Imbolc 24 januari 2016
Imbolc is van oudsher een ploeg- en zaaifeest. De ploeg werd gezien als een bezield wezen waaraan geofferd werd. Met de ploeg werd de eerste voor geploegd, een diepe wond die aangebracht werd in de Godin, Moeder Aarde. De eerste voor werd altijd om het dorp aangebracht en was een heilige plek die je niet overstak. Het snijden in het lichaam van moeder aarde werd gezien als een ingreep die enorme krachten losmaakte. Deze krachten verdreven alles wat zich daar op het etherisch vlak bevond en als zodanig was het een reinigende handeling. Na de feesten die hiermee gepaard gingen werden de akkers geploegd. Nu kon de hemelgod moeder Aarde bevruchten met zijn zaad en water. Het ploegen nam enkele weken in beslag… dat is heel wat anders dan vandaag de dag.
In het boek ‘De acht jaarfeesten’ van Joke en Ko Lankester staat een mooie koppeling met oude en nieuwe inzichten:”Toch gaan ook binnen de wetenschap steeds meer stemmen op dat het magisch wereldbeeld, dat tot de vorige (1800-1900) eeuw overheersend was, niet louter op fantasie en onwetendheid berust. Zolang de wetenschap rekende met ondeelbare atomen werd magie als bijgeloof afgedaan. Sinds de kwantumfysica de atomen herleid heeft tot vormen van energie wordt de magie ook binnen de wetenschap serieus genomen als een methode, en waarschijnlijk een heel effectieve, om deze energie te beïnvloeden.”
Al met al is februari van oudsher een maand om te reinigen. De naam van de maand is zelfs afgeleid van februare, een Sabijns leenwoord dat ‘ritueel reinigen’ betekent. Reinigen op alle vlakken, van de woning tot je eigen lijf en leden, de woning van je geest. En de reiniging van de geest zelf, het loslaten van belemmerende patronen en gedachten… de wortels van ons handelen. Genoeg te doen dus in februari!
En wat eerst als ramp beschouwd werd, blijkt op den duur nu juist de handeling/gebeurtenis te zijn geweest die je vooruit hielp. De overstroming die de landgodin Boann veroorzaakte door haar ongeduld bleek achteraf een brenger van vruchtbaarheid.
Imbolc valt dit jaar vroeg, in januari al! En als ik mijn bespiegeling van vorig jaar doorlees dan zijn er veel overeenkomsten! Vorig jaar was het een lauwe winter en dit jaar schiet het ook niet op. In december stonden de narcissen al in bloei! Er is een paar dagen ijzel geweest, maar dat is het dan ook. De voorjaarsbloeiers staan al tijden te bloeien en de eerste citroenvlinders heb ik in december reeds hun voorjaarsrondje zien maken! Naar verluid zijn de nachtegalen alweer op hun stek, terwijl half april een gewone tijd is. Volgens sommigen zijn ze niet eens weggeweest en de hele winter door te horen geweest!
En net als vorig jaar loopt het grote eiland voor onze kust weer behoorlijk onder water! In Schotland proberen de mensen uit alle macht hun huizen droog te houden 🙁 Mij hoor je niet klagen met onze warme winters.
Vanochtend, net als vorig jaar, wezen knotten en gister een heerlijke boswandeling gemaakt en overstelpt met Rode Bekerzwammen….vorig jaar één kunnen spotten. Dat is een mooie ontwikkeling!
En de pijn in mijn nek en schouders? Vorig jaar liep ik daar nog flink mee te klooien. De vooruitzichten, de toekomst, wel of geen werk… het drukte zwaar op me. Ik ben nu op de plek in de tijd waar ik voor vreesde 🙂 En het is net als een donker bos… als je er naar kijkt, dan is het beangstigend. Wat kan er allemaal in dat bos zitten? Wat kan er mij allemaal gebeuren in dat bos? Wie komt mij redden als mij daar iets overkomt? Zo, is het ook met de toekomst. Er tegenaan kijken is vaak zwaarder dan er zijn.
De overdaad aan bekerzwammen doet mij goed… vooral als ik ze als symbool bezie! De bekers van overvloed, van kelk van het vrouwelijke, de bokalen (emoties/zielenleven) van de tarot!
Manlief heeft nog steeds geen werk en zijn WW is afgelopen… en een vervolguitkering hebben we besloten niet aan te vragen! Geen bemoeienis van uitkeringsinstanties – we gaan onze eigen boontjes doppen en we gaan wel zien hoe donker het bos zal zijn.
Mijn nek en schouders zijn zachter dan vorig jaar om deze tijd! Ik ben in mei een opleiding tot Vital Life Coach begonnen, bij de Academie voor holistisch coachen. Een opleiding die zich richt op voeding, bewegen en mind-setting. Heerlijk om weer in de schoolbanken te zitten! Het zorgt voor een blik vooruit en groei! Dat in tegenstelling tot angst en verlamming wat me eerst vastzette, in lijf en leden.
Imbolc, een tijd van oude patronen loslaten, durven te vallen en gaan voor hetgeen ligt te wachten op ontluiken. 2016, een jaar van verrassingen en vertrouwen in mezelf en mijn toekomst.
2015, Volle maan van de Overstroming, 4 februari
Thema: “Welk oud patroon is zo gewoon geworden dat je het niet meer ziet?”
Indiaans sjamanisme: “Zij die de wijsheid bewaart”
Februari: “Weg van de Overgave, durf te vallen”
Iedere maand heeft, net als iedere maan, een thema… de grote cyclus van het jaar! Deze maan vraagt mij om te kijken naar een oud patroon. Een trekje van mezelf dat ik als eigen beschouw. En waar ik ondertussen blind voor ben geworden… maar wel z’n viool speelt op de achtergrond! En nu vraagt de maand Februari of ik dit eens effe los wil laten, me over wil geven aan… vertrouwen!
Februari is de maand dat alles nog dood lijkt, maar diep in de koude donkere grond roert zich het leven al. De dagen lengen en de zon krijgt zoetjes aan meer kracht.
Op 4 februari heb ik ook weer de eerste Facebook-werkgroep opgestart voor een grote opdracht voor mijn stichting. Met 25 mensen gaan we in juli weer aan de slag en daar is natuurlijk een tijdje voorbereiding voor nodig. Dus ook hier is het gedaan met de winterrust.
De kraanvogel is het krachtdier van deze maan. De vogel van geduld en balans. Net als de ooievaar kunnen zij tijden op één poot staan. Dan moet je werkelijk in balans zijn. Mooi is dat ik van mijn fysiotherapeut een oefening heb gekregen voor de pijn in mijn rechterwreef. Ik moet op één been gaan staan en dit zolang mogelijk volhouden. Zo train ik de spieren in mijn voet, die ik te weinig gebruik (steunzolen). En echt, wat is dat moeilijk! Zo ben ik dus bezig om in mijn eigen centrum te komen. Wie weet wat deze oefening mij nog brengt 🙂 Ik loop teveel op mijn hielen en te weinig op mijn voorvoet/tenen. En dat is dan waarschijnlijk weer de oorzaak van mijn hielspoor geweest… en dan is mijn kringetje weer rond.
Maar nu naar mijn wandeling. Ik zie nu pas dat ik een dag te vroeg ben gaan wandelen! Ik ben dinsdag de 3e gaan wandelen, helemaal in de veronderstelling dat ik mooi op tijd was. ’s Maandags had ik mijn vriendin aan de lijn die me vertelde dat haar moeder net een half uurtje geleden was ingeslapen via euthanasie. En dat dat zo mooi tijdens volle maan was gebeurd… nou bijna dan. Samen waren we in de veronderstelling dat het de 3e volle maan was. Maar niets voor niets 🙂
Vanuit mijn werk pak ik direct mijn camera en ga de paden op de lanen in! Het is 17.00 en de zon staat te knallen! Het is weken grijs geweest en deze zonnekracht doet me zó goed. De hele dag verlangde ik al naar dit moment… naar buiten! Het is fris en op de schaduwplekken ligt nog wat sneeuw.
Om de zonsondergang in het bos mee te kunnen maken besluit ik met de auto die kant op te rijden. De auto parkeer ik bij de Wijde Aa, een grote plas aan de rand van de stad. De lage zon kleurt de rietkragen in de verte oranje en de knalblauwe lucht met wattige wolken doet me denken aan een schilderij van Van Ruysdael, de zeventiende-eeuwse schilder. De oude ratelpopulieren pakken met hun toppen de laatste zonnestralen. En als ik onder hen sta en omhoog kijk, vervalt de hoogte en lijken het wel boabab-bomen. Van die bomen die door de goden ondersteboven in de grond zijn gestoken, leuk die oude sagen.
Met mijn neus in de lucht (damn, wat heb ik de zon gemist de afgelopen tijd) draai ik me om en loop de Kolksteeg in, richting Westerveldse Bos. De ganzen vliegen af en aan… mijn totemdier als steenbok (als ik Kenneth Meadows, schrijver van ‘Moeder Aarde astrologie’ mag geloven). En de gans is eigenlijk dagelijks in mijn leven. Als ik de deur uit loop, vliegen er bijna altijd ganzen over. De weilanden en singels hierachter zitten altijd vol ganzen, zomer en winter.
Op de brug naar de woonwijk staat een jonge man in de verte te staren. Eerst liep hij voor me en nu staat hij daar te staan. Door de lage zon in zijn rug en zijn capuchon kan ik zijn gezicht niet zien. Als ik voor hem langs loop zoek ik zijn gezicht op. Hij staat te genieten van het schouwspel, net als ik. “Wat is het mooi he?” Hij beaamt het direct :”Ja, zo mooi!!” Gelukkig zijn er meer mensen die het zien 🙂 Soms vraag ik me weleens af waar iedereen is, als het hier zo mooi is. Het kán zo uitgestorven zijn hier en dat is dan ook weer het mooie aan dit gebiedje.
Even later ben ik bij Boompje en B8. Ik zoek Boompje even op… in de graspol die zijn stoffelijke restje omhuld. Het is stil in hem, nog even en dan zal ook dit er niet meer zijn. Dan kan ik ‘m alleen nog uitmeten in het ritme van de bomenrij, waar hij nu in ontbreekt. B8 de 8e knotwilg in de rij staat met een oranje gloed te stralen. Vorige maan heb ik nog een sneeuwhaas op zijn stam geplakt 🙂 Nu wordt zijn stam alweer verwarmd door de zon. Als ik contact maak krijg ik “Vlug”, ja, het is een vluggertje vandaag… ik loop te stuiteren en heb er best de pas in. Zal hij dat bedoelen? Als we zo een tijdje samen staan te staan… hij op één poot ik op twee, krijg ik “Geest” van ‘m. Grappig is dat als ik bij mijn totemdier de sneeuwgans kijk, mijn oog valt op de volgende zin “De gans is de hoeder van de aarde gebonden, persoonlijke droom. De geest van een gans kan een hoge vlucht nemen en grote afstanden afleggen.” Grappig is dat als ik op “Geest” google ik bij ‘Geestrijke drank’ uitkom en “Wat door vlugheid van geest en gevatheid uitmunt, en daardoor een aangename indruk maakt, tot vrolijkheid stemt.” Dat is grappig 🙂 En bij de Wikipedia “In het algemeen wordt met geest de essentie, het wezenlijke, van iets aangeduid. Het concept dat de dingen niet alleen zijn zoals ze zich aan ons presenteren, maar daarnaast een diepere, wezenlijke kern hebben, is in veel gedachtegoed terug te vinden. In sommige betekenissen is het begrip geest verwant aan het begrip ziel. Daarnaast wordt het begrip in overdrachtelijke zin gebruikt, zonder dat het door een uitgebreide filosofie onderbouwd wordt, bijvoorbeeld in de betekenis van scheppende, drijvende kracht.” Ik denk dat de ‘geest’ die B8 bedoelt (omdat hij samen genoemd wordt met ‘vlug’) richting “De scheppende, bezielende kracht die van buiten af mensen kan inspireren” gaat. En dan valt de ‘geest’ van de sneeuwgans ook op z’n plek. Niks geen spoken maar ‘bezieling’!! Wat bezielt mij 🙂 Ja, dat vraag ik me zelf ook weleens af. Wat zijn de krachten die in mij werken? Mooi is dat de lijsterbes de krachtboom van deze maan is en als ik de tekst van Modron erbij pak en het volgende lees “het is de boom die aangeeft dat er krachten in de Natuur werken die groter zijn dan wij. Met lijsterbes open je je voor de ruwe krachten van storm, bliksem, overstromingen en vulkaanuitbarstingen en leer je hoe het onderbewustzijn (de geest?) werkt. Het onderbewustzijn ligt als een fundament onder het oervrouwelijk principe”. Het dragende, beddinggevende, voedinggevende principe… de aarde die het nieuwe leven in zich draagt. Het staat allemaal op uitbarsten, maar voor nu ligt het nog vredig te slapen in de oerzee van levenswater… de baarmoeder.
Wat mij bezielt? Waarom doe ik wat ik doe?
Mijn drijfveer is grotendeels gericht op ‘gezond’ blijven. Ik heb er eens een dagje over nagedacht. Gisteravond gezond gekookt, gisteravond wezen fitten met mijn dochter, ik ben vanochtend wezen knotten (wilgen knotten) met mijn man en vanmiddag naar de opening geweest van de meewerkplaats van het Greenman Project. En ik heb een fijn gesprek gehad met mijn zoon, die zijn vriendin vanavond verkering gaat vragen 🙂 Dit waren mooie bezigheden om de vragen eens te overdenken. Ik wil graag gezond blijven, ik wil mijn gezin koesteren, ik sta graag in contact met mensen die me inspireren en me jong houden, ik ben graag buiten in de natuur… en dan moet het ook nog makkelijk gaan 🙂 Wat me teveel moeite kost, past me waarschijnlijk niet. Ik loop meestal de makkelijke weg… en tracht zoveel mogelijk te genieten onderweg.
Doch ik weet ook dat ik altijd bedacht ben op ‘voldoende’ te hebben. Mijn valkuil is dat ik soms denk in toekomstige tekorten… maar waarom zal ik nu mezelf belasten met iets wat misschien nooit komt? “De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest. Doch dat nooit op zal dagen. Zo heeft men meer te dragen, dan God te dragen geeft”. Dus ik tracht alleen zo te handelen dat ik zaken regel die ik nu kan doen, voor later. En de verdere zorgen los te laten… vertrouwen te hebben in hetgeen dat komen gaat. En toch heb ik behoorlijk spanning in de spieren tussen schouders en nek, met andere woorden, ik tors teveel. Ik neem teveel hooi op de schouders enz.
Ondertussen zie ik nu pas de witte tekst op de witte glazen beker waar een witte kaars in zit 😛
“A life filled with wonder is a wonderful life”… en dat staat al een paar weken voor mijn neus 😛 Ik ben weer een dag verder en op de sportschool ben ik net even een beetje te enthousiast geweest….nu pas echt last van m’n nek. Wel weer een mooie gedachte gehad. Ik ga er altijd vanuit dat God in een ieder van ons huist. Dat onze lichamen de tempels zijn waarin hij huist. Dat hij enkel kan ervaren door ons. Dat hij enkel goed en kwaad kan ervaren door ons. Wat is er dan een mooier cadeau aan hem dan ten volste te genieten van het leven. We zijn altijd (als mensheid) bezig het leven te doorgronden. Maar dat weet hij natuurlijk al… hij heeft ons geschapen. Maar wat hij niet kan is genieten van zijn creatie… dat kan hij alleen door ons 🙂 Wij zijn zijn ogen, handen, voeten, oren… en in iedere emotie goddelijk. Laten we ons verwonderen over zoveel schoons om ons heen en het goddelijke voeden met liefde 🙂 “A life filled with wonder is a wonderful life”. Ik denk dat het mijn taak is om God te laten lachen! Grappig, ik heb al jaren een kaart (van een kaartenset) in de kast staan. Deze kaart mocht ik ooit ’trekken’ in het esoterische winkeltje in Zwolle en hij heeft altijd een plekje gehad in huis. Op deze kaart staat “In de hele wereld is er niemand zoals ik! God glimlachte toen ik geboren werd…”
Ondertussen sta ik in mijn verhaal nog steeds bij B8. Na zijn twee boodschappen aan mij, waar ik toch aardig mee bezig ben geweest, stap ik het bos in. Door de bomen heen zie ik de lucht rood kleuren. De dijk ga ik niet meer halen. Daar zijn de vergezichten zo prachtig met zonsondergang. Mijn oog valt op een grote (voor de kleine rode bekerzwam) rode bekerzwam. Wat is er nu een mooier symbool van de Godin, van het vrouwelijke, dan een rode kelk die uit de aarde ontspruit. En dan ook nog een aarde die is ondergelopen, waar ik zompig doorheen loop. Deze kleine zwam is mijn symbool van deze Imbolc. Helemaal alleen staat ze hier. Geen soortgenoten in de buurt en mijn oog (het goddelijke oog 😛 ) valt op haar. Ze wordt opgemerkt en bewonderd. Het is zelfs mogelijk om in de schemering een foto van haar te maken. Zo kan ik haar bij me houden en herinneren.
De lucht is prachtig! Ik besluit over de dijk mijn weg te vervolgen en de heuvel van de Barden te beklimmen. Gewoonlijk bewaar ik deze klim voor de Volle maan van de Barden… maar de heuvel lokt mij met al die mooie kleuren in de lucht. Aan de voet van de heuvel loop ik eerst naar het water. De kolk waar men vroeger dacht dat er een draak zich schuil hield 🙂 Ja, die oude sagen en verhalen gaan ook over plekken dichtbij. Na een paar mooie plaatjes geschoten te hebben ga ik de heuvel op. Overal in de omgeving is het land onder gelopen en de rode lucht weerspiegelt daar magisch in. Dan krijg ik na verloop van tijd een helder moment. Tegenover de zon zal de maan opkomen! Ik spurt naar de andere kant van de heuvel en net als ik op de top om de bomen heen kijk in de richting vanwaar de maan moet komen, zie ik een zacht oranje plek in de donkere wolken op de horizon. En dan breekt ze de wolken open… heel even maar. Nog geen minuut laat ze zich zien! Ze is gigantisch! Ze gloeit oranje tussen de zwarte wolken. En dan sluit ze de gordijnen weer. Poppetje gezien… kastje dicht! BAM, en ik heb een paar hele gave foto’s van haar kunnen maken! Aan de ene kant van de heuvel de zonsondergang en aan de andere kant de maanopkomst 🙂 Ik kan me geen mooiere viering van Imbolc voorstellen. Het vrouwelijke en het mannelijke laten zich beide in hun mooiste pakje aan me zien, wat een voorstelling.
De hele weg verder laat ze zich niet zien. Ondertussen zijn de kleuren veranderd in 50 kleuren grijs 🙂 Het moment van de dag dat je de kleuren ziet of herinnert, zie je dat het gras groen is of weet je dat het gras groen is. Ik vind dit altijd zo’n magisch moment. Ondertussen is het redelijk glad geworden. En na een flinke doorstapwandeling langs het haventje en het gemaal, loop ik de weg op. Ik zie dat de baas van de schaapjes die hier staan, zijn dieren komt verzorgen. Weer of geen weer, deze man komt altijd even kijken bij zijn schaapjes. Het zijn er maar een paar maar het is zo goed te zien dat iemand echt om z’n dieren geeft. En zo kom ik weer bij mijn auto. De avond is gevallen en ondertussen rammel ik van de honger.
Weer een mooie ervaring rijker schuif ik thuis aan de warme maaltijd.
Als ik nu de Modron-agenda open sla en lees wat er bij ‘Volle maan van de Overstroming’ staat… is het net mijn wandeling die ik teruglees 🙂 En de vraag :”Geef jij je over aan de krachten van de maatschappij of aan de leiding die je ziel je biedt?” Voorlopig zit ik met een hittepit en een sjaal om mijn nek… de maatschappij! Wat is het voor mij toch moeilijk om dat vertrouwen te hebben! Met mijn mond… maar mijn lijf vertelt echt een ander verhaal. Ik heb nog een aardige weg te gaan, shame on me!
Liefs, Loes
De toekomst ziet er niet veel rooskleuriger uit dan een jaar geleden. Eigenlijk, als ik er feitelijk tegenaan kijk, zitten we in een lastig pakket. Wat is het dan dat ik me beter voel dan een jaar geleden? Wat ik het meeste vreesde was de bemoeienis van een uitkerende instantie, het feit dat inwonend kind voor ons zou moeten gaan zorgen omdat zij een betaalde baan heeft… dat, dat gaf mij de meeste kopzorgen. We zouden ons kind vroegtijdig uit het nest moeten werken… niet leuk. Nu is die druk van de ketel en de noodzaak om nog beter voor werk te gaan zorgen is duidelijk. En of het nu wit of zwart is, mij maakt het niets meer uit. Achteraf is dit altijd recht te breien met de aangifte, voorlopig voel ik me weer vrij! Met minder rondkomen is niet erg, zolang we onze gezondheid en elkaar maar hebben. En niemand die ons dwingt besluiten te nemen waar we niet op zitten te wachten.
Ik ben heel benieuwd wat ik volgend jaar kan schrijven!!
