Voor de eerste online versie van Wiccan Rede zal ik twee vollemaan wandelverslagen schrijven.
Aangezien het een winter versie wordt, kunnen Yule en Imbolc geplaatst worden. Zelf kan ik niet kiezen… dus het wordt een duidelijk en/en in plaats van een of/of gebeuren, een inclusief in plaats van een exclusief gebeuren voor mij. Soms is keus niet nodig. Alhoewel Imbolc de tijd van het jaar is om weer eens duidelijk naar je eigen ingesleten patronen te kijken… en bewust te kiezen.
Het is nu donderdag 11 november 2010. De storm die van de week aangekondigd werd, raast nu over Zwolle. De regen striemt tegen het raam. Er zullen vanavond waarschijnlijk weinig kinderen Sint Maarten lopen.
Zelf heb ik me lekker ingegraven thuis. Gisteren en vandaag ziek gemeld en lekker achter de klapdoos geklommen. Ik heb nog heel wat schrijfwerk te doen, waaronder dit schrijven. Gisteren had ik nog verhoging maar vandaag heb ik een fijne bijtrekdag ingelast.
We zitten nu in de cyclus van de Blauwe maan, die 21 november op haar hoogtepunt is. Gisteravond laat kreeg ik een telefoontje dat we de boerderij kunnen huren op 21 november! De groep die er zou zitten heeft geannuleerd. Op dit soort momenten heb ik heel erg het gevoel dat de krachten van het universum voor mij werken 😉 Dus geen tent opzetten, dure verwarming huren, gesleep met van alles en misschien dan nog alles nat en koud. En we kunnen er voor kiezen om de handvasting binnen te laten gebeuren… maar vooralsnog ga ik ervan uit dat het weer wederom te beïnvloeden valt en we dus bij ‘ons’ hunebed het ritueel kunnen uitvoeren. En als klap op de vuurpijl, ik hoef maandagochtend voor 10.00 de spullen niet terug te brengen! Dus een echte huwelijksnacht 😉
De volle maan van de ‘Overstroming’ valt dit jaar op 18 februari 2011. Deze volle maan valt altijd samen met Imbolc, het feest van het voorjaar en de zwangere natuur. Diep in de aarde roert de natuur zich… er is nog weinig van te zien. Toch is het ontluikende leven al weer in aantocht.
Bij deze volle maan hoort het verhaal van ‘De bron van Segais’. De heilige bron die omgeven werd door negen hazelaars. De hazelnoten van deze bomen werden als zeer magisch gezien. De eigenaar van de bron, Nechtan en zijn drie graaldragers, waren de enige die de bron mochten bezoeken. Of je moest uitgenodigd worden door hem. Nechtan betekend ‘grote neef’ en is verbonden met de naam Neptunus, die van oorsprong ‘God van de bron en wateren was’.
De landgodin Boann ging op een nacht in de gedaante van een witte koe, onuitgenodigd, naar de bron. Als landgodin wilde ze extra krachten verkrijgen. Toen zij van de bron dronk, explodeerde de bron en het levenswater stroomde over het hele land richting zee. Wat een ramp leek, bleek een zegen voor het land. De zaden die in de droge grond lagen konden nu ontkiemen, groeien en vrucht dragen. De ‘Volle maan van de overstroming’ staat symbool voor dit principe. De overvloed van het levenswater, waarin een ramp uiteindelijk een groot geschenk blijkt te zijn.
Het thema dat bij deze volle maan hoort is ‘Welk oud patroon is zo gewoon geworden dat je het niet meer ziet?’. Het element water dat bij deze maan hoort, staat voor emoties en oude patronen hebben vaak te maken met emoties… dus een explosie van emoties kan oude patronen doorbreken. En achteraf zeer vruchtbaar blijken. Dit is wat er in ons gezin zeker is gebeurt afgelopen jaar en waar wij nu dus de vruchten van plukken 😉
Maar nu dan terug naar Imbolc vorig jaar!
Volle maan van de Overstroming 30 januari 2010
Thema: ‘Welk oud patroon is zo gewoon geworden dat je het niet meer ziet?’
Er is net weer een vers pak sneeuw gevallen. Vandaag hebben we een fotoshoot gehad om leuke foto’s voor het koningschap van Elfië, te maken. Lekker thuis in plaats van op locatie. Wel vreemd om ons te schminken in eigen huis. Een goede vriendin kwam al vroeg om te helpen met alles en rond 11.30 kwam onze hoffotografe. Deze vriendin was op doorreis naar Veenendaal en kon ons mooi op de foto zetten. Al met al vijf uur zoet geweest… wat een lol 😉 Na een douchebeurt konden we wat verlaat naar de Nieuwjaarsreceptie van Landschap Onderhoud. Daar gezellig wat weg gehapt en gedronken. Na een gezellige dag om 21.30 de fotografe uitgezwaaid.
Het was tijd om te gaan. De hemel was helder, de maan prachtig… compleet met vorst-ring. Deze maan ben ik er niet helemaal bij. Ik weet wat het thema is… maar de tekst heb ik niet net doorgenomen. Gewoonlijk lees ik die even voordat ik ga. Nu loop ik gewoon lekker, mijn hoofd leeg. Wat is het prachtig! Geen zuchtje wind. Voordat ik het weet ben ik al in het buitengebied en dat is zeker vijftien minuten flink doorstappen. De sporen in de sneeuw zijn leuk. Vooral de kattensporen, die zijn speels. Over de brug lopen alleen sporen van een wandelaar met zijn/haar hond. Wat is het maagdelijk, zo alleen in de sneeuw. De lucht is schoon en fris. Zo bezwangerd als de lucht kan zijn in de zomer, zo leeg is die nu. Alhoewel die snel weer z’n vulling krijgt, het is Imbolc… het rommelt in Moeder Aarde… de geuren en kleuren zijn alweer in aantocht. Maar nu is daar niets van te zien, het is zwart/wit en geurloos 😉
Naast mijn voetsporen maak ik gaatjes met mijn hazelaarstaf, zo nu en dan kijk ik terug… grappig spoor.
Als intentie had ik iets in de trant van alert blijven op de verandering in onze relatie en deze op een goede manier in de dagelijkse beslommeringen inbedden. Want ik merk dat mijn man weer terug zakt in zijn oude patroon. En ik reageer daar ook weer als vanouds op, proberen te ‘pleasen’. Hij zit snel in de verwijthoek, zonder deze uit te spreken… maar wel te ageren. Dus er wordt weer gedrag neergezet waar ik wat mee zou moeten… en dat verdom ik. “Ga voor wat je wil” en laat mij het niet opknappen. Ik ben geen accu van een ander, ook al ben ik gek op je! Ik heb geen zin meer om me leeg te laten trekken… ik was net gewend om energie te ontvangen! Ik vind het zo jammer dat hij terug valt en dat ik dat weer bespreekbaar moet maken. Maar we waken er, als gezin, voor dat hij niet terug gaat naar waar hij vandaan komt.
Dit draalt in mijn hoofd rond als ik aan het thema denk. Natuurlijk heb ik hierin ook een rol, samen maak je een relatie. En ik… ja, mij moet je niet voor de voeten lopen. Dat is mijn ding. Als baby van negen maanden liep ik al en daarvoor… als ik rond kroop en mijn ouders gingen voor mij staan, beet ik in hun tenen. En dat is nou zo typerend voor mij 😉 Ik wil gewoon mijn ding doen en op een dwingende en charmante manier mag iedereen mee doen. En dan vergeet ik denk ik wel eens wat een ander nodig heeft. En als je dan niet zelf erg duidelijk ben loop ik je zo voorbij, met mijn neus in de lucht achter mijn doel aan 😉 Tja, je loopt natuurlijk het risico om gebeten te worden, als je voor me springt. En ik ben dan ook nog gewend om mijn zin te krijgen….en als het niet lukt, pas ik mijn zin aan. En daar zit ‘m de angel, mijn valkuil… hier verlies ik energie, verleg ik mijn levensstroom. Hier moet ik nog eens rustig over nadenken 😉
Zo, dit allemaal gedacht ben ik allang op het pad naar ‘Boom 8’. Onderweg een bewoner van het buitengebied tegen gekomen met zijn hond. Die was blij verrast een wandelaar tegen te komen. Hij gaf me nog mee dat het bos eigenlijk verboden gebied is na zonsondergang en dat ik maar moest oppassen: als me iets overkomt, vinden ze me pas de volgende dag. Ja, daar heeft hij natuurlijk gelijk in.
‘Boom 8’, schreeuwt me toe… nog voordat ik hem aanraak, krijg ik al zijn boodschap “Vertrouwen en overgave”. Duidelijk een waarschuwing om niet teveel te willen sturen. “Water vormt de basis voor leven wat geboren wil worden maar je kunt er ook in verdrinken”. Deze zin is een mooie waarschuwing. We zijn natuurlijk heel blij geweest en nu komen de blinde vlekken… ”De euforie van de reebok maakt dat je onvoorzichtig wordt en deze maan vraagt je te onderzoeken wat je niet gezien heb, zodat je niet ten onder gaat aan je eigen blinde vlek”. Wat bewegen wij toch ontzettend mooi mee met de maanthema’s.
Water is het element van Imbolc en het element van de relaties.
Als ik verder loop, na afscheid te hebben genomen van ‘Boom 8′, volg ik een vossenspoor midden op het bospad… en dan is er weer dat heldere maanlicht, halverwege het lange pad. Tussen de boomkruinen door is daar een prachtige lichtplas in de sneeuw. Hier trek ik mijn cirkel met in het midden een hexagram… grappig, pentagram lukt gewoon niet, is ook best moeilijk zo groot 😉
Ik neem de tijd. Alle windrichtingen (hier ben ik niet al te goed in, wat ligt waar? Ik kijk altijd even naar het mos op de bomen, mos is noord) en bijbehorende elementen heet ik welkom. Aan lucht vraag ik wijsheid in mijn communicatie, aan vuur warmte in mijn relaties, aan aarde een goede basis in mijn relaties en aan water meer oog voor mijn huwelijk, de meest nabije relatie waarin ik vaak het meest vergeet dat je er samen aan moet werken. Ik ga zo makkelijk mijn eigen weg, dat ik mijn man makkelijk vergeet als hij niet om aandacht vraagt. “Vertrouwen en overgave”, dit steeds zeggende maak ik een rondje langs de elementen en langs de zes punten van het hexagram. Het hexagram staat voor het vrouwelijke (driehoek met punt naar beneden) en het mannelijke (driehoek met punt naar boven). Wat grappig dat juist nu, nu ik aandacht voor mijn relatie vraag/neem, het pentagram niet wil komen en het hexagram wel 😉 Toeval… bestaat niet.
Dan open ik de cirkel en stap eruit. Wat een grappig sporenspel. Ik vervolg mijn weg door het bos, de brug over, de dijk op. Even twijfel ik of ik de heuvel van de barden op zal gaan, nee, niet nu… komt wel weer. Als ik de dijk op loop hoor ik dat het druk is op de parkeerplaats in het bos. Ik hoor Turks of zoiets van die plek komen, jongelui… ze huilen als wolven. Het is daar een plek, waar homo’s elkaar ontmoeten en er worden handeltjes gedaan… Ik ben blij dat er veel bosschages tussen hen en mij zitten. Ik heb geen zin in contact. Gelukkig kan ik in alle rust mijn weg vervolgen. Ook aan het eind van de dijk staat een auto en even later rijden hier twee mannen in weg, hun sporen zag ik al op de dijk… de bosjes in gaan. Tjonge, sporen… hi, hi, hi, anders zie je dat niet. Ach misschien hebben ze gewoon lekker gewandeld… door de bosjes 😉
Op de weg terug ga ik even aan bij mijn, ondertussen vaste, hangplek. Een weilandhek, zo’n groot hek, waar je lekker op kan zitten en overheen kan hangen. Ik geniet van het besneeuwde landschap en voor mij in het weiland zijn twee konijnen of hazen samen aan het spelen. Ze zitten net te ver weg om echt te zien wat ze doen. Twee donkere stipjes hopsen wat om elkaar heen.
Wat auto’s rijden heen en weer en ik vervolg mijn weg. Door de sneeuw stappend kom ik vanzelf weer bij de brug en als ik zo op huis aan loop, realiseer ik me hoe bevoorrecht ik ben. Ik ga naar huis waar mijn gezin is, mijn man en kinderen. En mijn katten, deze mag ik zeker niet vergeten.
Onze fotografe sms-t net om te laten weten dat ze thuis is. Het was zwaar rijden in de sneeuw. Ik bel haar even… zij heeft haar katten die op haar wachten. Fijn dat ze thuis is.
Ja, ik ben een bofkont. Bij huis gekomen neem ik even de tijd voor “De boom die was”, op zijn plek aard ik graag. Even weer wortelen voordat ik binnen stap.
Liefs, Loes
