkig kunnen onderdrukken… maar wat nu? Misschien kan hij nog een chemo krijgen, och, arme… loslaten, het is zó makkelijk gezegd 🙁
Vanaf Uriël besluit ik het ‘stille pad’ te gaan. De stilte noopt mij tot geruisloos lopen en dat gaat niet op een schelpenpad. Het bos is stil en donkerder dan gewoonlijk. De hockeyvelden zijn stil en onverlicht. In de verte hoor ik de ganzen ‘kibbelen’, de roerdomp en koekoek zijn al een tijdje stil. De geur van de wilde sering glipt zo nu en dan onder mijn neus door.
Als ik bij het bruggetje met één reling aangekomen ben, ga ik daar maar weer eens heerlijk op zitten. Vanuit het bos op de heuvel komen lichten naar beneden. Een brommer en twee fietsers komen nog van de Bult af. Ze passeren mij en verdwijnen in de nacht. En dan is het weer stil. Voor me springt een vis boven water uit en komt met een flinke plons in de sloot. En zo zit ik geruime tijd te genieten van de nacht, de geluiden, de stilte, de geuren en mijn eigen gedachten. Gedachten die gaan naar mijn vriend, naar wat te doen met het vaccin, naar wat te doen met mijn broer, naar mijn verantwoordelijkheid nemen voor wat ik los laat, naar het gevoel niet meer met geheimen te hoeven leven, naar het zeker weten dat ik, en mijn man, voor mijn moeder moeten zorgen. Het is nogal wat dat de revue passeert.
En toch, als ik hier buiten ben, is er niets van dat aanwezig… alleen in mijn hoofd. Het is er niet. Dat is het helende van naar buiten gaan, de natuur in. Wu Wei, handelen door niet te handelen. Alleen maar zitten en waarnemen, waarnemen wat is… en dat is niet veel. Het is stil en het wordt tijd dat het stil wordt in mij.
Met deze gedachte vervolg ik mijn weg naar huis. De maan verlicht mijn pad en zorgt ervoor dat ik trouw blijf aan mezelf. De antwoorden vind in mezelf. Me niet gek laat maken door wat er om me heen gebeurt, maar te voelen wat er in mij gebeurt. En wat er de afgelopen dagen in mij gebeurd is, is huilen en diep bedroefd zijn om mijn lieve lieve vriend. Dat is wat er nu belangrijk is, dat is wat echt dichtbij komt, wat mij echt diep beroert. ‘Och, erme erme Cerretje… hoe moet Mutti nu verder zonder jou? De liefde van haar leven. Gelukkig hebben wij een sprookjeshuwelijk gesloten en sprookjes blijven voorleven, zo ook onze band. Die zal voor altijd zijn… ook als wij er niet meer zijn <3
Het bord zegt: Gelukkige nieuwe dag! Foto Loes
Nou, even een update over de vaccinatie. Mijn man had een afspraak gemaakt voor de prik, ik toen ook maar. Want heeft het voor zin om niet te vaccineren als hij het de weg naar de vrijheid vindt en ik dan niet mee kan om die vrijheid te vieren? Nu, een paar dagen later, zei ik mijn man dat ik toch niet naar de afspraak ga, ik blijf trouw aan mijn gevoel, te wachten. Hij zei mij dat hij al besloten had zijn afspraak voor vrijdag af te zeggen, ook hij ziet het niet zitten. Wat een opluchting! Oké, we schuiven het besluit voor ons uit. Eerst eens even kijken hoe de bevindingen zijn na een paar maanden, waarschijnlijk is er dan meer duidelijk en kunnen we kiezen welk vaccin we willen, nu is die keuzevrijheid er niet.
Wordt vervolgd… voor velen van ons 🙂
Liefs, Loes
Dag verhaal van vorig jaar, ga de wijde wereld maar in en doe je werk <3 Mijn hoop is dat het komende jaar gezelliger wordt 🙂
