Onze herinneringen aan Merlin

Merlin – mijn eerste echte heks
In Memoriam door Yoeke

‘En als we nou eens een interview doen met die Merlin, van de Wiccan Rede?’ stelde ik voor op de redactievergadering van het tijdschrift waar ik toen werkte. Er werd getwijfeld en geknikt. ‘Nou ja, als er dan toch een interview met een heks moet komen, dan natuurlijk met Merlin. Die weet in elk geval waar hij het over heeft,’ was het redactiebesluit. Toevallig kende ik Thijs die toevallig net een prachtig astrologieprogrammaatje uitprobeerde van ene Merlin, zodat ik toevallig net in de week dat Merlin en Morgana een keer tijd hadden bloedzenuwachtig kon bellen voor een afspraak.

Zenuwachtig, natuurlijk! Ik had gelezen over wicca, zelfbedachte rituelen uitgevoerd, in het maanlicht gestaan om me stiekem een klein beetje heks te voelen maar, bij mijn weten althans, nog nooit een echte heks ontmoet.

En daar stond Merlin. Mijn eerste echte heks. Glimogen, lachplooien – rimpels kon je het niet noemen -, een staartje en een hartelijkheid die alleen door z’n bijna-foute-volkomen-onverwachte humor werd overtroffen. ‘Ja, ze weten ons altijd te vinden hè… Gevoel voor traditie denk ik,’ zei hij met een nonchalant handgebaar naar de zwarte kat die langs hem heen naar binnen glipte door de geopende voordeur.

De ‘misverstanden over heksen’ die ik aan de orde wilde stellen in mijn interview maakten hem buitengewoon vrolijk. ‘Offers? Nou ja, een enkele keer hebben we allemaal rode laarzen als we het ritueel afsluiten. Maar dat heeft elke religie toch wel es?’ Hoofd achterover, bulderende lach, verontschuldigend handgebaartje. ‘Eh… nee dus. Nog thee?’

Zo leerde Merlin me dat wicca een levensvisie is waarbij magie, ritueel, grote betrokkenheid en zorg voor elkaar samen kan gaan met bizarre grappen en een zonnig relativeringsvermogen. Ik was verkocht. Aan het begin van mijn heksenpad stond Merlin. Hij zwaaide me welkom. Ik hoop dat ie dat weer doet als we elkaar de volgende keer ontmoeten. Lachend en vrij.

In Memoriam door Mandragora

Het was omstreeks 1995.
Daar stond ik dan, 18 jaar oud en ontsnapt uit Zuid-Limburg, op de HCC computerbeurs in Utrecht. Tegenover me een vriendelijke, wat verlegen man met lang donker haar. Rondom ons de opdringerige drukte van luidruchtige computerverkopers. Na wat eerste aarzelende mailtjes van mijn kant had Merlin me voorgesteld om hier even in real-life kennis te maken. Ik stapte over mijn eigen onzekerheid heen en mijn roeping gaf me de moed om op de uitnodiging in te gaan. ‘Zo, dacht ik later bij mezelf, hij is dus een echte, eindelijk!’.

Vele bezoekjes rondom de fontein in Utrecht zouden volgen. Vriendschappen ontstonden en, vertrouwend op de Kracht die ik altijd bij me voelde, kwam ik terecht bij degenen met wie ik mijn wicca pad zou invullen. Op de achtergrond altijd Dennis en Lesley aanwezig.

De Traditie inspireerde me in mijn studie en werk. Toen ik aangaf Dennis wellicht te kunnen helpen bij het maken van Wiccan Rede en andere uitgaves, werd dat aanbod met enthousiasme aangenomen. Jarenlang kwamen de artikelen en mailtjes binnengedruppeld en telkens weer raakten de teksten die hij schreef allerlei snaren. Ieder nummer nam ‘de muze’ het weer over en ervaarde ik sturing bij het maken van het artwork voor de covers. Toen Dennis eens uitlegde wat ‘de Merlin’ voor hèm betekende, klikte dat ineens met wat ik in mijn eigen creatieve processen meemaakte. Zijn enthousiasme voor wat er uit m’n handen kwam, sleepte me er ook in moeilijke tijden doorheen.

Terugdenkend aan de jubileumviering van Wiccan Rede, was dat zo’n moment dat het je weer duidelijk wordt wat je met elkaar probeert te bouwen voor een community als de onze. Vanuit innerlijke overtuiging en vanuit een Opdracht. Dennis was ook gewoon een mens met z’n eigenaardigheden en niet altijd de makkelijkste, maar het afgelopen jaar leerde me dat dat uiteindelijk geen donder meer uitmaakt.

Ik zal hem missen.

In Memoriam door Loes
Vrijdag 6 januari 2012

Jaren geleden op het Keltisch Midzomerfeest van Rapalje, in Zuidlaren… aan de praat geraakt met een man (geen idee wie) die mij Silver Circle aanraadde, als ik op een betrouwbare plaats meer over hekserij wilde weten. Deze naam is mij altijd bijgebleven en jaren later heb ik me aangemeld bij het forum… onder de naam Lief. Tja, toen kreeg ik een berichtje van ene Merlin, “Dat is geen naam, dat is een eigenschap… en ik accepteer het niet als naam, verzin iets anders”. Poeh, dat was raar… de naam die mijn man me al jaren geeft, is geen naam. Maar Merlin was niet op andere gedachten te brengen 🙂 En mijn zoon bedacht toen de naam Blair Witch, naar de naam van de enge film die we net hadden bekeken. Later, naar wat het lijkt, blijkt Blair Witch een boze ent te zijn…
Toen Wiccan Rede even later een feestje had te vieren… waren John en ik van de partij om een gedeelte van de organisatie op ons te nemen. Dus op naar Zeist voor de eerste bijeenkomst. Een prachtige man deed de deur open, ik moest nog even vragen of we goed zaten… ja, dat zaten we. Alsof een heks niet een prachtige man kon zijn 🙂
We hebben toen een heerlijk feest neergezet, met akoestische muziek van de toen nog 3 mans/vrouws formatie Omnia en een buffet om je vingers bij af te likken. Met een aanhanger vol met hooibalen, vachten, harnassen, ketels, schandpaal, schedels ed. zijn we de snelweg over gekropen 🙂 Hopende op een overtocht zonder brokken… leg dat maar eens uit 🙂
Hierna is onze band nooit meer verslapt en die zal altijd blijven… zowel hier op aarde als daar waar Merlin nu is. En als het mijn tijd is… gaat het feest gewoon verder, met al mijn toffe vrienden die er al zijn.

In Memoriam door Serotia
Zaterdag 7 januari 2012

Ik heb Dennis jaren geleden voor het eerst ontmoet tijdens een PFI pub moot in Eindhoven, hij was één van de eerste mensen uit de traditie waar ik kennis mee heb gemaakt. Door het volgen van de schriftelijke begeleiding gegeven door hem en Morgana ben ik zo’n 3 1/2 jaar lang te gast geweest in de woning in Zeist. Hieraan heb ik hele warme herinneringen. Zo ook maakte ik al jaren deel uit van de editors groep samen met hem achter de papieren Wiccan Rede, die helaas stopte te bestaan met Lammas 2010. En natuurlijk mijn bezoeken aan het HC in Utrecht, de gesprekken irl en over het forum. De recentste herinneringen liggen in een workshop Elementen gevolgd ook in Zeist bij hem, en dat hij die zelfde workshop in najaar 2010 ook bij mij thuis voor een groep van 12 man/vrouw heeft gegeven. Ik vind het fijn dat daardoor vele mensen van het Heksencafé Mierlo de kans hadden om hem te leren kennen, en te delen in zijn kennis.

Ik zal hem enorm missen.

For Dennis door Femke

Let me share with you some memories about my beloved friend Dennis, who played a very big part in the story of my life. And always will.

When many years from now –after a some time of having been an eclectic witch- I became interested in traditional Wicca and I was eager to find myself a ‘Real Witch’ to teach me about the hidden secrets of the craft. The Old Path led me to Dennis.

Since he introduced himself as ‘Merlin’ in the first letter he wrote me, I expected him to be an old white bearded man. But when he opended the door of his house in Zeist to welcome me in for my first visit, he looked more like a cowboy from a Western Movie to me. Despite the fact that his looks did not quite fit in with the image I had expected, I could immediately sense that Dennis was a person who’d be really important to me. A wise and caring priest that would help me deal with the bumpy road that most wiccan initiates tend to go.

In the beginning he was just my teacher, very correct and strict, but after some time of careful testing whether I could be trusted in his inner circle he granted me the honor to become one of his nearest friends.  He often spoke of me as an adopted daughter, and even though our relationship did not have a father-daughterly feel, I felt that we were family and it meant a lot to both of us.

I was lucky enough to find a job in Zeist so I moved to a small house just around the corner from where Dennis lived. I used to visit him several times a week and so became part of the furniture. Sometimes when you work with magic you have to start with visualising a perfectly safe place, I always visualised Dennis’s living room for it always stayed the same.

We spent a lot of time in the Panbos, Dennis usually carefully walking on the tracks with his good shoes on, and me wrestling through the bushes looking for power-spots and deva’s. In the end we would find each other half way and chat for hours.

I became pregnant and moved to Bloemendaal near the coast in the same time that Dennis’ marriage definitely broke. Thank Goddess that after a while Sarah popped up in his life. Because of her he moved all the way to Dordrecht – Something that before he never thought he could do. Leaving the woods of his birth ground broke his heart.

How sad and unbelievable that – apart from the love and independence that now started to fill this created space – also this dreaded disease took the chance to dig in and started to spread as rapidly as it possibly could.

Beloved, we all thought and hoped that you would have more time. More time to heal, to love, to drum, to teach, to laugh and to dance…

When I was at the hospital Sunday night, I watched you struggling, for you had set yourself the goal to have much more time with Sarah. To get married upcoming Wednesday, and do all these things that you didn’t get to do in all these past years of your life. I am happy that at least you had the chance to experience this feeling in the arms of your beloved Sarah for a short while, great sadness finds me when I think how short this period was compared to the life you left behind in Zeist.

I just know you will always stay around to watch over us, your family.  I love you and I miss you, that will never pass… Thank you for your inspiring love and friendship, we will meet again on the other side.

In Memoriam door Jana

Mijn allereerste contact met heksen was met een wat ouder stel, dat zo enthousiast was over wicca, dat ze mij alle antwoorden al wilden geven. Maar ik was begin ’20 en meende dat ik mijn hele leven de tijd had om antwoorden te vinden op mijn vragen. Zij gaven me wel het advies om contact te zoeken met Merlin en Morgana en me te abonneren op hun tijdschrift Wiccan Rede. In 1982 heb ik een brief geschreven naar Merlin en Morgana, die me uitnodigden bij hen thuis. Hier ging het heel anders toe: als ik een vraag stelde, kwam Merlin met een tegenvraag: “Wat denk je zelf?” – met een afwachtende lach en een schittering in zijn ogen. Ik was welkom bij hen in de maandelijkse studiegroep en wat later voor de persoonlijke – toen nog mondelinge – begeleiding.

Merlin en Morgana waren een jong stel, dat als goed-geolied team samenwerkte in een vanzelfsprekende taakverdeling. Liefdevol, gedreven. Ze besteedden meerdere avonden per week aan het ontvangen van mensen met belangstelling voor wicca, aan de meer publieke rituelengroep en aan de besloten coven. De rest van de tijd vulden ze met gesprekken over de filosofie van de wicca, wat dan weer resulteerde in artikelen in het tijdschrift Wiccan Rede en een aantal boekjes die Silver Circle in eigen beheer uitgaf en het boekje van Merlin dat uitkwam bij uitgeverij Kok.
Merlin stond jarenlang vier keer per jaar aan het stencilapparaat om het tijdschrift te vermenigvuldigen en deed de verzending zelf, ook toen het tijdschrift gedrukt werd.

Wat mij trof toen ik deze week een oud nummer opsloeg, was de hoeveelheid tekenwerk van hem: de illustraties voorop en achterop, de versierde letters en nog veel meer. De maankalender is misschien wel het beste dat Merlin ooit gemaakt heeft, en waarin van alles samenkomt: het hele systeem van de maankalender, de ingenieuze details van de uitvoering, de illustraties en de calligrafie. Of misschien is het keltische roos-patroon het mooiste: hij ontwierp dat zelf, als sieraad voor zijn vrouw, en het werd het logo werd van Silver Circle. Zijn onderschrift op het eikenhouten forum was de laatste jaren ‘Beauty matters’, maar al veel eerder schiep hij mooie dingen!

In latere jaren was het vooral Merlin die voor Silver Circle schreef en de drijvende kracht was achter het tijdschrift tot en met het laatste papieren nummer, terwijl Morgana zich met de Pagan Federation International bezighield. Merlin zette daarvoor wel het forum op. Het knutselen met het PHP-programma, de techniek achter de fora, was een specialiteit van hem. Hij maakte ook software voor astrologie en voor zijn djembé-website Yankadi.

Merlin was mijn leraar en vriend en nog veel meer. Zonder Merlin en Morgana zou ik een ander mens zijn geweest. Zij hebben mij geholpen mijn talenten te ontplooien. En niet alleen die van mij. Wat me trof in de vele reacties op het forum en op Facebook, is dat zoveel mensen spreken over de betekenis die Merlin gehad heeft in hun leven. Ook als ze hem maar kort meemaakten, of zelfs uitsluitend als schrijver of online. En Merlin had zeker zijn tekortkomingen, maar hij was wel bereid die onder ogen te zien en er wat aan te doen. Ook in die zin was hij voor mij een voorbeeld: iemand die niet alleen wijs was met woorden, maar daar ook naar leefde.

Aan dat leven is een einde gekomen, en dat is heel droevig. Maar wat hij (mede) opgezet heeft, leeft voort: Gardnerian wicca in Nederland, het tijdschrift Wiccan Rede, heksencafés, het ‘eikenhouten’ forum, enzovoorts.