Volle maan van de speer – ‘Mijn speerpunt’ – 13 augustus 2011

20 juni 2012 vandaag is de condoleance voor de moeder van mijn ‘oudste’ vriendin. We zijn al bevriend vanaf ons vierde jaar. Ik rij zo naar Dordrecht, mijn geboortestad, en zal daar voor de laatste keer in het huis zijn waar ik als klein meisje héél veel uren heb doorgebracht. Ik zal ‘ma’ daar aan het aanrecht bezig ‘zien’ en altijd ‘zien’ zorgen… dat was haar goed toevertrouwd 🙂

En dan lees ik me even in voor het stuk in de WR… dat gaat over de dood. Vorig jaar kwam die rond Lughnassad op mijn pad en nu weer. Ik ben nu op een leeftijd dat ik steeds vaker met deze overgang te maken krijg. Mensen gaan mij voor en zullen mij opwachten als ik dit pad ook betreed.

Ik ga me zo klaar maken voor de reis, morgen is de begrafenis.
De vraag die in deze tijd, rond de Volle maan van De Speer, centraal staat is :”Wat is jouw hoogste ideaal in je leven?” en richt je daar op. Vol vuur richten we ons op ons ideaal, beginnen we ergens aan… maar idealen zijn vaker een zaak van lange adem. Lucht zal ons vuur aan moeten houden!

En vuur kan snel omslaan in een ongecontroleerd gebeuren, zaak dus om het een juiste bedding te geven. Voorheen had ik altijd het gevoel dat ik een vuurplaats had, diep in de grond uitgegraven en met keien omringd… nu voel ik veel meer dat mijn vuur op het water ligt 🙂 als een prachtige drijfkaars, drijvend op de stroming van mijn leven.

Maar nu met deze maan zal ik mijn Speer aansteken met mijn vlam en zal ik haar richten… voor het komende jaar.

Ik heb nog even tijd om die intentie te overdenken… juli een drukke maand. Vol met festivals en vrienden… voorlopig ga ik voor ‘het leven vieren!’

Volle maan van de speer “Mijn speerpunt” 13 augustus 2011

Vandaag, de 14e augustus, is de laatste dag met veel regen. De buienradar liet gisteren zien dat het hierna voorlopig droog is 🙂 Deze zomer is, na een heel hete en droge lente, erg nat. De natuur is er blij mee… het is ook niet echt koud. Het voorjaar was droog en deze nattigheid was dan ook erg nodig. Tussen de buien door hebben we heel wat festivals gehad, het een meer verzopen dan het andere. Toch hebben we gigantisch genoten van elkaar en de bezoekers die in ieder geval wel kwamen. Het is een prachtige zomer geweest tot nu toe… ik ga voor een heerlijke na-zomer 🙂

Volgende week gaan we richting Soest (D) waar we deel gaan uitmaken van een groot Middeleeuws festival in verband met de bevrijding van Soest rond 1500 of zo, waar Kampen aan meegewerkt heeft. Kampen is net als Soest een Hanzestad, dus vandaar dat we uitgenodigd zijn als groep ‘Ridders van de IJssel’, waar we ons dan weer bij aansluiten. Twee jaar geleden was het 35 graden, nu hopelijk wat minder. De jurken zijn klaar en de tenten droog 🙂

Vanuit Duitsland reizen via huis door naar Dorset (GB) waar we een driedaags festival wat gaan opvrolijken in de avond… en daarna heerlijk doorreizen door Zuid-West Engeland. We zien wel waar we aanwaaien 🙂

Een heel druk programma voor de boeg… en mijn intentie staat daar ietwat haaks op 🙂

Rust houden met mijn knie, grenzen bewaken (we gaan er straks vaak overheen :-)) en lief zijn voor mezelf. Sinds acht weken loop ik met, waarschijnlijk, een ontsteking in de linkerknie. Pijn en een gevoel van disbalans; tijdens Castlefest was het zelfs zo bizar dat mijn onderbeen twee á drie centimeter (thuis opgemeten) opgezwollen was na een dag festivalterrein. Dat zag er echt eng uit. Gelukkig was het ’s ochtends weer weg maar in de loop van de dag liep ik weer vol.

De dinsdag na CF had ik al een afspraak staan met de arts. Direct foto’s laten maken, doch meer dan een normale slijtage voor een vrouw van 50 konden ze er niet van maken. We houden het dus maar op een ontsteking van het kraakbeen. Ontstekingsremmers en pijnstilling mee… ben zo blij dat dit aanslaat, de bruisjes van de afgelopen weken deden niets. Dus ik kan weer wandelen!

Gisteravond 22.00 – ik laat het bezoek achter bij man- en dochterlief…”Ik ben zo weer terug, ik kan toch niet ver”. Met de auto rij ik tot vlakbij het bos. Ik parkeer de auto nooit ín het bos, als ik alleen in de nacht ga wandelen… dat zou een punt kunnen zijn waar ik ongewenst opgewacht zou kunnen worden 😛 Dus de auto bij het grote water en lopend het buitengebied in… wat is het aardedonker!

Het heeft net weer geplensd en de donkere wolken zijn nog niet voorbij. Ik realiseer me dat ik, met mijn flutknie, behoorlijk kwetsbaar ben. Ook heb ik voor het eerst mijn mobiel thuis laten liggen. Ik ben echt alleen en afgesloten van thuis. Alles ademt vocht, donkerte… en stilte. Af en toe een piepje in de nacht… er zitten hier toch héél veel ganzen. Het is muisstil, niets van de drukte van afgelopen maanden. Ik voel me niet erg op m’n gemak. Als ik de hoek omsla en het hek doorloop naar het bos, laat ik de enige lantaarnpaal achter me die ik tegenkom op deze wandeling.

En dan is ze er… achter een donkere wolkenflard komt de maan tevoorschijn 🙂 Ik voel me direct beter, niet meer zo afgesloten en alleen. Verbonden met al mijn maanvrienden en -vriendinnen die ook bij deze maan stil staan. Dat is het fijne van het fysiek aanschouwen van de maan. Als ze achter de wolken blijft voel ik altijd een soort van afwijzing / niet aankomen van mijn aandacht 🙂

Ik vervolg mijn weg een stuk opener, blijer. In het weiland richting ‘Boompje’ staan twee reeën. Ze staan dichtbij want ondanks de duisternis zie ik ze staan. En dan op het hek bij de weg naar ‘Boompje’, zit Luca… mijn staartloze metgezel en baas van het Westerveldse bos. Ik praat tegen hem, hij blijft zitten… ik twijfel. Het is donker, toch zit er duidelijk iets zwart/wits op die paal. Maar het reageert niet??? Dan, als ik erop af stap… staat het op en verdwijnt in het weiland waar de reeën staan. Dat kan Luca niet zijn… een vermeende vriend blijkt geen vriend te zijn. Weer alleen… de reeën vinden dat ik nu dan toch te dichtbij kom. Als ik het bospad naar ‘Boompje’ op kom, verdwijnen zij over de weg die ik net gelopen heb… het open veld in. Wat is het bos donker! De maan is weer achter de wolken. Alleen, echt alleen… geen geluid. Dan loop ik op ‘Boompje’ toe. Het is dat ik weet waar hij staat… wat is tie klein en onbenullig in vergelijk met zijn stevige knotwilg-buren. ‘Boompje’ was een iel knotwilgje dat netjes in een rij stevige wilgen stond. Hij had een half gebarst stammetje en bleef achter in de groei en rotte in op zijn oude wond. Anderhalf jaar geleden is hij onderaan afgeknapt en nu loopt hij weer uit… en is weer zijn barst voor de helft kwijt.

Met dit boompje heb ik al jaren contact en iedere keer (tijdens zijn afwezigheid heeft zijn buurboom mij van contact voorzien… op aanwijzing van Luca…) krijg ik iets van hem… meestal een woord.

Deze keer hoopte ik iets van “Liefde”, te krijgen… dat is het woord dat ik in mijn hoofd had, vlak voor ik hem aanraakte en contact maakte. Dan krijg ik “Schok!!”… dat is héél wat anders. Daar sta ik dan in the middle of nowhere… shocked.

Dan realiseer ik me de wijsheid van ‘Boompje’… vrijdag de 12e ben ik bij Tineke langs geweest. Zij heeft de zaterdag van Castlefest haar man, (die ik ook goed kende… heerlijke man!) begraven. Ik kon er dus niet bij zijn. Wel heb ik hem donderdags voor CF nog gezien, hij lag thuis opgebaard, en ik heb een lavendelbloempje van hem (op zijn lichaam lag een bosje lavendel) meegenomen en in ons offer gedaan… voor een goede reis.

De 12e was ik dus bij Tineke en we hadden het over het gevoel van gemis, afgesneden zijn van…

er alleen voor staan, er alleen dóór moeten… ondanks alle liefde en zorgen van kinderen en vrienden. Dit is een proces van absolute eenzaamheid… een periode die haar man ook door is gegaan de maanden/weken voor zijn dood. Kanker! Wat een kloteziekte!

Maar ook blij zijn met het geschenk van deze ziekte. De periode van samen zijn, nabijheid, zorg voor elkaar, spreken, realiseren en liefde… oeverloze liefde! Het huis rook al tijden naar de dood… en het stroomde over van liefde. Samen hebben ze de dag van de begrafenis en alles er omheen, kunnen regelen… het is waanzinnig geweest! Vierhonderd mensen en ruim een uur uitgelopen, omdat heel veel mensen iets wilden vertellen. Gelukkig kwam er geen crematie na hen 🙂 anders waren ze eruit gezet.

Ik realiseer me daar staand bij ‘Boompje’… dat deze eenzaamheid deze overgangsrite de ‘Schok’ is die ik ook eens zal ervaren. Dat vrienden… opeens geen vrienden blijken te zijn… anderen op de loop gaan… net als de zwart/witte kat en reeën. Dan sta je alleen… geen mobieltje om even te bellen, contact is niet meer mogelijk. Alhoewel Tineke aangeeft hem te voelen in iedere vezel van haar lijf.

Ik bedank ‘Boompje’ voor deze pas op de plaats… dit diepe realiseren. Dan, als ik me omdraai om terug te lopen, kraakt het wolkendek… en craquelé laat het maanlicht door. Alsof er iemand een deuk in de hemel heeft geslagen. Dan neem ik mijn hazelaarstaf ter hand, zegen haar en neem de Artemishouding aan. Met haar onderkant op de doorbrekende maan gericht… richt ik mij op gezondheid en liefde! De intentie van ons offer dit jaar op CF, gebracht aan het Wickerbeast, een zwijn dit jaar. Daarna vraag ik aan de elementen wijsheid en zorgvuldigheid in spreken, voelen, eigenen en mijn passies.

Zo mijmerend loop ik mijn weg terug, weer onder de lantaarn door, het duistere pad af. Bij het weiland aangekomen roep ik tussen de hekken door… die altijd open staan, Luca! Viermaal roep ik hem… ik zie wel of hij er is. Ik draai me om naar de weg… en daar komt mijn vriend! Luca 🙂

Hij heeft me gehoord! En is gekomen… weer een les, realiseer ik me. Je echte vrienden zullen er altijd zijn als je ze roept! We knuffelen heerlijk, midden op de weg die verder donker en verlaten is… twee vrienden in de duisternis. Gistermiddag heb ik hem ook gezien… en eindelijk een mooie foto van hem gemaakt… zal eens kijken of ik hem kan laten zien 🙂

Ik laat hem alleen achter op de weg… hij loopt nog een stukje mee op en verdwijnt dan in het weiland.

Opgetogen van zo’n mooie wandeling ga ik naar de auto en naar mijn bezoek. De mede staat al klaar en dochterlief heeft heerlijke bladerdeeg-kaaskoekjes gebakken… wat heerlijk om nu nog zo samen te mogen zijn! Me omgeven te weten door gezondheid en liefde…

Liefs, Loes.