Eén dag na Valentijnsdag valt de volle maan van de Overstroming dit jaar. Ben benieuwd wat deze dag me zal brengen 🙂 Een paar jaar geleden zijn mijn man en ik overvallen door een goblin. Om 4.00 ’s nachts werden wij wakker van gerammel in huis… bleek het gerammel van kopjes en dergelijke te zijn die op een dienblad stonden en de trap op kwamen. Een hoog stemmetje vertelde ons al schetterend dat het Valentijnsdag was en dat we eens flink verwend moesten worden. Een dienblad met de heerlijkste spijzen en drankjes werd ons onder de geschrokken en slaperige neuzen geduwd. Wat hebben wij gebulderd van het lachen! Onze dochter zat in het complot, die had de deur van de haak gehaald en de sleutel doorgespeeld. Zoonlief wist ook van niets en stond dan ook met een verdwaasd hoofd de boel te aanschouwen. Dit is verreweg de leukste Valentijnsverrassing die me ooit is overkomen!
En wat een werk had deze lieve goblin ervan gemaakt! Midden in de nacht in de schmink, eitjes koken, koffie zetten en zorgen dat alles warm is als je je overval uitvoert 🙂
En dat alles als ‘wraak’ om een lieve Valentijnskaart van het jaar daarvoor, die een beetje vreemde uitwerking had 🙂 Heerlijk!!
Maar, even terug naar de boodschap van deze volle maan. Volle maan van de Overstroming. In de Modron-agenda van dit jaar staat het heel mooi beschreven: “Je ziel is gek op risico’s: onthul de verborgen intimiteiten in je leven, deel je diepste zelf en kus de hartstocht in je wakker. Durf te vallen en geef je over aan de vrijheid die dat geeft!”.
Februari is afgeleid van het Latijnse werkwoord ‘februare’ wat ‘reinigen’ betekent. Het is de tijd van het jaar dat men in oude tijden reinigingsoffers bracht als voorbereiding op het nieuwe dat komen gaat. Met Imbolc staat zuivering centraal en het verwelkomen van het nieuwe leven.
De godin van deze maan is Boann, de godin die zich zo verheven voelde dat zij niet de uitnodiging van Nechtan afwachtte om de bron van inspiratie te bezoeken. De bron waar de heilige hazelaars groeiden en die alleen bezocht mocht worden door Nechtan en zijn drie graaldragers. Nechtan nodigde regelmatig barden uit om mee te gaan naar de bron….de bron van inspiratie. Boann echter bezocht in het geheim (als witte koe) de bron en dronk ervan. Hierop zwol de bron en overstroomde heel het land en wat een ramp leek, bleek een zegen voor het land. Het leven brengende water vloeide over het land.
Wat eigenlijk mooi aansluit op het ‘durven vallen’: wat een ramp lijkt, kan je zoveel brengen.
En lijsterbes (de boom van deze maan) kan je helpen ’te vallen’. De lijsterbes helpt je te openen voor de ruwe krachten van de natuur, storm, bliksem, overstromingen e.d. Zij leert je hoe het onderbewustzijn werkt. Een mooie omschrijving trof ik aan in het woordenboek: “Dat deel dat men vergeten is, dat probeert in het bewustzijn terug te keren en dat op die manier invloed uitoefent op het gedrag”. Dat is waar deze maan ook bij helpt, wat is je blinde vlek? De ‘overstroming’ vraagt je te onderzoeken wat je niet gezien hebt. Waar ben je blind voor? Wat bepaalt je gedrag? Wat wil graag boven komen? Een mooie opdracht :”Luistert naar je eigen taal!” Gnooti Seauton stond boven de poort van het orakel van Delphi: ‘Ken U zelve’. Een taak waar ik graag mijn leven aan wijd, en waar nog genoeg werk te doen is en waar ik waarschijnlijk nooit mee klaar ben.
Op onderzoek dus!
Zondag 27 januari 2013
Volle Maan van de zachtheid “De biechtmoeder luistert naar jouw verhaal”
Thema: “Welk oud patroon is zo geworden dat je het niet meer ziet?”
Indiaans sjamanisme: “Zij die de wijsheid bewaart”
Zondag is het volle maan… maar dan treedt de dooi ook flink in; regen en wind zijn voorspeld. Ik heb zo’n zin om in een besneeuwd landschap mijn vollemaanwandeling te doen. Ik besluit dan ook om op 26 januari mijn wandelschoenen aan te trekken en mijn hazelaarstaf te pakken. Het is nog bitter koud… zo waterkoud… juist omdat het net boven het vriespunt is. Ik heb dan ook mijn ski-broek aangetrokken, die had ik vorig jaar gekocht… speciaal voor mijn wandelingen en knotten. Het hele winterseizoen knotten we, mijn man en ik, iedere zaterdagochtend in weer en wind. En dan is zo’n warme broek aan je kont erg lekker. Maar nu, heerlijk ingepakt, ga ik om 21.30 op pad. De maan staat al hoog aan de hemel en laat zich heel sporadisch zien… net genoeg om een paar hele mooie plaatjes te schieten. Het besneeuwde landschap leent zich ook voor mooie nachtplaatjes, de lichtgevoeligheid van mijn camera is heerlijk!
In de lucht vliegen de ganzen af en aan, zien kan ik ze niet, maar horen des te beter. Zij zullen wel blij zijn met de intredende dooi. Het loopt een beetje raar… ik voel me net een pinguïn. Sommige plekken zijn glad, want niet overal is gestrooid. Gelukkig heb ik mijn staf. Op het ijs zijn al plassen water te zien en de vrijgemaakte ijsbanen liggen er verlaten bij… de ijspret op retour. Vandaag zijn er in het Noorden van het land op diverse plaatsen schaatsmarathons gehouden, heerlijk dat de mensen dat nog net mee kunnen pikken in het weekend.
Het is stil buiten, geen mens te zien. De lichten van de hockeyvelden zijn uit, maar toch is de lucht oranje van de lichtvervuiling. Door de laag hangende bewolking reflecteert het licht tegen de wolken… de foto’s die ik neem lijken wel zonsondergangen.
Ik besluit eerst bij B8 aan te gaan. B8 is de knotwilg die mij jaren geleden door Luca, mijn vollemaan kattenwandelvriendje, aangewezen is als vervanging van Boompje. Boompje was het miezerige knotwilgje in de rij struise wilgen, dat mij iedere maand wijze raad gaf. Boompje is nu niet meer dan een ‘Boom die was’, een hoge pol gras in de laan knotwilgen… zelfs zijn laatste stronkje is afgezaagd.
Als ik het laantje inloop en de leegte zie van Boompje, besluit ik eerst op zijn plaats te gaan staan. Ik sta nu fier in de rij knotwilgen, neus in de wind. Ik krijg het woord “Trots” van deze plek, van de auraplaats van Boompje :-). Trots vind ik eigenlijk zo’n ‘not done’ woord… hard en afstandelijk … beetje verheven ook, wat moet ik daarmee? Wel voel ik me fier zo tussen de bomen in het uitgestorven koude donkere landschap. Ik laat de lucht door mijn longen rollen en voel me thuis, op m’n plek. De lucht ruikt nergens naar… net zo verstild als het landschap… even niks… stilte voor de storm. Echt een Imbolc-beleving, de uiterlijke rust… wetende dat het weer komt.
Ik stap van mijn plek en omarm B8, wat is dat toch een heerlijke boom… echt een BOOM, stevig en lekker dik. Met m’n handschoenen en muts op maak ik niet echt contact. Toch heb ik geen zin om ze uit de doen. Met mijn neus maak ik contact, “Zacht” krijg ik direct van B8. Grappige combinatie: ’trots’ en ‘zacht’.
Nu, vijf dagen later, krijg ik het beeld van Hathor voor ogen. In het begin van mijn maanvrouwavontuur (2008) heeft Caroline Groeneveld mij de godin Hathor ’toegewezen’. De godin die zich manifesteert als Koe en als Leeuw. Als moedergodin, voedster, staat zij voor schoonheid, vreugde, macht en moederschap… Hathor. Ook laat zij zich zien als Sekhmet, de leeuw… de vernietiger. Hathor draagt ook de staf, de medustok, die aangeeft dat zij mag spreken (‘het voor het zeggen heeft’). Hathor verenigt zachtheid van de voedster en trots van de leeuw, Sekhmet.
Wat mij weer terug doet denken aan mijn vollemaanwandeling van 26 december, de volle maan van de Reebok. De woorden die ik toen kreeg “Kom”, “Kom maar”, “Kom maar op!”… van zacht, bedding gevend… tot trots/fier “Kom maar op!”. Met oud en nieuw waren we bij ons thuis met fijne vrienden, van de groene familie. Een van hen had het heel moeilijk… wat op die avond niet de ruimte kreeg die het nodig had. De 3e januari ben ik toen al heel vroeg naar diegene gereden… aan de andere kant van het land.
Die dag hebben we gewerkt, lichaamswerk. Tot op de dag van vandaag heeft diegene geen pillen meer hoeven te slikken tegen de hoofdpijnen die hem teisterden en ook de huilbuien zijn zo goed als weg. Het “Kom maar” kwam zo prachtig tot z’n recht afgelopen maand. En hij is ook weer aan het werk, heerlijk om er zo voor elkaar te kunnen zijn!
In het weekend van 11 t/m 14 januari (mijn verjaardag) hebben we ook zo’n heerlijk familieweekend gehad met al onze vrienden, in Wapserveen. De opzet was om de verjaardagen van mijn man en mij te vieren… maar het leek meer een familieweekend. We gaan dit vaker doen, met de groene groep. We waren met z’n 40en en ik voelde me echt Mutti… de moeder van de hele groep. Een familie die ik zelf uitgekozen heb, waar ik wat te vertellen heb en die ik verdedig als een leeuw en hoed als een voedster. Ik heb mijn eigen kudde als Hathor… een kudde van vreugde en muziek… en ergens ook nog van wijsheid. Dat heb ik ook wel nodig om een zo prachtige groep verstandig te leiden… want er zitten hoorndragers tussen 🙂 Ja, ik mag hier best wel trots op zijn… zij het met zachtheid.
Als biecht voor de biechtmoeder zou ik willen aandragen dat ik nu zelf een groep heb gecreëerd waar ik welkom ben, waar ik wat te vertellen heb, waar ik uitmaak wie wel en wie er niet in thuis horen. In mijn jeugd ben ik erg hardhandig een hangjongerengroep uit gewerkt… maar omdat ik te trots was, heeft dat een heel seizoen geduurd. Ik wilde niet wijken, ik wilde ergens bij horen. Want ook op de lagere school lag ik uit de groep, hoorde er niet bij (ik was na een verhuizing in een bestaande groep gekomen… en dat wilde niet echt). Daardoor bleef ik zitten en veranderde mijn houding, stoertje. Maar zelfs daarmee liep ik later weer vast in een andere groep. En zo heb ik mijn levensthema ‘ergens bij horen’, vertaald naar ‘daar wil je toch graag bij horen!’ En zo is een oud patroon nog steeds deel van mij… alleen wel een veel leuker deel dan wat het was. Een blokkade is drijfveer geworden van een creatie.
Na een tijdje bij B8 te hebben gestaan en me vertwijfeld afgevraagd te hebben wat ik met deze woorden moet… vervolg ik mijn weg. Ik besluit om de brede witte weg te nemen, niet de weg naar de brug van de klif… maar meer het bos in. Halverwege de brede weg besluit ik een sneeuwkonijn te maken 🙂 Een konijn van sneeuw… tegen een boom, alsof hij er tegenop geklapt is. De sneeuw plakt fantastisch! Wat een grappig gezicht.. zomaar een konijn tegen een boom. Met een brede smile vervolg ik mijn weg. Waarschijnlijk zal niemand hem gezien hebben… de dooi zal hem naar beneden geholpen hebben. De rest van de wandeling geniet ik van de stilte en donkerte in het bos en op de dijk… heerlijk!
Op de weg terug naar de bebouwde kom staan er drie reeën in het veld. Door de sneeuw zie ik hen natuurlijk heel goed. Ik denk dat ik er anders aan voorbij gelopen was. Op nog geen 20 meter van me vandaan staan twee geiten en een bok de sneeuw weg te schrapen om wat gras te eten. Morgen zullen ze dat niet meer hoeven te doen. Mooi om zo nog een verwijzing naar de vorige volle maan (de reebok) te krijgen… ik moet nog wat doen met het verwezenlijken van mijn droom, klopt 🙂 Ik ben het niet vergeten… moet er alleen even voor gaan zitten.
Op de terugweg krijg ik de laatste honderden meters erge last van mijn voeten (hielspoor)… ik ben zo blij dat ik mijn huis zie. Toch weer twee uur gewandeld in een prachtig landschap. En inderdaad: de volgende avond ligt er geen sneeuw meer en regent het, jakkie!!
Gelukkig ben ik sinds dinsdag begonnen met een vernieuwde shockwave-therapie en ik voel het verschil nu al!! De 20 behandelingen met de verouderde apparatuur hebben mij niet geholpen 🙁 Ik hoop er nu op korte termijn vanaf te zijn… na 1,5 jaar pijn.
Liefs, Loes
Als ik zo mijn wandelverslag van vorig jaar terugkijk, moet ik toch wel lachen. De trots en verhevenheid van Boann die tot mij kwamen via B8. Mijn onderbewuste beweegredenen van het ‘groepswerk’, louterend voor mijn oude pijnplek. En het ontlopen van de regen en storm door een dag eerder de vollemaan wandeling te doen… ja, niets voor niets! Toch heeft de lijsterbes haar werk naar mijn onderbewuste gedaan… al was het via mijn wijze hazelaarstaf!
En ik heb er mijn wandelverslag van de Volle man van de Reebok 2012 bij moeten zoeken voor mijn droom die verwezenlijkt moet worden… wat was dat? Ach, ja dat is waar… in de storm kwam de boodschap duidelijk aan! Zie je nou wel, ik had de storm al gehad!
“De hele weg terug langs de huizenkant loop ik met een brede glimlach op mijn snuit… wat een heerlijke krachtige wandeling en wat ben ik heerlijk bezig! Het is goed en ik kan de hele wereld aan… Kom maar op! Laat me zien wat je in petto heb 2013… ik ga er voor! Niks geen goede voornemens… gewoon in m’n kracht staan en blijven. “Kom”… van kom mee, maak deel uit van mijn leven. “Kom maar”… naar mensen en dieren die af en toe een arm nodig hebben en liefde voor mezelf… als ik even een steuntje nodig heb. En “Kom maar op”… naar alle uitdagingen die ik weer tegen zal komen… het zal me sterker maken. Ik zie zo’n klein mensje dat rondhuppelt om de grote bokser, bokshandschoenen aan en een goede dekking… Kom maar op! Let op m’n voetenwerk! Snel en behendig net de aanvallen voorblijvend… Be prepared!”
En zo is 2013 inderdaad een jaar geweest waar ik gelukkig op voorbereid was! Van veel reizen met de groene familie en ons ongewenst voelen in Zwitserland… wat een ervaring! Het dood vinden van iemand die ik lief had en wat nu blijkt moord te zijn. De baanloosheid van manlief en het dan maar zien te rooien als gezin en de mega-verbouwing van een half jaar. Ja, het was me het jaartje wel! Maar goed dat ik goed voorbereid was. En zeg nou zelf: een beetje heks is altijd voorbereid!
En zelfs de hardnekkige hielspoor is nu (pas) op z’n retour! Na wederom 20 behandelingen die achteraf niet diep genoeg waren… kalkdoorn was alleen afgebroken… ben ik in september voor de laatste ronde geweest, hoop ik. Ik zit nog met een restje van 3 mm; wil het niet dan ben ik in het nieuwe jaar zo terug! Na 2,5 jaar mag het eindelijk over zijn… ppfff, sommige zaken zijn echt hardnekkig. Maar goed dat ik dat ook ben 🙂 Wat mij brengt bij mijn pijnlijke nek… maar deze is voor volgend jaar. Gnooti Seauton, nooit klaar!
Liefs, Loes
Mooi Loes…dank je wel! Wordt er erg stil en nadenkend van liefs en Blessed Imbolc XXX