Thema: Bouw aan je zelfvertrouwen.
Indiaans Sjamanisme: Zij die heelt.
Afgelopen zaterdag was het eindelijk zover: we mogen de mondkapjes af! Niet dat ik ze nou vaak gedragen heb. Ik heb zoveel mogelijk de plekken vermeden waar ze gedragen moesten worden. Als brildragend mens had ik er zo’n hekel aan! En het idee dat het geen ruk uitmaakt of je ze wel of niet op hebt deed daar ook geen goed aan. Vanochtend in de sportschool mochten we ook weer gewoon naar binnen zonder mondkapje. Toch zijn er mensen die ze nog dragen, zijn dat nu dan de nieuwe ‘wappies’ of zijn dat de verstandige mensen? Grappig hoe deze beleving opeens om kan draaien 🙂
Ik ben benieuwd of ik mijn ‘mondluier’ in kan lijsten of dat ik ‘m ‘stand-by’ moet houden. Al met al is het fijn om mensen weer te kunnen zien glimlachen 🙂
Ook het festivalgebeuren mag weer opstarten. Nu maar hopen dat daar geen ‘stop’ op komt. Want Nederland is toch wel een festivalland geworden de afgelopen jaren. Veel mensen verdienen daar hun boterham aan en dat heeft een flinke deuk opgelopen.
Voor mij is het een welkom ‘rustjaar’ geweest. Niet omdat we bijna niets gedaan hebben, maar omdat we onze tijd heel hard nodig hadden. De mantelzorg voor mijn vader en moeder en nu, na het overlijden van mijn vader, alleen voor mijn moeder. De verbouwing van ons huis, die nog steeds niet klaar is 🙁 Het vraagt nog steeds veel van onze aandacht en tijd. Nog een jaartje ‘rust’ had ik geen probleem gevonden. En onze leeftijd begint misschien ook wel mee te spelen (60 en 67 jaar). Lekker een beetje klooien in en om het huis, wat wandelen, vroeg sporten, werken en gezellige weekenden… eigenlijk bevalt dat ons wel. Het weer in gaan pakken van onze festivalspullen is geen kleine geit, het is een behoorlijke geit! En het weer (te heet of te nat) werkt de laatste jaren ook niet mee. Maar zolang er bomen op de festivallocatie zijn, is het voor ons te doen. Laten we vooral lief zijn voor de bomen, we hebben ze de komende jaren zó hard nodig!
Volle maan van de Speer – 03-08-2020
Het is maandag 3 augustus. Als er geen coronagedoe was geweest hadden we nu zitten bijkomen van een weekend Castlefest. Dan hadden we de spullen weer opgeruimd, de tenten in de opslag, de kostuums in de was, de schminkspullen weer op hun plek en bekaf geweest. Nu hebben we een heel relaxed weekend achter de rug. Op zaterdag geBBQd met onze goede vriend waar we de opslag van mogen gebruiken en samen met hem ons ‘wickermoment’ gevierd. En zondags naar een van de groentjes, ook weer geBBQd. Het is dus heet en droog! En diep in mijn hart zó blij dat ik niet het hele weekend geschminkt in kostuum heb hoeven te werken. Ik vier mijn sabbatical maar en zie wel wanneer we weer los mogen gaan.
Onze wicker, een kokosnoot-aapje met een tros bananen, troffen we aan bij de Hanos. Hij stond in het restaurant en was gelukkig te koop. Het was een spaarpot, dus onze dankzeggingen en wensen konden we mooi posten in z’n buikje. Natuurlijk heb ik de visitekaartjes van Greenthingz en mijn coachingspraktijk erin gedaan en een briefje met mijn dankzegging over hoe het leven zich aan mij ontvouwt. En de wens naar verbinding geuit. Wat mijn man en onze vriend gepost hebben, is geheim, dat weet ik ook niet. De volgende dag hebben we gekeken wat er over was van ons offer. Een klein brilletje, van het aapje, en drie grote schroeven. Wat mooi! Dat ik het komende jaar mag zien dat er verbinding is… en dat driemaal 🙂 Voor elk van ons. Symboliek, wat hou ik daarvan, het leert me om nog meer de verbinding te zien.
In het kader van verbinding heb ik ook mijn eerste gesprek gehad met een vrouw van de ‘Orde van de weefsters’. Een paar manen geleden kreeg ik het woord ‘weefster’. En dat bleek een van de rangen van Vita Feminea Textura te zijn 🙂 Dus gelijk contact gezocht met deze groep vrouwen en wat spreekt mij dit aan!! Ik ben nu bezig met het vervolgtraject en hoop daar de verbinding te vinden die ik zoek, dicht bij huis!
Wat een mooie aanloop naar deze volle maan. Er gebeurt zoveel op dit moment, bij mij en in de hele wereld. Als je niet naar buiten kan… ga je naar binnen. Veel mensen keren zich naar binnen. Duidelijk wordt dat je geluk niet zit in het je richten op de buitenwereld maar dat je geluk meer zit in je richten op je eigen binnenwereld. We zijn zo gewend om onszelf te overschreeuwen, met druk doen, herrie, feesten, hebbedingen, blablabla… we mogen stil worden. De wereld is echt stukken stiller geworden. En in stilte kan je naar binnen en daar dan die broodnodige verbinding aangaan. Ik geniet van de stilte, de mooie ontmoetingen met vrienden. Niet op drukke festivals, maar thuis om de tafel of samen mooie natuur ontdekken in ons prachtige land. Ik hoop dat we deze stilte vast weten te houden. In mijn Modron-maanagenda begint de tekst bij deze maan met de volgende zin: ”Als je je overprikkeld voelt, dan is er maar één ding belangrijk op je pad: richt je op je innerlijke rust. De tiende maan van het natuurlijk jaar helpt je hierbij”. En zo fijn dat je omgeving je er dit jaar bij helpt! Er gebeurt niets, dus je hoeft niet bang te zijn iets te missen… er is niets te missen! Wat geeft dat een rust, je kan met een gerust hart naar binnen keren om daar je innerlijke rust te ervaren 🙂 En wat was de wereld overprikkeld!!!
Vandaag, 3 augustus, heeft het gehoosd!! Een gigantisch regenfront is over ons land getrokken en bij ons in Zwolle is het flink los gegaan. 15 millimeter regen in korte tijd, wat een verademing! En dan is het gelukkig weer droog in de loop van de avond. Het wordt weer helder en de maan komt op. Mijn schoenen aan en mijn staf mee. De maan is nog niet te zien als ik de deur uitstap. Het is al flink schemerig en ik kan nog net een foto maken van de plas, de weerspiegeling van de lucht maakt dat ik nog net genoeg licht heb. Wat woon ik hier toch mooi. Binnen een half uur loop ik het bos in. Zo ook vandaag. Geen mens op de been en in de tuinen is het stil, alles is nog nat. Het water in de sloten staat hoog en de waterlelies staan in volle bloei. De ganzen zijn stil, geen nestplaats of jongen meer te verdedigen, wat een rust! Af en toe scheert er een vleermuis over het water. Wel moet ik heel goed oppassen waar ik mijn voeten neerzet… slakken! Volgens mij heb ik er niet een geplet op mijn wandeling. Zij zorgen voor de focus en laten het tempo zakken 🙂
Als ik over de brug naar het buitengebied ben gegaan en naar de driesprong loop, zit daar een poes in het schijnsel van de straatlantaarn. Ze loopt niet weg, dus ik roep ”Kroelie!” en jawel, ze valt om 🙂 Mijn ‘epileptische’ katje (omdat ze steeds omvalt als ze mij ziet) heb ik nog nooit zover van huis getroffen. Ze laat zich met graagte aaien en het liefst over haar buikje, vandaar dat ze alvast gaat liggen 🙂 Ze loopt daarna een stukje met me mee, maar haakt na zo’n 50 meter af. Mijn weg voert natuurlijk naar Uriël, mijn kleine boomvriend. Hij is er nog steeds maar ziet er wat miezerig uit. Eén takje, van de zeven, is kaal en zijn blaadjes zijn klein. Het is natuurlijk heftig weer en waarschijnlijk heeft hij geen flink wortelstelsel. Weliswaar staat hij aan het water, maar dat zegt niet alles. Toch krijg ik een mooi woord van ‘m. Als ik zijn stammetje omvat, boven zijn plastic wokkel, krijg ik ‘voltreffer’. Ik moet aan voetballen denken… nee, daar zal ik het waarschijnlijk niet moeten zoeken. Ik herhaal het een paar keer hardop om het te onthouden, voltreffer… mooi woord.
Ik loop het schelpenpad dit keer, niet het stille graspad. Op het pad in het maanlicht, dat vanavond heel erg fel is, neem ik de Artemis-houding aan. Met een voet naar achter en mijn staf in mijn hand om haar weg te werpen, de houding van de speerwerper. Zo blijf ik een tijdje staan en het woord valt nu op z’n plaats, voltreffer! Ik denk terug aan mijn wens naar verbinding in mijn eigen buurt. Een wens die ik al een aantal jaren koester. Ik richt mij op de volle maan en werp mijn ‘speer’, met mijn wens naar verbinding. Dat het een voltreffer mag zijn, mijn eerste stappen naar de ‘orde van de weefsters’, de vrouwelijke loge van de vrijmetselarij.
Als ik op ‘voltreffer’ google dan kom ik niet verder dan ‘succes’, ‘rake klap’ of ‘voorwerp dat doel treft’, in ieder geval is het doelgericht… mooi zo met deze maan. Ik zal er een kaartje op trekken, wie weet dat dat nog wat toevoegt. OMG, weer een van mijn ‘die trek ik altijd kaarten’, Mother Mary!
‘Expect a miracle’. “Have faith that your prayers have been heard and being answered”. Mother Mary, Mary Magdalene en Guinevere, dat zijn mijn drie kaarten… het godinnendeck lijkt voor mij niet meer kaarten te herbergen 🙂 Toen ik het deck kocht in een tweedehands winkeltje vroeg ik het deck wat het mij te vertellen had (doe ik altijd bij nieuw deck, waarvan ik er niet veel heb). En toen gaf Guinevere mij antwoord. Wat mij nu ook erg aanspreekt bij Mother Mary is de volgende zin: ”For as you make others stronger, it strengthens not only yourself but the entire world”. Zo voel ik dat steeds meer in mijn coachingspraktijk. Ik heb veel mensen die het niet kunnen betalen, maar wat ik dan altijd zeg: Wat jij mij niet kan geven komt via andere wegen wel tot mij. Ik heb er het volste vertrouwen in dat de ‘kracht’ altijd naar balans zoekt en mij schenkt wat ik wens. Dat vertrouwen wordt steeds sterker in mij. En het is zelfs frappant. Afgelopen vrijdag fiets ik langs de pluktuin waar prachtige bloemen groeien (voor 10,= mag je een armvol bloemen plukken). Ik kijk naar de kleine zonnebloemen en wens er ook een paar, niet teveel, voor in mijn kamer. Ik ben onderweg naar mijn werk en vergeet het weer. De dag ervoor heb ik een prachtige hoge vaas gevonden bij de glasbak, die staat in de voortuin, bij de voordeur. Op zaterdag hebben we met vrienden afgesproken en wat heeft zij voor mij meegenomen (vrijdag geplukt): vijf prachtige kleine zonnebloemen uit haar eigen tuin. Ze kunnen direct in de ‘nieuwe’ vaas, die bij de voordeur staat te wachten 🙂 Het leven is mooi <3 als je er maar op vertrouwt.
Nou, dat kaartje had wel weer wat te vertellen en sprak mij aan, juist op het punt waar ik nu beland ben in mijn leven. Ik zoek mijn staf op die ik van me af gegooid heb. En mijn weg vervolgt zich in het donker, of eigenlijk in het maanlicht. Als ik de dijk over gewandeld ben zie ik onder me lichten in het bos. Een groot rood licht en wat koplampen, van fietsen, neem ik aan. Ik maak er een foto van (met zoom) maar het rode licht zegt me niets. Als ik de brug naar het buitengebied in omgekeerde richting overgestoken ben, richting huis dus… komen er twee gigantische klappen uit het bos. Tja, voltreffers denk ik nu 🙂 maar wat een dreunen waren dat! Weer geklooi met illegaal vuurwerk, en dat hartje zomer. De dieren in het bos hebben geheid hun hart in de keel. Ik verwed er mijn ouwe schoenen onder dat deze mensen er geen benul van hebben dat het bos meer is dan een paar bomen waar je naar hartenlust kan klooien zonder dat iemand er last van heeft. Triest.
Mijn wandeling weer gedaan en nu na een week mijn verslag weer geschreven. Ik heb mijn speer geworpen en heb er alle vertrouwen in dat wat er voor mij in het vat zit, goed is. En goed hoeft niet altijd ‘leuk’ of ‘fijn’ te zijn. Mijn wens het universum in gestuurd en wachten wat er gezonden wordt 🙂 Het leven is goed, heb vertrouwen. De bloemen komen vanzelf, als je je vaas maar klaar hebt staan!!
Liefs, Loes
Nou, dat voetballen is weer over! Gister zijn ‘we’ uit de competitie gewerkt. Alle oranje troep kan weer opgeruimd of weggegooid. De grote winnaar is de producent van al die zooi, de grote verliezer ons milieu! Laten we ons nu focussen op de Tour de France 🙂 Daar doet Nederland het beter. Met een super fanatieke wielrennende dochter en schoonzoon pikken we daar een graantje van mee. Sporten verbindt, dat is zeker. Maar ik doe het liever zelf 🙂
Mijn verbinding met de Weefsters is helaas mislukt. Drie geweldige gesprekken gehad met mooie vrouwen, alleen het laatste met wat oudere dames liep op een domper uit. Zij vonden dat er al teveel coaches in de groep zaten: ”Van die vrouwen die het allemaal al wel weten”. Tja, daar kon ik niet tegenop. Op basis van mijn (gewenste) beroep bestond er reeds een beeld van mijn persoon. Ik zou niet kunnen reflecteren, werd er teruggegeven aan de andere vrouwen. Ik moest dat maar eerst beter gaan kunnen. En mijn voorkomen was ook te zelfverzekerd, te opvallend; mijn haar en kledingstijl waren nou niet onopvallend, vonden de dames. Was ik nu maar in spijkerbroek/T-shirt gekomen in plaats van ‘op netjes’. Dat zij vonden dat er reeds genoeg coaches in de groep zaten, dat hadden ze niet teruggekoppeld. Ik neem aan dat daar een onuitgesproken ongenoegen in schuilt, maar daar kan ik helaas niets meer aan doen. Luisteren is een vak 🙂
Mijn weg naar verbinding zal zijn eigen weg gaan. Ik weef lustig verder aan de ‘lappendeken’ van mijn leven 🙂 Ik reflecteer er op mijn manier regelmatig op los en dat ik bij tijd en wijle opvallend aanwezig ben, dat is een gegeven.
Een rustmomentje voor mezelf, om weer eens heerlijk met mezelf alleen te zijn en te reflecteren op mijn zijn, is alweer geboekt. Een vijfdaagse retraite in de bossen van Havelte. Vijf dagen in stilte, geen boeken, geen telefoon, geen tv, geen computer, geen gesprekken… alleen met mezelf in hopelijk een fijne groep… die stil is 🙂 Voor sommigen om gek van te worden, voor mij iets om naar uit te kijken, tussen twee festivals in… heerlijk!
Fijne zomer! Liefs Loes <3
